Re: Bar kafe "ANTIREZISTENCA"
Puthja e fundit ~
" Jasht ", bërtiti një oficer dhe e përplasi derën. Kur babai u përpoq t´i thojë diçka ai e goditi me revole në ballë dhe e rrëzoi përtokë.
" Brenda pesë minutash nuk dua ta shohë këtu askend", tha ai në mënyrë agresive dhe me zë të lartë. Pastaj u ngjitën rrëmbyeshëm shkallëve përpjet.
" Përjashta ! Nuk dua ta shohë më asnjë shqiptar këtu!", i murmuroi fqinjeve tanë. Ishte ora gjashtë e mëngjesit. Mijëra veta ishim shpërndarë në të gjitha drejtimet. Ne na detyruan të shkojmë drejt maleve. Babai e mbante Lulin në qafë, gjaku në ballë iu kishte tharë. Traktorë, qerre, makina dhe kolona e gjatë në këmbë. Fëmijët vazhdimisht pyetnin ku po shkonim dhe pse! Ne ecnim kokulur , ishfqinjët tanë duartrokitnin dhe këndonin!
Xha Zeneli na nervozonte me qeshjen e tij të neveritshme. Ai me bastonin e tij ishte udheheqes i kolonës.
-" Ky është dëbimi ynë i katërtë, i pestë apo i dhjeti në këtë shekull, mirëpo ky do të jetë dueli i fundit me barbarinë! Forcë dhe përpara! Kini besim", tha ai.
" Ne do të kthehemi prap!" Askush nuk i vënte veshin fjalëve të tija, askush nuk i përgjigjej. Për çdonjërin ai ishte i çmendur, në fakt edhe ishte i tillë. Për çudi në fjalitë e tija të çmendura kishte diçka elegante, diçka diferencuese nga të tjerët!
~
Sot Luftëtarë e Lirisë na sollën bukë. Në një kalë i kishin sjellur pesë thasë dhe ikën menjëhere duke shtuar se duhet sonte natën të jemi gati se do të na përcillnin drejt kufirit në një vend më të sigurt! Disa iu bashkangjitën, disa thanë jo se vetëm lufta paqësore e sjell lirinë. Madje njëri tha se per fatkeqesine tone nuk i kishin fajet ata, por këta, tanët!
Në muzg u dëgjuan zërat e disa ushtareve. Gratë ua lidhën gojën fëmijëve me facoleta. Ata bisedoni atje lartë dhe qesheshin me zë të lartë, kur befasisht gjëmoi një granatë afër nesh. Z. Zeneli përsëri vrapoi në atë drejtim duke bërtitur. Zëri i ushtarëve nuk u dëgjua më. Pas gjysmë ore na rrethuan. Pas kondrave shihja mrekullueshem perendimin e diellit. Një visore të tillë nuk kisha përjetuar kurrë. Vështroja perendimin e diellit ndërmjet lisave të gjate dhe ndjehesha aq e dëshpruar se një bukuri të tillë përjetoja pikërisht në çaste të tilla.
*
" Ah, Z. mjek", tha oficeri. Ky ishte fqiu yne, e njohem menjehere.
" Ejani këndej, ju do të jeni mysafirë të mi! Burrat në atë shtëpi, atje!, bërtiti ai ashpër. " Gratë atje!" dhe tregoi me gisht. " Dritat mos i fikni dhe numroni të gjithë!"
"Siurdhëroni Z. major" tha një ushtar dhe shpejt iku.
" Ejani", i tha ai babait. " Ju e keni dashur gjithmonë teatrin. Sot do ta përjetoni tagjedinë greke, një dramë nga antikiteti. Sot dhe këtu do ta përfundojmë!"
Vëllau im iu ngjit babait për qafe dhe e fshehu kokën. Këmbët e tija vareshin deri te rrypi i tij dhe kishte të veshur vetëm një këpucë! Tjetren e kishte humbur.
Ecëm pas tij, si dy mumi, të cilat pas mijëra vjetësh gjum ishin ngritur befasisht dhe tani arkeologu do t´i varroste për së gjalli!
- " 285 veta. 80 gra, 150 fëmijë, të tjerët meshkuj të moshave të ndryshme ", tha një ushtar dhe e mbylli derën.
Ishte një zyrë e improvizuar. Mbi tryezë ishte një makinë shkrimi, shumë letra, një laps, një vulë dhe në mur një portret i kryetarit të tij i cili na zgërdhihej me përbuzje. Tre ushtarë bënin roje para dere. Jasht dëgjohej piskama e fëmijëve dhe vaji ankues i grave!Ne tre rrinim kokëulur. Ai e mori automatikun në dorë dhe doli përjashta.Një copë herë më vonë u fut një ushtar dhe iu drejtua babait:" Zotri mjek, më dërgon majori si shkues, ai dëshiron të martohet me bijën tuaj!"
Babai e tundi kokën i mbylli sytë dhe buzët i dridheshin.
"Jo... jo, kurrë,... " tha ai me një zë që i dridhej dhe ia plasi vajit. Edhe vëllau im ia nisi të qajë. Për herë të parë në jetë po shihja babain duke qarë. Duke qarë si një fëmijë. "Kurrë", përsëriti ai vendosmerisht. Ushtari doli jasht. Për disa orë nuk erdhi askush. Vajtimet e grave futeshin ne zyrë si nga një çmendinë. Herë pas here dëgjoheshin edhe të shtëna. Unë lutesha pa pushim. I lutesha të gjithë profeteve. I lutesha Krishtit, Muhametit dhe I lutesha Budës. Gjithë Perendive që i njihja me emër: egjyptase, greke, e romake…
" Të harruar nga Perendia, të braktisur nga njerzit ", mu kujtuan fjalët e dashnorit tim.
Ushtari u kthye përsëri.
-" Majori thot se ju nuk e respektoni sa duhet dhe si duhet. Mirëpo ju mund të zgjidhni: do ta dhunojmë djalin dhe do ta presim, ose ju pajtoheni që ai ta marrë vajzën tuaj. Ai e ka seriozisht, don te martohet!", dhe u buzeqesh me ironi.
-"Jo, jo , " tha babai...", ju lutem më vrani mua, mirëpo leni fëmijët...ju lutem, ju lutem si Perendise!
Ai rraptonte me këmbë, dridhej si në ethe dhe i mbuloi sytë me dy duart. Unë isha bërë si një shtatore. E pashpirtë. E ftohtë dhe e ngurosur. Kufomë. Shikoja në këpucë, flokët e mia ma mbulonin fytyrën. Ky ishte fillimi i fundit. Tani më erdhi fundi, le të bëhem pluhur, le të përfundojë, le të vdesë dhe basta! Ia shtrëngova dorën vëllaut tim, kisha nevojë edhe një here ta ndjejë ngrohtësinë njerzore. Ai ishte mbledhur kruspull dhe nuk shikonte njeri. Ushatri doli përsëri. Me babain dhe Lulin i shtrëngonim duart.
Helikopter dhe granata. Alarm. Qindra ushtarë ikën në të gjitha drejtimet e mundshme në panikë. Luftëtarët tanë sulmuan befasisht. Shfaqeshin si shqiponjat nga mali dhe tërhiqeshin. Prapë dilnin si Gjarpëri nga rrasat e shkëmbinjëve. Sulmonin dhe tërhiqeshin për tu shfaqur përsëri.
Tani pranë nesh dëgjoheshin edhe fjalë shqipe.
" Florin, kujdes...prapa...pas shtëpisë,...erdha...u plagos , Bekimi .me ndihmoni...me ndihmoni ju lutem." U degjua nje ze i dhimbshem, trishtues i përzier me vaj.
Shqiponjat u tërhoqën. Pritje të rislumonin si gjarpër. Zemra na gufonte nga krenaria. Shihja para vete unifromen e tyre të bukur me shqiponjen ne krah. Cizmet e tyre, marshin vendimtar dhe vendosmerine e tyre! O Zot, paçin uratën!, thash me vete.
Tri rojat rrinin të strukur e të frikesuara pranë dritares sonë dhe tymosnin njërë pas tjetrës.
Më vonë u rralluan ca të shtënat.
-" A ç… ndonjë..." pyeti ushtari me flokë të gjata.
-" Po " , tha ai me mjekërr, " ate bionden, po ti ?"
-" Unë e dhunova ate bastarden me flokë kaçurrela. Shiko si më ka gërvishur."
- Po çka do të thojë gruaja yte?"
-" Ah, të lutem, kjo është luftë, ne luftojmë me të gjitha mjetet, ajo do të jetë krenare me mua"!
-" E ke parë si ju vjen era, prandaj nuk kam mundur ta bëjë", tha i treti dhe e hodhi cigaren tutje.
-" Aq më bën, këtë e kam ditur gjithmonë, këtë e kam dëgjuar qysh në shtëpi. Të zhduken këta është një vepër e mirë. Këtë e tha edhe popi dje kur i bekoi tanket tona! Këto kafshë kundërmuese! Kur u nisa nga shtëpia babai më tha:" Kthehu si një hero biri im! Vraje çdo gje që lëvizë apo zhagitet mbi tokë! Sa më shumë fëmijë të vrasish, aq më pak shtohen ata!"
Ai me mjekër e ndezi një tranzistor të vogël.
" Ndalu , dëgjoni!" , " dëgjoni ", përsëriti ai nervoz.
Asnjëri nuk foli më. Ndonjëherë përshkak të shtënave zëri i radios nuk dëgjohej mirë
" Problemi me shqiptaret në intersin tonë nacional...shtetror...nuk është prej dje....në Mesjetë një rol të madh...disa qindra mijë shqiptarë nga trualli ynë...Ne kemi...,dëbimin masiv...psikozë...kushti i parë...Në fillim fshatarët...pastaj qytetet ...ndezja e shtepive...dhunime...."! Ju dëgjuat pjesë nga projekti shkencor nga profesori i filozofise V.Cubriloviç, tha folsja.
" A dëgjove ?
"Natyrisht, pikërisht këte e bëjmë ne! Unë jam vërtetë krenar! Më në fund albanerfrei! Cdo presje duhet respektuar!"
" Ne i kemi edhe tre projekte shkencore për dëbimin e tyre ", tha mjekrroshi.
" E di ", bëri shenjë me kokë ai me flokë të gjata, " e kam mësuar në shkollë!"
Nuk do të përfundoj kurrë, të shtënat sa vinin e rriteshin, pastaj pushonin, pastaj përsëri me tërë hovin e vet. O Zot , këtu një bombë! O Zot një granatë të lutem…te lutem ...
Asnjë minutë nuk pushonin. Rafalet, thirrjet e ushtareve, eksplodimet ofshamat, sharjet...As Oshetima e granatave nuk ndalej. Po zgjaste shume, zgjatja të tmerronte. Une deshiroja nje granate ne kulmin tonë. Sigurisht këtë e dëshironte edhe babai. Mirëpo ajo nuk vinte…! Thjesht ajo nuk dëshironte të vijë. Dritaret dridheshin mirepo ato pëlcitnin larg nesh. Ushtaret vrapuan shpejt me kova per ta fikur zjarrin. Ata e shanë Zotin, Perendimin dhe Shën Mërinë.
" Do ta paguajnë, mos u brengosni ", bërtiti dikush me një zë të trashë.
" Pushkatoi njëzetë veta, pushkatoi sa të duash, gra apo fëmijë, kemi humbur shumë ushtarë. E kanë goditur kazermën terroristët. -"
" Siurdhëroni z. kapiten ", tha zëri tjetër , " me gjithë dëshirë.!"
~
Oficeri e goditi derën me çizme dhe tha: " Tani z. mjek fillon akti i dytë. Perdja duhet të ngritet " , dhe i vuri Lulit revolen në ballë.
." Z. mjek ju po përbuzni gradën time ushtarake. Unë dua ta dëgjojë prej jush një " PO". Një "po " me gëzim e hare. Një po me miqesi dhe respekt. Unë jam Zoti yt, unë jam Zoti" , përsëriti ai dhe e tundte gishtin tregues para syve te babait. Unë vendos se a jeton ti apo jo. Une vendos se kush jeton e kush ngordh!"
Babai nuk tha asgje. Ai i shtrëngoi Lulit dorën dhe këmbët i dridheshin. E dija drojën e babait. E dija drojën e tij. Frika më e madhe e tij ishte të na vrisnin ne, e ai të mbetej i gjallë!
" E sheh gati mesnata, shiko, unë nuk mund të flejë, çdo natë duhet të luftojë kundër terrorristëve. Nuk patëm kohë ta përfundojmë këtë pjesë teatrale", tha oficeri .
" Heshtjen tuaj e konsideroj si shenjë pajtimi tha ai. Pra do ta kenaq vetem vajzen tende ..." dhe e shtynte me tyten e revoles ballin e Lulit! Babai dhe Luli dënesnin. Ai bëri një shenjë me kokë dhe tre ushtarët u futën brenda. Dy e shtyn me automatikë babain dhe Lulin perjashta, tjetri pastroi tryezën. Makinën e shkrimit e lëshoi në dysheme. Unë isha bërë një njeri i pashpirtë, se po mirrja frymë kufizohej më tepër me mrekullinë. Ndjehesha si një vajzë lakuriqe në një piedestal mu në qendër të qytetit. Zemra më rrahte deri në fyt. Tani e kisha radhën unë! Ai ma shqeu fustanin, mi ngriti këmbët përpjet dhe tha: " Në emer të kombit tim të shenjtë vazhdoj luftën…"
Mundohesha të mos nxjerrë zë përjashta, druaja se babai e Luli do të dëgjonin. Shtëngova dhëmbët…o Zot, kjo bishë e egër, ah …kjo shtazë karpatesh…!
Kur erdha përsëri në vete pashë një ushtar që urinonte në fytyrën time.
" Z. mjek, është zgjuar...ejani brenda !", tha ai.
-"E shihni mundet edhe pa ujë. Ujin duhet ta kursejme, tash jemi në lufte! E shihni, ne njohim mënyra më të mira se ju "!"
U ula në një skaj dhe mundohesha t´i mbulojë këmbët me fustanin e grisur. Babai më përqafoi. Krejt trupi më dridhej.
" Këto vajza sot ç.... edhe me dhjete vjet ", i tha ai babait gjersa e sillte automatikun në dorë. " Kjo kurvë nuk ishte e virgjër!"
Ai e mbylli rripin e pantallonave dhe doli te pragu i derës.
Një telegram, një telegram z. major, u dëgjua një zë nga jasht. Një telegram" , bërtiti ai.
Ai lexoi disa sekonda , ktheu kokën majtas dhe shtoi :" Nxjerrni të gjithë përjashta. Drejtimi stacioni i trenit. Deportimi nr.19/200. Nënshkruar nga gjenerali Pavkovic. Miratuar nga kryekomandanti i forcave te armatosura te APJ z. S. Milloshevic.
Ai u kthye nga babai i bëri disa hapa në drejtim të tij e shikoi mendueshëm dhe tha:" Z. mjek , ju duhet të jetoni, mirëpo si mund tragjedia antike të ilustrohet më mirë me modernen? Prit pak: te themi se ti vdes vullnetarisht. Jo, kjo nuk më pëlqen, ti duhet të jetosh. Ta vrasim kurvën e vogël? Jo, edhe kjo nuk më pëlqen! Po, tash e kam një ide! Po, t´ia presim kokën vogëlushit dhe kështu tragjedia bëhet e përkryer. Ty t´i nxjerrim sytë dhe kështu vejmë një lidhje cilësore me teatrin klasik. Po me vajzën….
Para se ta përfundonte iu afruan pesë ushtarë të cilët mezi merrnin frymë nga vrapi! Njëri prej tyre u fut brenda. Të tjerët u ndalën në pragun e derës.
-" Aeroplanët e NATO-s janë nisur", tha ai dhe shtriu dorën për t´i dorëzuar një letër.
-" Urdhëri i gjenarlit P është ky: " Të gjithë duhet të nisen menjëherë. Brenda një ore duhet të niset treni." Të shpresojmë se do ta qëllojnë trenin. Nëse jo ekspertët tanë janë duke menduar ndonjë alternativë. Gazetarët tanë janë duke pritur për lajmin që duhet të përhapet sot", shtoi ai . Ai e dëgjoi me duar të kryqëzuara na hodhi një shikim neve , i ngriti supet ca dhe iu drejtua babait: " Rrugë të mbarë z. mjek", dhe i mori babait dorën duke ia shtrënguar.
-" Mëkat! Fatkeqësisht nuk e përfunduam këtë pjesë teatrale. Nuk pati një përfundim teatral, dramatik. Mirë, në rregull, le të vendosë fati, unë duhet ta vazhdojë punën", tha ai dhe u largua me hapa të mëdhenj duke salutuar babain.
Tashti u gdhi. Ishte ftohtë. Gjysma nuk ishte më me ne. Plaku, xha Zeneli , përsëri ishte në krye të kolonës. I vetmi ecte krenar. I pa brenga dhe fishkëllonte! Ai ngriti kokën vështroi gjatë aeroplanët e NATO-s dhe lutej pa pushim:" Ave NATO gratia plena…!", dhe përsëri qeshej nga zemra.Të tjerët ecnin me kokë të ulur dhe nuk shikonin as majtas, as djathtas. Ne nuk flisnim fare me njëri tjetrin. Ishte si një kolonë e vdekur, një kolonë e pander e cila marshonte drejt vdekjes. Dhe përnjëmend i vrari mund të vritet përsëri. Këtë e kam parë me sytë e mi. Dhe përnjëmend po i shoh të vdekurit duke ecur, në kolonën tonë; te vdekurit po debohen, po arratisen drejt varrit, i parapare per te gjallet!
Asnjëri nuk e ngriste kokën për të parë tjetrin në sy. Asnjëri nuk pyeste tjetrin, po ti si kalove ? Asnjëri nuk pyeste sa ishin vrarë, pse kolona ynë ishte zvogëluar aq trishtueshëm dhe sa gra ishin dhunuar?
Sa kishin mbetur brenda ? I kishin vrarë, apo ishin të vrarë, mirëpo të gjallë? Burrat i mbanin për dore gratë e tyre dhe ndonjë fëmijë. Asnjëri nuk kishte guxim ta pyesë gruan e vet:" E dashur , si ishte puna te ju, ne dëgjonim shumë britma që vinin nga salla juaja!"
Apo gratë t´i pyetnin burrat e tyre:" I dashur , po te ju çka ndodhi, dëgjoheshin shumë piskama!"
" Biletat ! Ju nuk mund të udhëtoni falas nëpër vendin tonë", tha një konduktor i trenit. " Shtazë të ndyta ", shtoi ai. Ushtarët dhe policët shikonin dhe qesheshin. U desh të japim çdo gjë që kishim: paratë, stolitë dhe dokumentet personale. Rrugët në drejtimin e stacionit ishin përplotë. Tani e kishin radhën qytetet, mu ashtu si tha folësi në radio! Babai na dorëzoi te një familje tjetër. Ai foli pak me ata njerëz, bëri shenjë me kokë duke e ulur në shenjë pajtimi. Për disa minuta na përqafoi, na i përkdheli flokët, na puthi në ballë, në faqe dhe zbriti. Nuk pata forcë ta pyesja se çka kishte ndërmend dhe ku shkonte. Ishte një kohë e papyetje. Madje nuk pata guxim as ta shikoj në sy nga frika se do t´i shihja lotë. Nuk kisha idenë se çka kishte ndërmend. Disa sekonda para se të nisej treni bërtiti nga jashtë:" Do ta kërkoj nënën", tha ai me zë të lartë dhe treni u nis.
~
Avioni zvarritej drejt Perëndimit. Plaku ishte ulur pranë meje.
-" Cfarë fati, o Zot!, tha ai.
" Pse ? ", Pyeti tjetri që gjendej para nesh.
" Eh, mik i dashur, atje ku po shkojmë isha dy vite. Unë pata punuar, punuar dhe punuar. Jeta është çmendinë! Shumë më e çmendur se sa njerezit kanë dëshirë ta besojnë. Unë është dashur të vdesë atje. Unë isha tetëmbëdhjetë vjeç dhe i bukur...haha", qeshej xha Zeneli.
-"Merre me mend, a nuk është kjo një mrekulli? Dikur patën dashur të më vrasin, sot ma shpëtojnë jetën, haha ", u qesh përsëri dhe i shikoi retë.
"Njerzit, unë i dua njerzit. Popujt, shikoni popujt, unë e dua urtësinë e popujve". U ngrit në këmbë dhe ia nisi të bërtasë në aeroplan:" Miq të dashur, popujt posedojne një forcë rezerve, një gjenialitet të fshehur. Populli e fut dorën në brendinë e tij , kërkon, hallakat, bastisë shpërndan dhe nxjerrë përjashta njeriun e mirë…hahaha…dhe , dhe ", i ngriti duartë përpjetë , " do të vijë koha, do të vijë koha dhe ata do të na kërkojnë ndjesë. Domosdoshmërisht. E mira ngadhnjen gjithmonë. Shtrëngatat nuk zgjasin shumë. Kini besim në mua. Kini besim në ate që ju thot Zeneli plak, " zotri idioti ". " Populli e ka një dore të gjatë, me një dorë e cila prek edhe qiellin nëse është e domosdoshme dhe nxjerre të mirën. Të mirën - dhe megjithëkëtë jetë të fundbotshme ne duhet përsëri me ata të jetojmë si fqinj, kjo është ardhmëria. Fqiu nuk zgjedhet, ate e ke!"
Një burrë e tërhoqi vrullshëm xha Zenelin për pallto dhe ai u përplas në karrige.
" Qepe! Mbylle gojën idiot i mallkuar! , i tha ai pa respekt. Të tjerët heshtën. Ndoshta edhe flinin. Xha Zeneli u qesh përsëri.
Njëri tregoi se ai para nëntë muajve e kishte humbur krejt familjen dhe se kishte qenë mësues. Cdo ditë kishte provuar me një pirun ta nxjerrë familjen e vet nga dheu dhe prandaj i kishin dhënë medikamente të forta.
Stjuardesa na solli drekën. Për herë të parë pas disa javësh na pamë diçka të mirë! Plaku e mori Lulin , vëllaun tim, në prehër, dhe i tregonte gjëra për vendin që na kishte marrë me aeroplan. Qysh katër ditë Luli nuk ka folur asgjë, e as tani nuk nuk reagonte. "Erdhëm!" , tha dikush . Avioni i afrohej tokës. Diku në mes të prillit, aeroporti L. ora 21.00. Një njeri i veshur mirë hyri brenda dhe tha diçka. Përkthyesi e shqiproi. Në emër të Qeverisë Federale na kishte dëshiruar mirëseardhje. Se do të niseshim tani me autobus do të udhëtonim edhe ca orë dhe ai përktheu edhe emrin e qyteti. Ishte disi me Gjysmë apo Krejtqytet ( Ganzstadt) ?!
-" E shihni, njeriu eshte i mire? Kini besim", tha plaku.
Kur Luli i pa policet i rrodhen lotet faqeve. Qante pa zë. U perpoqa t´i sqaroje se keta jane ndryshe, se po na ndihmoje dhe se nuk ishin ata qe na deportuan. Ai nuk kuptonte dot. Ai e shtrengoi ariun e vogel qe e kishte ne dore dhe shikonte pikellueshem. Kete ia dha nje plake gjermane... Shume autoambulanca dhe makina policesh na percillnin ne drejtim te qytetit, ne ate drejtim ku pas javesh do te pastroheshim per here te pare. Veshtroja me xhelozi nje familje te lumtur e cila priste prane semaforit. Nje grua dhe nje burre mbanin dy femijet e tyre per dore. Luli e shtypi hunden ne xhamin e autobusit dhe shikonte me syte e tij te zgurdulluar. Nuk ishte Ganzstadt ( Krejzqyteti ) por Halberstadt,( Gjysmeqyteti )ora 23.00. Ne nje salle te madhe na foli nje minister. Pastaj dikush tjeter. Kishte nje dallim te madhe ne mes te njerezve ketu dhe atje. Dhe te gjithe ishin njerez.Po, po xha Zeneli ka te drejte...Kur ministri tha se ne se shpejti prape do te ktheheshim ne shtepite tona, nuk e besonim fare , mirepo shpresa ishte aty, per here te pare disi e kuptueshme, disi e prekshme. Per here te pare u shikuam ne mes vete ne sy., sikur donim te pyesnim njeri tjetrin :" Valle eshte kjo e mundur ?" Me kete u prekem shume dhe shumica ia nisen vajit. Ne kishim shpetuar, por te lumtur nuk ishim. Xha Zeneli ishte akoma me pantofle. Ate e kishin zene ne kopsht dhe nuk i kishin lene kohe per t´i veshur kepucet.
Te nesermen erdhen shume qyteatre dhe na sollen kepuce, rrobe dhe cka ishte me rendesi , shume lodra per femijet. Ne shikonim si i shkarkonin gjerat dhe i falenderoheshim duke i pershendetur me dore. Shumica i fshinin lotet. Pashë femijet se si shikonin per rreth, me sy krejtesisht te hapur dhe nuk kuptonin me. Lodrat i shtrengonin dhe iknin menjeher duke pasur frike se do tua marre dikush. Une i fshiva lotet dhe shtrengova doren e Lulit .
" Ju falemnderit "", thash ne brendine time, " ju falemnderit o njerez te mire .."!"
" Majlinda! Majlinda! ", mbaju, mbaju...", degjova zerin e tjereve si ne enderr. Dlangadale pikeshikimi u ngushtua dhe rash e alivanosur pertoke.
*
Te gjithe kishin mbathur kepuce dhe rrobe te mira. Edhe xha Zeneli. Madje, ai kishte edhe nje kravate. Tani vertete dukej si intelektual. Syte e tij te vegjel pas xhamave te trashe te syzave mund te shihnin vertete thelle. Veshtire te rinjiheshin njerzit.
-" Shikoni ketu, shikoni keta plepa!" , thirri plaku. " Ketu ishte dikur kazerma ruse, sot eshte shndrruar ne histori, ne perralle , ne nje perralle te merzitshme...u befte keshtu edhe e jona". Shihni keto rruge te ngushta, keto gjurme tankesh te mbulara me bare si monumente historike " dhe i vuri duarte ne rrethoje.
~
Pas nje jave kryqi i kuq e gjeti nenen time me dajen ne SHBA. Per babain njerzit rrefejne dy storje. Dy storje te ndryshme qe me duken te verteta.
E para thot se babai e kishte gjetur nje thike te ndryshket dhe kishte shkuar te oficeri . Ai ishte habitur kur kishte pare babane, e kishte pare ne sy dhe e kishte pyetur se cka deshironte. Babai i kishte thene se i sillte nje informate te rendesishme dhe se deshironte ta falenderoje per mosvrasjen e femijeve. Pastaj e kishte therre dhjete here me se paku me thike. Oficeri kishte vdekur nje here, babai dy here. E kishin vrare, e kishin prere ne copa te vogela dhe e kishin hedhur ne rruge.
Versioni i dyte : se ai kishte shkuar te oficeri dhe i kishte thene se meqenese tani ishte pa femije, deshironte te flase me te. E kishte peshtyre dhe nga urrejtja e kishte kafshuar. Me stilografin qe ishte mbi tryeze e kishte qelluar ne sy dhe i kishte pelcitur syrin e djathte. Atehere oficeri e kishte nxjerre revolen kishte shtire disa here dhe kishte thene: " Ja , tani perfundoi tragjedia antike. T i vdiqe, ndersa une jam ciklop.."
Vetem fjalia e fundit me ben te besoje se vertete kishte ndodhur dicka e tille.Pastaj e kishin vrare edhe nje here babain. E kishin prere cope cope dhe e kishin shperndare ne rruge.Nje daje qe e kishin strehuar ne Kanada kishte folur me babain ne stacion. Babai i paska thene se nuk posedon me dinjitet njerzor dhe se jeta e tutjeshme per te do t´ishte nje peshe ekstreme. Se ai brenda kishte vdekur, por mirrte fryme akoma. Dashnori im ...oh...pernjemend , pernjemend nuk e di me keto dy versione per babain i kam enderruar, apo i kam degjuar!!! Vertete endrroj cdo nate. Cod nate enderra te liga, oh njeri i mire te lutem mos me pyet me perkete....
Pernjemend popujt nganjehere jane si luan te merzitur. Luan me shputa te shtrira qe dremisin dhe turfullojne hundet. Tundin koken sa here qe iu ndalet ndonje mize ne vesh, por duken tnmerresisht pertac. Ne kohera te veshtira ata besojne lehte dhe mund te manipulohen. Duket se nuk deshirojne te pengohen ne enderrimet e tyre. Duket se kane droje, frike. Ndonjehere u tregohen shume perralla, pernjemend shume. Madje edhe pushtetaret besojne se luanet do te dremisin qindra vjet dhe do t ´i besojne genjeshtrave.
Disa shtetar flasin te njejten gjuhe:" fqiu yt eshte armiku jone!", thojne ne fillim.
Dhe kur te jene te siugurte se luanet po flejne thelle e pergadisin goditjen e fundit kunder luaneve te vete dhe shtojne :" Armiku na eshte futur ne shtepi !"
Eu, kur luanet shkunden dhe dridhen, sikur gjoja shkundin pikat e mbledhura nga shiu disa javesh dhe njeri tjetrit i hapin syte! E verteta u fluturon rreth vesheve, si miza, si bleta dhe nuk e lene me te qete.
Eu, duken fillimisht pertac. Mirepo vaj nese e shkundin koken dhe perplasin bishtin, turfullojne dhe hapin gojen tej per tej duke treguar dhembet e tyre te mprehte. Vaj nese bertasin trishtueshem dhe me vendosmeri. Vaj per pushtuesin nese keta e quajne veten UCK.
Vouu , kur te ngriten ne shputat e parme, shikojne majtas, veshtrojne djathtas, - atehere ecin me hapa te rende dhe te vendosur perpara. Kete zemrim te luaneve nuk mund ta mbijetoje asnje diktator. Asgje nuk mund me t´i dale ne rruge. E kryejne detyren e tyre, zbresin nga malet ne shtepite e tyre, braktisin rrugen dhe fillojne perseri te turfullojne hundet deri sa urrejtja dhe padrejtesia te mbizotroje. Dhe pas turfullimt te pare te diturit shpallin clirimin dhe flasin per lirine e merituar!
Huf, sa veshtire eshte te jesh njeri!
P.s: Autori s'e di kush eshte!
