Nata e Bardhë dhe gënjeshtra e Edi Ramës
Nata e Bardhë dhe gënjeshtra e Edi Ramës
Fitim Zekthi
Nata e Bardhë edhe këtë 29 nëntor pati hapësirën e vet për të dëshmuar tërë shëmtinë e saj. Është viti i katërt që kjo krijesë e kryetarit të bashkisë vjen në Tiranë. Fillimisht, ky lloj manifestimi ka marrë jetë në Paris në 2002-in prej kryetarit të bashkisë atje, Bertrand Delonoe, dhe më pas është përhapur në disa qytete të mëdha të botës perëndimore. Nuit Blanche, në Paris dhe në çdo qytet ku ajo zhvillohet, është një manifestim kulturor dhe nuk bëhet në asnjë datë ku kalendari shënon festë dhe kjo datë nuk ka asnjë ngjyresë politike. Ky manifestim në ato vende ka për qëllim të bëjë më të rrokshëm, më të afërt për njerëzit artin. Një qëllim tjetër është vlerësimi i hapësirës urbane edhe si njësi ku arti është i pranishëm. Në Shqipëri, kryetari i bashkisë, Edi Rama, në një datë me ngjyresa të forta politike si 29 nëntori thërret njerëzit të festojnë në rrugët e qytetit Natën e Bardhë. Ideja e një manifestimi, ku arti bëhet më i rrokshëm nga njerëzit, sendërgjohet nga dalja në disa skena në rrugë e ca këngëtarëve që tunden para tufash të rinjsh, të cilët edhe ata tunden. Këngëtarët që tunden në skena nuk kanë lidhje me muzikën, është e qartë. Ata që dëgjojnë po ashtu. Nuk bëhet fjalë asfare për një manifestim ku arti bëhet më i rrokshëm apo hapësira urbane më pranë ndjesive njerëzore dhe artistike. Në një shesh, një grup veteranësh ngrohen pranë zjarrit dhe këndojnë këngë parrtizane, edhe këta si pjesë e manifestimit ‘Nata e Bardhë’. Pas orëve të para të darkës tufat e njerëzve vrapojnë në lokale ku vendet janë të pakta. Vendet janë të pakta dhe lokalet në Tiranë janë të pafundme.
Një Natë të Bardhë të tillë, kinse manifestim artistik, në një qytet ku notat mesatare në shkollat e mesme janë pesat dhe ku katrat kanë një vend jo të vogël, e kupton vetëm kryetari i bashkisë. Turrja rrugëve, bllokimi i tyre, skenat qesharake me përqafime dhe bllokimi masiv i lokaleve nuk mund të mos e klasifikojnë këtë Natë të Bardhë të kryetarit të bashkisë në një shfaqje ku turma nis e merr uniformitetin e saj pasional. Është e kuptueshme, Edi Rama e kopjon në mënyrë të shëmtuar këtë gjetje franceze, sepse kërkon ta përdorë dhe ka përdorur këtë shëmti si mjet për të bërë politikë. Këtu jemi plotësisht në stilin e tij të të bërit politikë me mjete apolitike. Kryebashkiaku i Tiranës e ka stisur Natën e Bardhë këtu, neveritshëm, por me koordinatat që t’i kthejë njerëzit në turmë, sepse ai kësisoj gjen mundësinë të imponojë më mirë pikëpamjen e tij. Ai gjithëherë ka bërë politikë duke psikologjizuar dhe e ka bërë këtë, sepse psikologjizimi është rrugëdalja e vetme, kur mungon një ofertë reale, kur mungon një ide konkurruese dhe zotësia për ta realizuar atë. Kjo është një gjë e pranuar përfundimisht nga shkencat sociale. Edi Rama dikur e ka cilësuar Luftën Antifashiste një luftë vëllavrasëse, ku komunistët luftuan kundër kundërshtarëve politikë. Rama e ka cilësuar komunizmin një të keqe shumë më të madhe sesa pushtimi fashist. Ai madje është tallur keqas me veteranët dhe një veteran të quajtur Kadri e quante xha Cadri. Tashmë, atij i duhet të mbajë një qëndrim tjetër, duke e quajtur luftën një pishtar dhe se data e vendosur nga Enver Hoxha është data e vërtetë e çlirimit. Më anë tjetër, psikologjizimi në politikë është paralel me narcisizmin në politikë. Në rast se dikush mendon se ai është bërë për të drejtuar dhe në rast se mendon se ai ka ide për sukses në pushtet, atëherë kemi të bëjmë me narcisizëm në politikë. Nuk ka dyshim se Rama e ka ngulitur këtë ide te njerëzit e bashkisë dhe tek ata të PS së fundi, se ai ka ide për sukses të padiskutueshëm dhe se ai është i lindur për të drejtuar. Këtë gjë nuk ka asfare nevojë ta shoqërosh me shembuj. Është nevoja për të ruajtur të paprekur mendimin e ish-komunistëve dhe të veteranëve, madje për ta forcuar atë për luftën e madhe çlirimtare dhe për datën e kreut legjendar Hoxha, në një kohë kur dikur e mohuar, është ajo që çon te Nata e Bardhë e shëmtuar e rrugëve të Tiranës. Rama kështu bën politikë me këto mjete apolitike. As Athina, as Sofja, as Bukureshti, as Vjena, as Zyrihu etj., nuk kanë një manifestim të Natës së Bardhë. E kanë qytetet më të mëdha të botës, ku artet dhe muzeumet janë shumë pranë njerëzve dhe në ato ku kryebashkiakët kërkojnë që t’i bëjnë edhe më të forta këto lidhje. I turpshëm nuk është vetëm shëmtimi i idesë së Delonoe-s, e turpshme është edhe mbrojtja në këtë mënyrë e 29 nëntorit. Gjithnjë simbolet e komunizmit janë bazuar mbi gënjeshtër, sepse vetë komunizmi bazohet mbi gënjeshtër. Kështu është data e Revolucionit të Tetorit në Rusi. Kështu është krijimi i Partisë Komuniste në Shqipëri prej jugosllavëve, kështu është lufta e komunistëve në krah të Hitlerit, deri në çastin kur Gjermania sulmoi BS. E rrejshmja e Natës së Bardhë është edhe e urryeshme, sepse është e shëmtuar.
Marre nga Gazeta Tema
Nata e Bardhë dhe gënjeshtra e Edi Ramës
Fitim Zekthi
Nata e Bardhë edhe këtë 29 nëntor pati hapësirën e vet për të dëshmuar tërë shëmtinë e saj. Është viti i katërt që kjo krijesë e kryetarit të bashkisë vjen në Tiranë. Fillimisht, ky lloj manifestimi ka marrë jetë në Paris në 2002-in prej kryetarit të bashkisë atje, Bertrand Delonoe, dhe më pas është përhapur në disa qytete të mëdha të botës perëndimore. Nuit Blanche, në Paris dhe në çdo qytet ku ajo zhvillohet, është një manifestim kulturor dhe nuk bëhet në asnjë datë ku kalendari shënon festë dhe kjo datë nuk ka asnjë ngjyresë politike. Ky manifestim në ato vende ka për qëllim të bëjë më të rrokshëm, më të afërt për njerëzit artin. Një qëllim tjetër është vlerësimi i hapësirës urbane edhe si njësi ku arti është i pranishëm. Në Shqipëri, kryetari i bashkisë, Edi Rama, në një datë me ngjyresa të forta politike si 29 nëntori thërret njerëzit të festojnë në rrugët e qytetit Natën e Bardhë. Ideja e një manifestimi, ku arti bëhet më i rrokshëm nga njerëzit, sendërgjohet nga dalja në disa skena në rrugë e ca këngëtarëve që tunden para tufash të rinjsh, të cilët edhe ata tunden. Këngëtarët që tunden në skena nuk kanë lidhje me muzikën, është e qartë. Ata që dëgjojnë po ashtu. Nuk bëhet fjalë asfare për një manifestim ku arti bëhet më i rrokshëm apo hapësira urbane më pranë ndjesive njerëzore dhe artistike. Në një shesh, një grup veteranësh ngrohen pranë zjarrit dhe këndojnë këngë parrtizane, edhe këta si pjesë e manifestimit ‘Nata e Bardhë’. Pas orëve të para të darkës tufat e njerëzve vrapojnë në lokale ku vendet janë të pakta. Vendet janë të pakta dhe lokalet në Tiranë janë të pafundme.
Një Natë të Bardhë të tillë, kinse manifestim artistik, në një qytet ku notat mesatare në shkollat e mesme janë pesat dhe ku katrat kanë një vend jo të vogël, e kupton vetëm kryetari i bashkisë. Turrja rrugëve, bllokimi i tyre, skenat qesharake me përqafime dhe bllokimi masiv i lokaleve nuk mund të mos e klasifikojnë këtë Natë të Bardhë të kryetarit të bashkisë në një shfaqje ku turma nis e merr uniformitetin e saj pasional. Është e kuptueshme, Edi Rama e kopjon në mënyrë të shëmtuar këtë gjetje franceze, sepse kërkon ta përdorë dhe ka përdorur këtë shëmti si mjet për të bërë politikë. Këtu jemi plotësisht në stilin e tij të të bërit politikë me mjete apolitike. Kryebashkiaku i Tiranës e ka stisur Natën e Bardhë këtu, neveritshëm, por me koordinatat që t’i kthejë njerëzit në turmë, sepse ai kësisoj gjen mundësinë të imponojë më mirë pikëpamjen e tij. Ai gjithëherë ka bërë politikë duke psikologjizuar dhe e ka bërë këtë, sepse psikologjizimi është rrugëdalja e vetme, kur mungon një ofertë reale, kur mungon një ide konkurruese dhe zotësia për ta realizuar atë. Kjo është një gjë e pranuar përfundimisht nga shkencat sociale. Edi Rama dikur e ka cilësuar Luftën Antifashiste një luftë vëllavrasëse, ku komunistët luftuan kundër kundërshtarëve politikë. Rama e ka cilësuar komunizmin një të keqe shumë më të madhe sesa pushtimi fashist. Ai madje është tallur keqas me veteranët dhe një veteran të quajtur Kadri e quante xha Cadri. Tashmë, atij i duhet të mbajë një qëndrim tjetër, duke e quajtur luftën një pishtar dhe se data e vendosur nga Enver Hoxha është data e vërtetë e çlirimit. Më anë tjetër, psikologjizimi në politikë është paralel me narcisizmin në politikë. Në rast se dikush mendon se ai është bërë për të drejtuar dhe në rast se mendon se ai ka ide për sukses në pushtet, atëherë kemi të bëjmë me narcisizëm në politikë. Nuk ka dyshim se Rama e ka ngulitur këtë ide te njerëzit e bashkisë dhe tek ata të PS së fundi, se ai ka ide për sukses të padiskutueshëm dhe se ai është i lindur për të drejtuar. Këtë gjë nuk ka asfare nevojë ta shoqërosh me shembuj. Është nevoja për të ruajtur të paprekur mendimin e ish-komunistëve dhe të veteranëve, madje për ta forcuar atë për luftën e madhe çlirimtare dhe për datën e kreut legjendar Hoxha, në një kohë kur dikur e mohuar, është ajo që çon te Nata e Bardhë e shëmtuar e rrugëve të Tiranës. Rama kështu bën politikë me këto mjete apolitike. As Athina, as Sofja, as Bukureshti, as Vjena, as Zyrihu etj., nuk kanë një manifestim të Natës së Bardhë. E kanë qytetet më të mëdha të botës, ku artet dhe muzeumet janë shumë pranë njerëzve dhe në ato ku kryebashkiakët kërkojnë që t’i bëjnë edhe më të forta këto lidhje. I turpshëm nuk është vetëm shëmtimi i idesë së Delonoe-s, e turpshme është edhe mbrojtja në këtë mënyrë e 29 nëntorit. Gjithnjë simbolet e komunizmit janë bazuar mbi gënjeshtër, sepse vetë komunizmi bazohet mbi gënjeshtër. Kështu është data e Revolucionit të Tetorit në Rusi. Kështu është krijimi i Partisë Komuniste në Shqipëri prej jugosllavëve, kështu është lufta e komunistëve në krah të Hitlerit, deri në çastin kur Gjermania sulmoi BS. E rrejshmja e Natës së Bardhë është edhe e urryeshme, sepse është e shëmtuar.
Marre nga Gazeta Tema