Re: Njeriu me i mire qe keni njohur!
Personi me i vecante qe kam njohur ne jeten time, eshte njeri prej profesoreve te biokimise i cili quhej Mr. Hazard. E adhuroja ate mashkull, kishte afersisht 60-tat dhe ishte ai qe me futi deshiren te vazhdoja me pas ne kete dege. Ishte nje profesor teper i apasionuar mbas nxenesve dhe profesionit te pedagogut, dhe sa here qe isha ne dijeni per punimet ne laborator beja te pamunduren te kaloja nga sektoret e tij per ta kryqezuar dhe pershendetur. Te martat dhe te enjtet paradite ishin ditet me te bukura te javes per mua, i ndiqja me shume deshire dhe interes leksionet qe me jepte dhe edhe pse i kuptoja te gjitha, mbaja rradhen ne fund te mesimet per ti kerkuar me teper shpjegime. Shoqet e mija te ngushta ishin te bindura qe isha e dashuruar mbas atij, dhe me pelqente ta mbaja sa me te mistershme dhe te luaja me kete raport ambigu qe kisha me profesorin tim.Nga fundi i vitit qe me dha mesim, ai filloi te vuante nga nje kancer qe e plaku dhe e lodhi shume shpjet. Sa here qe e shikoja qe ishte keq ndjehesha shume e deshperuar dhe nuk guxoja ti ngreja syte. Isha e vetmja nxenese qe merrte leksione me koken gjithmon ulur ne rreshtin e pare, deri sa nje dite ( dhe ajo nuk qe shume e gjate) qe ne vend te profesorit tim te dashur erdhi nje zevendesues i ri.
Personi me i vecante qe kam njohur ne jeten time, eshte njeri prej profesoreve te biokimise i cili quhej Mr. Hazard. E adhuroja ate mashkull, kishte afersisht 60-tat dhe ishte ai qe me futi deshiren te vazhdoja me pas ne kete dege. Ishte nje profesor teper i apasionuar mbas nxenesve dhe profesionit te pedagogut, dhe sa here qe isha ne dijeni per punimet ne laborator beja te pamunduren te kaloja nga sektoret e tij per ta kryqezuar dhe pershendetur. Te martat dhe te enjtet paradite ishin ditet me te bukura te javes per mua, i ndiqja me shume deshire dhe interes leksionet qe me jepte dhe edhe pse i kuptoja te gjitha, mbaja rradhen ne fund te mesimet per ti kerkuar me teper shpjegime. Shoqet e mija te ngushta ishin te bindura qe isha e dashuruar mbas atij, dhe me pelqente ta mbaja sa me te mistershme dhe te luaja me kete raport ambigu qe kisha me profesorin tim.Nga fundi i vitit qe me dha mesim, ai filloi te vuante nga nje kancer qe e plaku dhe e lodhi shume shpjet. Sa here qe e shikoja qe ishte keq ndjehesha shume e deshperuar dhe nuk guxoja ti ngreja syte. Isha e vetmja nxenese qe merrte leksione me koken gjithmon ulur ne rreshtin e pare, deri sa nje dite ( dhe ajo nuk qe shume e gjate) qe ne vend te profesorit tim te dashur erdhi nje zevendesues i ri.
