Grushti i rënde i prozes se shkurter
- Thread starter Blendi
- Data e fillimit
ana karenina
Primus registratum
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
ana karenina
Primus registratum
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
Mbrojtja me e mire eshte sulmi! [/QB][/QUOTE]
Jo ema jo, me e mira fare eshte te besh indiferenten /pf/images/graemlins/tongue.gif se sulmit nuk i dihet si perfundon, kurse keshtu si them une nje gje eshte e sigurt; e le tjetrin ne pritje derisa ti vije ne maje te hundes e fillon sulmon vete, po kesaj rradhe eshte aq i lodhur sa eshte e thjeshte te fitosh :thumbsup: Sulm psikologjik me nje llaf /pf/images/graemlins/laugh.gif Tani kjo eshte teoria, se une per vete blendit ia bera sulmin :smash: :smash: :smash:
Mbrojtja me e mire eshte sulmi! [/QB][/QUOTE]
Jo ema jo, me e mira fare eshte te besh indiferenten /pf/images/graemlins/tongue.gif se sulmit nuk i dihet si perfundon, kurse keshtu si them une nje gje eshte e sigurt; e le tjetrin ne pritje derisa ti vije ne maje te hundes e fillon sulmon vete, po kesaj rradhe eshte aq i lodhur sa eshte e thjeshte te fitosh :thumbsup: Sulm psikologjik me nje llaf /pf/images/graemlins/laugh.gif Tani kjo eshte teoria, se une per vete blendit ia bera sulmin :smash: :smash: :smash:
ana karenina
Primus registratum
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
E kisha vene edhe me citim /pf/images/graemlins/frown.gif
HEHEHE e kisha me kete mendimin e Blendit aty ke postimi i pare qe ka bere, nuk bera koment per buzzatin
E kisha vene edhe me citim /pf/images/graemlins/frown.gifRe: Grushti i rënde i prozes se shkurter
Dikur ai i pat premtuar se do ta donte pergjithmone, ndersa doren ia shtrengonte ne te tijat dhe e veshtronte drejt, zhytur ne me te emblin veshtrim qe ajo mund ti dhuronte dikujt.
Nje nate e kishte hapur gjoksin e vet me thonj dhe i kishte shkruar ne muret e zemres germat e emrit te saj. Te nesermen, kur ishin duke bere dashuri, ajo ia kishte gjetur plagen ne gjoks dhe ia kishte puthur deri sa ishte sheruar plotesisht.
"Te dua me shume nga nenen dhe babain", i kishte peshperitur ne vesh aq lehte sa ato fjale jehuan ne koken e saj deri ne vdekje. "Zemra ime rreh vetem per ty". Pastaj i kishte vene ne gisht nje unaze te vogel ari mbi te cilen argjendari pat gerryer me kujdes "Te dua".
Ajo e kishte pare aq serioze saqe ai kishte ndjere zemren ti rrihte me shpejt, dhe ti dhimbte plaga qe ishte emri i saj. Pastaj ajo kishte folur; "Kurse une te dua me shume se veten, per ty do hidhesha ne zjarr".
Ishte biri i tyre, nje kardiolog i njohur, qe shume vite me vone pat degjuar emrin e nenes se vet ne rrahjet e dobta te zemres se te atit. I kishte ardhur i qarte ne veshet, nepermjet stetoskopit qe ia kishte mbeshtetur babait ne gjoks, mbi shenjen e nje plage te vjeter te rinise. Ai vdiq papritur nga nje komplikacion ne zemer, diten kur kishte finalizuar divorcin.
Ia kishte mbyllur syte te atit pastaj u kishte dhene kobin me gjysem zeri nenes dhe dashnores se re qe prisnin tulatur ne karriget e ftohta te spitalit. Shemrat ishin ndare pa u pare ne sy, kishin ngare ne drejtime te ndryshme neper mjegull.
Ate nate shtepine e prinderve te tij e perpine flaket. Nuk u gjet asgje nga trupi i nenes pervec se ne mes hirit hetuesit zbuluan nje unaze te vogel ari mbi te cilen akoma mund te lexohej me veshtiresi "Te dua", e gervishtur kush e di qe kur nga ndonje argjendar. Ishin djegur te gjitha kujtimet e jetes se tyre te gjate, mobiljet, sendet, fotografite e tyre, gjithmone duke buzeqeshur me veshtrime te embla.
Me ne fund dashnorja e re lexoi ne gazete se flaka ishte vene qellimisht. Zjarri kishte nisur ne dhomen e gjumit, aty ky ishte gjetur unaza e vogel prej ari..."Zemra ime rreh vetem per ty", "Kurse une te dua me shume se veten, per ty do hidhesha ne zjarr".
Dikur ai i pat premtuar se do ta donte pergjithmone, ndersa doren ia shtrengonte ne te tijat dhe e veshtronte drejt, zhytur ne me te emblin veshtrim qe ajo mund ti dhuronte dikujt.
Nje nate e kishte hapur gjoksin e vet me thonj dhe i kishte shkruar ne muret e zemres germat e emrit te saj. Te nesermen, kur ishin duke bere dashuri, ajo ia kishte gjetur plagen ne gjoks dhe ia kishte puthur deri sa ishte sheruar plotesisht.
"Te dua me shume nga nenen dhe babain", i kishte peshperitur ne vesh aq lehte sa ato fjale jehuan ne koken e saj deri ne vdekje. "Zemra ime rreh vetem per ty". Pastaj i kishte vene ne gisht nje unaze te vogel ari mbi te cilen argjendari pat gerryer me kujdes "Te dua".
Ajo e kishte pare aq serioze saqe ai kishte ndjere zemren ti rrihte me shpejt, dhe ti dhimbte plaga qe ishte emri i saj. Pastaj ajo kishte folur; "Kurse une te dua me shume se veten, per ty do hidhesha ne zjarr".
Ishte biri i tyre, nje kardiolog i njohur, qe shume vite me vone pat degjuar emrin e nenes se vet ne rrahjet e dobta te zemres se te atit. I kishte ardhur i qarte ne veshet, nepermjet stetoskopit qe ia kishte mbeshtetur babait ne gjoks, mbi shenjen e nje plage te vjeter te rinise. Ai vdiq papritur nga nje komplikacion ne zemer, diten kur kishte finalizuar divorcin.
Ia kishte mbyllur syte te atit pastaj u kishte dhene kobin me gjysem zeri nenes dhe dashnores se re qe prisnin tulatur ne karriget e ftohta te spitalit. Shemrat ishin ndare pa u pare ne sy, kishin ngare ne drejtime te ndryshme neper mjegull.
Ate nate shtepine e prinderve te tij e perpine flaket. Nuk u gjet asgje nga trupi i nenes pervec se ne mes hirit hetuesit zbuluan nje unaze te vogel ari mbi te cilen akoma mund te lexohej me veshtiresi "Te dua", e gervishtur kush e di qe kur nga ndonje argjendar. Ishin djegur te gjitha kujtimet e jetes se tyre te gjate, mobiljet, sendet, fotografite e tyre, gjithmone duke buzeqeshur me veshtrime te embla.
Me ne fund dashnorja e re lexoi ne gazete se flaka ishte vene qellimisht. Zjarri kishte nisur ne dhomen e gjumit, aty ky ishte gjetur unaza e vogel prej ari..."Zemra ime rreh vetem per ty", "Kurse une te dua me shume se veten, per ty do hidhesha ne zjarr".
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
Vura valixhen siper dhe u ula prane dritares. Ora shenonte 7.38. Mungonin 7 minuta qe treni te nisej. Perballe qendronte nje zonje ne nje moshe te thyer, qe terhiqte vemendjen me delikatesen tek shfletonte librin. Prane saj nje vajze e vogel kishte mbeshtetur koken ne supin e zonjes dhe sic duket flinte. Njeren dore e kishte ne fytyren e saj te mbeshtetur tek krahu i "gjyshes" se saj ndersa tjetren e mbante ne preher duke shtrenguar nje kukull te vogel. Them "gjyshes" sepse me pelqen gjithnje te bej supozime te tilla, mbase ngaqe e dua shume gjyshen time dhe cdo person pak i moshuar me simbolizon nje dicka te dashur, personifikon miresine dhe butesine dhe shume virtyte qe une i adhuroj.
E shikoj per disa minuta. Nuk flet, por me thote shume. Nuk me shikon por trasmeton gjera qe i kisha harruar. Ashtu sic eshte, e palevizshme, e qete, ne nje gjendje engjellore me ngjall deshiren te jem dicka, te jem e afte ta zgjas kete moment, ta ndali disi kohen per te kujtuar veten tashme te harruar. Me insipron shume.
Nuk e di pse, por kjo vajze e vogel me kujton vetveten.
Flash back's me shfaqen para syve dhe zhduken ne moment. Me duket sikur dikush me ka marre me vete dhe po me shetit ne te kaluaren. Kerkoj te shkruaj, por ne leter nuk arrij te hedh asnje rresht.
Zakonisht ndihem e lire kur flas per nje moment te caktuar ose kur pershkruaj ngjarje apo perjetime si te kendshme apo te hidhura. Ne kete moment me lidhet gjithcka, thjesht mbylli syte me nje buzeqeshje ne fytyre duke kujtuar.
Kendshem dhe hidhur!
Kujtoj veten qe kam harruar, kujtoj gjera qe i kisha harruar... vende, njerez, lule, oborre, rrugica me zhurme, aroma qe te duket sikur po i nuhat.
Te ka ndodhur ndonjehere qe nje arome te sjelle aq shume kujtime? Mua po. Me kujtoheshin rruget e lagura pas shiut dhe era e asfaltit te lagur.
Se di pse, por nuk arrij te kujtoj dicka krejt kthjellet, kujtoj zilet neper korridore te shkolles, veten tek vrapoj... Pastaj ne te qindten e sekondit gjendem ne nje kend lojrash ku ha nje akullore apo luaj me femije.
Degjohet nje sirene treni...
Ora tashme shenon 7.45. Se di ku do endem kesaj radhe, por e di me siguri qe do ngelem cigane e fantazise time...
18/04/2003
7.08 Pm, Oxf.CR.Adl
Vura valixhen siper dhe u ula prane dritares. Ora shenonte 7.38. Mungonin 7 minuta qe treni te nisej. Perballe qendronte nje zonje ne nje moshe te thyer, qe terhiqte vemendjen me delikatesen tek shfletonte librin. Prane saj nje vajze e vogel kishte mbeshtetur koken ne supin e zonjes dhe sic duket flinte. Njeren dore e kishte ne fytyren e saj te mbeshtetur tek krahu i "gjyshes" se saj ndersa tjetren e mbante ne preher duke shtrenguar nje kukull te vogel. Them "gjyshes" sepse me pelqen gjithnje te bej supozime te tilla, mbase ngaqe e dua shume gjyshen time dhe cdo person pak i moshuar me simbolizon nje dicka te dashur, personifikon miresine dhe butesine dhe shume virtyte qe une i adhuroj.
E shikoj per disa minuta. Nuk flet, por me thote shume. Nuk me shikon por trasmeton gjera qe i kisha harruar. Ashtu sic eshte, e palevizshme, e qete, ne nje gjendje engjellore me ngjall deshiren te jem dicka, te jem e afte ta zgjas kete moment, ta ndali disi kohen per te kujtuar veten tashme te harruar. Me insipron shume.
Nuk e di pse, por kjo vajze e vogel me kujton vetveten.
Flash back's me shfaqen para syve dhe zhduken ne moment. Me duket sikur dikush me ka marre me vete dhe po me shetit ne te kaluaren. Kerkoj te shkruaj, por ne leter nuk arrij te hedh asnje rresht.
Zakonisht ndihem e lire kur flas per nje moment te caktuar ose kur pershkruaj ngjarje apo perjetime si te kendshme apo te hidhura. Ne kete moment me lidhet gjithcka, thjesht mbylli syte me nje buzeqeshje ne fytyre duke kujtuar.
Kendshem dhe hidhur!
Kujtoj veten qe kam harruar, kujtoj gjera qe i kisha harruar... vende, njerez, lule, oborre, rrugica me zhurme, aroma qe te duket sikur po i nuhat.
Te ka ndodhur ndonjehere qe nje arome te sjelle aq shume kujtime? Mua po. Me kujtoheshin rruget e lagura pas shiut dhe era e asfaltit te lagur.
Se di pse, por nuk arrij te kujtoj dicka krejt kthjellet, kujtoj zilet neper korridore te shkolles, veten tek vrapoj... Pastaj ne te qindten e sekondit gjendem ne nje kend lojrash ku ha nje akullore apo luaj me femije.
Degjohet nje sirene treni...
Ora tashme shenon 7.45. Se di ku do endem kesaj radhe, por e di me siguri qe do ngelem cigane e fantazise time...
18/04/2003
7.08 Pm, Oxf.CR.Adl
Ema
Goddes
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
Fantazma ne rere
Një boshatisje e thellë mbretëron globin. Mbetem me atë që ky të jetë sensasioni im. Përse u dashka të kridhemi atëherë në senasione individuale, do të thoshit, për më tepër në një situatë të tillë?
Githsesi ky sensasioni im një veti e ka: merr në supozim anë të panjohura. Pra midis meje dhe meje tanimë ekziston një distancë, e cila pret dhe në pritje jeton pritshmëri.
Nuk mund të them se në këtë distancë sundon ndofar koshience. As që bëhet fjalë. Do të isha Zot po të pohoja diçka të tillë. Mbetem me atë që tashmë kjo ndarje më pajton mua "përsosurisht" me gjërat, megjithatë s'mund të mburrem se e zotëroj përgjithmonë këtë ndarje.
Shumë shfaqje të miat kanë qenë dhe mbeten reagim. Unë isha një njeri në reagim e sipër si të gjithë të tjerët. Ç'është e vërteta reagimi është kaq i përhapur, saqë pothuaj ende s'kam njohur qenie jashtë tij. Pafundësisht reagojnë.
Fëmijët, për shembull, reagojnë në mënyrë energjike- pra nuk është gjithmonë kënaqësi kur reagojnë kështu.
Isha në kompartimentin e trenit kur u shfaq Fantazma që të largon nga reagimi.
- Quhem Vdekja- tha ajo (përshëndetja e rastit u supozua).
Bëra një lëvizje nga vendi dhe i buzëqesha me sy.
- Nuk keni frikë- konstatoi ajo. Pra nuk ishte pyetje.
-Jam tepër elegante- i thashë pa folur.
-Keni filluar- pohoi ajo.
Për një kohë të dyja vështronim peisazhin. Ishte i lagët, i gjelbër, vetëm vagullia ishte afër, gjë që e largonte edhe më shumë. Po bluaja me mëndje nëse ajo "Keni filluar" lidhej me elegancën, apo ishte diçka në lidhje me vetë atë... Po fundja s'është ndonjë ndryshim, mendova.
-Përjetësia fillon kur mbaron të vënit re si detaj.
-Ju perceptoni kohën absolute?- pyeta me interesim të montuar në vetull, por zemrën e kisha të zbrazur nga çdo lloj kureshtje.
- Zemra juaj nuk troket, që kur nuk kap ndryshimin, ndërsa po vdireni për t'u kompaktësuar me cilësinë e tij.
-Ju po më çmendni- mund t'i thosha sakaq, po të mos ishte paralelja tjetër që tha-Ju po më zbavisni- dhe përsëri nuk fola.
Në të vërtetë nuk e doja Vdekjen. Aftësia perceptive e qenieve të gjalla më bënte iluzionist ndaj jetës. Por në mënyrë të veçantë më trondiste koincidenca e kësaj aftësie me Unë. Pra koincidonte ekzistenca e të qenit tim si koshiencë perceptive, por përsëri si diçka mbi të gjitha këto: atë që vetëm unë isha unë. Unë jam unë. A do të më jepet edhe njëherë mundësia që unë ta ndiej këtë? A do të kem tjetër jetë?
- Ju e doni shumë jetën- tha e pranishmja tjetër.
Ndërkohë treni qëndroi. Ajo mori valicën hije dhe nxitoi për të zbritur. Në ikje sipër unë ndieva dashamirësinë e saj.
Dua të vazhdojë iluzioni! Dua të vazhdoj iluzionin, insistoi tërësia ime kundër kësaj dashamirësie.
Hapësirat zbulonin peizashe të squllura shkurti. Ishte Francë. Treni ikte me shpejtësi. Më lëkundeshin peizazhet në stomak, ndërsa përpiqesha të fokusoja. Në të vërtetë kjo gjendje më shkaktohej nga truri. Isha përpjekur me kohë ta minimizoja efektin e tij mbi organizmin tim. Nuk e kuptoja që kërkoja një gjendje pa gjendje. Çdo obligim edhe më i parëndësishmi më shkaktonte lodhje. Vetë reagimi më lodhte. Përballimi i reagimeve më lodhte. Ideja e reagimit më lodhte. Isha njeri i lodhur, humus njerëzor. Kisha dëshirë të humusoj diku qenie të tjera që prisnin të rriteshin. Por ndërkohë, për fat të pashpresë, dëshiroja diçka të tillë edhe për veten time.
Ngadonjëherë shoh Zotin të vuajë për pak shije. Rrënoi Lashtësinë për të krijuar qytetërimin tonë, shkatërroi skllavërinë për të çliruar krijesën, por kjo krijesë e tij e zhveshur nga skllavëria dhe Lashtësia më tmerron po aq sa një fëmijë i braktisur që ha të ndoturën e vet.
Hapësirat inerte ravgonin në ikje duke formuar gjithfarlloj botërash që jepnin iluzionin e pafundësisë. Të kapësh ndryshimin është si të kapësh Zotin. Por mua kjo s'më tërheq. Unë jam më patriark se gjyshi im kalorës, princ kuajsh. Dua të jetoj prej gjërash të bëra prej meje. Mundësisht të shoh prekjen time në çdo formë. Të kap jetën si një send timin. Të kundërmoj në shijen e gjërave të mia si në thellësitë e kafeve të sapoziera, që avullojnë në pasdreken e butë midis mendësisë universale, ku të qenit tim në lidhje me mua është një grimcë aq e çmuar, ngopur me avuj shijesh, ku gjithçka është kënaqësi më në fund dhe humb funksioni.
Vitin e kaluar ishte luftë. Edhe një vit që kaloi para vitit të kaluar ishte luftë. Mos mendoni se unë do të mund të lejoja të shqisoja luftën.. Madje unë nuk arrij ta konceptoj luftën sepse unë nuk e shqisoj dot, por...
Ishte e pranishme. Histeria dhe rropama e saj është diçka që të hutojnë. Ti harron të mbyllësh rubinetin e shqisave, si një rojë që e ka rropatur pagjumësia, ty të ka rropatur paskrupullsia. Dhuna. O zot, edhe një herë më huton mendimi për të.
Ishte luftë vazhdimisht ndërsa pritet përsëri të jetë. Nuk mund të dini si humbin miqtë, të dashurit, të njohurit, kur është luftë. Nuk është vdekja që i merr, nuk është pafundësia.
I merr një zvogëlim i pikëllueshëm, zhvlerësimi, mungesë rëndësie.
A ishim ne qeniet e brishta? A mundet shqisa që shqisoi gjak të shqisojë lule? Rënia, rënia na shoqëron. E menjëhershme na përfshiu, u rrëmbyem si të ishim pluhur. Një kaotikë e pashpresë ku të mbijetuarit është thuajse turp. Do gjetur kurajë, por ku?
Ishte mëngjes. Menjëherë u bë ditë. Brenda një kohe të tillë u krye imagjinimi i plotë. Ngadonjëherë më duket se i mbaj peng të gjithë me paaftësinë time për t'u kënaqur.
Ngadonjëherë më duket se sorollatem kot, se do t'i vi botës rrotull pa mundur të matem qoftë dhe një herë të vetme me të.
Në prag të luftës shoqëria ishte më e lumtur se kurrë. Njerëzit putheshin në buzë dhe kjo ishte një dashuri e hapur, pa domethënien mediokre që ka e puthura në buzë zakonisht. Çuditërisht putheshin më shumë ata që mendohej të kishin natyra të papajtuara.
Hierarkia klasore ia la vendin së bukurës dhe jeta lundronte në akord shpirtëror.
Nuk mund të mendohej më një jetë e konfliktuar. Konflikti vetë dukej si një djallëzi infantile, zvillimi i të cilit nuk gjente as supozim.
Sigurisht, njerëz në mbarim e sipër, të suprimuar nga mosha dhe diktatura patën shpërthime seksuale nga më të pakuptueshmet, shpërthime libidosh që kapërcenin shëmtitë fizike dhe pragjet e moshës, e drejtë morale që kërkohej me një imoralitet të pafytyrë, të vetëdijshëm deri në plasje cipe.
Të gjitha këto sigurisht,dhe shumë të tjera si këto, forma të shlira që nuk arritën të krijonin kurrfarë identiteti, lulëzonin si shkuma dhe diçka tjetër e largët dhe e përkryer, njëherësh mund të them e gjitha, përhapej në formë e zhvillim. Ajo ishte ideja se bota nuk është për rrezik, por për kënaqësi. Jeta vetë ishte njëfarlloj argëtimi. Ndërsa karakteri, vetëmbrojtja si të thuash, ishin çështje sqime. Pra gjithçka varej nëse të vinte ndot apo jo. Dhe që të jem më e qartë, gjërat vinin kaq natyrshëm sa nuk arrije të të vinte as ndot. Pra ishte çështje përtese. Si të thuash, megjithëse dukej orgji, askush nuk qinte, ishte njëfarë përtese si me thënë, që i jepte një sharm të pashoq mbrëmjeve, lokaleve, birrave; dashuria, kjo grackë në vetvete nuk funksiononte më si e tillë. Ajo ishte gjëndje e përgjithshme. Edhe makinat rrugës ecnin me këtë dehje (makina e shpreh krejtësisht gjendjen e shoferit)
Ç'tju them tjetër! Piceritë punoni ditë natë sikur gjithë qyteti martohej, kafenetë punoni 24 orë. Veshje të përkryera: "Italian Brothers", Benetton", sa e sa firma që nuk ua mbajta dot emrin ndërmend.
Njeriu! Kjo ishte lumturi njeriu. Njerëz hesapi, si të thuash. Një dorë jetë dhe...
Dhe tani që kam filluar të besoj te zoti, e kuptoj se nga mëshira e tij ditën e gjygjit, s'do të marr dot një thërrime.
Ndoshta ia vlen të dënohem. Gjithë jetën kam qenë i kthjellë. Ishte qeliza e parë e shëndoshë. Trashëgimia e gjyshërve. Ishte kalorësish.
Por kjo dëshirë imja për të mbetur i pacënuar, do të rrënojë Botën.
Francë, shkurt-mars 2000 (fragmente)
Mimoza Ahmeti
Fantazma ne rere
Një boshatisje e thellë mbretëron globin. Mbetem me atë që ky të jetë sensasioni im. Përse u dashka të kridhemi atëherë në senasione individuale, do të thoshit, për më tepër në një situatë të tillë?
Githsesi ky sensasioni im një veti e ka: merr në supozim anë të panjohura. Pra midis meje dhe meje tanimë ekziston një distancë, e cila pret dhe në pritje jeton pritshmëri.
Nuk mund të them se në këtë distancë sundon ndofar koshience. As që bëhet fjalë. Do të isha Zot po të pohoja diçka të tillë. Mbetem me atë që tashmë kjo ndarje më pajton mua "përsosurisht" me gjërat, megjithatë s'mund të mburrem se e zotëroj përgjithmonë këtë ndarje.
Shumë shfaqje të miat kanë qenë dhe mbeten reagim. Unë isha një njeri në reagim e sipër si të gjithë të tjerët. Ç'është e vërteta reagimi është kaq i përhapur, saqë pothuaj ende s'kam njohur qenie jashtë tij. Pafundësisht reagojnë.
Fëmijët, për shembull, reagojnë në mënyrë energjike- pra nuk është gjithmonë kënaqësi kur reagojnë kështu.
Isha në kompartimentin e trenit kur u shfaq Fantazma që të largon nga reagimi.
- Quhem Vdekja- tha ajo (përshëndetja e rastit u supozua).
Bëra një lëvizje nga vendi dhe i buzëqesha me sy.
- Nuk keni frikë- konstatoi ajo. Pra nuk ishte pyetje.
-Jam tepër elegante- i thashë pa folur.
-Keni filluar- pohoi ajo.
Për një kohë të dyja vështronim peisazhin. Ishte i lagët, i gjelbër, vetëm vagullia ishte afër, gjë që e largonte edhe më shumë. Po bluaja me mëndje nëse ajo "Keni filluar" lidhej me elegancën, apo ishte diçka në lidhje me vetë atë... Po fundja s'është ndonjë ndryshim, mendova.
-Përjetësia fillon kur mbaron të vënit re si detaj.
-Ju perceptoni kohën absolute?- pyeta me interesim të montuar në vetull, por zemrën e kisha të zbrazur nga çdo lloj kureshtje.
- Zemra juaj nuk troket, që kur nuk kap ndryshimin, ndërsa po vdireni për t'u kompaktësuar me cilësinë e tij.
-Ju po më çmendni- mund t'i thosha sakaq, po të mos ishte paralelja tjetër që tha-Ju po më zbavisni- dhe përsëri nuk fola.
Në të vërtetë nuk e doja Vdekjen. Aftësia perceptive e qenieve të gjalla më bënte iluzionist ndaj jetës. Por në mënyrë të veçantë më trondiste koincidenca e kësaj aftësie me Unë. Pra koincidonte ekzistenca e të qenit tim si koshiencë perceptive, por përsëri si diçka mbi të gjitha këto: atë që vetëm unë isha unë. Unë jam unë. A do të më jepet edhe njëherë mundësia që unë ta ndiej këtë? A do të kem tjetër jetë?
- Ju e doni shumë jetën- tha e pranishmja tjetër.
Ndërkohë treni qëndroi. Ajo mori valicën hije dhe nxitoi për të zbritur. Në ikje sipër unë ndieva dashamirësinë e saj.
Dua të vazhdojë iluzioni! Dua të vazhdoj iluzionin, insistoi tërësia ime kundër kësaj dashamirësie.
Hapësirat zbulonin peizashe të squllura shkurti. Ishte Francë. Treni ikte me shpejtësi. Më lëkundeshin peizazhet në stomak, ndërsa përpiqesha të fokusoja. Në të vërtetë kjo gjendje më shkaktohej nga truri. Isha përpjekur me kohë ta minimizoja efektin e tij mbi organizmin tim. Nuk e kuptoja që kërkoja një gjendje pa gjendje. Çdo obligim edhe më i parëndësishmi më shkaktonte lodhje. Vetë reagimi më lodhte. Përballimi i reagimeve më lodhte. Ideja e reagimit më lodhte. Isha njeri i lodhur, humus njerëzor. Kisha dëshirë të humusoj diku qenie të tjera që prisnin të rriteshin. Por ndërkohë, për fat të pashpresë, dëshiroja diçka të tillë edhe për veten time.
Ngadonjëherë shoh Zotin të vuajë për pak shije. Rrënoi Lashtësinë për të krijuar qytetërimin tonë, shkatërroi skllavërinë për të çliruar krijesën, por kjo krijesë e tij e zhveshur nga skllavëria dhe Lashtësia më tmerron po aq sa një fëmijë i braktisur që ha të ndoturën e vet.
Hapësirat inerte ravgonin në ikje duke formuar gjithfarlloj botërash që jepnin iluzionin e pafundësisë. Të kapësh ndryshimin është si të kapësh Zotin. Por mua kjo s'më tërheq. Unë jam më patriark se gjyshi im kalorës, princ kuajsh. Dua të jetoj prej gjërash të bëra prej meje. Mundësisht të shoh prekjen time në çdo formë. Të kap jetën si një send timin. Të kundërmoj në shijen e gjërave të mia si në thellësitë e kafeve të sapoziera, që avullojnë në pasdreken e butë midis mendësisë universale, ku të qenit tim në lidhje me mua është një grimcë aq e çmuar, ngopur me avuj shijesh, ku gjithçka është kënaqësi më në fund dhe humb funksioni.
Vitin e kaluar ishte luftë. Edhe një vit që kaloi para vitit të kaluar ishte luftë. Mos mendoni se unë do të mund të lejoja të shqisoja luftën.. Madje unë nuk arrij ta konceptoj luftën sepse unë nuk e shqisoj dot, por...
Ishte e pranishme. Histeria dhe rropama e saj është diçka që të hutojnë. Ti harron të mbyllësh rubinetin e shqisave, si një rojë që e ka rropatur pagjumësia, ty të ka rropatur paskrupullsia. Dhuna. O zot, edhe një herë më huton mendimi për të.
Ishte luftë vazhdimisht ndërsa pritet përsëri të jetë. Nuk mund të dini si humbin miqtë, të dashurit, të njohurit, kur është luftë. Nuk është vdekja që i merr, nuk është pafundësia.
I merr një zvogëlim i pikëllueshëm, zhvlerësimi, mungesë rëndësie.
A ishim ne qeniet e brishta? A mundet shqisa që shqisoi gjak të shqisojë lule? Rënia, rënia na shoqëron. E menjëhershme na përfshiu, u rrëmbyem si të ishim pluhur. Një kaotikë e pashpresë ku të mbijetuarit është thuajse turp. Do gjetur kurajë, por ku?
Ishte mëngjes. Menjëherë u bë ditë. Brenda një kohe të tillë u krye imagjinimi i plotë. Ngadonjëherë më duket se i mbaj peng të gjithë me paaftësinë time për t'u kënaqur.
Ngadonjëherë më duket se sorollatem kot, se do t'i vi botës rrotull pa mundur të matem qoftë dhe një herë të vetme me të.
Në prag të luftës shoqëria ishte më e lumtur se kurrë. Njerëzit putheshin në buzë dhe kjo ishte një dashuri e hapur, pa domethënien mediokre që ka e puthura në buzë zakonisht. Çuditërisht putheshin më shumë ata që mendohej të kishin natyra të papajtuara.
Hierarkia klasore ia la vendin së bukurës dhe jeta lundronte në akord shpirtëror.
Nuk mund të mendohej më një jetë e konfliktuar. Konflikti vetë dukej si një djallëzi infantile, zvillimi i të cilit nuk gjente as supozim.
Sigurisht, njerëz në mbarim e sipër, të suprimuar nga mosha dhe diktatura patën shpërthime seksuale nga më të pakuptueshmet, shpërthime libidosh që kapërcenin shëmtitë fizike dhe pragjet e moshës, e drejtë morale që kërkohej me një imoralitet të pafytyrë, të vetëdijshëm deri në plasje cipe.
Të gjitha këto sigurisht,dhe shumë të tjera si këto, forma të shlira që nuk arritën të krijonin kurrfarë identiteti, lulëzonin si shkuma dhe diçka tjetër e largët dhe e përkryer, njëherësh mund të them e gjitha, përhapej në formë e zhvillim. Ajo ishte ideja se bota nuk është për rrezik, por për kënaqësi. Jeta vetë ishte njëfarlloj argëtimi. Ndërsa karakteri, vetëmbrojtja si të thuash, ishin çështje sqime. Pra gjithçka varej nëse të vinte ndot apo jo. Dhe që të jem më e qartë, gjërat vinin kaq natyrshëm sa nuk arrije të të vinte as ndot. Pra ishte çështje përtese. Si të thuash, megjithëse dukej orgji, askush nuk qinte, ishte njëfarë përtese si me thënë, që i jepte një sharm të pashoq mbrëmjeve, lokaleve, birrave; dashuria, kjo grackë në vetvete nuk funksiononte më si e tillë. Ajo ishte gjëndje e përgjithshme. Edhe makinat rrugës ecnin me këtë dehje (makina e shpreh krejtësisht gjendjen e shoferit)
Ç'tju them tjetër! Piceritë punoni ditë natë sikur gjithë qyteti martohej, kafenetë punoni 24 orë. Veshje të përkryera: "Italian Brothers", Benetton", sa e sa firma që nuk ua mbajta dot emrin ndërmend.
Njeriu! Kjo ishte lumturi njeriu. Njerëz hesapi, si të thuash. Një dorë jetë dhe...
Dhe tani që kam filluar të besoj te zoti, e kuptoj se nga mëshira e tij ditën e gjygjit, s'do të marr dot një thërrime.
Ndoshta ia vlen të dënohem. Gjithë jetën kam qenë i kthjellë. Ishte qeliza e parë e shëndoshë. Trashëgimia e gjyshërve. Ishte kalorësish.
Por kjo dëshirë imja për të mbetur i pacënuar, do të rrënojë Botën.
Francë, shkurt-mars 2000 (fragmente)
Mimoza Ahmeti
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
...Nje burre, kali dhe qeni i tij po udhetonin. Ngaqe i zuri shtrenagata, u strehuan poshte nje peme gjigande, por pemen e goditi rrufeja dhe ata vdiqen. Ndersa burri nuk e vuri re qe kishte vdekur dhe vazhdoi rrugen bashke me dy shoket; ndodh qe te vdekurve t'u duhet kohe per te kuptuar gjendjen e tyre te re...
Burri, kali dhe qeni ngjisnin me mundim shpatin e nje kodre nen nje diell pervelonjes, te bere uje ne djerse dhe te zhuritur nga etja. Nje nje kthese dalluan nje porte te madhe te mrekullueshme, e tera ne mermer, qe te shpinte ne nje shesh te shtruar me blloqe ari, me nje cezme ne mes, nga ku derdhej nje uje si kristal. Burri iu drejtua rojes qe rrinte te hyrja:
-Miredita.
-Miredita, - iu pergjigj roja.
-A s'me thua c'eshte ky vend i bukur?
-Eshte Qielli.
-Sa fat qe kemi ardhur ne Qiell! Po vdesim nga etja.
-Zoteri, ju mund te hyni dhe te pini sa te doni, - tha roja duke treguar cezmen.
-Edhe kali e qeni kane etje.
-Me vjen keq, por kafshet nuk lejohen te hyjne.
Burri kishte etje te madhe, por nuk mund te pinte vetem. Duke fshehur pakenaqesine, pershendeti rojen dhe vazhdoi rrugen bashke me shoket. Ngjit e ngjit kodren perpjete, me ne fund, te rraskapitur, mberriten te nje porte e madhe e te vjeteruar, qe hapej qe hapej ne nje rruge te pashtruar, me peme ne te dyja anet. Nen hijen e njeres nga pemet ishte shtrire nje burre, me kapelen vendosur mbi fytyre.
-Mirdita,- tha udhetari.
Burri i pergjumur ia ktheu me nje tundje koke.
-Po vdesim nga etja, une, kali dhe qeni.
-Shikoni ata shkembinj, mes tyre gjendet nje burim, mund te pini sa te deshironi.
Kur udhetari shoi etjen bashke me kalin dhe qenin, nxitoi ta falenderonte burrin.
-Ejani sa here te doni, - tha ky.
-Por a s'me thoni si quhet ky vend?
-Qiell.
-Qiell?! Por roja i portes me mermer me tha se Qielli ishte atje poshte!
-Jo, atje poshte nuk eshte Qielli, eshte Ferri.
-Nuk po kuptoj. Si mund te vidhet emri i Qiellit! A nuk i ngaterron kjo mendjet dhe a nuk ju demton?
-Aspak. Me thene te verteten, na ben nje sherbim te madh: atje poshte qendrojne te gjithe ata qe jane te zotet te braktisin miqte e tyre me te mire...
Paulo Coehlo (Djalli dhe Zonjusha Prym)
...Nje burre, kali dhe qeni i tij po udhetonin. Ngaqe i zuri shtrenagata, u strehuan poshte nje peme gjigande, por pemen e goditi rrufeja dhe ata vdiqen. Ndersa burri nuk e vuri re qe kishte vdekur dhe vazhdoi rrugen bashke me dy shoket; ndodh qe te vdekurve t'u duhet kohe per te kuptuar gjendjen e tyre te re...
Burri, kali dhe qeni ngjisnin me mundim shpatin e nje kodre nen nje diell pervelonjes, te bere uje ne djerse dhe te zhuritur nga etja. Nje nje kthese dalluan nje porte te madhe te mrekullueshme, e tera ne mermer, qe te shpinte ne nje shesh te shtruar me blloqe ari, me nje cezme ne mes, nga ku derdhej nje uje si kristal. Burri iu drejtua rojes qe rrinte te hyrja:
-Miredita.
-Miredita, - iu pergjigj roja.
-A s'me thua c'eshte ky vend i bukur?
-Eshte Qielli.
-Sa fat qe kemi ardhur ne Qiell! Po vdesim nga etja.
-Zoteri, ju mund te hyni dhe te pini sa te doni, - tha roja duke treguar cezmen.
-Edhe kali e qeni kane etje.
-Me vjen keq, por kafshet nuk lejohen te hyjne.
Burri kishte etje te madhe, por nuk mund te pinte vetem. Duke fshehur pakenaqesine, pershendeti rojen dhe vazhdoi rrugen bashke me shoket. Ngjit e ngjit kodren perpjete, me ne fund, te rraskapitur, mberriten te nje porte e madhe e te vjeteruar, qe hapej qe hapej ne nje rruge te pashtruar, me peme ne te dyja anet. Nen hijen e njeres nga pemet ishte shtrire nje burre, me kapelen vendosur mbi fytyre.
-Mirdita,- tha udhetari.
Burri i pergjumur ia ktheu me nje tundje koke.
-Po vdesim nga etja, une, kali dhe qeni.
-Shikoni ata shkembinj, mes tyre gjendet nje burim, mund te pini sa te deshironi.
Kur udhetari shoi etjen bashke me kalin dhe qenin, nxitoi ta falenderonte burrin.
-Ejani sa here te doni, - tha ky.
-Por a s'me thoni si quhet ky vend?
-Qiell.
-Qiell?! Por roja i portes me mermer me tha se Qielli ishte atje poshte!
-Jo, atje poshte nuk eshte Qielli, eshte Ferri.
-Nuk po kuptoj. Si mund te vidhet emri i Qiellit! A nuk i ngaterron kjo mendjet dhe a nuk ju demton?
-Aspak. Me thene te verteten, na ben nje sherbim te madh: atje poshte qendrojne te gjithe ata qe jane te zotet te braktisin miqte e tyre me te mire...
Paulo Coehlo (Djalli dhe Zonjusha Prym)
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
Nje dite ne mol...
Ka ne bote, qytete qe lidhin shtete, ka dhe qytete qe lidhin njerezit
me popullin e tyre, ndarja e detyruar e te cileve, e ben dhe me te
afert bashkimin.
E tille eshte Triestja.
Pas lodhjes se nje dite mundimesh pa fund, pas nje ndrydhje te
brendeshme, qe s'te ndahet per asnje cast, mund te kenaqesh dhe te
shplodhesh vetem ne se takon ndonje bashkatdhetar, qe vjen nga
Shqiperia.Qyteti i Triestes, ne kete pike eshte me i
privilegjuari, se dy here ne jave, trageti qe vjen nga Durresi, ta
shuan sado pak mallin per Atdheun. Ne Trieste ka shume shqiptare,
madje dhe moli aty afer, quhet "Moli i shqiptareve nga vet Triestinet. Aty vishen hallet e perditeshme te jetes larg vendit.
Aty vijne lajmet, gazetat, aty degjon se c'thone te ardhurit apo shikon
gezimin dhe lotin e atyre qe presin. Por aty perjeton edhe momentet e
dhimbshme, kur sheh djem te aksidentuar, tek i percjellim per ne Atdhe.. Ne
lapidarin qe kam bere si shenje simboli per keta te rinj, kam
shkruar:
"Duart e njoma te kallove, qe i nderuan faqen Atdheut..."
Pra moli eshte bere si pike referimi, ku mblidhen te gjithe, pa pasur nevoje per
telefon, apo lenie takimi. Jemi ne, qe fati na rrokullisi larg vendit tone,
ashtu sic thote Remarku: "si guri ne mes gureve"...
Ja, aty takova dhe mom Bijen, biseda me te cilen me shtyu te shkruaj.
Ishte nje nga ditet e fundit te vjeshtes. Nje nga ato dite ku dielli
ta ben me sy, deti perkedhelet me valet lozanjare dhe natyra ka
akoma gjelberim.Eshte nje dite me gjithe mend joshese. E zhytur ne kete
dehje, duke ecur neper mol, befas ne nje stol, me terheq vemendjen
nje grua e beshme, me fytyre tipike te katundareve tona, qe nuk i
percaktohet dot mosha. Dielli, shiu dhe era e kane bere te veten, me
keto femra, qe kane punuar gjithe diten ne are. Po edhe Evropa e
kishte pjesen e saj ne paraqitjen e jashtme te nene Bijes, me veshjen
e ketushme.
Menyra si ishte ulur, kthimi i kokes here majtas dhe here djethtas si dhe
buka me djathe, kastraveca e domate qe po hante per shtate pale
qejfe vene ne preher siper nje pecete, me beri te mendoja dhe ashtu
doli vertet, qe ishte e aneve tona.
- Tu befte mire neno! - Se si me doli ashtu vete, kur i kalova prane.
- Bujrem, oj nane! Po t'pati morr malli per djath shqipnie, hajde t'hame
bashke!
- Per te ulur do ulem, po per te ngrene skam uri, faleminderit!
- Mos ki turp, se buka s'ka turp! Apo je msu e ha alla taljance ene
ti, me buket cip mbi cip dhe gjella mren. Mu s'me nnjit ashtu, le
qe s'ngopesh njehere...
Qesha dhe i dhashe te drejte. Ashtu ka qene edhe per mua ne fillim.
- Po nga te kemi oj nane?
- Jom prej Qereti, po m'ka bo cuni sot e dy vjet bashkim familjesh
ene banojme n'Pordenone. Cuni asht refugjat prej 10 vjetesh bashke
me nusen, tani me murren ne mu, se isha vetem.
I kom te gjitha: me honger, me pi..., cfar te du un, vec me hap gojen
aty dhe me gjezdis me makine se dhe makin kena, une qi s'pata as nji
gamor, po e kam bo vet punen e gamorit tuj majt hujt ne kurriz gjith
veren. Ehh...
Dhe pas nje heshtje vazhdoi me gojen plot buke:
- Ke pa tina? Ti kesh t'gjitha e mos me t'hy as i gjo ne sy? Jom tuj plas nga malli
per i cik Shqipni. Aty ene per eren e baglave m'ka morr malli. Mezi po pres
t'i hyp vaporit, se s'te thash une ty: Jena tuj shku per Shqipni. Nusja
me gocen ka shku ka i jave e ne do nisna sot. Fatmiri ka shku
me pre biletat ne une me plackat po e pres ktu.
Me hyri menjehere ne zemer, sidomos nga origjinaliteti i te thenit
te gjerave, i te ndenjurit dhe i te ngrenes. Harronte qe aty ishte
dhe nje i dyte dhe pa pritur ndonje nderhyrje nga une vazhdoi:
- Ktu nigjon vetem talisht. Si me s'me tha njeri xhonem: "si u gdhine o Bije?"
Se ne keto te mijte jan kthy e jan bo si kta ktu me
zakone e me terbjete. Goces i vuna emnin e ijes sime, qi na
rriti me pesqind halle, si motra pa vella, qe ishim, e s'pa i dit
t'bardhe e shkreta! Ashtu si une xhanem, kooperative hesapi...
rrit me grosh e me speca! Speca s'mush dot barkn e vet, do mushi
tonin... Po hajt mo, si t'gjith edhe ne, n'at kohe.. .Tani jam bejleresh e
shku bejlereshes! Gjezdis me makine e beu kish vetem i kal me
karroc. Ku e kisha llafin une, oj nane? Se kur du me tregu nonji
gjo, i boj lamsh, i them t'gjitha me i her...
- Po tregoje per mbesen tende qe i ke vene emrin e nene tende.
E pra mo, ja vuna emrin Selvije e keta te mit e kan kthy Silvana .
Bereqaversen prej kesaj goce, se kam msu ene une dy llafe talisht
sa mos me u ngaterru, kur shkoj t'blej nonji gjo, apo kur shkoj ne i
blej xhilato Selvis.
Prej meses kam njel ne pa shku n'Shqipni. Le qi shpin e kena
myll . Burri m'ka vdek. Dy gocat qi kom, jan martu me rifugjat ne
Greqi. Ato si keta ketu, kalamojve ju kan vu emna t'jashtem, le qi
kan kthy ene emrat e veta sic shkrunte Meremja, se nuk u jipshin
dakumentat. Meremes ja kishin vu Marije ne Kadries Kaliroje.
- Ciao Vittoria! Me pershendeti nje e njohur italiane tek me kaloi prane.
- Qyqa mi none? Ene ti e paske kthy emrin?
Dhe pa prit pergjigje vazhdoi:
- Hajt mo, se kshtu e pat kjo puna jone, se ene
Salushja, komshija jone ne Qeret, qi osht bashku me djalin ne Franc
nipve emna franceze u kishte vu.. S'o per tu cudit shume xhanem, se
me emna te jashtem jena mesu qysh ne Shqipni. Kur na pushtoi turku u
kthyn ene vune gjithe emnat tyrq, po Tyrqia e mbajti gjat keshtu qe
ne morrem emnat e Tyrqve, qe ja vum ne kalamajve tane. Kur na
pushtoi Italia u kthyn emnat ne taljonce, e kur na pushtoi Rusia u
kthyn emnat me Natasha dhe Aljosha, si ai filmi, qe prun njehere ne
fshat. Vec kur u pushtum nga kinezat u ngatrru i cik puna se s'ja
gadisnim dot emnat me u thir. Vec Aliu i Kumes, qi punonte hamall ke
vaporrat n'Durres e pat mire se i thojshin Liu .
E shef oj nane se kur filloj s'maroj un? T'merzita tuj fol. Ene
Fatmiri prandaj s'm'la ke sheshi i dragetit. Care me bo, ene mu
m'u ka myll goja tuj nejt vetem n'shpi. Du ne une me fol...
Ne Shqipeni oj nane, ishim msu, po ktu n'dhe te huj, qeka shume e vshtire.
Ne mire emnat i ndrrun, po jane tuj harru ene gjuhen e nanes, s'osht
pune e mire kjo. Mir per t'tjerat, na murr lumi e s'po bohena dot
rob, po mos me i fol shqip fmijve? Jo vallahi, kjo sdurohet!
-Se qi thu ti oj nane, une s'jom kunder gjuhnave t'huaja, se kulture
osht, si thot Fatmiri jem, po e para duhet t'jet shqipja, apo e kam
kabim? Si thu ti? Ene Xhevahiri i Detes, qe punon ketu n'fambrike, e
kishte kthy emrin e kish bo Xhovani. Biir Detja shkret, se dhe
ajo me pesqind halle i ka rrit. Dy cunat i morren rruget e
botes .Xhevua ktu ne Hasoni qe e ka kthy ene ai emnin Hans, ne
Gjermani. Sabriu ju myt n'det, kur po vinte me skaf . Me qe ra llafi
i skafnave, kur t'shkoj ne Shqipni, do i boj nje leterqeverise...
Kur i them Fatmirit ai qesh, si po qesh ne tina, po
vallahi e kam da dysh mendjen! Mjaft i mushen xhepat me gjak ne lek
gjaku, se Zoti osht i modh, i shef te gjitha. Vonon po s'harron. Gjak
kane per ti vjell e do e pagujne te fmit e tyne, ata qi jane
perzi ne i lejojne kto gjona. Ju osht bo mendja vec me vjedh ne me
ndrru karegllat, hyp i pal e zbrit i pal, e te shkretet rrob
s'kan buke me hanger e kan marr dalldine. O burraaa naper bote!
Tuj ble vdekjen naper detna, me pare! Si boni mileti n'90 qi muren detin
me fucia. Pse mi none, kalohet deti me fucija? E keqa car s'te boka!
Vine me shpres me rregullu nonji pune, me majt ata t'tjert gjalle.
Me c'po shihen bathet, as ka per tu ndreq nonji here aqe,
me jetu si rrobt e Zotit, se s'po len laro t'haje balo.
Guri osht i ron n'tok t'vet, jena shpernda si zoqt e korbit
ene po harrojm me fol shqip.
Ta thot Bija ty, se per dhet vjet, s'ka me u fol shqip, s'do merret
vesh ç'u bo Shqipnija ! Kta breza qe do vine e qe kane lind naper
bote, do flasin e do bojne zakonet e venit ku jane.
Mase jam kabim xhonem, po kjo kaplloqa ime keshtu
mendon e thot : nji me shifi Kosovaret, kudo qi jane, e kane hap i
shkoll ene e rujne aq bukur zakonin.
E lan djersen e munin e gyrbetit, ene u kthyn aqe, n'tokn e tyne,
jo tu vritshin me njoni- tjetnin siç u bo te ne n'97-ten
Tybestafkurullah ! U prish dynjoja vallahi! Po ti fol i llafe ! S'paske
muhabet fare.... Cere boni ju ketu ne Trieste? Munebares keni
detin ,qe ju kujton Shqipnin, se ne emnin e kan isoj.
- Ti me kenaqe me keto qe the dhe vertet, me vure ne mendime.
Ke shume te drejte per gjuhen. Ja une mbeses sime i flas shqip, po ashtu
edhe ca familje te tjera qe i njoh, shqip flasin...
- Qyqa mi none, per me i fol shqip, ne Selvijes shqip i folim, po
o puna me e mesu me shkoll, me e shkrujt.
Ene Honia qi osht n'Trevizo, ashtu thote: "Ka morr fund Shqipnija
Bije, s'bohet mo, pisllik i modh, s'merr vesh i pari t'dytin, pa uj e pa drita
Njerzit e kon menjen ke paraja. Vec me vjedh. Honia osht gru e qut,
se ka punu ke muzeu i Apollonis ne di shum gjona. Kur kena qen n'Rome
me bo pashaportat n'ambasade, qyqa c'i ka thone atij Visarit t'zyres s'kultures.
I thoshte pse s'shkruni per Apollonine qi flet sa t'lashte jena. Per princeshen Dea
qi runte Butrintin. Ne asaj thon ia vodhen koken i her po ia sollen prap.
I vjedhin ene i shesin mo... E mi Hone, sa men ke ti, po kush t'i nigjon se...
Per nje cast ra ne mendime nene Bija dhe pastaj e revoltuar vazhdoi:
- Jo vallahi, une do t'i shkruj nji leter qeverise Tirones per te
gjitha. Se vallahi po vazhdoi kshu, s 'osht hiç mire kjo pune.
Po hikim prej Shqipnis ene s'po ia gjejm kararin ksaj jete.
Jo vallahi une do t'i boj nji leter t'forte, le t'thot Fatmiri: "Rri
o Bije, haje at' buke rehat, se ta ka bo Zoti risk. C'duhet ty mi ije?
Leni ti zgjidhin vet, ata qi ja pane k'tyre puneve."
Bija me kapi per krahu e m'u drejtua:
- Si thu ti mi none a kam t'drejte una?
E c'ti thoja nene Bijes, te gjithe neper keto rruge mendimi kalojme perdite
pa ia gjetur kurre daljen. Por mprehtesia dhe shqetesimi i nene Bijes, i kesaj
nene te thjeshte, me shoqeruan e nuk m'u ndane. Figura e saj m'u skalit ne mendje
e mendova t'jua sjell edhe ju. Bashke me pyetjen:
"Cfare duhet te bejme ne te gjithe si bashkatdhetare, per problemet qe kemi?"
VitoreStefaLeka
P.s.No Comment
Nje dite ne mol...
Ka ne bote, qytete qe lidhin shtete, ka dhe qytete qe lidhin njerezit
me popullin e tyre, ndarja e detyruar e te cileve, e ben dhe me te
afert bashkimin.
E tille eshte Triestja.
Pas lodhjes se nje dite mundimesh pa fund, pas nje ndrydhje te
brendeshme, qe s'te ndahet per asnje cast, mund te kenaqesh dhe te
shplodhesh vetem ne se takon ndonje bashkatdhetar, qe vjen nga
Shqiperia.Qyteti i Triestes, ne kete pike eshte me i
privilegjuari, se dy here ne jave, trageti qe vjen nga Durresi, ta
shuan sado pak mallin per Atdheun. Ne Trieste ka shume shqiptare,
madje dhe moli aty afer, quhet "Moli i shqiptareve nga vet Triestinet. Aty vishen hallet e perditeshme te jetes larg vendit.
Aty vijne lajmet, gazetat, aty degjon se c'thone te ardhurit apo shikon
gezimin dhe lotin e atyre qe presin. Por aty perjeton edhe momentet e
dhimbshme, kur sheh djem te aksidentuar, tek i percjellim per ne Atdhe.. Ne
lapidarin qe kam bere si shenje simboli per keta te rinj, kam
shkruar:
"Duart e njoma te kallove, qe i nderuan faqen Atdheut..."
Pra moli eshte bere si pike referimi, ku mblidhen te gjithe, pa pasur nevoje per
telefon, apo lenie takimi. Jemi ne, qe fati na rrokullisi larg vendit tone,
ashtu sic thote Remarku: "si guri ne mes gureve"...
Ja, aty takova dhe mom Bijen, biseda me te cilen me shtyu te shkruaj.
Ishte nje nga ditet e fundit te vjeshtes. Nje nga ato dite ku dielli
ta ben me sy, deti perkedhelet me valet lozanjare dhe natyra ka
akoma gjelberim.Eshte nje dite me gjithe mend joshese. E zhytur ne kete
dehje, duke ecur neper mol, befas ne nje stol, me terheq vemendjen
nje grua e beshme, me fytyre tipike te katundareve tona, qe nuk i
percaktohet dot mosha. Dielli, shiu dhe era e kane bere te veten, me
keto femra, qe kane punuar gjithe diten ne are. Po edhe Evropa e
kishte pjesen e saj ne paraqitjen e jashtme te nene Bijes, me veshjen
e ketushme.
Menyra si ishte ulur, kthimi i kokes here majtas dhe here djethtas si dhe
buka me djathe, kastraveca e domate qe po hante per shtate pale
qejfe vene ne preher siper nje pecete, me beri te mendoja dhe ashtu
doli vertet, qe ishte e aneve tona.
- Tu befte mire neno! - Se si me doli ashtu vete, kur i kalova prane.
- Bujrem, oj nane! Po t'pati morr malli per djath shqipnie, hajde t'hame
bashke!
- Per te ulur do ulem, po per te ngrene skam uri, faleminderit!
- Mos ki turp, se buka s'ka turp! Apo je msu e ha alla taljance ene
ti, me buket cip mbi cip dhe gjella mren. Mu s'me nnjit ashtu, le
qe s'ngopesh njehere...
Qesha dhe i dhashe te drejte. Ashtu ka qene edhe per mua ne fillim.
- Po nga te kemi oj nane?
- Jom prej Qereti, po m'ka bo cuni sot e dy vjet bashkim familjesh
ene banojme n'Pordenone. Cuni asht refugjat prej 10 vjetesh bashke
me nusen, tani me murren ne mu, se isha vetem.
I kom te gjitha: me honger, me pi..., cfar te du un, vec me hap gojen
aty dhe me gjezdis me makine se dhe makin kena, une qi s'pata as nji
gamor, po e kam bo vet punen e gamorit tuj majt hujt ne kurriz gjith
veren. Ehh...
Dhe pas nje heshtje vazhdoi me gojen plot buke:
- Ke pa tina? Ti kesh t'gjitha e mos me t'hy as i gjo ne sy? Jom tuj plas nga malli
per i cik Shqipni. Aty ene per eren e baglave m'ka morr malli. Mezi po pres
t'i hyp vaporit, se s'te thash une ty: Jena tuj shku per Shqipni. Nusja
me gocen ka shku ka i jave e ne do nisna sot. Fatmiri ka shku
me pre biletat ne une me plackat po e pres ktu.
Me hyri menjehere ne zemer, sidomos nga origjinaliteti i te thenit
te gjerave, i te ndenjurit dhe i te ngrenes. Harronte qe aty ishte
dhe nje i dyte dhe pa pritur ndonje nderhyrje nga une vazhdoi:
- Ktu nigjon vetem talisht. Si me s'me tha njeri xhonem: "si u gdhine o Bije?"
Se ne keto te mijte jan kthy e jan bo si kta ktu me
zakone e me terbjete. Goces i vuna emnin e ijes sime, qi na
rriti me pesqind halle, si motra pa vella, qe ishim, e s'pa i dit
t'bardhe e shkreta! Ashtu si une xhanem, kooperative hesapi...
rrit me grosh e me speca! Speca s'mush dot barkn e vet, do mushi
tonin... Po hajt mo, si t'gjith edhe ne, n'at kohe.. .Tani jam bejleresh e
shku bejlereshes! Gjezdis me makine e beu kish vetem i kal me
karroc. Ku e kisha llafin une, oj nane? Se kur du me tregu nonji
gjo, i boj lamsh, i them t'gjitha me i her...
- Po tregoje per mbesen tende qe i ke vene emrin e nene tende.
E pra mo, ja vuna emrin Selvije e keta te mit e kan kthy Silvana .
Bereqaversen prej kesaj goce, se kam msu ene une dy llafe talisht
sa mos me u ngaterru, kur shkoj t'blej nonji gjo, apo kur shkoj ne i
blej xhilato Selvis.
Prej meses kam njel ne pa shku n'Shqipni. Le qi shpin e kena
myll . Burri m'ka vdek. Dy gocat qi kom, jan martu me rifugjat ne
Greqi. Ato si keta ketu, kalamojve ju kan vu emna t'jashtem, le qi
kan kthy ene emrat e veta sic shkrunte Meremja, se nuk u jipshin
dakumentat. Meremes ja kishin vu Marije ne Kadries Kaliroje.
- Ciao Vittoria! Me pershendeti nje e njohur italiane tek me kaloi prane.
- Qyqa mi none? Ene ti e paske kthy emrin?
Dhe pa prit pergjigje vazhdoi:
- Hajt mo, se kshtu e pat kjo puna jone, se ene
Salushja, komshija jone ne Qeret, qi osht bashku me djalin ne Franc
nipve emna franceze u kishte vu.. S'o per tu cudit shume xhanem, se
me emna te jashtem jena mesu qysh ne Shqipni. Kur na pushtoi turku u
kthyn ene vune gjithe emnat tyrq, po Tyrqia e mbajti gjat keshtu qe
ne morrem emnat e Tyrqve, qe ja vum ne kalamajve tane. Kur na
pushtoi Italia u kthyn emnat ne taljonce, e kur na pushtoi Rusia u
kthyn emnat me Natasha dhe Aljosha, si ai filmi, qe prun njehere ne
fshat. Vec kur u pushtum nga kinezat u ngatrru i cik puna se s'ja
gadisnim dot emnat me u thir. Vec Aliu i Kumes, qi punonte hamall ke
vaporrat n'Durres e pat mire se i thojshin Liu .
E shef oj nane se kur filloj s'maroj un? T'merzita tuj fol. Ene
Fatmiri prandaj s'm'la ke sheshi i dragetit. Care me bo, ene mu
m'u ka myll goja tuj nejt vetem n'shpi. Du ne une me fol...
Ne Shqipeni oj nane, ishim msu, po ktu n'dhe te huj, qeka shume e vshtire.
Ne mire emnat i ndrrun, po jane tuj harru ene gjuhen e nanes, s'osht
pune e mire kjo. Mir per t'tjerat, na murr lumi e s'po bohena dot
rob, po mos me i fol shqip fmijve? Jo vallahi, kjo sdurohet!
-Se qi thu ti oj nane, une s'jom kunder gjuhnave t'huaja, se kulture
osht, si thot Fatmiri jem, po e para duhet t'jet shqipja, apo e kam
kabim? Si thu ti? Ene Xhevahiri i Detes, qe punon ketu n'fambrike, e
kishte kthy emrin e kish bo Xhovani. Biir Detja shkret, se dhe
ajo me pesqind halle i ka rrit. Dy cunat i morren rruget e
botes .Xhevua ktu ne Hasoni qe e ka kthy ene ai emnin Hans, ne
Gjermani. Sabriu ju myt n'det, kur po vinte me skaf . Me qe ra llafi
i skafnave, kur t'shkoj ne Shqipni, do i boj nje leterqeverise...
Kur i them Fatmirit ai qesh, si po qesh ne tina, po
vallahi e kam da dysh mendjen! Mjaft i mushen xhepat me gjak ne lek
gjaku, se Zoti osht i modh, i shef te gjitha. Vonon po s'harron. Gjak
kane per ti vjell e do e pagujne te fmit e tyne, ata qi jane
perzi ne i lejojne kto gjona. Ju osht bo mendja vec me vjedh ne me
ndrru karegllat, hyp i pal e zbrit i pal, e te shkretet rrob
s'kan buke me hanger e kan marr dalldine. O burraaa naper bote!
Tuj ble vdekjen naper detna, me pare! Si boni mileti n'90 qi muren detin
me fucia. Pse mi none, kalohet deti me fucija? E keqa car s'te boka!
Vine me shpres me rregullu nonji pune, me majt ata t'tjert gjalle.
Me c'po shihen bathet, as ka per tu ndreq nonji here aqe,
me jetu si rrobt e Zotit, se s'po len laro t'haje balo.
Guri osht i ron n'tok t'vet, jena shpernda si zoqt e korbit
ene po harrojm me fol shqip.
Ta thot Bija ty, se per dhet vjet, s'ka me u fol shqip, s'do merret
vesh ç'u bo Shqipnija ! Kta breza qe do vine e qe kane lind naper
bote, do flasin e do bojne zakonet e venit ku jane.
Mase jam kabim xhonem, po kjo kaplloqa ime keshtu
mendon e thot : nji me shifi Kosovaret, kudo qi jane, e kane hap i
shkoll ene e rujne aq bukur zakonin.
E lan djersen e munin e gyrbetit, ene u kthyn aqe, n'tokn e tyne,
jo tu vritshin me njoni- tjetnin siç u bo te ne n'97-ten
Tybestafkurullah ! U prish dynjoja vallahi! Po ti fol i llafe ! S'paske
muhabet fare.... Cere boni ju ketu ne Trieste? Munebares keni
detin ,qe ju kujton Shqipnin, se ne emnin e kan isoj.
- Ti me kenaqe me keto qe the dhe vertet, me vure ne mendime.
Ke shume te drejte per gjuhen. Ja une mbeses sime i flas shqip, po ashtu
edhe ca familje te tjera qe i njoh, shqip flasin...
- Qyqa mi none, per me i fol shqip, ne Selvijes shqip i folim, po
o puna me e mesu me shkoll, me e shkrujt.
Ene Honia qi osht n'Trevizo, ashtu thote: "Ka morr fund Shqipnija
Bije, s'bohet mo, pisllik i modh, s'merr vesh i pari t'dytin, pa uj e pa drita
Njerzit e kon menjen ke paraja. Vec me vjedh. Honia osht gru e qut,
se ka punu ke muzeu i Apollonis ne di shum gjona. Kur kena qen n'Rome
me bo pashaportat n'ambasade, qyqa c'i ka thone atij Visarit t'zyres s'kultures.
I thoshte pse s'shkruni per Apollonine qi flet sa t'lashte jena. Per princeshen Dea
qi runte Butrintin. Ne asaj thon ia vodhen koken i her po ia sollen prap.
I vjedhin ene i shesin mo... E mi Hone, sa men ke ti, po kush t'i nigjon se...
Per nje cast ra ne mendime nene Bija dhe pastaj e revoltuar vazhdoi:
- Jo vallahi, une do t'i shkruj nji leter qeverise Tirones per te
gjitha. Se vallahi po vazhdoi kshu, s 'osht hiç mire kjo pune.
Po hikim prej Shqipnis ene s'po ia gjejm kararin ksaj jete.
Jo vallahi une do t'i boj nji leter t'forte, le t'thot Fatmiri: "Rri
o Bije, haje at' buke rehat, se ta ka bo Zoti risk. C'duhet ty mi ije?
Leni ti zgjidhin vet, ata qi ja pane k'tyre puneve."
Bija me kapi per krahu e m'u drejtua:
- Si thu ti mi none a kam t'drejte una?
E c'ti thoja nene Bijes, te gjithe neper keto rruge mendimi kalojme perdite
pa ia gjetur kurre daljen. Por mprehtesia dhe shqetesimi i nene Bijes, i kesaj
nene te thjeshte, me shoqeruan e nuk m'u ndane. Figura e saj m'u skalit ne mendje
e mendova t'jua sjell edhe ju. Bashke me pyetjen:
"Cfare duhet te bejme ne te gjithe si bashkatdhetare, per problemet qe kemi?"
VitoreStefaLeka
P.s.No Comment
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
Perse te akuzoja atehere, or me qafsh?!
Per portier futbolli dhe per hetuesa ,qe te punonin qindin , nuku kishte vend qe t'ja kalonte Korces tone.Kam rrefyer shume , por nuku kam rrefyer me te bukuren, ate qe me ka ndodhur njehere ketu, vitete shkuara
E po kur te qaj tere, kurre nuku do ma merte mendja se ne mes "Pellham Parkut" , do te me fanitej hetuesi im , ay qe me pat nxjerr ujin e zi njehere vaftit. Sefte e pash kur po zgjidhte banane ne Lajdig Aveny. Ay me pa dhe mbeti. Une i hoqa syte . I hoqa une ,po s'mi hiqte ay. E takova me pas dhe nja dhjete here te tjera e gjene une i hiqja syte i pari. Ay ishte gati te me jepte te njohur , po une fesht! tutje. Shtat muaj rreshte kjo pune!
Ate dite me zuri ngusht .Une i ulur ne nje stol te parkut , ay u dha
Gjene m'u qep ky miza e kalit , me nje gazete te zhubrosur ne dore E pash me bishte te syrit , ai ka mbajtur capné e po shékon nga mua .Kete rradhe me duket se nuku do me ndahet! -Thash me vete
E nuku mu nda plaku. M'u afrua dhe ndenji nje te peshtyré largé e me foli
Qe je shqiptar kete nuk e diskutoj me -Ja nisi Taqka. Te shékoj gjithmone dhe he te flas sote, e he neser. Une s'leviza hic prej stolit .Po ama as shenje qe gabohej, nuk i dhash . E shihja une ,qe Taqka desh ti shkonte gjer ne fund -Do te me besh vend te ulem ca o? -pyeti dhe mu ul prane- Dhimitraq ma thone-me tha. Ore ku jemi pare bashke ne ?
-Ke par keshtu tine? -Nuku me mban mend-o? I thash me nje ze qe dhe vet u cudita si mu ngjir papandeur
-Te me vrac -tha - nuku te sjell dot ne hater!
Para shtat muajsh , kjo do dukej e pabesushme , por tashi e besova ,qe plaku nuku me njihte vertete
-Po mire o -i thash -nuku me mban, nuku me mban!
-Jo po une dua ta di- ngulte kembe plaku si mushka
-Po ,me mire bre te mos e dish
Jo dua ta di dhe pa pritur pergjigje me tha:- Jemi pjekur ndonjehere ne Shqiperi?
E po kjo pike e zeze?Oh krimbi i gjizes! Ky nuku me desh mua jooo.! Ketij i duhej nje hunde lesh , qe t'i rrembente nje dru, qe ti binte shtate here , e t'ja nemeronte nje .Gjene thash , ajd t'ja shkund kujtesen nga rrodhet.
-A ke qene hetues zotrote? Ja prita si me tokmak. Ay u hutua e po me pereliste qepallat si guak. Shtyje dhe ca Peco , i thash vetes
-Se sjell dot ne hater o? Ne burge te Korces , e kujton tashi besoj!
Te ish ndonje tjeter do ngrihej e do behej def , me bisht ne shale , po Taqka duket e ndjeu se une te haja mune, e jo te nxirrja inatet
Mos more! Te kam bere hetimné e? te kam marr ne pyetje é? E moj e kaluar e hidhur.. e i binte gjunjeve. (T'emen thash do te zer te me qaj ketu..)-Mos me thuaj qe te kam torturuar tha duke mu lutur
Po te duash nuk e them -ja bera , por e verteta eshte se..
-Hajde regjim i poshter hajde!- Peshertiti plaku ,qe nga thellesia e shpirtit, e nisi ta shaje me rrenje dhe me dege diktaturen.. dhe me siguri i ke ngrene shtat vjet prapa hekurave , ne palce te rinise! Ah moj diktature e felliqur c'ke bere.-dhe kthehej nga une-Po a je mire? nce nce nce..
-Po perse te akuzoja mor? aman me qafsh!
-Do ta them o posi!-i thashe- Kot -fare !, se, degjonja "Zerin e Amerikes"Se, demek desha te aratisça e te vija ketu ne Shtetet e Bashkuara..
Plaku vazhdonte ofshamat e pikelluara radhe-rradhe, gjer u kujtua se me zuri me presh ne duar .Nisi te zgerdhihej e te me tund gishtin , me qortim prej mesuesi
-Ne fakt , ja ku je n'Amerike! he he nuku paska qene kot
-Shpifje bre !Atehere nuku kishnja ndermend !-ja preva
-Kete as tani s'ta pranoj -ma previ dhe ay dhe une e pash ,qe kot i kisha ndenjur ftohte , pasi asgje s'e pengonte Taqken te kenaqej me mua, si me nje mik te vjeter
Ma leshovi firomen ne vesh dhe me peshperiti ngadale, sikur ata te sigurimite, na paskej ngjitur pergjuesa edhe neper stolat e "Pellham Parkut"
-Tere bre tere ne ,e enderronim Ameriken , atehere. Si ju qe rriheshit ,dhe ne qe ju rrihnim .He po diktature e poshter ,qe na mori me shume se gjysmen e jetes
-Na e morri -ja bera me zor mbas tij
Ah moj diktature e mallkuar . .Ah mor sistem maskara!
Maskara!-I'a mbajta ison pa qef dhe fillova te marr inat veten , ce jo vetem nuku po i laja borxhet , por po i vinja dhe pas avazit .E bile duke dashur mos ma merrte fjalen "maskara" per veten e tije, nxitova te perserise gjene " sistem maskara"
-Me erdhi turp per vete , kur te qaj tere -T'emen thash, po une pse nuk ja nderoj kete m.. teme , po e le te derdellise , dyke shar bot e bot diktaturen ! E pyeta si ja kalonte tani
-Me halle shume -dhe leshoi nje derro psheretime ,sa thashe se dha shpirt
-Po tashi -me tha , qe Amerikanet me dhane strehimne , sekur me mbar po me vete.
Rrufene e kisha pritur ,kete jo ! deshnja une ta lija temen , po s'me linte tema mua.I kisha cakerritur syte, sa Taqka me kuptoi
-C' habitesh o? Térve neve, qe kemi urryere diktaturen , na e dhane
-Po ja -ju qava , mua nuku po ma japèn akoma !
E po ti ndofta nuk e ke urryere aq sa neve te tjeret -Ma shpjegovi dhe desh ta nxirrte shkakne..
Ja pasi mbaruam pune bashke , atehere , c'ke bere? Une nisa ti tregoj , qe prej dites qe pranova akuzat..Ne fakt , ma preu fjalen Taqka, jo qe te mburrem , po me mua te tere i pranonin akuzat. He me fal , po pastaj cbere?
-Une desha te vertetoja akoma dhe i thashe-Verte nuku me mbaje mend?
-Po kuuu bre !-U shfajsua me fytyre qaramani Dhimitraqka -Sa kam kaluar une deper keto duar More more more Te zeste male , qe s'piqen dot , pa njeriu me njerine u pjekerka
-E pyeta se si i kish vajtur filli , atij me pas
rregjim i poshter ,bre bir -tha.Pasi mbaruam bashke pune ,nuku me reshten transferimet "na duhet nje hetues i zoti atje , shko Taqke, ! E ka kycyr njeri gojen atje , Ajde Dhimitraq , e keshtu gjersa suallme demokracine ...
Te na shihte njeri tok , do ta zinte lemeria. Te ngjanim ne, or byrazer ,si dy miq te vjeter qe kan kaluar te tharta dhe te embela tok..
Po tani- o me se merresh? pyesja une, "bashkefajtori", te gjorin Taqke- Nuk u ke kerkuar ndonje pune si hetues ketyre te Amerikes-o?
Uell.. ma kthente me nje fjalez Amerikane "bashkevuajtesi im" , qe si tashi e sjell ne hater , ashtu me menge te perveshura ne hetuesi
-Ne fakt ma propozuan ! Nuku kam fuqi bre u thash , mua me ka drobitur biruca"!..
-Biruca!!!? Rrufeja e dyte kjo Ketu me kercyen mua! I bute i bute po, kjo ishte te qaje me oiii! Njemije susta me shtyne perpjet, drejt e ne kembe
-Po ti -o nuku u the qe s'ke qene ne burg?
-Nuku thash une, po e thot shkresa ! ma beri ay , pa u ngritur pe vendit E kur e thote shkresa me firme dhe vule , zere se ke qene !
He mo derezi , se tere kemi vojtur ne ate sketerre .. shkresen ma dha nje njeru im ne komitet te perndjekurve .Ay ma mbushi dhe une ja paraqita ketyre..
- Per ate dite mi paskshin mbledhur te tera cudite!
Njeriu yt? Ke pasur njeri nga fisi te perndjekur? ulerita
-Kush mo tha nga fisi-
Taqka vazhdonte te fliste ulur , avash avash
Tere ata te perndjekurit e Komitetit , i kam kaluar deper duarte e mija
-E po kjo...! Kjo nuku eshte e drejte bre ! Ja thuaj te verteten
Cila mo nuku eshte e drejte! Cila? Patriot ,patriot po...nuku te duroj une.. !Mbylle ate kamare e rri rehat aty!
Tani po me kujtonte tamam ate Dhimitraqken e pare
-Nga e kish fshehur tere ate ze, o te vrafshin me buke ne goje? Nga juve -- Vazhdoi , i patme ato 45 vjet , qe kur i kujtoj , me dalin mornicat permbi pantallona Nuku na i ka fajin njeri , oreee -ja beri, po jyve ,jyve
-Po cfaj te kemi neve mo? Juve na shqepet me hu-i'u ketheva une- Na futet spica neper thonje. Na futet veze neper sqetualla . Veze nuku gjenje ne dynja , se i mbanit jyve , per sqetullat tona A duronim dot neve o?
Une bot e Taqka qyt!
Te duronit posi? Kur eshte fjala per liri e demokraci per popullin , njeriu duhet te duroje oreePo te rezistojshit jyve , nuk do kish zgjatur kaqe diktatura.! Ja mor ti , ti a ishe fajtor kur te denova?
-Asnje cike -i thash pas njezete vjetsh
Po pse e pranove fajen mor... mor..? Po une kisha qef bre , t'u a perplasja ne sy shefave te mi e t'u thesha"kot ma keni sjell kete ore , ky eshte pa faj Po c'tu thoshe une mor te thente Prifti -Xhec me mbyti hetuesi im!
-Ta hanja une-o?Te merrja me qaf djemkat e mi-o Ju marte dreqi juve lepuj! Na e bete jeten zeher !Na mbajtet ne kembe gjithe ate palo regjim ..Do kishim erdhur ne Amerike tridhjet e ca vjet me pare! ..Do kishim hapur ndonje biznes . Ju ngrente murtaja ju ngrente!..!
Iku me kacabuj te ngritur , dyke share e trufulluar ..Dhjet cape e kthe koken.. dhjet cape e kthe koken..! E me hidhte mua flaken e syve , sekur i kisha vrare babane.. sikur i kishnja shkateruar jeten!
Une mbec si gallof , e per ate Zot , ne po e kuptoja , se ce nuk e kishnja me Taqken aq inat , sa c'e kishe me te shkuaren
Dy gjera ishne /pf/images/graemlins/blush.gif ay kish te drejte.. o ma la mua pilafin..
Tregim nga Pellumb Kulla
Perse te akuzoja atehere, or me qafsh?!
Per portier futbolli dhe per hetuesa ,qe te punonin qindin , nuku kishte vend qe t'ja kalonte Korces tone.Kam rrefyer shume , por nuku kam rrefyer me te bukuren, ate qe me ka ndodhur njehere ketu, vitete shkuara
E po kur te qaj tere, kurre nuku do ma merte mendja se ne mes "Pellham Parkut" , do te me fanitej hetuesi im , ay qe me pat nxjerr ujin e zi njehere vaftit. Sefte e pash kur po zgjidhte banane ne Lajdig Aveny. Ay me pa dhe mbeti. Une i hoqa syte . I hoqa une ,po s'mi hiqte ay. E takova me pas dhe nja dhjete here te tjera e gjene une i hiqja syte i pari. Ay ishte gati te me jepte te njohur , po une fesht! tutje. Shtat muaj rreshte kjo pune!
Ate dite me zuri ngusht .Une i ulur ne nje stol te parkut , ay u dha
Gjene m'u qep ky miza e kalit , me nje gazete te zhubrosur ne dore E pash me bishte te syrit , ai ka mbajtur capné e po shékon nga mua .Kete rradhe me duket se nuku do me ndahet! -Thash me vete
E nuku mu nda plaku. M'u afrua dhe ndenji nje te peshtyré largé e me foli
Qe je shqiptar kete nuk e diskutoj me -Ja nisi Taqka. Te shékoj gjithmone dhe he te flas sote, e he neser. Une s'leviza hic prej stolit .Po ama as shenje qe gabohej, nuk i dhash . E shihja une ,qe Taqka desh ti shkonte gjer ne fund -Do te me besh vend te ulem ca o? -pyeti dhe mu ul prane- Dhimitraq ma thone-me tha. Ore ku jemi pare bashke ne ?
-Ke par keshtu tine? -Nuku me mban mend-o? I thash me nje ze qe dhe vet u cudita si mu ngjir papandeur
-Te me vrac -tha - nuku te sjell dot ne hater!
Para shtat muajsh , kjo do dukej e pabesushme , por tashi e besova ,qe plaku nuku me njihte vertete
-Po mire o -i thash -nuku me mban, nuku me mban!
-Jo po une dua ta di- ngulte kembe plaku si mushka
-Po ,me mire bre te mos e dish
Jo dua ta di dhe pa pritur pergjigje me tha:- Jemi pjekur ndonjehere ne Shqiperi?
E po kjo pike e zeze?Oh krimbi i gjizes! Ky nuku me desh mua jooo.! Ketij i duhej nje hunde lesh , qe t'i rrembente nje dru, qe ti binte shtate here , e t'ja nemeronte nje .Gjene thash , ajd t'ja shkund kujtesen nga rrodhet.
-A ke qene hetues zotrote? Ja prita si me tokmak. Ay u hutua e po me pereliste qepallat si guak. Shtyje dhe ca Peco , i thash vetes
-Se sjell dot ne hater o? Ne burge te Korces , e kujton tashi besoj!
Te ish ndonje tjeter do ngrihej e do behej def , me bisht ne shale , po Taqka duket e ndjeu se une te haja mune, e jo te nxirrja inatet
Mos more! Te kam bere hetimné e? te kam marr ne pyetje é? E moj e kaluar e hidhur.. e i binte gjunjeve. (T'emen thash do te zer te me qaj ketu..)-Mos me thuaj qe te kam torturuar tha duke mu lutur
Po te duash nuk e them -ja bera , por e verteta eshte se..
-Hajde regjim i poshter hajde!- Peshertiti plaku ,qe nga thellesia e shpirtit, e nisi ta shaje me rrenje dhe me dege diktaturen.. dhe me siguri i ke ngrene shtat vjet prapa hekurave , ne palce te rinise! Ah moj diktature e felliqur c'ke bere.-dhe kthehej nga une-Po a je mire? nce nce nce..
-Po perse te akuzoja mor? aman me qafsh!
-Do ta them o posi!-i thashe- Kot -fare !, se, degjonja "Zerin e Amerikes"Se, demek desha te aratisça e te vija ketu ne Shtetet e Bashkuara..
Plaku vazhdonte ofshamat e pikelluara radhe-rradhe, gjer u kujtua se me zuri me presh ne duar .Nisi te zgerdhihej e te me tund gishtin , me qortim prej mesuesi
-Ne fakt , ja ku je n'Amerike! he he nuku paska qene kot
-Shpifje bre !Atehere nuku kishnja ndermend !-ja preva
-Kete as tani s'ta pranoj -ma previ dhe ay dhe une e pash ,qe kot i kisha ndenjur ftohte , pasi asgje s'e pengonte Taqken te kenaqej me mua, si me nje mik te vjeter
Ma leshovi firomen ne vesh dhe me peshperiti ngadale, sikur ata te sigurimite, na paskej ngjitur pergjuesa edhe neper stolat e "Pellham Parkut"
-Tere bre tere ne ,e enderronim Ameriken , atehere. Si ju qe rriheshit ,dhe ne qe ju rrihnim .He po diktature e poshter ,qe na mori me shume se gjysmen e jetes
-Na e morri -ja bera me zor mbas tij
Ah moj diktature e mallkuar . .Ah mor sistem maskara!
Maskara!-I'a mbajta ison pa qef dhe fillova te marr inat veten , ce jo vetem nuku po i laja borxhet , por po i vinja dhe pas avazit .E bile duke dashur mos ma merrte fjalen "maskara" per veten e tije, nxitova te perserise gjene " sistem maskara"
-Me erdhi turp per vete , kur te qaj tere -T'emen thash, po une pse nuk ja nderoj kete m.. teme , po e le te derdellise , dyke shar bot e bot diktaturen ! E pyeta si ja kalonte tani
-Me halle shume -dhe leshoi nje derro psheretime ,sa thashe se dha shpirt
-Po tashi -me tha , qe Amerikanet me dhane strehimne , sekur me mbar po me vete.
Rrufene e kisha pritur ,kete jo ! deshnja une ta lija temen , po s'me linte tema mua.I kisha cakerritur syte, sa Taqka me kuptoi
-C' habitesh o? Térve neve, qe kemi urryere diktaturen , na e dhane
-Po ja -ju qava , mua nuku po ma japèn akoma !
E po ti ndofta nuk e ke urryere aq sa neve te tjeret -Ma shpjegovi dhe desh ta nxirrte shkakne..
Ja pasi mbaruam pune bashke , atehere , c'ke bere? Une nisa ti tregoj , qe prej dites qe pranova akuzat..Ne fakt , ma preu fjalen Taqka, jo qe te mburrem , po me mua te tere i pranonin akuzat. He me fal , po pastaj cbere?
-Une desha te vertetoja akoma dhe i thashe-Verte nuku me mbaje mend?
-Po kuuu bre !-U shfajsua me fytyre qaramani Dhimitraqka -Sa kam kaluar une deper keto duar More more more Te zeste male , qe s'piqen dot , pa njeriu me njerine u pjekerka
-E pyeta se si i kish vajtur filli , atij me pas
rregjim i poshter ,bre bir -tha.Pasi mbaruam bashke pune ,nuku me reshten transferimet "na duhet nje hetues i zoti atje , shko Taqke, ! E ka kycyr njeri gojen atje , Ajde Dhimitraq , e keshtu gjersa suallme demokracine ...
Te na shihte njeri tok , do ta zinte lemeria. Te ngjanim ne, or byrazer ,si dy miq te vjeter qe kan kaluar te tharta dhe te embela tok..
Po tani- o me se merresh? pyesja une, "bashkefajtori", te gjorin Taqke- Nuk u ke kerkuar ndonje pune si hetues ketyre te Amerikes-o?
Uell.. ma kthente me nje fjalez Amerikane "bashkevuajtesi im" , qe si tashi e sjell ne hater , ashtu me menge te perveshura ne hetuesi
-Ne fakt ma propozuan ! Nuku kam fuqi bre u thash , mua me ka drobitur biruca"!..
-Biruca!!!? Rrufeja e dyte kjo Ketu me kercyen mua! I bute i bute po, kjo ishte te qaje me oiii! Njemije susta me shtyne perpjet, drejt e ne kembe
-Po ti -o nuku u the qe s'ke qene ne burg?
-Nuku thash une, po e thot shkresa ! ma beri ay , pa u ngritur pe vendit E kur e thote shkresa me firme dhe vule , zere se ke qene !
He mo derezi , se tere kemi vojtur ne ate sketerre .. shkresen ma dha nje njeru im ne komitet te perndjekurve .Ay ma mbushi dhe une ja paraqita ketyre..
- Per ate dite mi paskshin mbledhur te tera cudite!
Njeriu yt? Ke pasur njeri nga fisi te perndjekur? ulerita
-Kush mo tha nga fisi-
Taqka vazhdonte te fliste ulur , avash avash
Tere ata te perndjekurit e Komitetit , i kam kaluar deper duarte e mija
-E po kjo...! Kjo nuku eshte e drejte bre ! Ja thuaj te verteten
Cila mo nuku eshte e drejte! Cila? Patriot ,patriot po...nuku te duroj une.. !Mbylle ate kamare e rri rehat aty!
Tani po me kujtonte tamam ate Dhimitraqken e pare
-Nga e kish fshehur tere ate ze, o te vrafshin me buke ne goje? Nga juve -- Vazhdoi , i patme ato 45 vjet , qe kur i kujtoj , me dalin mornicat permbi pantallona Nuku na i ka fajin njeri , oreee -ja beri, po jyve ,jyve
-Po cfaj te kemi neve mo? Juve na shqepet me hu-i'u ketheva une- Na futet spica neper thonje. Na futet veze neper sqetualla . Veze nuku gjenje ne dynja , se i mbanit jyve , per sqetullat tona A duronim dot neve o?
Une bot e Taqka qyt!
Te duronit posi? Kur eshte fjala per liri e demokraci per popullin , njeriu duhet te duroje oreePo te rezistojshit jyve , nuk do kish zgjatur kaqe diktatura.! Ja mor ti , ti a ishe fajtor kur te denova?
-Asnje cike -i thash pas njezete vjetsh
Po pse e pranove fajen mor... mor..? Po une kisha qef bre , t'u a perplasja ne sy shefave te mi e t'u thesha"kot ma keni sjell kete ore , ky eshte pa faj Po c'tu thoshe une mor te thente Prifti -Xhec me mbyti hetuesi im!
-Ta hanja une-o?Te merrja me qaf djemkat e mi-o Ju marte dreqi juve lepuj! Na e bete jeten zeher !Na mbajtet ne kembe gjithe ate palo regjim ..Do kishim erdhur ne Amerike tridhjet e ca vjet me pare! ..Do kishim hapur ndonje biznes . Ju ngrente murtaja ju ngrente!..!
Iku me kacabuj te ngritur , dyke share e trufulluar ..Dhjet cape e kthe koken.. dhjet cape e kthe koken..! E me hidhte mua flaken e syve , sekur i kisha vrare babane.. sikur i kishnja shkateruar jeten!
Une mbec si gallof , e per ate Zot , ne po e kuptoja , se ce nuk e kishnja me Taqken aq inat , sa c'e kishe me te shkuaren
Dy gjera ishne /pf/images/graemlins/blush.gif ay kish te drejte.. o ma la mua pilafin..
Tregim nga Pellumb Kulla
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
Shkeputur:
...Shqipja e tij ishte ende e cale ndaj askush nuk ishte ne gjendje te kuptonte se cfare kishte thirrur italiani, megjithate toni i tij ishte i paqte dhe i hareshem dhe ai njihej si nje njeri simpatik dhe gazmor qe nuk prishte qejf me askend. Me corapet e veta te gjata te mberthyra deri larte tek gjuri, kostumin me kuadrate dhe bereten e kombinuar ne koke italiani trupvogel ngjante me shume si nje adoleshent se sa nje burre ne moshe per te patur grua dhe femije. Damiano Alti, ne fakt nuk kishte as grua dhe as femije pasi qe betuar vite te shkuara se nuk do ta linte me veten te binte ne dashuri pas nje disfate te dhimbshme dhe poshteruese nga e cila pesoi edhe nje cmenduri te plote por fatmiresisht te perkoheshme. E fejuara e tij me te cilen ishte lidhur ne menyre solemne qe pa mbushur te gjashtembedhjetat ishte zhdukur nje dite pa lene asnje gjurme tjeter pervec nje letre ku spjegonte se i duhej te largohej nga Bari per tu kujdesur per gjyshin e semure ne nje fshat te larget ne Alpe per te cilen Damiano Alti nuk pat degjuar asnjehere. E megjithate, ajo ne leter i premtonte dashuri te perjetshme dhe nje kthim te shpejte ne krahet e tij, bashke me trashegimnine e premtuar te gjyshit te saj, ne menyre qe kesisoj ata te mund te martoheshin dhe te ngrinin nje fole te dashurise se tyre e te lindnin femije te bukur e te shendetshem qe do u ngjanin njekohesisht te dyve, e kjo ishte nje mrekulli me vete. Pikerisht keto fjale i kishte shkruar dashuria e tij e flakte Damiano Altit i cili dhimbjen e vetmise dhe mallin per Silvia Firlin e perballoi vetem duke e lene veten te zhytej plotesisht ne iluzionet e nje jete te re sebashku me te, kur dashuria e tij e vetme te behej zonja e tij dhe nena e femijve qe do te lindnin sebashku. Silvia Firli i pat spjeguar ne letren e shkurter se do t’i shkruante serish sapo te mberrinte ne fshatin e larget ne Alpe ne menyre qe dhe ai te kishte adresen e saj e te mund t’i shkruante. Damiano Alti prit nje muaj pa marre pergjigje, pastaj dy muaj, e me vone, ndersa angushtia ne zemren e tij po e mbyste aq sa ai nuk ishte me ne gjendje as te hante, as te flinte e as te shkembente qofte edhe dy fjale me dike kaloi dhe muaji i trete. Vetem kur u mbushen plote njeqind e njezete e kater dite qe kur Damiano Alti e kishte pare perendeshen e tij Silvia Firlin per here te fundit, ai mblodhi ne nje valixhe ca placka per rruge, i mori hua te kunatit ca para dhe u nis per ne stacionin e trenit me qellimin per te mos u kthyer pa gjetur me pare Silvian e zemres se vet, te gjalle apo te vdekur sic dyshonte ne hidherimin e cartur, sepse nuk arrinte te spjegonte ne asnje menyre tjeter heshtjen e saj te plote. Ishte duke u bere gati te ngjitej ne tren kur degjoi pas shpine zerin e te nipit, Andreas, qe e therriste me sa i zinte gryka dhe vraponte drejt tij duke tundur ne dore nje zarf te bardhe te stampuar mbare e prape me vulat ngjyre vjollce te postes. E kishte leshuar valixhen ne vend dhe i kishte rrembyer nipit zarfin nga duart. Kishte njohur menjehere shkrimin e Silvia Firlit, ato germa te medha e te rrubullakosura me kujdes te cilat ia pat dashuruar po aq forte sa edhe ate vete qe ne vitet e hershme te gjimnazit, kur ishte marrosur krejtesisht pas saj. Adresa e kthimit mungonte mbi zarf dhe vulat e shumta tregonin se letra kishte rrugetuar ne disa qytete para se te mberrinte tek ai, por keto nuk i vuri re aspak ndersa e griste zarfin me gishtat qe i dridheshin dhe gjoksin qe i ngrihej e ulej nga frymarja tejet e renduar. Ndjente nje zbrazeti te plote ne stomak e njekohesisht malli sikur iu shumfishua e iu ndez ndersa shpaloste letren me vija te shkeputur nga nje fletore mbi te cilen ne tre rrjeshta te akullt dhe hermetike Silvia Firli i rrefente me qetesi se si ajo ishte larguar me nje dashnor te fshehte, nje tip rrufjani me emrin Frederico Violanti per te cilin Damiano Alti kishte degjuar histori te llahtarshme sipas te cilave ky mashkull ishte nje mjeshter i mashtrimit i cili perdorte pamjen e tij prej burri viril, ezmer e te hijshem si nje princ arab dhe njemije marifete te sofistikuara, te ngjashme me hipnozen, per te genjyer ne kete menyre vajzat mendjelehta te cilave u premtonte dashuri te zjarrte e te perjetshme e ne kembim i vinte te punonin per te dashurine e tij ne hane dhe bordello te rendomta te qyteteve te medha. Silvia Firli nuk i shkruante asgje me shume per veten apo per vendin ku ndodhej, sidoqofte, e porosiste te kujdesej per veten pasi ai ishte nje burre me zemer te arte dashuria e te cilit patjeter do te lumturonte nje femer tjeter.
Damiano Alti e nuk kishte mundur te thoshte asngje me shume se nje “Por?…por?” qe i ishte mbytur ne gryke, lote te kripur i ishin varur faqeve, pastaj i kishin zbritur buzeve, ne mjeker, ne gushe, pergjate gjoksit, kishin kaluar nen kerthize, neper gjeniatalet e tij, e kishin lagur te gjithin koke e kembe e nuk kishin rreshtur deri sa i kishin mbushur plote kepucet dhe kishin nisur te hapeshin si pellg mbi pllakat e platformes se stacionit. Ai nuk mundi te bente me asnje levizje, por mbeti atje me letren e shtrenguar ne grushtin e dores se majte, stoik, si nje monument i trishte qe perkujtonte dhimbjen e nje tradhetie te madhe. Andrea kishte vajtur ne shtepi per te thirrur te emen, motren e madhe te Damianos e cila duke njohur natyren e ndjeshme te te vellait ishte alarmuar me te drejte dhe kishte lene te shoqin te mbaronte se gatuari salcen e domateve per te vrapuar ne ndihme te heroit te goditur me thike pas shpine nga e vetmja femer qe kishte dashuruar ne jeten e tij. Roberta Cartagenova e kishte gjetur te vellane ne te njejten poze si e kishte lene i biri kur kishte nxituar per ta thirrur, vetem se tashme nja dy dyzina kuriozesh te perbere prej udhetaresh qe sapo kishin mberritur apo te tjere qe prisnin te niseshin e kishin rrethuar dhe argetoheshin me pamjen groteske te fytyres se tij te perflakur dhe rrobave te lagura, por pa u afruar shume prane tij per shkak te loteve qe tashme derdheshin mbi platforme dhe binin ne forme ujvare mbi hekurudhe ne nje sasi te llahtarshme qe shkaktoi pervec tharjes se c’do bime qe arrinte edhe disa dite vonesash te trenave te linjes e te tjera deme te renda materiale. Drejtori i stacionit hekurudhor, nje burre babaxhan dhe gazmor e pa te udhes thirrjen e nje kamjoni te zjarrfikesve per te marre qe aty trupin e ngrire te njeriut shatervan, sic e quajti ai vete, pasi te dyja ambulancat qe kishin mberritur nderkohe e kishin te pamundur te canin pellgun e madh te loteve qe kishte permbytur tashme krejtesisht stacionin dhe bulevardin kryesor. Damiano Alti pushoi se qari vetem shtatedhjete e dy ore me vone kur c’do pike loti ne shpirtin e tij kishte shteruar, ai ngjante me shume si nje statuje e mermerte se sa nje njeri prej mishi e gjaku, pasi ne fillim ishte nxire nga zemerimi, pastaj ishte zverdhur nga xhelozia, skuqur nga terbimi, maviosur nga dhimbja, ishte bere i gjelbert si nje shkurre prej zilise e me ne fund ishte kthyer ne nje njeri pothuajse te tejdukshem venat dhe damaret e te cilit e benin te ngjante si prej mermeri. Me pikellim te madh ne zemer Roberta Cartagenova dhe i shoqi kishin vendosur ta shtronin te Damiano Altin ne nje cmendine te pabuje dy qytete me tej pasi ai edhe pse ende plotesisht i gjalle nuk jepte asnje shenje jete dhe nuk reagonte ndaj pergjerimeve te saj per te folur e per te ngrene. Ai ndenji ne ate cmendine ne te njejten gjendje, i ushqyer me zor si gjelat e detit, me veshtrimin e ulur disi, te palevizur qe nga casti kur lexoi tre rrjeshtat e kobshem te letres se Silvia Firlit qe nderkohe ishte gjendur e vdekur me nje vrime te vogel ne balle te shkaktuar nga nje plumb pendese qe e shkrehu mbi veten me pistoleten qe i pat vjedhur Frederico Violantit, diten kur kishte kuptuar perfundimisht peshen e rende te marrezise se vet.
Vetem nje mengjes andej nga fundi i marsit, kur kishte mbushur gati dy vjete ne cmendine, Damiano Alti rrotulloi syte, i buzeqeshi nje plake me floke prej pendesh korbi, me sy te qelqte dhe nje ze metalik qe prej dy vjetesh i ishte rrefyer vazhdimisht, pa marre asnje lloj reagimi apo shenje tjeter vemendjeje prej tij, duke i treguar se si ne te vertete ajo ishte Kleopatra e famshme qe pas vdekjes se Mark Antonit kishte pire gjakun e dashnorit dhe ishte bere e pavdekshme. Kishte ecur ngadale koridoreve te cmendines, kishte zbritur shkallet per ne katin me poshte, kishte trokitur lehte ne zyren e kryemjekut dhe me nje elokuence te persosur dhe llogjike teper te kthjellet e kishte bindur ne vend se nuk ishte aspak i cmendur dhe se deshironte te largohej menjehere. Dy ore me vone Damiano Alti ndodhej ne trenin qe te conte ne Bari. Me te mberritur zbriti shkallet e vagonit me shkathtesine e nje dreri dhe pershkoi me hap te mbushur me krenari platformen derrasat e se ciles ende ruanin njolla te erreta nga permbytja e loteve dhe renkonin lehte nen hapat e tij fitimtare.
Disa muaj me vone Damiano Alti kishte perfunduar ne Shkoder ku jetonte ne menyre modeste me te hollat qe fitonte duke u dhene mesime italishteje femijeve te pasunareve te qytetit...
B.
Shkeputur:
...Shqipja e tij ishte ende e cale ndaj askush nuk ishte ne gjendje te kuptonte se cfare kishte thirrur italiani, megjithate toni i tij ishte i paqte dhe i hareshem dhe ai njihej si nje njeri simpatik dhe gazmor qe nuk prishte qejf me askend. Me corapet e veta te gjata te mberthyra deri larte tek gjuri, kostumin me kuadrate dhe bereten e kombinuar ne koke italiani trupvogel ngjante me shume si nje adoleshent se sa nje burre ne moshe per te patur grua dhe femije. Damiano Alti, ne fakt nuk kishte as grua dhe as femije pasi qe betuar vite te shkuara se nuk do ta linte me veten te binte ne dashuri pas nje disfate te dhimbshme dhe poshteruese nga e cila pesoi edhe nje cmenduri te plote por fatmiresisht te perkoheshme. E fejuara e tij me te cilen ishte lidhur ne menyre solemne qe pa mbushur te gjashtembedhjetat ishte zhdukur nje dite pa lene asnje gjurme tjeter pervec nje letre ku spjegonte se i duhej te largohej nga Bari per tu kujdesur per gjyshin e semure ne nje fshat te larget ne Alpe per te cilen Damiano Alti nuk pat degjuar asnjehere. E megjithate, ajo ne leter i premtonte dashuri te perjetshme dhe nje kthim te shpejte ne krahet e tij, bashke me trashegimnine e premtuar te gjyshit te saj, ne menyre qe kesisoj ata te mund te martoheshin dhe te ngrinin nje fole te dashurise se tyre e te lindnin femije te bukur e te shendetshem qe do u ngjanin njekohesisht te dyve, e kjo ishte nje mrekulli me vete. Pikerisht keto fjale i kishte shkruar dashuria e tij e flakte Damiano Altit i cili dhimbjen e vetmise dhe mallin per Silvia Firlin e perballoi vetem duke e lene veten te zhytej plotesisht ne iluzionet e nje jete te re sebashku me te, kur dashuria e tij e vetme te behej zonja e tij dhe nena e femijve qe do te lindnin sebashku. Silvia Firli i pat spjeguar ne letren e shkurter se do t’i shkruante serish sapo te mberrinte ne fshatin e larget ne Alpe ne menyre qe dhe ai te kishte adresen e saj e te mund t’i shkruante. Damiano Alti prit nje muaj pa marre pergjigje, pastaj dy muaj, e me vone, ndersa angushtia ne zemren e tij po e mbyste aq sa ai nuk ishte me ne gjendje as te hante, as te flinte e as te shkembente qofte edhe dy fjale me dike kaloi dhe muaji i trete. Vetem kur u mbushen plote njeqind e njezete e kater dite qe kur Damiano Alti e kishte pare perendeshen e tij Silvia Firlin per here te fundit, ai mblodhi ne nje valixhe ca placka per rruge, i mori hua te kunatit ca para dhe u nis per ne stacionin e trenit me qellimin per te mos u kthyer pa gjetur me pare Silvian e zemres se vet, te gjalle apo te vdekur sic dyshonte ne hidherimin e cartur, sepse nuk arrinte te spjegonte ne asnje menyre tjeter heshtjen e saj te plote. Ishte duke u bere gati te ngjitej ne tren kur degjoi pas shpine zerin e te nipit, Andreas, qe e therriste me sa i zinte gryka dhe vraponte drejt tij duke tundur ne dore nje zarf te bardhe te stampuar mbare e prape me vulat ngjyre vjollce te postes. E kishte leshuar valixhen ne vend dhe i kishte rrembyer nipit zarfin nga duart. Kishte njohur menjehere shkrimin e Silvia Firlit, ato germa te medha e te rrubullakosura me kujdes te cilat ia pat dashuruar po aq forte sa edhe ate vete qe ne vitet e hershme te gjimnazit, kur ishte marrosur krejtesisht pas saj. Adresa e kthimit mungonte mbi zarf dhe vulat e shumta tregonin se letra kishte rrugetuar ne disa qytete para se te mberrinte tek ai, por keto nuk i vuri re aspak ndersa e griste zarfin me gishtat qe i dridheshin dhe gjoksin qe i ngrihej e ulej nga frymarja tejet e renduar. Ndjente nje zbrazeti te plote ne stomak e njekohesisht malli sikur iu shumfishua e iu ndez ndersa shpaloste letren me vija te shkeputur nga nje fletore mbi te cilen ne tre rrjeshta te akullt dhe hermetike Silvia Firli i rrefente me qetesi se si ajo ishte larguar me nje dashnor te fshehte, nje tip rrufjani me emrin Frederico Violanti per te cilin Damiano Alti kishte degjuar histori te llahtarshme sipas te cilave ky mashkull ishte nje mjeshter i mashtrimit i cili perdorte pamjen e tij prej burri viril, ezmer e te hijshem si nje princ arab dhe njemije marifete te sofistikuara, te ngjashme me hipnozen, per te genjyer ne kete menyre vajzat mendjelehta te cilave u premtonte dashuri te zjarrte e te perjetshme e ne kembim i vinte te punonin per te dashurine e tij ne hane dhe bordello te rendomta te qyteteve te medha. Silvia Firli nuk i shkruante asgje me shume per veten apo per vendin ku ndodhej, sidoqofte, e porosiste te kujdesej per veten pasi ai ishte nje burre me zemer te arte dashuria e te cilit patjeter do te lumturonte nje femer tjeter.
Damiano Alti e nuk kishte mundur te thoshte asngje me shume se nje “Por?…por?” qe i ishte mbytur ne gryke, lote te kripur i ishin varur faqeve, pastaj i kishin zbritur buzeve, ne mjeker, ne gushe, pergjate gjoksit, kishin kaluar nen kerthize, neper gjeniatalet e tij, e kishin lagur te gjithin koke e kembe e nuk kishin rreshtur deri sa i kishin mbushur plote kepucet dhe kishin nisur te hapeshin si pellg mbi pllakat e platformes se stacionit. Ai nuk mundi te bente me asnje levizje, por mbeti atje me letren e shtrenguar ne grushtin e dores se majte, stoik, si nje monument i trishte qe perkujtonte dhimbjen e nje tradhetie te madhe. Andrea kishte vajtur ne shtepi per te thirrur te emen, motren e madhe te Damianos e cila duke njohur natyren e ndjeshme te te vellait ishte alarmuar me te drejte dhe kishte lene te shoqin te mbaronte se gatuari salcen e domateve per te vrapuar ne ndihme te heroit te goditur me thike pas shpine nga e vetmja femer qe kishte dashuruar ne jeten e tij. Roberta Cartagenova e kishte gjetur te vellane ne te njejten poze si e kishte lene i biri kur kishte nxituar per ta thirrur, vetem se tashme nja dy dyzina kuriozesh te perbere prej udhetaresh qe sapo kishin mberritur apo te tjere qe prisnin te niseshin e kishin rrethuar dhe argetoheshin me pamjen groteske te fytyres se tij te perflakur dhe rrobave te lagura, por pa u afruar shume prane tij per shkak te loteve qe tashme derdheshin mbi platforme dhe binin ne forme ujvare mbi hekurudhe ne nje sasi te llahtarshme qe shkaktoi pervec tharjes se c’do bime qe arrinte edhe disa dite vonesash te trenave te linjes e te tjera deme te renda materiale. Drejtori i stacionit hekurudhor, nje burre babaxhan dhe gazmor e pa te udhes thirrjen e nje kamjoni te zjarrfikesve per te marre qe aty trupin e ngrire te njeriut shatervan, sic e quajti ai vete, pasi te dyja ambulancat qe kishin mberritur nderkohe e kishin te pamundur te canin pellgun e madh te loteve qe kishte permbytur tashme krejtesisht stacionin dhe bulevardin kryesor. Damiano Alti pushoi se qari vetem shtatedhjete e dy ore me vone kur c’do pike loti ne shpirtin e tij kishte shteruar, ai ngjante me shume si nje statuje e mermerte se sa nje njeri prej mishi e gjaku, pasi ne fillim ishte nxire nga zemerimi, pastaj ishte zverdhur nga xhelozia, skuqur nga terbimi, maviosur nga dhimbja, ishte bere i gjelbert si nje shkurre prej zilise e me ne fund ishte kthyer ne nje njeri pothuajse te tejdukshem venat dhe damaret e te cilit e benin te ngjante si prej mermeri. Me pikellim te madh ne zemer Roberta Cartagenova dhe i shoqi kishin vendosur ta shtronin te Damiano Altin ne nje cmendine te pabuje dy qytete me tej pasi ai edhe pse ende plotesisht i gjalle nuk jepte asnje shenje jete dhe nuk reagonte ndaj pergjerimeve te saj per te folur e per te ngrene. Ai ndenji ne ate cmendine ne te njejten gjendje, i ushqyer me zor si gjelat e detit, me veshtrimin e ulur disi, te palevizur qe nga casti kur lexoi tre rrjeshtat e kobshem te letres se Silvia Firlit qe nderkohe ishte gjendur e vdekur me nje vrime te vogel ne balle te shkaktuar nga nje plumb pendese qe e shkrehu mbi veten me pistoleten qe i pat vjedhur Frederico Violantit, diten kur kishte kuptuar perfundimisht peshen e rende te marrezise se vet.
Vetem nje mengjes andej nga fundi i marsit, kur kishte mbushur gati dy vjete ne cmendine, Damiano Alti rrotulloi syte, i buzeqeshi nje plake me floke prej pendesh korbi, me sy te qelqte dhe nje ze metalik qe prej dy vjetesh i ishte rrefyer vazhdimisht, pa marre asnje lloj reagimi apo shenje tjeter vemendjeje prej tij, duke i treguar se si ne te vertete ajo ishte Kleopatra e famshme qe pas vdekjes se Mark Antonit kishte pire gjakun e dashnorit dhe ishte bere e pavdekshme. Kishte ecur ngadale koridoreve te cmendines, kishte zbritur shkallet per ne katin me poshte, kishte trokitur lehte ne zyren e kryemjekut dhe me nje elokuence te persosur dhe llogjike teper te kthjellet e kishte bindur ne vend se nuk ishte aspak i cmendur dhe se deshironte te largohej menjehere. Dy ore me vone Damiano Alti ndodhej ne trenin qe te conte ne Bari. Me te mberritur zbriti shkallet e vagonit me shkathtesine e nje dreri dhe pershkoi me hap te mbushur me krenari platformen derrasat e se ciles ende ruanin njolla te erreta nga permbytja e loteve dhe renkonin lehte nen hapat e tij fitimtare.
Disa muaj me vone Damiano Alti kishte perfunduar ne Shkoder ku jetonte ne menyre modeste me te hollat qe fitonte duke u dhene mesime italishteje femijeve te pasunareve te qytetit...
B.
true confidental
Forumium maestatis
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
Shume e trishtueshme .........
Shume e trishtueshme .........
Re: Grushti i rënde i prozes se shkurter
Ajo me tha se kish tentuar te vriste veten,se ajo cfare mbante ne duar tashme nuk ishte tjeter vetem fashoja qe mbulonte deshirat e erreta te nje nate vetem.
ai kish qene dakort,vetem se ajo do ish shnderruar fajtore per dy jete,edhe te tijen...
mbase duhej pikerisht ai.
Zot faleminderit.
Ajo me tha se kish tentuar te vriste veten,se ajo cfare mbante ne duar tashme nuk ishte tjeter vetem fashoja qe mbulonte deshirat e erreta te nje nate vetem.
ai kish qene dakort,vetem se ajo do ish shnderruar fajtore per dy jete,edhe te tijen...
mbase duhej pikerisht ai.
Zot faleminderit.