Re: Perdhunimi
E shikoj te arsyeshme te permbledh mendimin tim:
1- Fjala "dhunoj" dhe "perdhunoj" ne shqip kane kuptim te njejte. Pra pretendimi se kerkoj te bej nje lidhje midis tyre bie posht vetiu, si i pakuptimshem.
2- Dhuna supozohet si e tille, (le ta themi ne gjendje te paster) misherohet, vetem ndaj gjerave te pakalueshme, te pamundura, ndaj rezultati i pamundesise eshte pamundesi.
3- Kur u shpreha per deshiren dhe thashe qe mungon(ne shkrimin e pare besoj), nenkuptoj mungesen e asaj deshire qe perputhet me ate te aktkryesit, nuk u shpreha per mungese totale te deshires.
4- Ne lidhje me rastin konkret(dmth dhuna kunder nje femre) Ne asnje rradhe nga sa kam shkruajtur, pohuar, ose nenkuptuar, nuk gjendet diçka te tille qe te leje hapur nje shteg per spekullime, ose nuk kam dhene as edhe zbehtesisht nje ide qe mund te behet shtrat hamendesie, ku te shtrihet nje analogji. Pra nuk kam thene qe eshte e mire per te kerkuar analogjira te tilla.
Kur flasim per dhunen si fenomen filozofik, atehere duhet te pranojme diçka qe eshte e vertete, ngarkesen e dyfishte, pra shfaqet jo vetem si e keqe por edhe si e mire. E perdorur ndaj te pamundures, nenkuptohet si shtyse per te zgjidhur dilemen. E thene me thjesht; eshte e tille(e pamundur) derisa e provojme. Vete vullneti i forces i Niçes nuk eshte gje tjeter veç dhune e pafund.
5 - Pak me intereson nese mendimet e mia(theksoj mendimet) quhen meskine, te pakuptueshme ose edhe te deshtuara. Synimi im nuk eshte as te kuptohem, as te pelqehem nga te gjithe, sepse mjedisi ku ato (mendimet) shtegetojne nuk eshte rrafsh. Kjo do te thote se ka njerez qe vuajne nga ermeneutizmi, ka qe jane miope, ka qe i deformojne per arsye te tyre, ka qe i keqkuptojne, ka qe nuk i kuptojne, por, ka qe i KUPTOJNE. Filozofia thote se gjithçka qe eshte e njejte per te gjithe, nuk konceptohet njesoj nga te gjithe, kjo nuk mohon absolutisht ekzistencen e se njejtes per te gjithe, sepse flitet per nje diçka te pandryshueshme.
- Megjithate, eshte ndryshe te shprehesh kunder mendimeve dhe ndryshe te mbrrish ne konkluzion per nje person.
E shikoj te arsyeshme te permbledh mendimin tim:
1- Fjala "dhunoj" dhe "perdhunoj" ne shqip kane kuptim te njejte. Pra pretendimi se kerkoj te bej nje lidhje midis tyre bie posht vetiu, si i pakuptimshem.
2- Dhuna supozohet si e tille, (le ta themi ne gjendje te paster) misherohet, vetem ndaj gjerave te pakalueshme, te pamundura, ndaj rezultati i pamundesise eshte pamundesi.
3- Kur u shpreha per deshiren dhe thashe qe mungon(ne shkrimin e pare besoj), nenkuptoj mungesen e asaj deshire qe perputhet me ate te aktkryesit, nuk u shpreha per mungese totale te deshires.
4- Ne lidhje me rastin konkret(dmth dhuna kunder nje femre) Ne asnje rradhe nga sa kam shkruajtur, pohuar, ose nenkuptuar, nuk gjendet diçka te tille qe te leje hapur nje shteg per spekullime, ose nuk kam dhene as edhe zbehtesisht nje ide qe mund te behet shtrat hamendesie, ku te shtrihet nje analogji. Pra nuk kam thene qe eshte e mire per te kerkuar analogjira te tilla.
Kur flasim per dhunen si fenomen filozofik, atehere duhet te pranojme diçka qe eshte e vertete, ngarkesen e dyfishte, pra shfaqet jo vetem si e keqe por edhe si e mire. E perdorur ndaj te pamundures, nenkuptohet si shtyse per te zgjidhur dilemen. E thene me thjesht; eshte e tille(e pamundur) derisa e provojme. Vete vullneti i forces i Niçes nuk eshte gje tjeter veç dhune e pafund.
5 - Pak me intereson nese mendimet e mia(theksoj mendimet) quhen meskine, te pakuptueshme ose edhe te deshtuara. Synimi im nuk eshte as te kuptohem, as te pelqehem nga te gjithe, sepse mjedisi ku ato (mendimet) shtegetojne nuk eshte rrafsh. Kjo do te thote se ka njerez qe vuajne nga ermeneutizmi, ka qe jane miope, ka qe i deformojne per arsye te tyre, ka qe i keqkuptojne, ka qe nuk i kuptojne, por, ka qe i KUPTOJNE. Filozofia thote se gjithçka qe eshte e njejte per te gjithe, nuk konceptohet njesoj nga te gjithe, kjo nuk mohon absolutisht ekzistencen e se njejtes per te gjithe, sepse flitet per nje diçka te pandryshueshme.
- Megjithate, eshte ndryshe te shprehesh kunder mendimeve dhe ndryshe te mbrrish ne konkluzion per nje person.