Nga Klajd Bylyku
(Pjesë letrare e shkëputur nga një novelë)
- Vogëlushe, mos u trishto. Ndoshta, nuk ka ndodhur asgjë; duhet të jesh e ndërgjegjshme që ai nuk të meritonte. Një herë më the se mos ndoshta ishe ti që nuk e meritoje atë dhe kjo, e mbaj mend shumë mirë këtë, kjo të shkaktoi një dhembje, një ndjenjë të tmerrshme faji, por ja që kjo që sapo më the, të mundëson që me shpirt të lirë ti të dish se gjatë gjithë kësaj kohe, paska qenë ai horr që s’të paska merituar, e jo ti atë! Harroje, princeshë, harroje përfundimisht. Më jep një mundësi dhe do ta shohësh që brenda mundësive të mia do të bëj të pamundurën për të rikthyer buzëqeshjen në fytyrën tënde engjellore o shpirt, do të bëj gjithçka për të të rikthyer një paqe të madhe në zemer!
Pasi ia thashë këto i preka faqet, ia putha njërën. E përqafova me të lehtë, ia mbështeta kokën në krahet e mi. Rrinim të shtrënguar dhe s’bënim zë. E ndieja që vazhdonte të ishte e pikëlluar, por nuk kisha se çfare t’i bëja më.
- Nga e more vesh? – e pyeta pas pak. – Kush ta tha?
- Në shkollë, – m’u pergjigj. – Shoqet ma thanë. Turp më erdhi, turp nga vetja e nga to!
- Jo shpirte, mos bëj keshtu, nuk është mirë. Do ta kalojmë edhe këtë, të dy bashkë ne mund të jemi të pathyeshëm. Ja, shiko këtu, ma jep dorën.
Më afroi dorën e djathtë.
- Bëje grusht, – i thashë.
E bëri dhe po më shihte me kureshtje, priste se ç’kisha ndër mend të bëja.
- Më thuaj, si mendon, ky grusht, është i fortë?
- Nuk e di, – u pergjigj me zë të ulët, siç e kishte zakon në raste dyzimi.
- Si nuk e ditke? – ia ktheva me të butë.
- Po mire pra, ja e zemë se e di. Mendimi im është se nuk është i fortë, nuk e meriton të quhet i fortë sepse nuk është i tillë. E di që s’është.
- Si s’qenka?
- E ja kështu, siç më dëgjove, e di unë që s’është. Unë jam e dobët, shumë e dobët jam. Le që jam edhe budallaqe, e di shumë mirë që jam budallaqe; edhe e dobët jam. Gjithë të këqijat kam, ja kështu mendoj!
Këto fjalë më sëmbonin shpirtin, por nuk duhet të humbisja besimin, nuk duhet ta lëshoja veten, ndaj vazhdova me atë që kisha menduar të bëja.
- Mirë, – i thashë. – Po sikur kjo dora jote, ky grushti yt të bashkohet me dorën time, me grushtin tim, si mendon se do të jenë? Të fortë apo të dobët?
- Nuk e di, – më dha të njëjtën përgjigje.
Nuk e humba toruan, nuk doja të ndodhte.
- Po si nuk e ditke, moj shpirte? Sigurisht që do të jenë të fortë. Shiko sa të ngjeshur që janë, sa të puthitur,sa të fortë.
Ndërkohë që i flisja kështu ia shtrëngoja grushtin e dorës së djathtë me dorën time. Ia shtrëngova fort dhe e pashë në sy në një mënyrë kuptimplotë. Më pas me dorën tjeter mbështolla dy duart tona të bashkuara. Në atë çast edhe dora tjetër e saj, e cila deri atëherë kishte qëndruar e futur mes këmbëve, u afrua dhe iu bashkua tri të tjerave. Kjo më gëzoi. Nuk prita gjatë, por e shkëputa grushtin tim nga i saji. Ia kapa të dyja dhe ia bashkova me njëra – tjetrën; gishtat e saj u ndërlidhen. Ia futa në pëllëmbet e mia ato grushte të vegjël, të bardhë, të bukur dhe nisa t’ia puthja me zjarr të madh. Nuk flisnim. Ajo më shihte në heshtje, në fytyrë i dukej një çast prehjeje dhe s’i vinte asnjë fjalë.
- Kështu do të të trajtoj gjithnjë, ta dish këtë, e ndiej me zemer që të dua dhe s’mund të sillem ndryshe.
- Je njeriu më shpirtmirë! Njeriu më fisnik që kam njohur ti je! Sa do të doja të mos ekzistonte ai! Të mos ekzistonte fare, të mos kishte të bënte me mua, në menyrë që në mendje të të kisha vetem ty.
- Nuk ka gjë, bukuroshe, nuk ka gjë. Edhe kështu mund të jemi të lumtur. Se ti, moj shpirte, ende nuk më njeh mua se si jam. Kurrë s’e kisha menduar se mund të doja dikë, por ja që ndodhi, dhe… dhe në ç’mënyrë!
- Të kërkoj të falur me gjithë shpirt për gjithë këto që të kam bërë të heqësh prej meje, por që tani e tutje të betohem që do të perpiqem të jetoj më mirë, do të mundohem të ta dëgjoj fjalën. Gjërat janë siç thua ti. Ndoshta mund të jemi edhe ne të lumtur, kurrë nuk i dihet… Po të shpresojme te Zoti… – përfundoi ajo dhe një buzëqeshje e bukur iu vizatua në fytyrë.
- Sigurisht që mund të jemi! – e mora fjalën unë më energjik se kurrë. – Sigurisht që mund të jemi shpirtja ime e vogel. Mendoj se gjërat duhen lënë të rrjedhin natyrshëm. Nuk duhet të nxitohemi. Nuk të kam kërkuar gjë tjetër deri më sot përvecse një mundësi. Këtë ti po ma jep dhe duke të falenderuar pafundësisht, të bëj të ditur, pëllumbesha ime, që më ke bërë të lumtur sa me s’ka. Ja, më shih, dua të kërcej nga gëzimi e nuk ia dal dot. Se ndoshta ti edhe mund të çuditesh me këtë zemër të këtillë si kjo imja, por ja që kështu e kam, të dobët, dy fije shpirt kam. Gjithë këtë lumturi, ndoshta edhe s’e meritoj, nuk di ç’të them. Mos më lejo që të më zërë ndonjë ndjenjë faji, ta kerkoj këtë nder; këtë ta them, për arsyen se e njoh mirë veten.
E ndërpreva fjalën. S’e merrni dot me mend se sa i lumtur isha, vloja përbrenda, ndihesha zotërues i gjithçkaje. Ato fjalë të saj, ato pesë fjalë të saj, të ngrohta, të sinqerta, të buta, më kishin bërë të lumtur. Ah sa pak mjafton për të qenë i lumtur! Se ju, zotërinj, ndoshta edhe s’më kuptoni, por shpirtmirët e dobet, jua siguroj që kështu janë.
- Liza ime! – ia nisa përsëri. – C’është kjo lumturi e këtillë kështu? E vërtetë të jetë vallë? A do të më japësh një mundësi? Si? Do të ma japësh pra? Ma ke dhënë? Ah, të falenderoj o zemër, të falenderoj shumë. Ah si ndihem! Sa i dobet që jam! Mos vallë nuk do ta përballoj gjithë këtë lumturi? Se ja, imagjinoj se mund të jemi bashkë, mund të shëtisim bashkë, të bisedojmë e të më rrëfesh për veten, për fëmijërinë tënde, për gjithçka tënden; përfytyroj me dashuri se do të përqafohemi gjithnjë, se ndoshta edhe… do të të puth. (Ndjeva që u skuqa kur i shpreha atë dëshirë kaq të madhe). Do të jetë bukur, princeshë, shumë bukur do të jetë, më beso! Por t’i lëmë këto tani, ka kohë për këto, shpejt është, duhet të rrjedhe edhe shumë ujë deri atëherë. Po mirë, moj shpirte, ç’është kështu me mua sot, jam i lumtur e të qëndroj kështu larg! Dhe kujt kështu? Ty të qëndroj larg! Afrohu, zemër, afrohu të të përqafoj. Ja pra kështu, të t’i puth doçkat e vockla, të ëmblat, të ftohtat doçka. Pa m’i jep të t’i ngroh, ja keshtu, shumë mirë kështu. Të dua shumë, ta dish këtë! E sheh sa të lumtur që jemi? Ja kështu të bashkuar, në vetminë tonë, se ky fat na ra. Ta kam thënë prej kohësh, shpirtra të humbur jemi ne, por, tek e fundit, moj shpirte, ç’rëndësi ka kjo!? Na mjafton që të jemi bashkë, të bashkuar, me besim te Zoti, me shpresë të madhe. Nuk po arrij të permbahem dot, të dua kaq shume sa ndiej se do të plas nga dashuria, do të shpërthej fare. Nuk e di, zemër e vogël, ndoshta po flas ca si tepër, ndoshta edhe budallallëqe… gjëra pa lidhje… por ja që kështu ndihem…
S’po dija se çfarë të thosha më. E shihja me admirim të veçantë, e admiroja, e doja me shpirt. E përqafoja, i puthja duart, pastaj hundën e lëmuar, vetullat e bukura, faqet e nxehta e pak të kuqe, ballin e bardhë borë, flokët sensuale të zeza pis. E puthja kudo, pastaj u ngrita, u hodha përpjetë, u largova disi, gati sa s’po çmendesha nga gëzimi, nga lumturia e madhe. E ndieja që nuk po e përballoja dot. Iu afrova përsëri; ajo më shihte e habitur, me ëmbëlsinë e përhershme dhe s’fliste asnjë fjalë, s’dinte ç’të thoshte. Përplasja duart, i bashkoja me të sajat, i hetoja gishtërinjtë një nga një dhe pasi ia shihja mirë e mirë, ia puthja me zjarr të madh. I prekja hundën me dorë, ia shtypja me të lehtë, plot dashuri. Nuk po zgjatem më të përshkruaj se ç’bëja më tej sepse e di që njerëzit e lumtur bëhen të padurueshëm kur rrëfejnë çastet e tyre të lumtura. Por nuk ndenjem edhe shumë, për arsyen se nuk donte që të vonohej në shtepi. Kjo ishte ndarja më e lumtur që kishte ndodhur ndonjëherë mes nesh. U përqafuam edhe një herë të fundit, e putha në faqe, këtë radhë, plot drojë, disi afër buzës. E pashë që u vu pak në siklet, por nuk e bëra qejfin qeder, i dhashë të drejtë. Pasi kaloi edhe rrugicën më të fundit të dukshme të parkut, fillova të ecja drejt shtëpisë sime…
