Konstruksion presidencial i historisë
http://www.e-zani.com/2011/10/04/konstruksion-presidencial-i-historise/
Në një kohë kur një pjesë e madhe e komunitetit të akademikëve “veteranë”, së bashku me një armatë të madhe opinionistësh po reagojnë ashpër, kundër asaj që ata e konsiderojnë ndërhyrje të politikës në punët e shkencës së historisë, shohim që Presidenti i Republikës, bën të njëjtën gjë. Gjatë takimit që pati me anëtarët e Konferencës Ipeshkvnore të Evropës, z. Topi duke dashur të dëshmojë sesa të forta dhe të hershme janë marrëdhëniet e Shqipërisë me Vatikanin,
u shpreh për vjetërsinë e këtyre marrëdhënieve, të cilat sipas tij, fillojnë që me aleancën midis Selisë së Shenjtë dhe Skënderbeut kundra pushtimit otoman, i cili sipas tij, përbënte një kërcënim të madh për Europën. Në kontrast me këtë kërcënim otoman, Topi thekson se Prelatët shqiptarë gjetën tek mbështetja e Vatikanit forcën për të kultivuar gjuhën, kulturën dhe identitetin kombëtar. Nga kjo mbështetje, sipas tij buruan edhe veprat e para të autorëve shqiptarë katolikë si ato të Buzukut, e më pas të, Budit, Bogdanit e Bardhit.
Patjetër, z. Topi nuk është historian, pavarësisht se gjykimet e tij mbi historinë shqiptare janë shumë naive për një kryetar shteti. Megjithatë problemet në qendrimet e tij nuk duhen parë si lapsuse të një amatori, por si mbështetje të disa tezave që po u imponohen nëpërmjet një propagande agresive shqiptarëve. Kontrasti që Topi vendos midis osmanëve të ligj, që kërcënojnë Evropën dhe luftojnë identitetin tonë kombëtar dhe Vatikanit të mirë që është “kujdesur për Shqipërinë dhe popullin shqiptar në mënyë të vazhdueshme, gatë të gjitha etapave të vështira të historisë sonë për liri, pavarësi dhe integritet territorial”, nuk përbëjnë thjesht naivitet dhe mungesë njohurish.
Përkundrazi, Topi po tregohet oportunist, ashtu si çdo politikan në këtë vend, duke artikuluar me përpikmëri tezat më të mbështetura politikisht dhe mediatikisht sot në këtë vend, të cilat fatkeqësisht po shndërrohen në teza zyrtare. Gjuha e Topit përputhet plotësisht me shpjegimet propagandistike ekstremiste katolikocentrike, të cilat synojnë ti japin ngjyra fetare skemave zyrtare të shpjegimit të së kaluarës (e për pasojë edhe shpjegimit të së sotmes dhe të ardhmes), duke synuar që nëpërmjet këtyre shpjegimeve të krijojnë preferenca ndërmejt grupeve të ndryshme fetare. Ngarkesa historiciste e mitologjike në referencat historike që gjejmë në gjuhën e z. Topi, si dhe mënyrat e leximit të së kaluarës së shqiptarëve, dëshmojnë për këtë flirt presidencial me aspirata të tilla radikale.
Në fakt, nuk është historia ajo që do ti shkonte për tu marrë në referencë gjuhës së një pesidenti që mëton të bëhet faktor stabiliteti ndërsocial në një vend me ekuilibra të brishtë, siç është Shqipëria. Referencat e vizionit që paraqesin të gjithë aktorët seriozë që kërkojnë paqe në rajon synojnë ta orientojnë vështrimin drejt së ardhmes e jo drejt së shkuarës. Por, nëse i referohemi të shkuarës, atëherë le ti referohemi siç duhet.
Nëse i kthehemi shkrimit të veprave të para në gjuhën shqipe, kushdo e di që ato nuk u shkruan në funksion të një vetëdijeje kombëtare. Përkundrazi, urdhëri i Selisë së Shenjtë për të lejuar që mësimet fetare të mund të shkruheshin në gjuhë të tjera përveç latinishtes erdhi në kuadër të kundër-reformës, si pasojë e kërcënimit që Selia e Shenjtë ndjente prej lëvizjeve protestante, që kishin filluar të fitonin zemrat e njerëzve. Nëse i kthehemi shënimeve që na vijnë, jo vetëm nga protestantët, por edhe nga autorë të tillë me devocion të fortë katolik si Erasmusi i Roterdamit, do të bindemi sesa pa shije dhe pa kuptim është temenaja e ekzagjeruar e Topit dhe mitizimi i rolit të Vatikanit për periudhën për të cilën po flasim. Topi po thur i elozhe Vatikanit, për një periudhë kohore, ndaj së cilës vetë Papa Gjon Pali i II-të është distancuar dhe ka kërkuar falje.
Pra, lejimi që “fjala e Zotit” të shkruhej në “gjuhët vulgare” (gjuhët lokale, që më pas, në epokën moderne do të bëhen gjuhët kombëtare të popujve të Evropës) erdhi për shkak të konkurencës fetare e jo për ndonje arsye ndjeshmërie patriotike, siç pretendon z. Topi. Natyrisht që arsyet nuk mund të jenë patriotike, për sa kohë që patriotizmi nuk kish lindur. Por, ngado që ta kapim muhabetin, pyetja shtrohet përse z. Topi shpërfill faktin që deri në atë kohë, Selia e Shenjtë e kish ndaluar përkthimin e librave fetarë në këto gjuhë? Përse nuk ndalemi në faktin që Vatikani e ka ndaluar shkrimin në gjuhën shqipe deri në këtë kohë, duke penguar zhvillimin e atij që Z. Topi e quan, identitet kombëtar?
Të flasësh për komb, në shek, XV sic bën z. Topi, përbën një pohim pa lidhje me të kaluarën objektive. Për rrjedhojë, përderisa identiteti kombëtar, kombi si njësi bazë e realitetit politik, kombi si veneracion dhe burim sensitiviteti, nuk kishin lindur ende, nuk mund të flasim për ndihmë nga ndonjë fuqi tjetër në funksion të tyre. Kjo mbetet e pakuptueshme kur të gjitha këto nuk kanë ekzistuar as për ne e as për Vatikanin, për më tepër për Vatikanin, i cili është ndërtuar mbi themele tejkombëtare. Për më tepër, Topi i njeh meritën e “zgjimit kombëtar” të shqiptarëve Papa Klementit të XI në vitin 1703!!! Krijimi i shteteve kombëtare në Evropë, z. President, janë produkte anti-kishtare, prandaj mos i atribo një pape një sakrilegj të tillë.
Natyrisht, marrëdhëniet e shtetit shqiptar me Vatikanin, ashtu si edhe me çdo shtet tjetër duhet të jenë të mira, kjo jo vetëm për shkak të politikës pacifiste që shteti shqiptar paraqet në përgjithësi ndaj çdo shteti tjetër, por edhe për faktin që një kategori jo e vogël shqiptarësh kanë lidhje sentimetale me këtë shtet, për shkak të ndjenjave të tyre fetare. Por kjo nuk kërkon që Presidenti i Republikës, të garojë me Papën për tu bërë adhurues i zjarrtë edhe për atë që vetë Papët kanë shfaqur rezerva, e për më tepër, kjo nuk bëhet duke futur në mes të kaluarën, duke e përdorur atë si pedanë ku mund të kryesh të gjitha akrobacitë logjike të mundshme, që mendojmë se na afron me të. Vatikanit mund ti shfaqet miqësia edhe pa qene nevoja ta nxjerrim Gjon Buzukun patriot nacionalist dhe pa qenë nevoja t’u themi turqve barbarë. Sinjalet që vijnë nga një sjellje e tij dëshmojnë ose për servilizëm të shëmtuar institucional, ose për sinjale që synojnë të shprehin angazhime shtetërore në funksion të ndryshimit të ekuilibrave sociale në vend, gjë që do të ishte e dëmshme për shoqërinë shqiptare.
me pelqen ta them , ndikues ne Ballkan se vrasin mendjen per ndasite fetare , hasmit te dikurshem i thone me krahehapur bujrum si mik sot ... kane vlera qe pakkush i ka e lere ti vleresoje ....