Re: A KA NJE IDENTITET PER NE? "SHQIPETARE"
Flasim për identitet! Besoj se është gjëja më e bukur. Nuk ka gjë më të rëndësishme për njeriun në jetë sesa nevoja për të krijuar fytyrën e vet, por shpesh nuk ka edhe gjë më të vështirë. E aq më tepër në kohë si këto të sotmet, kur tallazet dhe zhuli I përthekjes së diejeve regjës dhe thëkës, madje përcëllues kan derdhur llavën e tyre pa mëshirë ndaj këtij populli, duke na bërë të harrojmë ngjyrën e vërtetë të lëkurës sonë. Identiteti është gjëja më e rëndësishme për njeriun, sepse ai na bën të ndjehemi vetvetja, larg të qenit një kopje e rreme, kallpe e rrezeve të mbytura të ndonjë neoni që verbon “shpirtbarkboshët” kudo në botë që nga diku larg, përtej detit. Unë jam ky që jam dhe nuk mund të jem si askush tjetër. Kjo më bën të ndjehem krenar dhe I lirë, kjo më bën t’a jeoj vetë jetën time dhe jo t’ia lidh atë me cengel dikujt, duke u kthyer në një rimorkio apo bedel pas shpinës së shkëlqimeve të rreme. Që të të respektojnë dhe të të duan të tjerët, duhet së pari të respektosh vetveten, në të kundërt, do të mbetesh tërë jetën vecse një zar pas idhullit tënd duke mos mundur t’I shohësh asnjëherë atij gjë tjetër vec shpinës. apo një hije e mjerë, pa shkëlqim që si qen bredh pas strehëve të nalta, pa mundur kurrë të shohësh dritën e vërtetë të diellit, sepse sigurisht, një hije fshihet gjithmonë pas të zotit të saj dhe dielli nuk mund t’ia puthë fytyrn, pra ajo nuk ka fytyrë.
Nuk e di po ky popull (ashtu si ndoshta mjaft popuj të tjerë të varfër sot në botë) po fiton dita ditës tiparet e atij, prej të cilit evolucionistët thonë se kemi rrjedhur, majmunit. Dhe prandaj vendi jonë ngjan më tepër sot (ashtu sic shprehet edhe në një dramë të një autori anglez, të shfaqur kohëve të fundit në skenën tonë - “rrëshajët”) me një “Jurasic Park” I Evropës lindore. Dhe pikrisht prandaj mua më duket se se shqiptarëve sot u ka shkarë buzëqeshja, hareja, gëzimi nga buzët duke iu ngrirë në to vetëm një gjë, ngërdheshja.
Do të desha këtu të sillja disa fraza të një autori pakistanez (Mewdudit) mbi jetën dhe vdekjen e popujve:
“Popujt në përgjitësi janë të vdekshëm. Secili prej tyre pushon së ekzistuari pas përfundimit të rolit të vet të caktuar në jetë. Mirpo shvillimi I tyre, kultura e tyre dhe mënyra e jetesës së tyre, mund të mbijetojnë vetëm me kusht që ata, pasardhësve të vet, t’ua dorëzojnë trashëgiminë eë vet në dëlirësinë e saj të panjollosur, dhe t’I aftësojnë plotësisht gjeneratat e ardhshme, që të njëjtë t’ua bartin gjeneratave që vijnë pas tyre.”
“Popujt, të cilët kanë pushuar së ekzistuari, nuk do të thotë se kanë përjetuar shfarosje. Fakti se janë kthyer në joekzistues, nënkupton se karakteristikat e tyre kombëtare janë zhdukur. Kur flasim për shkatërrimin e babilonasve ose egjiptave të lashtë, ne kemi para sysh se bartësit e këtyre civilizimeve, kanë humbur vecoritë e tyre dalluese. Ende ka njerëz që I banojnë viset babilonase, mirpo shenjat e identitetit të tyre të lashtë kanë humbur.”
“Nëse një gjeneratë përkatëse e një kombi përvetëson një kulturë të huaj, duke e humbur identitetin e vet kombëtar, kjo do të thotë se, nga aspekti kulturor, ai komb është I vdekur. “
“Që këtu, jeta e një populli varet nga ajo se në c’mënyrë do t’I përgatisë pasardhësit e vet për t’I ruajtur karakteristikat e tyre.”
E pra sfidat janë të hapura ndodhemi sot përballë një kryqëzimi thuajse vendimtar për të shpëtuar nga harresa e madhe, nga humbja e madhe e këtij brilanti të pasurisë ballkanike, kulturës sonë të trashëguar prej shekujsh. Brezat e ardhshëm që do t’a studiojnë këtë kulturë përmes librave të etnologjisë së ardhshme, do të qortojnë rëndë për këtë.
Se Zoti vetë e tha me gojë,
Se kombe shuhen përmbi dhe,
Por Shqipëria do të rrojë,
Për të, për të luftojmë ne.
(pjesa e fundit e munguar e himnit kombëtar të flamurit)