sikur ishte per 8 jo me shume ...Unë...
Ti...
Të gjithë ne jetojmë në një arenë të egër ku njëri tjetrin e shohim me mosbesim.
Flasim për vlera të mëdha, që i proklamojmë si ideale të raporteve ndër-njerëzore. I stërmadhojmë aq shumë saqë fillojnë të duken edhe absurde.
Kur idealet fillojnë të tingëllojnë si absurd, dhe t' i ngjasojnë ëndrrave të parealizueshme, domosdo se humb besimi. Gjithsecili struket në qoshen e vet. Dhe prej aty ëndërron për një botë më të mirë. Ëndërron derisa e humb besimin edhe në ëndrrat e veta.
A është kjo jetë?
Apo është vetëm një tablo e të jetuarit, ku personazhet më nuk bëjnë përpjekje ta njohin njëri tjetrin. Andaj edhe pavetëdijshëm zbehen në figura dhe skica. Ato mund të duken bukur, por figurat dhe skicat kurrë nuk mund ta ndiejnë të mirën brenda vetes dhe as ta shohin atë në sytë e tjetrit.
Sa e trishtë!
Dikur bota ishte plot me ngjyra ndërsa imazhet e çastit ishin bardhë dhe zi. Tani imazhet kapen në pafundësisht ngjyra, madje edhe ne 3D, ndërsa bota po shkon dhe zymtohet në bardhë dhe zi.
Jam ngopur së qeni skicë.
E di se je ngopur edhe ti.
Andaj të ftoj ta flakim tutje këtë zymti gri që na ka kurthuar.
T'u japim jetë ngjyrave brenda vetes.
Të jemi të vërtetë.
Dhe mos të ndihemi keq për kët
Kush te len ty me qajt mi amon.Ec ec se po pres une me shami ne dore sa te nisesh te qajsh ti do te fshij lotet.Jo per gje por te prishet make upMe lerni....
Sonte më lerni të qaj deri sa lotët t'i kthjellojnë sytë e mi të turbulluar nga dhimbja e fshehur ndër vite. Për fjalët që kurrë nuk i thashë nga frika se do të pendohem, për ëndrrat që kurrë nuk i ndoqa nga frika e rrezimit! Por sonte... sonte do të qajë për të gjitha herat që ndrydha vetën dhe fsheha lotët. Do të qajë në frontin e madheshtisë imagjinare për krenarinë time të tepruar, të krijuar nder vite.
Vetëm sonte do braktisë mbeshtjellësin tim të akullt.
Pastaj nesër... nesër është ditë e re