manushaqe5
Primus registratum
Re: Dedikime
Unbelievable! I ran into the following message today; 6 years after it was sent to me.
Diku...atje thelle ne perendimin e kuq te diellit, atje ku per here te pare ndjeva nxehtesine e loteve, atje ku gezimin lidha me dhimbjen, atje ku kishte kuptim jeta ime. Sot ndihem i trishtuar, ndihem i vetmuar. Gjithmone kam pelqyer te rri vetem sepse gjej vetveten, po sot vetmia po me cmend. Me sa duket po me kerkon sfide dhe une me dhembje po e pranoj. I zhytur ne nostalgji kujtoj gjithcka timen. Kujtoj te kaluaren. E kaluara i kerkon harac te sotmes. E sotmja ka frike te nesermen. Asgje nuk shkaterrohet pa plage, pa dhimbje, pa viktima. Kurre s’ka qelluar qe koha te kthehet mbrapsht, dhe une te filloj nga e para jeten. Dikur e mendoja ate si nje qenie qe vetem merrte dhe nuk jepte qofte dhe nje buzeqeshje ironike.
Enderroj sikur te marr ne krahe te perqafoj dhe e ndjej se nga ty s’do te ndahem kurre. Ti qendron e heshtur si te jesh nje selvi e mbuluar dhe e ngrire nga debora qe ka rene papritur e pakujtuar. Syte e tu mbushen me nje kureshtje te habitshme. Syte e tu s’dine te genjejne. Ti vjen cdo nate ne endrren time dhe ushqen shpresat e mia qe sot jane fikur. Enderroj per ty ne nete pa hene, pa jete, ne erresire. Mos me ler ne erresire. Ajo na takon te dyve.
Jam i lodhur. Tej kufijve te enderres te enderrova, ne det te deshperimit u mbyta dhe dot nga zemra s’te largova. Dhe ti mbete ne te si nje lule mengjesi e porsalindur ne ate cast. Portreti yt do te me shoqeroje ne cdo moment te jetes sime dhe do te te kem gjithmone prane dhe atehere kur cdo hap te hedh ne jete, nuk gjej dicka te perbashket me qenien tende e ben zemren time te mos funksionoje. Dhe une mund te hidhem ne nje bote deshirash, deshira nga me te ndryshmet, po nuk do ndertoj asgje prej tyre pa ardhur koha. Tani e lejoj perfytyrimin tend te me perqafoje diku...vetem atje ku kishte kuptim jeta ime.
Could I Ever Apologize Enough?!
Me fal!
Unbelievable! I ran into the following message today; 6 years after it was sent to me.
Diku...atje thelle ne perendimin e kuq te diellit, atje ku per here te pare ndjeva nxehtesine e loteve, atje ku gezimin lidha me dhimbjen, atje ku kishte kuptim jeta ime. Sot ndihem i trishtuar, ndihem i vetmuar. Gjithmone kam pelqyer te rri vetem sepse gjej vetveten, po sot vetmia po me cmend. Me sa duket po me kerkon sfide dhe une me dhembje po e pranoj. I zhytur ne nostalgji kujtoj gjithcka timen. Kujtoj te kaluaren. E kaluara i kerkon harac te sotmes. E sotmja ka frike te nesermen. Asgje nuk shkaterrohet pa plage, pa dhimbje, pa viktima. Kurre s’ka qelluar qe koha te kthehet mbrapsht, dhe une te filloj nga e para jeten. Dikur e mendoja ate si nje qenie qe vetem merrte dhe nuk jepte qofte dhe nje buzeqeshje ironike.
Enderroj sikur te marr ne krahe te perqafoj dhe e ndjej se nga ty s’do te ndahem kurre. Ti qendron e heshtur si te jesh nje selvi e mbuluar dhe e ngrire nga debora qe ka rene papritur e pakujtuar. Syte e tu mbushen me nje kureshtje te habitshme. Syte e tu s’dine te genjejne. Ti vjen cdo nate ne endrren time dhe ushqen shpresat e mia qe sot jane fikur. Enderroj per ty ne nete pa hene, pa jete, ne erresire. Mos me ler ne erresire. Ajo na takon te dyve.
Jam i lodhur. Tej kufijve te enderres te enderrova, ne det te deshperimit u mbyta dhe dot nga zemra s’te largova. Dhe ti mbete ne te si nje lule mengjesi e porsalindur ne ate cast. Portreti yt do te me shoqeroje ne cdo moment te jetes sime dhe do te te kem gjithmone prane dhe atehere kur cdo hap te hedh ne jete, nuk gjej dicka te perbashket me qenien tende e ben zemren time te mos funksionoje. Dhe une mund te hidhem ne nje bote deshirash, deshira nga me te ndryshmet, po nuk do ndertoj asgje prej tyre pa ardhur koha. Tani e lejoj perfytyrimin tend te me perqafoje diku...vetem atje ku kishte kuptim jeta ime.
Could I Ever Apologize Enough?!
Me fal!