Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
- Thread starter alinos
- Data e fillimit
alinos
Forumium maestatis
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
Po marr nje shembull qe me rrenqeth, sinqerisht:
Ne bote ka aq shume besime, dhe secili prej tyre thote se sjell te verteten. Nje pyetje i bej une vetes: kur vene ne boten e pertejme tere keta njerez, c'u ndodh pasi zbulohet e "verteta absolute"? Se ma merr mendja, vetem nje prej tyre thote te "verteten", te tjeret..., nuk di, mashtrohen e mashtrojne, ndoshta?!
Per vete nuk do guxoja te hidhja asnje gur. Cdo e vertete eshte e mire, perderisa behet me mirebesim dhe deshire per te jetuar mire, jo vetem si individ, por si komunitet, e me komunitet kuptoj gjithe globin, qenie njerezore e te tjera qofshin keto!
perderisa per nje arsye apo nje tjeter, une nuk mund te kem te dhena te tjera, atehere me mirebesim them se kam gjet te verteten.
Po marr nje shembull qe me rrenqeth, sinqerisht:
Ne bote ka aq shume besime, dhe secili prej tyre thote se sjell te verteten. Nje pyetje i bej une vetes: kur vene ne boten e pertejme tere keta njerez, c'u ndodh pasi zbulohet e "verteta absolute"? Se ma merr mendja, vetem nje prej tyre thote te "verteten", te tjeret..., nuk di, mashtrohen e mashtrojne, ndoshta?!
Per vete nuk do guxoja te hidhja asnje gur. Cdo e vertete eshte e mire, perderisa behet me mirebesim dhe deshire per te jetuar mire, jo vetem si individ, por si komunitet, e me komunitet kuptoj gjithe globin, qenie njerezore e te tjera qofshin keto!
alinos
Forumium maestatis
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
Thanatopsis
TO him who in the love of Nature holds
Communion with her visible forms, she speaks
A various language; for his gayer hours
She has a voice of gladness, and a smile
And eloquence of beauty, and she glides
Into his darker musings, with a mild
And healing sympathy, that steals away
Their sharpness, ere he is aware. When thoughts
Of the last bitter hour come like a blight
Over thy spirit, and sad images
Of the stern agony, and shroud, and pall,
And breathless darkness, and the narrow house,
Make thee to shudder, and grow sick at heart;--
Go forth, under the open sky, and list
To Nature's teachings, while from all around--
Earth and her waters, and the depths of air--
Comes a still voice--Yet a few days, and thee
The all-beholding sun shall see no more
In all his course; nor yet in the cold ground,
Where thy pale form was laid, with many tears,
Nor in the embrace of ocean, shall exist
Thy image. Earth, that nourished thee, shall claim
Thy growth, to be resolved to earth again,
And, lost each human trace, surrendering up
Thine individual being, shalt thou go
To mix for ever with the elements,
To be a brother to the insensible rock
And to the sluggish clod, which the rude swain
Turns with his share, and treads upon. The oak
Shall send his roots abroad, and pierce thy mould.
Yet not to thine eternal resting-place
Shalt thou retire alone, nor couldst thou wish
Couch more magnificient. Thou shalt lie down
With patriarchs of the infant world--with kings,
The powerful of the earth--the wise, the good
Fair forms, and hoary seers of ages past,
All in one mighty sepulchre. The hills
Rock-ribbed and ancient as the sun,--the vales
Stretching in pensive quietness between;
The venerable woods--rivers that move
In majesty, and the complaining brooks
That make the meadow green; and, poured round all,
Old Ocean's gray and melancholy waste,--
Are but the solemn decorations all
Of the great tomb of man. The golden sun,
The planets, all the infinite host of heaven,
Are shining on the sad abodes of death,
Through the still lapse of ages. All that tread
The globe are but a handful to the tribes
That slumber in its bosom.--Take the wings
Of morning, pierce the Barcan wilderness,
Or lose thyself in the continuous woods
Where rolls the Oregon, and hears no sound,
Save his own dashings--yet the dead are there:
And millions in those solitudes, since first
The flight of years began, have laid them down
In their last sleep--the dead reign there alone.
So shalt thou rest, and what if thou withdraw
In silence from the living, and no friend
Take note of thy departure? All that breathe
Will share thy destiny. The gay will laugh
When thou art gone, the solemn brood of care
Plod on, and each one as before will chase
His favorite phantom; yet all these shall leave
Their mirth and their employments, and shall come
And make their bed with thee. As the long train
Of ages glide away, the sons of men,
The youth in life's green spring, and he who goes
In the full strength of years, matron and maid,
The speechless babe, and the gray-headed man--
Shall one by one be gathered to thy side
By those, who in their turn shall follow them.
So live, that when thy summons comes to join
The innumerable caravan, which moves
To that mysterious realm, where each shall take
His chamber in the silent halls of death,
Thou go not, like a quarry-slave at night,
Scourged to his dungeon, but, sustained and soothed
By an unfaltering trust, approach thy grave,
Like one who wraps the drapery of his couch
About him, and lies down to pleasant dreams.
William Cullen Bryant
Thanatopsis
TO him who in the love of Nature holds
Communion with her visible forms, she speaks
A various language; for his gayer hours
She has a voice of gladness, and a smile
And eloquence of beauty, and she glides
Into his darker musings, with a mild
And healing sympathy, that steals away
Their sharpness, ere he is aware. When thoughts
Of the last bitter hour come like a blight
Over thy spirit, and sad images
Of the stern agony, and shroud, and pall,
And breathless darkness, and the narrow house,
Make thee to shudder, and grow sick at heart;--
Go forth, under the open sky, and list
To Nature's teachings, while from all around--
Earth and her waters, and the depths of air--
Comes a still voice--Yet a few days, and thee
The all-beholding sun shall see no more
In all his course; nor yet in the cold ground,
Where thy pale form was laid, with many tears,
Nor in the embrace of ocean, shall exist
Thy image. Earth, that nourished thee, shall claim
Thy growth, to be resolved to earth again,
And, lost each human trace, surrendering up
Thine individual being, shalt thou go
To mix for ever with the elements,
To be a brother to the insensible rock
And to the sluggish clod, which the rude swain
Turns with his share, and treads upon. The oak
Shall send his roots abroad, and pierce thy mould.
Yet not to thine eternal resting-place
Shalt thou retire alone, nor couldst thou wish
Couch more magnificient. Thou shalt lie down
With patriarchs of the infant world--with kings,
The powerful of the earth--the wise, the good
Fair forms, and hoary seers of ages past,
All in one mighty sepulchre. The hills
Rock-ribbed and ancient as the sun,--the vales
Stretching in pensive quietness between;
The venerable woods--rivers that move
In majesty, and the complaining brooks
That make the meadow green; and, poured round all,
Old Ocean's gray and melancholy waste,--
Are but the solemn decorations all
Of the great tomb of man. The golden sun,
The planets, all the infinite host of heaven,
Are shining on the sad abodes of death,
Through the still lapse of ages. All that tread
The globe are but a handful to the tribes
That slumber in its bosom.--Take the wings
Of morning, pierce the Barcan wilderness,
Or lose thyself in the continuous woods
Where rolls the Oregon, and hears no sound,
Save his own dashings--yet the dead are there:
And millions in those solitudes, since first
The flight of years began, have laid them down
In their last sleep--the dead reign there alone.
So shalt thou rest, and what if thou withdraw
In silence from the living, and no friend
Take note of thy departure? All that breathe
Will share thy destiny. The gay will laugh
When thou art gone, the solemn brood of care
Plod on, and each one as before will chase
His favorite phantom; yet all these shall leave
Their mirth and their employments, and shall come
And make their bed with thee. As the long train
Of ages glide away, the sons of men,
The youth in life's green spring, and he who goes
In the full strength of years, matron and maid,
The speechless babe, and the gray-headed man--
Shall one by one be gathered to thy side
By those, who in their turn shall follow them.
So live, that when thy summons comes to join
The innumerable caravan, which moves
To that mysterious realm, where each shall take
His chamber in the silent halls of death,
Thou go not, like a quarry-slave at night,
Scourged to his dungeon, but, sustained and soothed
By an unfaltering trust, approach thy grave,
Like one who wraps the drapery of his couch
About him, and lies down to pleasant dreams.
William Cullen Bryant
alinos
Forumium maestatis
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
Eshte pranvere kshu qe:
I Have a Rendezvous With Death
I have a rendezvous with Death
At some disputed barricade,
When Spring comes back with rustling shade
And apple-blossoms fill the air --
I have a rendezvous with Death
When Spring brings back blue days and fair.
It may be he shall take my hand
And lead me into his dark land
And close my eyes and quench my breath --
It may be I shall pass him still.
I have a rendezvous with Death
On some scarred slope of battered hill,
When Spring comes round again this year
And the first meadow-flowers appear.
God knows 'twere better to be deep
Pillowed in silk and scented down,
Where love throbs out in blissful sleep,
Pulse nigh to pulse, and breath to breath,
Where hushed awakenings are dear . . .
But I've a renvezvous with Death
At midnight in some flaming town,
When Spring trips north again this year,
And I to my pledged word am true,
I shall not fail that rendezvous.
Alan Seeger
Eshte pranvere kshu qe:
I Have a Rendezvous With Death
I have a rendezvous with Death
At some disputed barricade,
When Spring comes back with rustling shade
And apple-blossoms fill the air --
I have a rendezvous with Death
When Spring brings back blue days and fair.
It may be he shall take my hand
And lead me into his dark land
And close my eyes and quench my breath --
It may be I shall pass him still.
I have a rendezvous with Death
On some scarred slope of battered hill,
When Spring comes round again this year
And the first meadow-flowers appear.
God knows 'twere better to be deep
Pillowed in silk and scented down,
Where love throbs out in blissful sleep,
Pulse nigh to pulse, and breath to breath,
Where hushed awakenings are dear . . .
But I've a renvezvous with Death
At midnight in some flaming town,
When Spring trips north again this year,
And I to my pledged word am true,
I shall not fail that rendezvous.
Alan Seeger
alinos
Forumium maestatis
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
A Ballade of Suicide
THE gallows in my garden, people say,
Is new and neat and adequately tall.
I tie the noose on in a knowing way
As one that knots his necktie for a ball;
But just as all the neighbours -- on the wall --
Are drawing a long breath to shout 'Hurray!'
The strangest whim has seized me . . . After all
I think I will not hang myself today.
Tomorrow is the time I get my pay --
My uncle's sword is hanging in the hall --
I see a little cloud all pink and grey --
Perhaps the Rector's mother will not call --
I fancy that I heard from Mr Gall
That mushrooms could be cooked another way --
I never read the works of Juvenal --
I think I will not hang myself today.
The world will have another washing day;
The decadents decay; the pedants pall;
And H.G. Wells has found that children play,
And Bernard Shaw discovered that they squall;
Rationalists are growing rational --
And through thick woods one finds a stream astray,
So secret that the very sky seems small --
I think I will not hang myself today.
Envoi
Prince, I can hear the trumpet of Germinal,
The tumbrils toiling up the terrible way;
Even today your royal head may fall --
I think I will not hang myself today.
G. K. Chesterton
A Ballade of Suicide
THE gallows in my garden, people say,
Is new and neat and adequately tall.
I tie the noose on in a knowing way
As one that knots his necktie for a ball;
But just as all the neighbours -- on the wall --
Are drawing a long breath to shout 'Hurray!'
The strangest whim has seized me . . . After all
I think I will not hang myself today.
Tomorrow is the time I get my pay --
My uncle's sword is hanging in the hall --
I see a little cloud all pink and grey --
Perhaps the Rector's mother will not call --
I fancy that I heard from Mr Gall
That mushrooms could be cooked another way --
I never read the works of Juvenal --
I think I will not hang myself today.
The world will have another washing day;
The decadents decay; the pedants pall;
And H.G. Wells has found that children play,
And Bernard Shaw discovered that they squall;
Rationalists are growing rational --
And through thick woods one finds a stream astray,
So secret that the very sky seems small --
I think I will not hang myself today.
Envoi
Prince, I can hear the trumpet of Germinal,
The tumbrils toiling up the terrible way;
Even today your royal head may fall --
I think I will not hang myself today.
G. K. Chesterton
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
Me jep nje copez nga hija jote aq paqesore mbase fshihem pas saj, me jep nje buzeqeshje nga cepi i buzes sende mbase ledhatohem, me jep nje pjesez nga jeta jote mbase kthjellohem.
E vura veten mbi veten dhe heshta shkarazi pa penguar calltisjen ne endje, paqe me solli perhumbja dhe dita u be pa fund.
Nuk mund ta mendoj vdekjen, kam ende shume rruge per te bere.
Me jep nje copez nga hija jote aq paqesore mbase fshihem pas saj, me jep nje buzeqeshje nga cepi i buzes sende mbase ledhatohem, me jep nje pjesez nga jeta jote mbase kthjellohem.
E vura veten mbi veten dhe heshta shkarazi pa penguar calltisjen ne endje, paqe me solli perhumbja dhe dita u be pa fund.
Nuk mund ta mendoj vdekjen, kam ende shume rruge per te bere.
Diabolis Dassaretis
Forumium praecox
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
Për atë që në dashuri me Naturën mban
Mardhënie me trajtat e shfaqura të saj, ajo flet
Një gjuhë të larmishme; për orët e tij gazmore
Ajo ka një zë kënaqsie, dhe një qeshje
Dhe kthjelltësi bukurie, ajo rëshqet
Në muzat e tij të errta, me dashamirësi
Të butë dhe shëruese, që përvjedh larg
Mprehtësinë e atyre, nga druhet ai. Kur mendimet
E orës të fundit të hidhur vijnë si një urth
Mbi shpirtin tënd, dhe pamje të dëshpëruara
Dhimbjesh të ashpra, qefini dhe kapaku,
Dhe errësire të shtangur, shtëpie të mpakur,
Të bëjnë të rrëngjethesh dhe rriten ankth në zemër;--
Shko jashtë, nën qiellin e hapur, dhe dëgjo
Mësimet e Natyrës, ndërsa prej rreth e rrotull--
Dheut dhe ujrave, dhe thellësisë së ajrit--
Vjen një zë i heshtur -- Edhe disa ditë, dhe ty
Dielli gjithëvëzhgues nuk do të shohë më
Në gjithë harkun e tij; as në dheun e ftohtë,
Ku kurmi yt i zbehtë u dergj, me shumë lotë,
As në përqafimin e oqeanit, nuk do të jetë
Fytyrimi yt. Dheu, që të ushqeu, do kërkojë
Rritjen tënde, të rikthehet në dhe sërish,
Dhe, humbë çdo tragë njerëzore, dorëzuar
Qënien tënde vetiake, që ashtu të shkojë
Të përzihet përgjithmonë me përbërësit,
Të jetë vëlla me shkëmbin e pandjeshëm
Dhe plisin e plogët, të cilin bariu i pagdhendur
Kthen me plorin e tij, dhe e shkel nga sipër. Lisi
Do dërgojë rrënjët e tij kudo, dhe coptojë mbrujtjen tënde.
Për atë që në dashuri me Naturën mban
Mardhënie me trajtat e shfaqura të saj, ajo flet
Një gjuhë të larmishme; për orët e tij gazmore
Ajo ka një zë kënaqsie, dhe një qeshje
Dhe kthjelltësi bukurie, ajo rëshqet
Në muzat e tij të errta, me dashamirësi
Të butë dhe shëruese, që përvjedh larg
Mprehtësinë e atyre, nga druhet ai. Kur mendimet
E orës të fundit të hidhur vijnë si një urth
Mbi shpirtin tënd, dhe pamje të dëshpëruara
Dhimbjesh të ashpra, qefini dhe kapaku,
Dhe errësire të shtangur, shtëpie të mpakur,
Të bëjnë të rrëngjethesh dhe rriten ankth në zemër;--
Shko jashtë, nën qiellin e hapur, dhe dëgjo
Mësimet e Natyrës, ndërsa prej rreth e rrotull--
Dheut dhe ujrave, dhe thellësisë së ajrit--
Vjen një zë i heshtur -- Edhe disa ditë, dhe ty
Dielli gjithëvëzhgues nuk do të shohë më
Në gjithë harkun e tij; as në dheun e ftohtë,
Ku kurmi yt i zbehtë u dergj, me shumë lotë,
As në përqafimin e oqeanit, nuk do të jetë
Fytyrimi yt. Dheu, që të ushqeu, do kërkojë
Rritjen tënde, të rikthehet në dhe sërish,
Dhe, humbë çdo tragë njerëzore, dorëzuar
Qënien tënde vetiake, që ashtu të shkojë
Të përzihet përgjithmonë me përbërësit,
Të jetë vëlla me shkëmbin e pandjeshëm
Dhe plisin e plogët, të cilin bariu i pagdhendur
Kthen me plorin e tij, dhe e shkel nga sipër. Lisi
Do dërgojë rrënjët e tij kudo, dhe coptojë mbrujtjen tënde.
alinos
Forumium maestatis
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
U zgjua e lebetitur nga mankthi i atyre diteve, qe perseriti veten per te saten here ate mengjes. Ndjeu se kemisha e mendafshte i ishte ngjitur pas kraharorit te qullur ne djerse.
U cua nga shtrati dhe si cdo mengjes, u fut ne banje. Pasqyra i tha keqemengjesin e pare duke pretenduar se po tregohej e ndershme. Rrathet e zinj ishin theksuar dhe kanalet e loteve kishin zene pluhur. U perpoq te buzeqeshte, ndersa rrezet e para te mengjesit i hodhen pak drite syve te lodhur. Pjesa jeshile e tyre u theksua duke stonuar keqas me tiparet e shperfytyruara. I hodhi nje grusht uje fytyres dhe rezultati ishte vetem vetulla te rena dhe floke te ngjitur pas lekures. Ne nje moment cmendurie e futi koken ne cesem dhe e mbajti poshte ujit te akullt, derisa zemra filloi t'i rrihte dhunshem nga drithmat.
Me peshqir filloi te ferkohej fort e fort si te donte te hiqte lekuren, nderkohe qe perpiqej te hiqte imazhet e fundit te lamtumires njerezore. Pak fjale thene nje tjetri pa u pare ne sy, pa shtrengime duarsh, duke perqafuar nje tjeter. Rrahjet vazhdonin, zemra terbueshem kerkonte te dilte nga ai kraharor i lodhur e moskokecares.
"Edhe endrrave u vika fundi", - mendoi me mundim. Kishte kohe qe e koloviste ne mendje ate enderr, ate iluzion prej te marri, me shprese se dikush do e hidhte e pasonte per ta kthyer ne loje ne cift. Por me sa dukej topi nuk ishte aspak terheqes, ose thjesht loja ishte teper e mundimshme. Kuptoi se ne ato caste nuk i interesonte me. Gropa ne shpirt, ishte kthyer ne vrime te zeze duke thithur cdo gje qe i vinte afer, e ne vend qe t'i gezohej e shkaterronte. Kush do teper, mund te doje dhe keq. Edhe sasia e dashurise duhet matur, perndryshe si me sheqerin, fillon e vuan nga semundje kronike e te pasherueshme.
Temthat filluan t'i rrihnin edhe me keq se zemra. Zhurmat ne koke u shtuan ndersa imazhi vazhdonte te rrinte serbes serbes mu perpara syve te saj. Ju kujtua historia e shtyllave. Ku te ishin ato valle tani? A vazhdonin te lartesoheshin apo e kishin lene mediokritetin t'i mbyste? Te vetja vetem hija dukej si shtylle, ndersa tjetra ishte perhumbur ne largesite e mjegurllta. Ku ishte shtylla tjeter? Ndoshta duke i ofruar supin dikujt duke e bere te ndjehej dikush per pak caste. Shtypi i shtyllave kishte kohe qe ishte mbyllur, ne arkiv nje zjarr i papritur dogji cdo dokument qe vertetonte ekzistencen e tyre, historine e tyre. Copezat pakuptim te nje korrespondence private vazhdonin te qendronin neper sirtare te mbushur me lloj-lloj cikerrimash, qe zverdhnin me tej kujtimin.
Si e marre permbysi sirtaret e vjeter dhe gjeti aty nje gonxhe te thare. Hunda ju ngacmua nga ajo qe dikur ishte arome jete. E mori ne dore, por ju shkermoq e ju be pluhur qe dihatja ja shperndau neper tapetin blu te dhomes. Tapet blu me cirka kafe, mendoi, sa e zymte.
U kujtua se nuk i interesonte me. U kujtua se qe sot e tutje do te pretendonte se nuk i interesonte me. U vesh shpejt, beri tualet, si per t'i thene vetes "Ha me, mua do ma hedhesh!", vuri kufjet ne vesh e filloi te kendonte: "Kissing you all goodbye! Kissing you all goodbye!"
U zgjua e lebetitur nga mankthi i atyre diteve, qe perseriti veten per te saten here ate mengjes. Ndjeu se kemisha e mendafshte i ishte ngjitur pas kraharorit te qullur ne djerse.
U cua nga shtrati dhe si cdo mengjes, u fut ne banje. Pasqyra i tha keqemengjesin e pare duke pretenduar se po tregohej e ndershme. Rrathet e zinj ishin theksuar dhe kanalet e loteve kishin zene pluhur. U perpoq te buzeqeshte, ndersa rrezet e para te mengjesit i hodhen pak drite syve te lodhur. Pjesa jeshile e tyre u theksua duke stonuar keqas me tiparet e shperfytyruara. I hodhi nje grusht uje fytyres dhe rezultati ishte vetem vetulla te rena dhe floke te ngjitur pas lekures. Ne nje moment cmendurie e futi koken ne cesem dhe e mbajti poshte ujit te akullt, derisa zemra filloi t'i rrihte dhunshem nga drithmat.
Me peshqir filloi te ferkohej fort e fort si te donte te hiqte lekuren, nderkohe qe perpiqej te hiqte imazhet e fundit te lamtumires njerezore. Pak fjale thene nje tjetri pa u pare ne sy, pa shtrengime duarsh, duke perqafuar nje tjeter. Rrahjet vazhdonin, zemra terbueshem kerkonte te dilte nga ai kraharor i lodhur e moskokecares.
"Edhe endrrave u vika fundi", - mendoi me mundim. Kishte kohe qe e koloviste ne mendje ate enderr, ate iluzion prej te marri, me shprese se dikush do e hidhte e pasonte per ta kthyer ne loje ne cift. Por me sa dukej topi nuk ishte aspak terheqes, ose thjesht loja ishte teper e mundimshme. Kuptoi se ne ato caste nuk i interesonte me. Gropa ne shpirt, ishte kthyer ne vrime te zeze duke thithur cdo gje qe i vinte afer, e ne vend qe t'i gezohej e shkaterronte. Kush do teper, mund te doje dhe keq. Edhe sasia e dashurise duhet matur, perndryshe si me sheqerin, fillon e vuan nga semundje kronike e te pasherueshme.
Temthat filluan t'i rrihnin edhe me keq se zemra. Zhurmat ne koke u shtuan ndersa imazhi vazhdonte te rrinte serbes serbes mu perpara syve te saj. Ju kujtua historia e shtyllave. Ku te ishin ato valle tani? A vazhdonin te lartesoheshin apo e kishin lene mediokritetin t'i mbyste? Te vetja vetem hija dukej si shtylle, ndersa tjetra ishte perhumbur ne largesite e mjegurllta. Ku ishte shtylla tjeter? Ndoshta duke i ofruar supin dikujt duke e bere te ndjehej dikush per pak caste. Shtypi i shtyllave kishte kohe qe ishte mbyllur, ne arkiv nje zjarr i papritur dogji cdo dokument qe vertetonte ekzistencen e tyre, historine e tyre. Copezat pakuptim te nje korrespondence private vazhdonin te qendronin neper sirtare te mbushur me lloj-lloj cikerrimash, qe zverdhnin me tej kujtimin.
Si e marre permbysi sirtaret e vjeter dhe gjeti aty nje gonxhe te thare. Hunda ju ngacmua nga ajo qe dikur ishte arome jete. E mori ne dore, por ju shkermoq e ju be pluhur qe dihatja ja shperndau neper tapetin blu te dhomes. Tapet blu me cirka kafe, mendoi, sa e zymte.
U kujtua se nuk i interesonte me. U kujtua se qe sot e tutje do te pretendonte se nuk i interesonte me. U vesh shpejt, beri tualet, si per t'i thene vetes "Ha me, mua do ma hedhesh!", vuri kufjet ne vesh e filloi te kendonte: "Kissing you all goodbye! Kissing you all goodbye!"
alinos
Forumium maestatis
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
S'mund te mungonte kolona zanore...
HIM
"Join Me In Death"
Baby join me in death
Baby join me in death
Baby join me in death
We are so young
our lives have just begun
but already we're considering
escape from this world
and we've waited for so long
for this moment to come
was so anxious to be together
together in death
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
Won't you die
Baby join me in death
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
This world is a cruel place
and we're here only to lose
so before live tears us apart let
death bless me with you
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
Won't you die
Baby join me in death
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
this live ain't worth living
this live ain't worth living
this live ain't worth living
this live ain't worth living
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
Won't you die
Baby join me in death
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
Baby join me in death
S'mund te mungonte kolona zanore...
HIM
"Join Me In Death"
Baby join me in death
Baby join me in death
Baby join me in death
We are so young
our lives have just begun
but already we're considering
escape from this world
and we've waited for so long
for this moment to come
was so anxious to be together
together in death
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
Won't you die
Baby join me in death
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
This world is a cruel place
and we're here only to lose
so before live tears us apart let
death bless me with you
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
Won't you die
Baby join me in death
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
this live ain't worth living
this live ain't worth living
this live ain't worth living
this live ain't worth living
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
Won't you die
Baby join me in death
Won't you die tonight for love
Baby join me in death
Baby join me in death
bobo
marksist-enverist
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
hani...,si e jotja,e pergjithesuar edhe per ... /pf/images/graemlins/wink.gif
ne kllapi e kuptoj ,me ne fund ,qe i kishe syt hapur!,dhe drita e zbehte qe vinte nga ...,i la te kuptoj se ishte nate, mesnate...,erresire;-tha me vete,ngaqe spati nerva te vriste mendjen gjat, dhe te ngrinte koke te shifte oren,-e cila sishte gje tjeter vec`se nje "simbol" i te zgjimit, nga gjumi,te detyruar per te vajtur diku!?...
,spo i kujtohej distanca,kahore ,me ate ndjenjen e cuditshme;,qe e kishte bere te hapte syte!
...,deshi te kerkonte nje shkak apo nje aresye,pse?-por edhe kjo ju duk e mundimshme, dhe e lodhshme per te vrare mendjen aq gjat
erse?
...,shikimi, i lehtesoi punen mendore:cdo gje eshte ashtu sic ishte dje,pardje ,...,-sterile e heshtur, qe ploteson ete rradhesine monotone si te nje fjalekryqi:,nje germ me shum apo me pak,ska per te luajtur ndonje rol te madh-,mendoi!
-fjalekryqin skemi per ta zgjidhur ndonjeher-,tha me vete!?
dhimbja sinjalizuese, qe vinte fshigeza urinore, e detyroj qe te stermundohej,-nga ajo ndjenje kllapie-,qe te ngrehej...,dhe pasi i dha fund,atij mundimi te pandergjegjshem instink`tor, si gjithmon u gjend para pasqyres.
por kete radhe ju duk ndryshe.,spo e shifte veten me si format, por si nje shembelltyr qe ndodhej diku:e pa jete, sikur te mos ishte ai aty.
duke pare, ate shembelltyr, e ndjeu largesin e pafund, ate boshllek te te QENIT:qenie!...
per nje cast nuk mendoi asgje, megjithese skishte levizur fare nga vendi...
nje ndjenj e paspjegueshme ,per momentin, qe vinte nga gjys`niveli gjatesor, e beri te ndjente pranin e nje objekti tjeter dhe i torhoqi shikimin ne ate drejtim nga vinte...,
si objekta qe ishte lavamani i pranishem...,
kurse andej nga vinte "ajo ndjenja", pa ate "gjene" qe po ashtu i pandergjegjshem, ishte ngritur... i cili , si nje makinist lokomotive ,e drejtoi per andej nga ,pak me par, kishte ardhur...
, dhe ne ate gjysm`erresis , dalloi nje objekt gjysm te zbuluar te rrumbullaket...,e kuptoi qe ishte bashk`fjetesja, apo krevat`ndaresja:njelloj,- tha me vete, dhe i buzeqeshi fytyra...,-nje aresye e mjaftueshme per te jetuar edhe sot...-mendoi!
dhe po ashtu, i qeshur, u drejtua nga objekti gjys`zbuluar dhe ...
/pf/images/graemlins/laugh.gif 
hani...,si e jotja,e pergjithesuar edhe per ... /pf/images/graemlins/wink.gif
ne kllapi e kuptoj ,me ne fund ,qe i kishe syt hapur!,dhe drita e zbehte qe vinte nga ...,i la te kuptoj se ishte nate, mesnate...,erresire;-tha me vete,ngaqe spati nerva te vriste mendjen gjat, dhe te ngrinte koke te shifte oren,-e cila sishte gje tjeter vec`se nje "simbol" i te zgjimit, nga gjumi,te detyruar per te vajtur diku!?...
,spo i kujtohej distanca,kahore ,me ate ndjenjen e cuditshme;,qe e kishte bere te hapte syte!
...,deshi te kerkonte nje shkak apo nje aresye,pse?-por edhe kjo ju duk e mundimshme, dhe e lodhshme per te vrare mendjen aq gjat
erse?...,shikimi, i lehtesoi punen mendore:cdo gje eshte ashtu sic ishte dje,pardje ,...,-sterile e heshtur, qe ploteson ete rradhesine monotone si te nje fjalekryqi:,nje germ me shum apo me pak,ska per te luajtur ndonje rol te madh-,mendoi!
-fjalekryqin skemi per ta zgjidhur ndonjeher-,tha me vete!?
dhimbja sinjalizuese, qe vinte fshigeza urinore, e detyroj qe te stermundohej,-nga ajo ndjenje kllapie-,qe te ngrehej...,dhe pasi i dha fund,atij mundimi te pandergjegjshem instink`tor, si gjithmon u gjend para pasqyres.
por kete radhe ju duk ndryshe.,spo e shifte veten me si format, por si nje shembelltyr qe ndodhej diku:e pa jete, sikur te mos ishte ai aty.
duke pare, ate shembelltyr, e ndjeu largesin e pafund, ate boshllek te te QENIT:qenie!...
per nje cast nuk mendoi asgje, megjithese skishte levizur fare nga vendi...
nje ndjenj e paspjegueshme ,per momentin, qe vinte nga gjys`niveli gjatesor, e beri te ndjente pranin e nje objekti tjeter dhe i torhoqi shikimin ne ate drejtim nga vinte...,
si objekt
a qe ishte lavamani i pranishem...,kurse andej nga vinte "ajo ndjenja", pa ate "gjene" qe po ashtu i pandergjegjshem, ishte ngritur... i cili , si nje makinist lokomotive ,e drejtoi per andej nga ,pak me par, kishte ardhur...
, dhe ne ate gjysm`erresis , dalloi nje objekt gjysm te zbuluar te rrumbullaket...,e kuptoi qe ishte bashk`fjetesja, apo krevat`ndaresja:njelloj,- tha me vete, dhe i buzeqeshi fytyra...,-nje aresye e mjaftueshme per te jetuar edhe sot...-mendoi!
dhe po ashtu, i qeshur, u drejtua nga objekti gjys`zbuluar dhe ...
/pf/images/graemlins/laugh.gif 
bobo
marksist-enverist
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
hani...,
mduket se ke kjo piktura eshte per tu dalluar "draperi dhe cekani"!?,e ke me qellim apo thjesht...?
nejse, si do qe ta kesh, ti e din:, me te "kuqe", fillon dhe mbaron cdo gje,dashuria dhe vdekja!? /pf/images/graemlins/frown.gif
hani...,
mduket se ke kjo piktura eshte per tu dalluar "draperi dhe cekani"!?,e ke me qellim apo thjesht...?
nejse, si do qe ta kesh, ti e din:, me te "kuqe", fillon dhe mbaron cdo gje,dashuria dhe vdekja!? /pf/images/graemlins/frown.gif