Jaup Zenuni
Primus registratum
Në mundsh
Poezi nga Joseph Rudyard Kipling
Në mundsh inatit t’i vësh fre, kur kushdo,
Rreth teje, i mbushur është zemërim,
Në mundsh vetes t’i besosh, kur ngado
Dyshimi është gjithkund në mbretërim;
Në mundsh prit, por nga pritja mos u lig,
Kur prej gënjeshtrës vuan, pranë saj mos rri
Kur të urrejnë, nga urrejtja larg, larg ik
Por ëngjëll mos u bëj, as princ në mençuri;
Në mund të ëndërrosh-dhe ëndërrat s’i bën busull,
Në mund të mendosh-dhe s’ke kurrëfarë qëllimi,
Në je triumfator a prej humbjes bërë kukull,
Në një kandar veri disfatën dhe ngadhnjimin;
Në mundet veshi të durojë teksa e vërteta,
Nga goja jote dalë, dredhur është, kulpëruar,
Ato që në jetë ngrite, tani i sheh të shkreta,
Përpiqu t’i ringresh me daltën e vjetëruar;
Në mundsh të ngresh një pirg me ç’ke fituar ndër vite,
Pastaj për një moment me shkrepse i vë zjarr,
Humbet, por nga fillimi gjithshka në jetë nise,
Për humbjen lëndimtare mos ji ti tregimtar;
Në mundsh t’i thuash zemrës dhe mendjes gjithashtu,
Më ktheni tek e nisa, të ndjehem si më pare,
Mbahu dhe kur rrotull të mbahesh nuk ke ku,
Veç Vullnetit që thërret: “Mbahu qëndrestar”;
Në mund t’i flasësh turmës, pa humbur në virtut,
Në ulesh me mbretër-mos harro nga vjen,
Nëse keq s’të bën as hasmi, as miku i ngushtë,
Në çdo njeri ka peshë, por gjithkush nuk vlen;
Në mundsh çdo minutë ta bësh me vlerë si ar,
Pa e lënë ta vjedh kotësia kurrë,
Jotja do jetë bota dhe çdo margaritar,
Dhe mbi të gjitha, bir, ti do të jesh burrë!
Shqipëroi: Jaup Zenuni
Në prehërin e nënës
Sot jam burrë me thinja në kokë
Grur i qërshorit në dritë të hënës
Kur jeta më sjell tallaze plot
Dua kokën ta vë tek gjiri i nënës.
Aty gjej prehjen, lumturinë
Aty harroj tërë brengat e mia
Aty e ndjej veten kërthinjë
Aty më ledhaton qetësia.
Në prehërin e nënës engjëjt flenë
Aty fëmijë ndjehemi gjithmonë
Aty pëllumbat ngrejnë folenë
Aty thinja e rrudha i harrojmë.
On Mother’s lap
Now I’m a grey haired man
June’s wheat in the moon light
When life is hard and stern
Mother’s pats make paths white.
On my mother lap I find rest
There I forget every hardship
There I’m a bird in its nest
Blessings come out of her lips.
On mothers lap angels sleep
There I feel a kid forever
There the pigeons come to meet
There I feel stronger and clever.
Mbreti i Tulës
J.V. Gëte
Na ish një herë një mbret
Besnik sa nuk ishte parë
E dashura, në ikje nga kjo jetë
Një kupë i la, të lyer në ar.
Për të ajo ishte thesari
Me fund e kthente kurdoherë
Sytë i fryheshin së qari
Pinte prej saj i mbushur vrer.
Kur vdekjes vet pranë i shkoi
Solli ndërmend gjithë ç’kish
Me zemër të gjithën e dhuroi
Veç kupës që e donte si Krisht.
Rrethuar ngado prej oborrtarve
Rrinte në krye të banketit
Në sallën fisnike të të parëve
Në kështjellën buzë detit.
Dashnori i verës atje rrinte
Piu të fundit gllënkë me mall
Kupën flaku deti ta perpinte
Nën dallgët ngritur sa një mal.
E pa tek zhdukej në thellësi
Tek rendëte poshtë me vrik
Pastaj sytë mbylli në qetësi
Dhe nuk piu më asnjë pikë.
Shqipëroi: Jaup Zenuni
Poezi nga Joseph Rudyard Kipling
Në mundsh inatit t’i vësh fre, kur kushdo,
Rreth teje, i mbushur është zemërim,
Në mundsh vetes t’i besosh, kur ngado
Dyshimi është gjithkund në mbretërim;
Në mundsh prit, por nga pritja mos u lig,
Kur prej gënjeshtrës vuan, pranë saj mos rri
Kur të urrejnë, nga urrejtja larg, larg ik
Por ëngjëll mos u bëj, as princ në mençuri;
Në mund të ëndërrosh-dhe ëndërrat s’i bën busull,
Në mund të mendosh-dhe s’ke kurrëfarë qëllimi,
Në je triumfator a prej humbjes bërë kukull,
Në një kandar veri disfatën dhe ngadhnjimin;
Në mundet veshi të durojë teksa e vërteta,
Nga goja jote dalë, dredhur është, kulpëruar,
Ato që në jetë ngrite, tani i sheh të shkreta,
Përpiqu t’i ringresh me daltën e vjetëruar;
Në mundsh të ngresh një pirg me ç’ke fituar ndër vite,
Pastaj për një moment me shkrepse i vë zjarr,
Humbet, por nga fillimi gjithshka në jetë nise,
Për humbjen lëndimtare mos ji ti tregimtar;
Në mundsh t’i thuash zemrës dhe mendjes gjithashtu,
Më ktheni tek e nisa, të ndjehem si më pare,
Mbahu dhe kur rrotull të mbahesh nuk ke ku,
Veç Vullnetit që thërret: “Mbahu qëndrestar”;
Në mund t’i flasësh turmës, pa humbur në virtut,
Në ulesh me mbretër-mos harro nga vjen,
Nëse keq s’të bën as hasmi, as miku i ngushtë,
Në çdo njeri ka peshë, por gjithkush nuk vlen;
Në mundsh çdo minutë ta bësh me vlerë si ar,
Pa e lënë ta vjedh kotësia kurrë,
Jotja do jetë bota dhe çdo margaritar,
Dhe mbi të gjitha, bir, ti do të jesh burrë!
Shqipëroi: Jaup Zenuni
Në prehërin e nënës
Sot jam burrë me thinja në kokë
Grur i qërshorit në dritë të hënës
Kur jeta më sjell tallaze plot
Dua kokën ta vë tek gjiri i nënës.
Aty gjej prehjen, lumturinë
Aty harroj tërë brengat e mia
Aty e ndjej veten kërthinjë
Aty më ledhaton qetësia.
Në prehërin e nënës engjëjt flenë
Aty fëmijë ndjehemi gjithmonë
Aty pëllumbat ngrejnë folenë
Aty thinja e rrudha i harrojmë.
On Mother’s lap
Now I’m a grey haired man
June’s wheat in the moon light
When life is hard and stern
Mother’s pats make paths white.
On my mother lap I find rest
There I forget every hardship
There I’m a bird in its nest
Blessings come out of her lips.
On mothers lap angels sleep
There I feel a kid forever
There the pigeons come to meet
There I feel stronger and clever.
Mbreti i Tulës
J.V. Gëte
Na ish një herë një mbret
Besnik sa nuk ishte parë
E dashura, në ikje nga kjo jetë
Një kupë i la, të lyer në ar.
Për të ajo ishte thesari
Me fund e kthente kurdoherë
Sytë i fryheshin së qari
Pinte prej saj i mbushur vrer.
Kur vdekjes vet pranë i shkoi
Solli ndërmend gjithë ç’kish
Me zemër të gjithën e dhuroi
Veç kupës që e donte si Krisht.
Rrethuar ngado prej oborrtarve
Rrinte në krye të banketit
Në sallën fisnike të të parëve
Në kështjellën buzë detit.
Dashnori i verës atje rrinte
Piu të fundit gllënkë me mall
Kupën flaku deti ta perpinte
Nën dallgët ngritur sa një mal.
E pa tek zhdukej në thellësi
Tek rendëte poshtë me vrik
Pastaj sytë mbylli në qetësi
Dhe nuk piu më asnjë pikë.
Shqipëroi: Jaup Zenuni
