Engjell_me_kthetra
Primus registratum
Re: Suzana Zisi - "Imazhet kane ftohte"
MONOLOGU I ÇARTUR I NJË TABUJE…
(Mos e lexoni…zonë e ndaluar…!)
M’u mohua jeta qysh kur kokën nxora prej mitrës së ngrohtë.
“U bëftë 100 vjeçe’ - uroi një Fatë…
“Edhe 80 s’janë pak…” - belbëzoi e rrëgjuara gjyshja ime plakë… (që aq nuk rrojti dot as vetë…).
Ulërita dhimbjesh.
E ndërtova burgun tim që ditën e parë.
Mos qesh!
Unë i dëgjova të tëra.
Është e martë, ora 2 – pëshpëriti nata, këtë foshnje, do e ndjekë një i madh mallkim.
Eh, sytë ç’më panë… kur infermierja m’i përleu buzët me një të kuq të ndritshëm dhe nënës sime të gjakosur nga lindja, ia përplasi fytyrës surratin tim.
M’u mohua buka, qysh kur biberonin, 70 gram ma mbushën edhe pse etje kisha shumë.
M’u mohua drita, kur nëna më thirri ëmbël: “Shkoi vonë bijë, fli gjumë…”
M’u mohua liria…kur…eh shumë herë… më… janë aq shumë, sa kujtesa ime e revoltuar i nxori jashtë për të mos ua çelur portën e hyrjes kurrë…
M’u mohua loja e shumë të tjera…
Edhe dituria m’u mohua nga… nuk e di, më janë bërë lëmsh: moral, tabu, pantallona të ngushta, kraharor i zbuluar, mos fol shumë, ata janë burra, ai ka pushtet, flet si do vetë, ti dëgjo, hesht…
Ç’ke?
Rri e qetë.
Nuk do?
Mirë, atëherë voto.
Ngrije dollinë.
Për kë?
Për partinë.
Për cilën?
Për atë që të jep bukë?
Po unë pa bukë jam përherë.
Prit të çelë pranverë dhe lëndinave lëshoju e ha ç’të gjesh, edhe m… është me vlerë…
Puthja këmbën djallit, ai është i fortë, ti je e vogël.
Nuk dua.
Ti?
Kush je ti?
Ah, e kotë.
Ti, derdh nja dy pika lot dhe… ky është misioni yt në jetë.
Fatin, e përcakton “peshku i madh”, lëpija gjurmët dhe lumturohu e qetë… se…kështu e ka jeta, shijoje, është e shkurtër, 100 vjet, 80, ose… që tani mund të vdesësh nëse do.
Si the?
Jo?
Sa patetike…
Lexon libra?
Përse?
Kush ka nevojë për ty?
Oh, paske rënë në dashuri?
Mjerim, mjerim…
Të paska ardhur fundi, unë kisha për ty një fije shpresë…
Ktheje me fund filxhanin e kafesë, të të lexoj fatin që iku e shkoi…
E thure mbrapsht jetën kokëshkretë, e thure vetë… nuk të kujtohet, epo vdis më mirë.
Të thashë më parë që e thurin të fortët jetën tënde?
Unë them ç’dua, ti, dëgjo dhe hesht!
Kush jam unë?
Dashke shumë… shkretëtirë…
Qepe gojën.
Dëgjomë mua.
Është më mirë…
Ftohtë, ftohtë…
Më ndjek pas dikush që do të më përqafojë…
I duket veç hija… është (ma thanë ulërimash fatat këtë), një mik…
Ik…
Ik…
Se ai… ka veshur sot, petkat e të dashurit armik.
Ndërsa kjo, shikoni?
Ç’është kjo?
Dashuria?
Vrapo zemër, vrapo, e zezë si mortja ime, me kamë në dorë… e ndjekin pas sy të hakërruar, buzë të shprishura, mijëra dasmorë.
Ftohtë…
Ftohtë…
Nënë, pse s’më përplase një grusht turinjve, teksa kokën nxirrja prej mitrës tënde të ngrohtë???
<span style="color: #FFFFFF">.
.
</span>
MONOLOGU I ÇARTUR I NJË TABUJE…
(Mos e lexoni…zonë e ndaluar…!)
M’u mohua jeta qysh kur kokën nxora prej mitrës së ngrohtë.
“U bëftë 100 vjeçe’ - uroi një Fatë…
“Edhe 80 s’janë pak…” - belbëzoi e rrëgjuara gjyshja ime plakë… (që aq nuk rrojti dot as vetë…).
Ulërita dhimbjesh.
E ndërtova burgun tim që ditën e parë.
Mos qesh!
Unë i dëgjova të tëra.
Është e martë, ora 2 – pëshpëriti nata, këtë foshnje, do e ndjekë një i madh mallkim.
Eh, sytë ç’më panë… kur infermierja m’i përleu buzët me një të kuq të ndritshëm dhe nënës sime të gjakosur nga lindja, ia përplasi fytyrës surratin tim.
M’u mohua buka, qysh kur biberonin, 70 gram ma mbushën edhe pse etje kisha shumë.
M’u mohua drita, kur nëna më thirri ëmbël: “Shkoi vonë bijë, fli gjumë…”
M’u mohua liria…kur…eh shumë herë… më… janë aq shumë, sa kujtesa ime e revoltuar i nxori jashtë për të mos ua çelur portën e hyrjes kurrë…
M’u mohua loja e shumë të tjera…
Edhe dituria m’u mohua nga… nuk e di, më janë bërë lëmsh: moral, tabu, pantallona të ngushta, kraharor i zbuluar, mos fol shumë, ata janë burra, ai ka pushtet, flet si do vetë, ti dëgjo, hesht…
Ç’ke?
Rri e qetë.
Nuk do?
Mirë, atëherë voto.
Ngrije dollinë.
Për kë?
Për partinë.
Për cilën?
Për atë që të jep bukë?
Po unë pa bukë jam përherë.
Prit të çelë pranverë dhe lëndinave lëshoju e ha ç’të gjesh, edhe m… është me vlerë…
Puthja këmbën djallit, ai është i fortë, ti je e vogël.
Nuk dua.
Ti?
Kush je ti?
Ah, e kotë.
Ti, derdh nja dy pika lot dhe… ky është misioni yt në jetë.
Fatin, e përcakton “peshku i madh”, lëpija gjurmët dhe lumturohu e qetë… se…kështu e ka jeta, shijoje, është e shkurtër, 100 vjet, 80, ose… që tani mund të vdesësh nëse do.
Si the?
Jo?
Sa patetike…
Lexon libra?
Përse?
Kush ka nevojë për ty?
Oh, paske rënë në dashuri?
Mjerim, mjerim…
Të paska ardhur fundi, unë kisha për ty një fije shpresë…
Ktheje me fund filxhanin e kafesë, të të lexoj fatin që iku e shkoi…
E thure mbrapsht jetën kokëshkretë, e thure vetë… nuk të kujtohet, epo vdis më mirë.
Të thashë më parë që e thurin të fortët jetën tënde?
Unë them ç’dua, ti, dëgjo dhe hesht!
Kush jam unë?
Dashke shumë… shkretëtirë…
Qepe gojën.
Dëgjomë mua.
Është më mirë…
Ftohtë, ftohtë…
Më ndjek pas dikush që do të më përqafojë…
I duket veç hija… është (ma thanë ulërimash fatat këtë), një mik…
Ik…
Ik…
Se ai… ka veshur sot, petkat e të dashurit armik.
Ndërsa kjo, shikoni?
Ç’është kjo?
Dashuria?
Vrapo zemër, vrapo, e zezë si mortja ime, me kamë në dorë… e ndjekin pas sy të hakërruar, buzë të shprishura, mijëra dasmorë.
Ftohtë…
Ftohtë…
Nënë, pse s’më përplase një grusht turinjve, teksa kokën nxirrja prej mitrës tënde të ngrohtë???
<span style="color: #FFFFFF">.
.
</span>
