Guest
Re: Përkthime
C´behet keshtu?? Na mbaruat komplimentet.
/ubb/images/%%GRAEMLIN_URL%%/thumbsup.gif Guri.
C´behet keshtu?? Na mbaruat komplimentet.
/ubb/images/%%GRAEMLIN_URL%%/thumbsup.gif Guri.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an alternative browser.
You should upgrade or use an alternative browser.
Përkthime
- Thread starter Diabolis Dassaretis
- Data e fillimit
Re: Përkthime
In einer Nacht
In einer Nacht, die keiner kennt,
Substanz aus Nebel, Feuchtigkeit und Regen,
in einem Ort, der kaum sich nennt,
so unbekannt, so klein, so abgelegen,
sah ich den Wahnsinn alles Liebs und Leids,
das Tiefdurchkreuzte von Begehr und Enden,
Das Theatralische von allerseits,
das niemals Gottgestützte von den Händen,
die dich bestreicheln, heiß und ungewaschen,
die dich wohl halten wollen, doch nicht wissen,
wie man den anderen hält, an welchen Maschen
man Netze flicken muß, daß sie nicht rissen –
ach, diese Nebel, diese Kältlichkeit,
dies Abgefallensein von jeder Dauer,
von Bindung, Glauben, Halten, Innigkeit,
ach, Gott – die Götter! Feuchtigkeit und Schauer!
Gottfried Benn
In einer Nacht
In einer Nacht, die keiner kennt,
Substanz aus Nebel, Feuchtigkeit und Regen,
in einem Ort, der kaum sich nennt,
so unbekannt, so klein, so abgelegen,
sah ich den Wahnsinn alles Liebs und Leids,
das Tiefdurchkreuzte von Begehr und Enden,
Das Theatralische von allerseits,
das niemals Gottgestützte von den Händen,
die dich bestreicheln, heiß und ungewaschen,
die dich wohl halten wollen, doch nicht wissen,
wie man den anderen hält, an welchen Maschen
man Netze flicken muß, daß sie nicht rissen –
ach, diese Nebel, diese Kältlichkeit,
dies Abgefallensein von jeder Dauer,
von Bindung, Glauben, Halten, Innigkeit,
ach, Gott – die Götter! Feuchtigkeit und Schauer!
Gottfried Benn
Re: Përkthime
Asaj nate
Në natën që askush s’e njeh,
plot mjegull, lagështi e shi të shtruar,
në vendin që kush s’e përmend,
kaq të panjohur, kaq të vogël, të harruar,
pashë çmendurinë e dashurisë dhe dhimbjes,
stërkryqëzuar nga funde e lakmi,
krejt teatrale në të gjithë drejtimet,
prej Zotit ndihur ato duar – kurrsesi,
të përkëdhelin me afsh e të palara,
ty duan të të mbajnë, por pa ditur,
si mbahet tjetri, në çfar'lloj kapsash
duhen thurur rrjetat për të mos u grisur –
ah, kjo dreqmjegull dhe kjo ftohtësi,
kjo rënie pafundore prej humnere,
plot lidhje, besë, mbështetje, brendësi,
ah, Zot-e-Perëndi! Lagështi dhe tmerre!
Gotfrid Ben
Asaj nate
Në natën që askush s’e njeh,
plot mjegull, lagështi e shi të shtruar,
në vendin që kush s’e përmend,
kaq të panjohur, kaq të vogël, të harruar,
pashë çmendurinë e dashurisë dhe dhimbjes,
stërkryqëzuar nga funde e lakmi,
krejt teatrale në të gjithë drejtimet,
prej Zotit ndihur ato duar – kurrsesi,
të përkëdhelin me afsh e të palara,
ty duan të të mbajnë, por pa ditur,
si mbahet tjetri, në çfar'lloj kapsash
duhen thurur rrjetat për të mos u grisur –
ah, kjo dreqmjegull dhe kjo ftohtësi,
kjo rënie pafundore prej humnere,
plot lidhje, besë, mbështetje, brendësi,
ah, Zot-e-Perëndi! Lagështi dhe tmerre!
Gotfrid Ben
Re: Përkthime
Im Park
Ein ganz kleines Reh stand am ganz kleinen Baum
Still und verklärt wie im Traum.
Das war des Nachts elf Uhr zwei.
Und dann kam ich um vier
Morgens wieder vorbei,
Und da träumte immer das Tier.
Nun schlich ich mich leise – ich atmete kaum –
Gegen den Wind an den Baum,
Und gab dem Reh einen ganz kleinen Stips.
Und da war es aus Gips.
Joachim Ringelnatz
Im Park
Ein ganz kleines Reh stand am ganz kleinen Baum
Still und verklärt wie im Traum.
Das war des Nachts elf Uhr zwei.
Und dann kam ich um vier
Morgens wieder vorbei,
Und da träumte immer das Tier.
Nun schlich ich mich leise – ich atmete kaum –
Gegen den Wind an den Baum,
Und gab dem Reh einen ganz kleinen Stips.
Und da war es aus Gips.
Joachim Ringelnatz
Re: Përkthime
Në park (1927)
Një kaproll i vogël tek pema e vogël kish qëndruar
Dhe ëndrronte i heshtur, i turbulluar.
Ishte natë njëmbëdhjet’ e dy minuta.
Kur akrepi i vogël shkoi tek katra
Në mëngjes andej më ra rruga,
Pashë se akoma në ëndërr ishte kafsha.
Atëhere krejt ngadalë – pa marë frymë –
Në të kundërt të erës iu afrova unë.
Ia futa kaprollit një shkelm të vogël në ije.
Ai paskësh qënë prej allçie.
Joahim Ringelnac (1883-1934)
Në park (1927)
Një kaproll i vogël tek pema e vogël kish qëndruar
Dhe ëndrronte i heshtur, i turbulluar.
Ishte natë njëmbëdhjet’ e dy minuta.
Kur akrepi i vogël shkoi tek katra
Në mëngjes andej më ra rruga,
Pashë se akoma në ëndërr ishte kafsha.
Atëhere krejt ngadalë – pa marë frymë –
Në të kundërt të erës iu afrova unë.
Ia futa kaprollit një shkelm të vogël në ije.
Ai paskësh qënë prej allçie.
Joahim Ringelnac (1883-1934)
Diabolis Dassaretis
Forumium praecox
Re: Përkthime
Leonard Kohen
Libri i mallit
S’u ngjitem dot kodrave
Sistemi ka mbaruar
Jetoj prej ilaçeve
Z-i falenderuar.
Ndoqa atë shteg mali
Për në art nga kaosi
Dëshira kali
Depresioni karroci.
Lundrova si mjellmë
U zhyta si gur
Por koha më la shëndenë
Me të qeshura qyshkur.
Faqja ime zbardhëlloi
Boja ime ishte holluar
Çka dita dot nuk shkroi
Nata me laps ka skicuar.
Ulurimat shtazërake
Mërzi e ëngjëllit tim
Por s’më lejohet aspak
Një gjurmë hidhërim.
Se dikush do të ketë
Çka të jem unë nuk mujt
Zemra ime do të jetë
Veç e saj dhe e askujt.
Ajo do të ecë atij shtegu
Do të shohë ç’nënkuptoj
Dëshira ime prerë si shelegu
Dhe liria në mes asisoj.
Për më pak se sekonda
Do të përplasen tonat jetë
Pezulluar pafundsësia
Dera e hapur krejt.
Atëhere ajo do të lindë
Tek ndonjë porsi ju
Çka askush nuk ka bërë
Ajo ka për të vazhdu.
E di që ajo po afrohet
E di që do të kqyri
Ja malli q’përmallohet
Dhe ky është libri.
Leonard Kohen
Libri i mallit
S’u ngjitem dot kodrave
Sistemi ka mbaruar
Jetoj prej ilaçeve
Z-i falenderuar.
Ndoqa atë shteg mali
Për në art nga kaosi
Dëshira kali
Depresioni karroci.
Lundrova si mjellmë
U zhyta si gur
Por koha më la shëndenë
Me të qeshura qyshkur.
Faqja ime zbardhëlloi
Boja ime ishte holluar
Çka dita dot nuk shkroi
Nata me laps ka skicuar.
Ulurimat shtazërake
Mërzi e ëngjëllit tim
Por s’më lejohet aspak
Një gjurmë hidhërim.
Se dikush do të ketë
Çka të jem unë nuk mujt
Zemra ime do të jetë
Veç e saj dhe e askujt.
Ajo do të ecë atij shtegu
Do të shohë ç’nënkuptoj
Dëshira ime prerë si shelegu
Dhe liria në mes asisoj.
Për më pak se sekonda
Do të përplasen tonat jetë
Pezulluar pafundsësia
Dera e hapur krejt.
Atëhere ajo do të lindë
Tek ndonjë porsi ju
Çka askush nuk ka bërë
Ajo ka për të vazhdu.
E di që ajo po afrohet
E di që do të kqyri
Ja malli q’përmallohet
Dhe ky është libri.
Re: Përkthime
Interview mit mir selbst
Anno Zwounddreißig
Ich bin als Emigrantenkind geboren
In einer kleinen, klatschbeflißnen Stadt,
Die eine Kirche, zwei bis drei Doktoren
Und eine große Irrenanstalt hat.
Mein meistgesprochnes Wort als Kind war "Nein".
Ich war kein einwandsfreies Mutterglück.
Und denke ich an jene Zeit zurück -
Ich möchte nicht mein Kind gewesen sein.
Im Ersten Weltkrieg kam ich in die achte
Gemeindeschule zu Herrn Rektor May.
Ich war schon sechs, als ich noch immer dachte,
Daß, wenn die Kriege aus sind, Frieden sei.
Zwei Oberlehrer fanden mich begabt,
Weshalb sie mich, zwecks Bildung, bald entfernten.
Doch was wir auf der Hohen Schule lernten,
Ein Volk "Die Arier" ham wir nicht gehabt.
Beim Abgang sprach der Lehrer von den Nöten
Der Jugend und vom ethischen Niveau.
Es hieß, wir sollten jetzt ins Leben treten.
Ich aber leider trat nur ins Büro.
Acht Stunden bin ich dienstlich angestellt
Und tue eine schlechtbezahlte Pflicht.
Am Abend schreib ich manchmal ein Gedicht.
Mein Vater meint, das habe noch gefehlt.
Bei schönem Wetter reise ich ein Stück
Per Bleistift auf der bunten Länderkarte.
An stillen Regentagen aber warte
Ich manchmal auf das sogenannte Glück.
Post Scriptum
Anno Fünfundvierzig
Inzwischen bin ich viel zu viel gereist,
Zu Bahn, zu Schiff, bis über den Atlantik.
Doch was mich trieb, war nicht Entdeckergeist,
Und was ich suchte, keineswegs Romantik.
Das war einmal. In einem anderen Leben.
Doch unterdessen, wie die Zeit verrinnt,
Hat sich auch biographisch was ergeben:
Nun hab ich selbst ein Emigrantenkind.
Das lernt das Wörtchen "alien" buchstabieren
Und spricht zur Mutter: "Don't speak German, dear."
Muß knapp acht Jahr alt Diskussionen führen,
Daß er "allright" ist, wenn auch nicht von hier.
Grad wie das Flüchtlingskind beim Rektor May!
Wenn ich mir dies Dacapo so betrachte . . .
Er denkt, was ich in seinem Alter dachte:
Daß, wenn die Kriege aus sind, Frieden sei.
Mascha Kaleko
Interview mit mir selbst
Anno Zwounddreißig
Ich bin als Emigrantenkind geboren
In einer kleinen, klatschbeflißnen Stadt,
Die eine Kirche, zwei bis drei Doktoren
Und eine große Irrenanstalt hat.
Mein meistgesprochnes Wort als Kind war "Nein".
Ich war kein einwandsfreies Mutterglück.
Und denke ich an jene Zeit zurück -
Ich möchte nicht mein Kind gewesen sein.
Im Ersten Weltkrieg kam ich in die achte
Gemeindeschule zu Herrn Rektor May.
Ich war schon sechs, als ich noch immer dachte,
Daß, wenn die Kriege aus sind, Frieden sei.
Zwei Oberlehrer fanden mich begabt,
Weshalb sie mich, zwecks Bildung, bald entfernten.
Doch was wir auf der Hohen Schule lernten,
Ein Volk "Die Arier" ham wir nicht gehabt.
Beim Abgang sprach der Lehrer von den Nöten
Der Jugend und vom ethischen Niveau.
Es hieß, wir sollten jetzt ins Leben treten.
Ich aber leider trat nur ins Büro.
Acht Stunden bin ich dienstlich angestellt
Und tue eine schlechtbezahlte Pflicht.
Am Abend schreib ich manchmal ein Gedicht.
Mein Vater meint, das habe noch gefehlt.
Bei schönem Wetter reise ich ein Stück
Per Bleistift auf der bunten Länderkarte.
An stillen Regentagen aber warte
Ich manchmal auf das sogenannte Glück.
Post Scriptum
Anno Fünfundvierzig
Inzwischen bin ich viel zu viel gereist,
Zu Bahn, zu Schiff, bis über den Atlantik.
Doch was mich trieb, war nicht Entdeckergeist,
Und was ich suchte, keineswegs Romantik.
Das war einmal. In einem anderen Leben.
Doch unterdessen, wie die Zeit verrinnt,
Hat sich auch biographisch was ergeben:
Nun hab ich selbst ein Emigrantenkind.
Das lernt das Wörtchen "alien" buchstabieren
Und spricht zur Mutter: "Don't speak German, dear."
Muß knapp acht Jahr alt Diskussionen führen,
Daß er "allright" ist, wenn auch nicht von hier.
Grad wie das Flüchtlingskind beim Rektor May!
Wenn ich mir dies Dacapo so betrachte . . .
Er denkt, was ich in seinem Alter dachte:
Daß, wenn die Kriege aus sind, Frieden sei.
Mascha Kaleko
Re: Përkthime
Intervistë me vetveten (1933)
Anno tridhjetedy
Si bijë emigrantësh erdha në botë,
Në një qytet të vogël dhe të nëmur:
Kishte një kishë, dy a tre doktorë
Dhe një shtëpi të madhe për të çmendur.
Fjala që thashë më shumë, ish fjala „jo!“.
Aq gaz i madh për nënën nuk kam qënë.
Kur kthehem pas, kujtoj se çfarë kam bërë,
Të kem asi fëmijë – Zot na shpëto!
Në shkollë kur hyra, ishte Lufta e Parë.
Drejtor kishim zotin Mai, një burrë me syza.
Atëherë kujtoja, isha gjashtë vjeç vajzë:
Vjen paqja vetvetiu kur mbaron lufta.
Ca mësues panë se isha e mirë shumë,
Prandaj prej asaj shkolle më larguan.
Edhe në shkollën tjetër, çfarë mësuam,
Një popull si „arianët“, s'e pashë kurrë.
Në mbyllje mësuesi na tregoi vetë
Për nevojat e rinisë, sjelljen e mirë,
Na tha se, nga ky çast hynim në jetë.
Për fat të keq, unë hyra në një zyrë.
Çdo ditë rropatem plot tetë orë tani.
Bëj punë të lodhshme, por të keqpaguar.
Në darkë e shkruaj ndonjë poezi.
Im atë thotë: Dhe kjo na kish munguar!
Në kohë të mirë udhëtoj nga pak.
E ndjek rrugën në hartë me laps të zi.
Kur është mot i vrenjtur dhe me shi,
Pres, ndoshta vjen ai që i thonë „Fat“.
Masha Kaleko (1907 - 1975)
Post Scriptum (1946)
Anno dyzetepesë
Ndërkohë, shumë nëpër botë kam udhëtuar,
Me tren a me anije tejatlantike.
Ç'më nxiti s'ish dëshira për të zbuluar.
Ç'kërkova, kurrsesi s'ish romantike.
Kjo ish dikur. Në tjetër jetë ishte.
Por koha rrjedh e kurrë s'mund ta ndalësh.
Pësova dhe ndryshime biografike:
Dhe vetë kam një fëmijë emigrantësh.
Që ndan fjalën „alien“ shkronjë – për – shkronjë,
I thotë: „Don't speak German, dear“ nënës së tij,
S'është as tetë vjet, por di të diskutojë,
Se ai është „allright“, ndonse jo vendali.
Si refugjatia e vogël tek drejtor Mai!
E dëgjoj që flet ashtu, më duket mua
Dhe ai mendon si unë dikur, i varfri:
Vjen paqia vetvetiu kur mbaron lufta.
Masha Kaleko
Intervistë me vetveten (1933)
Anno tridhjetedy
Si bijë emigrantësh erdha në botë,
Në një qytet të vogël dhe të nëmur:
Kishte një kishë, dy a tre doktorë
Dhe një shtëpi të madhe për të çmendur.
Fjala që thashë më shumë, ish fjala „jo!“.
Aq gaz i madh për nënën nuk kam qënë.
Kur kthehem pas, kujtoj se çfarë kam bërë,
Të kem asi fëmijë – Zot na shpëto!
Në shkollë kur hyra, ishte Lufta e Parë.
Drejtor kishim zotin Mai, një burrë me syza.
Atëherë kujtoja, isha gjashtë vjeç vajzë:
Vjen paqja vetvetiu kur mbaron lufta.
Ca mësues panë se isha e mirë shumë,
Prandaj prej asaj shkolle më larguan.
Edhe në shkollën tjetër, çfarë mësuam,
Një popull si „arianët“, s'e pashë kurrë.
Në mbyllje mësuesi na tregoi vetë
Për nevojat e rinisë, sjelljen e mirë,
Na tha se, nga ky çast hynim në jetë.
Për fat të keq, unë hyra në një zyrë.
Çdo ditë rropatem plot tetë orë tani.
Bëj punë të lodhshme, por të keqpaguar.
Në darkë e shkruaj ndonjë poezi.
Im atë thotë: Dhe kjo na kish munguar!
Në kohë të mirë udhëtoj nga pak.
E ndjek rrugën në hartë me laps të zi.
Kur është mot i vrenjtur dhe me shi,
Pres, ndoshta vjen ai që i thonë „Fat“.
Masha Kaleko (1907 - 1975)
Post Scriptum (1946)
Anno dyzetepesë
Ndërkohë, shumë nëpër botë kam udhëtuar,
Me tren a me anije tejatlantike.
Ç'më nxiti s'ish dëshira për të zbuluar.
Ç'kërkova, kurrsesi s'ish romantike.
Kjo ish dikur. Në tjetër jetë ishte.
Por koha rrjedh e kurrë s'mund ta ndalësh.
Pësova dhe ndryshime biografike:
Dhe vetë kam një fëmijë emigrantësh.
Që ndan fjalën „alien“ shkronjë – për – shkronjë,
I thotë: „Don't speak German, dear“ nënës së tij,
S'është as tetë vjet, por di të diskutojë,
Se ai është „allright“, ndonse jo vendali.
Si refugjatia e vogël tek drejtor Mai!
E dëgjoj që flet ashtu, më duket mua
Dhe ai mendon si unë dikur, i varfri:
Vjen paqia vetvetiu kur mbaron lufta.
Masha Kaleko
Diabolis Dassaretis
Forumium praecox
Re: Përkthime
Leonard Kohen
Njëmijë puthje thellë
Për Sendin 1945-1998
1.
Ti erdhe tek unë këtë mëngjes
Më mbajte në duar porsi mish
Duhet të jesh burrë ta kuptosh
Sa mirë ndjehesh sa ëmbëlsisht
Pasqyra të njëjtin fis binjakëzon
Do të të njihja kur gjumë ndjell
Dhe kush veç teje të më fusë guxon
Njëmijë puthje thellë
Të dashurova kur u çele
Si zambakun kur e ngroh
Jam veçse një tjetër njeri bore
Që rri në shi dhe llohë
Që të dashuroi aq ftohtësisht
Me fizikun si rrobë gabele
Me gjithëçka është dhe gjithëçka ish
Njëmijë puthje thellë
E di që të duhej të më gënjeje
E di që të duhej ta bëje rrejshëm
Të pozoje e ndezur dhe ndër qiej
Mbas vellove të mashtrimit të tejdukshëm
Pornoja jonë aristokrate e pëkorë
E lirë dhe e kthjellët
Jam plak por në të ende kam dorë
Një mijë puthje thellë
Dhe ende verën e shtie
Ende vallëzoj faqe më faqe
Banda “Motit të shkuar” i bie
Zemra nuk di tërheqje
Renda me Dizin dhe Danten
Pa patur kurrë të tyrin dell
Por një herë a dy ata të luaj më lenë
Njëmijë puthje thellë
Vjeshta që shkau tërthor lëkurës tënde
Më la në sy si mbresë
Një dritë që s’ka pse të rrojë ende
Dhe s’ka nevojë të vdesë
Një gjëzë në librin e dashurisë e aq
E errët motmotit sjellë
Derisa dëshmoi këtu në kohë dhe gjak
Njëmijë puthje thellë
Jam i mirë në dashuri jam i mirë në urrejtje
Është në midis ku ngrij acar
Është shumë vonë dhe pse bëra përpjekje
Ka qënë shumë vonë vite më parë
Por ti dukesh mirë dukesh vërtet
Në rrugën Bugi je diellë
Dikush për ty do të ketë vdek
Njëmijë puthje thellë
Të dashurova kur u çele
Si zambakun kur e ngroh
Jam veçse një tjetër njeri bore
Që rri në shi dhe llohë
Por ty s’të duhet të më dëgjosh tani
Dhe çdo fjalë që më del
Kundër meje llogaritet ani
Njëmijë puthje thellë.
2.
Mezat rendin vajzat janë të reja
Gjasat janë të rrahësh atje
Fiton për ca dhe pastaj mja
Shtresa jote e vogël e fitimeve
Mblidhet tani për tu përpjek
Me humbjen që si bëhet ballë
E jeton jetën si të ishte vërtet
Njëmijë puthje thellë.
Po luaj kartat po bëj dredhi
Në Bugi Strit jam sërisht
E humb mbështetjen edhe bie
Në Kryevepër sigurisht
Dhe mbase kisha milje për të ngarë
Dhe premtime për të mbajtur
I flak të gjitha të mbetesh gjallë
Njëmijë puthje thellë
Mbyllur në seks ne shtypëm kundrejt
Limiteve të detit
Unë pashë se oqean nuk mbet
Për mishngrënës si prej vedit
E bëra atë mu në bash
Bekova ç’mbeti nga flota në shtjellë
Dhe atëhere i kënaqur të mbytem thashë
Njëmijë puthje thellë
Po bëj dredhi po luaj kartat
Në Bugi Strit jam sërisht
Hamendësoj që ata mos i këmbejnë dhuratat
Që njëri duhet ti mbajë sigurisht
Dhe nganjëherë kur nata ec ngadalë
Mjerani me të mirësjellë
Tok mbledhim zemrat për të dalë
Njëmijë puthje thellë.
I mermë (ermirë) është mendimi për ty
Shkrimi për ty i vjelë
Përveç ç’harruam të bëjmë të dy
Njëmijë puthje thellë.
Leonard Kohen
Njëmijë puthje thellë
Për Sendin 1945-1998
1.
Ti erdhe tek unë këtë mëngjes
Më mbajte në duar porsi mish
Duhet të jesh burrë ta kuptosh
Sa mirë ndjehesh sa ëmbëlsisht
Pasqyra të njëjtin fis binjakëzon
Do të të njihja kur gjumë ndjell
Dhe kush veç teje të më fusë guxon
Njëmijë puthje thellë
Të dashurova kur u çele
Si zambakun kur e ngroh
Jam veçse një tjetër njeri bore
Që rri në shi dhe llohë
Që të dashuroi aq ftohtësisht
Me fizikun si rrobë gabele
Me gjithëçka është dhe gjithëçka ish
Njëmijë puthje thellë
E di që të duhej të më gënjeje
E di që të duhej ta bëje rrejshëm
Të pozoje e ndezur dhe ndër qiej
Mbas vellove të mashtrimit të tejdukshëm
Pornoja jonë aristokrate e pëkorë
E lirë dhe e kthjellët
Jam plak por në të ende kam dorë
Një mijë puthje thellë
Dhe ende verën e shtie
Ende vallëzoj faqe më faqe
Banda “Motit të shkuar” i bie
Zemra nuk di tërheqje
Renda me Dizin dhe Danten
Pa patur kurrë të tyrin dell
Por një herë a dy ata të luaj më lenë
Njëmijë puthje thellë
Vjeshta që shkau tërthor lëkurës tënde
Më la në sy si mbresë
Një dritë që s’ka pse të rrojë ende
Dhe s’ka nevojë të vdesë
Një gjëzë në librin e dashurisë e aq
E errët motmotit sjellë
Derisa dëshmoi këtu në kohë dhe gjak
Njëmijë puthje thellë
Jam i mirë në dashuri jam i mirë në urrejtje
Është në midis ku ngrij acar
Është shumë vonë dhe pse bëra përpjekje
Ka qënë shumë vonë vite më parë
Por ti dukesh mirë dukesh vërtet
Në rrugën Bugi je diellë
Dikush për ty do të ketë vdek
Njëmijë puthje thellë
Të dashurova kur u çele
Si zambakun kur e ngroh
Jam veçse një tjetër njeri bore
Që rri në shi dhe llohë
Por ty s’të duhet të më dëgjosh tani
Dhe çdo fjalë që më del
Kundër meje llogaritet ani
Njëmijë puthje thellë.
2.
Mezat rendin vajzat janë të reja
Gjasat janë të rrahësh atje
Fiton për ca dhe pastaj mja
Shtresa jote e vogël e fitimeve
Mblidhet tani për tu përpjek
Me humbjen që si bëhet ballë
E jeton jetën si të ishte vërtet
Njëmijë puthje thellë.
Po luaj kartat po bëj dredhi
Në Bugi Strit jam sërisht
E humb mbështetjen edhe bie
Në Kryevepër sigurisht
Dhe mbase kisha milje për të ngarë
Dhe premtime për të mbajtur
I flak të gjitha të mbetesh gjallë
Njëmijë puthje thellë
Mbyllur në seks ne shtypëm kundrejt
Limiteve të detit
Unë pashë se oqean nuk mbet
Për mishngrënës si prej vedit
E bëra atë mu në bash
Bekova ç’mbeti nga flota në shtjellë
Dhe atëhere i kënaqur të mbytem thashë
Njëmijë puthje thellë
Po bëj dredhi po luaj kartat
Në Bugi Strit jam sërisht
Hamendësoj që ata mos i këmbejnë dhuratat
Që njëri duhet ti mbajë sigurisht
Dhe nganjëherë kur nata ec ngadalë
Mjerani me të mirësjellë
Tok mbledhim zemrat për të dalë
Njëmijë puthje thellë.
I mermë (ermirë) është mendimi për ty
Shkrimi për ty i vjelë
Përveç ç’harruam të bëjmë të dy
Njëmijë puthje thellë.
ladouce2005
Primus registratum
Re: Përkthime
Shume e bukur!
Shume e bukur!
Re: Përkthime
Edhe njehere komplimente per perkthimin. Pa fjele bashkohem me vleresimin e Shiraz, "shume e bukur!".
Dua te vecoj se me pelqen shume perdorimi i "ca" dhe "mja" ne vend te (perkatesisht) "pak" dhe "mjaft". Eshte nje dialekt shume i bukur. Shkon shume per perkthim poezish.
<div class="ubbcode-block"><div class="ubbcode-header">Originally Posted By: Diabolis Dassaretis</div><div class="ubbcode-body">
Fiton për ca dhe pastaj mja
</div></div>
Edhe njehere komplimente per perkthimin. Pa fjele bashkohem me vleresimin e Shiraz, "shume e bukur!".
Dua te vecoj se me pelqen shume perdorimi i "ca" dhe "mja" ne vend te (perkatesisht) "pak" dhe "mjaft". Eshte nje dialekt shume i bukur. Shkon shume per perkthim poezish.
<div class="ubbcode-block"><div class="ubbcode-header">Originally Posted By: Diabolis Dassaretis</div><div class="ubbcode-body">
Fiton për ca dhe pastaj mja
</div></div>
Guest
Re: Përkthime
<div class="ubbcode-block"><div class="ubbcode-header">Originally Posted By: McCik</div><div class="ubbcode-body">
Dua te vecoj se me pelqen shume perdorimi i "ca" dhe "mja" ne vend te (perkatesisht) "pak" dhe "mjaft". Eshte nje dialekt shume i bukur. Shkon shume per perkthim poezish.
<div class="ubbcode-block"><div class="ubbcode-header">Originally Posted By: Diabolis Dassaretis</div><div class="ubbcode-body">
Fiton për ca dhe pastaj mja
</div></div> </div></div>
Me siguri dialekt Korce. Individualizem, qe i vecon keto perkthime shume te arrira.
P.s Komplimente per te dy.
<div class="ubbcode-block"><div class="ubbcode-header">Originally Posted By: McCik</div><div class="ubbcode-body">
Dua te vecoj se me pelqen shume perdorimi i "ca" dhe "mja" ne vend te (perkatesisht) "pak" dhe "mjaft". Eshte nje dialekt shume i bukur. Shkon shume per perkthim poezish.
<div class="ubbcode-block"><div class="ubbcode-header">Originally Posted By: Diabolis Dassaretis</div><div class="ubbcode-body">
Fiton për ca dhe pastaj mja
</div></div> </div></div>
Me siguri dialekt Korce. Individualizem, qe i vecon keto perkthime shume te arrira.
P.s Komplimente per te dy.
Diabolis Dassaretis
Forumium praecox
Re: Përkthime
Faleminderit! Kësaj here në emër të shqipes së artë, të cilës i kërkoj falje për skepticizmin tim mbi pamundësinë e saj për të pasur 10 fjalë që të rimonin me thellë.
Poezise i përktheva variantin e librit (2006) dhe jo atë të 1998 prej një pjese të së cilës është bërë kënga.
Më poshtë keni një tjetër Leonard Kohen, me një poezi për ... verini emrin:
Shumë i vjetër
Unë jam shumë i vjetër
të mësoj emrat
e vrasësve të rinj
Ky këtu
duket i lodhur dhe tërheqës
i përkushtuar, profesoral
Ai duket goxha si unë
atëhere kur i mësoja
një formë radikale Budizmi
një të çmenduri të pashpresë
Në emër të së vjetrës
magji të lartë
ai komandon
familje të digjen së gjalli
dhe fëmijë të gjymtohen
Ai ka mundësi të dijë
një këngë a dy që unë kam shkruar
Të gjithë ata
të gjithë që kanë larë duart me gjak
dhe përtypësit e të përbrendëshmeve
dhe rrjepësit e skalpit
të gjithë ata kërcyen
me muzikën e Bitëllsave
adhuruan Bob Dilanin
Të dashur miq
vetëm pak ndër ne kanë mbetur
në heshtje
duke u dridhur gjithë kohën
të fshehur mes gjak-
pandjenjëve fanatikë
ndërsa ne i dëshmojmë njëri tjetrit
mizorinë e vjetër
mizorinë e vjetër dalë boje
që ka zbuar
dëshirën e ngrohtë të zemrës
poshtëruar evolucionin
dhe e ka vjellë lutjen
Faleminderit! Kësaj here në emër të shqipes së artë, të cilës i kërkoj falje për skepticizmin tim mbi pamundësinë e saj për të pasur 10 fjalë që të rimonin me thellë.
Poezise i përktheva variantin e librit (2006) dhe jo atë të 1998 prej një pjese të së cilës është bërë kënga.
Më poshtë keni një tjetër Leonard Kohen, me një poezi për ... verini emrin:
Shumë i vjetër
Unë jam shumë i vjetër
të mësoj emrat
e vrasësve të rinj
Ky këtu
duket i lodhur dhe tërheqës
i përkushtuar, profesoral
Ai duket goxha si unë
atëhere kur i mësoja
një formë radikale Budizmi
një të çmenduri të pashpresë
Në emër të së vjetrës
magji të lartë
ai komandon
familje të digjen së gjalli
dhe fëmijë të gjymtohen
Ai ka mundësi të dijë
një këngë a dy që unë kam shkruar
Të gjithë ata
të gjithë që kanë larë duart me gjak
dhe përtypësit e të përbrendëshmeve
dhe rrjepësit e skalpit
të gjithë ata kërcyen
me muzikën e Bitëllsave
adhuruan Bob Dilanin
Të dashur miq
vetëm pak ndër ne kanë mbetur
në heshtje
duke u dridhur gjithë kohën
të fshehur mes gjak-
pandjenjëve fanatikë
ndërsa ne i dëshmojmë njëri tjetrit
mizorinë e vjetër
mizorinë e vjetër dalë boje
që ka zbuar
dëshirën e ngrohtë të zemrës
poshtëruar evolucionin
dhe e ka vjellë lutjen
juxhoxhjaj
Primus registratum
Re: Përkthime
edhe pse se kam idene ketu mua asnje nga keto nuk me pelqen ne fakt asnjehere nuk me kane pelqyer keto poezit pervec njeres qe nuk me kujtohet nga kush por cuditerishte me kujtohen fjalet(afersisht)
sa romantike ke qene
e perendimte si jasemi i pranveres\
pije ythull fshehurazi gjyshes
dhe une te putha pa kuptuar se cpo te thoshja
cbuze te qershinjta
edhe une isha i dashuruar me nje tjeter,me nje tjeter qe shkruante nje emer mbi rere.
Ju qe jeni me kopetent do doja te me thoshnit se kush e ka shkruajtur kete pasi do doja ta bleja librin nese e keni lexuar normal.kete e mbaj mende qe nga gjimnazi me ka pelqyer
ose cfare me sugjeroni si amatore te lexoj(per poezi) ndonje gje te thjesht?
edhe pse se kam idene ketu mua asnje nga keto nuk me pelqen ne fakt asnjehere nuk me kane pelqyer keto poezit pervec njeres qe nuk me kujtohet nga kush por cuditerishte me kujtohen fjalet(afersisht)
sa romantike ke qene
e perendimte si jasemi i pranveres\
pije ythull fshehurazi gjyshes
dhe une te putha pa kuptuar se cpo te thoshja
cbuze te qershinjta
edhe une isha i dashuruar me nje tjeter,me nje tjeter qe shkruante nje emer mbi rere.
Ju qe jeni me kopetent do doja te me thoshnit se kush e ka shkruajtur kete pasi do doja ta bleja librin nese e keni lexuar normal.kete e mbaj mende qe nga gjimnazi me ka pelqyer
ose cfare me sugjeroni si amatore te lexoj(per poezi) ndonje gje te thjesht?
Diabolis Dassaretis
Forumium praecox
Re: Përkthime
Silvia Plath
Aplikanti
Së pari, a je yni o njeri?
A mban
Një sy xhami, dhëmbë të vënë a patericë,
Një ushkur a një çengel,
Sisë plastike a prej gome një bigë,
Penjë të tregosh se diçka mungon? Jo, jo? Atëhere
Si të të japim diçka?
Pusho së qari.
Hape dorën.
Bosh? Bosh. Ja një dorë
U zëntë dhe me urimin
Të sjellë gota çaji dhe largojë dhimbjen e kokës
Dhe të bëjë çfardo që ti thuash ti.
Do ta marrësh?
Ka garanci
Të ti mbyllë sytë me gishtin e madh në fund
Dhe të tresë hidhërimin.
Ne bëjmë mall të ri nga hiçi.
Vë re se ju jeni krejt i zhveshur.
Ç’thua për një kostum----
I zi dhe kreko, jo prerje e keqe.
Do ta marrësh?
I papërshkueshëm nga uji, s’zhubroset, i papërshkueshëm
Nga zjarri dhe bombat prej taracave.
Besomë, do të të varrosin me të.
Tani koka jote, të më falësh, është bosh.
Por kam zgjidhje për këtë.
Eja këtu, ëmbëlush, dil nga je fshehur.
Hë, ç’mendon për atë?
E zhveshur si letra sa për fillim
Por në njëzet e pesë vjet do të bëhet e argjëndtë,
Në pesëdhjet, e artë.
Një kukull me jetë, kudo ta shikosh.
Qep, gatuan,
Flet, flet, flet.
Punon, s’ka asgjë të keqe.
Ke një të çarë, është melhem.
Ke sy, është imazh.
Djali im, është streha jote e fundit.
Do ta marrësh, ta marrësh, marrësh.
Silvia Plath
Aplikanti
Së pari, a je yni o njeri?
A mban
Një sy xhami, dhëmbë të vënë a patericë,
Një ushkur a një çengel,
Sisë plastike a prej gome një bigë,
Penjë të tregosh se diçka mungon? Jo, jo? Atëhere
Si të të japim diçka?
Pusho së qari.
Hape dorën.
Bosh? Bosh. Ja një dorë
U zëntë dhe me urimin
Të sjellë gota çaji dhe largojë dhimbjen e kokës
Dhe të bëjë çfardo që ti thuash ti.
Do ta marrësh?
Ka garanci
Të ti mbyllë sytë me gishtin e madh në fund
Dhe të tresë hidhërimin.
Ne bëjmë mall të ri nga hiçi.
Vë re se ju jeni krejt i zhveshur.
Ç’thua për një kostum----
I zi dhe kreko, jo prerje e keqe.
Do ta marrësh?
I papërshkueshëm nga uji, s’zhubroset, i papërshkueshëm
Nga zjarri dhe bombat prej taracave.
Besomë, do të të varrosin me të.
Tani koka jote, të më falësh, është bosh.
Por kam zgjidhje për këtë.
Eja këtu, ëmbëlush, dil nga je fshehur.
Hë, ç’mendon për atë?
E zhveshur si letra sa për fillim
Por në njëzet e pesë vjet do të bëhet e argjëndtë,
Në pesëdhjet, e artë.
Një kukull me jetë, kudo ta shikosh.
Qep, gatuan,
Flet, flet, flet.
Punon, s’ka asgjë të keqe.
Ke një të çarë, është melhem.
Ke sy, është imazh.
Djali im, është streha jote e fundit.
Do ta marrësh, ta marrësh, marrësh.
Re: Përkthime
Das Ideal
Ja, das möchste:
Eine Villa im Grünen mit großer Terrasse,
vorn die Ostsee, hinten die Friedrichstraße;
mit schöner Aussicht, ländlich-mondän,
vom Badezimmer ist die Zugspitze zu sehn -
aber abends zum Kino hast dus nicht weit.
Das Ganze schlicht, voller Bescheidenheit:
Neun Zimmer - nein, doch lieber zehn!
Ein Dachgarten, wo die Eichen drauf stehn,
Radio, Zentralheizung, Vakuum,
eine Dienerschaft, gut gezogen und stumm,
eine süße Frau voller Rasse und Verve -
(und eine fürs Wochenend, zur Reserve) -
eine Bibliothek und drumherum
Einsamkeit und Hummelgesumm.
Im Stall: Zwei Ponies, vier Vollbluthengste,
acht Autos, Motorrad - alles lenkste
natürlich selber - das wär ja gelacht!
Und zwischendurch gehst du auf Hochwildjagd.
Ja, und das hab ich ganz vergessen:
Prima Küche - erstes Essen -
alte Weine aus schönem Pokal -
und egalweg bleibst du dünn wie ein Aal.
Und Geld. Und an Schmuck eine richtige Portion.
Und noch ne Million und noch ne Million.
Und Reisen. Und fröhliche Lebensbuntheit.
Und famose Kinder. Und ewige Gesundheit.
Ja, das möchste!
Aber, wie das so ist hienieden:
manchmal scheints so, als sei es beschieden
nur pöapö, das irdische Glück.
Immer fehlt dir irgendein Stück.
Hast du Geld, dann hast du nicht Käten;
hast du die Frau, dann fehln dir Moneten -
hast du die Geisha, dann stört dich der Fächer:
bald fehlt uns der Wein, bald fehlt uns der Becher.
Etwas ist immer.
Tröste dich.
Jedes Glück hat einen kleinen Stich.
Wir möchten so viel: Haben. Sein. Und gelten.
Daß einer alles hat:
das ist selten.
Kurt Tucholsky
Das Ideal
Ja, das möchste:
Eine Villa im Grünen mit großer Terrasse,
vorn die Ostsee, hinten die Friedrichstraße;
mit schöner Aussicht, ländlich-mondän,
vom Badezimmer ist die Zugspitze zu sehn -
aber abends zum Kino hast dus nicht weit.
Das Ganze schlicht, voller Bescheidenheit:
Neun Zimmer - nein, doch lieber zehn!
Ein Dachgarten, wo die Eichen drauf stehn,
Radio, Zentralheizung, Vakuum,
eine Dienerschaft, gut gezogen und stumm,
eine süße Frau voller Rasse und Verve -
(und eine fürs Wochenend, zur Reserve) -
eine Bibliothek und drumherum
Einsamkeit und Hummelgesumm.
Im Stall: Zwei Ponies, vier Vollbluthengste,
acht Autos, Motorrad - alles lenkste
natürlich selber - das wär ja gelacht!
Und zwischendurch gehst du auf Hochwildjagd.
Ja, und das hab ich ganz vergessen:
Prima Küche - erstes Essen -
alte Weine aus schönem Pokal -
und egalweg bleibst du dünn wie ein Aal.
Und Geld. Und an Schmuck eine richtige Portion.
Und noch ne Million und noch ne Million.
Und Reisen. Und fröhliche Lebensbuntheit.
Und famose Kinder. Und ewige Gesundheit.
Ja, das möchste!
Aber, wie das so ist hienieden:
manchmal scheints so, als sei es beschieden
nur pöapö, das irdische Glück.
Immer fehlt dir irgendein Stück.
Hast du Geld, dann hast du nicht Käten;
hast du die Frau, dann fehln dir Moneten -
hast du die Geisha, dann stört dich der Fächer:
bald fehlt uns der Wein, bald fehlt uns der Becher.
Etwas ist immer.
Tröste dich.
Jedes Glück hat einen kleinen Stich.
Wir möchten so viel: Haben. Sein. Und gelten.
Daß einer alles hat:
das ist selten.
Kurt Tucholsky
Re: Përkthime
Idealja (1927)
Po, do doje:
Vilë mes gjelbërimit me tarracë mermeri,
nga pas, rruga „Fridrih“, përpara liqeni;
me pamje të bukur, në stil – mondane,
nga dritarja e banjos të duken malet -
As kinemanë në mbrëmje, larg mos e kesh.
Gjithçka e bukur, pa teprime, thjesht:
Të jenë nëntë dhoma – jo, më mirë dhjetë!
Pemët të ngrihen mbi çati përpjetë,
radio dhe ngrohje, fshesë me vakuum,
shërbëtorë të bindur që s'flasin kurrë,
grua sojlie, të ëmbël fare -
(një tjetër rezervë për në fundjave) -,
biblotekë të mbushur përplot me libra,
rretherrotull heshtje sa të ndihet miza.
Katër kuaj race, në stallë, dy poni,
tetë makina të mira, alamet motori -
t'i ngasësh vetë, ndryshe s'vlen aspak!
Nëse të shkrepet, nisesh për gjah.
Po, se për pak kisha harruar:
Prima kuzhinë – super të gatuar -
vera e vjetër në kupë të rrallë -
ha sa të zhdëpesh, mbetesh si ngjalë.
Dhe para. Dhe bizhu, një të majmë porcion.
Pastaj dhe një milion, pastaj dhe një milion.
Dhe udhëtime. Jeta ngjyrë ylberi.
Fëmijë të shkëlqyer. S'ka më mirë – shëndeti.
Po, do doje!
Mirëpo edhe vetë ti e ke parë:
gjithmonë duket se është i ndarë
në pjesë të vëgla fati mbi tokë.
Përherë është mangut diku një copë.
I ke paratë, të grisen xhepat;
ke të mirë gruan, mungojnë monedhat -
Të vjen freskia, të bezdis erashka;
herë mbaron vera, herë gota s'paska.
Është gjithmonë diçka.
Kokën mos unj.
Çfardolloj fati e ka një kunj.
Lakmon plot gjëra sa kohë je gjallë.
T'i kesh të gjitha – kjo ndodh shumë rrallë.
Kurt Tuholski
Idealja (1927)
Po, do doje:
Vilë mes gjelbërimit me tarracë mermeri,
nga pas, rruga „Fridrih“, përpara liqeni;
me pamje të bukur, në stil – mondane,
nga dritarja e banjos të duken malet -
As kinemanë në mbrëmje, larg mos e kesh.
Gjithçka e bukur, pa teprime, thjesht:
Të jenë nëntë dhoma – jo, më mirë dhjetë!
Pemët të ngrihen mbi çati përpjetë,
radio dhe ngrohje, fshesë me vakuum,
shërbëtorë të bindur që s'flasin kurrë,
grua sojlie, të ëmbël fare -
(një tjetër rezervë për në fundjave) -,
biblotekë të mbushur përplot me libra,
rretherrotull heshtje sa të ndihet miza.
Katër kuaj race, në stallë, dy poni,
tetë makina të mira, alamet motori -
t'i ngasësh vetë, ndryshe s'vlen aspak!
Nëse të shkrepet, nisesh për gjah.
Po, se për pak kisha harruar:
Prima kuzhinë – super të gatuar -
vera e vjetër në kupë të rrallë -
ha sa të zhdëpesh, mbetesh si ngjalë.
Dhe para. Dhe bizhu, një të majmë porcion.
Pastaj dhe një milion, pastaj dhe një milion.
Dhe udhëtime. Jeta ngjyrë ylberi.
Fëmijë të shkëlqyer. S'ka më mirë – shëndeti.
Po, do doje!
Mirëpo edhe vetë ti e ke parë:
gjithmonë duket se është i ndarë
në pjesë të vëgla fati mbi tokë.
Përherë është mangut diku një copë.
I ke paratë, të grisen xhepat;
ke të mirë gruan, mungojnë monedhat -
Të vjen freskia, të bezdis erashka;
herë mbaron vera, herë gota s'paska.
Është gjithmonë diçka.
Kokën mos unj.
Çfardolloj fati e ka një kunj.
Lakmon plot gjëra sa kohë je gjallë.
T'i kesh të gjitha – kjo ndodh shumë rrallë.
Kurt Tuholski