Zoti dhe unë .
- Thread starter renea
- Data e fillimit
Re: Zoti dhe unë .
Zoti dhe une!
Heshtje, degjohen te kollitura ne sfondin e shndritshem matane diellit, zhurma e nje karrikeje terhiqet avsh ne harmoni me hapa kembesh te zbathura dalin ne erresiren qe na mbulon, ndoshta eshte Ai! Pritje...pritje (me shprese)...pritje! Nje shkrepse qe ndizet dhe djeg barut. Nje siluete qe shfaq lakuriqsine, nje i pashprese qe ul koken dhe mendon: Gabohem, jam serish une qe perseris vetveten mes mrekullise qe krijoi Zoti ketu ne ferrin tim. Jam une, prap une qe shoh i habitur njerezit qe bejne te njeten gje dhe qe te shurdhuar nga shpresa e heshtjes terheqin karriket, shqyejne sediljet, lavderojne krijuesit dhe zvarriten ne toke. Dikush diku psheretin dhe vdes. Te tjeret ne kortezh presin rradhen. Aty rastesisht jam dhe une, ndoshta dhe Ai. Sy te lodhur perplasin shikimet dhe dic murmurisin nen dhembe. Nje grusht dhe i kuq bie mbi arken e zeze, nje ze i ngjirrur nga te qaret mallkon Noe-ne qe eshte brenda, nje cader hapet sepse shiu ka filluar te vadite lulet qe do te celin me ngjyrat e genjeshterta, me gjembat qe shpojne...
Zoti dhe une! Ndonjehere mendoj qe jemi vetem sinonime.
Zoti dhe une!
Heshtje, degjohen te kollitura ne sfondin e shndritshem matane diellit, zhurma e nje karrikeje terhiqet avsh ne harmoni me hapa kembesh te zbathura dalin ne erresiren qe na mbulon, ndoshta eshte Ai! Pritje...pritje (me shprese)...pritje! Nje shkrepse qe ndizet dhe djeg barut. Nje siluete qe shfaq lakuriqsine, nje i pashprese qe ul koken dhe mendon: Gabohem, jam serish une qe perseris vetveten mes mrekullise qe krijoi Zoti ketu ne ferrin tim. Jam une, prap une qe shoh i habitur njerezit qe bejne te njeten gje dhe qe te shurdhuar nga shpresa e heshtjes terheqin karriket, shqyejne sediljet, lavderojne krijuesit dhe zvarriten ne toke. Dikush diku psheretin dhe vdes. Te tjeret ne kortezh presin rradhen. Aty rastesisht jam dhe une, ndoshta dhe Ai. Sy te lodhur perplasin shikimet dhe dic murmurisin nen dhembe. Nje grusht dhe i kuq bie mbi arken e zeze, nje ze i ngjirrur nga te qaret mallkon Noe-ne qe eshte brenda, nje cader hapet sepse shiu ka filluar te vadite lulet qe do te celin me ngjyrat e genjeshterta, me gjembat qe shpojne...
Zoti dhe une! Ndonjehere mendoj qe jemi vetem sinonime.
Re: Zoti dhe unë .
Baba Karlo dhe Pinokio!
Nga mushti i nje trungu te vjeter, Baba Karlo pati nje vizion. Ai trung i vjeter pa forme, pa ere, pa shije, nje dite te kthehej ne dicka qe Baba Karlo ta donte pa kufinj.
Gishtat e tij te bute prej zdruthktari ngriten lehte trungun e vjeter dhe te pajete, per ta prere ne tavolinen e tij te punes. Dora e tij e ngrohte kaloi lehtesisht mbi vrazhdat e siperfaqes se trungut te pajete.
Baba Karlo mori skalpin dhe me goditje te lehta filloi te krijoje jete nga trungu i pajete. Ja nje vrazhe bie ne toke, dhe i le vend nje forme te re. Duar, krahe, kembe, veshe, sy, hunde, gishtrinj fillojne te duken ne tavolinen krijuese te Baba Karlos. Pas nje pune monumentale, trupi i pajete i trungut te vjeter qe kthyer ne nje imazh te Baba Karlos, jo si Baba Karlo por ne esence si ai.
Dhe Baba Karlo e pa se kishte bere dicka te mire, nje krijese qe do te vleresonte perkushtimin dhe dashurine e Baba Karlos. Nje krijese qe do te donte Baba Karlon sa ai donte krijesen.
Duke menduar gjithe keto, Baba Karlo i fryu nje fryme jete, dhe ato duar te pajeta filluan te leviznin, ato sy te drunjte filluan te shikojne, ato gishtrinj rrenjesore filluan te ndjenje. Per here te pare krijesa pa Krijuesin, Baba Karlo.
-Cohu Pinokio, te kam pritur prej kohesh- tha Karlo i ngazellyer nga krijesa e tij.
Pinokio i brishte mori doren bujare te Babait te vet dhe kembet i preken ftohtesine e dyshemese per here te pare.
-Eja, te te tregoj perreth bir. Kjo eshte shptepia ime dhe eshte dhe shtepia jote. Qendro ketu dhe gezohu- tha Karlo birit te tij.
Pinokio e deshte babane e tij, e vleresonte dashurine dhe kujdesin e tij. Ai shikonte perreth edhe punet e tjera te Baba Karlos, ja nje karrige qendronte ne cep, nje tavoline ngrenie qe bere mrekullisht, nje stol shlodhte kembet e tij, por midis puneve te tij, Pinokio ishte kryevepra e dashur e Baba Karlos.
Vite kaluan dhe Pinokio cdo dite mesonte njohuri mbi Babane e tij, dhe boten perreth. Derisa zemra e Pinokios filloi te ftohej dhe ngurtesoj. Baba Karlo i kishte thene te rrinte brenda, sepse jashte kishte shume rreziqe, por Pinokio nuk mendonte keshtu. LLogjika e Karlos qe e pakuptueshme, si mund te qe me mire brenda nen mbrojtjen e Karlos, se sa liria e te qenurit me vete? Keshtu qe Pinokio filloi te largohej nga prezenca e Karlos, duke planifikuar perfundimisht largimin nga shtepia e tij ne pavaresi totale nga Karlo.
Dita erdhi, dhe Pinokio i harroi ditet e para te ekzisteces se tij, e harroi ndihmen e Karlos, doren e tij te bute, embelsine e zerit te tij, perkujdesjen e meshires se tij, dhe hapi deren e shtepise duke dale nga prezenca e Babit te vet. Baba Karlo u pikellua nga kjo ndodhi, por diktator ai nuk eshte, ndaj dhe e la krijesen e tij te zgjidhte c'la kishte deshire.
Pinokio doli ne bote. NJe histori per nje post tjeter.
Zoti dhe ti! Cdo here duket qe jeni antonime.
Baba Karlo dhe Pinokio!
Nga mushti i nje trungu te vjeter, Baba Karlo pati nje vizion. Ai trung i vjeter pa forme, pa ere, pa shije, nje dite te kthehej ne dicka qe Baba Karlo ta donte pa kufinj.
Gishtat e tij te bute prej zdruthktari ngriten lehte trungun e vjeter dhe te pajete, per ta prere ne tavolinen e tij te punes. Dora e tij e ngrohte kaloi lehtesisht mbi vrazhdat e siperfaqes se trungut te pajete.
Baba Karlo mori skalpin dhe me goditje te lehta filloi te krijoje jete nga trungu i pajete. Ja nje vrazhe bie ne toke, dhe i le vend nje forme te re. Duar, krahe, kembe, veshe, sy, hunde, gishtrinj fillojne te duken ne tavolinen krijuese te Baba Karlos. Pas nje pune monumentale, trupi i pajete i trungut te vjeter qe kthyer ne nje imazh te Baba Karlos, jo si Baba Karlo por ne esence si ai.
Dhe Baba Karlo e pa se kishte bere dicka te mire, nje krijese qe do te vleresonte perkushtimin dhe dashurine e Baba Karlos. Nje krijese qe do te donte Baba Karlon sa ai donte krijesen.
Duke menduar gjithe keto, Baba Karlo i fryu nje fryme jete, dhe ato duar te pajeta filluan te leviznin, ato sy te drunjte filluan te shikojne, ato gishtrinj rrenjesore filluan te ndjenje. Per here te pare krijesa pa Krijuesin, Baba Karlo.
-Cohu Pinokio, te kam pritur prej kohesh- tha Karlo i ngazellyer nga krijesa e tij.
Pinokio i brishte mori doren bujare te Babait te vet dhe kembet i preken ftohtesine e dyshemese per here te pare.
-Eja, te te tregoj perreth bir. Kjo eshte shptepia ime dhe eshte dhe shtepia jote. Qendro ketu dhe gezohu- tha Karlo birit te tij.
Pinokio e deshte babane e tij, e vleresonte dashurine dhe kujdesin e tij. Ai shikonte perreth edhe punet e tjera te Baba Karlos, ja nje karrige qendronte ne cep, nje tavoline ngrenie qe bere mrekullisht, nje stol shlodhte kembet e tij, por midis puneve te tij, Pinokio ishte kryevepra e dashur e Baba Karlos.
Vite kaluan dhe Pinokio cdo dite mesonte njohuri mbi Babane e tij, dhe boten perreth. Derisa zemra e Pinokios filloi te ftohej dhe ngurtesoj. Baba Karlo i kishte thene te rrinte brenda, sepse jashte kishte shume rreziqe, por Pinokio nuk mendonte keshtu. LLogjika e Karlos qe e pakuptueshme, si mund te qe me mire brenda nen mbrojtjen e Karlos, se sa liria e te qenurit me vete? Keshtu qe Pinokio filloi te largohej nga prezenca e Karlos, duke planifikuar perfundimisht largimin nga shtepia e tij ne pavaresi totale nga Karlo.
Dita erdhi, dhe Pinokio i harroi ditet e para te ekzisteces se tij, e harroi ndihmen e Karlos, doren e tij te bute, embelsine e zerit te tij, perkujdesjen e meshires se tij, dhe hapi deren e shtepise duke dale nga prezenca e Babit te vet. Baba Karlo u pikellua nga kjo ndodhi, por diktator ai nuk eshte, ndaj dhe e la krijesen e tij te zgjidhte c'la kishte deshire.
Pinokio doli ne bote. NJe histori per nje post tjeter.
...Re: Zoti dhe unë .
Ne kete rast nuk ju permbajta tregimit te vjeter te Pinokut, por e modifikova ne tip analogjie. Kur pyetja ngrihet "C'kuptim ka jeta" menjehere pergjigjia fillon nga preardhja e njeriut, sepse c'mendon ti per prejardhjen tende perkufizon kuptimin e qenies tende.
Nje miku im beri seks para martese me te dashuren e tij, dhe ajo ngeli me femije. Vendosen te martoheshin dhe pas nente muajsh bene nje djale te bukur me emrin Garret Lee Norman. Kur po mbante femijen e tij 2 javore ne duar e pyeta mikun tim: si ndihesh? Ai mu pergjigj :Eshte e cuditshme fakti qe kam pak kohe qe e njoh kete femije dhe jam gati te jap jeten per te.
Nga i erdhen keto mendime mikut tim qe jo per ta ofenduar por filozofia nuk eshte gjeja e tij? Te jete thjeshte instinkt apo te jete ligji natyror i sakrifices prinderore qe "Baba Karlo" (Krijuesi yne) ka gdhendur thelle tek ne?
Te besosh se ne jemi shanc kozmik i nje shperthimi universal ose nje evolucion ka nje qelize qe evoloi eshte te mos i marresh parasysh faktet shkencore dhe ato sociale qe ndeshemi perdite.
Une si tesit them se Zoti na ka krijuar ne imazhin e tij jo per qellime egoiste (vetmia, apo komedi universale ne kurrizin tone), por une besoj se jemi krijuar sepse Krijuesi ka deshire te krijoje dhe te na tregoje dashurine e tij.
E pranoj se analogjite me shume ngaterrojne se sa shpjegojne, ndaj dhe shpesh jam reluktant ne analogjira apo fabula sepse asnje shembull njerzot nuk e kap dot dimensionin e dashurise qe Krijuesi ka per ne.
Ne kete rast nuk ju permbajta tregimit te vjeter te Pinokut, por e modifikova ne tip analogjie. Kur pyetja ngrihet "C'kuptim ka jeta" menjehere pergjigjia fillon nga preardhja e njeriut, sepse c'mendon ti per prejardhjen tende perkufizon kuptimin e qenies tende.
Nje miku im beri seks para martese me te dashuren e tij, dhe ajo ngeli me femije. Vendosen te martoheshin dhe pas nente muajsh bene nje djale te bukur me emrin Garret Lee Norman. Kur po mbante femijen e tij 2 javore ne duar e pyeta mikun tim: si ndihesh? Ai mu pergjigj :Eshte e cuditshme fakti qe kam pak kohe qe e njoh kete femije dhe jam gati te jap jeten per te.
Nga i erdhen keto mendime mikut tim qe jo per ta ofenduar por filozofia nuk eshte gjeja e tij? Te jete thjeshte instinkt apo te jete ligji natyror i sakrifices prinderore qe "Baba Karlo" (Krijuesi yne) ka gdhendur thelle tek ne?
Te besosh se ne jemi shanc kozmik i nje shperthimi universal ose nje evolucion ka nje qelize qe evoloi eshte te mos i marresh parasysh faktet shkencore dhe ato sociale qe ndeshemi perdite.
Une si tesit them se Zoti na ka krijuar ne imazhin e tij jo per qellime egoiste (vetmia, apo komedi universale ne kurrizin tone), por une besoj se jemi krijuar sepse Krijuesi ka deshire te krijoje dhe te na tregoje dashurine e tij.
E pranoj se analogjite me shume ngaterrojne se sa shpjegojne, ndaj dhe shpesh jam reluktant ne analogjira apo fabula sepse asnje shembull njerzot nuk e kap dot dimensionin e dashurise qe Krijuesi ka per ne.
Re: Zoti dhe unë .
renea ketu jam, edhe nje cik te monologu, kam edhe nja dy idera te reja ose me mire pyetje, por nuk di c`te shkruaj pa me kthyer ti pergjigje me pare,
mire do te ishte te lexonim pak me shume (une te pakten) per te ushqyer diskutimin, prandaj edhe pyetja mbi librat megjitheate kjo teme bashke me revolucionin seksual si dhe kontradita midis moralit e pushtetit qendrojne siper ne listen e librave qe do doja te lexoja se afermi keshtuqe vetem pak durim se coc do qullosim edhe ne.
te persh!
Blue, nuk di pse e permende ti gimini, ndoshta per te kujtuar rolin e ndergjegjies e cila zevendeson deri diku funksionin e nje fuqije te jashtme si gjykuese e ndoshta si ndeshkuese...uff puff.
renea ketu jam, edhe nje cik te monologu, kam edhe nja dy idera te reja ose me mire pyetje, por nuk di c`te shkruaj pa me kthyer ti pergjigje me pare,
mire do te ishte te lexonim pak me shume (une te pakten) per te ushqyer diskutimin, prandaj edhe pyetja mbi librat megjitheate kjo teme bashke me revolucionin seksual si dhe kontradita midis moralit e pushtetit qendrojne siper ne listen e librave qe do doja te lexoja se afermi keshtuqe vetem pak durim se coc do qullosim edhe ne.
te persh!
Blue, nuk di pse e permende ti gimini, ndoshta per te kujtuar rolin e ndergjegjies e cila zevendeson deri diku funksionin e nje fuqije te jashtme si gjykuese e ndoshta si ndeshkuese...uff puff.
Re: Zoti dhe unë .
Libra:
NUk kam aq besim sa te jem ateist me autor Frank Turek.
Mere Christianity , C.S Lewis
Fytyra e Vertete e ateizmit, Ravi Zacharias
Keto libra me lart jane shkruar per ateiste ne paresi, nga filozofie te Krishtere.
Do te vecoja C.S Lewis, oksfordianin qe i thjeshtezon gjerat ne shembuj konkrete, ai shpjegon shume mire problemin e te keqes dhe ligjit natyral ose moral. PO e do kete liber ta dergoj une. NUk e di sa mire di anglisht.
Libra:
NUk kam aq besim sa te jem ateist me autor Frank Turek.
Mere Christianity , C.S Lewis
Fytyra e Vertete e ateizmit, Ravi Zacharias
Keto libra me lart jane shkruar per ateiste ne paresi, nga filozofie te Krishtere.
Do te vecoja C.S Lewis, oksfordianin qe i thjeshtezon gjerat ne shembuj konkrete, ai shpjegon shume mire problemin e te keqes dhe ligjit natyral ose moral. PO e do kete liber ta dergoj une. NUk e di sa mire di anglisht.
Re: Zoti dhe unë .
Tre gjera e bejne biseden te veshtire:
1. Kur nuk di pozicionin e individit qe po bisedon.
2. Kur gjuha e shkruar eshte konfuze sepse i mungon intonacioni.
3. Sulmet personale sepse ke nje ide ndryshe nga individi qe po bisedon.
Ne te shumten e rasteve burimi i informacionit qe abuzon c'ka rreshtova me lart nuk kualifikohet per bisede konstruktive.
Flm
Tre gjera e bejne biseden te veshtire:
1. Kur nuk di pozicionin e individit qe po bisedon.
2. Kur gjuha e shkruar eshte konfuze sepse i mungon intonacioni.
3. Sulmet personale sepse ke nje ide ndryshe nga individi qe po bisedon.
Ne te shumten e rasteve burimi i informacionit qe abuzon c'ka rreshtova me lart nuk kualifikohet per bisede konstruktive.
Flm
Re: Zoti dhe unë .
Te jem e sinqerte une akoma se di cili eshte 'qellimi i jetes', ndoshta nga mosha.
Dhe e din çfare: ndonjehere them 'nese e dime çfare do ndryshonte?' Dhe kjo jo sepse nuk e kam menduar, perkundrazi. Te them te drejten nuk e di as nese mund te flitet per 'qellim jete' si diçka absolute, dmth e njejte per te gjithe.
Ka njerez qe jane ne kerkim te ketij 'qellimi' gjate gjithe jetes: s'do ishte me e thjeshte ti veje vet qellime jetes? Pastaj ka njerez qe e dine qe ne fillimet e jetes se tyre.
çdo njeri sado individualist te jete, diçka per tjetrin e ben.
Nje pjese qe per mua eshte shume domethenese , e Orazio-s (shpresoj te dish pak italisht):
Non domandarti – non è giusto saperlo – a me, a te quale sorte abbian dato gli dèi, e non chiederlo agli astri, o Leuconoe; al meglio sopporta quel che sarà: se molti inverni Giove ancor ti conceda o ultimo questo che contro gli scogli fiacca le onde del mare Tirreno. Sii saggia, mesci il vino – breve è la vita – rinuncia a speranze lontane. Parliamo e fugge il tempo geloso: carpe diem, non pensare a domani.
Te jem e sinqerte une akoma se di cili eshte 'qellimi i jetes', ndoshta nga mosha.
Dhe e din çfare: ndonjehere them 'nese e dime çfare do ndryshonte?' Dhe kjo jo sepse nuk e kam menduar, perkundrazi. Te them te drejten nuk e di as nese mund te flitet per 'qellim jete' si diçka absolute, dmth e njejte per te gjithe.
Ka njerez qe jane ne kerkim te ketij 'qellimi' gjate gjithe jetes: s'do ishte me e thjeshte ti veje vet qellime jetes? Pastaj ka njerez qe e dine qe ne fillimet e jetes se tyre.
çdo njeri sado individualist te jete, diçka per tjetrin e ben.
Nje pjese qe per mua eshte shume domethenese , e Orazio-s (shpresoj te dish pak italisht):
Non domandarti – non è giusto saperlo – a me, a te quale sorte abbian dato gli dèi, e non chiederlo agli astri, o Leuconoe; al meglio sopporta quel che sarà: se molti inverni Giove ancor ti conceda o ultimo questo che contro gli scogli fiacca le onde del mare Tirreno. Sii saggia, mesci il vino – breve è la vita – rinuncia a speranze lontane. Parliamo e fugge il tempo geloso: carpe diem, non pensare a domani.
Re: Zoti dhe unë .
Shpresoja te kishte me pergjigjie ne kete teme, megjithate te mundesh me pyetje te tilla nuk eshtee lehte.
Ravi Zacharias, apologjisti i Krishtere e jep qellimin e jetes ne nje permbledhje kater fazash.
1. Mosha e femijerise:
Kur jemi femije ajo qe na motivton eshte kureshtja dhe zbulimi i gjerave te reja. Cdo gje qe na paraqitet kur jemi femije shuan kureshtjen tone, duke e bere jeten interesante.
2. Mosha e rinise.
Ne kete moshe njeriu kerkon te verteten. Si njerez kemi nevoje te dime te verteten dhe vendin tone ne univers. Njohuria e te vertetesna shtyn perpara.
2. Mesjete
Cdo njeri ka nevoje per dashuri dhe cdo njeri do te doje dicka. Dashuria na shtyn perpara ne jete.
4. Pleqeria.
Me shume se gjithcka tjeter njeriu ne kete moshe ka nevoje per siguri dhe mbeshtetje.
Pra, shkurtimisht qe jeta te kete qellim per mua duhet te kete sensin e kureshtjes, diturine e te vertetes, ngrohtesine e dashurise, dhe sigurine e mesbtetjes ne dike. Vetem Zoti eshte aq i madh dhe i fuqishem sa te na habise, tregoje te verteten, te na doje, dhe te na siguroje ne pafundesi.
Shpresoja te kishte me pergjigjie ne kete teme, megjithate te mundesh me pyetje te tilla nuk eshtee lehte.
Ravi Zacharias, apologjisti i Krishtere e jep qellimin e jetes ne nje permbledhje kater fazash.
1. Mosha e femijerise:
Kur jemi femije ajo qe na motivton eshte kureshtja dhe zbulimi i gjerave te reja. Cdo gje qe na paraqitet kur jemi femije shuan kureshtjen tone, duke e bere jeten interesante.
2. Mosha e rinise.
Ne kete moshe njeriu kerkon te verteten. Si njerez kemi nevoje te dime te verteten dhe vendin tone ne univers. Njohuria e te vertetesna shtyn perpara.
2. Mesjete
Cdo njeri ka nevoje per dashuri dhe cdo njeri do te doje dicka. Dashuria na shtyn perpara ne jete.
4. Pleqeria.
Me shume se gjithcka tjeter njeriu ne kete moshe ka nevoje per siguri dhe mbeshtetje.
Pra, shkurtimisht qe jeta te kete qellim per mua duhet te kete sensin e kureshtjes, diturine e te vertetes, ngrohtesine e dashurise, dhe sigurine e mesbtetjes ne dike. Vetem Zoti eshte aq i madh dhe i fuqishem sa te na habise, tregoje te verteten, te na doje, dhe te na siguroje ne pafundesi.