Re: Përse njeriu bën keq?
<div class="ubbcode-block"><div class="ubbcode-header">Quote:</div><div class="ubbcode-body"> “NËSE DO TË ISHIT TË VERBËR, S’DO TË KISHIT ASNJË MËKAT”
(mëkati kuptohet si diçka e keqe) –drejtuar farisejve. Ungjilli sipas Xhovanit, paragrafi 41.</div></div>
Ne njefare menyre, kuptimi mbi kete varg eshte ceshtje interpretimesh. Gjithsesi, tek te krishteret, (pa pretenduar se jam specialist ne kete fushe), gjejme dy kuptime te kunderta ne vetvete, lidhur me te verteten dhe te miren.
Nga njera ane, eshte shprehja e lartcituar e cila duket si nje piedestal per mosdijen, nga ana tjeter kemi nje shprehje tjeter te Krishtit e cilat thote se "E verteta do t'iu beje te lire".
Ndoshta do te vlente ndonje nderhyrje per t'i dhene nje shpjegim me te sakte teologjike kesaj, por gjithsesi, une i shoh te integruara te dyja keto citate.
Ka pasur edhe interpretime te tilla, te cilat synojne te shprehin admirimin per mosdijen. Sipas ketyre interpretimeve, molla qe Adami hengri ne kopshtin e Edenit, per te cilin edhe u denua duke ardhur ne kete bote si mekatar, ishte fryti i diturise. Pikerisht, sipas Bibles, me pas Adami zbuloi lakuriqsine e vet, pra te verteten e vet. Madje, lidhur me kete ka edhe shprehje te tilla si "Zoti i bekofte te paditurit".
Gjithsesi, une e shoh kete pertej kutpimit te drejtperdrejte. Mesazhi ketu, ashtu si edhe ne shprehjen e mesiperme te pamekatshmerise se te verberve eshte se dija, njohja perben per njeriun nje sprove. Dhe jo cdo kush mund ta mbart dot sproven. Ne kete menyre te tentosh te dish, te njohesh do te thote te vihesh ne sprove, do te thote te ndermarresh nje mision teper te veshtire, do te thote te ndermarresh mbi vete rreziqe.
Pra, ne rrugen drejt dijes, ne rrugen drejt te vertetes njeriu do te ndeshet me nje mori veshtiresishe, do te ndeshet me komplikimin e te vertetes, do te ndeshet me pikepamje mashtruese, do te ndeshet me djallin qe tenton ta largoje prej se vertetes, do te ndeshet me pasionet, epshet, deshirat e veta, do te ndeshet me egon e vet. Pra, ashtu si edhe tek sufistet, si dhe tek Sokrati, dija eshte nje proces jo i lehte, i cili vjen duke luftuar ndaj te pavertetes, e cila e rrethon ngado njeriun per ta larguar nga misioni i tij.
Ne kete menyre, te verberit, te paditurit jane si femijet. Ata nuk e njohin mekatin. Por, ne rastin konkret, verberia, padituria, shfaqen si mencuri, dhe jo thjesht si naivitet. Ti qendron tek ajo cka di, per te mos i hyre nje misioni te pamundur.
Ne fakt, kam pershtypjen se shprehja e mesiperme nuk tenton te na nxise te qendrojme ne injorance, edhe pse, shpesh tek grupe te ndryshme, interpretimet kane cuar ketu. Une mendoj se kjo shprehje tenton me teper ta pergatise njeriun per veshtiresite qe do te hase ne rrugen drejt dijes, drejt se vertetes. Pra bekimi i paditurise eshte nje metafor per te shpjeguar rreziqet, veshtiresit dhe hallet qe mbart kerkuesi i se vertetes. Ndryshe Krishti nuk do te shprehej tjeterkund qe "e verteta do t'u beje te lire". Pra kerkimi i se vertetes, ashtu si edhe kerkimi i lirise, jane vepra moralisht te vleresuara (njesoj si edhe tek Sokrati dhe sufistet muslimane), por ato rrethohen me mijera rreziqe dhe veshtiresi. Ne te vertete pra, kjo metafore eshte pikerisht nje shprehje e vleresimit te larte per ate qe ndermerr misionin per te kerkuar te verteten, duke u perballur me te veshtiresi te tilla.
