Për ku shkon kjo rrugë? Pse jam krejtësisht i vetëm? Ndoshta nuk jam ashtu...por pse ndihem ashtu? Eh…më mungon dikush që të ecë perkrah meje! Ky dikush për mua nuk ekziston ende…por, kur do të vijë? Nuk mund ta përballoj i vetëm këtë rrugë. Nuk mund te eci rrugës duke parë cifte të lumtur të kapur prej dore, e unë mes tyre eci i vetëm e me kokën poshtë! O Zot, pse jam ndryshe unë? Pse pikërisht unë? Pse e kam kaq të vështire të gjej shokë me të cilët të më shkojë biseda shkëlqyeshëm? Pse duhet të degjoj shokët që flasin për “shfrytëzimin” e vajzave për interesat e veta? E unë nuk mund të mbroj temën e dashurisë, sepse për ta nuk ekziston në ditët e sotme! Ata janë aq në qejf gjithë kohën, edhe pse janësingle, sepse nuk kanë ndjenja, si unë! Ndjenja që lëndojnë, që dhembin thellë përbrenda, e më duhet ta duroj këtë sikur nuk kam asgjë, dhe jam mirë! Të qeshësh për mos tu dukur i mërzitur, sepse duhet të japësh arsyen pse je ashtu. Por kush do ta kuptonte? “Shijoje jetën sa je i ri” thonë. Sa e thjeshtë është për ta t’i shohin vajzat si objekte! Por si mund ta bëj une? Familja më ka edukuar mjaftueshëm për të qënë një djalë jo si gjithë të tjerët. Fëmijëria pa shoqëri ka qenë ajo që ka ruajtur të fortë edukatën e familjes! Nuk mund të lëndoj dikë, kur më vjen keq për vajzat që janë lënduar nga të tjerë! E shumë më janë mirënjohëse që u kam ndenjur pranë në momente të vështira. Po mua kush do më qëndrojë pranë? Eh…do më duhet të gjej forcën për të qenë i vetëm, sepse nuk mund të ndryshoj, dhe të mundesha, nuk do hidhja poshtë karakterin tim për të krijuar një figurë mashkulli te ulët, të një mashkulli që mendon se kush do të jetë femra e tij e radhës! Kam kërkuar shumë për dikë që të më kuptojë, të më qëndrojë pranë e të më fshijë lotët e vetmisë…që duket sikur skanë për të shterur ndonjëherë. Dhe kur e kam gjetur dikë të tillë, nuk ka patur mundësi te ishim më shumë se dy miq per kokë. Sepse…thjesht nuk ka patur! S’jam dhe aq i zoti të largoj dikë nga zemra e një vajzë! Por t’i fshij lotët e ta përqafoj me shpresën se mund t’i jap pak forcë për të vazhduar përpara, po! Këtë e kam bërë, dhe shumë të tjera…por tani s’ka më rëndësi! Unë do jem prapë ky që jam, djali i lëkundur, shpesh me lotë ne sy e shpesh më i fortë se kurrë! Ndoshta vetëm, për një kohë të gjatë, pa dikë që të më bëjë të ndihem i plotësuar, sepse jo gjithkush mund ta bëjë! Pavarësisht se shpesh më duhet të vuaj, unë nuk do të ndryshoj për asnjë arsye!
