Re: Galeria e letrave...
Një zog ngadalë vdes
Samuel Beckett
Tokë e mbuluar me gërmadha, ai eci gjithë natën, unë hoqa dorë, duke fshikur gardhet,midis udhës dhe hendekut, mbi barin e zbehtë, me hapa te vegjël te ngadaltë, githë natën, pa zhurmë, duke u ndalur shpesh, thuajse ne çdo dhjetë hapa, hapa të vegjël, të dyshimtë pasi merrja frymë, pastaj duke mbajtur vesh, toka e mbuluar me gërmadha, hoqa dorë para se të lindja, s'bëhej ndryshe, por duhej të lindte, ishte ai, unë isha brenda, ai u ndal, ishte e njëqindta herë brenda asaj natë, pak a shumë, është gjithë ajo hapësirë e përshkruar, është e fundit, ai është kërrusur mbi shkopin e tij, unë jam brenda, është ai që briti, ai që doli në dritë, unë nuk brita, unë nuk dola në dritë, të dyja duart njëra mbi tjetrën peshojnë mbi shkop, balli peshon mbi duart, ai mori frymë, ai mund të mbajë vesh, trungun e shtrire horizontalisht, këmbët e hapura, gjunjët e thyer, po ajo pallto e vjetër, kindat e rrudhur ngrihen prapa, dita lindi, atij s'i mbetet tjetër veç të ngrerë sytë, veç t'i hapë, veç t'i ngrerë, ai ngatërrohet me gardhin, një zog atje larg, sa ta zërë ai ikën,ai ka jetuar unë nuk kam jetuar, jetuar keq, për shkakun tim, është e pamundur që unë të kem një vetëdije dhe e kam një, dikush tjetër më parakupton, na parakupton, aty është, arriti të vijë aty, e përfytyroj duke na parakuptuar, dy duart rreth kokës formojnë një lëmsh të vogël, orët kalojnë, ai nuk lëviz, po më kërkon një zë, është e pamundur që unë të kem një zë dhe nuk e kam, ai do të më gjejë një të tillë, s'do të më shkojë, po do të bëjë punë, punën e vet, po jo mbi të, ajo pamje, lëmshi i vogël me duar e me kokë, trungu i shtrirë horizontalisht, bërrylat në të dyja anët, sytë e mbyllurdhe fytyra e ngrirë që degjon, sytë që nuk fshihen dhe e gjithë fytyra që nuk shihet, koha s'i ndryshon asgjë, ajo pamje dhe pastaj asgjë. Tokë e mbuluar me gërmadha, nata po tërhiqet, ai ia mbathi, unëjam brenda, ai do të vrasë veten, për shkakun tim, unë dota jetoj këtë, unë do të jetoj vdekjen e tij, fundin e jetës se tij dhe pastaj vdekjen, pak nga pak, në të tashmen, si do t'ia dalë, është e pamundur që ta di, do ta di, pak nga pak, ai do të vdesë, unë nuk do të vdes, nuk do t'i mbeten veçse eshtrat, unë do të jem brenda, s'do të mbetet më veç rërë, unë do të jem brenda, s'mund të jetë ndryshe, tokë e mbuluar me gërmadha, ai kapërceu gardhin, nuk ndalet më, nuk do të thotë kurrë unë, për shkakun tim, nuk do t'i flasë kujt, askush nuk do t'i flasë atij, ai nuk do të flasë as vetëm, si mbetet gjë në kokë, unë do të fus aty çka duhet, për ta mbyllur, për të mos thënë më unë, për të mos e hapur më gojën, me kujtime dhe keqardhje të ngatërruara, ngatërrim i qenieve të dashura dhe rini të pammundur, i përkulur përpara dhe duke mbajtur bastunin në mes ai shalakatet përmes fushave, një jetë e imja, e provova, dështoi, asnjëherë e tija, për shkakun tim, ai thoshte që s'ishte e tillë, por jo, ashtu është ende, e njëjta, jam ende brenda, i njëjti, do të vë fytyra brenda kokës së tij, emra, vende, do t'i përfshij të gjitha këto, për ta mbyllur, hije që ikin, hijet e fundit, që ikin dhe që i ndjekin, ai do të ngatërrojë nënën e tij me putanat, babanë me nje punëtor rrugësh që quhej Balfi, do t'i ngjis prapa një qen të sëmurë me qëllim që ai të dojë akoma, të humbasë akoma, tokë e mbuluar me gërmadha, me hapa të vegjël të marrosur.
Shqipëroi: Mirela KUMBARO
