Grushti i rënde i prozes se shkurter

[Danae]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

Na ishte njehere...
Keshtu fillojne te gjitha perrallat e rralle qellon te harrojme nje perralle ku kemi qendruar gojehapur nga habia.
Na ishte njehere...
e une perrallen e kam harruar,mgjs nuk harrohet kollaj perralla qe te meson se ne pyll aty ku banojne lloj lloj kafshesh,kur shkel njeriu pylli coroditet.
Na ishte njehere... na ishte njehere nje vajze e vogel por me zemer shume te madhe,quhej kesulkuqe,vajza kishte zemer te madhe sepse pa marre parasysh rrezikun e egersirave te pyllit do bente rrugen vetem per ti shpene gjyshes se vet qe ish semure nje kanister me ushqime.Vajza paraqitej vetem me te emen ne nje sfon te larget,kam pyetur shpesh po babain ku e ka vajza,po gjyshin ku e ka??
Na ishte njehere nje ujk,qe nuk merrte parasysh se vajza shkonte asaj rruge per arsye te pasterta joegoiste,na ishte njehere nje ujk qe mund te hante kafshe te tjera ne pyll,por qe per teka do hante mish njeriu.mishin e vajzes qe ne perralle nuk qartesohej ne kish baba apo gjysh,nje histori e mjegullt.
na ishte njehere...vetem sa me siper me kujtohet nga kesulkuqja e humbur mes dhjetra varianteve,perralle qe gjithmone kam urryer,sepse ujku pavaresisht se egersire duhet te kishte nje shpirt,lind pyetja egersirat kane shpirt??
Pergjigjia: perderisa te jem larg pyllit nuk do mendoj per ndergjegjen e ujkut.
Ne djall vafte ujku!

 

[albana]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

Edhe une e kam urryer perrallen sepse ne librin me te vjeter te shtepise sime qe ka kaluar disa breza,lexova per here te pare ate qe eshte dhe versioni origjinal i perralles. Ujku e hengri Kesulkuqen...gjahtaret qe i cane barkun ujkut jane thjesht nje shtese per te ngushelluar femijet qe mesohen te pranojne genjeshtren qe ne moshe te njome e te ikin nga e verteta kur nuk u pelqen.

 

[Danae]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

shume te verteta nuk na pelqejne por nuk kalojme ne urrejtje.
Edhe une ate version kam lexu te parin,nje liberth italisht,por versioni i TVSH ka qene me pak traumatizues.

e mgjth kesulkuqen si perralle e kam patur gjithmone tmerr,nje vajze e vogel qe merr rrugen vetem e ha ujku.pse duhet te haje ujku vajzen e vogel qe merr udhen e vetme??
nuk me ka rrebeluar fakti i nje te vertete sa per faktin se ujku ngelet egersire,e kesulkuqja perfundon e vdekur.fund prej budallai.
gjithsesi eshte shume e kodifikuar per tu kuptu virtualisht.

 

[Presidenti]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

...Ujku ...apo perbindeshi i detit, femija ne perralle apo Junusi (Joannah) pylli i tremshem apo deti nen furtune urtesia eshte se dobesia mbetet e tille persa kohe te mos behet pasqyre e dashurise.

Kesulkuqen e shpetojne gjahtaret, borbardhen xhuxhat e vashat princat per hire te dashurise e dobesise.

Zoti desh qe njeriu i tij te kuptonte dobesine e te mbeshtetej ne Dashurine e Tij.


Ai tha " La ilahe il-la Ente, Subhaneke, Inni kuntu minedh-dhalimin "

atje ku perrallat burojne!

 

[devolution]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

U fshi me kerkese te vete antarit!

 

[alinos]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

Naten me Hene

Asaj i shpetoi ne gjume nje renkim i lehte. Ndane kokes se krevatit tjeter, ulur ne divan, ai vazhdonte te lexonte ne driten e mbledhur te nje llambe te vogel. Ngriti syte. Nderkaq, gruaja fergelloi, shkundi koken si per t'u cliruar prej dickaje, hapi qepallat dhe ia nguli shikimin burrit me nje shprehje habie, si ta shihte per here te pare. Pastaj, iu pervijua nje buzeqeshje e lehte.
-C'pate e dashur?
-Asgje, nuk di perse, ndiej nje fare pezullie, ankthi...
-Je e lodhur nga udhetimi, kjo eshte e zakonshme, por ke dhe pak ethe. Mos u bej merak, e dashur, neser: te shkuara, te harruara!
Ajo s'foli disa caste, duke e veshtruar gjithnje me ngulm e me habi. Per ata te dy, qe vinin nga qyteti, heshtja e asaj shtepie te vjeter fshati ishte me te vertete e shurdhet. Ai bllok i mbyllur qetesie sikur mbarte nje pritje te fshehte dhe vete muret, traret, orendite, gjithcka aty sikur e kishte mbajtur frymen.
-Karlo, - tha pastaj ajo, butesisht, - c'po ndodh ne kopesht?
-Ne kopesht?
-Te lutem Karlo, sa nuk je shtrire ende, do te ishte mire te hidhje nje sy. Kam pershtypjen sikur...
-Sikur dikush eshte atje? Hajde fiksim, hajde! E kush te thote mendja se mund te jete ne kopsht kete cast? Hajdutet? - Dhe ai qesh.
-Hajdutet kane nuhatje te forte, ata nuk humbin kohe duke u ardhur rrotur karakatinave te vjetra sic eshte kjo fare shtepize.
-Oh, te lutem, Karlo, dil t'i hedhesh nje sy.
Burri u ngrit. Hapi dritaren e kanatet e jashtme, veshtroi dhe mbeti i shtangur. Pasdite kishte pasur shtrengate dhe tani, ne atmosferen e nje pastertie te pabesueshme, hena qe po perendonte e ndriste ne menyre te magjishme kopshtin e heshtur, te tulatur e te shkrete, sepse bulkthet e bretkosat ishin pjese pikerisht e heshtjes.


Ai ishte nje kopsht i thjeshte: nje lendine e rrafshte, me nje kembesore guralecesh te bardhe, qe formonte nje rreth dhe shperndahej ne drejtime te ndryshme: aneve, vetem aneve, kishte bordure lulesh. Por, megjithate, ishte kopesh i feminise se tij, nje cope e dhimbshme e jetes se tij, nje simbol i lumturise se humbur, dhe gjithmone, neteve me hene, i dukej sikur i fliste me aluzione te zjarrta e te pazberthyeshme. Ne lindje, ne kunderdrite e ne hije rrjedhimisht, ngrihej nje gardh prej shkozash te prera hark, ne jug nje gardh i ulet prej bushi, ne veri shkalla qe te conte ne perimore, ne anen perendimore te shtepise. Gjithcka pushonte ne ate menyren frymezuese e te mrekullishme, me te cilen natyra fle nen driten e henes dhe qe askush s'ia ka dale kurre mbane ta shpjegoje. Nderkaq, si gjithnje, spektakli i kesaj bukurie te brishte qe, sigurisht, mund ta sodisesh por duke e ditur se asnjehere s'do te mund ta besh tenden, atij i ngjallte nje deshperim te thelle.
-Karlo! - thirri Maria nga krevati, e shqetesuar, vrojtuese ndaj shtangies se tij. -Kush eshte atje?
burri mbylli dritaren, duke lene te hapur kanatet e jashtme dhe u kthye:
-Askush, e dashur. Ka nje hene te cuditshme. S'me ka ndodhur te shoh ndonjehere nje paqe te tille.
Ai mori librin dhe u ul perseri ne divan.
Ora ishte njembedhjete e dhjete.
Pikerisht ne kete cast, ne skajin jug-lindor te kopshtit, nen hijen qe leshonin shkozat, kapaku i nje kapanxhe te fshehur ne bar filloi te ngrihej pa zhurme, me hope, duke i cvendosur nga njera ane dhe duke liruar gryken e nje galerie te ngushte, qe humbiste ne nentoke. Nje qenie e murrme e shulake doli me nje kercim dhe zuri te vraponte furishem lakadredhas.
Varur ne nje kercell, nje karkalec njomezak prehej i lumtur; barku i tij i bute dhe i gjelbert fergellonte hirshem me ritmin e frymemarrjes. Cengelat e merimanges se zeze iu zhyten me terbim ne kraharor dhe ia bene cope. Trupi i tij i vogel duke shkrehur kembet e prapme, u perdrodh vetem nje here. Cengelat e tmerrshme tashme ia kishin shkulur koken dhe po rremonin brenda barkut. Kafshimet gjalleruar lengun abdominal, qe vrasesja filloi ta lepinte me babezi.
E perfshire nga endja djallezore e te ngrenit, ajo nuk pa nderkaq nje siluete te erret, te stermadhe qe i afrohej nga prapa. Duke shtrenguar ende me cengela viktimen e saj, merimanga e zeze u zhduk pergjithnje mes nofullave te thithelopes.
Por gjithcka, ne kopesht, ishte poezi dhe qetesi hyjnore.
Nje shirinje helmuese u ngul ne mishin e bute te nje kermilli qe rrugetonte drejt perimores. Ndersa koka po i behej tym, ai arriti te pershkonte akoma dhe dy centimetra, pastaj pa se kemba nuk i bindej me dhe kuptoi se ishte i humbur. Ndonese vetedija i qe erresuar, ai ndjeu nofullat e vemjes sulmuese qe kepusnin me harbim llokma nga mishi i tij, duke germuar shpella te tmerrshme ne ate trup te bukur, te lljamur e llastik, per te cilin ishte aq krenar.
Ne dridhjen e fundit te agonise se tij turperuese, kermilli pati ende kohe te verente, me nje rreze ngushellimi, se vemja e mallkuar u gjuajt nga fuzhnja e nje merimange-ujk, e cila e shqeu ne cast.
Pakez me tej, nje idil i vertete. Me fenerin e tij dritenderpreres, ndezur ne maksimum, nje xixo po i vinte rrotull drites se ngulitur te nje xixellonje te re, shtrire gjithe molisje ne nje flete. Po apo jo? Po apo jo? Ai iu afrua, e provoi me nje perkedhelje, ajo s'beri naze. Orgazma e dashurise e beri xixon te harronte se deri ne c'pike mund te ishte sketerrore nje nate me hene. Tamam ne castin qe po perqafonte shoqen e vet, nje bubuzhel i praruar ia cau barkun tejetej me nje goditje te vetme. Feneri i tij i vogel vazhdonte te belbitej lutes, po ajo jo?, edhe kur sulmuesi e kishte gelltitur tashme per gjysme.
Nderkohe, as kater pellembe me tej, nje zallahi e eger. Po gjithcka u rregullua ne pak caste. Nje mase e lemuar, madhoshe, ra si rrufeja nga lart. Thithelopa ndjeu nje vrundull te kobshem ne kurriz dhe kerkoi te kundervepronte. Me kot, nje shkeputje e shpejte nga toka dhe ajo po ngrihej ne ajer, duke u lekundur mes kthetrave te nje bufi plak.
Megjithate, asgje nga keto s'te kapte syri. Gjithcka ne kopesht ishte poezi dhe qetesi hyjnore.
Festa e madhe e vdekjes kishte filluar ne muzg. Tani ishte kulmi i harbimit. Dhe do te vazhdonte deri ne agim. Kudo kjo nuk ishte vecse masaker, torture, vrasje. Neshtere qe shkallmonin rrashta, cengele qe thyenin kembe e rremonin ne rropullite, dare qe shkulnin kafkullat, ngulje shtizash, bluarje dhembesh, gjilpera qe injektonin gjithfare helmesh e mpirjendjellesh, lengje gerryerese qe e shkrinin per se gjalli prene. Qe nga banoret me te vegjel te myshqeve: krimbat, qeniet mikroskopike, amebat, deri te larvat, merimangat, bubazhelat, dyzetkembeshat, po, po, deri te kokezogezat, akrepat, thithelopat, urithet, bufet, ushtria pa fudn e xhelateve mizore, benin kerdine ne ate ploje, duke vrare, shqyer, copetuar, perpire. Ashtu si ne nje qytet te madh, cdo nate, dhjetera e mijera keqberes te etur per gjak e te armatosur deri ne dhembe, dalin nga strofkat e tyre, futen ne shtepite dhe therin njerez ne gjume.
Atje poshte, ne fund te kopshtit, Karuzoja i bulkthave sapo heshti papritur, i kollufitur keqas nga nje urith. Ndane gardhit, e thermuar nga dhembi i nje bubazheli, llambushka e xixellonjes shuhet. Kenga e gargaliqit, ndrydhur nga nje bolle, kthehet ne ngasherim. Dhe flutura e vogel nuk arrin te taftoje me flatrat perkunder xhamave te dritares se ndricuar: me krahet dhembshurisht te rrudhura, ajo perpelitet e burgosur ne stomakun e nje lakuriqi nate. Tmerr, ankth, pikellim, agoni, vdekje per mijera e mijera krijesa te tjera te Zotit, ja cfare eshte gjumi i nates ne nje kopesht tridhjete me njezet metra. Dhe po ashtu ne fushen perreth, po ashtu, si gjithmone, pertej maleve mer farfurimes prej qelqi nen driten e henes se zbehte misterioze. Dhe ne boten mbare e njejta gje, cep me cep, me te rene nata: rrenim, shfarosje, kasaphane. E kur nata tretet dhe dielli lind, fillon nje kerdi tjeter, me te tjere gjakesore te paskrupuj, por me te njejtin terbim. Keshtu ka qene gjithmone, qe nga origjina e vjeter, keshtu do te jete pergjate shekujve, deri ne fundin e botes.
Maria nuk gjen rehati, leviz e mermerin ne krevat.
Pastaj, e trembur, zgurdullon syte prape.
-Karlo, sikur ta dije cfare mankthi te llahtarshem kalova: pashe enderr sikur jashte, ne kopesht, po vrisnin dike.
-Qetesohu pra, e dashur. Ja, per nje grime do te shtrihem edhe une.
-Mos u tall me mua, Karlo, po edhe tani, nuk di perse, me duket sikur ne kopesht dic po ndodh.
-C'te mbeti mendja aty...
-Te lutem, Karlo, mos me kundershto, hidh perseri nje sy jashte.
Ai tund koken dhe qesh. Ngrihet, hap dritaren dhe veshtron.
Bota prehet ne nje qetesi te fiket, mbytur nga drita e henes. Gjithnje ajo ndjenje e magjepsjes, gjithnje ajo molisje misterioze.
-Fli e qete, e dashur, fryme te gjalle nuk ka perjashta, kurre s'me kane zene syte nje paqe te tille!

Dino Buxati

 

[Ema]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

IDETE E ÇMENDURA JANE KRIJESAT NORMALE TE NJE TRIKOJE QE IA VLEN TE DISKUTOHET

Nga Mimoza Ahmeti

Të diskutosh dikë apo diçka, për mua do të thotë të privilegjosh. Unë privilegjoj pak njerëz, ndërsa sende, më shumë.
S'ka disa orë që bleva një unazë. Nuk kam asnjë sensasion rreth kuptimit që manifeston ky send, ndërsa forma, argjendi dhe gurët e imët me të cilët është plumbuar, më shkaktojnë një kënaqësi të veçantë gjatë percepsionit.
Nuk është puna se kjo kënaqësi është e madhe, kënaqësia e këtij tipi nuk ka as pasion dhe as emocion nga ai që të drithmon. Eshtë një kënaqësi e vakët, e ëmbël, por e çuditshme: një kënaqësi që vetëm të kënaq. Nuk të provokon as të nxit, siç mund të të provokojë apo të nxitë fakti që një djalosh të hedh një shikim kuptim-plotë ndërsa ecën përkrahu me të fejuarën në bulevard.
Kështu, pra, mos kujtoni se unë po çmendem nga gëzimi që bleva unazën. Asfare. Madje kam në duar edhe dy unaza të tjera argjendi të blera që më parë, por që nuk më shkaktojnë gëzim provokues.
Një herë kam pasur një triko. Ajo ishte e butë dhe ngjyrë gruri. Te bërrylat kishte copa meshine. Kjo rrobë i përputhej trupit tim për mrekulli, dhe ka qenë e rëndë për mua, kur nga përdorimi i tepërt, u detyrova një ditë të ndahem prej saj.
Jam ndarë nga shumë njerëz me lehtësinë më menefregiste që mund të mendohet, pse jo, nga disa, edhe me ndjenjë të hidhur. Po sa do të doja të ndahem nga një njeri ashtu siç jam ndarë me atë triko të dashur.
Nuk është puna te nostalgjia. Këtu ajo nuk hyn fare. Puna është tek ajo shije e ëmbël që të krijon kujtimi i kujtimit, tek ajo shije që të shijon edhe sot. E pra, nuk e mbaj mend mirë ngjyrën: ndoshta thashë ngjyrë gruri sepse i grunjtë është përfytyrimi që më krijohet, i vendosa meshinat, jo sepse ato më kujtohen saktësisht, por sepse ato ashtu u vendosën... është ëmbëlsia e kujtimit, e kuptoni?
Babai im thosh se njeriu jeton për pak njerëzi. Megjithatë unë e gjej atë te një triko. Ndoshta vetë njeriu e ka shumë të vështirë të jetë i njerëzishëm, megjithëse kuptimi i njerëzisë buron prej tij.
Duket sikur po le mendjen pas asaj trikoje që as më kujtohet fare. Kujtesë e çuditshme kjo e imja. Kujton gjëra që as më kujtohen, marrëzira problemesh që mund të quhen po aq të marrëzishme.
Për dikë mund të shfaqem pa vlerë, qënie që merret me çikërrime.
E drejtë. Nuk e di si përfundova kështu. Më vjen për të qarë. Sytë e mi janë të mbushur me lotë, ndërsa truri me shijen e ëmbël të asaj trikoje që nuk e mbaj mënd fare.
Të gjeja një dashuri të tillë! Fshihem.
U bë e treta herë që fshihem gjatë kësaj kohe dhe ju nuk e kuptuat. Herën e parë dhe të dytë s'e di as vetë kur u fsheha, por i numërova. Herën e tretë ua tregova. Dhe meqë ndihem inferiore (ngaqë merrem me gjëra të parëndësishme) tani do t‚ju tregoj nga se u fsheha.
M'u shfaq kujtimi i një njeriu të cilin (vetëm kujtimit tim i kujtohet, jo mua), të cilin e kam dashur. E theksoj kllapën e mësipërme (kujtimi i kujtimit). Unë jo.
Kam tmerr nga kjo që po them. Madje çfarë nuk do të jepja për të ndërprerë rrëfimin tim në këto çaste, sikur ju të mos më quanit të pafytyrë për kuriozitetin e që ju ngrita.
E gjeta! Kurioziteti juaj më tmerroi. Më ndërpreu. Më kalli frikën. Ju bëheni kuriozë vetëm për njerëzit. Ju pëlqejnë thashethemet për ta në mënyrë të hatashme. Ju mbushin, ju ngopin, ju zbrazin. Dhe ju, me sy të skuqur nga zvordhja betoheni se kurrë s‚do të merreni me to. Por ja, ndërkaq, me trikon time vetëm sa u zbavitët, ndërsa kur nisa intrigën, desha të them kur nisa të kujtoj kujtimin e kujtimit, sytë tuaj u hapën, shqisat u ngritën.
Tani ju pritët më së fundi të hyni në pjesën ordinere të shpirtit. Kujtuat se trikoja është preteksti.
Jo miqtë e mi, jo shpirtërat e mi të dashur... (Çudi si më njomen sytë sa herë lumturohem hidhur. Ç'shijë!)
Nuk bën t‚ju fus në hoje ordinere. Të gjithë shkrimtarët e bëjnë këtë gjë, prandaj raca e tyre është e përbuzur. Dhe ju vetë papushim gërmoni, raportoni, riprodhoni dhe vlerësoni ordinerinë e jetës.
Do të ndalem dhe konsistoj përsëri.
Do të thoni, e gjora, qënka psikopate, i është bërë fiksim.
Aq më bën!
Ajo ishte një triko ngjyrë gruri, me dy mëngëza meshine. I përshtatej trupit tim dhe trupi im gjithashtu. Jetuan bashkë pa u kundërshtuar. Kur u ndamë... Sa do të doja të ndahesha nga një njeri në atë mënyrë. Lotët janë mjaltë për atë triko që nuk më kujtohet...



M.Ahmeti

P.s:Korde s'di eshte ketu kjo a ke letersia por po ne nje vend kthehem une...

 

[Cruel_Intentions]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

Po esht ketu, ne faqen e pare /pf/images/graemlins/smile.gif


Lui mi guarda e sorride...-Un caffè signorina e poi
fissa le mie mani mentre segnano sul biglietto
l'ordinazione come se li fossero le prime piantagioni
di caffè.
Il pavimento è di un grigio brillante, a volte mi
specchio, mi piace molto guardarmi quando ho i
coltelli nelle mani e i cassetti come bocche aperte
aspettano migliaia di km lontano.Cammino piano e cerco
di osservare ogni ombra nel mio sguardo anche se
cercare le ombre in un pavimento grigio è come correre
dietro alle lucciole in una giornata di sole.Il campo
è deserto, triste come tutti i campi grigi ma non ho
tempo di fermarmi ad accarezzare i fili d'erba
bruciati.Vedo le faccie dei soldati che marciano e mi
scherniscono, stringo i coltelli, i denti e cerco di
farmi avanti.E'una strana guerra, non si capisce bene
nè il ruolo dei comandanti, nè i posizioni...mi sforzo
a ricordare i discorsi trionfanti, gli applausi, le
idee cavalcate ardentemente, la promessa, ma è come se
un vento furioso abbia cancellato tutto.
Odore di fumo, in lontananza qualcuno si muove, che
strana guerra penso-i nemici li vedo incasinati in
colori indecifrabili, faccie sorridenti, costanti,
sento l'ansia che comincia a salire per i piedi
masticandomi lentamente...ma chi se ne frega dei
particolari, alla fine è una guerra come tutte le
altre, si combatte e al diavolo gli ideali e il
trionfo e avazo nei miei passi guardando solo
davanti.Immprovisamente sento una mano che mi afferra
per il braccio...il cuore trema...brividi, nessuno che
mi copre alle spalle allora?I battiti eccheggiano, mi
fermo, raccolgo le poche forze rimaste in una
impertubabilità liquida e mi giro...Lui sorride
"Signorina si ricorda del mio caffè?!
Cerco di non abbandonarmi, nelle mani i coltelli
tagliano, oh mio Dio -penso e lo guardo, ma che razza
di uniforme è, e perche sta seduto poi, perche non
combatte?E le armi,a che esercito deve appartenere?
"Era un caffè amaro signorina, fra poco devo prendere
un treno ed ecco ho fretta,devo sperare ancora?
I coltelli fanno male, li butto nel primo cassetto che
trovo e mi avvicino al bancone lasciando cadere giù il
resipro con un disprezzo pietoso..Un caffè lungo-dico
al barista e rimango a guardare nell'aria il suono
sordo della mia vocce che non conosco.
Nelle mani l'amarezza del zucchero che non verrà
accarezzata.Le bustine di zucchero hanno 4 colori , ma
a che servono lui lo vuole nero..come il campo di una
guerra in attesa.Dietro i vetri bussa l'inverno
freddo.."Il caffè è pronto, ma che cosè oggi, dormono
tutti? " Ah si, grazie scusami.La tazza è calda, di un
caldo fatto di brividi, qualcuno chiede "Signorina
siamo in sei, c'è posto"?
Non si salva nessuno-penso, vogliono tutti combattere,
se solo lo sapessero che non c'è niente da vincere.
Mentre li do il caffè sento le sue mani..calde,
sicure, sorrido, lui non mi guarda più ,dietro i vetri
sbatte stanco l'inverno,cerco di respirare , nel cuore
un strano dolore si ribella..forse mi hanno già
uccisa, forse tutto questo neanche esiste,le voci
diventano sempre più lontane.."Viola ti cercano"
Ma che cosè , cosa volete, sento la testa che sta per
scoppiare, devo uscire fuori penso, un'attimo solo un
po.
Mi fermo davanti ai vetri chiudento gli occhi, i
respiri scendono giù bambini spaventati...e pensare
che i miei sogni non possono neanche sfiorarti, è
inutile-tremo-tutto questo è inutile, tutta questa
battaglia di fantasmi per un po di luce..le bustine di
zucchero hanno 4 colori, e se mi chiede perche glielo
metto rosa?..Sento già la risposta, come i sogni di un
pomeriggio che profuma di primavera, mi sembra di
vedere i fiori, quei dolci petali..oh e se decido
azzurro..oh azzurro come il cielo azzuro addormentato
sul mare e gli ombrelli chiusi sulla spiaggia
taciturni e meravigliati da..e giallo, perche
giallo?..ah si, come i sorrisi girasole della gente in
cerca di bricciole e raggi, per carezze di porpora.Ma
perche non riesco ad avvolgermi dalla tua immagine
traballante, perche questo inverno si ferma sempre
nella mia stazione..i treni sbuffano dal freddo,
fermi..se solo lo sapessi quanto mi manchi..e verdi?
Ah verdi come le speranze di quella sera che mi sono
addormentata persa nei tuoi respiri.Sento il mio nome
nelle nebbie"Insomma XXXXX ti cercano, che fai li..
-Prendo il caffè!
-Ma no, XXXXX non è tuo quello, te lo faccio dopo...la
pazienza del barista si trascina faticosamente sulla
bustina verde che si perde fra gli altri colori..
"Aspetta , ecco, questo è tuo"..

E' inutile-penso-l'ho perso ormai e sento che l'anima
si ferma in urli che affogano nel'amarezza di quel
caffè raffredato..rimasto li, anni di luce lontano.

copyright J'adore

 

[alinos]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

he he he
Poe mund te ishte dhe me rrenqethes, por nuk di se si e kane perkthyer kete vellimin qe ka dale verdalle

po lexoj Tamaro dhe "Shko ku te te coje zemra", copezat, kur te kem mbaruar letren e fundit.

 

[alinos]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

po perdor "transport" publik dhe kam nje cantez me pol* qe nuk nxe libra, por do te te jap gjithe librin sa ta mbaroj, po deshe /pf/images/graemlins/smile.gif

 

[^^MIA^^]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

Thuame qe me do... dhe Remarku del serish ne krye. Letra te Erih Maria Remarkut drejtuar Marlene Ditrih -

NJE HYMN I VERTETE PER DASHURINE

Venecia. Shtator 1937.

Shpirti im, qielli im i dashur, ti me ke shkruar kaq e kaq letra te bukura e, une perseris ate qe kam thene gjithmone: shkrimtaret nuk duhet te shkruajne letra dashurie. Sepse ka te tjere qe shkruajne shume me bukur se ata. Ti me quan "Rezonance qe merr fryme" - e si do te mund te arrija une valle, te gjeja nje figure te tille kaq prekese? E, pervec kesaj edhe dicka tjeter! Ti, arrin, dhe ke ate aftesine magjike qe t'i thuash dikujt se sa shume e si e dashuron ate - kurse une, une, e di, nuk arrij ta them ate ne menyre te plote.

Sa mire ndjehem kur ti me thua se, edhe pse je vetem, ndjehesh e qete dhe e lumtur. Une, kete, kam uruar vazhdimisht per ty. Nuk kam uruar kurre qe ti te ndjehesh e merzitur dhe fatkeqe. Kam dashur gjithmone qe ti te jesh e lumtur, ne forme, vezulluese, plot drite dhe e bukur si kurre here tjeter e, dua qe kjo gjendje e jotja te jete e dukshme edhe se largu ne kilometra e, qe ti t'a dish me siguri absolute qe dikush tjeter nuk jeton ne kete bote, vecse per ty.

Sot gjeta dhe lexova edhe nje here poemen tone te Getes. E lexova dhe e rilxova vertet me nje emocion te thelle: A s'eshte e vertete qe fati po na bashkon? / A nuk po na lidh ai per jete? / Ah, dhe ne kohet qe shkojne, / nuk di, ti je motra a nusja ime? / Ti njeh me imtesi cdo pjese te qenies sime, / Ti ndjen tek une dhe nervin me te holle, / ti lexon cdo gje ne shikimin tim, / me syrin tend hyn ne brendesine time / Hyn ne gjakun tim te ngrohte qe rrjedh ne deje / dhe ecen si i cmendur ne drejtimin tend / e qe me krahet e tua prej engjelli gjoksin tim sheron .

Po, e dashura ime, a nuk eshte pikerisht keshtu? Nganjehere, me ndodh te eci i vetmuar nen shi e te mendoj e ndjej qe lidhja jone eshte gjithmone e forte e askush nuk mund t'a prishe ate e, ne ato caste, me hapa te lehta ndjej te vije dikush drejt meje e, ajo je ti e, atehere, une jetoj nje ndjenje te vecante lumturie qe asnje qenie tjeter njerezore nuk e ka jetuar kurre. E, atehere, ndjej qe se bashku me ty, te kthehen tek une vitet e rinise qe lufta dhunshe mi mori e, ato vite je ti qe mi sjell e mi shumezon me dy e bashke me to ndjej te prek me delikatese - freskine, gjallerine dhe aventurat e rinise. E, keshtu, ti behesh, ne te njejten kohe: aventura e gruaja ime.

Ti je bere per mua e une jam bere per ty; nuk mund te jete ndryshe. Nuk je vetem ti ajo rezonance qe une ndjej e thith si ajer, por i tille jam dhe une. E di?... Une jam nje pasqyre konkave qe kap plot ethe driten tende, e mbledh ate plotesisht ne gjoks dhe, duke e djegur fort, e dergoj krejt refleksin ne drejtimin tend. Here te tjera vehtja me duket si nje merimange qe end nje pelhure vezulluese, te trendafilte e plot reflekse, - nje pelhure mendimesh, ndjenjash, pune, fjalesh ngohtesie e cila do te te kape e pastaj te behet banesa jote, - e mbushur plot gjera te cilat ty te mungojne, nje pelhure plot trendafile e dafina, e thurur me fije te ndritshme argjendi, e lehte dhe e forte per te mbajtur ty dhe hapat e tua te lehte si kaprolli, nje pelhure te ngritur nen nje qiell te kalter e mbi ujin blu te detit, nga ku ti mund te hidhesh e te kridhesh gjithe qejf ne ujrat e kristalta e te kthehesh pastaj perseri tek ajo, si nje loder e kendshme femijesh e cila t'a mbush zemren plot ngasherim .

O, drita ime e dashur!... E di?... Nganjehere, une nuk mund te ulem per te shkruar librin qe kam nisur e te cilin e urrej, sepse ai me largon prej teje. E atehere tehiqem nga studioja, nxjerr fotografite e tua dhe i vendos ne radhe para meje edhe pse e di qe kjo gje nuk me qeteson, perkundrazi, e ben edhe me te rende gjendjen. Por, megjithate, edhe pse kete e di, nuk nderroj mendje e, duke i veshtruar ato, nis e flas me ty e, pastaj, ndjej qe gjendja ime shpirterore behet edhe me e rende, sepse eshte nje gjest i veshtire ky, i padurueshem por edhe i mrekullueshem e, pastaj une terhiqem perseri aty tek vendi im, ulem ne tavolinen e shkrimit per te vazhduar librin...

Ja, tani ndalova perseri, sepse ndjej qe dora s'me bindet. Me duaj! Me thuaj qe ti me do, kjo fjale me ben mire, me sheron. Kur ti me thua qe me do, une gjej forca e shkruaj edhe me bukur e me shpejt. Sepse une nuk jetoj vecse per dashurine tende. Me duaj, puma*!...

*Puma - keshtu e quan ai me perkedheli te dashuren e tij, Marlene Ditrih.

 

[epremte]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

The gift of the magi (O'Henry)

One dollar and eighty-seven cents. That was all. And sixty cents of it was in pennies. Pennies saved one and two at a time by bulldozing the grocer and the vegetable man and the butcher until one's cheeks burned with the silent imputation of parsimony that such close dealing implied. Three times Della counted it. One dollar and eighty- seven cents. And the next day would be Christmas.

There was clearly nothing to do but flop down on the shabby little couch and howl. So Della did it. Which instigates the moral reflection that life is made up of sobs, sniffles, and smiles, with sniffles predominating.

While the mistress of the home is gradually subsiding from the first stage to the second, take a look at the home. A furnished flat at $8 per week. It did not exactly beggar description, but it certainly had that word on the lookout for the mendicancy squad.

In the vestibule below was a letter-box into which no letter would go, and an electric button from which no mortal finger could coax a ring. Also appertaining thereunto was a card bearing the name "Mr. James Dillingham Young."

The "Dillingham" had been flung to the breeze during a former period of prosperity when its possessor was being paid $30 per week. Now, when the income was shrunk to $20, though, they were thinking seriously of contracting to a modest and unassuming D. But whenever Mr. James Dillingham Young came home and reached his flat above he was called "Jim" and greatly hugged by Mrs. James Dillingham Young, already introduced to you as Della. Which is all very good.

Della finished her cry and attended to her cheeks with the powder rag. She stood by the window and looked out dully at a gray cat walking a gray fence in a gray backyard. Tomorrow would be Christmas Day, and she had only $1.87 with which to buy Jim a present. She had been saving every penny she could for months, with this result. Twenty dollars a week doesn't go far. Expenses had been greater than she had calculated. They always are. Only $1.87 to buy a present for Jim. Her Jim. Many a happy hour she had spent planning for something nice for him. Something fine and rare and sterling--something just a little bit near to being worthy of the honor of being owned by Jim.

There was a pier-glass between the windows of the room. Perhaps you have seen a pierglass in an $8 flat. A very thin and very agile person may, by observing his reflection in a rapid sequence of longitudinal strips, obtain a fairly accurate conception of his looks. Della, being slender, had mastered the art.

Suddenly she whirled from the window and stood before the glass. her eyes were shining brilliantly, but her face had lost its color within twenty seconds. Rapidly she pulled down her hair and let it fall to its full length.

Now, there were two possessions of the James Dillingham Youngs in which they both took a mighty pride. One was Jim's gold watch that had been his father's and his grandfather's. The other was Della's hair. Had the queen of Sheba lived in the flat across the airshaft, Della would have let her hair hang out the window some day to dry just to depreciate Her Majesty's jewels and gifts. Had King Solomon been the janitor, with all his treasures piled up in the basement, Jim would have pulled out his watch every time he passed, just to see him pluck at his beard from envy.

So now Della's beautiful hair fell about her rippling and shining like a cascade of brown waters. It reached below her knee and made itself almost a garment for her. And then she did it up again nervously and quickly. Once she faltered for a minute and stood still while a tear or two splashed on the worn red carpet.

On went her old brown jacket; on went her old brown hat. With a whirl of skirts and with the brilliant sparkle still in her eyes, she fluttered out the door and down the stairs to the street.

Where she stopped the sign read: "Mne. Sofronie. Hair Goods of All Kinds." One flight up Della ran, and collected herself, panting. Madame, large, too white, chilly, hardly looked the "Sofronie."

"Will you buy my hair?" asked Della.

"I buy hair," said Madame. "Take yer hat off and let's have a sight at the looks of it."

Down rippled the brown cascade.

"Twenty dollars," said Madame, lifting the mass with a practised hand.

"Give it to me quick," said Della.

Oh, and the next two hours tripped by on rosy wings. Forget the hashed metaphor. She was ransacking the stores for Jim's present.

She found it at last. It surely had been made for Jim and no one else. There was no other like it in any of the stores, and she had turned all of them inside out. It was a platinum fob chain simple and chaste in design, properly proclaiming its value by substance alone and not by meretricious ornamentation--as all good things should do. It was even worthy of The Watch. As soon as she saw it she knew that it must be Jim's. It was like him. Quietness and value--the description applied to both. Twenty-one dollars they took from her for it, and she hurried home with the 87 cents. With that chain on his watch Jim might be properly anxious about the time in any company. Grand as the watch was, he sometimes looked at it on the sly on account of the old leather strap that he used in place of a chain.

When Della reached home her intoxication gave way a little to prudence and reason. She got out her curling irons and lighted the gas and went to work repairing the ravages made by generosity added to love. Which is always a tremendous task, dear friends--a mammoth task.

Within forty minutes her head was covered with tiny, close-lying curls that made her look wonderfully like a truant schoolboy. She looked at her reflection in the mirror long, carefully, and critically.

"If Jim doesn't kill me," she said to herself, "before he takes a second look at me, he'll say I look like a Coney Island chorus girl. But what could I do--oh! what could I do with a dollar and eighty- seven cents?"

At 7 o'clock the coffee was made and the frying-pan was on the back of the stove hot and ready to cook the chops.

Jim was never late. Della doubled the fob chain in her hand and sat on the corner of the table near the door that he always entered. Then she heard his step on the stair away down on the first flight, and she turned white for just a moment. She had a habit for saying little silent prayer about the simplest everyday things, and now she whispered: "Please God, make him think I am still pretty."

The door opened and Jim stepped in and closed it. He looked thin and very serious. Poor fellow, he was only twenty-two--and to be burdened with a family! He needed a new overcoat and he was without gloves.

Jim stopped inside the door, as immovable as a setter at the scent of quail. His eyes were fixed upon Della, and there was an expression in them that she could not read, and it terrified her. It was not anger, nor surprise, nor disapproval, nor horror, nor any of the sentiments that she had been prepared for. He simply stared at her fixedly with that peculiar expression on his face.

Della wriggled off the table and went for him.

"Jim, darling," she cried, "don't look at me that way. I had my hair cut off and sold because I couldn't have lived through Christmas without giving you a present. It'll grow out again--you won't mind, will you? I just had to do it. My hair grows awfully fast. Say `Merry Christmas!' Jim, and let's be happy. You don't know what a nice-- what a beautiful, nice gift I've got for you."

"You've cut off your hair?" asked Jim, laboriously, as if he had not arrived at that patent fact yet even after the hardest mental labor.

"Cut it off and sold it," said Della. "Don't you like me just as well, anyhow? I'm me without my hair, ain't I?"

Jim looked about the room curiously.

"You say your hair is gone?" he said, with an air almost of idiocy.

"You needn't look for it," said Della. "It's sold, I tell you--sold and gone, too. It's Christmas Eve, boy. Be good to me, for it went for you. Maybe the hairs of my head were numbered," she went on with sudden serious sweetness, "but nobody could ever count my love for you. Shall I put the chops on, Jim?"

Out of his trance Jim seemed quickly to wake. He enfolded his Della. For ten seconds let us regard with discreet scrutiny some inconsequential object in the other direction. Eight dollars a week or a million a year--what is the difference? A mathematician or a wit would give you the wrong answer. The magi brought valuable gifts, but that was not among them. This dark assertion will be illuminated later on.

Jim drew a package from his overcoat pocket and threw it upon the table.

"Don't make any mistake, Dell," he said, "about me. I don't think there's anything in the way of a haircut or a shave or a shampoo that could make me like my girl any less. But if you'll unwrap that package you may see why you had me going a while at first."

White fingers and nimble tore at the string and paper. And then an ecstatic scream of joy; and then, alas! a quick feminine change to hysterical tears and wails, necessitating the immediate employment of all the comforting powers of the lord of the flat.

For there lay The Combs--the set of combs, side and back, that Della had worshipped long in a Broadway window. Beautiful combs, pure tortoise shell, with jewelled rims--just the shade to wear in the beautiful vanished hair. They were expensive combs, she knew, and her heart had simply craved and yearned over them without the least hope of possession. And now, they were hers, but the tresses that should have adorned the coveted adornments were gone.

But she hugged them to her bosom, and at length she was able to look up with dim eyes and a smile and say: "My hair grows so fast, Jim!"

And them Della leaped up like a little singed cat and cried, "Oh, oh!"

Jim had not yet seen his beautiful present. She held it out to him eagerly upon her open palm. The dull precious metal seemed to flash with a reflection of her bright and ardent spirit.

"Isn't it a dandy, Jim? I hunted all over town to find it. You'll have to look at the time a hundred times a day now. Give me your watch. I want to see how it looks on it."

Instead of obeying, Jim tumbled down on the couch and put his hands under the back of his head and smiled.

"Dell," said he, "let's put our Christmas presents away and keep 'em a while. They're too nice to use just at present. I sold the watch to get the money to buy your combs. And now suppose you put the chops on."

The magi, as you know, were wise men--wonderfully wise men--who brought gifts to the Babe in the manger. They invented the art of giving Christmas presents. Being wise, their gifts were no doubt wise ones, possibly bearing the privilege of exchange in case of duplication. And here I have lamely related to you the uneventful chronicle of two foolish children in a flat who most unwisely sacrificed for each other the greatest treasures of their house. But in a last word to the wise of these days let it be said that of all who give gifts these two were the wisest. O all who give and receive gifts, such as they are wisest. Everywhere they are wisest. They are the magi.

 

[Danae]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

kam mall per remarkun edhe per dy njerez me te cilet e ndaja.

 

[alinos]

Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter

Chapter Eleven

I am. I think. I will.

My hands . . . My spirit . . . My sky . . . My forest . . .
This earth of mine . . . .

What must I say besides? These are the words. This is the answer.

I stand here on the summit of the mountain. I lift my head
and I spread my arms. This, my body and spirit, this is the end
of the quest. I wished to know the meaning of things. I am the meaning.
I wished to find a warrant for being. I need no warrant for
being, and no word of sanction upon my being. I am the warrant
and the sanction.

It is my eyes which see, and the sight of my eyes grants beauty
to the earth. It is my ears which hear, and the hearing of my
ears gives its song to the world. It is my mind which thinks, and
the judgment of my mind is the only searchlight that can find the
truth. It is my will which chooses, and the choice of my will is
the only edict I must respect.

Many words have been granted me, and some are wise, and some are
false, but only three are holy: "I will it!"

Whatever road I take, the guiding star is within me; the guiding
star and the loadstone which point the way. They point in but one
direction. They point to me.

I know not if this earth on which I stand is the core of the
universe or if it is but a speck of dust lost in eternity. I know
not and I care not. For I know what happiness is possible to me
on earth. And my happiness needs no higher aim to vindicate it.
My happiness is not the means to any end. It is the end. It is
its own goal. It is its own purpose.

Neither am I the means to any end others may wish to accomplish.
I am not a tool for their use. I am not a servant of their needs.
I am not a bandage for their wounds. I am not a sacrifice on
their altars.

I am a man. This miracle of me is mine to own and keep, and mine
to guard, and mine to use, and mine to kneel before!

I do not surrender my treasures, nor do I share them. The fortune
of my spirit is not to be blown into coins of brass and flung to
the winds as alms for the poor of the spirit. I guard my
treasures: my thought, my will, my freedom. And the greatest of
these is freedom.

I owe nothing to my brothers, nor do I gather debts from them. I
ask none to live for me, nor do I live for any others. I covet no
man's soul, nor is my soul theirs to covet.

I am neither foe nor friend to my brothers, but such as each of
them shall deserve of me. And to earn my love, my brothers must
do more than to have been born. I do not grant my love without
reason, nor to any chance passer-by who may wish to claim it. I
honor men with my love. But honor is a thing to be earned.

I shall choose friends among men, but neither slaves nor masters.
And I shall choose only such as please me, and them I shall love
and respect, but neither command nor obey. And we shall join our
hands when we wish, or walk alone when we so desire. For in the
temple of his spirit, each man is alone. Let each man keep his
temple untouched and undefiled. Then let him join hands with
others if he wishes, but only beyond his holy threshold.

For the word "We" must never be spoken, save by one's choice and
as a second thought. This word must never be placed first within
man's soul, else it becomes a monster, the root of all the evils
on earth, the root of man's torture by men, and an unspeakable lie.

The word "We" is as lime poured over men, which sets and hardens
to stone, and crushes all beneath it, and that which is white and
that which is black are lost equally in the grey of it. It is the
word by which the depraved steal the virtue of the good, by which
the weak steal the might of the strong, by which the fools steal
the wisdom of the sages.

What is my joy if all hands, even the unclean, can reach into it?
What is my wisdom, if even the fools can dictate to me? What is
my freedom, if all creatures, even the botched and impotent, are
my masters? What is my life, if I am but to bow, to agree, and to
obey?

But I am done with this creed of corruption.

I am done with the monster of "We," the word of serfdom, of
plunder, of misery, falsehood and shame.

And now I see the face of god, and I raise this god over the
earth, this god whom men have sought since men came into being,
this god who will grant them joy and peace and pride.

This god, this one word:

"I."


Marre nga Ayn Rand, Anthem

Une e adhuroj. E gjithe vepra nuk eshte vec 38 faqe word. Ata qe e duan te plote mund te me kontaktojne me pm!!! /pf/images/graemlins/winkwink.gif