Re: Falëmeshëndet nga Mosuli

[Diabolis Dassaretis]

Re: Falëmeshëndet nga Mosuli

* * *

Gjatë tre viteve të shkuara, reparte të ngjashme kishin dhënë kontributin e tyre paqeruajtës në botë. Në fillim një gjysmëhap i vogël në Bosnjë, pastaj një hap galopant në Afganistanin e largët. Por ndërsa Bosnja ishte diçka më shumë se një përgatitje në terren, Afganistani ishte detyrë e vërtetë luftarke, të cilën Shqipëria e vogël, asokohe për çudi të të gjithëve, e kishte kërkuar vetë. Iraku ishte një vazhdim logjik, misionet e mëparshme i kishin hapur dyert e pjesmarrjes dykanata. Prej aleatëve, cilëtdo të ishin ata nuk kishte pyetje të ngritura, dilema e hezitime, e gjitha i takonte fushës protokollare dhe mundësive të kufizuara teknike.
Trupa nën drejtimin e Bardhit ishte kontigjenti i tretë që do të nisej në Mosul për një periudhë gjashtëmujore. Kishin kaluar tashmë një periudhë përgatitore të ngarkuar, gjithsesi një copë kek krahasuar me luftën që ishte përpara. Nën drejtimin e specialistëve më të mirë të armëve të ushtrisë, ishin parë deri imtësitë më të vogla. Një bashkërendim si kurrë më parë me komandat e armëve në Ministrinë e Mbrojtjes e Shtabin e Përgjithshëm, të cilat në fund të fundit në një periudhë tranzicioni kur ushtria shqiptare ishte tkurrur në numur efektivi, personeli e aramatimi, pak tjetër kishte për të bërë.
Epoka e sekreteve të mëdha kishte mbaruar. Po në mbarim e sipër për ushtrinë dukej dhe tranzicioni topitës. Populli me kohë kishte shpallur verdiktin e tij, politika kishte vulosur strategjinë, dhe ushtria kishte marrë mbi supe zbatimin. Simpatia perëndimore, miratimi i shfaqur dhe së fundi një angazhim konkret për tu pranuar në NATO në dy tre vitet e ardhëshme ishin të korrat që këta njerëz i kishin dhënë vendit. Të paktën kishin shkuar një dekadë para pjesës përgjegjse për ta futur vendin në BE, pjesë e cila nuk e kishte për gjë të arkëtonte dhe nga këto merita që nuk i takonin.
Dhe paimagjinueshëm me një dhjetvjeçar më parë atashetë ushtarakë të forcave të koalicionit, kishin dorën e tyre në gjithçka punohej. Në këtë rast ndryshe nga kolegët e vendeve jo pjesëmarrse, mëngëpërveshur e pa uniformat e paradës me të cilat shfaqen televizioneve, ishin bërë si të shtëpisë. Materiale gjithfarllojësh, armatime e teknologji, manuale e harta, nën një program ku nuk e ndaje dot ku mbaronte teoria e ku fillonte praktika.
Ushtarët ishin njohur me të gjitha llojet e armëve, sistemeve, kodeve, që ushtritë e koalicionit përdornin në Irak. Kishin kaluar ditët në kushte reale LHL-je, me luftime trup me trup, stërvitje në zona të shkreta dhe në zona të banuara, e një sërë rutinash të tjera për forcat komando. Kishin kryer parashutime natën dhe ditën nisur prej aeroportit të Kuçovës, nën hijen e shqiponjës së artë tek hyrja që ju kujtonte se ishin bij të shqipes, në zonat e kripura të ishkënetave të Myzeqesë, zbritje dhe tërheqje me helikopterë gjatë ranishteve të bregdetit, imbarkime dhe zbarkime nga anjiet luftarake. Kishin përdorur mjetet e ndërlidhjes, mësuar anglisht dhe kompjuter, kishin ngritur me mjetet e xhenjos ura portative, bile me një sondë shpuese prodhim Kine provuan të nxirrnin dhe ujë nga nëntoka.
Këta ushtarë sot mbarojnë stërvitjen. Kampi i çadrave i ngritur mbi ranishtet në krye të orës gjendej i gjithi i ngarkuar në automjetet ushtarake. Me rënien e errësirës autokolona nisej drejt repartit të tyre. Ora ushtarake 00.00 e të nesërmes ishte fillimi i një 48 orëshi liridalje që komanda u kishte mundësuar të gjithëve për ta kaluar pranë familjeve. Në krye të kesaj fundore ata duhet të raportonin në repart, të gatshëm për të zbatuar betimin e ushtarit të Forcave të Armatosura të Republikës së Shqipërisë.
E ç’mund të bëjë një ushtar i zakonshëm në liridalje? Të mbledhë ngutas ato dy tesha që ka në çantën e shpinës, të sigurojë mirë që ka në xhep fletlejën, letërnjoftimin, librezën e lekët e nevojshme e të vrapojë tek rruga a stacioni më i parë që e çon drejt shtëpisë pa e kthyer kokën mbas. Një ushtar në liridalje, kur kjo nuk ka ardhur nga një lajmëthirje a telegram morti, është krejt ndryshe nga një ushtar i pirë, i ngjirur e i shkalafitur që sapo ka mbaruar ushtrinë. Një ushtar në liridalje ka menduar prej kohe, dhe ka llogaritur çdo sekondë të lejës, ku do shkojë dhe pse, çfarë do thotë dhe përgjigjet e pritshme, çfarë do të shikojë, prekë, e shijojë, një ushtar në liridalje është një njeri me krahë. Dhe një njeri fatlumë nëse e pret një e dashur.
E Bardhi ka vendosur t’ju japë edhe disa orë të vlefshme. Aty ku autokolona duhet të marrë rrugën kombëtare drejt veriut, mjetet ulin shpejtësinë dhe ndalojnë njëri pas tjetrit. Në errësirës e mbrëmjes, që i mungon zhurma e detit të largët, në krahun tjetër të rrugës, shquhen tre automjete ushtarake. Bardhi me zëvendësin me hapa të shpejtë dalin prej makinës së tyre e drejtohen nga kamionat e ushtarëve. Zëvendës komanadanti me zë që çan errësirën thërret:
“Ushtar Bolena! Paraqitu.”
Ushtari me një lëvizje të beftë fluturon prej lart, paraqitet duke nderuar eprorët, e Bardhi që bashkë me fjalën qetësohu i jep dhe fletëlejën në dorë i shpjegon
“Merr sendet personale, e shko tek mjeti i parë majtas rrugës. Mirardhsh! Të dielë ora 24.00”.
“Mirjugjetsha” kthen ushtari ndërsa tok dorën me komandantin e tij.
Vetëm gjysëm ore. Zëvendësi thirri me radhë mbiemrat e ushatrëve që banonin në jug të vendit. Të gjithë u përshëndoshën me komandantin, morën fletlejat, çantat e shpinës dhe kërcyen majë automjeteve në të majtë të rrugës që prishinin qetësinë e natës duke u nisur njëri mbas tjetrit.
Pa shumë bujë, komanadat e forcave në jug të vendit kishin vënë në dispozicion tre automjete, që do të çonin dhe ushtarin e fundit deri ku ai të theshte “mjaft”. Ky komplot i vogël i ushtarakëve shqiptarë, që historikisht nuk shquheshin për të tilla punë, ju jepte atyre që banonin larg pikës së grumbullimit deri në 12 orë kohë të çmuar për të ndenjur me familjet. Kush mund të hezitonte, ndonse kështu mund të rrezikonte dhe punën?
E po kështu do të veprohej edhe për komandot që banonin në veri. Në repart shkarkimet e magazinimin do ta kryenin ata që e kishin shtëpinë afër, përfshi drejtuesit. Bardhi do udhëtonte me majorin amerikan Beige, apo Bezhë siç e quanin allashqiptarçe, e do të çonin në Krujë një ushtar.
“Nuk kam qënë në Krujë natën,”
kishte thënë Bezha, pjesmarrës aktiv i stërvitjes dhe gojëkyçur në këtë përçartje, “më tërheqin dritat atje në mesmal, e jam kurioz ta di ç’shikonin prej andej luftëtarët tuaj.”
“Pishtarin e lirisë” i ishte përgjigjur Bardhi.


* * *

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Re: Falëmeshëndet nga Mosuli

2.

Kur mbritën Tirana ishte ende e mbështjellë me një vel të zi të tejdukshëm. Dritat e rrugës ngjanin me sy të picëruar të përgjumurish, që ashtu as hapur as mbyllur pyesin atë që ju shkund ëndrrat, “Hë?”
Bardhi nisi të ngjisë shkallët e pallatit 234/1 Rr. Ali Demi duke dëgjuar prej dritareve të hapura cicërimat e ndrojtura të zogjve të parë të mëngjesit fshehur diku midis fleteve të limonave e manadarinave ende pa guxuar të dilnin mbi degët e zbuluara të hurmave që rrethonin shtëpitë tiranase apo të çukisnin në oborrin e përbashkët me pallatet.
Kishin kaluar minutat e para mbas orës pesë kur Bardhi mbriti para derës së lyer me bojë vaji të bardhë të apartamentit të tij me një C-2 të shkruar në mes mbi syrin magjik, një zile që lëshonte ëmbël ding dong sa herë e shtypje, dhe dy çelsa njëri nën tjetrin në të majtë.
Mbrapa kësaj dere ishte gjithë ç’ka ai i gëzohej kësaj bote. Mbas një martese që në fund të korrikut kapte 20 vjet, ai dhe Teuta e tij kishin dy vajza, Blertën që mbushte 18 në shtator, dhe Gertën 14 vjeçare. Nga ana tjetër e derës një shul i plotë hekuri, i futur thellë në kasë, siguronte gjumin e qetë të tyre sa herë ai mungonte. Në sekondën pasuese diku thellë në mendje vendosi të hapte çelësat, e nësë shuli i hekurt do të ishte mbyllur, atëhere ai, nuk kishte tjetër zgjidhje, do t"i binte ziles, një herë të vetme dhe do të priste.
Dera u hap. Koridori i ngushtë ishte në errësirë, por ai banor prej pesëmbëdhjetë vjetësh në të, që kushedi sa herë ishte kthyer në orët e natës, me qetësi mbylli derën, la çantat pa zhurmë në qoshe, hoqi këpucët që kishin plot 24 orë në këmbë duke lëshuar një “o” hundore dhe hodhi lehtas hapat nga dera paksa e hapur e dhomës së gjumit. Drita e mëngjesit që përparonte nga minuta në minutë dhe përmes tylit bojëkrem që mbulonte dritaret, konturonte supet e gruas, kthyer me fytyrë nga dritarja, dhe flokët e shpupurisur e të derdhur gjithandej nëpër nënkresë të trupit të brishtë të vajzës së vogël që flinte përmbys tok me të jëmën.
Hija e Bardhit ra mbi fytyrën e Teutës, ai u përkul ngadalë, mori nën pëllëmbën e tij dorën e saj, e puthi lehtë në faqe, e sapo prej atij shpirti doli një “ëëë” mirësie ai vazhdoi ta puthte lehtë e pambarim drejt llapës së veshit e qafës së zbuluar. Teuta ja shkoi krahët rreth qafës, e shtrëngoi mbas faqes së parruar dhe i pëshpëriti tek veshi:
“Kur erdhe?”
“Ja tani.”
Ata ndenjën për pak ashtu, Teuta pa që po agonte, mbajti vesh, ... uji nuk kishte ardhur, kapi dorën e Bardhit dhe i foli:
“Shkojmë andej.”
Në ngritje me të atij i hynë në trup dhe shtollën përreth ëmbëlsia dhe ngrohtësia që rrezatonte magjishëm shtrati që ajo linte pas.
“Ja sa të laj pak gojën” i foli ajo në gjysëm errësirën e koridorit, duke i shkëputur dorën. Ai instikivisht hapi frigoriferin aty në cep, mori një shishe plastike me pak Coca Cola në fund dhe u drejtua nga guzhina, dhoma më e madhe e shtëpisë, mobiluar sipas stilit të para ’90, por me prodhime të viteve të fundit. Ai përplasi kurrizin në shpinoren e një kolltukut me kurriz nga ballkoni dhe vështrim nga dera. Frigoriferi kishte mbetur hapur. Atij nuk i bënin gjunjët të ngrihej ta mbyllte. Piu fillimisht një gllënqkë nga shishja, duke e shpëlarë dhe gojën me sodën e saj, pastaj i shkoi deri në fund.
Teuta mbylli derën e banjës. Për gjumë mbante një bluzë pambuku me mëngë të shkrutra e një fustë të hollë deri tek kyçet e këmbëve. Ai kqyrte pa folur lëvizjet e saj. Drita që dilte prej frigoriferit ja shtonte misterin femëror. Provoi ta mbyllte frigoriferin, por diçka nga brenda e pengonte. Ajo me këmbë të shtrira zgjati dorën dhe e hapi krejt, ngriti shishet që kishin shkarë nga rafti i derës, e pa e marrë me mend se i kishte dhuruar Bardhit që priste një moment të papërsëritshëm, e shtyu derën e mbasi dëgjoi tingullin e njohur të mbylljes, u kthye drejt tij.
Bardhit ishte me buzë në gas. Nën projektimin e dritës së frigoriferit sapo i kishte parë asaj një krelë nazike të breronte prej buzëve të pifit, mu në pikën më të lartë të shalëve qumështore, breçkat e të cilave me një lëvizje të sajën në tre kohë ishin gjendur në makinën larëse. Ai i dha fund ndeshjes së mashkulloritit të tij ndaj rripit të pantallonave, duke e liruar këtë të fundit, fare pak para se ajo ti ulej ndenjur mbi të. Ashtu e freskët e larë dhe fytyrëndritur ta zinte me të dy duart kokën e tij mbrapa veshëve dhe fillonte ta puthte. Ai ja ktheu me të njëjtin zjarr, po ndërsa duart e saj vazhdonin ta mbanin atë si gjahtari prenë për koke, veshësh, e qafe, duart e tij kishin kilometra për të përshkruar. Prej kurrizit të këmbëve, muskujve që formonin pulpat qimehequra ndenjur ashtu, shalëve të tulta me ndonjë gropëz moshe ndër to, belit të plotë; e mandej duke u ndarë ndërsa ai prirej pak në krah, e majta rrëshqiste poshtë kërthizës duke prekur çdo por të babokut të saj, duke lodruar gishtash me buzkat e asaj qënie kënaqsie që lëngëzonte, e gati gati përpinte atë mik të paftuar ndërsa e djathta që e kishte kthyer fustën në një brez mesi kalonte duke fërkuar e mëshuar e lëkurën e saj mbi shtyllën kurrizore, e duke shtrënguar e ndukur pjesën e elektrizuar të së pasmes së saj.
Ajo ndërsa puthte nën mërmërima të mbytura kënaqsie i ç’kopsiti këmishën, pastaj i hoqi vrulltaz bluzën, ndërsa ai i njohur ndërkohë se mbërthckat e sytjenave ishin në shpinën që përpëlitej i çliroi dhe me dy pëllëmbët në mënyrë që gishtat e mëdhenj të hynin poshtë gjinjve të saj të plotë i ngriti lart me gjithë bluzë e u lëshua si i babëzitur sa nga e majta në të djathë duke kafshuar me buzë masat e bardha e shkuar gjuhën mbi rozetat e tyre.
Ajo i rrethoi me dorën e djathtë qafën dhe e tërhoqi duke u varur me shpinë në kolltuk, i shkoi dorën tjetër deri thellë në topat e mbushur gati për qitje, i uli atij sa mundi ç’i kishte mbetur veshur, dhe katërcipërisht në unison mishi dhe shpirti duke lëshuar “o” zëulta kënaqsie e la kokën që gati shkrinte ti penetronte, pastaj qafën, trupin, në ambientin e padukshëm e mikpritës.
Një drithërimë që e përshkoi i largoi gjithë kënaqsinë që po ndjente. Burri i saj për dy ditë nisej për në luftë, në një ambinet dukshëm jomikpritës, ajo u drodh sërish, u ndje keq, filloi t’ja prekte trupin, që tashmë ja ndjente djersën, kripën bile dhe rërën atje ku mendonte se mund ta nxiste, u bë e paduruar e i foli në vesh:
“Mbaro tani!”
Ai mbështetur mbi dorën e majtë, e ngadalësoi pak lëvizjen ritmike, e pa në sy, i vuri gishin e madh në çip të buzëve, i tha “puthmë” e u ul sa të prekte buzët e përvëluara e mjekrën gjak të saj nga qimet e tij të parruara me buzët e veta.
Ajo nuk ja prishi. Guzhina po mbushej me dritën e plotë të agimit, kur prej banjës u dëgjua uturima e njohur që ngjitej nëpër tubacione, buçima e galexhantit të depozitës që hidhte ujin duke shfryrë si një mashkull krenar. Kishte ardhur uji, zhurma e të cilit ishte orë me zile për të. Duhet të ishte pesë e gjysëm ose nja pesë minuta më shumë.
“Mbaro se erdhi uji!”
Ai nuk kishte pse të çuditej, këtë fjalë nuk ishin as lutje as urdhër, por ai duhet ti jepte fund, e i mëshoi gazit deri në fund.
“Më bëre copë, më bëre copë...,”
ajo i kishte ngulur gishtat deri thellë në mish. Ai dhe galexhanti ranë në qetësi.
“Vishu, vajzat mund të zgjohen.”
Ai nuk foli më, deri mbas pesëminutave, kur këmbyen një puthje të lehtë në buzë, fjalën të dua, të dua, njeri dhe tjetri, dhe ai u shtri në kolltukun e guzhinës që ndonse ishte me derë mbyllur nuk shmangte dot rrapëllimën e makinës larëse. Me sy mbyllur mendoi lëvizjet herë mbarë herë prapë të kazanit të makinës larëse rreth një boshti të padukshëm, që duke u zgjatur në imagjinatë u kthye në boshtin e tokës me Polin e Veriut lart e të Jugut poshtë, ku një plan i rrafshët priste planetin sipas segmentin Tiranë – Mosul. Një bosht i ri ky që do të rrotullonte për gjashtë muaj botën rreth tij. Bardhin e kaploi gjumi.

* * *

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Re: Falëmeshëndet nga Mosuli

* * *

Hapi sytë me diellin e mesditës duke menduar “patjetër ora njëmbëdhjetë, ”
lëvizi pak krahun e mpirë, “Po, po! Njëmbëdhjetë a më pak...”
ishte zgjuar në po atë pozicion që e zuri gjumi, shpatullën e majtë e ndjente të mpirë, gjunjët nuk i komandonte dot.
Në guzhinë nuk dëgjohej e nuk dëgjohej gjë, por me shqipsat e mësuara për përgjim, Bardhi u përpoq të dëgjonte më tej. Larsja kishte pushuar, vetëm ndonjë tingull i zgjatur mesdite zogjsh e makinash në rrugë, dhe këmbët e nënë Sandës mbi krye në soletën e katit përmbi. Me të vetmen përparësi që te jep të zgjuarit kësisoji kur je ushtrarak, syrin pishë o pra, Bardhi u ngrit me çarçafin të mbështjellë rreth gjunjëve e thirri:
“Blerta, Gerta!” sikur të ishte jashtë pallatit e të kishte ndonjë kushtrim. Ju nuk mund të përfytyroni një mashkull shqiptar, dhe më të mirin e tyre, të thërrasë emrin e zonjës së tij nga poshtë lart. Kurrën e kurrës! Po ai në fakt kërkonte vetëm Teutën, që nuk ishte në shtëpi.
E madhja, dhe e vogla e babit, hapën derën me gjithë kërkëllimen që mund të sillte një derë e zakonshme me kasë druri e veshje kompesatoje, dhe ju hodhën atij duke e puthur njëra nga e majta dhe tjetra nga e djathta nën thirrjet përkatëse “ba, ba” dhe “babi ime, babi ime”.
Bardhi i gushoi, ju puthi faqet mes një ohoho-je si të Shën Kollit të Krishtlindjeve e në padurim pyeti:
“Ku është ma-ja?”
për të cilën pa u çuditur mori dy përgjigje, nga e vogla dhe e madhja:
“Vetëm për të pyet ti, e? – prej të voglës nazike, krahëgjatë, koskë madhe në rritje e në rini e sipër, që me ti thënë fajlët e me të ikur;
dhe më të thjeshtën e përgjigjeve që mund të marrësh po pyete për dikë që mban shtëpinë në një të shtunë tiranse, po të tregtosh tek pazari i ri, e sidomos po të kesh dikë për të përcjellë:
“Në pazar, për të qirasurat...”
“Hej ti,” – shfryn Bardhi – “mos e ngri telefonin, pres të më marrin!”
Quksja, Gerta, duke mbyllur derën, me buzët e mbledhura, një vetull të ngritur, e me gishtin tregues që dridhet drejt të motrës, kthehet:
“Thuaji asaj.”
“Pres të më marrin bab,” i flet Bardhi të madhes duke i shkuar dorën tek flokët, “mos e zini telefonin sot.”
Prej saj vjen vetëm një tundje koke, si kusur mbas gushimit të gjoksit të të atit me të dy duart.
Bardhi hesht. Në qetësinë e dhomës ndjen vetëm pulsimin e zemrës së Blertës që rreh. Një mendim i beftë i shkarkohet në tru:
“Ka gjë kjo vajzë për të më thënë?”
Mban vesh pa folur. Mban vesh gjatë. Mban vesh si një atë – asgjë! Mban vesh si një zbulues – asgjë! E ç’mund të bëjë më shumë një prind, se të kthejë gjoksin e tij në bregun e detit ku valët e fëmijës së tij mund të përplasen?
“Të pamundurën!” Zemra e Bardhit zhytet në atë oqean heshtjeje e fillon e lëshon nga sonari:
“piip”
heshtje, pastaj po ajo:
“piip”e kthjellët, pa të fshehta kthehet prej andej.
Nëse gjoksi i një ati është bregu ku dallgët e një vajze përplasen, zemra e tij është nëndetësja që lëshon tinguj sonari në tabanin e shpirtit të saj.
Bardhi mendonte:
“Të ketë ndonjë shok, hëm, shok të afërt do me thënë?” -
piiip – përgjim-
po ai “piip”, në kthim,
“piip..., një delfin aty?...”
...asgjë;
“piip..., peshkaqen?” – frikshëm ai ndjen ti ngrihet krahërori...-
... qetësi.
“O ba,” - nis të pyesë në fund, - “ke për të më thënë gjë”?
“Ç’gjë?” pyet ajo pa ju ndarë të atit..
Ai nuk di ç’ të thotë.
“Ja, ndonjë gjë që do ma theshe kur të mos jem këtu”- zëri i dridhet në fund.
“Si do mos jesh?” - brof ajo duke u shkëputur dhe parë në sy.
“Jo, jo! Jo s’do jem, do jem në Irak do me thënë.”
“Kur do mbrish.?” – përgjigjet ajo duke e zënë sërish.
Për Bardhin s’ka mbetur zgjidhje tjetër, kruan me dorën e djathë flokët e kreshpëruar prej kapelave mbi krye deh gjumit, dhe leshon lehtë, lehtë:
“Ke ndonjë, ... shok?”
Blerta ngrihet duke shfryrë nga hundët, e pa thënë një fjalë hap e përplas mbas vetes dyert ku pak më parë kaloi e motra.
“Blerta, Blerta....”
Bardhi ngrihet duke thirur pa ndonjë shpresë se vajza do kthehet, a të paktën do kthejë kokën. Pavetisht shkon deri në korridor. Dera e mbyllur e dhomës së vajzave është një “tabula rasa” për të, ai kurrë nuk e ka kaluar atë prag pa trokitur e marrë në pritje fjalën “Hyrë!”, që sot , për fat të keq, ai e di, do ti mungojë.
S’ka si të ndodhë ndryshe. Të madhen e ngacmoi vetë. E vogla, që prej moshës pesë vjet pyet “Do shkosh në punë sot?” dhe sa herë merr përgjigjen “po”, e ka në majën e gjuhës “unë nuk dua të shkosh.” Ajo nuk është Kasandra ndejllakeqe, është bija e dhembshur e të atit.
Mbetur në korridor me krahë hapur , Bardhi nuk di ç’të bëjë. Shikon përreth ....
Ding dong, ding dong,
Ai i heq shulin derës që kërcet me zhurmë. Teuta ngarkuar me qese plastike hyn duke i dhururar një buzëqeshje midis “uhh, uhh,” – eve që lëshon nga peshat.
“Të zgjova? Ku janë ato?”
“Isha zgjuar. Ato? Në dhomën e tyre.”
“Po ti pse u...” –
“Ku është libri i telefonave, dua të marr dikë?”
“Dhe s’ja di numrin”- habitet ajo.
“Nuk do marr me çentral” – kthen ai vetull ngrysur.
Teuta ulet, hap një dollap ku ai di se gjendet vetëm boja e zezë e këpucëve dhe i zgjat librin rrafsh me diafragmën: “Urdhëro!”
Bardhi mbledh buzët, ai nuk e dinte që ishte atje, e thotë “falemnderit” duke ju drejtuar asgjësë që mbeti mbas largimit të saj.
“A, b, c, ...k, l, m, n...” shqipton ultas, e ndal “op, p, p, p,”
Formon numrin, pret, e mbas dy zilesh dëgjon matanë telit:
“ Urdhëro, Beni ju flet, ...”
Bardhi i gjetur ngushtë, që jo vetëm po shqetsonte një të panjohur, por një profesor, një psikolog e filozof, pa kujtuar gjë më të saktë, afron tek goja telefonin e thotë:
“Jam Kreshnik Bardhi, komandant nga Zall Heri...”
Nga ana tjetër me mospëlqim e shqetësim vjen thatë por mbaruese përgjigjia: “Më falni, nuk ju njoh.”
“Jo, jo,” - ç’përgjumet Bardhi, - “ Ju të ma falni, jam komandanti i trupës që niset të hënën për Irak. Doja t’ju kërkoja diçka.”
Tensioni i ngritur tjetrit matanë linjës, për arsye e mosarsye nga më të çuditshmet kohët e fundit, duket që ka rënë dukshëm, “Si mund t’ju ndihmoj, ju lutem?”
Midis paraplaneve të Bardhit dy pika kishin mbetur pa realizuar, qitje e trupës së tij krahas kampioneve dhe kampionëve shqiptarë të qitjes, dhe dëgjimi prej trupës së tij i fjalës së një filozofi, psikologu, analisti vendas, emrin e të cilit ai pa vështirësi e kishte shquar midis atyre dy tre më të mirëve që shkruanin në gazeta. Qitja e afërt, ndonse ai e kërkoi në Ministri nuk ishte bërë e mundur, ndaj ai po kuturiste për qitjen e largët:
“Doja t’u flisje djemve...” – Bardhi, një baba me dy vajza kurrë nuk e përdorte këtë shprehje- “... për luftën, diçka të veçantë,...” dhe me vete vazhdoi “diçka më me vlerë se shabllonet e manualeve”.
“Po ju i kini, i kini..., hëë, drejtuesit politikë” – mezi u mbarua fjalia matanë telit.
“Do ta dija për nder” – u përgjigj Bardhi pa e vrarë mendjen si ta shpërblente tjetrin më mirë.
“Nga flet?” – Bardhi u çlirua, ishte po ai zë i njohur, i ngrohtë e i qetë që mbushte boshllëkun e televizioneve, e u përgjigj: “Nga shtëpia, ... Ali Demi...”
“Takohemi sot mbasdite në ora shtatë në mundeni, tek kafe Europa, ju e dini ku ndodhet apo jo?”
Edhe sikur në fund të botës të ishte kjo kafe Bardhi do ta gjente, por këtë e dinte mirë, e nxitoi të përgjigjej: “Po, po, takohemi atje, falemnderit!”
“Mirunjohshim, atëherë” shqiptoi tjetri një fjalë të padëgjuar për Bardhin.

* * *

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Re: Falëmeshëndet nga Mosuli

* * *

Para pasqyrës në dhomën e gjumit Bardhit i duhet të zgjedhë përkëmbimin e vetëm të garderobës së tij, të veshë pantallonat e kostumit bojë ulli me vijza të gri dhe xhaketën e kostumit në një kafe të lehtë me riga bezhë, apo pantallonat kafe dhe xhaketën bojë ulli. Përveç ndonjë dasme ai nuk vesh kurrë asnjërin nga dy kostumet dalë mode blerë në dekada larg njëri tjetrit. Vajzat dhe gruaja ju lutën të blinte një kostum të ri njëngjyrësh, mbase blu, me një nga copat e ardhura nga Turqia ose një të qepur andej por ai nuk pranoi “Jo, s’kam ç’e dua.” Pastaj kur i prishën ndërtesat pa lejë buzë Lanës, në anë tjetër të ekspozitës Shqipëria Sot atje ku ata i kishin parë kostumet, kjo punë sikur u harrua, por dhe çmimi kërceu nga 150-200 mijë lekë drejt e në 300 mijë. Pse ta blinte, se mos po fejonte vajzën.
Bardhi vendos për pantallonat ulli e xhaketën kafe, pa hezituar merr dhe njërën prej këmishave të bardha me etiketë “Chang Cheng”, prodhime sintetike Kine, blerë lirë për 400 lek copa. Janë këmisha me shkëlqim të remë mes kostumeve mjerane civile e atyre kreko ushtarake, njëri prej këtyre të fundit, uniforma e paradës, është futur në një qese të stërmadhe plastike të tejdukshme.
Ai fillon të vishet duke i marrë teshat prej krevatit ku i ka hedhur, e duke lënë cullak atje librin “Qarkore e luftës në ilegalitet”.
Autori i librit Kasëmi, fqinj me ta tek një nga shtëpitë andej oborrit kishte qënë vizitori i vetëm deri në atë orë. Kasëmi apo Kasoja me kasketë siç e quanin e vizitoi pak mbas dreke, si të ishte një i shtëpisë, e pa ndroje duke hequr kasketën e ngjashme me atë të Leninit ja përsëriti se “bënë shumë gabim që nuk pranuan qarkoren e luftës në ilegalitet”. Kasoja ishte plak për nga mosha por njeri aktiv, sidomos kur kishte zgjedhje, ai ishte njëherësh dhe veteran dhe i përndjekur, siç mund të ndodhte vetëm në rrumpallën shqiptare. Ai ndonse i antarësuar në Partinë Socialiste nuk i fshihte bindjet e tij komuniste, për të cilat edhe kishte luftuar që në kohën e DEBATIK-ut, ashtu siç nuk fshihte mosmiratimin për shokët lart që nuk i kishin marrë në konsideratë qarkoren. Me paret e tij, më saktë të veteranit, se të të përndjekurve nuk po ja u jepnin ende, kishte mundur botimin në pesëqind kopje të librit, ku shpjegoheshin idealet, mjetet, mënyrat e veprimtarisë ilegale, e në kuadrin e luftës kundër terrorizmit, ai, si i rregjur me këto punë edhe me shërbimin në Sigurimin e Shtetit, përshkruante si duhej të bëhej kundërveprimi, masat parandaluese dhe mbrojtëse. Kapitulli i parë fillonte me përvojën vendase, që nga guvat e kaçakëve këmishëdyllë, tek mustaqet fallco të ilegalëve në Luftën e dytë e deri ne fund futja e materialeve sekrete politike në burgun e Bënçës apo heqja me shiringë në shishet plastike e ujit dhe futja e rakisë, kuptohet pa i hequr tapën. Kapitulli i fundit ishte një enciklopedi botërore çudish ilegale me famë, që nga bombat Molotov e tankset e djegur të hitlerianëve, dhjami i patave të vitenamezëve e qentë hundëleshë të amerikanëve, telat midis kollonave në rrugë të IRA-s natën e qafat e prera të britanikëve guakë, kacekët me ajër të afganëve e kapjen gafil të rusëve e plot kuriozitete të tjera, me të cilat ai të paktën njëherë në vit, maj për maj, linte gojëhapur nxënësit e tetvjeçareve të kryeqytetit.
Bardhi për dyzet minuta dëgjoi monologje të llojit:
“A nuk kryejnë sabotime irakianët? Po! Po aksione? Po! Ka material studimi? Jo! Amerikanët, kjo dihet, nuk ja shkrepin, të mos ishte për armatimin do kishin cofur me kohë. Mua s’më pret barku për ta por për ju. Hajt të ktheheni shëndoshë e mirë. Pushka top.”
Këto të fundit i tha si urim duke ngritur gotën me konjak Kondakçiu, prodhuar në Fier nga trashëgimtarja e mjeshtrit të Extra-s së Korçës e vlerësuar para ndonjë viti me medalje në France.
“Ndaj e punova qarkoren. Posi. Dhe e recensuan shokë me gradë koloneli e gjenerali që kanë studiuar në akademitë më të mira ruse. Të kam sjellë një kopje, ja dhe ta kam nënshkruar në faqen e parë. Merre me vete, studioje e përdore atje.”
Bardhi nuk kishte thënë jo. Kishte thënë “faleminderit” e sapo Kasoja me kasketë kishte dalë ai hapi derën e dhomës së gjumit dhe e fluturoi mbi krevat. Tani që e pa sërish u mat ta rimerte e ta fuste gjetiu por ideja se edhe atje do ti dilte para syve e bëri të ndërojë mendje. Ja gjen Teuta vendin mendoi dhe pa orën.
06.35 e mbasdites. Atij me hapin shtrirë i duhen vetëm 15 minuta të arrijë tek kafja, mbase dhe dy tre minuta më shumë nëse i duhet të presë për të kapërcyer trafikun, sidomos tek unaza. U përshëndet e doli jashtë.
Mbrëmja po binte duke sjellë dhe lagështinë e zakonshme. Pa ndonjë mendim dhe pa parë të njohur deri tek busti i Ali Demit ai përshkoi lagjen e tij, e mu aty kur duhej të kalonte trafikun e të hidhej matanë Lanës, pamja tërheqëse e trotuarit gjatë saj, dekoruar poshtë me mjeshtëri e ndriçuar këndshëm nga drita të buta, bëri të shohë orën. Do të donte të shkelte e shëtiste mbi ato shtrezime qytetërimi, pllakash e dritash, e të kthehej më poshtë aty te Ura e Tabakëve për të shkuar drejt partizanit e kafes por nuk duhej të vonohej. Në rrethin e partizanit në këtë orë nuk do kishte as të papunë në pritje të ndonjë bosi, e hidhët, as ndonjë nga kolegët e tij që reforma e kishte nxjerrë të tepërt prej numrit të projektuar 16 mijë të ushtrisë. Në asnjë mënyrë, - i foli vetes. Por kokën e kishte sërish majtas deri sa hyri në të përpjetën lakadredhëse të rrugicës që e nxorri tek sheshi Avni Rustemi. Një blu nate humbiste përgjatë aksit të gjërë kthyer në portokall, e shpesh shkreptitur nga stopat e kuqe të makinave. La mbrapa bustin e Avni Rustemit duke ecur drejt shpinës së shtatores së Sulejman Pashës, e vetiu ju shfaqën pamjet e boshteve që pa kur e zuri gjumi, por atyre tashmë ju shtohej dhe një real, një bosht që e kishte para syve, Ali Demi, Avni Rustemi, Sulejman Pasha, Skënderbeu, Lufta e dytë botërore, njëzet vjet para saj, dyqind vjet para tyre, e dyqint të tjera akoma më përpara në histori vendi i tij shfaqte sheshit nagante e kobure, jatagane e shpata. Shtoi pushkën e partizanit pa emër - i tha vetes, e në sekondën që u kthye djathtas duke parë xhamat e kafes mbaroi: dhe kallashin tënd.

* * *