Shqiptaret dhe Amerika
Kujtojeni Kosovën
E nesërmja vjen shumë më shpejt sesa presim
VETON SURROI
PRISHTINË, KOSOVË - Po të isha sot pjesëtar i opozitës në Irak, do të ndihesha njësoj sikur pesë vjet më parë, kur dëgjoja arsyetimet, kryesisht të evropianëve lidhur me arsyen pse forca ushtarake nuk duhej të përdorej kundër Serbisë së Slobodan Milosheviqit. Mbështetja për këto arsyetime, ishte e njëjta si sot: “T’i japim shans paqes”. “Bombat nuk mund të sjellin demokracinë”. “Një sulm ushtarak do të kërcënojë stabilitetin në rajon”. “Shtetet e Bashkuara të Amerikës, po shfrytzojnë muskujt e vet për të vendosur dominimin”. Secila nga këto arsyetime është dëshmuar të ketë qenë e gabueshme në rastin e Kosovës. Pasi Milosheviqi dështoi të kapë opcionin e tij të fundit për marrëveshje paqësore në negociatat e Rambouillet, Franca dhe Gjermania u detyruan t’i bashkohen partneritetit të vendosur amerikano-britanik për ta ndalur gjenocidin në Kosovë. Ndonëse paqes i ishte dhënë shans nëpërmjet negociatave të sponsoruara nga evropianët, Milosheviqi këto bisedime i shfrytëzonte vetëm për ta përforcuar pozitën e vet në Kosovë. Në fund, ishte vetëm bombardimi i Serbisë, ai që ndaloi gjenocidin e kosovarëve dhe lejoi përfundimisht kthimin e afro një milion refugjatëve në shtëpitë e tyre. Vetëm bombat, natyrisht se nuk e kanë sjellë demokracinë, por ato ishin një parakusht për të: Kosova kishte rastin për herë të parë në historinë e vet të ndërtonte institucionet demokratike. Debakli që sollën bombat e NATO-s që binin si shiu nëpër Serbi, ishte fillimi i fundit të Milosheviqit. Serbia sot, me plot mundime dhe durim po e ndërton një shtet demokratik. Shtetet e Bashkuara të Amerikës nuk e kanë instaluar dominimin e vet, në fakt ajo ia ka lënë pak a shumë këtë hapësirë Bashkimit Evropian dhe Organizatës së Kombeve të Bashkuara nëpërmjet protektoratit të saj në Kosovë. Si krahasohet kjo me përgatitjet për luftë të mundshme me Irakun? Shkaku kryesor për të kundërshtuar luftën me Irakun, ka ndryshuar gjatë javëve. Së pari fuqitë evropiane kanë theksuar se ato do të kundërshtojnë aksionin e njëanshëm të SHBA-së dhe kanë kërkuar bekimin e Kombeve të Bashkuara. Tani kur Rezoluta 1441 e Këshillit të Sigurimit, me të cilën janë pajtuar evropianët, autorizon de facto ndonjë aksion të domosdoshëm kundër regjimit të Sadam Huseinit, ata gjejnë arsyetime të tjera të nivelit nga “rasti nuk është dëshmuar”, deri tek “ju nuk mund të bombardoni ndonjë regjim që juve nuk ju pëlqen”, apo tek “e tëra kjo bëhet për shkak të domonimit të Amerikës në terrenet e naftës në Irak”. Përvoja ime në Kosovë me Milosheviqin, këtë arsye shtesë për mënyra të tjera të veprimit e sheh kështu: A mundet të presë dikush se vërtet Sadam Huseini do të dorëzojë pushtetin me dëshirën e vet ose nëpërmjet procesit zgjedhor demokratik? Nëse ai këto ditë nuk heq dorë nga pushteti, a ka ndonjë mënyrë tjetër që do ta ndalë atë, për dëmet që ai është duke i shkaktuar jo vetëm popullit të vetë? Sadam Huseini është njëherësh një kërcënim i madh për ligjin humanitar ndërkombëtar, stabilitetin e rajonit dhe paqen në botë, siç ishte Milosheviqi. Tani, derisa Kasapi i Ballkanit po gjykohet në Hagë, për krime kundër njerëzimit, miku i tij tiran, është duke përfituar nga dyshimet në Bagdad. Këtu hyn lufta. Nëse përvoja ime është një udhëzues, lufta, veprimtaria më e tmerrshme njerëzore, megjithatë do të rrëzojë regjimin e Sadamit dhe të krijojë kushte për demokraci për njerëzit në Irak. Pasi që Sadami është ka njëjtën sëmundje si Milosheviqi, ne e dimë diçka për të dytë: Vetëm rënia e bombave do t’i lëkundë ata nga qëndrimi në pushtet. Kur të ndodhë kjo, prapë do të dalin pyetje të reja. Çka do të ndodhë në Irakun post-Sadamian? Cila do të jetë natyra e rregullave ndërkombëtare? Cili lloj i transicionit drejt demokracisë, mund të vendoset në Irakun sovran? Dhe si do të ndikojë ky rregull i ri në rendin e rajonit përreth? Po të isha pjesëtar i opozitës së Irakut, apo i ndonjë partie të interesuar nga Perëndimi ose nga rajoni, kjo do të më bënte të brengosem. Muajt e kaluar janë shpenzuar në debatin, të shkohet apo jo në luftë kundër Sadamit. Ky debat tanimë ka mbaruar, ashtu si edhe forcat e shumta në teatrin operues që kanë zënë pikat për të mos u kthyer prapa. Nga përvoja ime në Kosovë, e di se e nesërmja vjen shumë më shpejt sesa presim. Opozita duhet të jetë e përgatitur që të marrë në duar çështjen, për të cilën është fituar beteja. Bota duhet të kujtojë se si është hapur lufta për Kosovën dhe si frikat a pabaza të Evropës nuk janë materializuar kurrë. Ajo që duhet kujtuar është rasti i Milosheviqit se është dashur përdorimi i focës ushtarake për përmbytjen e tiranit, pasi që çdo gjë kishte dështuar.
Kosovaret mendojne ndryshe nga ne. Ketu gjej fondametalizmin fetar ne te cilin perfshihen njerez qe sduhet te perziehen. Perzihen kot fare dhe nje nder keta jam dhe une. Jepni nje rast diskrimini te shqiptareve ne Amerike(sigurisht qe ka) kane per te ju dhene 1000 raste diskriminime te shqiptareve ne Europen kurve.
ROTC(rregjistroheni si nen-oficere e te mos keni frike. Nuk keni training per lufte. Nuk kane per te ju cuar ne lufte.) eshte pergjigje per studentat ne Amerike. Siguron green card. Rregjistrimi eshte gjest simbolik mbeshtetje per Ameriken por ju siguron nje te ardhme ne Amerike studentave. Mos e humbisni kete rast. Jam i lumtur te kem vepruar keshtu dikur dhe ndaj me ju kete pjese informacioni vital. Ja bashkohuni dhe brohorisni per Lindjen e Mesme ja zgjidhni te brohorisni per Shqiperine dhe Shqiptaret, mbarevajtjen e tyre, sigurine e tyre dhe sigurimin e aleateve te mundeshem ne te ardhmen.
Per Shqiperine dhe Shqiptaret nga Nishi ne Preveze, nga Manastiri ne Durres.
Kujtojeni Kosovën
E nesërmja vjen shumë më shpejt sesa presim
VETON SURROI
PRISHTINË, KOSOVË - Po të isha sot pjesëtar i opozitës në Irak, do të ndihesha njësoj sikur pesë vjet më parë, kur dëgjoja arsyetimet, kryesisht të evropianëve lidhur me arsyen pse forca ushtarake nuk duhej të përdorej kundër Serbisë së Slobodan Milosheviqit. Mbështetja për këto arsyetime, ishte e njëjta si sot: “T’i japim shans paqes”. “Bombat nuk mund të sjellin demokracinë”. “Një sulm ushtarak do të kërcënojë stabilitetin në rajon”. “Shtetet e Bashkuara të Amerikës, po shfrytzojnë muskujt e vet për të vendosur dominimin”. Secila nga këto arsyetime është dëshmuar të ketë qenë e gabueshme në rastin e Kosovës. Pasi Milosheviqi dështoi të kapë opcionin e tij të fundit për marrëveshje paqësore në negociatat e Rambouillet, Franca dhe Gjermania u detyruan t’i bashkohen partneritetit të vendosur amerikano-britanik për ta ndalur gjenocidin në Kosovë. Ndonëse paqes i ishte dhënë shans nëpërmjet negociatave të sponsoruara nga evropianët, Milosheviqi këto bisedime i shfrytëzonte vetëm për ta përforcuar pozitën e vet në Kosovë. Në fund, ishte vetëm bombardimi i Serbisë, ai që ndaloi gjenocidin e kosovarëve dhe lejoi përfundimisht kthimin e afro një milion refugjatëve në shtëpitë e tyre. Vetëm bombat, natyrisht se nuk e kanë sjellë demokracinë, por ato ishin një parakusht për të: Kosova kishte rastin për herë të parë në historinë e vet të ndërtonte institucionet demokratike. Debakli që sollën bombat e NATO-s që binin si shiu nëpër Serbi, ishte fillimi i fundit të Milosheviqit. Serbia sot, me plot mundime dhe durim po e ndërton një shtet demokratik. Shtetet e Bashkuara të Amerikës nuk e kanë instaluar dominimin e vet, në fakt ajo ia ka lënë pak a shumë këtë hapësirë Bashkimit Evropian dhe Organizatës së Kombeve të Bashkuara nëpërmjet protektoratit të saj në Kosovë. Si krahasohet kjo me përgatitjet për luftë të mundshme me Irakun? Shkaku kryesor për të kundërshtuar luftën me Irakun, ka ndryshuar gjatë javëve. Së pari fuqitë evropiane kanë theksuar se ato do të kundërshtojnë aksionin e njëanshëm të SHBA-së dhe kanë kërkuar bekimin e Kombeve të Bashkuara. Tani kur Rezoluta 1441 e Këshillit të Sigurimit, me të cilën janë pajtuar evropianët, autorizon de facto ndonjë aksion të domosdoshëm kundër regjimit të Sadam Huseinit, ata gjejnë arsyetime të tjera të nivelit nga “rasti nuk është dëshmuar”, deri tek “ju nuk mund të bombardoni ndonjë regjim që juve nuk ju pëlqen”, apo tek “e tëra kjo bëhet për shkak të domonimit të Amerikës në terrenet e naftës në Irak”. Përvoja ime në Kosovë me Milosheviqin, këtë arsye shtesë për mënyra të tjera të veprimit e sheh kështu: A mundet të presë dikush se vërtet Sadam Huseini do të dorëzojë pushtetin me dëshirën e vet ose nëpërmjet procesit zgjedhor demokratik? Nëse ai këto ditë nuk heq dorë nga pushteti, a ka ndonjë mënyrë tjetër që do ta ndalë atë, për dëmet që ai është duke i shkaktuar jo vetëm popullit të vetë? Sadam Huseini është njëherësh një kërcënim i madh për ligjin humanitar ndërkombëtar, stabilitetin e rajonit dhe paqen në botë, siç ishte Milosheviqi. Tani, derisa Kasapi i Ballkanit po gjykohet në Hagë, për krime kundër njerëzimit, miku i tij tiran, është duke përfituar nga dyshimet në Bagdad. Këtu hyn lufta. Nëse përvoja ime është një udhëzues, lufta, veprimtaria më e tmerrshme njerëzore, megjithatë do të rrëzojë regjimin e Sadamit dhe të krijojë kushte për demokraci për njerëzit në Irak. Pasi që Sadami është ka njëjtën sëmundje si Milosheviqi, ne e dimë diçka për të dytë: Vetëm rënia e bombave do t’i lëkundë ata nga qëndrimi në pushtet. Kur të ndodhë kjo, prapë do të dalin pyetje të reja. Çka do të ndodhë në Irakun post-Sadamian? Cila do të jetë natyra e rregullave ndërkombëtare? Cili lloj i transicionit drejt demokracisë, mund të vendoset në Irakun sovran? Dhe si do të ndikojë ky rregull i ri në rendin e rajonit përreth? Po të isha pjesëtar i opozitës së Irakut, apo i ndonjë partie të interesuar nga Perëndimi ose nga rajoni, kjo do të më bënte të brengosem. Muajt e kaluar janë shpenzuar në debatin, të shkohet apo jo në luftë kundër Sadamit. Ky debat tanimë ka mbaruar, ashtu si edhe forcat e shumta në teatrin operues që kanë zënë pikat për të mos u kthyer prapa. Nga përvoja ime në Kosovë, e di se e nesërmja vjen shumë më shpejt sesa presim. Opozita duhet të jetë e përgatitur që të marrë në duar çështjen, për të cilën është fituar beteja. Bota duhet të kujtojë se si është hapur lufta për Kosovën dhe si frikat a pabaza të Evropës nuk janë materializuar kurrë. Ajo që duhet kujtuar është rasti i Milosheviqit se është dashur përdorimi i focës ushtarake për përmbytjen e tiranit, pasi që çdo gjë kishte dështuar.
Kosovaret mendojne ndryshe nga ne. Ketu gjej fondametalizmin fetar ne te cilin perfshihen njerez qe sduhet te perziehen. Perzihen kot fare dhe nje nder keta jam dhe une. Jepni nje rast diskrimini te shqiptareve ne Amerike(sigurisht qe ka) kane per te ju dhene 1000 raste diskriminime te shqiptareve ne Europen kurve.
ROTC(rregjistroheni si nen-oficere e te mos keni frike. Nuk keni training per lufte. Nuk kane per te ju cuar ne lufte.) eshte pergjigje per studentat ne Amerike. Siguron green card. Rregjistrimi eshte gjest simbolik mbeshtetje per Ameriken por ju siguron nje te ardhme ne Amerike studentave. Mos e humbisni kete rast. Jam i lumtur te kem vepruar keshtu dikur dhe ndaj me ju kete pjese informacioni vital. Ja bashkohuni dhe brohorisni per Lindjen e Mesme ja zgjidhni te brohorisni per Shqiperine dhe Shqiptaret, mbarevajtjen e tyre, sigurine e tyre dhe sigurimin e aleateve te mundeshem ne te ardhmen.
Per Shqiperine dhe Shqiptaret nga Nishi ne Preveze, nga Manastiri ne Durres.
