Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

I vjetri · 8 Aug 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Jemi tashme me 18-20 tetor 2002. Revista Koha eshte mbyllur tashme, pas padise qe Meksi i ka bere ne gjykate. "Rimekembja" ende vazhdon punene, ndonese Meksi ka fituar me nje farse gjyqin e Apelit. Ja nje tjeter shkrim i Baletes (ju lutem, vini re shkronjat e theksuara e te pjerreta):
- - - - - - - - - -

MISIONI I MEKSIT: TË SHKATËRROJË SHTYPIN NACIONALIST 

Ka tashmë 10 muaj që ish kryeministri i Shqipërisë ka ndërmarrë një aksion politiko-juridik për të shkatërruar nëpërmjet goditjeve financiare organet e shtypit të njohura për trajtimin e problemeve nga një kënvdështrim i mirëfilltë dhe i hapur nacionalist.

Duke u hequr si viktimë fyerjesh e shpifjesh që gjoja i ishin bërë nëpërmjet revistës së ilustruar të përdymuajshme “Koha” dhe gazetës së përjavshme “Rimëkëmbja”, Aleksandër Meksi, me anë të bashkëshortes së tij Dhurata dhe një avokati të çuditshëm, ka vënë në lëvizje gjykatat kundër botuesit të revistës "Koha", Enver Bytyçit, dhe drejtuesit të gazetës “Rimëkëmbja”, Abdi Baletës që t’u zhvasë këtyre nga 100 000 dollarë amerikanë.

 Një treshe gjykuese e Gjykatës së Tiranës hodhi poshtë orvatjen e Meksit kundër A. Baletës, por një treshe tjetër e një gjykate më të lartë në hierarkinë gjyqësore, asaj të Apelit, plotësoi pjesërisht kërkesën e Meksit. Një gjykatë e shkallës së parë në Tiranë plotësoi gjithashtu pjesërisht kërkesën e Meksit kundër Enver Bytyçit dhe nuk dimë si do të reagojë gjykata e shkallës së dytë, do të tregohet në shkallë më të lartë apo do të mbetet në lartësinë e së parës se më ulët nuk ka ku të shkojë. 

I përmendëm këto fakte të njohura për të dalë tek çështja kryesore : Aleksandër Meksi po përpiqet shumë të instrumentalizojë gjykatat e të keqpërdorë procesin e dhënies së drejtësisë sepse kërkon të shkatëtrrojë dy organe të shtypit nacionalist në Shqipëri. Në vendin tonë ka shumë organe shtypi të përditshëm dhe periodik. Vetëm në Tiranë botohen një numër i madh gazetash me fizionomi të njëjtë e emra të ndryshëm, që mund t’i gruposh në tri tufa por që asnjëra nuk janë me prirje e funksione nacionaliste. Ka edhe organe periodike të shumta. Ka madje edhe një paçavure në Shkodër që në mënyrë spekulative mban emrin “Shqipëria Etnike”, por që është një kosh letrash për shkrime në frymë antikombëtare, për gjithfarë hithrash të Vatikanit e bëzhdilesh të katolikocentrizmit.

Ka kohë që si organe të mirëfillta nacionaliste në Shqipëri kanë vepruar gazeta “Rimëkëmbja” dhe revista “Koha” dhe është e vështirë të radhisësh pranë tyre organe të tjera. Nuk duam të nënvleftësojmë gazetat e disa partive nacionaliste, por ato për fat të keq janë të parregullta në botim, me tirazh shumë të kufizuar dhe me një ndrjotje e vetfrenim që shpesh ua ka zbehur ngjyrimin nacionalist për shkak të trajtimit prej tyre të problemeve në solidaritetit me organet e lidhura me PD.

Prandaj edhe lufta për të rrënuar e shkatërruar shtypin e pakët nacionalist në Shqipëri u përqëndrua kundër gazetës “Rimëkëmbja” dhe revistës “Koha” që për nga frekuenca e botimit, tirazhi, volumi i materialit të botuar në to kurrsesi nuk mund të konkurojnë me atë shtyp të gjërë, të shpeshtë, voluminoz në shkrime dhe me mjetet e tjera të propagandës elektronike që natë ditë bombardojnë shqiptarët me antinacionalizëm, ose me nacionalizëm grek e serb.

Të gjithë antinacionalistët, antikombëtarët, “kozmpolitët” e kanë ditur me kohë që dobësia më e madhe e shtypit të pakët nacionalist është mungesa e mjeteve financiare, mungesa e lokaleve, mungesa e personelit të paguar, numri i kufizuar i bashkëpunëtorëve, sepse shumë njerëz që pretendojnë se kanë ndjenja nacionaliste nuk aktivizohen nga frika e raprezaljeve që mund t’u vijnë nga shumë anë, nga brenda e jashtë Shqipërisë. Megjithatë shtypi nacionalist me shpirt në dhëmbë është mbajtur. Gazeta “Rimëkëmbja” po mbyll vitin e 9 të botimit të saj të rregullt ( fillimisht quhej “E Djathta” dhe “E Djathta Kombëtare). Botimin e revistës “Koha “ e kemi parë si një mbështetje në këtë luftë.

Por janë pikërisht “Rimëkëmbja” dhe “Koha” që janë vënë egërsisht në shënjestër qysh nga fillimi i vitit 2002 për t’i shkatërruar duke përdorur kundër tyre armën e drejtësidhënies nëpëmjet instrumentalizmit të gjykatës dhe të asfiksisë financiare, duke dënuar botuesit e tyre me “dëmshpërblime” në favor të një personi, që quhet Aleksandër Meksi, një ish-kryeminsitër i Shqipërtisë, që si papritmas është kujtuar se atë e fyekan, se kundër tij shpifkan ata që vetëm përmendin fakte të marra nga shtypi, që bëjnë shërbim publik se botojnë shkrime të atyre që nuk gjejnë rrugë për tek shtypi tjetër. Aleksandër Meksi është kujtuar që si kofini pas të vjeli të ndjehet i fyer për fakte që ka 30 vite që i dëgjon e lexon lidhur me të kaluarën profesionale të babait të tij.

Por ai nuk është zemëruar, as e ka ndjerë veten të fyer nga këto. Ai e di mirë se kurrfarë dëmi moral nuk i është shkaktuar dhe se një ish-kryeministër, i pasuruar tashmë, dëmin e moral nuk duhet ta kërkojë duke e monetarizuar moralin, por duke vënë para përgjegjësisë penale ata që e sulmuakan personin e tij si ish-kryeministër.

Është njëfarë shpërdorimi detyre që Aleksandri të kërkojë të marrë para, me pretekst se e kanë fyer si ish-kryeministër. Së pari, fyerje për shkak detyre do të quhej sikur Aleksandri të ishte ende kryeministër. Së dyti po të jetë se paratë i kërkon meqenëse qenka cënuar autoriteti i shtetit duhet t’i marrë jo për vete por për shtetin. Për punën kur ishte kryeministër, përfshi edhe për shkatërrimin e shtetit, ka marrë pagesën dhe përfitimet që i ka dashur qejfi. Tani nuk ka të drejtë të kërkojë rroga suplementare nëpërmjet gjykatës për kohën kur ka qenë kryeministër. Tani le të ngopet me bizneset fitimprurëse që nuk e dimë si i ngriti. Kur ishte kryeministër një burrë i nderuar ia ka thënë në gazetë se Aleksandri do të bëhët i pasur kur t’i vijnë pensionet e babait nga Greqia për oficerllëkun e tij grek dhe me marifetet që kurdisi pushteti i Aleksandrit që pasuritë e pronarëve të ligjëshëm shqiptarë të grabiteshin nga të tjerë, që tashmë quhen “pronarë të rinj”.

Aleksandrit nuk i është dukur se e kanë dëmtuar moralisht, as si person, as si kryeministër, kur për të kanë shkruar shumë gjëra të pakëndëshme gazetat e tjera, duke e quajtur edhe “kompetenti” që qëndronte pas Sudes. Të paktën nuk kemi dëgjuar të ketë ngritur ndonjë padi kundër këtyre shkrimeve. Inati i Aleksandër Meksit ka mbërritur pikën e vlimit e të shpërthimit vetëm kur për të është shkruar në “Rimëkëmbja” e “Koha”, madje në një moment të caktuar e të njëkohshëm. Meksi e ka ditur se pika e dobët e këtyre organeve nacionaliste është vështirësia financiare. Prandaj ka zgjedhur këtë armë për të goditur.

Meksi gjatë kohës që ishte kryeministër i Shqipërisë ka qenë personi i vendosur në pozicionin më të përshtatshëm për të vrojtuar, eksperimentuar e verifikuar forcën e madhe shkatërruese që ka keqpërdorimi i pushtetit të parasë si armë për të hedhur në erë njerëz, institucione e shtete. Meksi ishte kryeministër kur lulëzuan në Shqipëri piramidat e fajdexhijve financiarë. Ministri i financave i Meksit i denoncoi këto skema dhe paralajmëroi shqiptarët për rrezikun ( i shtyrë sigurisht nga FMN që donte mbylljen e piramidave financiare). Kurse Meksi dhe Berisha e detyruan ministrin Bode të lëpinte publikisht ato që kishte thënë në televizion. Berisha doli e nxiti shqiptarët të hidhnin dhe më para në thesin pa fund të piramidave, duke theksuar se paratë e shqiptarëve ishin të pastra, se ishte fjala vetëm për marrëdhënie normale të huadhënies e huamarrjes sipas Kodit Civil. Meksi nuk e kundërshtoi Berishën siç i takonte që të shpëtonte Shqipërinë, por me “heshtjen e tij bizantine” u bashkua me të.

Berisha atëherë deklaroi se paratë që kishin vënë shqiptarët në skemat piramidale ishin më të pastrat në botë. Tani del e thotë se kryekrimineli serb Arkan paska harxhuar paratë e tij nëpër skemat piramidale të Shqipërisë. Kush duhej ta ndalonte Arkanin të bënte këtë krim që i kushtoi shumë popullit shqiptar? Në radhë të parë e kishin për detyrë presidenti Berisha dhe kryeministri Aleksandër Meksi. Po çfarë bënë ata? I lanë dorë të lirë Arkanit të bënte punën e tij. Mos vallë Gjykata e Apelit do të më ndëshkojë përsëri mua se u jam referuar fjalëve të Berishës që i kanë dëgjuar nga emisionet televizive mijra shqiptarë dhe unë të përgjigjem sepse këto fjalë ende nuk janë vërtetuar me vendim gjyqësor?!

Kur një shtëpie i afrohet hajduti apo grabitësi për ta dëmtuar i pari ka detyrën të japë alarmin qeni i shtëpisë, duke lehur. Funksionin e “qenit nuhatës e alarmdhënës” në veprimtarinë shtetërore e ka Shërbimi sekret. Pasi të japë qeni alarmin i zoti i shtëpisë duhet të kapë armën e të dalë të mbrojë shtëpinë. Këtë detyrë në vrprimtarinë shtetërore e kanë Presidenti, Kryeministri e pastaj drejtues të tjerë pas tyre. Tani po na thuhet se “ qeni i veprimtarisë shtetërore”, kryetari i Shërbimit sekret, Gazidede, paska bërë shoqëri me ujkun Arkan që na kishte hyrë në vathë. Po të zotët e shtëpisë Berisha e Meksi ku ishin? Apo të dehur nga avujt e pushtetit bënin gjumin e madh e gërhisnin për shtatë palë qejfe të shtrirë si Ali Pashtë Tepelena në shiltet e pushtetit?! Ali Pashai vërtetë shtrihej në shilte, thithte nargjilenë dhe gudulisej me Vasiliqinë e re në moshë pleqërie, por ama punët atij shtetit të tij i bënte si duheshin për atë kohë.

 Mos vallë kur shkruaj kështu, sipas atij rregullit që do të vendosë Gjykata e Apelit, duhet të dënohem të dëmshpërblej Berishën, Meksin, Boden, FMN-në Gazideden meqenëse këto gjëra ende nuk janë shpallur me një vendim gjyqësor të formës së prerë?! Për këto deklaratat e atëhershme të Berishës dhe heshtjen kriminale të Meksit ( mosveprim kur kishte detyrimin të vepronte) Berisha e Meksi që kanë sjellë dëme kolosale jo vetëm në para e pasuri për një numër të madh shqiptarësh, por edhe humbjen e shumë jetësh njerëzore, si në një genocid më vete, duhej të ishin vënë me kohë në bangën e të akuzuarve. Meksi nuk duhej të ishte tani duke bërë tangërllëk e spekuluar me gjykatat për të rrënuar edhe shtypin nacionalist, siç rrënoi shtetin shqiptar. Por le të ruajmë shpresën e kërkesën që edhe kjo të vijë për Meksin që jo vetëm i lejoi, por edhe i inkurajoi dhe i përdori skemat piramidale, pra edhe veprimtarinë e kryekriminelit serb Arkan në Shqipëri.

Tani Rrapush Xhaferri, kreu i njërës nga këto skema, po deklaron në sallën e gjyqit se ka qenë qeveria, domethënë Meksi, që e nxiti atë ta kthente “fondacionin bamirës” në skemë piramidale. Mos vallë pse po citoj këto fjalë të Rrapushit pa i vërtetuar më parë me një vendim gjyqësor Gjykata e Apelit ka ndërmend të më detyrojë t’i paguaj një shumë tjetër Meksit sepse, siç është shprehur gjykata, “po krijoj pështjellim fyes ndaj tij për ta demaskuar në opinin publik”?! Është detyrë qytetare e detyrim atdhetar që veprimtari të tilla dhe Meksë të tilla të demaskohen fort e pa ngurim në publik, edhe pse ndonjë gjykate nuk i pëleqen, ose nuk ka këtë koncept për detyrimet publike dhe atdhetare të individit, sidomos të gazetarit dhe të shtypit. Sipas bidatit të ri që paska vendosur të nxjerrë Gjykata e Apelit a do të ngrejë padi Meksi kundër gjithë gazetave e televizionene që njoftuan në publik fjalët e mësipërme të Rrapushit, pa marrë ndonjë vendim gjykata se ishte pikërsht ashtu? Mos vallë gazetarët nga salla e gjyqit duhen detyruar që të bëjnë publike vetëm ato fakte e thënie që i vendos gjykata me vendim të formës së prerë?! Pikësëpari kjo është teknikisht e pamundur se vendimet gjyqësore në themel nuk marrin formë të prerë qysh në çastin e shpalljes.

Meksi e pa se ç’bëhet me përdorimin e armës së parasë kur nën qeverisjen e tij u hodh në erë Shqipëria. Këtë përvojë duke ka vendosur ta përdorë në një operacion qesharak për të rrënuar shtypin nacionalist në Shqipëri, se si duket ky është misioni politik “patriotik” i tij, pasi kreu me sukses atë që i solli Shqipërisë vitin 1997 dhe Greqia nuk ka më nevojë për oficera nga Labova që t’i dërgojë në Azinë e Vogël si atëherë kur ndeshej me Ataturkun, ose të masakrojë banorët e Kardhiqit përkarshi vendlindjes së Meksit. Po të ishte vërtetë i fyer dhe i dëmtuar moralisht Meksi do të tentonte procese penale kundër atyre që gjoja e fyejnë dhe gjoja shpifin për të. Por Meksi pranon të vërë veten në pozitë qesharake të njeriut që monetarizon nderin e moralin e tij vetëm se ka qëllim të godasë në thembrën e Akilit shtypin nacionalist.

 Revista “Koha” ka tashmë disa kohë që nuk botohet, duke e lënë të vetmuar “Rimëkëmbjen” . E kuptojmë fare mirë atmosferën mbytëse që u krijua në Shqipëri për Enver Bytyçin, si nga shërbimet sekrete, nga gjykimet e provokuara nga Meksi, nga grupimet politike dhe simotrat publicistike që e lanë në baltë kur duhej mbështetur dhe bënë që ai të mos mund të vazhdojë botimin e “Kohës”, madje edhe të detyrohet të largohet nga Shqipëria e të kërkojë strehim politik në një vend demokratik europian. Është e qartë se kjo është për Meksin një “fitore” nuk po them si e Pirros se më shumë është si e Janullatosit. Një organ nacionalist më pak në Shqipëri, ja kjo mund të quhet një fitore politiko-juridike për Meksin. 

Tani bateritë përqëndrohen tek “Rimëkëmbja”. Dihet fare mirë se për cilët është halë në sy kjo gazetë, brenda e jashtë Shqipërisë: për grekofilinë e serbofilinë, për politikën shoviniste greko-sllave, për janullatizmin e katolikocentrizmin në Shqipëri. Janë këta që duatrokasin dhe mund të bëjnë edhe ndonjë gjë më konkrete për të ndihmuar këdo që sulmon “Rimëkëmbjen” që ajo të rrënohet e të pushojë publikimin si “Koha”. Tani këtë flamur e ka marrë Meksi me ata që i vijnë vërdallë.

Meksi me manovrimet e tij në Gjykatën e Apelit në Tiranë nuk ka lënë pa nisur shigjeta të helmatisura edhe ndaj gazetës tjetër kombëtare "Bota Sot”, ku unë bashkëpunoj. Dhe kjo ka ndodhur pak ditë para se në zyrat e redaksisë qendrore të kësaj gazete në Zyrik të Zvicrës u dërgua një pako-bombë me fuqi të madhe shkatërruese, që për fat të mirë nuk shpërtheu. Se çfarë do të zbulojë policia zvicerane në këtë rast nuk mund ta parashikojmë. Por fakti është ky. Të jetë koinçidencë që në një distancë të shkurtër kohore në Tiranë e në Zyrik vihet në shënjestër edhe “Bota Sot”? Ka gjëra që duken si të bashkërenduara e janë koinçidenca. Por ka edhe gjëra që duken si koinçidenca dhe janë të bashkërenduara nga mjeshtrit e së keqes. Urojmë që të mos ketë kurrfarë lidhjeje midis këtyre ndodhive gjyqësore në Tiranë dhe terroriste në Zyrik, që të mos ketë shkuar kaq larg dora e atyre që orkestrojnë veprimet kundër shtypit nacionalist shqiptar.

Meksit i “shkoftë mbarë” puna që ka nisur për të sulmuar nacionalizmin e shtypin nacionalist shqiptar. Le ta pasurojë biografinë e tij me episode të reja që mund të krijojnë edhe më shumë subjekte për gjykime me prapavijë politike më vonë. Meksi nuk do të arrijë asgjë më shumë se të shtojë një episod të ri që do të zgjasë atë vargun e mëparshëm të episodeve të veprimtarisë grekofile në Shqipëri që lidhet me mbiemrin “Meksi”.

20 tetor 2002 Abdi Baleta

I vjetri · 8 Aug 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Jemi ne 11 nentor 2002 tashme. Gjykata e Apelit ka marre vendim qe te hidhet poshte vendimi i shkalles se pare ku hidhej poshte pretendimi i Mewksit per Baleten. Ne pamje te pare, do te thonim se nuk ka asgje per t'u shqetesuar nese nje gjykate merr nje vendim. Por shikoni se mbi c'baza eshte marre ky vendim dhe shikoni reagimin e metejshem te botuesit te "Rimekembjes", Baleta.

Ketu eshte botuar njoftimi mbi vendimin gjyqesor nga Apeli, te cilin Baleta ka vendosur ta botoje ne ate kohe ne faqet e "Rimekembjes", qre opinioni te njihet me vendimin origjinal te gjykates, peprpara se te behet cdo pretendim ligjor apo mediatik nga botuesi. Ndiqeni:
- - - - - - -

VENDIM GJYKATE, APO “AMALGAM MEKSIAN”?!

Në një emision televiziv para pak ditësh folësja shqiptoi një frazë sa të vërtetë aq edhe trishtuese e dëshpëruese : “Njerëzit thonë : mos të çoftë Zoti në Spital dhe në Gjykatë”. Pastaj folësja e televizionit filloi të trajtonte çështje e korrupsioni në mjeksi që po llahtaris shqiptarët.

Thënia e mësipërme është trishtuese në dy aspektet. Në siptal njeriu shkon kur sëmuret dhe kjo është gjëja më e pakëndëshme për njeriun. Në gjykatë njeriu shkon ose kur kryen vepër penale, ose kur bie në një konflikt, gjë që është gjithashtu fatkeqësi. Por, kur e keqja mbetet brenda këtij aspekti, duhet thënë se është gjysma e e së keqes. E keqja më e madhe është kur ndodh siç ndodh rëndomë tani në Shqipëri që përveç sëmundjes kur i drejtohesh spitalit të torturon korrupsioni në mjeksi, dhe përveç bezdisë së natyrshme kur të bie rasti të shkosh në gjykatë të mundon edhe psikoza se atje bëhet e jepet ende pak drejtësi.

Lexuesve po u paraqes një rast konkret të një konflikti gjyqësor midis ish-kryeministrit Aleksandër Meksi dhe meje. Këtu poshtë do të vijojë “arsyetimi” që një treshe gjyqëosre e Gjykatës së Apelit e përbërë nga Edmond Gogo, Shpresa Beça dhe Tom Ndreca i ka bërë këtij vendimi, gjë që më ka shtyrë të bëj ”Rekurs” në Gjykatën e Lartë. Besoj se juristë e jo juristë nëpërmejt këtyre materialeve do të kenë mundësi të gjykojnë vetë si po veprohet me lirinë e shtypit, me seriozitetin që duhet të ketë drejtësia e ligji, si spekulojnë njerëzit, madje si bien në falsifikime edhe gjykatat.

 Dylejman Mila nga SHBA, autori i shkrimeve që Gjykata m’i ka atribuar mua me qëllim të keq apo për hetim dhe gjykim të keq të çështjes, më ka njoftuar paraprakisht të informoj opinionin publik se ai do të reagojë ndaj cënimit të nderit e të dinjitetit të tij nga Aleksandër Meksi e Gjykata e Apelit, ndaj vjedhjes me vendim gjyqësor të pronës së tij intelektuale, heqjes së autorësisë së shkrimeve që ka botuar në “Rimëkëmbja” dhe për shndërrimin e emrit të tij në pseudonim të Abdi Baletës. Dylejman Mila më ka numruar një sërë faktesh dhe episodesh që dëshmojnë se Aleksandër e Dhurata Meksi e dinë fare mirë se cili është ai dhe se nga i ka mësuar ai faktet që përmend në shkrimet demaskuese pëer Aleksandër Meksin. Ai premton që këto fakte t’i shtjellojë e t’i pasurojë më tej. Asnjë vendim gjyqësor nuk mund të shërbejë gjatë për Aleksandër Meksin si maskë e mburojë.

Abdi Baleta 

“VENDIM NË EMËR TË REPUBKLIKËS”

Gjykata e Apelit Tiranë e përbërë nga ...

Vëren

Vendimi duhet të ndryshohet, duke u pranuar padia pjesërisht dhe të lihet në fuqi përsa i përket kundërpadisë.

Nga aktet del se i padituri kundërpaditës në shkrimet e ndryshme të botuara në Gazetën “Rimëkëmbja” ka ngritur akuzën që përbëjnë shpifje e fyerje në ngarkim të paditësit Aleksandër Meksi.

Pretendimi i të paditurit se ai nuk ka shpifur dhe as ka fyer A. Meksi, pasi ai të gjithë shkrimin e ka ndërtuar mbi një prononcim të A. Shehut, ish-Drejtor i Policisë, nuk është i saktë.

Në shkrimin e tij në gazetën “Rimëkëmbja” të dt 04.12.2001 në shkrimin “Demaskimi i Meksit akuzë për Berishën”, i padituri megjithë që ka marrë si mbrojtje të tij, shkrimin e Agim Shehut, nuk ka mundur të fshehë shprehje që janë të tij dhe jo të Agim Shehut.

Në shprehjen “kur bizanti njollos të ndershmin” i padituri menjëherë pa fakte (pra pa u vërtetuar nëse ato që shkruante Agim Shehu ishin apo jo të drejta), ka pranuar se shkrimi i Agimit ishte i drejtë dhe sulmi i Aleksandër Meksit kundër Agim Shehut ishte i bizantit.

Pretendimi i avokatit të të paditurit se në shkrime përdor figura letrare, nuk mund të shërbej në rastin konkret. Bizanti në këtë shkrim është i adresuar, ai sipas shkrimit është Aleksandër Meksi. Pra aludimi i shkrimit pa fakte dhe i bërë botërisht është fyerje. Po në këtë shkrim i padituri në referim të “pohimeve” të A. Shehut bën aludime për vërtetësimin e këtyre pohimeve dhe i shtjellon ato për t’i çuar në vërtetësi që të krijoj rreth figurës së A. Meksit një pështjellim, për t’u demaskuar ky i fundit në opinion. I padituri në shkrimin e tij për të krijuar një pështjellim fyes ndaj A. Meksit, ka marrë në analizë edhe veprimtarinë e babait të tij Gabriel Meksit, duke e quajtur këtë të fundit me lidhje greke të familjes së tij. I padituri nuk ka fakte që vërteton gjyqësisht se paditësi A. Meksi dhe familja e tij kanë lidhje “greke”. Nga përmbajtja e këtij shkrimi synimi i autorit nuk është referimi dhe analiza e “fakteve” që ka servirur A. Shehu kundër A. Meksit, por fyerja e A. Meksit nga vet autori.

Nëqoftëse autori mendon se këto “fakte” të A. Shehut janë të vërteta, të kërkonte në rrugë ligjore vërtetësinë e tyre.

Nëqoftëse i padituri në shkrimin e tij ka dashur të bëjë dhe politike (që nuk përjashtohet) atëhere efektet e fyerjes janë më të pranishme, pasi ata kanë dhe tendencën e demaskimit politik të kundërshtarit. I padituri nuk ka vetëm këtë shkrim që ka tendenca të fyerjes ndaj A. Meksit. Ai dhe në shkrimin “Sa të ketë Krosin s’e gjen gjë Fatosin”, shkrim me pseudonim “Dylejman Milo” (që i padituri e ka shkruar këtë shkrim vërtetohet me shkrimin në gazetën “Bota Sot” dt. 06 Prill 2002 me të njëjtin titull që ka autor të paditurin të shoqëruar dhe me fotografi), ka paraqitur ato fakte që përbëjnë fyerje në adresë të A. Meksit. Një episod është “.... Epo nuk e di ore mik, mbase gabohem për të tjera, por për njërin ta them me nder të familjes, që nuk e do Shqipërinë Demokratike e ai është biri i kriminelit dhe vetquhet Aleksandër Meksi”.

Pra sipas autorit Meksi është bir krimineli dhe vet ai nuk e do Shqipërinë Demokratike. Janë dy fakte të pavërtetuara dhe të përhapura me qëllim demaskimi të paditësit. Në këtë shkrim ka edhe të dhëna të tjera që përdoren nga autori për të realizuar demaskimin e A. Meksit.

Pretendimi i mbrojtjes së të paditurit se shkrimi me pseudonimin Dylejman Milo nuk e ka bërë i padituri, nuk qëndron.

Në gazetën “Bota Sot” që në dosje është administruar, faqja 9-të e saj, është i njejti shkrim me të njëjtën përmbajtje dhe ku në të majtë të faqes lartë është fotografia e autorit dhe autorësia e tyre. Pra shkrimi i botuar në gazetën “Rimëkëmbja” më datë 26.02.2002 me pseudonimin Dylejman Milo, është ribotuar në gazetën “Bota Sot” dt. 6.4.2002 nga i padituri. Pra është i padituri autori i shkrimit në të dy gazetat. Në këtë shkrim autori sjell fakte të pavërtetuara në rrugë ligjore se “A. Meksi ka marrë 2.500.000 lekë për çdo bursë, ose se A. Meksi akuzohet për marrje para në shuma maramendëse në shitjen e naftës dhe benzinës në Malin e Zi dhe në Maqedoni.....” ose mbyllja e shkrimit me shprehjet “...... ky kal Troje dhe hajdut i fëlliqur”.

Në tërësinë e tyre këto shkrime plotësojnë elementët e figurës së veprës penale të fyerjes që paditësi nuk ka kërkuar ndjekje penale të autorit por atë të shpërblimit të dëmit moral parashikuar nga neni 625 të K. Civil.

Përderisa në shkrimet e të paditurit vërtetohet elementët e veprës penale të fyerjes së bërë botërisht, atëhere me të drejtë paditësi kërkon shpërblimin e dëmit moral sipas gërmës “a” të nenit 625 të K. Civile.

Por kërkesa e paditësit për t’u shpërblyer për 100.000$ nuk është e drejtë. Në rastin konkret vet niveli pasuror i të paditurit nuk e përballon dot këtë shumë, por dhe riparimi i nderit dhe dinjitetit të paditësit nuk do të kërkonte një shpenzim të tillë. Duke parë këmbënguljen e të paditurit në shkrimet e tij për të denigruar paditësin si dhe dëmtimin që ka pësuar paditësi nga këto sulme të padrejta fyese, Gjykata e Apelit arsyeton se vlera e 1.000.000 lekë do të ishte e mjaftueshme për shpërblimin e paditësit.

Në vendimin e saj gjykata e shkallës së parë pa të drejtë u është shmangur analizës së drejtë të provave. Gjykata ndonëse teorikisht analizon elementin e veprës penale të fyerjes dhe shpifjes, por kur është fjala për të analizuar ato shprehje që autori ka përdorur ndaj paditësit, nuk i quan as fyerje e as shpifje. Arsyetimi se i padituri ka përdorur ato fjalë që ka thënë Agim Shehu, nuk është i drejtë. I padituri ato fjalë ose shprehje të A. Shehut i ka përdorur dhe për të realizuar synimin e tij, të demaskojë paditësin si sih-kryeministër i Shqipërisë. Të përdorë shprehjet, bir krimineli, hajdut i fëlliqur, familje me lidhje Greke, marrje parash në shuma të mëdha nga shitja e naftës, marrja e lekëve nga shitja e bursave, nuk janë shprehje nga shkrimi i Agim Shehut, por janë fakte që i padituri pa i vërtetuar në rrugë ligjore, i përhap botërisht me anë të botimit për të demaskuar paditësin.

Por dhe faktet e Agim Shehut autor i keqpërdorur. Ai duke i quajtur ato të vërtetuara plotësisht i përdor si të tilla për të arritur qëllimin e tij që të demaskohet paditësi.

Nga sa më sipër ka vend që të ndryshohet vendimi i gjykatës dhe të pranohet pjesërisht padia. Përsa i përket pjesë e vendimit që ka rrëzuar kundër padinë ai duhet të lihet në fuqi, me atë arsyetim që ka bërë edhe gjykata e shkallës së parë. Personi që u drejtohet organeve të ngarkuara nga ligji për zgjidhjen e një të drejte që ai mendon se ka të drejtë, nuk mund të përgjigjet për fyerje dhe as për shpifje. Në kundër padi, i padituri nuk ka më argumenta ku qëndron fyerja që ka bërë paditësi. Po të shikohet kundërpadia, ajo është vetëm mbrojtja e të paditurit, se ai nuk ka fyer dhe shpifur për paditësin. Pra ka kundërshtuar argumentat e paditësit. Nëse paditësi në kërkesëpadi ka pasqyruar ato fakte e shprehje që i padituri ka përdorur kundër tij dhe që sipas paditësit janë fyerje e shpifje nga i padituri, nuk mund të pretendohet për fyerje e shpifje nga i padituri kundër paditësit”. 
- - - - - - - - -

Lexojeni vete kete vendim gjykate dhe vereni reagimet e mepastajme qe do te postoj, te marra nga www.groups.yahoo.com/group/rimekembja/message

I vjetri · 8 Aug 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Ne "Rimekembjen" e po asaj dite ishte paraqitur edhe nje faksimile e nje kartvizite te Meksit, qe has ne nje paradoks, te cilin na e shpjegon Baleta:
- - - - - - -
VETMBURRJA BIZANTINE E MEKSIT 

Në kartvizitën që shpërndan Aleksandër Meksi në gjuhën angleze poshtë titujve "Prof. Dr." jep me vetmburrje si gjithkush edhe zanatin dhe biznesin e tij “Arkitekturë Bizantine”. Mirëpo po ky Aleksandër këtë vetmburrje e keqpërdor edhe në mënyrë bizantine sepse ankohet në gjykatë dhe kërkon dëmshpërblim deri në 100000$ nëse dikush tjetër cilësorin “bizantin” e përdor në kontekste krejt normale në ndonjë shkrim ku bëhet fjalë për Aleksandriin. Jo vetëm kaq, por gjendet edhe një trup gjykues që alarmohet kaq shumë nga ankesa bizantine e Aleksandrit që vetmburret me fjalën bizantine kur tregon zanatin saqë e bën këtë ankesë argument madhor për të arsyetuar në mënyrë qesharake vendimin gjyqësor.

Kjo histori me gjykatën që kur e përdor unë termin bizantin për Aleksandrin ma quan shkelje ligji, ndërsa Aleksandri e përdor vet për veten e tij më sjell ndërmend një anekdotë studentore ruse. Tregohej për të qeshur nga studentët rusë. Në një vend publik ku ishte shkruar tabela “Mos pini duhan” një muzhik pinte duhan . E zuri polici dhe i tha do të paguassh 10 rubla gjobë, sepse po pi duhan kur kjo është e ndaluar. Muzhiku me qetësi i tha se s’kam shkelur ndonje rregull, të gjithë pinë duhan. Polici nguli këmbë në të tijën: “Këtu është vend ku ndalohet duhani. A e shikon atë tabelë ku shkruhet ndalohet duhani?”. Atëhere muzhiku nuk e zgjati më, dhe i tha: “Tani po, unë duhet të paguaj 10 rubla sepse atje është shkruar mos pi duhan. Tabela duhet respektuar”. Muzhiku bëri edhe një xhiro dhe pa në një qoshe pranë një bufeje të vogël tabelën “Pini lëng donatesh”. E thirri policin tek bufeja dhe e pyeti: Polic, a pin lëng domatesh ti?”. “Jo, - u përgjigj polici”. “Atëhere m'i jepni 10 rublat se këtu tabela thotë pini lëng domatesh. E ato duhen respektuar”. Studentët rusë nuk e tregonin se ç’bëri polici. As unë nuk e di se si do të veprojë përfundimisht gjykata, kur Meksi zanatin e tij e quan “Arkitekturë Bizantine” dhe unë në shkrim e përdor këtë term që i pëlqen shumë Meksit.

Abdi Baleta

I vjetri · 8 Aug 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Ndersa ne faqet e metejme te te njejtit numer(13.11.2002) te "Rimekembjes", po postoj per ju Rekursin qe botuesi Ba;eta ka hartuar me perfaqesuesin e tij ligjor per ne Gjykaten e Larte, per t'u mbrojtur nga vendimi i padrejte i gjykates se Apelit. KUSH MERR VESH NGA JURIDIKU, DO TE VERE DUART NE KOKE. Po edhe kush nuk merr, mund te njihet me disa gjykjime te mbrapshta te Apelit shqiptar dhe me poshtersine me te cilen (nuk sulmohet Baleta, por) sulmohet shtypi nacionasit ne Shqiperi. Kurse me heshtjen mizore qe mbajti shtypi i perditshem ne ate kohe, do te njiheni me vone, po nepermjet shkrimeve nga "Rimekembja":

- - - - - - - - - - - -

REKURS

Kundër vendimit të Gjykatës Apelit Tiranë nr. 942 datë 24.09.2002 

PADITËS i kundërpaditur ; Aleksandër Meksi, i përfaqësuar nga Av.Artur Gurbardhi e Dhurata Meksi 

I PADITUR kundërpaditës : Abdi Baleta, i përfaqësuar nga Av. Bexhet Agolli 

OBJEKTI i padisë : Detyrimin e të paditurit për shpërblimin e dëmit jo pasuror në shumën 100 000 $

në bazë të nënit 625 të Kodit Civil

OBJEKTI i kundërpadisë : Detyrimin e paditësit të kundërpaditur të paguajë dëmin jo pasuror në

shumën 100 000 lekë në bazë të nenit 625 të Kodit Civil

PARA KOLEGJIT CIVIL TË GJYKATËS SË LARTË

TË REPUBLIKËS SË SHQIPËRISË

T i r a n ë

Kërkoj prishjen e vendimit i vendimit nr. 942, datë 24.09.2002 të Gjykatës së Apelit, Tiranë, si i padrejtë, i gabuar, i pabazuar në prova dhe në ligj dhe lënien në fuqi të vendimit nr. 1414 të datë 09.04.2002 i Gjykatës së shkallës së parë në Tiranë.

Të dy këto vendime kanë lidhje me kërkesë padinë e ngritur nga paditësi i kundërpaditur, Aleksandër Meksi dhe kundërpadinë e të paditurit kundërpaditës Abdi Baleta, për dëmshpërblimi dëmi jo pasuror në bazë të neneve 608 dhe 625 të Kodit Civil, shqyrtuar në shkallë të parë si çështje civile nr. 1368 në Gjykatën e Tiranës në disa seanca gjyqësore që përfunduan më 9 prill 2002 dhe në shkallë të dytë në Gjykatën e Apelit Tiranë në datën 24 shtator 2002.

Gjykata e shkallës së parë në Tiranë me vendimin nr. 1414 datë 9 prill 2002 ka rrëzuar si të pabazuar në prova e në ligj padinë e paditësit të kundërpaditur Aleksandër Meksi që kërkonte një shpërblim dëmi jo pasuror në masën 100 000 US dollarë dhe kundërpadinë e bërë nga i padituri kundërpaditës Abdi Baleta që kërkonte dëmshpërblim në masën 100 000 lekë. Kundër këtij vendimi ka bërë ankim në Gjykatën e Apelit në Tiranë paditësi i kundërpaditur Aleksandër Meksi. Unë, i padituri kundërpaditës, Abdi Baleta, megjithë rezervat që kisha për rrëzimin e kundërpadisë sime nuk bëra ankim në Gjykatën e Apelit, duke çmuar më të arsyeshme që në interes të drejtësisë të mbështesja një vlerësim parimor të rëndësishëm të bërë nga Gjykata e Faktit se “pretendimi i një të drejte (në gjykatë) nga paditësi nuk mund të konsiderohet shkaktim dëmi”. Çmova se duhet mirëkuptuar një gjykim i tillë i gjykatës për hir të konsolidimit të një rregulli të tillë në dhënien e drejtësisë.

Vendimin e Gjykatës së shkallës së parë për rrëzimin e padisë së ngritur kundër meje nga Aleksandër Meksi e kam çmuar dhe e çmoj të drejtë, të bazuar në prova e në ligj, të arsyetuar me logjikë juridike dhe në mënyrë të qartë e të mjaftueshme për të bindur çdo gjykatë të një shkalle më të lartë për drejtësinë e bazueshmërinë e tij. Për këto arsye shqyrtimin e çështjes në shkallë të dytë nga Gjykata e Apelit më datën 24 shtator 2002 e kam ndjekur nëpërmjet përfaqësuesit tim, avokat Bexhet Agollit, vetëm për të konfirmuar këtë qëndrim.

Përfaqësuesi im ka qënë i autorizuar dhe në dijeni vetëm për të bërë deklarimet e rastit për ato që përmbante vendimi i Gjykatës së shkallës së parë dhe për objektin e padisë e kundërpadisë që ishin marrë në shqyrtim gjyqësor nga Gjykata e shkallës së parë.

Përfaqësuesi im nuk ka qenë i autorizuar, as në dijeni të fakteve të tjera, për të shprehur ndonjë konsideratë para Gjykatës së Apelit për çështjet që dilnin jashtë objektit të gjykimit të shkallës së parë, konkretisht jashtë përmbajtjes së shkrimit tim me titull “Demaskimi i Meksit akuzë edhe për Berishën”, të botuar në gazetën “Rimëkëmbja” më 04.12.2001 kundër të cilit ishte ngritur dhe padia nga Aleksandër Meksi.

Në seancat gjyqësore në shkallë të parë përfaqësuesja e Aleksandër Meksit ka tentuar që gjykimi të shtrihej në shkrime të tjera të miat. Kjo tentativë me të drejtë nuk është marrë parasysh nga Gjykata e shkallës së parë, e cila i është përmbajtur shqyrtimit vetëm për objektin e përcaktuar në padinë e Aleksandër Meksit, duke orientuar palën e interesuar se mund të ngrinte padi të re për çdo ankesë tjetër që mund të kishte ndaj shkrimeve të mia, të botuara pas datës 4 dhjetor 2001. Tentativave të palës paditëse për të zgjeruar objektin e padisë në gjykimin e shkallës së dytë, përfaqësuesi im u është përgjigjur duke theksuar pamundësinë për t’u shprehur për to, sepse ato nuk ishin pjesë e gjykimit e vendimit në shkallë të parë.

Në përfundim të shqyrtimit të çështjes në shkallë të dytë, në datën 24 shtator 2002, treshja gjykuese e Gjykatës së Apelit e kryesuar nga Edmond Gogo, me anëtare Shpresa Beça dhe Tom Ndreca ka vendosur (vendimi është shpallur i paarsyetuar):

“Ndryshimin e vendimit nr.1414 të datës 09.04.2002 të Gjykatës së shkallës së parë në këtë mënyrë:

Pranimin e pjesëshëm të padisë.

Detyrimin e të paditurit kundërpaditës Abdi Baleta t’i paguajë paditësit të kundërpaditur Aleksandër Meksi 1 000 000 ( një milion) lekë.

Rrëzimin e kundërpadisë.” 

Këtë vendim të Gjykatës së Apelit e çmoj të gabuar, të padrejtë, të pabazuar në ligj e në prova për tri pikat e para të tij.

Për të mbështetur pretendimin tim të mësipërm para Gjykatës së Lartë parashtroj në këtë rekurs pretendimet e mia lidhur me:

1.Shkeljet e proçedurave ligjore nga Gjykata e Apelit që kanë çuar në pengimin tim për të gëzuar të drejtën themelore të njeriut për barazi përpara ligjit dhe për gjykim të drejtë e të paanshëm.

2. Moszbatimin nga Gjykata e Apelit të dispozitave ligjore e të përkufizimeve të nocioneve juridike që përcaktojnë se kur deklarimet gojore, apo shkrimet në shtyp, formojnë veprën e paligjshme të shpifjes apo fyerjes dhe të konsiderohen si shkaktim dëmi moral (jo pasuror) ndaj dikujt.

3. Mos vlerësimin e saktë në tërësi, e sidomos në pjesë të veçanta, nga Gjykata e Apelit të arsyetimit që i ka bërë Gjykata e shkallës së parë vendimit të saj, duke mos u shprehur fare pikërisht për elementet thelbësore që ka pasur parasysh Gjykata e shkallës së parë.

4. Mbështetjen nga Gjykata e Apelit në konsiderata që nuk kanë fare lidhje me gjykimin e shkallës së parë, në fallsifikime e shpifje të pranuara si të mirëqënia pa i kaluar në një proçes të rregullt shqyrtimi gjyqësor.

5. Qëndrimet e përfundimet antikushtetuese dhe antiligjore të Gjykatës së Apelit që përbëjnë shkelje flagrante të lirisë së shtypit, të të drejtës themelore të qytetarit për lirinë e mendimit dhe shprehjen e lirë të mendimit.

6. Orvajtjet e Gjykatës së Apelit për t’i dhënë vetes atribute ligjëvënëse duke sajuar “norma të reja” të panjohura të detyrimit antiligjor për gazetarët, publicistët, qytetarët që shkruajnë në shtyp dhe që kanë natyrë të tillë që të vendosin autocensurën nën kërcënimin e sanksioneve gjyqësore.

7. Politizimin e skajshëm dhe të dëmshëm të proçesit ligjor nga Gjykata e Apelit.

8. Pasaktësinë e Gjykatës së Apelit në interpretimin e nocioneve e koncepteve juridike përgjithësisht të njohura e të pranuara dhe të termave e praktikave të përdorimit të përditshëm në gazetari, publicistikë, politikë, gjuhësi me të cilat ka manovruar gjykata për dhënien e vendimit të gabuar dhe të arsyetimit të tij me shtrembërime e falsifikime.

9. Për caktimin e shumës së dëmshpërblimit në një mënyrë krejt subjektive (më shumë arbitrare) pa analizuar asnjë rrethanë konkrete.

10. Shtrembërimin flagrant të qëllimit të shkrimit tim të datës 4 dhjetor 2002 dhe atribuimin personit tim të shkrimeve që nuk janë të miat si dhe shpifjen se kam shkruar me pseudonim. 

Pretendimet e mia i mbështes në provat që tashmë janë në dosjen e çështjes gjyqësore të krijuar gjatë proçesit të shqyrtimit gjyqësor nga Gjykata e shkallës së parë dhe që unë i kam analizuar gjerë e gjatë në kundërpadinë prej 12 faqesh të daktilografuara që mban datën 12 shkurt 2002, të cilën unë e kam paraqitur, me shkrim e me lexim, në seancën e parë të gjykimit, më datën 13 shkurt 2002. Provat që hedhin poshtë trillimet e shpifjet që kanë zënë vend në arsyetimin e vendimit të Gjykatës së Apelit nr. 942 datë 24.09.2002 do t’i përmend në këtë rekurs. Ato janë të qarta, gjërat janë të shkruara. Saktësia e këtyre provave mund të verifikohen lehtë edhe kryesisht nga organet e drejtësisë.

Gjykata e Apelit e ka shpallur vendimin e saj, vetëm pjesën urdhëruese të tij, më 24 shtator 2002. Por deri më 11 tetor 2002 as unë, as avokati Agolli, nuk kemi mundur të vihemi në dijeni për arsyet për të cilat Gjykata e Apelit kishte marrë këtë vendim. Vetëm në këtë datë ka qënë e mundur të marrim kopjen e vendimit të arsyetuar. Pra në një farë mënyre është prekur mundësia për të reaguar ndaj vendimit. Mbi të gjitha vetëm në këtë kohë unë kam patur mundësi të vërej se Gjykata e Apelit nuk është marrë vetëm me vlerësimin e gjykimit e vendimit të Gjykatës së shkallës së parë, por paska bërë një gjykim të panjohur për mua për shkrime të tjera të papërcaktuara, që sipas saj vertetojnë fajësinë time edhe për rastin e shkrimit të datës 4 dhjetor 2001, që ishte i vetmi objekt gjykimi në shkallë të parë.

Pra, Gjykata e Apelit me dashje më ka venë në pozitë të pabarabartë me palën time kundërshtare dhe më ka berë padrejtësi flagrante duke ndërruar objektin e gjykimit pa m'u komunikuar ndonjë kërkesë dhe pa ndonjë vendim gjyqësor të shprehur për ndryshimin e objektit të gjykimit.

Paditësi i kundërpaditur, Aleksandër Meksi, e vuri në lëvizje Gjykatën e shkallës së parë duke u shprehur me shkrim: "Shkak për ngritjen e kësaj kërkese është berë i padituri, i cili në gazetën "Rimëkëmbja" të datës 04.12.2001 me titull "Demaskimi i Meksit akuzë edhe për Berishën", në mënyrë të pamoralshme ka fyer dhe shpifur në mënyrë publike në adresë të personit tim si ish-person zyrtar, shpifje të cilat janë drejtuar edhe kundër të ndjerit babait tim Gabriel Meksi". (Fjalia e mësipërme është redaktuar me gabim gjuhësor të dukshëm se në të mungojnë fjalët e domosdoshme “... në shkrimin”...me titull... Duket që përpiluesi nuk e njeh mirë gjuhën shqipe). Ja, pra, cili është objekti i gjykimit që Gjykata e shkallës së parë e pranoi për shqyrtim, e shqyrtoi sipas procedurave dhe e përfundoi me shpalljen e vendimit të saj nr.1414 datë 09.04.2001. Edhe Gjykata e Apelit, ku çështja mbriti pas ankimit, duhej të shprehej për këtë objekt gjykimi dhe mbi bazueshmërinë e vendimi përkatës të marrë në shkallë të parë.

Por, Gjykata e Apelit në vendimin e saj shprehet qysh në fjalinë e dytë të pjesës arsyetuese : "Nga aktet del se i padituri kundërpaditës në shkrimet e ndryshme të botuara në "Rimëkëmbja" ka ngritur akuzën që përbëjnë shpifje e fyerje në ngarkim të paditësit Aleksandër Meksi" (nuk po e ndreq gabimin gjuhësor të bërë në vendim). Kurse Gjykata e faktit në vendimin e saj është përqëndruar vetëm në analizën e shkrimit "Demaskimi i Meksit, akuzë dhe për Berishën". Pse atëherë Gjykata e Apelit është larguar nga ky objekt i përcaktuar dhe bën fjalë për "shkrime të ndryshme të botuara në "Rimëkëmbja" pa treguar as titullin e këtyre shkrimeve të miat, as datat kur janë botuar, para apo pas ngritjes së padisë?!

Arsyet i di, por nuk i ka shtjelluar, Gjykata e Apelit që ka vepruar në këtë mënyrë. Unë kam të drejtën të kundërshtoj këtë mënyrë veprimi që është antiligjore, arbitrare dhe më ve mua në pozitën e qytetarit të dëmtuar, të cilit i mohohet e drejta për proces gjyqësor të ndershëm e të drejtë dhe barazia para ligjit.

Gjykata e Apelit ka menduar se e kapërceu këtë parregullsi në veprimet e saj duke më atribuar mua shkrimin e titulluar "Sa të ketë Krosin, s'e gjen gjë Fatosin", i botuar fillimisht në "Rimëkëmbja" më 26.02.2002 dhe pastaj, sipas Gjykatës së Apelit, në gazetën ",Bota Sot" (e përditshmja e madhe në gjuhën shqipe që qarkullon në Europë, SH.B.A e tani në Kosovë) në datën 06.04.2002. Madje këtë ribotim në “Bota Sot” Gjykata e Apelit e ka marrë e vlerësuar si episodin kryesor e themelor mbi të cilin ngre strukturën çyryke të vendimit të saj të padrejtë.

Këtu Gjykata e Apelit ka bërë gafën e saj më të rëndë dhe ka dhënë dëshminë më të qartë se në gjykim ka qenë tërësisht e njëanshme, ka pranuar si të mirëqëna trillime e shpifje që mund t’i jenë servirur, në mënyrë ende të paqartë për mua, nga pala i kundërshtare me mua, pra është nisur nga fakte që nuk janë analizuar e vlerësuar në gjykatën e shkallës së parë, dhe për rrjedhojë nuk kishin vend as midis "akteve të çështjes" në shqyrtim. Autori i shkrimit "Sa të ketë Krosin, s’e gjen gjë Fatosin" nuk është Abdi Baleta, as "Dulejman Milo", që gjykata në mënyrë krejt të habitshme e pranon dhe e shpall si pseudonim të Abdi Baletës, por është një person real, i cili tani banon në SH.B.A. Ai quhet Dylejman Mila. Me këtë emër autorial real dhe jo pseudonims, siç e paraqet Gjykata e Apelit, janë botuar në gazetën "Rimëkëmbja" disa shkrime. Më 22 janar 2002 është botuar shkrimi "Rrite këlyshin të të kafshojë" (që s'ka të bëjë me Aleksandër Meksin). Në fund të shkrimit është shënuar se Dylejman Mila banon në Nju York, SHBA. Më 29 janar 2002 në “Rimëkëmbja” është botuar shkrimi me titull “Faleminderit ty burrë që je gjak nga gjaku që më urren gjer në varr”. Autori i tij, Dylejman Mila, i drejtohet një kinoregjizori serb për punën e një filmi dhe jo Aleksandër Meksit Unë , Abdi Baleta, nuk kam pasur e nuk kam dijeni për këtë film e për atë kinoregjizor që të shkruaja këtë artikull. Shkrimi "Sa të ketë Krosin, s’e gjen gjë Fatosin" është botuar më 26 shkurt 2002 dhe është vërtetë një rreshtim faktesh që duhet të jenë shumë irrituese për Aleksandër Meksin, të cilit nuk i pëlqen fare t’ia demaskojnë bëmat publikisht . Në fund pas emrit të autorit shënohet , SH.B. A, vendi nga vinte shkrimi.

Më 16 prill 2002 është botuar shkrimi i Dylejman Milës (jo Milos) "Bum..orët po kthejnë përsëmbari, njerëzit duhet të flasin". Edhe ky shkrim duhet ta ketë zemëruar e shqetësuar shumë Aleksandër Meksin ndonëse vet Mila në të ka theksuar: "Nuk urrej njeri në botë.... Nuk janë inatet e mia për Meksin apo kushdo qoftë që më shtyjnë të shkruaj. Unë s'jam mik i Baletës, për më shumë s'e njoh fare.....” Vërtetë unë dhe Mila nuk njihemi, s'jemi takuar. Mbase Aleksandër Meksi e ka takuar, se Mila ka qenë veprimtar i PD-së, i forumit të saj rinor, para se të largohej nga atdheu, i zhgënjyer dhe i dëshpëruar nga pushteti i Berishës dhe i Meksit, siç shkruan ai dhe shumë të tjerë. Shkrimet e Dylejman Milës kuptohen fare lehtë nga çdo lexues se nuk janë të miat. Stili është tjetër. Njerëzit që përmenden në to me iniciale, ose vetëm me emër apo mbiemër të plot, nuk janë nga të kontakteve të mia. Vendet ku ka qenë e ku ka shkelur Mila ndryshojnë nga vendet ku kam qenë e kam shkelur unë gjatë këtyre 10 viteve të fundit. Shkrimet Milës në vëend të germës “ ë” kanë “e” pa dy pikat, se janë transmetuar me “E-mail” etj.

Është e "habitshme" se si një treshe gjyqtarësh të Gjykatës së Apelit me shumë lehtësi e bëjnë të paqenë një person të tillë real dhe shtrembërojnë me ndihmën e germës "O" mbiemrin e tij që të sajojnë një pseudonim për të më atribuar mua shkrime që nuk janë të miat. Një gafë e tillë e rëndë ligjore, procedurale dhe për sjelljen e rëndomtë njerëzore e komprometon përfundimisht tërë gjykimin e treshes së Gjykatës së Apelit, vendimin e saj, arsyetimin e këtij vendimi dhe është e mjaftueshme të kuptosh se kjo treshe ka vepruar me paragjykime e prapamendime kundër njerës palë në proces për të favorizuar me dashje të zellshme palën tjetër. Kjo është një shkelje nga më flagrantet që mund të bëjë një trup gjykues dhe në mënyrë të natyrshme të shtyn të hamendësosh për shkaqet antiligjore, antietike dhe antimorale të këtij veprimi.

Gjykata e Apelit e kishte shumë të lehtë të verifikonte këtë gjë këtu në Tiranë pa u ngatërruar me arsyetimet e saj të dështuara se "që i padituri e ka shkruar këtë shkrim vertetohet me shkrimin në gazetën "Bota Sot" datë 06 prill 2002 me të njëjtin titull që ka autor të paditurin dhe me fotografi". Mila ka vend pune, banesë, adresë, numër telefoni në Nju Jork.

Gazeta "Bota Sot" nuk vjen në Shqipëri dhe nuk më ka rënë rasti të shoh këtë faqen 9 të datës 6 prill. Por faqja 9 e "Bota Sot" është "faqja e Abdi Baletës" ku botohen prej 6 vitesh me radhë mesatarisht një herë në dy ditë, ose dhe më shpesh, shkrime të miat nën të njëjtën rubrikë "Kronikë kohe". Në krye të faqes, në cep është gjithnjë një fotografi e imja e vogël, gjithmonë e njëjta. Në këtë faqe botohen edhe shkrime me autorë të tjerë që i dërgoj unë nga Tirana, si përgjejës i redaksisë së Tiranës. Edhe shkrimin e Milës e kam dërguar unë. Nuk kishte përse të bëheshin hetime deri jashtë kufijve të Shqipërisë për të zbuluar (në fakt mohuar) ekzistencën e Dylejman Milës, sepse shkrimet e tij në “Rimëkëmbja” kanë plot karakteristika që i dallojnë nga shkrimet e mia.

Besoj se Gjykata e Apelit duke shkelur në një dërrasë të tillë të kalbur ka shkelur njëkohësisht ligjin, etikën profesionale, seriozitetin e proçesit të drejtdhënies dhe ka dëmtuar padrejtësisht mua. Është Dylejman Mila nga Nju Jorku, jo Abdi Baleta në Tiranë që i është drejtuar Aleksandër Meksit me fjalë të tilla therrëse: “Eh, Kros i keq që don të hiqesh më katolik se Papa dhe çon njerëz nëpër gjyqe për shpifje, hajt më ço dhe mua, por kujdes se po folën si unë dhe të tjerë që e duan atdheun, ndoshta duhet të shkosh të zëvendësosh Nanon në Tepelenë...... Po t’i s’ke frikë se s’ka drejtësi e shtet në Shqipëri se ti e shkallmove me themel. Po ta dish se dhe ne s’kemi frikë paçka se sot nuk e kemi forcën e duhur ndaj teje dhe rep[tilëve si ti...... si ke fytyrë të paraqitesh para organeve të drejtësisë, apo ke bindjen se ato nuk janë organe drejtësie dhe për pesë lekë shesin atdheun”.

Edhe vet Aleksandër Meksi e mbështet këtë vlerësim të Milës për shtetin shqiptar kur flet për “ata që kanë në dorë këtë spurdhjakoshtet” (“Shekulli” 1 mars 2002). E kam thënë e do ta them mendimin tim se “ciniku Meksi hiqet sikur mbi të nuk bie përgjegjësi që Shqipëria u bë sspurdhjakoshtet” (shkrimi “Rikthimi i Meksit në bizantizëm” “Rimëkëmbja” 12 mars 2002). E kam pyetur e përsëri do ta pyes bizantinin Meksi dhe Berishën se ç’dinë ata për majoren e Sigurimit “Shaljania”. Agim Shehu i është drejtuar Aleksandër Meksit me etiketimet “varrmihës”, “varrbërës”, “sigurims i vjetër”, “që përdori funksionin e kryeministrit të kohës së demokracisë që të shtronte rrugën për ardhjen në pushtet të komunizmit”. Mos vallë Gjykata e Apelit do të më ndëshkojë përsëri mua që përdor citime te tilla në vend që të bëjë një padi në Gjykatë për të vërtetuar se është apo jo kështu? Mos vallë i duhet ndonjë vendim gjyqësor Gjykatës së Apelit që ta marrë vesh se kur Meksi ishte kryeministër u vra dhe u varros shteti shqiptar? Gjykata për gjëra të tilla duhet të ndjekë parimin “evidentum non habet probationem” Evidentja, ajo që është e qartë, s’ka nevojë për t’u provuar.

Gjykimi i çështjes së kurdisur nga Aleksandër Meksi në shkallë të parë më nxiti të besoja se po i jepej në provë Dylejmanit të mërguar nga zhgënjimi e dëshpërimi se duhet të rifitojë një farë besimi. Por gjykimi në shkallë të dytë nga treshja e Gjykatës së Apelit shkon në favor të dëshpërimit që shpreh ai dhe të denoncimit që bën ai.

Është e vështirë lufta e të mirës me të keqen edhe në rrafshin e dhënies së drejtësisë. E për fat të keq dëshpërimi për gjendjen e rëndë në organet e drejtësisë është bërë dukuri e përgjithshme. Prandaj lufta e secilit kundër orvajtjeve të atyre që duan të instrumentalizojnë organet e drejtësisë për të mbuluar bëmat e tyre të zeza, për të xhvatur, për të bërë luftë të fëlliqur politike është luftë në interes të shoqërisë edhe kur bëhet në terrenin e një çështjeje konkrete me palë individë të caktuar.

Është Dylejman Mila nga Nju Jorku që me dëshirën e vullnetin e tij është përfshirë në trajtimin e këtyre problemeve. Unë për herë të parë nga shkrimi i Dylejman Milës kam ndeshur në fjalë të tilla drejtuar Aleksandër Meksit: “Kam njohur edhe një gazetar nga Amerikan që ma prezantoi Laura M..... dhe që ka ndenjur në Shqipëri tetor 1991-prill 1992 dhe punoi me porosinë që ti të ishe kryeministër. Ai nuk është mik i Shqipërisë dhe i shqiptarëve”. (“Rimëkëmbja” 16 prill 2002). Mos duhet vallë që pse citoj këto fjalë të Dylejman Milës të detyrohem t’i paguaj Aleksandër Meksit 1 000 000 USD (se Meksi edhe në akte zyrtare shqiptare nuk begenis të përdorë Lekun) përderisa ende nuk ekziston një vendim gjyqësor i formës së prerë me të cilin vërtetohet ai fakt që përmend Mila? Sipas arsyetimit të treshes së Gjykatës së Kasacionit edhe kjo mund të ndodhë. Ku synojnë “arsyetime” të tilla ta çojnë drejtësinë e shoqërinë në Shqipëri?!

Qysh kur kam marrë kërkesë padinë e Aleksandër Meksit në fund të muajit Janar të vitit 2002 për mua ishte e qartë se ai po fabrikonte një çështje gjyqësore juridiko-civile për qëllime thellësisht e kryesisht politike, që mbase kishin më shumë rëndësi për të se sa xhvatja e një shume parashë për të kompesuar “dëmtimin e moralit” të tij që u monetarizuaka shumë lehtë.

Në interpretimet e mia e ka përmendur synimin e Meksit për të instrumentalizuar proçesin e drejtësidhënies për qëllime të luftës politike që zhvillohet midis tij e meje qysh nga viti 1991 dhe që ka patur si strumbullar qëndrimet që duhet të mbajë shteti shqiptar përball politikës armiqësore të Greqisë. Por pavarësisht nga kjo bindje para gjykatës u paraqita me detyrimin e qytetarit për një ballafaqim serioz thjesht në terrenin juridik dhe me dëshirën e mirë që të ndihmojmë që ky proçes në mes dy njerëzve të politikës të mos dilte nga korniza juridike, të mos shkaktonte as telashe të tepërta të kësaj natyre për organet e drejtësisë dhe as ndonjë shkas për fushata propagandistike spekuluese që janë dukuri e rëndomtë në jetën e vendit tonë. Kurse paditësi Aleksandër Meksi vërtetoi atë që shkruan Mila “nuk pati fytyrë të dalë para gjykatës” as në një rast të vetëm dhe e la punën në dorë të bashkëshortes përfaqësuese dhe të një shoqërueseje të kurdisura për të provokuar skena të pahijshme në mjediset e gjykatës.

Fatmirësisht gjykata e shkallës së parë me përkushtim ndaj ligjit e mbajti gjykimin në kornizën juridike dhe vendosi atë që e gjykoi të drejtë duke arsyetuar mbi baza ligjore e arsyetime juridike.

Fatkeqësisht Gjykata e Apelit e ka thyer kornizën juridike të vlerësimit të provave, arsyetimet të vendimit, duke i dhënë ngjyrim të dukshëm e të keq politik kësaj çështjeje. Por edhe pse ka ndodhur kështu unë do të bëj detyrën time qytetare dhe respektoj detyrimin ligjor që kundërshtimet e mia të jenë në rrafshin juridik, duke kujtuar aspektin politik vetëm kur është absolutisht e pashmangshme për shkak të arsyetimeve Gjykatës së Apelit.

Gjykata e Apelit ndonëse përdor termat me tingëllim të butë “ndryshim vendimi” në fakt është përpjekur të bëjë, pa gjetur argumente ligjore bindëse, një përmbysje të tërë gjykimit të bërë në shkallë të parë. Rregulli proçedural ia jep Gjykatës së Apelit këtë pushtet mbi gjykimin e Gjykatës së Shkallës së Parë, më të ulët. Por ky pushtet duhet të ushtrohet në kufijtë e parashikuar në ligj dhe të jetë i bazuar në mënyrë të tillë që t’i shërbejë dhënies së drejtësisë dhe jo të padrejtësisë e gabimit në zbatimin e ligjit dhe vlerësimin e provave.

 Gjykata e shkallës së parë pasi ka marrë provat e ka analizuar rastin me një logjikë të mirëfilltë juridike duke konkluduar se për të patur “shkaktim dëmi jo pasuror” duhet të konkurojnë këto kushte:

a) ekzistenca e dëmi, b) kundërligjshmëria e veprës, c) lidhja shkakësore midis veprës e dëmit, ç)ekzistenca e fajësisë së personit që ka shkaktuar dëmin. 

Gjykata me shumë të drejtë e me dobi për zgjidhjen e mirë të çështjes ka mbajtur parasysh se “Fakti i cënimit të tij (personit që ankohet) në nderin e personalitetin e tij është kategori subjektive. Përndryshe ajo nuk mund të matet. Ajo do të konstatohet duke analizuar të gjithë elementët e tjerë që konstatojnë shkakun e dëmit”. Gjykata i ka analizuar këto elemente dhe është bindur se në shkrimin tim “Demaskimi i Meksit akuzë edhe për Berishën” nuk ekzistojnë këto elemente që t’i kenë shkaktuar dëm paditësit.

Gjykata duke u nisur nga përcaktimi ligjor i veprës penale të fyerjes e të shpifjes ka arritur në përfundimin se në shkrimin tim “nuk ka fjalë fyese ose ndonjë shprehje poshtëruese ose anormale, ndonjë epitet tallës ose poshtërues”.

 Kurse Gjykata e Apelit si mëkat të shkrimit tim të datës 04.12.2001 “Demaskimi i Meksit akuzë edhe për Berishën” konsideron se “.... i padituri megjithëse e ka marrë si mbrojtje të tij shkrimin e Agim Shehut, nuk ka mundur të fshehë shprehje që janë të tij dhe jo të Agim Shehut”. Ky formulim i mjegullt që mbështjell një mendim të turbulluar nuk jep asnjë shenjë se në shkrimin tim ka fyerje apo shpifje. Unë nuk kam marrë në mbrojtje shkrimin e Agim Shehut, por vetëm i jam referuar atij shkrimi për të trajtuar një tjetër subjekt që përbën thelbin e shkrimit tim, mënyrën se si janë administruar punët e shtetit nga pushtetarë të lartë dhe konkretisht nga ish-kreu i shtetit Sali Berisha. 

Edhe sikur unë të merrja, ose të marr në mbrojtje shkrimin (tani shkrimet) e Agim Shehut, kjo nuk del jashtë të drejtës për të patur e shprehur opinion dhe nuk është cënim i nderit e personalitetit të dikujt që nuk i pëlqen kur shprehja e opinionit bëhet pa shtuar shpifje dhe pa përdorur fjali fyese.

Gjykata e Apelit bën vlerësimin absurd nga pikpamja e ligjit dhe e logjikës juridike e asaj të rëndomtë. Në shprehjen “Kur bizantini njollos të ndershmin” i padituri menjëherë pa fakte (pra pa u vërtetuar nëse ato që shkruante Agim Shehu ishin apo jo të drejta) ka pranuar se shkrimi i Agimit ishte i drejtë dhe sulmi i Aleksandër Meksit kundër Agim Shehut ishte i “bizantit”. Është për të ardhur keq që në një vendim gjyqësor ndeshesh me një fjali si kjo e ndërtuar në mënyrë gati të pakuptueshme, kur fjala “bizantin” zëvendësohet pa kuptim me fjalën “bizant”.

Gjykata e Apelit nuk ka mbajtur parasysh se shkrimi im është publicistikë dhe jo vendim gjyqësor. Në publicistikë njeriu shpreh ndjesitë e tij, perceptimet e tij, dëshirat e tij, vlerësimet e tij në mënyrë të ndryshme nga sa bën një gjyqtar kur gjykon një çështje për të cilën do të japë një vendim që duhet të marrë formë të prerë.

Në gazetari e publicistikë nuk ka “vendime të formës së prerë”. Edhe sikur unë të krijoja idenë se në polemikën Meksi-Shehu, kishte të drejtë Shehu kjo nuk përbën dëm moral për Meksin. Por Gjykata e Apelit gabon në vlerësimet e saj sepse qëllimi i shkrimit tim nuk ishte t’i jepja të drejtë Shehut kundër Meksit, por t’i bëja Berishës ato pyetje që i kam bërë që në opinionin publik të sqarohej kush kishte të drejtë e kush jo nga dy hierarkët e lartë të pushtetit të kohës së Berishës, ish-kryeministri Aleksandër Meksi dhe ish-shefi i policisë Agim Shehu, që po kacafyteshin.

Unë si publicist nuk mund të prisja dhe nuk kisha asnjë detyrim ligjor të të prisnja e të mos shprehesha për këtë çështje deri sa një gjykatë të vendoste se kush ka të drejtë Meksi apo Shehu, vendim që mund të mos vinte kurrë dhe që nuk është e lehtë të vijë, edhe pse është zhvilluar një proçes gjyqësor, sipas meje krejtëisht i dështuar.

Gjykata e shkallës së parë e ka kuptuar dhe vlerësuar drejt faktin që unë qysh në fillim të shkrimit tim kam vënë fjalinë “shkas për këtë shkrim u bë një replikë shumë domethënëse e ish-kreut të policisë shqiptare, gjeneral majorit Agim Shehut, ndaj disa pohimeve të bëra në shtyp kundër tij nga ish-kryeministri Aleksandër Meksi”.

Nuk ka nevojë për vërtetim se shkrimi i Agim Shehut ishte dhe mbetet shumë demaskues për Aleksandër Meksin. Ndryshe nuk do të reagonte siç ka reaguar. Fjala “demaskuese” nuk ka asnjë tingëllim përkeqësues. Përdorimi i fjalës demaskuese nuk do të thotë aspak se unë mora në mbrojtje shkrimin e Agim Shehut, që edhe po ta kisha marrë në mbrojtje si p.sh. duke thënë më “duket më i argumentuar e serioz se ai i Aleksandër Meksit” nuk do të thoshte asgjë të padrejtë e të paligjshme, asgjë fyese e shpifëse.

Gjykata e Apelit gabon kur analizon e interpreton fjalët e mia “Kur bizantini njollos të ndershmin”. Ky është një nëntitull me rol stilistik në shkrim. Gjykata e Apelit duhej të kishte vënë re se ky nëntitull është i vënë me thonjëza që ndihmojnë për të larguar çdo keqkuptim se po marr në mbrojtje njërin kundër tjetrit. Gjykata e Apelit duhej t’i kishte kushtuar vëmendjen e duhur fjalisë që pason atë nëntitull dhe që është “Kjo do të ishte fjalia më e shkurtër për të shprehur njëherësh përmbajtjen e shkrimit dhe thelbin e mesazhit politik e moral të replikës së gjeneral Agim Shehut me shpifjet që sipas tij vazhdon të bëjë Aleksandër Meksi për të hedhur baltë mbi gjeneralin e policisë, fajet për mbrapshtitë që janë të ish-kryeministrit”.

Pra është e qartë për cilindo lexues se kam shkruar vetëm se si e kuptoj unë shkrimin e Agim Shehut, jo se unë i quaj të vërtetuara ato që thotë ai. Fjalët “sipas tij”, Agim Shehut, duhej të mjaftonin për t’i larguar plotësisht Gjykatës së Apelit ato mendime që ka shprehur në vendim.

Është një çudi më vehte se si Gjykata e Apelit ka arritur të arsyetojë “pretendimi i avokatit të të paditurit se në shkrim përdor figura letrare nuk mund të shërbejë në rastin konkret”. Pse nuk shërbekan vallë: mos e ndalon ligji që në shkrime publicistike të përdoren figura letrare që kanë marrë dhe kuptim të tipizuar jo vetëm në Shqipëri por edhe në vende të tjera”.

Unë do ta quaj një mjerim gjuhësor e juridik fjalinë “Bizanti në këtë shkrim është i adresuar, ai sipas shkrimit është Aleksandër Meksi”. Aspak. Në shkrim nuk del gjëkundi se “Aleksandër Meksi është Bizanti”. Bizanti ka qënë perandori dhe ka marrë fund qysh në vitin 1453 kur Sulltan Mehmeti i II pushtoi kryeqytetin e saj Kostandinopolin (Stambollin e sotëm). Në shkrimin tim është përdorur termi “bizantin” e jo “Bizant”.

Në përdorimin e termit “bizantin”, “bizantizëm” nuk ka asgjë të kundraligjshme, asgjë fyese. Këto terma nuk kanë tingëllim përkeqësues (pezhorativ). Këtë e vërteton çdo fjalor gjuhësor që mund të hapësh. Në “Fjalorin e Gjuhës së sotme Shqipe” (edhe ky nuk mund të merret si model i saktësisë në shpjegimin e termave ndërkombëtare) shkruhet se “bizantin” do të thotë shtetas i Perandorisë mesjetare të Bizantit (ç’ka s’mund të jetë Aleksandër Meksi), “që ka të bëjë me Perandorinë dhe jetën e Bizantit”. Pastaj jepet kuptimi figurativ i fjalës “bizantin” “që është karakteristik për sjelljen, qëndrimet e veprimtaritë e shtresave të larta të zyrtarëve në Perandorinë Bizantine, hipokrit, dredharak, dinak që merret me hollësira të tepëruara”. Pra një shpjegim i ideologjizuar që krijon rrezik keqkuptimi. Në fjalorin “Uebster” të gjuhës anglo-amerikane s’jepen fare shpjegime të tilla. Në Fjalorin e Oksfordit për studjuesit e përparuar të gjuhës angleze kuptimi i fjalës “bizantin” shpjegohet “e ndërlikuar, e fshehtë, e vështirë për t’u ndryshuar”. Më i qartë është fjalorin i gjuhës franceze “Petit Robert” (botim i qershorit 2000) ku jepen të tilla shpjegime për kuptimin figurativ të termit bizantin : “term që të kujton debatet teologjike të kohës së Bizantit nëpërmjet teprimeve në marifete, karakterit formal e shterp”, dhe jep shembuj përdorimi si “diskutime e grindje bizantine, të diskutosh për seksin e engjejve, të çash në katër një fije floku”. Kurse “bizantizëm” ky fjalor quan “prirjen për diskutime bizantine”. “Bizantologji” quan “studimet historike dhe të qytetërimit bizantin”.

Në këto pra s’ka asgjë fyese. Nëse ka njerëz në Shqipëri ndaj të cilëve mund të përdoreshin terma të tilla më me siguri, ndër ta padyshim është edhe Aleksandër Meksi. Është bizantinolog. Për të në shtyp, jo nga “Rimëkëmbja”, është shkruar kohët e fundit se nga zhgënjimi prej dështimeve në politikë është kthyer në “bizantizmin” e tij për t’u përkushtuar shkencës së bizantologjisë. Madje është edhe një fakt që të bën të mendohesh për një “bizantizëm politik”. Kur ishte kryeministër i Shqipërisë Aleksandër Meksi u mburr se kishte gjetur e sjellë për tri ditë në Shqipëri një bamirës të madh “Perandorin e Bizantit” që do të investonte në vendin tonë 3 miliardë dollarë, përveç atyre 3 miliardëve të tjerë që do të investonte miku i zëvendës kryeministrit Tritan Shehu, i famshmi Xhon Mekgou, që kishte zbuluar arin shqiptar të fshehur në Zvicërr, por që ende nuk e dimë kujt i mbeti. Këto janë fakte për të cilat është shkruar në shtyp por nuk janë vërtetuara ende me vendime gjyqësore. Mos vallë sipas arsyetimeve të Gjykatës së Apelit unë duhet të detyrohem t’u paguaj disa qindra mijëra dollarë Aleksandër Meksit e Tritan Shehut sepse po shkruaj kështu? A nuk krijohet kështu terren gjyqësor që çdo batakçi të hedhë në shtyp në publik përralla të çuditshme dhe të presë se mos ndonjë i gjorë u referohet atyre dhe pastaj t’i kërkojnë atij shuma të majme? Ku mund ta çojë shoqërinë tonë angazhimi i gjykatave për të detyruar të “shpërblejnë dëme pasurore” ata që kur shkruajnë në shtyp i referohen ndonjë shkrimi të mëparshëm, por që nuk është vulosur me vendim gjyqësor?!

Në parim çështja gjyqësore e kurdisur nga Aleksandër Meksi në padinë e ngritur kundër meje duhej zgjidhur shumë thjesht vetëm duke iu përgjigjur kësaj pyetje: A ka vend për të ndëshkuar në rrugë gjyqësore një person i cili shkruan në një gazetë dhe i referohet një shkrimi të mëparshëm në një gazetë tjetër?”. Një llogjikë e shëndoshë juridike sipas mendimit tim, duhej të jepte përgjigje të prerë: kur dikush në një shkrim vetëm i referohet një shkrimi tjetër të mëparshëm dhe shpreh opinionin e tij për të nuk mund të paditet, as të ndëshkohet se ka cënuar nderin, dinjitetin e dikujt, apo ka shkaktuar ndokujt dëm. Përgjegjësinë për shpifjen apo fyerjen në publik e mban ai që e ka bërë për herë të parë. Përndryshe nuk do të ketë asnjë kuptim parimi “Shtypi është i lirë” dhe shuhet garancia kushtetuese për lirinë e mendimit e të shprehjes. Me vendimin dhe me arsyetimin e saj Gjykata e Apelit po e fut në rrugë të rrezikshme lirinë e shtypit në Shqipëri, të fituar me kaq vonesë e mund.

***

Është e dyta herë që më takon të paraqitem në një sallë gjyqi brenda 10 viteve të tranzicionit demokratik për të mbrojtur lirinë e shtypit. Në vitin 1992 jam paraqitur si avokat mbrojtës i palës së akuzuar në çështjen penale të ngritur nga “biznesmeni” francez Zhyljen Rosh kundër gazetës “Balli i Kombit” dhe gazetarit Myftar Gjana, të cilët Rosh i akuzonte për shpifje në dëm të tij sepse kishin shtruar çështjen nëse ishin të vërteta zërat që Rosh bënte veprimtari kontrabandë në Shqipëri. Nuk kishte, natyrisht, asnjë vendim gjyqsor që të kishte vërtetuar më parë se të shkruhej nga Gjana në “Balli Kombit” se Rosh ishte kontrabandist. Megjithatë, gjatë shqyrtimit gjyqësor të çështjes Rosh u detyrua të tërhiqte padinë dhe liria e shtypit u mbrojt.

Tani në vitin 2002 po më bëhet përsëri nderi që të mbroj lirinë e shtypit duke qenë i paditur jo më nga një francez (që tashmë është marrë vesh mirë se cili është) por nga vet ish-kryeministri i Shqipërisë, sepse në shkrimet e mia u jam referuar fakteve të njohura botërisht, por që Gjykata e Apelit do të na e ndalojë t’u referohemi pa i vërtetuar ato me vendim gjyqësor të formës së prerë. Sikur të triumfojë kjo logjikë, atëherë shtypi i lirë nuk duhet të ekzistojë më në Shqipëri dhe gazetat duhet të kthehen vetëm në faqe kronikash të “fakteve të vërtetuara” gjyqësisht, të zëvendësohe tshtypi i lirë me “gazeta gjyqësore”, dhe me kaq të marrka fund infrormimi i lirë i publikut. Kjo do të thotë mohin i njërës nga të drejtat themelore të njeriut, të drejtës për informim pa kufizim. Ndërsa Gjykata e Apelit me arsyetimin e vendimit të vet kundër meje përpiqet t’i japë formë një censure gjyqësore mbi shtypin e lirë. Kurse misioni i shtypit të lirë është të zhbirojë faktet, të nxisë debatin, të gërrmojë për zbulimin e të vërtetave, të verë në lëvizje mekanizmat e tjera të shoqërisë të shtetit, jo vetëm të regjistrojë e të afishojë fakte që kanë marrë vërtetimin e “vërtetesisë” me vendime gjyqësore të formës së prerë. Prandaj, $ështjen në të cilën gjendem i implikuar e vështroj më shumë si një gjyq që po bëhet kundër lirisë së shtypit dhe shtypit të lirë. Për më tepër as Gjykata e Apelit nuk kavërtetuar ndonjë nga pretendimete Meksit kundër meje dhe as ka kundështuara pohimet mia me vendime të provuara gjyqëisht.

Më ngjan mjerim juridik kur në vendimin e Gjykatës së Apelit lexon fjalinë “Pra, aludimi i shkrimit pa fakte dhe i bërë botërisht është fyerje”. Si qenka fyerje aludimi? A e di Gjykata e Apelit përkufizimin ligjor të fyerjes?! Nëse nuk e di e ka për detyrë ta dijë. Nëse e di dhe nuk e zbaton vepron në kundërshtim me ligjin. Kur Gjykata e Apelit merr e analizon si aludimet dhe mbështetet në ato që i quan aludime apo po gjykon mendimin dhe jo veprimin, ajo gjykon një vullnet që ka mbetur i brendshëm jo një vullnet të shprehur. Kjo është e gabuar edhe veprim i paligjshëm. Edhe në rast se aludohet për një gjë apo për një person nuk mund të ketë fyerje.

- - - - - - - - - - - - - - - -

Ky ishte rekursi.

I vjetri · 3 Sep 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Pershendetje,

Keni ndjekur, pra, rekursin qe botuesi i "Rimekembjes", z. Baleta, i ka derguar gjykates se larte dhe qe eshte botuar ne "Rimekembja". Tani mund te njiheni me disa grimca-artikuj problemore qe trajtohen ne "Rimekembja" mbi drejtesine. Pastaj do te dalim te media. Jemi me 1 dhjetor 2002:
- - - - - - - - - - - - - - - - - -

A DO TË SHKOJË PERËNDIMI PAS MENDJES SË EDMOND GOGOS?

Më 27 nëntor 2002 në gazetën “55” është botuar shkrimi i zotëri Kostaq Xoxës me titull “ A mund të merret gjykata me problemet historike?” Qysh në fjalinë e parë njoftohet se kjo “është një pyetje që i ka vënë analistët perëndimorë në dilemë”. Pastaj jepet një sqarim i domosdoshëm për të shmangur çoroditjen se “bëhet fjalë për librat që mund të argumentohen lehtëisht se shformojnë të vërtetën historike, libra të cilët janë tendenciozë në këtë drejtim”.

Ky problem në Perëndmi ka lindur sidomos pas botimt të disa librave që mohojnë ngjarje të rënda historike si shfarosja e miliona çifutëve në dhomate gazit gjatë holokostit nazist. Këtë vit në Francë është botuar nga autori Tierri Meisan libri me titull “Mashtrimi llahtarisës” që argumenton se historia e akteve terroriste të 11 shtatorit 2001 në Nju Jork dhe Uashington nuk është ashtu sikurse e ka paraqitur versioni zyrtar amerikan. Sipas Tierri Meisanit asnjë avion nuk ka rënë mbi ndërtesën e Pentagonit , por shpërethimi është kurdisur nga brenda. Sipas tij, edhe avionët që goditën kullat binjake në Nju Jork janë telekomnaduar nga toka dhe janë tërhequr me sinjale të disa mekanizmave të vendosur më parë në këto kulla. Sipas tij shërbimet izraelite të zbulimit kanë njoftuar 2 orë përara akteve. Po sipas tij, tërë kjo histori është rrjedhojë e një tentative për grusht shteti në Amerikë. Kundër këtij libri është botuar një tjetër po në Francë, me titull “ Gënjeshtra llahtarisëse” me autorë Gijom Dakie dhe Zhan Gisnel. Këta librin e Meisanit e fusin në kategorinë e atyre librave mohues për të cilët diskutohet nëse duhen ndaluar me vendime gjyqësore.

Në rubrikën e hapur nga “Korriere dela Sera” në Itali një lexues paska shprehur mendimin se librat me gënjeshtra duhen ndaluar sepse “një gënjeshtër nuk është opinion”. Në këtë fjali gjejmë pikërisht atë parim që vlen më shumë për drejtësinë se “nuk mund të ndalohet shprehja e një opinioni”. Por Gjykata e Apelit në Tiranë ( treshja Gogo-Beça-Ndreca) në gjykim e “çështjes Meksi kundër Baletës” ka shkuar deri atje sa ta konsiderojnë të ndëshkueshëm në rrugë gjyqësore çdo shprehje opinioni, nëse më parë kjo nuk është bërë objekt shqyrtimi dhe vendimi gjyqësor të formës së prerë. Për këtë treshe gjyqtarësh të jurispridencës shqiptare, ku trashëgimia për ndëshkimin e “krimit gojor” ( agjitacionit e propagandës) mbetet ende shumë e dhimshme, e mbase ende vepruese, me lehtësinë më të madhe edhe shprehjen e opinionit e vë në gijotinën e gjyqit me pretkstin se “krijon pështjellim fyes” ose “ është aludim fyes”. Kështu kjo Gjykatë e Apelit në Tiranë tashmë ka dhënë një rast konkret kur “gjykata mund të merret me problemet historike”, jo vetëm për çështje madhore si ato që diskutohen në Perëndim, por dhe për çikërrima të tilla nëse babai i një ish-kryeministri të Shqipërisë, Aleksandër Meksit, ka qenë aoe jo oficer grek. Gjykata e Apelit në Tiranë ka vendosur që çdo cikërrimë historike para se të përmendet në një libër, artikull, etj. duhet të bëhet objekt i shqyrtimit e vendimit gjyqësor

Atje në Itali paska lindur një shqetësim i madh nga mendimi i letërshkruesit në “Korriere dela Sera”, sepse krijohet rreziku që të zbrazen gjithë raftet me libra nëse do të kërkohët që librat e dyshuar si të gënjeshtërt duhet të kalojnë për shqyrtim në gjykatë. Pastaj do të lindë problemi se cila do të jetë gjykata e kualifikuar për të dhënë vendim për ta. Historinaët rrezikojnë tëkthehen të gjithë në eksspertë të gjykatave. Por ata do të kacafyten edhe më keq se deri tani.

Pra Gjykata e Apelit e Tiranës duhet të jetë Gjykata e parë në botën demokratike që ka pranuar parimin e censurës gjyqësore mbi librat e gazetat që botohen. Merita për këtë “revolucion totalitar” në drejtësinë e demokracisë natyrisht më parë se kësaj gjykate i takon ish-kreyministrit të parë të Shqipërisë në kohën e demokracisë, Aleksandër Meksit, gruas së tij Dhuratës, që si duket gjatë kohës që punonte në asrkivin e Ministrisë së Rendit ka mësuar shumë për censurën dhe një avokati që sigurissht ka dhënë ndihmesën juridike të rastit. Diskutimet në Perëndim janë shumë mbrapa në krahasim me “Drejtësinë meksiane-gogoiane” në Shqipëri, ku tashmë ndalimet nëpëmjet censurës gjyqësore nuk prekin vetëm libra që mohojnë holokostin, por edhe biografi personassh që për historinë nuk paraqesin asnjë interes. Me sa duket Meksi me ndihmëne Gogos, Beçës e Ndrecës do t’i bëjë Shqipërisë një dhuratë edhe më të llahtarshjme se “Skemat piramidale”, do t’i dhurojë “gjykata e historisë”.

Deri tani kemi dëgjuar se në Perëndim janë bërë padi dhe kanë filluar procese gjyqësore ( Në Francë, Zvicërr) për ndalimin e librit të Falaçit “Mllef e krenari”. Urojmë që gjykata franceze zvicerane të mos bien në kurthin e një ankimi me frymë censure. Falaçi ka shprehur opinionet e saj, ndiesitë, urrejtjen e mllefin e saj kundër myslimanizmit e myslimanëve. Është e drejtë e me vend të kundërshtohen idetë e saj. Por jo nëpërmjet gjykatave. Kundër meje dhe të afërmëve të mi është botuar një libër i tërë me të paktën 200 shpifje në fund të vitit 2001. Kurrë nuk më ka shkuar ndërmend të kërkoj ndalimin e këtij libri me anë të gjykatës. Kurse “demokratit të madh” Aleksandër Meksi i ka shkuar ndër mend të ndalojë nëpërmjet gjykatave referimet në shtyp kur përmenden Meksët.

Mjerimi i politikës dhe i drejtësisë në Shqipëri do të shfaqetedhe nëpërmjet gafave të tilla.

1.12.2002 Abdi Baleta
- - - - - - - - - -
Me ndiqini me poshte, nese vertet ju intereson te dini mbi median ne Shqiperi

I vjetri · 3 Sep 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Ne demaskimin e vertete te Meksit, Baleta fton te prononcohen edhe zyrtare te PD-se. Nje tjeter shrkim nga A. Baleta:
- - - - - - - - - - - - - -

A ËSHTË ALEKSANDËR MEKSI MIDIS “KUSARVE TË SHTETIT”?

Pyetje për Besnik Mustafajn e “të pastrit” e PD-së 

Besnik Mustafaj ka rënë në njëfarë qetësie kohët e fundit. Mbase merret me ndonjë nga punët e tij private, ose ka marrë leje krijimtarie! Mbase Berisha nuk ka më shumë nevojë për shërbimet e veçanta ndërmjetëuese që di të bëjë Besniku, tani që Saliu u bë “vëlla siamez në politikë” me Nanon! Megjithatë kanë vlagë ato që janë thënë për të, ose që ka thënë ai për të bërë punën e Berishës. Ka vlagë sidomos ai titulli intrigues “ Si e spastruam PD-në nga kusarët e shtetit” që ka përdorur gazeta “Albania” në datën 11 tetor 2002 duke u mbështetur në shpjegimet e Besnikut.

Metamorfoza e politikës së PD-së nga deklaratat e Besnikut tek “surprizat” e Saliut

Më 26 shkurt 2002 gazeta “Ballkan” pat shkruar se “Besnik Mustafaj ishte kandidati-kompromis i Partisë Demokratike për kryeytar shteti”. Tani kjo është një punë që nuk do më diskutim, sepse emri i Besnikut nuk u përmënd më pas këtij lajmi të kësaj gazete.Edhe kandidati i parë i përbashkët nanoist-berishist, Artur Kuko, diplomat si Besniku, dështoi. Fati i buzëqeshi një generali në pension të bëhej “president konsensual”.

Më datën 18 mars 2002 gazeta “Intevista” botoi një intevistë me Besnik Mustafajn nën titullin ”Peshqit e mëdhenj ndjehen të qetë nën sqetullën e Nanos”. Këtë qetësi tani po e shijojnë më së shumti Berisha me disa pasues të tij, të cilëve Nano po u jep poste e privilegje. Atëherë Besniku njoftonte shqiptarët se “ pjesa e PS-së e kontrolluar nga Fatos Nnao do të donte ta shtynte për në kalendat greke mocionin e opozitës (PD-së) për shkarkimin e Arben Rakipit ( kryeprokurorit të atëhershëm”. “Kalendat greke” që vajtonte Besniku erdhën shumë shpejt. Pra, në saje të “surprizave berishiane”e humbi kuptimin edhe shprehja “në kalendat greke” që tregon “një kohë që nuk vjen kurrë”.

Në atë kohë Berisha bërëi “aleancën fluide” me Rexhep Meidanin e me Ilir Metën dhe Arben Rakipi, të cilin dukej se po e mbante Nano, u hoq nga posti i tij, bash në kohën kur bënte premtime të mëdha se do të shpartallonte korrupsionin. Atëherë kemi shprehur vlerësimin se heqja e Rakipit bëhej për të fashitur, ose të paktën për ta vonuar, luftën kundër korrupsionit. Ky vlerësim sikur po del i saktë. Tani është nënkryetarja e PD-së dhe nënkryetare e parlamentit, Jozefina Topalli, që akuzon Prokurorinë se është stepur nën presionin e politikës dhe ka lënë pas dore luftën kundër korrupsionit. Prokurori Sollaku e ka kundërshtuar këtë duke deklaruar se “prokuroria as stepet as nxitet nga politika”. Ah sikur të ishte kështu! Por prova ende nuk ka dhënë së është pikërisht këshhtu. Dypushteti Nano-Berisha, megjithë rrufetë llafologjike që lëshon kundër korruspionit, duket se nuk është edhe aq i interesuar që prokuroria të hidhet në veprime konkrete.

Në intevistën e tij në “Intervista” të datës 18 mars , Besnik Mustafaj pat deklaruar : “ Gjithsesi ne kemi të gjithë elementët për të dyshuar se Prifti nuk është larg së vërtetës”. Ishte fjala për kundër-akuzën që bënte Dritan Prifti, ish ministër dhe kryetar i Energjetikës, ndaj Nanos, kur ky e akuzoi rëndë Dritanin për korrupsion. Atëherë Prifti akuzoi Nanon se kishte qenë në alliverishe për të pastruar në Shqipëri një miliard dollarë para të qelbura dikund jashtë shtetit shqiptar. Tani Nano është kryeministër. Prifti vazhdon të jetë i qetë sepse prokurori i ri hoqi dorë nga hetimet ndaj tij. Madje Prifti ka filluar të dalë dhe nëpër ekrane të japë mend si rregullohet furnizimi me energji elektrike, gjë që nuk e bëri kur ishte vet shef i madh energjetik. PD-ja ndryshe nga sa pat thënë Besnik Mustafaj nuk i zë më në gojë këto punë, as akuzat e bëra nga Nano kundër Priftit, as akuzate Priftit se Nano donte të pastrionte 1 miliard dollarë para të pista në Shqipëri. Kësaj i thonë luftë kundër korrupsionit me forca të bashkura të Nanos e Berishës!.

Disa muaj më vonë Besnik Mustafaj lëshoi edhe një bombë tjetër me efekte më tymuese e aroma më squfuroze për punët e “luftës së PD-së kundër korrupsionit”.Gazeta “Albania” e datës 11 tetor 2002 ka botuar fjalët e Besnik Mustafajt : “ Unë jam i bindur që edhe gjatë qeverisjes së PD-së ka pasur të korruptuar...Këtë e mbështes dhe në faktin se është zhvilluar një luftë kundër korruspionit...Por nga ana tjetër kjo luftë nuk ka qenë sa duhet efikase...Prandaj jam i habitur që kjo opozitë tashmë në pushtet prej pesë vjetësh nuk ka bërë asgjë për të verifikuar në rrugë ligjore akuzat e veta të dikurshme”. Gazetarja që ka biseduar me drejtues të PD-së ka bërë vlerësimin se këta pohojnë se “ të dyshuarit për korrupsion nuk jan më në PD” dhe se se të korruptuarit e djeshëm janë në koalicion me të korruptuarit e sotëm. Mirëpo tani nga demokratët janë Berisha e përkrahësit e tij që kanë hyrë në koalicionin më të ngushtë me socialistët, madje me më të akuzuarit midis tyre si Nano e Meta. Prandaj si duket ato planet antikorrupsion që pat shpallur me bubullima të forta Berisha në Kuvendin e VI të PD-së në vitin 1999 dhe në Kuvendin e VII në vitin 2001 nuk po përfillen fare edhe tani në kohën e dypushtetit informal Nano-Berisha.

Pse Meksi i nisi “aksionet guerrilie” kundër Berishës?

Nga deklarata e Berishës se duhej filluar verifikimi i faturave qysh nga viti 1992 dhe pohime si ato që pëmbajnë fjalët e Mustafajt në radhë të parë duhej të njeheshin të cënuar në interesat apo thjesht në nderin e tyre ata drejtues të lartë të PD e të pushetit të saj që janë larguar ose mënjanuar nga Partia duke përfshirë atë që duhet ta ndjejë veten më përgjgëjs e mbi të cilin duhet të bien në radhë të parë fajet për korrupsion gjatë qeverisjes së PD-së, ish-kryeministrin Aleksandër Meksi.

Reagimet ishin të menjëhershme, madje ato u pasqyruan të njëtën ditë, më 11 tetor 2002, në “Albania” më gjërësisht se thëniet e Mustafajt. Si duket mjeshtrat e propagandës kurthngritëse Besnik Musstafajn e kishin tëhequr në grackë pikërisht për t’u dhënë rastin për kundërsulm atyre të larguarve nga PD-ja që Berisha po i shpallte si të dyshuar për korrupsion kur ishin në qverinë demokratike. Nën titullin “Kontrolli do të çojë në vend nderin e asaj qeverisjeje” gazeta e pollarit Ylli Rakipi botonte reagimin e ish-zëvendëskryeministrit demokrat dhe ministër i financave, Dylber Vrioni, njëri nga më të llastuarit prej Berishës dikur. Ish-zëvendëskryministri tjetër, Dashamir Shehi, bënte sarkazëm duke thënë se “edhe një që u dënua për korrupsion na doli nderi i kombit”. I referohej Fatos Nanos të cilin sapo e kishte dekoruar presidenti Moisiu, me miratim të Sali Berishës, sigurisht.

Por hapësirën më të madhe në gazetën “Albania” të datës 11 tetor e kishin lënë për “mllefet dhe krenarinë” antiberishiane të ish-kryeministrit, Alesandër Meksi. Varfanjaku i i periudhës së fillimit të demokracisë, njeriu që mbahet mend për biçikletën e tij të vjetër që më shumë e tërhiqte si fshatari gomarkën për kapistalli se i hipte, sapo la postin e kryeministrit doli pasanik e biznesmen i madh, madje në fushën më fitimprurëse të biznesit shqiptar, ndërtimet, ku ai vetreklamohet me kartvizitën “Arkitekturë bizantine”. Tani ai kishte guximin e pasanikut të ri të derdhte nervozimin e ndaj aludimevet për korrupsion që lëshon Berisha apo ndonjë drejtues tjetër i PD-së edhe në adresë të tij. Gazeta Meksit i kishte bërë privilegjin duke e botuar intervistën të plotë, jo si në rastin e Mustafajt, Vrionit e Shehit kur intevistuesi kishte bërë reportazh sipas oreksit të tij. Titulli i intevistës së Meksit është shumë agresiv dhe fyes “Berisha e ktheu PD-në çetë”. Kështu që sipas logjijkës së “luftës civile” edhe Meksi po vepron si “komandant njësitëi guerril”.

Shatobriani paska trajtuar edhe “rastin Meksi”

Meksi fillimisht është ankuar se meritat për vendosjen e kapitalizmit në Shqipëri gjatë qeverisjes së tij i merr Berisha. Pastaj shton :”kur ëshët fjala për të bërë vërejtje dhe, normalisht,vend për vërejtje e gabime ka, qeveria merr emër tjetër. Kjo është një paturpësi”.

Mirëpo njëri nga zëdhënësit më të zëshëm të Berishës, drejtori i gazetës “55”, Fahri Balliu duke dashur të hedhë poshtë pretendimet e disa zyrtarëve të lartë të sotëm se “në punë bëhen edhe gabime” ka përmendur fjalët e “poetit të shquar francez dhe një nga kullat më të larta të inteligjencies botërore” Shatobrian, i cili paska thënë se : “ në nivelet e larta të politikës e të qeverisjes nuk ka gabime dhe faje, por ka krime”. Pra, Shatobriani ia ka mbyllur derën e shfajsimit edhe Berishës, edhe Meksit për paudhësitë e tyre, që këta i quajnë gabime, por që në të vërtetë qenkan krime nga më të rëndat.

Është krim të lejosh atë korrupsion që lulëzoi menjëherë nën qeverisjen e ish-kryeministrit Aleksandër Meksi, të lejosh atë shkatërrim të ekonomisë, të mjedisit, atë prishje skandaloze të rregullave të ndërtimit sa që sot duket sikur po bëhen luftë e bombardime në Shqipëri kur policia ndërtimore rrënon ngehinat pa leje ndërtimi. Ishte krim i rëndë lejimi i skemave piramidale, madje inkurajimi në emër të shtetit i qytetarëve shqiptarë të luanin bixhoz me atë pak pasuri që kishin. Këtë e bënë Berisha e Meksi.

Fjalët e Shatobrianit duhet t’i mjaftojnë Aleksandër Meksit për të mos vazhduar më me justifikime mashtruese, siç ka bërë në intervistën e datës 11 tetor 2002, ku është shprehur : “Por unë do të thosha se në kohën tonë, detyrat e kontrollit të PD-së ishin tërësisht në dorë të Sali Berishës, domethënë Prokuroria, Gjykata, SHIK-u dhe doganat dhe tatimet që ishin edhe me keqdashje aktive”. Po Aleksandër Meksi çfarë kryeministri paska qenë, përse qëndronte në karrigen e kryeministrit? Apo vetëm për të pasur Dhuratën në Arkivin e Ministrisë së Rendit, për t’u marrë me tendera, për të shpërndarë të drejta shtesë të studimit në Universitet, për të cilat është përfolur shumë? Kur e ndjente veten kryeministër kukëll pse qëndronte? Pse nuk e paraqiti këtë gjendje në forumet e PD-së dhe në grupin parlamentar që e kishin mbëshetur të ishte kryeministër? Pse nuk ia la në dorë çelsat Berishës e të merrej me biznesin e vet, sikurse bëri sapo PD-ja ra nga qeverisja?!

Pse Meksi nuk e fton në “duel burrash” Berishën po e gjuan me tymëse nga prapa ferrës?

Aleksandër Meksi shpesh hedh fjali si të orakullit të Delfit për të lënë të kuptohet se ai di se çfarë t’i thotë Berishës. Ai edhe njerëzve në biseda u ka thënë se di aq shumë për Berishën sa nuk di kush. Por nuk flet. Përse?

Po të ishte i ndershëm si hiqet e të donte vendin e shtetin siç përgjërohet nëpër salla gjyqi nëpërmjet Dhuratës, që do të bëjë patriotë të mëdhenj shqiptarë dhe Meksët që i kanë shërbyer Greqisë, nuk i linte punët e pista të groposura në skutat e fshehta të kujtesës, të shënimeve, apo të intrigave të tij. Apo vazhdon ende t’i përmbahet atij moralit politik pervers që e pat shpallur kur ishte kryeministër duke argumentuar në PD se “socialistët nuk i nxjerrin rrobat e pista të familjes t’i lajnë në publik dhe kështu duhet të bëjnë edhe demokratët”. Mjafton kjo fjali e shqiptuar kur ai ishte kryeministër për të qenë të sigurtë se ai ka qeverisur me pandershmëri dhe nuk ka çarë kokën të shkojnë punët mbarë, por është kujdesur të mbulojë pisllëqet e qeverisjes, të të tjerëve dhe të tijat.

Ai nuk është aq budalla sa të sakrifikohet për të tjerët, madje nuk është as aq kapadi të bëjë siç bënte Berisha që edhe fajet e Meksit i merrte mbi vete dhe tani ende thotë Aleksandri është kryministri më i mirë që ka patur Shqipëria. Mbase ka qenë ky lavdërim kuturu i Berishës për Meksin që ka nxitur të përjavshem “Intevista “ të botonte më 9 tetor 2002 përgjigjet e 35 personave me profesione, mosha, orientime, prirje politike më të ndryshme, duke filluar nga kryetari i Akademisë së Shkencave, Ylli Popa, për pyetjen : “Kush ka qenë kryeministri më i suksesshëm i Shqipërisë?” Vlerësimet pozitive për Ahmet Zogun ua kalonin shumë në numër vlerësimeve për secilin që vinte më pas si Mehmet Shehu, Fatos Nano etj. Në favor të Ahmet Zogut është shprehuredhe historinani, njëri nga drejtuesit e PD-së, Luan Malltezi ,i cili jo më larg se viti 1994 na fyente në mënyrë më arrogante pse vinim në dukje meritat e Ahmet Zogut në qeverisjen e Shqipërisë.

Është shumë domethënëse që më pak nga të gjithë kreyministrat që kanë qëndruar në këtë post për një kohë relativisht të gjatë është përmendur Aleksandër Meksi, vetëm një herë, madje nga një botues me origjinë nga Berati, ku Aleksandri është nip. Kryministri i parë i demokracisë të pësojë kësi mosvlerësmi! Por askush, as nga simpatizantët ePD-së që ishin midis të pyeturve, nuk guxonin t’i bënin vlerësim një njeriu që ishte kryministër kur shteti e pushteti u shembën dhe u rrënuan për faqe të zezë. Ama korrupsioni i hodhi bazat e përparoi dhe tani lulëzon. Natyrisht Meksi vet nuk ka pësuar gjë nga kjo, se bisnezi i tij gjithashtu lulëzon.

Meksi i është drejtuar Berishës më fjalët mburravece : “... jemi në demokraci dhe, në mos sot nesër,e vërteta do të dalë. Edhe të na e zësh gojën, pra do ta hapim”. Kur e ka ndërmnend ta hapë atë të shkretë gojë gjysmë memece ky Aleksandri, meqenëse paska gjëra për të thënë? Apo nuk pranon Dhurata të shkojë përfaqësuese e tij nëpër gjyqe kundër Sali Berishës?! Po nuk është e thënë që goja të hapet vetëm duke bërë padi në gjykata. Le të flasë njëherë politikisht, të flasë vet pa pasur nevojë për shërbimet e Dhuratës edhe në politikë. Kur e di rregullin e demokracisë përse kërkon t’u myllë gojën të tjerëve me anë të gjykatave, tinzisht duke vënë gruan të merret me të tilla punë?!

Ja si thotë Meksi : “ Janë hapur procese që janë mbyllur e të tjera e të tjera”. Pra pohon se ai Meksi nuk ka bërë kallzim për gjëra që mund të jenë kriminale. Po ndërgjegje e moral ka ky njeri që pozitën e ish-kryeministrit e keqpërdor për të zhvatur shuma parashë padrejtëisht nëpëmjet ndonjë gjykate që nuk gjykon, ndërsa përgjegjësinë që bie mbi të si ish-kryeministër për të denoncuar publikisht e ligjërisht paudhësitë në dëm të popullit, të shtetit e të ligjit nuk ka qejf t’i mbajë?!

Ai i bën shantazh Berishës më fjalët “...pasi të vetkontrollohet të flasë për të tjerë”. Pra, i propozon marrëveshjen e ndyrë “ të mos ia nxjerrim të palarat njëri tjetrit”. Pse nuk e përballoi burrërisht Agim Shehun po kurdisi një gjyq të pështirë duke ia lënë barrën gruas ta përfqësonte duke trilluar e fyer në gjyq? Kujton Meksi se vetëm duke u fshehur pas një argumenti bizantin se “ po nuk qe e provuar gjyqësisht asgjë nuk mund të thuhet për të” do t’ua mbyllë gojën njerëzve? Aleksandër Meksi që cilëson Berishën si “komandant çete” vet ka zgjedhur taktikën e njësiteve guerrile për të goditur nga pusia e gjyqeve ata që i nxjerrin bojën. Po ia shton vetes shanset që të zërë vendi e parë midis ish-kryeministrave të pasuksesshëm të Shqipërisë, sidmos në rrafshin e amoralitetit qytetar.

Lexoni intevistat e Meksit të kuptoni bizantinizmin e tij, zotërinj gjyqtarë “të ndershëm”!

Do të bënin mirë gjykatës si Edmond Gogo, Fatime Beça, Tom Ndreca të lexojnë edhe intevista nga ato që jep Meksi, të peshojnë “aludimet fyese” dhe “pështjellimet fyese “ që krijon ai për të tjerët, “orvatjet për të demaskuar e diskredituar të tjerët” që bën Meksi në intervistat e tij, para se të marrin në mbrojtje Meksin si “monument të kulturës politike bizantine”. Në fillim të vitit 1991 Ramiz Alia miratoi “Dekretin për mbrojtjen e monumenteve”. Por, Meksi nuk ka monument të ngritur në ndonjë shesh. Nuk e dimë sa të mbrojtura janë edhe pallatet që ka ndërtuar, sepse tani pas historisë me “Kullat Binjake” të El Sajedit nuk ka garanci. Nuk dimë a janë bërë në rregull të tëra matjet e hartat sizmoglogjike e sizmografike për ndërtimet e Meksit, apo janë bërë shkel e shko, pas ndërtimit, sikurse ndodh në disa raste?!

Pas përmbytjeve të rënda që pësuan disa rrethe të vendit dhe vendimit të qeverisë për ndalimin e shfrytëzimit grabitqar e pa kriter të shtretërve të lumenjve nga firmat e ndërtimit Meksi ishte ndër të parët që u shpreh kundër. Kur i preken interesat direkte nuk pyet për vendin ky ish-kryeministri i demokracisë që mburret se ai e paska sjellë kapitalizmin në Shqipëri. Në vend të mburrjes e të ankesës duhet të mbajë përgjegjësinë, sepse këto gjëra kanë filluar qysh kur ishte ai kryeministër. Sali Berisha është shprehur : “përmbytja u krijua nga segmentet kriminale të shtetit” ((gazeta ”55” 30 Shtator 2002). A ka parasysh këtu edhe segmentet kriminale të kohës kur kryeministër ishte Aleksandër Meksi, apo atë e përjashton tani se ka frikë nga shantazhi që i bën Meksi se do të zbulojë sekrete diskredituese?! Kur Meksi nuk ka të dhëna komprometuese për të bërë shantazh mbi njerëzit, sikurse bën me aludimet e tij drejtuar Berishës, atëherë ai hidhet në metodat e agresive të vënies në lëvizje të gjykatave nëpërmjet gruas Dhurata, sikurse ka bërë ndaj Agim Shehut, Enver Bytryçit, Abdi Baletës.

Besnik Mustafaj e drejtues të tjerë të PD-së edhe nëse Berisha ka frikë të gëvishtë punët e dyshimta të Meksit ( ato “gabimet” de, për të cilat flet dhe Meksi vet) kanë detyrë politike, morale e ligjore të shprehen më qartë nëse edhe Meksi bën pjesë ndër ata “kusarët e shtetit” nga të cilët PD-ja qenka çliruar tashmë. Edhe pas kësaj do të mbetet një pikëpyetje : “A është pastruar vërtetë PD-ja nga “kusarët e shtetit” dhe tërë kusarët tani janë në koalicionin me PS-në? Nëse është kështu atëherë çfarë ka mbetur në PD? Cila është PD-ja pas pajtimit të Berishës me Nanon? Këtë PD do ta shohim kur të kremtohet 12 dhjetori, përvjetori i lindjes së PD-së që për fat të keq kishte pasur në krye qysh në hapat e parë një shtab politik ramizian. Ka mbetur një formacion politik me ëmërtimin PD. Por ka është venitur imazhi që patën njerëzit për PD-në e fillimit.

3 dhjetor 2002 Abdi Baleta 

- - - - - - - -
Me ndiqni me poshte. <img src="/pf/images/graemlins/smile.gif" alt="" />

I vjetri · 3 Sep 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Ne numrin e ardhshem Baleta denon edhe korrupsionin ne drejtesi:
- - - - - - - - - - - - - - - - -

KORRUPSIONI NË DREJTËSI TREGON FALIMENTIMIN E SHTETIT 

“Një popull që s’ka opinion publik nuk mund të numrohet për komb”. Këtë fjalë të urtë na e ka lënë të shkruar mendimtari ynë i madh Sami Frashëri. Në Shqipëri për fat të keq kemi ende shumë rrugë të vështirë për të bërë për të pasur një opinion publik të vertetë, ndikues e kontrollues. Deri tani kemi opinion publik më shumë soditës, shpotitës, bërtitës, emocional, por jo ende opinion publik real, racional që të jetë si pushtet më vete që t’i bëjë pushtetet tjera të stepen para tij. Shpesh opinionin publik e zëvendëson thashemethemnaja, e manipulon opinioni partiak, e përvetëson pushteti i fshehur nën maskën e “shoqërisë civile”.

Para vitit 1991 në Shqipëri ishte opinioni njëpartiak që kishte zhvendosur e zëvendësuar opinionin publik, sikurse kishte zhvendosur shteti shoqërinë, partia shtetin, aparati partinë. Pas vitit 1991 anarkia e të menduarit e të shprehurit ka penguar krijimin e opinionit të vërtetë dhe efikas publik. Por janë edhe strukturat politiko-pushtetore që me manipulimet e tyre pengojnë krijimin e opinionit të shëdetshëm publik. Mungesa e shtetit të vërtetë demokratrik ligjor është edhe pengesa kryesore për krijimin e një opinioni të tillë.

Kuptohet se pa lirinë e mendimit, të shprehjes, pa barazinë e qytetarit para ligjit, pa garancinë e nevojshme se e drejta, drejtësia nuk manipulohen, opinioni publik nuk e gjen dot shtratin e tij të natyrshëm. Sami Frashëri ka shënuar në mendimet e urta të tij : “Çthurja e një kombi kuptohet nga sa janë dënimet e caktuara në ligjet e tij, sepse janë fajet e rënda që kërkojnë dënime të rënda”. Nëse në Shqipëri nuk ka dënime të rënda aq sa duhej të kishte, apo fajet tejet të rënda nuk ndëshkohen fare kjo do të thotë se çthurja morale është shoqëruar edhe me çthurje shtetërore. Dhe çthurja shtetërore shfaqet më dhimshëm e më shëmtueshëm kur në shtet bie në mjerim pushteti gjyqësor, ai pushtet ku njerëzit drejtohen në instancë të fundit për të gjetur mbrojtje nga padrejtësitë, për të fituar të drejtat e mohuara, ose ndarë sherret.

Para pak ditësh përfundoi Konferenca Gjyqësore Kombëtare. Më hapur se herë të tjera drejtuesit e punimeve, personat përgjegjës në mekanizmat që kujdesen për mbarëvajtjen e sistemit gjyqësor theksuan se gjendja në këtë sektor është shumë e rëndë. Ka gjithfarë parregullsishë, mangësishë, shthurje, deri veprimtari kriminale që askush nuk po kujtohet, ose nuk po merr guximin, t’i ndëshkojë. Nëse ka ardhur puna të flitet kështu hapur për gjendjen në sektorin gjyqësor nga persona që janë edhe në krye të tij kjo do të thotë se gjendja mund të jetë edhe më e mjeruar.

Një intervistë me Kryetarin e Gjykatës së Lartë Thimio Kondi në gazetën “Sot” të datës 5 dhjetor është botuar nën titullin trishtues e frikësues për qytetarin “Blerja e drejtësisë, rrezik i pranishëm”. Më 4 dhjetor gazeta “Panorama” ka botuar deklaratën e Thimio Kondit “Të hetohen gjyqtarët e korruptuar”. Sipas tij “gjatë viteve 1999-2002 janë larguar 48 gjyqtarë nga detryra. Por këta nuk janë hetuar, përkundrazi kanë vazhduar karrierën e tyre”. Drejtues të Gjykatës ankohen se dhënia e drejtësisë ka rënë në duar të sekserëve, persona që s’kanë fare të bëjnë me gjykatat, por vërdallisen atje që të bëjnë pazaret midis gjyqtarëve dhe të interesuarve. Drejtuesit e Gjykatës kanë akuzuar avokatët përrolin e keq që luajnë në përdhosjen e drejtësisë, të etikës e të moralit në gjykime. Kryetari i Dhomës së avokatëve të Tiranës është kundërpërgjigjur se “për korrupsionin gjithë fajin e kanë gjyqtarët” se janë ata që duan të korruptohen. Presidenti Moisiu, që është edhe krtyetar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, organit mbikqyrës për drejtësidhënien shprehet mer alarm për gjendjen në Gjykata ku bën kërdinë korrupsioni. Ambasadori amerikan, i cili mbajti mbase fjalimin më të rëndësishëm në Konferencën Kombëtare Gjyqësore, ishte gjithashtu shumë i ashpër në qortimet për sistemin gjyqësor në Shqipëri.

Prej kohësh në opinionin e çorientuar publik është folur me gjuhë të tillë, por gjithnjë është thënë se ka shumë ekzagjerime, se janë raste të kufizuara krrupsioni etj etj. Tani po pranohet zyrtarisht se ankesat e njerëzve kanë qenë të bazuara. Kur pranohet zyrtarisht kaq sa është pranuar do të thotë punët janë edhe më keq.Por e keqja nuk duhet kufizuar vetëm në korrupsioni material, që është në radhët korrupsion moral, shpirtëror i gjyqtarëve. Ka ende “korrupsion politik”, sepse gjykohet sipas lidhjeve klanore, partiake e të tjera deri sipas animeve ndaj politikave të huaja. Vihet re “korrupsion juridik” nga papërgjegjësia në kuptimin e zbatimin unik të ligjit, çka shkel rëndë parimin e barazisë së qytetarit para ligjit. Mungesa e përgatitjes dhe kulturës juridke çon në korrupsion.

Nga përvoja personale që kam patur me gjykatat në çështje konkrete të kohëve të fundit kam vënë re një gjë shumë shqetësuese si arbitrariteti në përdorimin e normave e të koncepteve juridike, në shkeljen e kapërcimin e procedurave. Në drejëtsidhënien shqiptare duket se është bërë gjë e zakonshem dukuria që mençuria popullore e ka përqëndruar në shprehjen “ai kalë që zihet shin lëmin”. Është natyra e pushtetit gjyqësor që të gjykojë çështje konkrete e individuale, por në tërësinë e vet pushteti gjyqësor i të gjitha juridksioneve e kompetencave duhet të synojë të japë sa më shumë ndihmesë për të realizuar drejtësi globale, jo episodike.

Nuk mund të trhem se sa do të kenë mësuar e përfituar nga Konferenca Gjyqësore Kombëtare gjyqtarë si Edmond Gogo, Shpresa Beça, Tom Ndreca punën shumë defektoze të të cilëve pata rastin ta vë re pas gjykimit të parregullt e të padrejtë në shkallë të dytë, të “çështjes Aleksandër Meksi kundër Abdi Baletës”. Por me ato që kemi dëgjuar nga punimet e Konferencës, nga deklaratat e drejtuesve të Këshillit të Drejtësisë, të kryetarit të Gjykatës së Lartë bindem dhe më shumë se po të shkohet sipas koncepteve jo-jurikke që ata duan t’i bëjnë normë ligjore në vendimet gjyqësore që japin atëherë drejtësidhënia duhet të kthehet e gjitha në punë sekserësh, në matrapazllëk mashtruesish e shpifëisht dhe me keq akoma në një inkuizivcion për mendimin e lirë.

Në rast se do të shkohej sipas logjikës së tyre se në shtyp askush nuk mund të shkruajë duke iu referuar një shkrim të mëparshëm pa vërtetuar gjyqësisht shkrimin e mëparshëm atëherë në Shqipëri duhet të mbyllen të gjithë gazetat dhe mjetet e propagandës, nuk duhet të ketë as shprehje të lirë, as liri mendimi, as liri informimi. Po të shkohet sipas kësaj logjike të tyre të gjithë ata që kanë vënë në dukje se në gjykata ka korrupsion, duke përfshirë Presidentin e Repulikës, kryetarin e Gjykatës së lartë, gazetarët që kanë cituar fjalët e tyre duhet të ndëshkohen, sepse ende nuk janë vërteuar me vendime gjyqësore të formë së prerë akuzat që ata kanë bërë e qortimet e rënda që kanë lëshuar. Dhe kjo është punë me efekte shkatërruese mbi opinionin e shëndetshëm publik.

Po flitet për reformë të madhe gjyqësore. Nëse kjo do të bëhet në rrugë burokratike, vetëm për të goditur disa “shfaqje” të dukshme korrupsioni dhe në krijimin e disa hallkave të posaçme “më të kualifikuara” e “më të privilegjuara”, që mund edhe të manipulohen përsëri nga politika atëherë, çdo gjë do të përfundojnë në “shumë zhurmë për asgjë”. Reforma duhet të nisë nga mendimi juridik, nga morali juridik, etika profesionale dhe përgatitja profesionale. Duhet menduar më në fund edhe për përgjegjësinë e gjyqtarve, prokurorëve e të tjerëve kur nxjerrin “punë me skarcitet” që të mos jenë vetëm qytetarët ose shteti e shoqëria në pëgjithësi që të paguajnë për të metat e mëkatet e njerëzve të drejtësisë.

7.12. 2002 Abdi Baleta

I vjetri · 3 Sep 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Nje tjeter shkrim per Meksin:
- - - - - - - - - - - - -
MEKSI MË I “SHENJTË” SE PAPA

Të gjithë e kanë parasysh se çfarë u bë gjatë një jave të tërë për të mbrojtur prestigjin papal të Gjon Palit II dhe autoritein presidencial të presidentit konsensual Alfred Moisiu nga një pjesë humori në festival. U moblizuan Kuvendi Shqipërisë, Nunciatura Apostolike në Tiranë, Kisha Katolike, propagandat histerike, politika mynafike, zyrat e linçimeve burokratike.

Vetëm një institucion mbeti i pa trazuar nga të gjithë ata që dhanë alarmin se ishte bërë hataja, se kombin shqiptar e kishte gjetur belaja dhe do të shkishërohej e ilozohej nga dynjaja do t’i vinin të tjera mënxyra të papara që nga zemërimi politik europian, dhe mallkimi fetar në Vatikan. Ky institucion është GJYKATA. As përfaqësuesve të Papës nuk u shkoi mendja se për shpifje e fyerje më mirë është të drejtohesh në gjykatë. As autoritetet shqiptare nuk thanë se nuk janë ato kompetente për të vlerësuar nëse kishte fyerje në atë humorin që u bë, prandaj çështja duhej paraqitur në Gjykatë. As propagandistët, bishtkrehësit e lehësit, nuk paraqitën kërkesa të tilla. Nuk tha askush se për mëshirë kristiane mund të mos bëhej padi penale, që sipas mënyrave inkuizicioniste të gjykimit duhej të çonte në vënien e fajtorëve mbi turra drushë për t’i diegur. Por as nuk u përmned se TVSH-ja dhe Artur Zheji nëpëmjet Gjykatës mund të detyroheshin solidarisht të paguanin si dëmshpërblim moral për Papën e për Moisun disa dhjetra apo qindra mijëra dollarë që pastaj të përdoreshin për bamirësi, ose për të prodhuar më shumë kambana kishash për sheshet e Tiraënës e për dekorata.

Kjo magësi ka ndodhur me siguri se njerëzve që janë marrë me këtë fushatë të mbrojtjes së Papës e të Moisiut nga fyerjet humoreske nuk u ka rënë ndërmend të shkonin të konsultoheshin me ish-kryeministrin e Shqipërisë , Aleksandër Meksi, me gruan e tij Dhuratën dhe me një avokat që mua më është dukur si minoritar grekofon, por paska edhe pjesë nga Mati, që ia kanë marrë dorën ngritjes së padive e mbrojtjes së tyre me falsifikime në gjykata kundër individëve e organeve të shtypit pse botojnë shkrime e bëjnë citime që nuk i pëlqen Meksit, sidomos kur përmendet se ai është bir oficeri grek, se dhe në politikë përdor metoda veprimi të zanatit të tij bizantinist bizantinolog.

Sikur Aleksandër Meksi edhe tani që nuk është kryeminsitër të ishte bërë objekt humori si Moisiu e Papa ai do të kishte nisur menjëherë gruan e tij Dhurata dhe avokatin nëpër Gjykata të kërkonin dëmshpërblim për cënim morali e t’i sillnin në dorë para të thata ( në dollarë se Meksi përbuz lekun shqiptar), madje jo sipas tarifës së tij fikse të deritanishme në 100 000 dollarë amerikanë , por me miliona dollarë. Mirëpo humoristët nuk ia japin këtë kënaqësie nuk bëjnë humor me të megjithëse ka shumë cilësira të përshtashme për gjithfarë humori.Këta pushtetarët e politikanët socialistë e nanoistë-berishistë sado të rafinuar që janë bërë përsëri nuk e kanë arritur shkallën e marifeteve që di Meksi që edhe drejtësidhënien ta verë në shërbim të spekullimeve të ekonomisë së tregut që në Shqipëri i lëshuan rrënjët në kohën e qeverisjes së Meksit.

Tani në Shqipëri na është krijuar një situatë shumë e lezetshme. Një ish-kryeministër na del më i shënjtë se vet Papa i Romës dhe gjendet një trup gjykues që e merr në mbroitje si monument kulture bizantine. Kurse Papa duhet të kënqet që Rrok Mirdita e detyroi Artur Zhejin vetëm të rrëfehet dhe të premtojë publikishst se TVSH nuk do të transmetojë më asgjë që ka të bëjë me fenë e kishën katolike pa marrë autorizimin e Rrok Mirditës. Kurse Aleksandër Meksi pretendon të trajtohet si më i shenjtëruar se papa sepse ai ka kërkuar dhe ka marrë nga gjykatësit Edmond Gogo, Shpresa Beça e Tom Ndreca një vendim që u ndalon gjithë shiqptarëve të përmendin emrin e Aleksandër Meksit, oficerllëkun grek të bbait të tij, si dhe çdo fakt tjetër, qoftë edhet i shkruar për dhjetra vjet me radhë, që ka të bëjë me Aleksandrin, nëse ai që do të përmendë gjëra të tilla nuk shkon më parë të gjykatë që të sigurojë një vendim gjyqësor që të autorizojë përmendjen e këtyre fakteve e citimet përkatëse nga shtypi i mëparshëm. Këtij i thonë shenjtërim dhe mbrritje e shenjtërimit, jo ai që po bëhet për Papën me kaq zhurmë. Për Moisun që është president e jo -ish-president as që vihet uji në zjarr për ta mbrojtur nga humori. Le të bëjë edhe Moisu si Aleksandër Meksi, të shkojë në Gjykatë, të gjejë ndonjë treshe gjyqtarësh si Gogo, Beça, Ndreca, të marrë një copë vendim që për Moisun të mos shkruhet me humor në gazeta ( se kjo mund të quhet pështjellim fyes), të mos bëhet humor në ekran (se kjo mund të quhet qëllim e tentative për diskreditim), të mos përmendnet as në ndonjë kontekst të paautorizuar ( se kjo mund të quhet aludim për fyerje) dhe bie rehat fare. Ç’i duhet presidentit të dalë para gazetërve e të thotë me frymë kompromisi : “ me mua Nanon e Berishë fundja bëni si të doni veç Papën mos na e ngacmoni, ndonëse edhe me në të tre duhet bërë kujdes”. Le të shkojnë Moisiu jo në mal por tek Meksi të marrë përvojë se si nëpërmjet ndonjë gjykate, që i ka në vartësi vet Moisiu, mund të arrijë të vishet me parzmore gjyqëosre për t’u mbrojtur nga çdo shigjetë gazetore e nga humore, madje të fitojë edhe para duke ndenjur rehat në krevat, siç fiton Meksi kur i kthehet Dhurata nga Gjykata.

Duhet konsideruar si arritja më e madhe e PD-së dhe demokracisë që për 5 vite i dhanë Shqipërisë një kryeministër të tillë si Aleksandër Meksi që për lirinë e shtypit e të mendimit nuk do të dijë as sa dinin njerëzit e Zyrës së shtypit në KQ të PPSH në kohën e Enverit dhe që di ta vërtisë bizantizmin në atë mënyrë që nuk i shkon ndërmend as Nunciaturës Apostolike, as Nikollë Lesit, as specialistëve të të drejtës kanonike për të mbrojtur Papën e fyer nga humori në në një skenë festivali.

Në gazetën “Panorama” të datës 21 dhjetor është shkruar se në Gjykatën e Strasburgut, “ në të vetmen gjykatë në botë ku mund të akuzohet një shtet Shqipëria ka 85 dosje të hapura. Shumë prej të akuzuarve janë emra të njohur të gjyqësorit dhe të politikës shqiptare, Zef Brozi, Avni Shehu, Llesh Kola,Partia Republikane...”. Presidneti Moisius e ka qarë këtë hall se sistemi gjyqësor shqiptar është në pikë të hallit. Dhe sigurisht me gjyqtarë si aat që sajojnë absurditete juridike për të plotësuar qejfet e Meksit numri i çështjeve të ankimuara në Strasburg kundër Shqipërisë do të rritet, sidomos kur bëhet fjalë jo thjesht për shkelje të drejtash individulae, por edhe për vendime e arsyetime që shkelin rëndë e përdhosin parimet kryesore të të drejtave themelore të njeriut si liria e mednimit, liria e shprehjes, liria e shtypit që Aleksandër Meksi do t’i shohë të varura në litarin e inkuzicionit me metoda të bizantinizmit.

Në Gjykatën e Strasburgut paskan paraqitur padi edhe dy ish-kryetarë të Gjykatës së Lartë të kohës kur kryeministër ishte Meksi. Njëri Avni Shehu mbase do të dalë i fituar po të dërgojë si përfaqësues atë avokatin e Meksit që me sa po marr vesh e paska dhe në kolegjin e juridiko-familjar familiar të Gurabardhëve ku ëshjtë i lidhur edhe vet. Do të jetë në siklet Moisiu sa të kapë fillin e punës për të bërë ndonjë përmirësim në sistemin gjyqësor të Shqipërisë. Prandaj më mirë të mos shqetësohet shumë me humoret që bëjnë me të e me Papën, por të merakoset për Gjykatën.

22.12. 2002 Abdi Baleta

I vjetri · 3 Sep 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Nje tjter shrkim qe ka te bje me Meksin dhe me drejtesine:
- - - - - - - - - - -- - -
A KA ALEKSANDËR MEKSI NË BURKINA FASO?

Shpesh janë bërë krahasime midis Shqipërisë e Burkina Fasos. Këto ditë mësojmë se në një hartë që paska botuar shoqata "Reporterë pa kufinj" Shqipëria e Burkina Faso shënohen ndër vendet ku ka më shumë shqetësime për cënimet e lirisë së shtypit. Por me siguri përpiluesit e kësaj harte nuk e dinë se në Shqipëri ndëshkohesh nga gjykata vetëm po të citosh nga një gazetë tjetër, kur preket një njeri me emrin Aleksandër Meksi. Po ta dinin këtë atëhere Burkina Faso mund të dilte parajsë e lirisë së shtypit.

Jemi të sigurt se në Burkina Faso nuk ka pasur kryeministër të staturës dhe të huqeve të Aleksandër Meksit, se do ta kishim dëgjuar. Nuk mund të kishte sepse do të duhej edhe një Dhuratë nga Lapraka për të qenë si ky i yni. Do të duheshin edhe gjykatës si Gogo, Beça e Ndreca për të bërë Meskin-Meks të paprekshëm.

Ne ia kaluam Burkina Fasos në cënimin e lirisë së shtypit se kemi një ish-kryeministër demokrat si Aleksandër Meksi, që ka një përfaqësuese të rrallë gjyqësore si gruaja e vet dhe një avokat matjan, por që duket më shumë grek, të cilët së bashku mund të bëjnë një gjykatë të marrë vendime mbi bazë shpifjesh e kotësishë për të nënshtruar lirinë e pabindur tështypit.

14.01.2003 Abdi Baleta

I vjetri · 3 Sep 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Ja nje tjter reagim ne "Rimekembja" pas nje vezhgimi nga "Human Rights Watch":
- - - - - - - - - - - - - - - -

MEKSI E GOGO, PRANGOSËS TË LIRISË SË SHTYPIT

Ditët e fundit përsëri është shkruar shumë për korrupsionin në gjykata, veçanërisht pas kritikave të ashpra që bëri kryeministri Fatos Nano në analizën vjetore të Ministrisë së Drejtësisë.

Me dëshpërim tani mund të thuhet pa u ndrojtur ajo që përflitej në publik se “korrupsioni e paka emrin edhe gjykatë”. Është e dhimbshme të shkruash të tilla fjalë sepse falimentimi i drejtësisë është falimentimi më i madh i një shteti. Është e dhimbshme edhe për arsye se në sistemin gjyqësor ka edhe njerëz të mirë, të ndershëm, të aftë që duhet të durojnë përgojime të tilla në përgjithësi për shkak të të tjerëve dhe të paaftësisë së drejtuesve të pushtetit të lartë shtetëror e gjyqësor për të vënë rregull e përmirësuar gjendjen, edhe pse alarmet janë dhënë me kohë.

Por ndjen neveri kur vihesh para rastesh konkrete se si përdhoset drejtësidhënia nga qytetarë e gjyqtarë që duhej të ndihmonin për të kundërtën. Kam shkruar disa herë se ish-kryeministri i Shqipërisë “kompetenti” për gjithçka, në radhë të parë për punë të pista, Aleksandër Meksi, është njeri që drejtësidhënien e konsideron vetëm mjet për të bërë batakçillëqet e veta politike dhe ekonomike. Kam shkruar se si ky ish-kryeministër jo vetëm vë në lëvizje gjykatat për të bërë pisllëqet e tij, por nuk ndalet as para shpifjeve e falsifikimeve më të ulta që të ndikojë tek ndonjë trup gjykues për ta prangosur lirinë e shtypit në Shqipëri.

Gazeta “RD” e datës 16 janar 2003 ka botuar raportin e “Hjumen Rajts Uoç”, organizatë e njohur e pavarur për mbrojtjen e të drejtave të njeriut me qendër në Nju Jork lidhur me shkeljen e të drejtave të njeriut në Shqipëri në vitin 2002. Në këtë raport bëhet fjalë edhe për shkeljen e të drejtës themelore të njeriut, siç është liria e shtypit nga vendimet gjykatave shqiptare. Në këtë raport ndër të tjera është theksuar : “ Kërkimet tona konkluduan gjithashtu se ligjet shqiptare mbi shpifjen dhe fyerjen, si dhe zbatimi i tyre nga ana e gjykatave shqiptare vijnë në kundërshtim me standartet ndërkombëtare. Ligjet dhe gjykatat u garantojnë zyrtarëve shtetërorë privilegje të papranueshme në këtë fushë”.

Është një vlerësim që duhet t’i bëjë të skuqen ( nëse kanë sedër të mirë profesional dhe etikë qytetare e juridike) ata gjyqtarë që kanë krijuar praktikë të tillë të kundraligjëshme e antinjerëzore dhe antidemokratike. Është një vlerësim që duhet t’i bëjë të turpërohen edhe ata pushtetarë të lartë që kanë kërkuar e përfituar privilegje të tilla nga disa gjykata e gjyqtarë pa ndershmëri, pa aftëqsi profesionale ose të korruptuar. Privilegje që mund të jenë siguruar edhe me anë të presionit e krrupsionit.

Vlerësimi i “Hjumën Rajts Uoç” duhet të shërbejë si një fshikullim i rëndë për vendimin e paligjëshëm, të pabazuar dhe me një arsyetim krejtëisht të palogjikshëm që ka dhënë një treshe gjyqësore e Gjykatës së Apelit në Tiranë e përbërë nga Edmond Gogo, Shpresa Beça dhe Tom Ndreca për të kënaqur intrigat politike dhe makinacionet gjyqësore të ish-kryministrit Aleksandër Meksi. Organizata amerikane për mbrojtjen e të drejtave të njeriut nuk e ka pasur në dispozicion këtë vendim dhe materalin e kësaj çështjes së ngritur mbi padinë e Aleksandër Meksit kundër Abdi Baletës, vetëm për një citim të një fjalie nga një shkrim i mëparshëm i dikujt tjetër. Specialistët e “Hjumën Rajts Uoç” me siguri do të mbeteshin të shokuar nga një rekord absurditeti juridik dhe nëpëkëmbjeje të lirisë së shtypit, kur të vinin re se një gjykatë në Shqipëri, edhe pse nuk gjen arsye në një ligj defektos për të goditur lirinë e shtypit, sajon vetë “norma” juridike ende më defektoze e absurde që të ndalojë citimet nga shtypi pa marrë më parë leje me një vendim gjyqësor .

Mbase kur të vihet në dijeni organizmi amerikan për mbrojtjen e të drejtave të njeriut do të japë vlerësime që do ta rëndojnë edhe më shumë namin e keq të drejtësisë shqiptare. Meksi, Gogo, Beça, Ndreca kanë vepruar si prangosës të lirisë së shtypit në Shqipëri. Ka ardhur koha që të vihen nën prangat e drejtësidhënies e të opinionit të shëndoshë publik ato veprime politike e gjyqësore që synojnë të prangosin dhe cënojnë lirinë e shtypit dhe moralin qytetar. Spekluesve me drejtësinë si Meksi apo gjyqtarët që vihen në shërbim të intrigave të tij nuk u duhet lënë sshtegu i lirë të dëmtojnë imazhin e Shqipërisë në botë. Kjo do të bëhet një ditë, por nuk duhen të bëhet sa më shpejt sepse kur del nami i keq nuk është lehtë të hiqet.

20.01. 2003 Abdi Baleta

I vjetri · 3 Sep 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Ju mund te kontrolloni median e perditshme te atyre diteve, pra, midis tetor 2002 dhe janar 2003 - data ku jemi duke postuar tani per tani - por nuk do te gjeni reagime, komente apo njoftime analitike (protesta jo e jo) mbi farsen gjyqesore, me te cilen ju kemi njohur me lart.

Keshtu qe i ka takuar "Rimekembjes" me shume se kurre te reagoje mbi farst gjyqeosre te kurdisura nga ish-pushtetrai dhe bashkekreu i PD-se, Aleksander Meksi:
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

A DO TË KETË NDONJËHERË CIPË QYTETARE ALEKSANDËR MEKSI?!

Aleksandër Meksi shumicën e kohës pret para, ngroh duart dhe hedh fall si Shën Pjetri mbi mangall. Kur fillon e bie gjekundi erë e thartuar pushteti del e psall.

Ka dhënë disa intervsita kohët e fundit kur mori vesh se këneta e PD-së po kërkon zvarranikët e politikës që ia mbathën në kohëra të ndryshme për në bataqe të tjera, ku binte më shumë erë postesh pushtetore. Edhe Meksi iku nga kjo kënetë kur nuk kishte më ndonjë gjë për të vjelur duke pritur ditë më të mira që të zvarrisej edhe një herë drejt ndonjë posti. Nuk ka shumë ditë që e “tmerroi” Berishën me atë parashikimin e tij se PD-ja do të vijë në pushtet kuir të qethen viçat. Por tani duket po fillon të dyshojë në “profecinë” e tij. Projekti për të afruar edhe PBDNJ-në tek koalicioni i djathtë duket po e vë në merak Mieksin se edhe viçat mund të qethen.

Si gjithmonë kur flet në ekran e jep intervista Meksi mundohet të marrë pozën e mësuesit të urtë, të duruar, që sheh larg, që nuk nxitohet, që flet kur duhet folur e aq sa duhet falur, që të njëjtin mësim e shpjegon shumë herë që ta mësojnë mirë edhe nxënësit jo të zellshëm. Meksi edhe në punët e politikës mundohet të tregohet sa më shumë teknokrat si në punët e piramidave financiare, të tenderave e të gjërave të tjera kur ishte kryeministër dhe të biznesit privat tani. Meksi mundohet të hiqet njeri që mendon e flet pa pasione, pa emocione, ndonëse vetëm me lëvizjen e duarve, të qaravitjeve të kota ose të shpërthimeve të pakontrolluara e tradhton vazhdmisht qetësinë e vet të rreme.

Gazetarja Luli Progri kur i ka marrë intervistëne më të fundit, të botuar në “Albanai” më 25 janar 2003 nën një titull meksian këshillues “Vota e lirë pastaj fraksionet” e kishte pickuar fort Meksin me pyetjen : “ Duket se jeni më i zbutur në opinionet tuaja për zhvillimet në PD. Kjo do të thotë se shpejt do të jeni pjesë aktive e politikës së PD-së? Përgjigja e Meksit është bizantine ( jo Bizant si kujtojnë gjyqtarët Edmon Gogo, Shpresa Beça dhe Tom Ndreca). Meksi është përgjigjur : “ Gatishmëria ime për të qenë pranë PD-së ka qenë e përhershme. Kam shkuar deri në Kongres ( madje shkoi të sakrifikohej për t’u bërë edhe kryetar AB), ashtu siç kam vite që merrem gjykatave me shpifjet që fabrikohen atje”. Vazhdimi i përgjigjes për pyetjen nuk më intereson më në këtë kontekst.

Citova vetëm aq sa shkruhet më sipër sepse nuk mund të qëndroj pa i bërë një pyetje këtij njeriu që për fatin e keq të Shqipërisë ka qenë dhe kokëministër i parë demokratikas i vendit : Kur do të dëshmosh cipë qytetare e seriozitet prej burri në këtë çështjen e gjyqeve që bën ti, jo vetë por nëpërmjet asaj Dhuratës tënde? Ke vënë gjykatat në lëvizje për arsye të kota e marrëzira kundër Agim Shehut, Enver Bytyçit, Abdi Baletës. Je ankuar se të paskan fyer ty se ke qenë kokëministër dhe babën tënd se ka qenë oficer grek. Nuk je parë as një herë të vetme në sallën e gjykimit para trupit gjykues, por vazhdimisht ke lëshuar si i thonë fjalës pa kapistër gruan tënde të shkojë e të çojë shpifjet e rrenat e tua nëpër gjyqe, të kurdisë deri skanadale përpara dyerve të gjykatave, aq sa është ndëshkuar nga gjykata për fyerje. Ke dhe guximin të deklarosh për shtypin se qenke penguar të punosh në PD se ke vite që merresh gjykatave me shpifjet që t’i ka kurdisur PD-ja. Kur e di që shpifjet t’i ka kurdisur PD-ja përse shkon e bën padira fiktive nëpër gjykata? Apo nuk ta ka mbajtur të shkosh atje në Këshillin Kombëtar të PD-sëe të bësh ”nanim meksian” për këto kurdisje sepse nukm mud të përfaqësosshesh edhe atje nga ajo Dhurata tënde dhe kërkon të shpëtosh duke gjetur ndonjë trup gjkykues si ai i kryesuar nga Edmon Gogo që shpifjet e qaravitjet tua e të Dhuratës tënde t’i kthejë në punë gjyqësore, të japë ty një vendim-çertifikatë dhe të të shtojë dhe ndonjë shumë dollarësh në xhep?! Helbete duhen paguar mirë dhe ai avokati pak i çuditshëm që shoqëron Dhuratën e mbase ndonjë tjetër se tani ka marër fjala dhenë që në gjykata ka dhe gjyqtarë shumë të korruptuar.

Kur e ditke se “shpifjet” e shkruara nga Agim Shehu t’i paska kurdisur PD-ja si ke pranuar të jeshë anëtar i Këshillit të saj Kombëtar? Çfarë vlere mund të keshë për PD-në kur kërkon të arrishë nëpërmjet farsash gjyqësore, për të cilat ke specializuar gruan, atë që nuk je i zoti ta mbrosh dhe ta arrish politikisht. Ssi nuk të vjen turp që po pohon vet se nga kundështarët politikë, socilaistët nuk ke pasur asnjë bezdi dhe e vetmja bezdi që të ka bërë të lësh gruna dyerve të gjykatave ta paska ardhur nga partia tënde. Ja peova se ti socilaistët nuk e ke pasure nuk i ke kundërshtar, sepse nuk kanë thnë për ty asgjë që të të duket fyerje. Nëse kanë thënë dhe ti ke heshtur do të thotë se ke tmerrëisht frikë prej tyre. Pse? Agim Shehu ka thën oplot gjëra që ti i quan shpufje meqenëse “end enuk javërtetuar nga gjykata”. Po ato mu dtë vërteoihen një ditë.

Pot mbi të gjitha si nuk të vjen rëndë që pretendon publikisht se mbete gjykatave ku nëpër gjykata për Alekdsandër Meksi njihet vetëm Dhurata. Është mungesë cipe qytetare të veprosh kështu! Po të ishte PD-ja parti serioze duhej të të tregonte mirë vendin. Por mund të përfitosh ende se PD-ja është më shumë me imazhin e njerëzve si ti dhe kërkon të ribëhet për sëdyti ashtu si të leverdisi ty në vitin 1992. Prandaj je zbutur sikurse e ka vënë re gazetarja Progri dhe bëhesh gati të qethësh ndonjë viç.

27.01. 2003 Abdi Baleta

Albinos · 3 Sep 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Ore ti i Vjetri
Sikur Abdullai Baleta te ishte orthodoks, nuk ma thote mendja se Meksi do ta kishte hedhur ne gjyq e aq me shume ata do ishin miq.
Megjithate miré ti behet dhe po me vjen keq qe nuk po e gjykojne dot Baloshin, per ti marre nja 100.000 dollare ne menyre qe te mbylle gojen ne lidhje me fene katolike e aq me shume me perrallat e tij per katoliko centriket.
Une i bashkohem plotesisht akuzave te Aleksander Meksit sepse ato jane te faktuara.
Baleta eshte nje trashanik dhe politikan komik.
Ai duhet futur ne burg per fyerje te perfaqesuesve te popullit shqiptar.
Ku e di ai se Aleksander Meksi me perkatesi fetare orthodokse eshte grek, ku e di ai qe shqiptaret katolike jane italiane?
Atehere me duhet te them se Baleta eshte mongol.

Jepi Aleksander Meksi se prapa teje vjen historia.

I vjetri · 7 Sep 2003

Re: Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

Burimet e mia te informacioeve mbi gjendjen e vajtueshme te medias do te vazhdojne, edhe pse ketu ka edhe anetare te tipit tend, albinos.

Aleksandër Meksi, preçedenti i vërtetë i shtypjes së medias

I vjetri

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum

Albinos

Primus registratum

I vjetri

Primus registratum