Dashuria ... Nje ndenje e fuqishme dhe e jashtezakonshme. Eshte nje emer qe te ben ta duash me shume se vetveten , nje emer qe e din se c’ eshte e verteta, te ben 1000 vjet ta jetosh e te ben cdo gje ta gezosh. Dhe lumturia vjen bashke me dashurine. Sepse ajo eshte si nje thesar i humbur qe kerkohet nga njerezimi dhe shpeshhere te kujton ty arsyen pse ti jeton. Nderkohe qe ajo ben qe koha te kaloje , koha ben qe dashuria te kaloje. Gete ka thene : “ Dashuria , besnikeria , e pasioni nuk jane trillime poetesh”. Dhe keshtu eshte. Pasi dashuria eshte pjese e realitetit. Ajo ndenja e bukur qe ne fillim te jep flutura ne stomak dhe te ben te qeshesh e te kuptosh qe jeta ka kuptim. Nje jete pa dashuri do te ishte si nje kopesht pa diell dhe me lule te vyshkyra. Ndersa njeriu pa dashuri eshte si nena pa femijet. Dashuria eshte celesi... celesi qe hap dyert e lumturise. Nese ti e heq ate, toka ku ti jeton do te shnderrohet ne varr. Eshte ndenja qe te ben te dashurosh , te ben te gezosh ne cdo moment , te ben dhe te qash ,pasi ajo eshte si nje semundje apo iluzion kur je larg njeriut qe ti do. Eshte nje motiv... motivi i shpreses. Sakrifice dhe lumturi njekohesisht , ta mban shpirtin lart duke te mbrojtur nga ndotjet e kesaj bote te shtirur e cila eshte e mbushur me vese dhe prapaskena interesash. Te enderrosh nje princ eshte mrekulli por ta dashurosh ate eshte e papershkrueshme. Ti enderron per princin e kalter qekur ke pare pare “ HIRUSHEN” kur ishe e vogel. Kur e takon ate ke kapur qiellin me duar. Keni kaluar oqeanet te dy se bashku , keni vallezuar mbi re duke shkuar “ 3 METRA MBI QIELL’’. Sepse ajo nuk arsyeton kurre. Eshte si nje keshtjelle me mure te larta e cila ka vetem nje porte. Kur futesh brenda , dera mbyllet dhe nuk hapet e ti shkon ne gjelberimin e pafund te kopshteve te keshtjelles. Kjo ndjenje e bukur pelqehet me teper se martesa , per te njejten arsye per te cilet romanet jane me zbavites se historia. Sakrifica , sinqeriteti , fantazia, arsyja, xhelozia dhe besimi jane telat e dashurise dhe pa to ajo humbet ne detin e trazuar te jetes komplekse. Dashuria nuk perfundon kollaj por kur perfundon eshte si nje “ TE DUA” mbi nje xham te veshur nga avulli i cili dalengadale zhduket duke lene breoren e nje kujtimi teper te dashur.