Fillimisht postuar nga Hermes:
[qb] Qe dashuria e vertete nuk pyet per largesi, me kete jam dakort, por ka dicka te vogel: ne qofte se elementi "largesi" bashkohet dhe shoqerohet per nje kohe relativisht te gjate me elementin "kohe", atehere ajo qe perfitohet do te filloje gradualisht te devijoje nga koncepti i mirefillte dhe i plote i dashurise. Ndjenja e thelle fillestare do te cngjyroset pak nga pak deri sa te arrije piken ku njerit nga te dy t'i kaloje neper mendje, qofte edhe vetem per nje sekonde te vetme, nje mendim ku perzihet dyshimi ("a ja vlen kjo sakrifice qe po bej per tjetrin? a ja vlen vertet?"
me tundimin (te jemi koshiente qe nje e dale ne rruge apo nje kafe ne lokal mbart me vete, per kedo dhe ne cdo cast, mundesine sado hipotetike te te ndeshurit me dike qe thjesht te terheq...). Normal qe une besoj se njeriu ka aq vullnet brenda vetvetes sa ta flake tutje dyshimin dhe ta mposhte tundimin. Vullneti i njeriut mund te beje vertet cudira dhe te kaloje pengesa te paimagjinueshme. Pyetja shtrohet: po ne rast se ky lloj mendimi qe permenda me siper fillon e te vjen per here te dyte, te trete, e keshtu me rradhe? Atehere do te kuptosh se lidhja jote ne largesi ka pesuar krisjen e saj te pakthyeshme qe ne castin e mendimit te pare, dhe ti je ne te thjesht per rikonfirmimin e teorise se famshme te inercise...
Personalisht, kam besuar dikur se nje lidhje ne largesi mund te funksionoje, por ja qe jo gjithshka qe pranojme aq lehte ne teori verifikohet dhe provohet si e vertete e prekshme nga praktika. Tashme, nuk besoj me ne lidhjet ne largesi. Dhe kjo per nje arsye sa te thjeshte aq dhe thelbesore: kur une hyj ne nje lidhje, kam nevoje - e theksoj, NEVOJE - te prek doren e saj, te perkedhel floket e saj, t'i ngul syte e mi thelle ne te sajat, te ndjej buzet e saj, te perjetoj ate qe perjeton cdo qelize e qenies se saj ... dhe jo te shtrengoj ne dore vetem nje doreze te ftohte telefoni, apo te shenoj ne kalendar me te kuqe diten e mberritjes te avionit te shumepritur. [/qb]