Misteret e fatit të fundmë të Hitlerit
Dyshime mbi një arratisje me nëndetëse drejt tokave të Amerikës Latine
Foto qe supozohet te jete bere ne Kili apo Argjentine kur Hitleri ishte ne moshen 90 vjecare ,pra ne vitin 1979.
Vetëvrasje apo ikje me shpurën e Rajhut të Tretë? 60 vjet më vonë ka dokumente që mbështesin variantin e dytë.
Aventura ndodhi në det. Itinerari fillon në ujërat e ftohta të Baltikut dhe vazhdon drejt Atlantikut dhe pasi e kaluan gati të gjithin, nga verilindja në jugperëndim, udhëtimi përfundon në brigjet e Argjentinës.
Duke lundruar ishte (nën ujë gjatë ditës dhe në sipërfaqe gjatë natës) një flotë e vogël nëndetësesh e Rajhut III nazist, legjendarët U-Boot të klasës më të lartë. Ishin njerëz që mund t‘u rezistonin atyre kushteve.
Për javë të tëra mund të jetonin në kushte të paimagjinueshme, në hapësira klaustrofobike, mungesë ajri, ushqime të paketuara dhe ujë që me kalimin e kohës bëhej i papijshëm. Zhytje të rrezikshme dhe burra të vrazhdë, ashtu siç janë shpesh marinarët e nëndetëseve. Por në bord nuk gjendej vetëm ekuipazhi.
Në atë ekspeditë udhëtonin edhe pasagjerë të rëndësishëm. Sa të rëndësishëm? Atëherë, aventura e gjatë dhe misterioze zhvillohet në det, por ama zanafillwn nuk e kishte aty.
Përkundrazi, ajo fillon në disa dhoma po aq të ngushta sa ato të nëndetëseve, po aq klaustrofobike, të ndriçuara vetëm nga drita elektrike, 15 metra nën sipërfaqen e tokës.
Jemi në Berlin, në bunkerin e Kancelarisë, në muajin prill të vitit 1945. Qyteti është bërë copë-copë. Perandorisë patetike gjermane po i vjen fundi. Në ato bodrume të ngushta vërtitet Hitleri, gruaja e tij e ardhshme Eva Braun dhe disa hierarkë që akoma mendojnë, të paktën disa prej tyre, se mund të kontrollojnë fatin e luftës ose së paku fatet jetëve të tyre.
Çfarë i lidh këto dy ambiente kaq të ndryshme dhe të largëta? Ndoshta mund të hedhim hipotezën se Hitleri bashkë me gruan e tij të ardhshme Braun, nuk e vranë veten në atë bunker, dhe si pasojë trupat e tyre nuk u dogjën në oborrin aty pranë, dhe që çifti ia mbathi në bordin e një prej nëndetëseve drejt brigjeve mikpritëse të Argjentinës. Ndoshta, gjithsesi, edhe nëse do të ishte e vërtetë, natyra prej kohësh do ta kishte bërë punën e saj.
Hitleri lindi në vitin 1889. Tashmë jemi në 2007-ën. Legjenda se ai mund të kishte mbijetuar, vazhdoi të qarkullonte shumë gjatë viteve të pasluftës dhe pastaj, me kalimin e viteve, filloi të venitej dalëngadalë bashkë me fantazmat e asaj stine në të cilën gati mbijetuan vetëm hijet e dhimbshme të atyre pak të gjallëve në kampet e shfarosjes.
Kjo është një histori e rëndësishme, ku sigurisht ka disa dokumente të cilat sot e kësaj dite nuk janë bërë transparente për publikun. Që prej 60 vjetësh si Londra ashtu dhe Uashingtoni janë munduar që t‘i fshehin disa të vërteta, ndoshta të hidhura.
Veçanërisht për sa i përket Shteteve të Bashkuara, as "Neni i Informacionit të Lirë" (i cili parashikon bërjen publike të dokumentacioneve sekrete, madje dhe me disa përjashtime të vogla) nuk i mjafton për të transparent dokumentet.
Ndër këto përjashtime bëjnë pjesë dhe lundrimi transatlantik i U-Boot. Në prillin e vitit 1945, i fundit i luftës, Ushtria e Kuqe, kërkonte të përparonte drejt Berlinit me intensitetin më të madh.
Të gjithë ishin të vetëdijshëm se sapo Gjermania të firmoste aktin e kapitullimit, do të hapej menjëherë një tjetër front lufte, një luftë brenda koalicionit aleat. Në fakt lufta nisi dhe vazhdoi gjatë. Për fat të mirë qëndroi e "ftohtë", mbi të gjitha falë terrorit të bombës atomike. Prej kësaj, rusët donin të hynin të parët në Berlin.
Dhe ia dolën mbanë. Në mesin e dytë të prillit, Ushtria e Kuqe gjendej në periferinë e qytetit. Hitleri u mbyll atje poshtë, fillon të shqetësohet, flet për armë sekrete, urdhëron gjeneralët e tij për të vërshuar frontin drejt vijës finale për të realizuar një kundërofensivë barbare.
Madje mungonte dhe benzina për të vënë në lëvizje tanket, municionet po mbaronin dhe situata po merrte tatëpjetën. Më datë 29 a 30 të atij prilli, Hitleri martohet me besniken e tij, Evën. Një ushtar i bie fizarmonikës, çifti vallëzon për disa çaste, është festa e dasmës së tyre. Shumë prej besnikëve të tij nxitojnë për ta shpëtuar.
Në bulevardin e gjatë të Berlinit "Unter den Linden" është në pritje një avion. Ai refuzon. Thotë që një kapiten i mirë duhet të fundoset bashkë me anijen e tij. Mos vallë vërtetë përfundoi kështu? Pas atyre fjalëve a u mbajt një qëndrim i denjë? Edhe hierarkë të tjerë kështu kishin thënë, pastaj aleatët i gjetën duke u munduar për të shpëtuar.
Ka shumë dëshmi individësh të cilët pretendojnë se kanë transportuar trupin e Hitlerit dhe atë të gruas së tij drejt oborrit, sipër bunkerit, për të kryer amanetin e fundit, djegien e trupave të pa jetë.
Sigurisht që ka edhe shumë kontradikta, modifikime në rrjedhjen e ngjarjeve, madje edhe mashtrime mjaft të qarta. Gjithashtu ka edhe të tjera dëshmi, ato të ushtarakëve rusë, të cilët hynë të parët në atë bunker.
A i panë kufomat? Po. Kush i identifikoi atëherë? Disa ushtarë të thjeshtë.
Por a nuk mund të jetë bërë fjalë për çiftin Goebels, të cilët bënë të njëjtën gjë që supozohet edhe për çiftin Hitler, vetëvrasjen? Po, në fakt edhe kjo mund të ketë ndodhur. I zgjuari, skeptiku Stalin, historisë së vetëvrasjes nuk i besoi kurrë, por mbeti i bindur se gjenerali i tij donte vetëm ta qetësonte, duke i thënë se e kishin gjetur kufomën e diktatorit gjerman.
Ndoshta vërtet mund të bëhet fjalë për një histori të tillë. Ka shumë mundësi. Në fakt këtu fillon pjesa e dytë e kësaj aventure: arratisja. Gati të gjithë komandantët e nëndetëseve, duke iu bindur urdhrave nga lartë, i fundosën gati të gjitha anijet dhe nëndetëset e tyre.
Por për disa prej tyre nuk u morr vesh kurrë asgjë. Dhe si për rastësi bëhet fjalë për të gjitha nëndetëset e klasit XXI, flota më e perfeksionuar e Marinës ushtarake gjermane.
Nga porti gjerman i Kielit, kjo flotë fillimisht niset drejt Bergen, një gji tepër i qetë në mes të fiordeve norvegjeze, madje rifuxho e përdorur edhe nga vikingët. Pas disa ditësh, e tërë flota u nis drejt Atlantikut jugor.
Aventura fillon. Prita, mbrëmje me radhë pa gjumë, paralajmërime që i detyronin të zhyteshin në thellësi marramendëse. Një prej nëndetëseve gjermane godet dhe fundos një korvetë në ujërat e Amerikës Veriore. Një tjetër përballet me kryqëzorin brazilian Bahia, e fundos duke shkaktuar 336 viktima, tragjedia më e madhe detare e Brazilit.
Në fakt, për t‘u shfajësuar, të gjitha këto fakte janë deklaruar aksidentale. Madje për një rast është thënë se një mitraloz i vetë anijes gjermane kishte shtënë gabimisht mbi vet depon e municioneve të tyre, duke shkaktuar një shpërthim të madh.
Lufta në Evropë ka mbaruar, vetëm Japonia vazhdon akoma të rezistojë në frontin e largët lindor. Nëndetëset vazhdojnë të lundrojnë me kujdes, madje shpeshherë vetëm nën sipërfaqe, duke dalë sipër vetëm gjatë natës, për t‘i dhënë mundësi marinarëve të thithin pak ajër të vërtetë.
Por me gjithë kujdesin më të madh, prania e tyre nuk mund t‘u kishte shpëtuar gjurmimeve aleate nëse nuk do të kishte heshtur komanda e lartë e flotës ushtarake britanike.
Por përse vallë qeveria e Madhërisë së Tij duhej të mbronte nëndetëset e një fuqie që disa ditë më parë kishte qenë armikja e saj? Këtu fillon historia, jo më ushtarake por politike.
Dihet që ndërsa "perandoria" gjermane po binte dalëngadalë, ndër saj dhe anglezëve pati disa kontakte sekrete me qëllim gjetjen e ndonjë marrëveshjeje pa pasur nevojën e armëve. Konti suedez Folke Bernadote, përfaqësues i "Kryqit të Kuq" dhe njëkohësisht filonazist, kërkoi të arrinte një marrëveshje me Henrik Himler, kapo i SS.
Ndonjë hierark arriti madje të shkonte deri në Angli për të rënë dakord jo vetëm për dorëzimin, por edhe për qëndrimin e mëpasshëm të Anglisë. Mbi të gjitha Çërçilli dukej i gatshëm për të thurur madje edhe një plan për ta bërë Anglinë e tij dhe gjithë Perëndimin, të sigurt nga shënjestrat ekspansioniste staliniste.
Kur Heri Hopkins (i dërguari i Presidentit amerikan Truman) takoi diktatorin sovjetik në Moskë për të përgatitur Samitin e Potsdam, ky i fundit i tha që mos të kujtonte se Hitleri kishte vdekur vërtet. Madje shtoi mendimin e tij se Borman, Goebels, Krebs dhe vetë Hitleri, ishin arratisur me një nëndetëse.
Në fund të fundit, shërbimet sekrete ruse kishin informata se në ditët e fundit të luftës, kishte pasur shumë vajtje-ardhje nëndetësesh, të cilat transportonin ar dhe objekte të tjera me vlerë, transporte që kryheshin deri në Japoni.
Që dyshimet e Stalinit nuk ishin vetëm fryt i manisë së tij të persekutimit, këtë e vërteton fakti se, një muaj e gjysmë pas, më 10 korrik, një nëndetëse gjermane doli në sipërfaqe përpara bazës detare të Mar de Plata dhe iu dorëzua autoriteteve ushtarake argjentinase. Një javë më vonë u hap Konferenca e Potsdam, e cila duhej të vendoste, ndër të tjera, të ardhmen e Gjermanisë.
Duke i shtrënguar dorën Trumanit, Stalin i përsërit edhe atij se Hitleri nuk kishte vdekur, por ishte "arratisur në Spanjë ose në Argjentinë". Presidenti amerikan u befasua aq shumë nga ato fjalë saqë urdhëroi FBI-në të niste një kërkim të hollësishëm. Rezultati ishte një dossier me më shumë se 700 faqe, material i cili akoma mbahet sekret. Po me flotën çfarë bëhet?
Gjatë kohës që po ndodhte gjithë kjo, kishte pasur disa lajmërime se ishin parë disa nëndetëse gjatë brigjeve argjentinase, madje deri në jugun ekstrem të Patagonisë.
Dëshmitarë të ndryshëm thonë se kanë parë të zbarkojnë njerëz të tjerë, veç pjesëtarëve të ekuipazhit, që më vonë u dorëzuan si të burgosur. "Fantazma" të panjohura që ishin larguar në errësirë drejt një rifuxhoje që ishte përgatitur mjaft kohë më parë.
A është e mundur që mes atyre "fantazmave" të ishte edhe diktatori nazist bashkë me gruan që tashmë ishte bërë bashkëshortja e tij? Ka shumë mundësi të jetë e vërtetë po aq sa mund të jetë e vërtetë dhe vetëvrasja e tyre
Debati i hapur - A vdiq vërtetë diktatori nazist
Adolf Hitler, misteri i pazgjidhur
Ka qenë marsi i vitit 1947, kur raporti i Hugh Trevor-Roper u botua në formën e një libri, me titullin “The Last Days of Hitler”. Me të drejtë, libri duhet ta kish zgjidhur misterin njëherë e përgjithmonë, t’i zhdukte spekullimet njëherë e përgjithmonë. Ai qe një kërkim i imtësishëm, i shkruar mirë dhe në kompleks bindës, por midis pikave të lëna pazgjidhur, një pikë jashtëzakonisht e rëndësishme mbeti mister: Vërtetë ai vdiq?
Më 1 nëntor 1945, Trevor-Roper dha një konferencë shtypi në Berlin, ku nënvizoi konkluzionet e hetimit të tij. Investigimet e tij treguan, tha ai, se Hitleri kish kryer vetëvrasje rreth orës 3 e 30 të natës, të datës 30 prill 1945, dhe se Eva Braun kish vdekur me të. Ndërsa ai thoshte këtë gjë, një oficer rus i pranishëm tundte kokën
Një tjetër raport e nxirrte Hitlerin në Zyrich, duke thënë se ai ishte plakur tmerrësisht, flokët i qenë bërë të bardha, trupi i përkulur përpara dhe bënte hapa shumë të vegjël. Dukshëm që kishte ndonjë formë infeksioni në mushkëri, pasi kollitej papushim. Kostumet e tij të preferuara të errëta, kapelet dhe sjellja e tij ishte e “ngjashme me atë të një nëpunësi në pension
Dick White, njeriu që komandonte Zyrën e Inteligjencës e Zonës Britanike të Pushtimit (pjesë e MI5), ndodhej në Bad Oeynhausen, midis Osnabruck e Hannover, dhe ishte irrituar nga raporti rus, se Adolf Hitler dhe Eva Braun po jetonin, në dukje të pashqetësuar, në zonën britanike të Gjermanisë.
Ai ftoi një major të ri dhe mik, Hugh Trevor-Roper, që të bënte një hetim zyrtar për misterin që rrethonte në atë kohë vdekjen e Hitler. Një dosje katër vëllimshe për Fyhrerin, e hartuar nga Trupa e Kundërinteligjencës, ju dha Trevor-Roper i cili, në jetën civile, ishte docent historie në Oxford. Dosja ishte “një përmbledhje e gjithçkaje që mund të gjendej rreth” Hitler, dhe përfshinte gjendjen e tij shëndetësore, gjendjen e tij mendore, “prirjet dhe tendencat” e ndryshme të tij.
Ajo nuk e nxirrte Hitlerin si përbindësh. Analistët e CIC kishin gjetur, "për shqetësimin e tyre, se fshikullima e racës njerëzore u jepte dhurata fëmijëve, urrente sportet me gjak, nuk pëlqente njerëz tejet fanatikë dhe ishte konservator e i matur në zakonet e tij... Çdo ditë në të njëjtën orë”, sipas një informatori, “ai do të dilte me të njëjtin qen, në të njëjtin cep, të së njëjtës fushë, dhe të kapte të njëjtën copë druri e ta hidhte atë në të njëjtin drejtim”. Raporti përmbante gjithashtu, konkluzionet e një vëzhgimi psikiatrik në largësi, të Fyhrerit. Ky arrinte në përfundimin se vetëvrasja e Hitler mund të mos përjashtohej. Hetimet do të rezultonin eksituese.
Ai kaloi shumicën e shtatorit dhe tetorit duke ndjekur ato dëshmitarë okularë që mundëte, njerëz që kishin jetuar në Bunker në ato ditë të fundit të dëshpëruara dhe mund t’i thonin atij se çfarë kishte ndodhur. Nuk arriti të jetë krejtësisht i suksesshëm. Goebbels dhe Martin Bormann nuk gjendeshin, të zhdukur ose të vdekur, sipas atyre me të cilët flisnin. Kështu qenë kamarieri personal i Hitler, Otto Gunsche, Adjutanti SS i Hitler, Hans Bauer, piloti i tij personal, dhe Johann Rattenhuber, Shefi i Truprojeve.
Shumë të tjerë të njohur që kishin qenë në Bunker, qenë gjithashtu të pakapshëm. Megjithatë, Trevor-Roper, arriti të intervistojë Frau Gerda Christian dhe Frau Else Krueger, që qenë sekretaret respektivisht të Hitler dhe Bormann. Aktualisht, ato nuk kishin dëshmitarë okularë për pjesën më të madhe të asaj që ndodhi, por kishin marrë informacione të dorës së parë, nga njerëz të tillë si Linge dhe Gunsche, që pretendonin se kishin parë gjithçka.
Gjithashtu, Trevor-Roper kish vizituar Innsbruck, padyshim për të konfirmuar historinë që Hitler tani po maskohej si Gerhardt Weithaupt. Më 1 nëntor 1945, Trevor-Roper dha një konferencë shtypi në Berlin, ku nënvizoi konkluzionet e hetimit të tij. Investigimet e tij treguan, tha ai, se Hitler kish kryer vetëvrasje rreth orës 3 e 30 të natës të datës 30 prill 1945, dhe se Eva Braun kish vdekur me të.
Në rastin e Hitler, mënyra e vdekjes kish qenë më të shtënë . Fyhreri kish vënë pistoletën në gojë dhe e kish shkrepur këmbëzën. Në rastin e Eva Braun, ajo kish gëlltitur një kapsulë cianidi: çdo njeri që jetonte në Bunker ishte i pajisur me kapsula të ngjashme. I pyetur nga një gazetar nëse kishte dijeni për pikëpamjen ruse lidhur me vdekjen e Hitler, Trevor-Roper tregoi se, mendonte që sovjetikët ishin skeptikë, domethënë të prirur të besonin pikëpamjen se Hitler nuk kish vdekur.
Ndërsa ai thoshte këtë gjë, një oficer rus i pranishëm, tundi kokën. Gjithashtu, Trevor-Roper hodhi poshtë mundësinë se ishte sozía i Hitler ai që ishte djegur. Në rradhë të parë, tha ai, nuk do të kishte pasur kohë të lëvizej trupi i sozísë brenda dhe jashtë Bunkerit.
Në rradhë të dytë, në gjendjen e tij shumë të dobët shëndetësore, Hitler nuk do të kish qenë në gjendje të largohej dhe e treta – ndoshta dhe më bindësja – Eva Braun vetë nuk do të kish vdekur me qejf. Së fundi, ai pranoi se nuk kishte “provë përfundimtare” se Martin Bormann, Sekretari personal i Hitler dhe i partisë, kishte vdekur. Megjithëse ishte i njohur se raporti i Trevor-Roper ishte domosdoshmërisht jo i plotë dhe se në të kishte shumë boshllëqe që duheshin mbushur, konferenca e shtypit u pasqyrua gjerësisht në gazetat botërore.
Ai vetë vazhdoi të hetonte në ditët e fundit të Rajhut të Tretë gjatë të gjithë dimrit 1945-46. Më vonë, në atë vit, shërbimet e inteligjencës së aleatëve u informuan se njëfarë Paustin, i cili punonte si kopshtar në fshatin e qetë të Tegernsee, në fakt, nuk ishte gjë tjetër veçse SS Standartenfuhrer Wilhelm Zander, Adjutanti i Martin Bormann. Tani, këtu kishte të bëhej me një individ shumë të rëndësishëm. Për tri javë, në nëntor dhe dhjetor 1945, agjentë të shërbimit sekret britanik dhe agjentët specialë amerikanë të CIC, Arnold Ëeiss dhe Rosener, u përpoqën të binin në gjurmët e Paustin dhe Zander.
Teksa afroheshin Krishtlindjet, ata menduan se do ta kapnin. Ditën e Shën Stefanit, Trevor-Roper dhe agjentët e CIC, u futën në shtëpinë që po vëzhgonin, vetëm për të gjetur se Zander ishte larguar nga zona, për t’i bërë një vizitë së fejuarës që jetonte afër Passau. Dy ditë më vonë, ata u informuan se një valixhe që i përkiste Zande,r mund të gjendej në shtëpinë e njëfarë Frau Irmgard Unterholzener në Tegernsee. Pa humbur kohë ata i bënë një vizitë Frau Unterholzener dhe e morën valixhen. Ajo u kontrollua imtësisht, por fillimisht rezultoi pa ndonjë interes.
Megjithatë, një e ndarë sekrete u gjend brenda saj, në të cilën qenë mjaft dokumenta që ishin nxjerrë nga Bunkeri, vetëm 48 orë para rënies së Berlinit. Këto dokumenta qenë të një rëndësie të jashtëzakonshme. Këtu ndodheshin Testamenti dhe Testamenti Politik i Hitler. Kjo konfirmonte atë ç’ka i ishte thënë Trevor-Roper gjatë ditëve të fundit në Bunker.
Aty ishte gjithashtu Apendiksi Goebbels i Testamentit Politik të Hitler – dëshmi e mëtejshme substanciale se panorama që po ndërtonte Trevor-Roper, ishte thelbësisht korrekte. E treta – dhe më intriguesja e të gjithave – aty ndodhej kontrata e martesës e Adolf Hitler dhe Eva Braun. Trevor-Roper i ishte thënë nga shumë njerëz që kishin jetuar në Bunker, se Eva Braun më së fundi e kish arritur synimin e saj të vjetër, për t’u bërë bashkëshortja e Fyhrerit.
Nëqoftëse Trevor-Roper kish pasur ndonjëherë ndonjë dyshim lidhur me atë që i ishte thënë, këtu ishte mbështetja dokumentare. Por, kontrata e martesës ishte më shumë se vetëm dëshmi substanciale. Fakti i martesës së Hitler, tentonte të konfirmonte portretin psikologjik që Trevor-Roper po kërkonte të krijonte. Hitler nuk e kish ndjerë kurrë nevojën të martohej më parë me Braun. Përse do të vepronte kështu në javën e fundit të prillit 1945?
Përgjigjja dukej e qartë: vetëm në qoftëse mendonte diçka dramatike. Për të qenë dyfish të sigurtë lidhur me vërtetësinë e dokumentit, ata ia dhanë dokumentat Majorit Anthony W. Lobb, Shefi i CIC të Armatës së Tretë, i cili ia dha ato Ndihmësshefit të Shtabit. Nga ana e tij, ai i postoi ato për në Shtetet e Bashkuara. Në Washington, një ekspert i FBI-së i letrës dhe bojës, konfirmoi autenticitetin e tyre. Akoma në Gjermani, Trevor-Roper dhe agjenti i CIC, Arnold Weiss, kishin ndjekur Zander në fshatin e vogël të Vilshofen, në afërsi të kufirit çek.
Atje, Zander i rezistoi arrestimit dhe një shkëmbim i vogël zjarri, shpërtheu përpara se ai të vihej nën kontroll. Ai u transferua në Munich dhe u mor në pyetje. Pasi rezistoi për më shumë se 10 orë, ai më së fundmi u thye, duke i zbuluar Trevor-Roper shumë detaje të ditëve të fundit në Bunker, të cilat ish-historiani i kish mbledhur nga burime të tjera më pak të informuara. Kjo ndodhte në fillim të vitit 1946.
Megjithëse, gjithçka që Trevor-Roper zbuloi tani i konfirmuan konkluzionet fillestare të tij lidhur me ditët e fundit të Hitler, shumë nga pjesa tjetër e botës, akoma nuk qenë të bindur. Shikimet e Hitler vazhduan. Atë vit ai u pa në Spanjë, ku u raportua në fund të shtatorit se po drejtonte një grup nëndetësesh. Për hir të së vërtetës, ai u tha se vuante keq nga sëmundja e detit.
Më pas, ai u raportua se jetonte në një fermë në La Falda të Argjentinës, megjithëse pamja e tij ishte ndryshuar, sipas këtij raporti, nga një kirurg plastik që e kish kryer operacionin në nëndetësen që e çonte Hitler nga Europa nëpërmjet Atlantikut, për në botën e re. Përpara Krishtlindjes së vitit 1946, ambasada amerikane në Stockholm, mori një letër anonime të adresuar “Shefit të Zonës Amerikane”. Duke parë që edhe Kurt Dittmar kish pranuar se ekzistonte një fortesë e vogël në Skandinavinë veriore, ky raport u trajtua më seriozisht se shumë të tjerë.
Në të lexohej: “Nëqoftëse shikoni në malet Bauerska, do të gjeni një shpellë të gjatë rreth 446 metra ose ndoshta edhe më të gjatë, me rreth nëntëdhjetë dyer, e maskuar mjaft mirë. Hitler ka atje një dhomë 30 metra me 30 metra, me stufa elektrike, një të madhe, një të vogël. Atje ka ushqim, kutia të të gjitha llojeve për shumë vjet dhe mjaft para, të të gjitha llojeve.
Ekziston gjithashtu një oxhak në majë të malit, në të cilin ushqimi mund të hidhet poshtë. Ata që sjellin ushqim atje, quhen “Korba”. Ata që e ndërtuan atë në mal, janë vrarë shumë kohë më parë, kështu që ajo nuk do të zbulohet. Kur ta keni gjetur, unë kërkoj një të gjashtën e asaj që ndodhet atje dhe një xhips e një traktor. Emrin do ta mësoni kur ta kini gjetur atë [Hitler]”. Në pjesën e prapme të letrës shkruhej: “Ata kanë vjedhur kuaj, buaj, tagji e kështu me rradhë.
Kanë me shumicë municion dhe armë. Një suedez që ka aftësi paranormale është me ta. Ai u tregon gjithçka. Gjejini këta zotërinj. Ajo ç’ka duhet bërë, duhet bërë shpejt”. Akoma një raport tjetër në vitin 1946 e nxirrte Hitler në Hollandë, në një kafene në Amsterdam.
Kësaj rradhe, shkrimtari komentonte lidhur me pamjen e çuditshme të Fyhrerit – kishte një trup shumë të gjatë dhe duar të gjata – por informatori gjithashtu, thoshte se ky Hitler kishte lidhje të drejtpërdrejta me Gestapo-n dhe ishte përpjekur ta vriste shkrimtarin, i cili për pasojë, u lutej autoriteteve aleate të vepronin me shpejtësi.
Një tjetër raport e nxirrte Hitler në Zyrich, duke thënë se ai ishte plakur tmerrësisht, flokët i qenë bërë të bardha, trupi i përkulur përpara, dhe bënte hapa shumë të vegjël. Dukshëm që kishte ndonjë formë infeksioni në mushkëri, pasi kollitej papushim.
Kostumet e tij të preferuara të errëta, kapelet dhe sjellja e tij ishte e “ngjashme me atë të një nëpunësi në pension. Zëvendësdrejtori i Inteligjencës në Komandën Europiane, i udhëzoi vartësit e tij ta kontrollonin këtë raport, siç bënte me pothuajse të gjitha letrat që kalonin nëpër tavolinën e tij.
“Mendoj se duhet të jemi neglizhentë në detyrën tonë”, shkruante ai, “nëqoftëse dështojnë në ndjekjen e një raporti të kësaj natyre”. Ai bile i kërkoi ndihmë shefit të Policisë Federale në Bern. As forcat aleate nuk qenë të imunizuara nga identifikimi i Hitler.
Një ushtar amerikan raporti se kish parë Fyhrerin, Eva Braun dhe motrën e saj Gretl, në Bernheim, në shtëpinë ku ai grumbullonte rrobat e tij për t’u larë. Ky njeri duhet të ishte Hitler, mendonte ushtari, sepse u tërbua kur u përmend arma V-1 dhe “shfaqi një emocion të madh ndaj fotografisë së një qeni” që dukej se i ngjante shumë Blondit, qenit të Fyhrerit.
Impakti i këtyre raporteve mund të gjykohet nga tregimi i Nënkolonelit W. Byford-Jones, një oficer i inteligjencës britanike, i cili më 20 prill 1946 (duhet të ishte ditëlindja e shtatëdhjetë e Hitler), pyeti 20 berlinezë të arsimuar lidhur me fatin e Hitler. "Vetëm njëri mendonte se Hitler kish vdekur.
Nëntëmbëdhjetë të tjerët zbuluan se qenë të ndërgjegjshëm për faktin që kjo ishte ditëlindja e Fyhrerit të tyre. Qenë të bindur se ai ishte gjallë dhe flisnin për të çdo gjë, përveçse ta shanin. Gjeta gjithashtu se fëmijët, që zakonisht janë një guidë e mirë për besimet e të rriturve, pothuajse pa përjashtim flisnin për Onkel Adolf si një njeri të gjallë.
Një aspekt i ri në këtë besim qe se ku supozohej të fshihej Hitleri. Në verën e vitit 1945, m’u tha se ishte në Spanjë, Amerikë Latine dhe vende të tjera, por tani një tjetër vend i fshehtë u përmend. Ai ndodhej me Edelweiss, një organizatë ilegale e mirënjohur se ekzistonte dhe ndodhej në zonën e thellë malore që shtrihet nga Alpet në kufirin zviceran deri në Tirol të Austrisë, ku mijëra trupa të Ëehrmacht, që e quanin veten Edelëeiss, posedonin formacionet e tyre luftarake, depot, pajimet e municionet dhe jetonin lart në fortesën malore". Fortifikata qe kthyer.
Në janar të vitit 1947, u dërgua një raport për forcat amerikane CIC, nëpërmjet shërbimeve franceze të inteligjencës. Raporti pretendonte se Hitler fshihej në zonën e Heidelberg dhe ishte në kontakt me një lider rezistence në Weinheim. Raporti francez thoshte se Hitler kish vizituar Ëeinheim i maskuar si ushtar amerikan dhe vizita padyshim, ishte pjesë e fushatës së Fyhrer për të filluar një Rajh të ri. Weinheim u bë menjëherë subjekt i një kontrolli prej 30 oficerësh aleatë – 5 agjentë specialë CIC dhe 25 njerëz të policisë gjyqësore ushtarake.
Nuk kishte asnjë gjurmë as të Hitler ad të liderit të rezistencës. Ka qenë marsi i vitit 1947 kur raporti i Hugh Trevor-Roper u botua në formën e një libri, me titullin “The Last Days of Hitler”. Me të drejtë, libri duhet ta kish zgjidhur misterin njëherë e përgjithmonë, t’i zhdukte spekullimet njëherë e përgjithmonë. Ai qe një kërkim i imtësishëm, i shkruar mirë dhe në kompleks bindës, por midis pikave të lëna pazgjidhur, një pikë jashtëzakonisht e rëndësishme mbeti mister: Vërtetë ai vdiq?
Jeton në një shpellë
“Nëqoftëse shikoni në malet Bauerska, do të gjeni një shpellë të gjatë rreth 446 metra ose ndoshta edhe më të gjatë, me rreth nëntëdhjetë dyer, e maskuar mjaft mirë. Hitler ka atje një dhomë 30 metra me 30 metra, me stufa elektrike, një të madhe, një të vogël. Atje ka ushqim, kutia të të gjitha llojeve për shumë vjet dhe mjaft para, të të gjitha llojeve.
Ekziston gjithashtu një oxhak në majë të malit, në të cilin ushqimi mund të hidhet poshtë. Ata që sjellin ushqim atje quhen “Korba”. Ata që e ndërtuan atë në mal, janë vrarë shumë kohë më parë, kështu që ajo nuk do të zbulohet. Kur ta keni gjetur, unë kërkoj një të gjashtën e asaj që ndodhet atje dhe një xhips e një traktor. Emrin do ta mësoni kur ta kini gjetur atë [Hitler]”. Në pjesën e prapme të letrës shkruhej: “Ata kanë vjedhur kuaj, buaj, tagji e kështu me rradhë.
Kanë me shumicë municion dhe armë. Një suedez që ka aftësi paranormale është me ta. Ai u tregon gjithçka. Gjejini këta zotërinj. Ajo ç’ka duhet bërë duhet bërë shpejt”.
![[GS]](/data/avatars/m/10/10228.jpg?1346772185){kind=avatar}
