Re: Monolog...
Ku ta gjej forcen per t’i dhene vetes force, KU…..Ne hije mbeti jeta dhe perndritet joshja nga vdekja.Nje jete e jetuar keq, nje vete e shperdoruar edhe me keq.Pa meshire dallgezon shpirti e nuk di nga t’ia mbaje.Do doja te ish materie.Asaj ia percakton gravitetin.Kky shpirt pa vlera qe rendon kaq shume, me flaku tutje me hodhi pa dhmbje atje ku as trupi nuk kish enderruar.Me shkuli rrenjet, me vrau endrrat.E kujt I shkruaj, as vete s’di ta percaktoj me, ty apo vetes.Eshte padyshim qurravitja e radhes.Sublime me ish jeta deri me tani, por rrezja po me duket e shkurter.Kaq pak ta respektoja valle me pare, JO.Dicka me shume, u rendua peshorja andej afer gremines.Per nje fije dhe do bie e s’do mund te ngrihem me.Po shkoj pa shprese dhe pa deshire (kjo eshte me e keqja) per tu ngritur me.Nuk dua te ngrihem, dua ta fshij te sotmen, te djeshmen.Dua te fshij veten, te mundja te ikja e pazhgenjyer.U thane fjalet e padeshiruara.Perse, perse me mbildhet ky shkulm mbytes aty ku me kalon fryma, mos po me del shpirti?!Do doja te isha kaq e pameshirshme ndaj vetes por s’kam si ta justifikoj.Do doja te ishe ne vendin tim.Mallkuar qofsh, perse me binde.Ku shkoj, udhe pa krye qe leshohen si lemsha mendafshi, me humb filli i holle.Dua te te gjej serish, perse humbe me shpirtin tim, c’rruge more.Ku ma shpure, ma kthe prape…e dua edhe pse me rendon, e dua te ma kthesh…e po qe se kthehesh edhe ti, le te jete e shkurter jeta, do me mjaftoje gjithsesi.U sosa, u tera, u binda pa bindje, te thashe me pare.Jo, nuk bindem me, jam ne rruge pa kthim.Plagosur, roitur, mbaruar, e vdekur qe merr fryme.Varme nje fjale te vetme, mos me lidh per kaq.Sa kushton nje shpirt i mbytur me ndergjegje, sa kushton nje zemer e thare.Ra muzgu, as qe e vura re me para, ndala te ndjej frymemarjjen time, eshte zbehur, po ashtu edhe une, po ashtu edhe kuptimi i jetes sime.Nota te pafalshme pesimizmi, jetojme me shpirt, une personalisht deshtova ne kalitjen e tij.Mbeta e brishte gjer me sot, e akullt do kthehem, edhe akulli i brishte eshte.S’ka shpetim. E une po ul temperaturen time e po bie te fle, te fle ndjenjash, te fle shpirtrash, te luaj lojen e lules njestineshe, te lules se pacelur kurre, te asaj te pamundur per te celur.Kurre nuk dita te cel sic duhet, apo gjithnje zgjodha token e gabuar.Nuk di c’te te them….e desha shume ate token tende.
Nuk ka me drite ne syte e mi shembelltyer nga kjo copez pasqyre diku perballe meje.me eshte shqyer imazhi, as vete nuk njihem.Pres ngultaz te ndodhe ndonje mrekulli por mrekullite jane hyjnore Shpirt, une qellova tokesore.Vec ti me zbrite per ca dite nga Zeusi e me hyjnizove pa qene nevoja.Isha mire kur s’qeshe mit.
U bere qesharake o shkruese e deshtuar, u bere qesharake.Pene e degjeneruar, qenie e rendomte.E ngjashme me miliona te tjera.Nje deshtim i krisur.
Me bere te vjell jeten, dhe me e keqja ate timen, C’eshte e gjitha kjo qe shkruaj…po me le mbremja pas, akoma merrkam fryme, akoma.Endur pa endje ne llumin e dallges dimerore, pranvera nuk do vije kurre.Po me le muzgu vetem, nate e zeze po vjen, ti i harruar ne genjeshtrat e tua me ben te vjell serish, perse duhet te vjell jeten time ne kembim te pranveres.
Pa dashur t’ju bej dhe ju te villni po shkoj mbyturazi ne heshtjen e rreme qe pllakosi kjo mbremje e pashprese per te gdhire.Jam kthyer ne nje copez gur….Mos lejoni kend tu beje te villni jeten tuaj, KURRE.Ateher bota mund te kthehej ne nje kalldrem monoton ne te perhimtit gure te cfilitur.