Migjeni

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

Letrat e Migjenit...

Në këto faqe ndodhen përjetimet e poetit, dhimbjet, meraku dhe malli i tij, për miqtë më të afërt, motrat dhe njerëzit e tjerë të familjes. Ndër këto letra gjen radhë të shkruara për Skënder Luarasin, në të cilat rrëfen mbi përgtitjen e botimit të vargjeve të para të tij. Në të tjera letra ai i është drejtuar mikut të tij të ngushtë, Teufik Gjylit, motrës Cvetka, burrit të Lenkës (motrës së madhe), Llazar Jovanit e motrës tjetër, Jovankës. Vendin më të rëndësishëm në këtë libër e zënë letrat e shkruara nga e dashura e tij Bojka, letra këto që ajo ia shkruante motrës së Migjenit Olga, (e cila ishte edhe mikja më e ngushtë e saj). Ndër rreshtat e atyre letrave, Bojka ka shprehur dhimbjen për humbjn e njeriut të saj më të dashur. Fraza të mbushura me dhimbje e keqardhje, mall e brenga, rrëfejnë për një dashuri mjaft të pastër e të veçantë mes poetit dhe Bojkës.
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

90 - vjetori që s’u kujtua

Ky botim i plotë i veprës së Migjenit ishte përgatitur për t’u botuar që në 90-vjetorin e lindjes së tij. Por mes heshtjes dhe kaosit të jetës kulturore në Shqipëri, përvjetori i veçantë i Migjenit, u harrua. Përveçse në Pukë, dhe në një mbrëmje performance, organizuar nga studentët e Akademisë së Arteve, në Tiranë, askush nuk u kujtua ta nderonte Migjenin e madh e të organizonte diçka për nder të këtij përvjetori. E që nga ajo kohë deri para pak muajsh kur Ministria e Kulturës Rinisë dhe Spoteve e mundësoi shtypshkrimin e këtij libri në Slloveni, nga familja e Migjenit janë bërë përpjekjet maksimale për të sjellë një botim sa më dinjitoz.
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

Origjina e shtrembëruar e Migjenit

Mbesa e poetit, Angjelina, është mjaft e prekur nga gjithçka dashakeqe që është thënë kundër Migjenit këto dhjetë vitet e fundit. Ajo i ka ndjekur me shumë kujdes të gjithë artikujt e shkruar në shtypin e këtyre kohëve. Madje veç dëshpërimit, ajo ka provuar edhe një ndjenjë fyerjeje të fortë ndaj figurës “së cënuar” të dajës së saj të dashur. Në pasthënien e këtij libri, ajo thekson se “Këto vite në shtypin shqiptar janë bërë edhe shpifjet më të ulëta për Migjenin. Është shkruar se nuk ishte shqiptar dhe se familja e tij kishte origjinë sllave, duke injoruar kështu faktet e paraqitura në biografinë e Skënder Luarasit, që dëshmojnë gjakun shqiptar të poetit nga familja dibrane e Nikollave dhe ajo Shkodrane e Kokoshëve”. Kështu shpjegon Angjelina, ndërsa rrëfen se gjyshi i tij vinte nga Nikollat e Dibrës. Më tej ajo shpjegon se emrat me tingëllim sllav, duke përfshirë edhe atë të pagëzimit të Migjenit dhe të motrave të tij, nuk dëshmojnë më shumë se sa përkatësinë në komunitetin ortodoks të Shkodrës, të ndikuar në atë kohë nga kisha fqinje malazeze”. Pra sipas saj, asnjë prej këtyre pretendimeve të ngritura në shtyp nuk qëndrojnë. Origjina e tij është krejtësisht e pastër shqiptare.
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

Luli i vocërr

Askush s'e njef Lulin. As shokët e tij, që përpara tij lozin, nuk e njofin. Ma mire me thanë se e njofin, por ata lozin për hesap të vet e Luli i shikon për hesap te vet. Sot gjithkush ka punet dhe telashet e veta, ashtu dhe fëmijtë, ashtu dhe Luli. More Lul! Shumë heret ke fillue me shikue punën tande!
Kur Luli hyn n'oborr të shkollës, buza i qeshet nga pak, por askuj, asnji fjalë s'i thotë. Ecë ngadale, tue shikue djathtas e majtas, po gjithnji tue ecë deri sa të mbrrijë në cak të vet. Aty, te dera e rruginës shkollore, shumë i pëlqen të qëndrojë. Aty asht caku i tij, i praruem me rrezet e ngrofta të diellit në këto ditët e vjeshtës. Mbështetet Luli për mur, grushtat e vogjël i shtje ndër xhepa, hundën picrroke të kuqun nga të ftoftit e mëngjesit ja sjell diellit dhe...shikon. Gjaja që ma tepër tërhjek vëmendjen janë çizmet që i kanë të veshun disa shokë të tij. Sa te bukura janë! Si shkëlqejnë! - mendon Luli dhe pa dashtje i shkojnë sytë ndër tullumbat e veta, nëpër të cilat shifen fare mirë të pesë gishtat e kambëve të zbathuna. Nga kurreshta i afrohet nji shokut që ka çizmet ma të reja. Ulet dhe shef në lustrin e çizmes kambët e veta të zbathuna - aq shumë shkëlqejshin çizmet!!! Mbasi shoku me çizme fluturoi, Luli ngadalë shkoi te caku i vet, në diell, t'i ngrohi kambët. - Por kur s'ka diell, si ia ban i shkreti Lul? Ndoshta ia bajnë hallin apostujt e mëshirës dhe të dashunis... Noshta, ndoshta...
Nganjiher i afrohet mësuesi Lulit. Dhe kur Luli e ka ftyrën e dlirë dhe pa puça, mësuesi ia ledhaton faqet, gushën, e Luli i afrohet, ja merr dorën, e shikon me sy pëllumbi, dhe kishte me dashtë t'i falë diçka mësuesit. Por vjollca nuk ka. Veç në i faltë tollumbat e veta, që kanë hapun gojën si me dashtë me e hanger mësuesin. Po, po, tollumbat e Lulit të vocërr kanë me e hangër mësuesin.
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

Vetvrasja e trumcakut

Dhe trumcaku vuente nga melankolia. U lind në një vend me të vërtetë të shkretë. Në vend të barit bijshin qime e derrit e në vend të pemve - brinat e një shtazës parahistorike. Dhe në kët natyrë - e cila nuk mund të quhet natyrë - kush mos të bahet melankolik? Dihet se një trumcaku s'i duhet shumë për jetë, por natyra, e cila nuk ishte natyrë, s'i epte as aq. Mos pyetni si e tek u gjet trumcaku n'at vend, dhe si e tek u gjet njeriu në kët pike kozmike; nuk dijmë shumë. Hipoteza dhe andrra. Miliona vjetësh dhe një fjalë goje, si për shembull: "…të bahet dritë! Dhe drita u ba!" - A shifni? Një fjalë magjike! Hokus-pokus! Sa bukur!
Dhe unë thash: të bindet trumcaku në një vend ku në vend të barit bijnë qimet e derrit e në vend të pemve - brinat e një shtazës parahistorike.
Njëherë trumcaku qëndroi mbi një brenë. U mërzit të shikojë qimet e derrit, u mërzit të fluturojë prej brenës mbi brenë. Nga mërzia dhe idhnimi mbylli syt. Ra në pikllim melankolik. Njeriu me temperament melankolik asht inteligjent. E inteligjenca në kuptim ma të hapët të fjalës, pakkuj i solli qetsi dhe të mire.
Dhe trumcaku, në majë të brenës e në kulm të melankolis, vendosi të vritet. Plot ironi filozofike shikonte rreth përqark vetes e vendimi i patundun mirfilli pasqyrohej ndër syt e tij të dëshpruem. Cicrroi një here, cicrroi dy here; cicrroi tri here. Mandej një crrrr e gjatë e plot mallëngjim ishte porosia e tij e fundit. Testamenti i dhimave të tij. Dhe, pa u dhanë krahve, këcej prej brenës… ra mbi një qime të derrit, të gjatë e të mprehtë si thika, dhe u ngul mbi të.
Trumcaku i ngulun mbi një qime të derrit. Me krahët dhe puplat e tij lonte era dhe e sjellte rreth qimes, si sillet dhe gjeli metalik në majë t'oxhaqeve tona. Atbotë frynte veka janë këto kapërcime logjike! Ka me bërtitë ndokush.
Po, lexues i dashtun e jo i cekët. Po! A pak po kemi kapërcime logjike, morale dhe dogmatike në botën tone reale? Pse po zemrohe dhe po don me më gjykue për disa kapërcime logjike askuj damsjellje?

/pf/images/graemlins/frown.gif /pf/images/graemlins/frown.gif /pf/images/graemlins/frown.gif
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

REFRAIN OF MY TOWN

"Sir, sir, please sir, please give me something!" That’s the refrain, the beautiful refrain of my town. When morning awakens in the streets, when the sun’s rays begin to scatter between the legs of passersby, and the shadows of cars and carriages begin to slide along the ground, the refrain on the sidewalks starts up, the beautiful refrain of my town: "Sir, sir, please sir, please give me something!" Who could possibly express the beauty of this refrain? Mozart? Beethoven? Ha, ha, ha! Only the sidewalks of my town know how to sing that melody and only its inhabitants hear it. And they like it. For the people there love music. From morning to night they hear the same refrain and are never bored by it. They’ve never chased away (or given a penny to) a singer yet. No! They are great music fans. The refrain sounds especially beautiful in the twilight: the streets of the town are take on a romantic air (like that which you see in colour pictures). People satisfied with their daytime activities go out for a bit of nightlife. The sky smiles like a virgin and everyone’s lips long to give it s sensuous kiss... and in the midst of it all, the beautiful refrain of my town. Can you imagine such joy?
I don’t know if what I’m going to tell you now is a dream or a nightmare.
"Sir, sir, please sir, please give me something!". A boy, some ten or twelve years old, like a pretty little puppy (white, black or reddish-brown) leaping up and down to lick its master’s hand, limps along behind a gentleman. He gives a light and gentle tug at the seam of his coat, very gentle, for he is afraid of waking the wrath of the lord, of a god, a devil, the wrath of this gentleman, I mean. He therefore gives a gentle tug and whines, "Sir, sir, please sir, please give me something!" But the gentleman is lost in thought: the new season is beginning! The season! the season! Always the season, and as the season changes, so does his wife, his children and he himself - whatever the season calls for. Preoccupied by such thoughts, he paid no attention to the little beggar who, wasting no thoughts on the season, reflected to himself on how well the gentleman must have dined, how warm his coat was, how fine his shoes were... Carried away by such thoughts, he gave a stronger tug at the gentleman and whined more loudly, "Sir, sir, please sir, please give me something!" Suddenly, the gentleman gave a turn and slugged the little beggar in the face. "You good-for-nothing," he snarled and departed without giving anything. No, or rather, he did give the pale face a slug. A groan from the child’s breast attracted the attention of passersby. "Hey, look," someone cried out, "the little beggar is trying to steal something". The people thought that the boy had attempted to pick the gentleman’s pocket and had therefore been slugged. The blood flushed from the little beggar’s heart into his face and like a stalked bird he gathered all his infant force to flee. He spurted off, relentlessly pursued by fear, and only came to a halt when his face and back were bathed in sweat. A hole, a tiny hole that I could crawl into somewhere far away and die of hunger - that was his only thought. Another boy, a bit older, saw the little beggar running and cried out with a laugh, "Hey, you twirp, where are you off to? Hang on! Don’t you remember what we decided? That I’d throw a handful of coins in your face and that you could keep them... Will you keep your promise?"
"Alright, but don’t throw them hard. And let me cover my face with my hands so that you don’t blind me."
"OK, let’s do it. What are you trembling for? You’re not afraid, are you?"
"No... but I’m hungry."
"So, you’re not afraid..." and hurled the money in his face, the coins scattering with a jingle. The little beggar, the poor boy, didn’t move his head, but then weakly got down on his knees and, smiling, began to pick up the pennies. A red drop shone on his forehead in the sun. It was blood.
No, no. It was no dream, but a nightmare when a singer, inspired by the refrain and by these events, though falsely inspired, sang deceptively:

On the mercy of the merciless
The little beggar survived.
His life ran its course
In dirty streets,
In dark corners,
In cold doorways,
Among fallacious faiths.
But one day, when the world’s pity dried up
He felt in his breast the stab
Of a new pain, which contempt
Fosters in the hearts
Of the poor.
And - though yesterday a little beggar,
He now became something new.
An avenger of the past,
He conceived an imprecation
To pronounce to the world,
His throat strained
To bring out the word
Which his rage had gripped
And smothered on his lips.

Speechless he sat
At the crossroads,
When the wheels of a passing car
Quickly crushed
And... silenced him.

Një refren i qytetit tem, originally published in Illyria, 15 July 1934, from the volume Migjeni, Vepra, Tirana: Naim Frashëri 1988, p. 122-126, translated from the Albanian by Robert Elsie

P.s.Mbase anglisht nuk eshte si ne shqip po them se edhe kjo ka bukurine e saj, te shoh mos ua sjell edhe shqip.
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

FORBIDDEN FRUIT

A thirty-year-old. Unemployed, he stands in front of the movie theatre signs, on a work day. Pttt. he spits, turning away from the signs. He has the impression that someone called him, but no, no one called. No one needs a worker. And so he continues with his daily activities: He takes a look at the signs in front of the movie theatre. Pfff. They know how to live, he says and approaches the signs to study them at close hand. The same film as always is playing: an attractive girl standing beside a good-looking young man. The worker looks at them with envy. He has a dislike for the leading man and give him a nasty stare. He spits and looks down at his shoes. Even he doesn’t know what it is, the incarnation of his shoes, his worn out old shoes. He bends over to tighten them with a bit of string. Oh, he groans as he straightens up. He wanders off, along the sidewalk of course. You can even go barefoot on the sidewalk. Why not!
He moves slowly, taking it easy. Like a man without a job. Others saunter by too, but not at ease, more in a hurry. How good it is to be able to take it easy, to move slowly like a gentleman. But, what am I saying? Is it really a good thing to move slowly and take it easy? Yes and no! No and yes! It depends. For a gentleman, it’s a good thing to walk slowly, it’s good for the digestion. For a working man, it’s not good. Why? You know. Our worker walks slowly and takes it easy. Just like a gentleman. That’s the way the times and the world are nowadays. If you want to be a gentleman, you can. Our worker doesn’t want to be a gentleman or imitate one, but the times. He doesn’t like it. He just doesn’t like their pompous ways. Not that it bothers him, it’s just... well, you know.
Bong, bong, bong, bong. Four o’clock in the afternoon! How cruelly the bells resound in a worker’s guts. The bell tower of the church strikes four and resounds in a worker’s damn guts. Four! Four! Four! Four everywhere! And why four? Why? Arguing. Revolt. Almost a revolution. A revolution in miniature. It resounds. A cannon... No! the starving guts.
Our worker continues to loiter in the streets of the town. He is looking for work. Like his fellow-workers in Berlin and London. Nowhere is there a loaded truck for him to unload. Nowhere is there a traveller with suitcase in hand in need of a porter. Nowhere! Nowhere! No one wants his sweat. Nowhere a couple of lek to be made.
The worker stops in front of some shops and stares into the window. He takes a look and savours our romantic era. He is in front of the store window of a stationary display. Behind it are postcards of movie stars. He grits his teeth. Out of anger he raises his fist to... But there are laws! And police! The consequences flash through his mind. He turns from the stars in disdain and spits. He continues his way and spits again. He looks to the left and to the right. And spits again. Starving and in rags he saunters past the shops full of "forbidden fruit" (a tale from the Bible).
An instinctive desire yearns to find expression. Our worker gets control of himself once again! Laws! Police! To play it safe, he folds his hands behind his back. His hands are strong, powerful. They could even seize the devil by the throat and strangle him. But the law protects the devil, too.
Bong, bong, bong, bong! How long is it going to last?

Moll’ e ndalueme, originally published in Jeta dhe kultura, 20 July 1935, from the volume Migjeni, Vepra, Tirana: Naim Frashëri 1988, p. 132-135, translated from the Albanian by Robert Elsie
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

SCUTARI DI MIGJENI NARRATA DA KADARE’
( tratto dall’introduzione alle "OPERE" di Migjeni)

Migjeni tornò in Albania percorrendo la strada automobilistica del nord. Anche se non conosciamo con esattezza il suo itinerario, quella strada sarà stata per lui "delirante". E questo, non a causa dei paesaggi, di qua e di là danteschi, neanche a causa della nostalgia per la sua città nativa, ma appunto per quello che stava succedendo nella sua vita. Era morto in lui la vocazione al sacerdozio per lasciare il posto a un’enorme passione: la letteratura.
Lo aspettava Scutari, la città che lui amava così tanto, che la nostalgia della separazione e i giorni tristi del seminario, gliela avevano abbellita ancora di più nella sua memoria. La bella e la peccatrice città di Scutari, con le vie, le porte, i cortili pieni di mistero, con il commercio, i caffè, le prostitute, le campane, i minareti, le processioni, l’erotismo misterioso, con gli incontri dopo cena, la mondanità, i mendicanti, l’intellighenzia, la pazzia.
Questa era la città che lui amava con un "amore tragico", usando una sua espressione. Scutari era il suo paradiso e il suo inferno. "Scutari, l’amante del cielo azzurro… del lago sognatore in cui, nei nitidi mattini lava la sua ombra". Così scriverebbe godendola di lontano. E in seguito: "Qui lontano sento le sue vene che battono, battono, battono…così come il medico s’amareggia quando s’accorge che il suo paziente ha la febbre, anch’io mi deludo in amarezza, vedendo che il polso della mia amante non batte come deve".
E così, lui correva verso questa Scutari limpida e tetra, amata e non, per immergersi in essa definitivamente, dolcemente, tragicamente, nella sua estasi primaverile da una parte, nel suo inferno dall’altra (non era lui che aveva scritto "palmo dopo palmo voglio percorrere l’inferno" ?), nella sua maestosità e nella sua caduta.
Davanti a lui apparirà la città che darà l’essenza alle sue opere. Davanti a lui c’è la città, che verrà analizzata nei minimi dettagli nel suo laboratorio da scrittore. Le campane, brillavano da lontano in uno splendore minaccioso. Benvenuto se sei venuto per bene, altrimenti….
La città aveva più di duemila anni e l’ombra e l’offesa e la rabbia le aveva pesanti. Ma non meno pesanti le ha lo scrittore che sta arrivando.
Il giovane Millosh dovrebbe passare veramente dei giorni felici nella sua Scutari. La decisione di separarsi dal mondo della religione è così estrema, che lui, con tutto il grande amore che ha nel conoscere il mondo, rifiuterà anche gli studi a Oxford, soltanto perché la facoltà proposta era quella di teologia.
Lo studente tornato a casa non veniva da una grande città europea piena di rumore e luci, per portare nella città sperduta la nostalgia per "le luci della città straniera". Anzi, lui veniva da una città balcanica regressiva e per di più da una scuola più che noiosa.
In confronto a quella città, Scutari era un centro grande e pieno di vita. Una delle più antiche città di tutta la penisola, contemporanea all’antica Roma, Scutari con tutte quelle tempeste passate conservava ancora il suo peso e la sua ombra. L’ombra del potere di un tempo dei suoi padroni, della famosa famiglia dei Bushatllinj, spada punitrice, per i sultani di tutta l’Isola Balcanica, addirittura più in là fino in Ungheria e Creta, l’ombra del cattolicesimo, i convegni e le chiese della quale non erano meno potenti, e infine l’ombra dei monti, quella tragica ombra pesante che in migliaia sentieri e vie misteriose scendeva da Malësia e Madhe, dalle Montagne Maledette, da tutto l’Altopiano settentrionale dell’Albania per completare, per sostituire o correggere qualcosa nello statuto spirituale di questa città.
Ma non erano solo queste. Oltre al castello e alle chiese, oltre alle torri, alle campane e ai minareti Scutari aveva una vita culturale, biblioteche, archivi medioevali, uffici di consoli, riviste letterarie che si distribuivano in tutto il paese. Aveva intellettuali, saloni dove si dicevano e si discutevano vari problemi, belle donne da complicate storie d’amore, negozi dove si vendevano libri, dischi e profumi di Parigi, avventurieri, scandali, maniaci di quelli che partorisce la civiltà ecc., ecc.
A una persona qualsiasi, venuta dalla città ortodossa di Monastir, Scutari sembrerebbe l’inizio dell’Europa. Però Migjeni, anche se giovane, aveva un’altra visione del mondo e altri punti di riferimento. La sua città di nascita, quella città che incantava e commoveva decine e decine di poeti e scrittori del tempo, lui la trovò subito regressiva, monotona e piena di malinconia.
Sopra i castelli millenari stanno i corvi malati
Le braccia hanno fatto loro pendere senza speranza i simboli delle speranze perdute.
In strilli disperati parlano di vite tramontate
Mentre i castelli millenari come scintille brillavano felici.
Questo è il quadro crudele che il giovanotto ventenne fa del suo tempo.
Altri scrittori e poeti, dopo aver vagheggiato a Roma e a Parigi, tornano a Scutari e il loro occhio non solo non vede niente di malinconico, anzi, vede solo cose meravigliose, giardini vestiti di shermashek (bosso), allucinazioni di stagioni vergini, montanari coraggiosi che scendono dalle montagne, ragazze come fate, invidiate anche dalle dee greche, e così di seguito, infinitamente, vigliaccamente, inesorabilmente.
(…)

P.s.Kete e kam ne shqip ne shtepi....ne vepren e vjeter...po nejse....mbase ua sjell.
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

VUEJTJA


Ka do dit
që po shof fare mirë
se si nga vuejtja syt po më madhohen,
nepër ball dhe ftyrë rrudhat po më shtohen
e si buzqeshja m'asht e hidhun...
... dhe po ndij
se si mëngjeset e mia
nukjanë ma mëngjese hovi e pune,
as ndërtimi, por të shtymt dita më ditë
e një jete që s'durohet.
Dalngadalë po shof
si jeta një nga një
secilin ndjesi
me tradhti
po ma vulos
dhe s'po më mbetë asgja
që me u nda
si shej gëzimi,
përpara
nuk e dishe, ojetë,
se kaq i tmerrtë
asht grushti i yt
që mbyt
pa mëshirë.
Por kot
në pasqyrë po shof
se si nga vuejtja syt po më madhohen
nëpër ballë dhe në ftyrë rrudhat po më shtohen,
dhe shpejt do të bahem
flamur i vjetruem
i rreckuem
ndërluftat e jetës.
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

BLASFEMI

Notojnë xhamiat dhe kishat nëpër kujtime tona,
e lutjet pa kuptim e shije përplasen për muret e tyne
dhe nga këto lutje zemra zotit ende s'iu thye,
por vazhdoi të rrahi ndër lodra dhe kumbona.

Xhamiat dhe kishat madhshtore ndër vende të mjerueme...
Kumbonaret dhe minaret e nalta mbi shtëpia tona përdhecke...
Zani i hoxhës dhe i priftit në një kangë të degjenerueme...
0 pikturë ideale, e vjetër një mijë vjeçe!

Notojnë xhamiat dhe kishat nëpër kujtime të fetarve.
Tingujt e kumbonës ngatrrohen me zanin e kasnecit,
Shkëlqen shejtnia mbi zhguna dhe ndër mjekra të hoxhallarve
0, sa engjuj të bukur përpara derës së ferrit!

Mbi kështjellat mijvjeçare qëndrojnë sorrat e smueme,
krahët i kanë varë pa shpresë-simbojt e shpresave të humbune
me klithma të dëshprueme bajnë fjalë mbi jetë të pëmdueme,
kur kështjellat mijvjeçare si xhixha shkëlqejshin të lumtuna.
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

SHPIRTËNT SHTEGTARË


Mbrame nje erë e ftohte acar fryni nga ana e maleve,
i shkundi shpirtent tone - bashke me gjethe te kesa) vjeshte
i muei andej kah dielli hijen si te pergjaket ua leshon zalleve
- ne Perndim, ku shtret e shkimet dnta ne pamundsme e vet
Enden shpirtent tone neper vise te Pemdimit te mrekullueshem,
bajne te fala dhe me thane vendeve te shuguruem
e te pertnme nder fluide te hekunt te zjarrmit - adhurueshem
e me nje credo gezojne qiellen me çagje e te tymuem
ne cilen, diku ne skaj merimanga fatin tnllon
vetes dhe njerzis poshte, qe damaret i rrahin
(si te rrahunt trompete ne vorrese) - ndersa tue qa, kumbon
e thrret kumbon' e fabnkes, i njemijti fishkellim si nje fsham
shkyn ajrin
Shpirtent tone me nje dashni tragjike ato vise i duejne.
n'eter te kulluet u bajne fli ndjenjat e vet ma te holla
E ne nesermen fatale kundrojme nje horizont me njolla
shtegtare te merguem. shpirtent tone n"ongjine po kthejne
 

Nadia81

Primus registratum
Re: Migjeni

sorry mendova se ishte nje diskutim per forcen fjales se migjenit por mesa duket klikova ne nje shtepi botuese online:pPP
 

Kordelja

Valoris scriptorum
Re: Migjeni

IDHUJT PA KRENA

Nje tufan i tmerrshem i shembi idhujt.Disa i bani pluhun e disa i la pa krena.Tufani i tmerrshem nuk fryni as nga nje ane e horizontit,dha as nga qiella ,por duel nga zemra e dheut .Cdo gja qe del nga zemra asht ose perkdhelse si andja me intime ,ose e tmerrshme si tufani qe shemb idhujt.
U tret pluhuni i idhujve q`u shemben krejt,dhe s`u mbet fara,e idhujt qe mbeten pa krena qendrojne si deshmoret e shemtuem e nje jetes se perndueme.
Idhuj pa krena!Shemtim i natyres!E njerezit qe jetojne ne mes tyne enden si te harlisun.Ata qe kishin lindun para se t`u shembeshin idhujt dhe i pan me syt e vet ne bukurine e tyne ceremoniale ,ata tash renkojne ,psheretijne per kohen e idhujve te vjeter,dhe tue vdekun shpresojne se keta idhuj do t`i shpetojne .E ata qe lindin ne kohen e idhujve pa krena s`dine ka t`ia mbajne .Duen t`adhurojne ,po c`ka t`adhurojne ?Idhuj pa krena?...Duen te besojne ,por c`ka te besojne ?Idhujt pa krena?Kush mund te adhuroje te shemtuemen ?Kush mund te besoje ne nje zot pa krye?Cdo gja qe s`ka krye asht kufome e kufoma s`e ka vendin mes te gjalleve.Kufoma duhet varrose.Perndryshe ,e perlyemja me te ka per te qene katastrofale .E katastrofa asht katastrofe!Zhduk kombe!
(Kombi yne me te vertete s`u zhduk.Por arsyeja asht vetem se dhe kojshite tone t`aferm qene pak a shume te nje fati si ne.)
Idhuj pa krena!Flite e kohes ,e cila gjithcka perpin ,dhe fli te fatalitetit.Qendrojne ashtu te gjymtuem vetem e vetem pse s`duel njeriu i zoti te ndertoje idhujt e ri.Por,heret a vone ,ai do te dali .Dhe idhujt e ri qe do t`i ndertoje ai ,kane per t`u adhurue nga turmat .Se landa e tyne ka per te qene moral i kohes ,model`i tyne -njeriu i socem.
Idhujt pa krena!Ne varrimin e tyne kumonet kane per te plase se ramit,minaret kane per ta thye kurrizin se faluni dhe zhrecve do t`u keputen telat e fytit se kenduemi.Dhe do te vije heshtja.Se cdo vikame fillon dhe mbaron me heshtje .Mbasandaj do te filloje puna...

Migjeni
 

alinos

Forumium maestatis
Re: Migjeni

Kjo eshte madheshtore. Forca shprehese e paarrire me pas...

Mjerimi tërbohet në dashuni epshore.
Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, të qelbta, të ndyta, të lagta
lakuriqen mishnat, si zhangë; të verdhë e pisa;
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin të marrët, shërbtorët dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.
 

shkrimi

Forumium praecox
Re: Migjeni

Fillimisht postuar nga alinos:
[qb] Kjo eshte madheshtore. Forca shprehese( dhe gjithsesi e llahtarshme e poezise) e paarrire me pas...

Mjerimi tërbohet në dashuni epshore.
Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, të qelbta, të ndyta, të lagta
lakuriqen mishnat, si zhangë; të verdhë e pisa;
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin të marrët, shërbtorët dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.
[/qb]
 

AL_Dedja

Primus registratum
Re: Migjeni

Fillimisht postuar nga alinos:
[QB] Kjo eshte madheshtore. Forca shprehese e paarrire me pas...

Mjerimi tërbohet në dashuni epshore.
Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, të qelbta, të ndyta, të lagta
lakuriqen mishnat, si zhangë; të verdhë e pisa;
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin të marrët, shërbtorët dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.[PEGEZIMET E MIA PER TEMEN SE PIKES I KENI RA JU LUMTE SE MA MORET E PARA IDENE PE KETE TEME :kiss: :wave: :thumbsup:
 

shkrimi

Forumium praecox
Re: Migjeni

Fillimisht postuar nga alinos:
[qb] "Llahtaria" eshte koncept relativ, qe nuk jam duke e diskutu... [/qb]
... nuk ka te bej me konceptin i cili mund te jete relativ ..(nuk ka koncept absolut )mbase edhe me kursin apo diskursin e diskutimit tende ,ka te bej me fuqine magjepse te vargjeve te shkruara ,natyrishte se une mendoj se vetem poezia e ka kete fuqi magjike te shprehjes , poezi llahtarshem e mire ...
 

bobo

marksist-enverist
Re: Migjeni

Fillimisht postuar nga alinos:
[qb] Kjo eshte madheshtore. Forca shprehese e paarrire me pas...

...
lakuriqen mishnat, si zhangë; të verdhë e pisa;
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin të marrët, shërbtorët dhe lypsat
... .[/b] [/qb]
e ali, ska shkrimtar qe mund ta(i) thot kaq bukur!!! /pf/images/graemlins/smile.gif
, dhe qe gjen pershtatje edhe per ditet e sotme, e ilustruar ne form moderne, por qe ne thelb eshte i njejti kuptim.

ik, moj flutur

ik! ik, moj flutur, se do digjesh!
se ke me ra në gyp te llambës dhe me flakët e saj ke me u djegë.
por flutura s`ndëgjoj, sillet, sillet e sillet.
dhe m`atë të sjellun shkrepet për gyp, largohet,
shkrepet, rrotullohet rreth llambës dh(j)etë herë për m`i shkrepë...
 

alinos

Forumium maestatis
Re: Migjeni

Homi ke ba mungesa :book:

Kujto ti se nuk e veme re ne /pf/images/graemlins/wink.gif :wave:
 
Top