Tregime
<span style="color: #FF0000">Tregime nga Autore te paafirmuar ende.</span>
"Ah sikur ta dinte AI...." DIANA M...
Sot për të parën herë do të dal vetëm. Deri më tani nuk më kishe ndodhur. E mbyllur prej orësh në banjë po përpiqem të bëj rregullimet e fundit. Burri im i dashur është diku brenda që më plas shpirtin duke mos lënë tenxhere e tigan pa përplasur përtokë, me aq sa mundet është duke përgatitur darkën. I dëgjoj të gjitha zhurmat e shtëpisë sime, e di përmendsh zhurmën që bën currili i hollë i ujit që bie mbi pjatat në lavaman, dera e frigoriferit që hapet nga dora e rëndë e tij, shqetësimi i tij që rritet së tepërmi sepse nuk arrin dot të shpjegojë se si ka mundësi që gruaja e tij që e njeh prej një jetë ka mbyllur derën e banjos e më kot rreket përpara pasqyrës.
Mbi zjarr ka vënë një tigan dhe që këtu vjen era e gatimit që më duket se ka zaptuar të gjithë shtëpinë. Në shtëpinë time ndjehet vetëm kjo erë që po më pëlcet mushkëritë. Më duket se do të asfiksohem këtu brenda në banjo duke parë për të parën herë në pasqyrë një tjetër grua që më sheh me sytë e trembur. Ai po përpiqet të gatuajë, edhe pse nuk ia thotë fare nga guzhina. Sonte duhet të dal. Sonte do të dal.
Të gjitha i kam sjellë ndër mend, dhe e vetmja arsye më e justifikueshme, ishte një ftesë së cilën gjoja nuk doja as ta merrja në konsideratë. Një festë miqsh të vjetër, që ai nuk i ka njohur e ka parë ndonjëherë. Asgjë speciale, thjesht një festë e vjetër, si dikur. Prej dy javësh në heshtje jam duke shijuar çdo sekondë të atij momenti. Prej disa ditësh e kam pregatitur me idenë se nëse do të shkoja si do të reagonin ata. Nuk i kërkova leje, as mendim, e tëra ishte si të flisja me veten, por me zë të lartë. E para herë që bëja plane të kaloja një festë pa të. Rastësisht vetëm një herë më pyeti në do të shkoja vetëm.
-Sigurishtë që jo, - I thashë. Si përherë më të vetmen shoqe timen. I besonte asaj verbërisht. Sikur ta dinte se gruan e tij pikërisht kjo mike e mirë e kishte prezantuar me një kolegun e saj të punës. Ah, sikur vetëm të dinte se ku po shkoj unë sonte…
Sigurisht që tani nuk do të ishte duke u qarravitur nëpër shtëpi duke e mbushur guzhinën më një pirg enësh të palara. Po sinqerisht as që më bëhej vonë. E vërteta është se edhe shumë kohë nuk kam, në të vërtetë po ta mendosh mirë jam me vonesë.
Sot jam veshur bukur. Sa kohë kishte kaluar pa u kujdesur edhe për detajet më të vogla. Orë të tëra kam qëndruar para garderobës sime, duke hedhur mbi krevat gjithçka që mund të dukej seksi edhe e vlefshme për rastin e sotëm. U sorollata shumë deri sa vendosa se më të përshtatshmet do të ishin një palë geta që i ruaja. Por momenti më i vështirë ishte gjetja e mbathjeve të përshtatshme. Çfarë do të ishte më mirë për këtë rast?! E keqja ishte se mbathjet që do të shkonin më së miri janë në banjën tjetër pranë vaskës. Dhe për të marrë do të më duhet të dal prej kështjellës sime nga jam mbyllur prej orësh, me një pamje krejt normale, edhe pse do të më duhet të mbaj zemrën që të mos më dalë prej kraharorit, t’i marr. Në pasqyrë imazhi im më i largët. Një prostitutë. Më sheh. Koha skadoi.
Jam vërtet e bukur, e bukur si një femër që do të jetojë më shumë se kaq. Sikur koha të ndalej tani?! A do të fiksohej vallë kjo bukuri që po dridhet nën këtë velo pudre, rimeli e parfumrash? Do të mund të dallohej vallë se sa shumë po përpëlitem? Nën dritëhijet e syve a do të mundte dot kush të shihte shikimin tim të trembur për vdekje?
E vendosa. Do të hap banjon dhe me të shpejtë do të dal, ta përshendes kalimthi. Nuk do të më vërë re. Vetëm imazhin tim do të ndjejë duke dalë prej dere. Asnjë gjë më shumë nuk do t’i tërheqë vëmendjen. Nuk besoj se do të mund të shohë këtë fustan të vogël që flet vetë pa më lënë mua të kërkoj më shumë asnjë lloj justifikimi për takimin e sotëm. A thua të jetë aq naiv sa të arrijë të besojë vërtet se unë kam dëshirë të kaloj një natë me miqtë e mi të rinisë?! E pastaj, lëre më, po e veshur në atë mënyrë?! Kush burrë s’do të mund të mendonte se gruaja po shkon të harbohet me një tjetër?!
A do të më përqafojë vallë? Apo thjesht do të më japë dorën?! Në fund të fundit edhe unë një herë e kam takuar. E para herë që dal e vetme, e para herë, absolutisht e para që dal me një burrë që kur jam martuar.
Nata po më thërret. Duhet të bindem. E ndjej thirrjen e gjakut. E ndjej. Duhet patjetër të ndjej kërcitjen e takave të mia tani në trotuarin e akullt tani që nata ra. Ora erdhi.
Urrej nëse im shoq do të hynte tani në banjo. Do të më përpinte me sy buzkuqin, do të më hidhte një shikim nga këmbët deri tek koka. Do të ishte më mirë të më shihte lakuriq. Vetëm ashtu do të isha krejt transparente. Vetëm ashtu ai nuk do të mund të shihte sa shumë jam kujdesur për një takim koti me shokë të vjetër.
Jam e bukur. E ndjej. E zënë ngushtë në këtë banjo, më duket vetja si një xhevahir në një vitrinë. Gjithkush mund ta dëshirojë ta vjedhë. Nuk dua që burri im i shtrenjtë të më shihte pikërisht tani. Do të më vidhtë tërë shkëlqimin.
Më në fund i mbush vetes mendjen se jam gati. Çfarë t’i them tani? Se gjysëm e veshur po shkoj të turpëroj atë? Nëse do të dilte edhe ai me një të dashur do të më bënte të ndjehesha më mirë. Sikur edhe ai të kishte një histori si kjo e imja në sirtar?! Sikur të dija të paktën një gjë të vetme! Edhe një shenjë të dija! Do ta kisha më të lehtë tani të dilja prej banje e ta puthja para se të ikja tek tjetri. Çfarë do të thoshte ai?! Asgjë. Po ja që nuk është ashtu! Ai nuk më mbulon më me puthje si më parë, dhe nuk kam si e shpjegoj se po e tradhëtoj me tjetrin thjesht kot, sa për të bërë një gjë ndryshe. Madje edhe vetë nuk e di pse po e bëj. Atij nuk di se çfarë shpjegimi do i jepja nëse më pyet. Ai nuk është më burri që unë shoh në ëndërrat e mia, kur e lëshoj veten të iki në shtigje të largëta, nuk janë më duart e tij që ndjej tek më prekin shpirtin! Diçka brenda meje lindi. As vetë s’e di. Ka diçka të errët brenda meje që nuk e mposhti as frika e hija e tij, as morali i një gruaje të mirë e zonje shtëpie si unë. Ka diçka tjetër më shumë se kaq që më shtyn tani të sfidoj hapur tim shoq që as në më të largëtin cep të imagjinatës nuk e ka çuar ndër mend se unë mund ta tradhtoja. Jam e sigurtë se do të mësohet tashmë, sepse kjo është thjesht hera ime e parë. Thjesht sa për të thyer akullin!
Dëgjoj si më thërret. Ia ndjej zërin. Nuk më shqetëson aspak rrëmuja që ka mbretëruar shtëpinë. Ajo nuk është më shtëpia ime. Edhe unë nuk jam më një zonjë shtëpie. Sot jam thjesht një femër. Sot jam vetëm grua. Jo gruaja e një burri, nëna e fëmijëve, bija e një nëne, motra e një vëllai. Asgjë nga këto nuk jam sot. Sot jam e dëshiruar vetëm për një puthje, përkëdhelje.
Mos kam hedhur shumë parfum?! Mos e kam tepruar ndoshta? Kam hedhur si përherë parfumin tim të preferuar e sigurtë për suksesin që ai ka tek meshkujt, i papërshtatshëm për një nënë. I sigurtë për një grua.
Ndjehem keq. Vetëm tani e ndjej se ajo që po bëj është e rëndë. E turpshme. E ulët.
Sa turp! Si nuk e mendova më parë?! Ma shpif vetëm ideja e tradhtisë. Ma shpif vetëm nëse e mendoj se pas pak, pas një gjysëm ore të paktën o diçka e tillë një tjetër burrë nuk do të më kërkojë se ku e kam vënë verën, po do të më mbushë me përkëdhelje, do të më mbushë shpirtin dhe sigurisht edhe trurin duke më bërë gjëra që burri im kurrë nuk do të guxonte të bënte. Për vite të tëra asnjë dyshim, asnjë re e vetme xhelozie në qiellin e një familje të qetë si e imja. Isha gruaja ideale. Ajo që u këshillohej çdo burri për ta martuar. E ndershme. Sepse deri më tani asnjë tjetër nuk më kishte marrë, ashtu si do të ndodhte pas pak.
As që mund të mendojë ai se pas pak gruaja e tij e adhuruar do të jetë një grua tjetër, një qënie krejt tjetër, që do të guxojë të shijojë rrezikun vetëm për të shijuar aventurën me një tjetër, do të ngopet me seks të egër e shtazarak, që ka një dëshirë të egër të jetë e përplasur mbi një krevat. Burri im nuk do të mund të imagjinonte dot se unë sonte dua të jem duke soditur yjet e hënën me një tjetër, edhe pse do të jetë po kjo hënë e po ky qiell, me të do të jetë ndryshe.
Ah, sikur ta dinte ai…
Zot! Jam vonë! Ai do të jetë duke më pritur. Si do të më presë? Do të thyejë akullin me një bisedë edhe pse e nderë apo do të kalojë drejtpërdrejt në seks?! A do të ndalet vallë të sodisë bukurinë time? A do ta vërë re se kam kaluar orë të tëra në banjë? A do t’i bjerë ndër mend për kohën e gjatë që kam kalaur për të zgjedhur veshjen e përshtatshme? A do t’i vërë re këto taka të holla që janë aq të mprehta sa më ngulen deri në zemër? A do të kënaqet kur të ndjejë kërcitjen e tyre në hollin e hotelit, a do të ndjejë ai se çdo hap i imi drejt tij më provokon një dhimbje të thellë, sepse mes nesh nuk bëhet fare fjalë për ndjenja, sepse për zemrën ai ka nevojë vetëm të marrë frymë e të jetë në gjendje të provojë kënaqësi. A do të mendojë ai se sa rrugë më është dashur mua për të shkuar deri tek ai holl hoteli ku ai më pret duke shfletuar një gazetë në duar për të thyer kohën e gjatë të pritjes? A do e kuptojë ai se për orë të tëra gjatë kësaj jave e kam kaluar çdo sekondë të sotmen duke e përjetuar deri në imtësi? Ashtu siç kam menduar edhe çastin kur të dy do të ngjitemi në shkallët e ndriçuara dobët drejt dhomës që duhet të jetë tempulli ku më duhet të shkoj. Ndoshta do të përpiqet që në shkallë, apo nëse jemi në ashensor të më prekë me padurim e të më përplasë fort deri sa të kuptojë që unë kam një shpirt në fund të fundit. O zot! Po unë për çfarë mendoj?
Nga guzhina dëgjoj zërin e burrit. Ka nevojë për mua. Shikoj veten, shoh gjoksin tim të bërë gati për betejën që e pret, si dy varka që notojnë në det të sigurtë, pa u trembur aspak nga stuhia që po afron. Po deti është në stuhi, në tallaze, e ndjej si më përpin brenda zemrës tek më gjuan me këto dyshime e vrasje të kota të ndërgjegjes. Nuk dua të degjoj më asnjë zhurmë që vjen nga guzhina. E urrej edhe erën e ngrohtë të gatimit mbi sobë, kapakun e tenxheres. Çfarë po bëj?!
O zot! Thirri mendjes! Tani do të zhvishem, do të heq tërë këtë stuko turpi mbi fytyrën time, do të heq këto rroba të denja për një prostitutë që përpiqet të gjuajë klientët e natës, do të vesh pandoflat e mia ngjyrë rozë. Unë nuk jam *****ë. Jam nënë. Jam grua. Jam bashkëshorte. Kam nevojë për telekomandën e telvizorit. Vendi im është përpara televizionit duke ndjekur më mirë telenovelat idiote, sesa te bëj vetë si idiote.
Ama, thirri mendjes!
Me tiganin në dorë e vështirë të më gjesh mua në këtë rroba prej gruaje shtëpie. E di se ku e gjej verën që burri im ngatërrestar nuk e gjente dot, nuk po djeg asgjë mbi sobë, për 5 minuta e zhduka si me magji rrëmujën në lavaman.
Jam zonjë shtëpie e jo *****ë e lodhur. Shpika një arsye idiote për burrin. E besoi. Asnjë fjalë. Asnjë justifikim. E njëjta zhurmë monotone e shtëpisë sime në këtë orë të darkës.
S’më hahet bukë. S’ka më vend në stomak. Është kthyer përmbys nga tërë ajo lodhje e gjatë imja para pasqyrës.
Të shkoj?! Nëse nuk shkoj me të vërtetë do të bëhem keq. E kam ndarë mendjen. Ankthi Brenda meje rritet, përshkron tërë qenien time, zë vend rrëzë kofshëve të mia që nuk e njohin më arsyen, që i imponojnë rregulla e arsye të tjera trurit që i zënë në grackë refuzon të llogjikojë. Atëherë po shkoj. Në sekondë vesh rrobat që ende më presin mbi krevat në padurim të mbushen me trupin tim. Dyshimet i lashë të flenë. I vura në gjumë si fëmijë. Nuk më duhen më. Shihem në pasqyrë, buzëqesh. Gjinjtë e mi gënjeshtarë e ndjenë se drejt kujt beteje po shkojnë dhe shpejt e dhanë sinjalin. Në tru u prodhua shpejt skena e asaj që më pret. Kënaqësi. Drejt teje po vij. E patrup vetëm për të provuar. E pacipë vetëm për të shijuar. As që më bëhet vonë më. Shekuj të tërë morali bëjnë për gra të tjera e jo për mua. Jam si një bukë e pjekur mirë, si një frut tërë lëng, si një lule plot aromë. Në dreq le të vejë morali. Atë le ta mbajë burri im i dashur. Jo unë.
-Ama s’ e sheh orën? U bëre vonë. – ja pra se kush më shtyn. Zëri i tij. Qenia e tij nëpër shtëpi. Nëse sot në shtëpi do të kisha qenë e vetme jam shumë e sigurtë se nuk do të kisha guxim të shkoja drejt tij. Do të më dukej sikur po shkoja drejt një egzekutimi. Po varin dikë. Po vdes ajo që isha unë deri pak çastesh. Gruaja e ndershme e një burri. Në të vërtetë tani në këtë moment me zemrën që po më del vendit kam vetëm frikë se nuk do të jem në lartësinë e atij burri. Se do e zhgënjej. Se do të mërzitet për ndonjë gjë banale edhe nuk do të denjojë as të bëje seks me mua. Nuk do të më prekë fare ndoshta.
Sa të urryeshme këto mendime! Nga më erdhën në mendje? Po përse dreqin u dashka të ndjehem *****ë ende pa u bërë e tillë?! Në fund të fundit ende nuk ka ndodhur gjë, unë ende s’e kam takuar atë në hollin e hotelit, ende nuk jam ngjitur në shkallët e errëta, ende nuk e kam hapur atë derë drejt parajsës së seksit. Ndoshta asgjë e tillë nuk ndodh. Ndoshta na hahet thjesht muhabeti e si miq te mirë flasim rreth një gote verë edhe pse mesnata po afron, edhe mund fare mirë të presim në tarracën e hotelit si bien yjet një e nga një e si vjen një ditë e re. Ndoshta edhe ai ka nevojë thjesht të flasë me dikë për gjëra të kota, ndoshta edhe ai tani ka po këtë problem si unë, ndoshta edhe ai si burri im tani po kërkon më kot një shishe verë e nuk po e gjen.
Asgjë nuk ka ndodhur ende.
-Ama ende në banjë mbete? Po të presin.
E urrej naivitetin e tij. Ai po më shtyn. Unë nuk dua të shkoj. Ai po më çon atje. Unë dua të jem këtu, më të, më fëmijët, duke parë televizor, duke më zënë gjumi në krahët e tij të sigurtë, në përqafimin e tij të ngrohtë, e dehur nga aroma e lëkurës së tij. Unë dua të jem me të.
- Ama!
O zot ! Si nuk e kupton se sot asnjë mik i mirë nuk po më pret. Dua të ulëras kur e shoh veten time para pasqyrës tek përpëlitet e më duket se po jep shpirt vetëm e vetëm që të mos shkojë. Dua të ulëras. Të kem aq fuqi e tia përplas të vërtetën. Gruaja jote e shtrenjtë, drita e syve të tu, gjysma jote e ëmbël sonte i dashuri im po shkon me shpresën se një tjetër burrë diku po përvëlohet për gjoksin e saj, po dëshiron buzët e saj, po pret me padurim të ketë trupin e saj.
Ç’dreq njeriu është ky që nuk arrin të kuptojë asgjë! Gruaja e tij për orë të tëra e mbyllur në banjo po kënaq veten duke ëndërruar me detaje takimin me të dashurin që nuk di në ç’dhomë hoteli ka për të ndodhur, atje ku femrat nuk kanë identitet, ku burrat lënë nën dorë paratë e dhomës së marrë me orë vetëm me shpresën se do të kënaqin epshet e tyre në ato shtretër që vetëm gojë nuk kanë të tregojnë se çfarë kanë parë.
Pse nuk do të kuptojë vallë? Prej vitesh e tradhtoj me mendim. Ndërsa më sheh, ndërsa më prek, në trurin tim kalojnë të tjera mendime, emocione, dëshira, që kurrë nuk do të guxonte t’i mendonte. Po si ka mundësi që brenda meje çdo ditë rrahin dy zemra, janë dy qenie krejt të ndryshme nga njera – tjetra e ky burrë, pikërisht burri im, babai i fëmijëve të mi të më dojë mua për faktin e vetëm se jam e ndershme?! A mund të duhet një grua për faktin e vetëm se nuk ka të tjerë burra?! A mund të quhet një grua e mirë një grua për të vetmin fakt se nuk e prek askush tjetër, se asnjë burrë më parë nuk ka hyrë në të vetmin tempull që ka për zot vetëm burrin e saj?! Ndershmëria si quhet!? Quhet dashuri, mall, epsh, dëshirë? A i provonte vallë këto burri im kur harronte të puthte e përkëdhelte gjoksin, ijet, belin qenien time? A vlente më shumë ajo se çdo grua tjetër në ato çaste kur ai harronte të shihte se ishte bërë e bukur?! E shihte ai këtë?
Jo, siguriosht që jo.
Nga guzhina vinte zëri I tij.
Amaaaaa!
Sikur ta dinte ai se si më ka katandisur duke numëruar orët para se të bjerë nata, teksa më rrënqethin mishin vetëm idetë e çmendura që më zaptojnë trurin kur mendoj se si kjo ndjenjë e neveritshme që une rrekem ta quaj dashuri më hyri në gjak, më kontrollon gjithçka. Sikur ta dinte se kur ëndërroj ndërsa ai gërhet pranë meje jam e gatshme të marr të parën taksi të orëve të vona e të ndalem diku larg në errësirën e thellë të natës, me këdo…
Jam e sigurtë se as që kishte për ta vënë re ndonjëherë se gruaja e tij natën i kishte ikur nga shtrati bashkëshortor në kërkim të një tjetri, vetëm për seks, për asgjë tjetër, vetëm për të mbushur tërë atë boshllëk të pamasë që kishte hyrë si lubi brenda shpirtit. E ndjente ai vetminë vallë kur shtrihej në shtrat pranë meje? A e kuptoi një herë se kërkoja diçka. Nuk duhej të ishe gjeni të kuptoje se unë po lundorja në detra të tjerë vetmie e melankolie, se vetmia po më vriste ngadalë, se ia ndjeja të gjitha hapat si më afrohej pranë meje, i ndjeja klithmat e shpirtit tim në agoni netëve të gjata, kur trembesha se në mëngjës zemra ime do të harronte të rrihte me të vërtetë. E në fund të atij holli do të ndjeja hapat e mi që po shkonin pa asnjë arsye vetëm me dëshirën e vetme për të bërë seks. Mjaft të ndjehej gjallë e të merrte edhe një herë frymë. Edhe pse do të duhej që të sillej pastaj në kthim si një *****ë që refuzon klientët e rastësishëm, thjesht për t’u ndjerë e dëshiruar edhe më, duke e rritur shkallën e eksitimit, për ta bërë të paktën të gjallë e ndryshe një raport.
Sikur ta dinte ky njeri se si jam katandisur ndërsa gjeta kurajon, flaka arsyen teksa bëhem gati të shkoj drejt një njeriu që të paktën do të m’i davarisë këto re të errëta mendimi, që më emocionon vetëm me faktin se të gjitha këto do të ndodhin me të vërtetë.
- Ende s’je gati?!
Tani do të dal. Ai do të më japë të njëjtat këshilla që u jap fëmijëve kur nisen për në shkollë. Do të më kujtojë njerzit e këqinj që qarkullojnë natën. Ai nuk arrin të mendojë se gruaja e tij po shkon me dëshirë natën vonë drejt një njeriu me fiksimin e vetëm që të bëjë seks. Ai s’e kupton se vetëm për këtë po dal prej shtëpie në këtë orë të vonë të natës. Se atje jashtë unë do të jem qenia më e rrezikshme që i kanoset shoqërisë. Unë do të jem më e rrezikshme se një mijë burra të dalë sonte nga burgu. Unë do të jem më e djegur se nje mori me djem te rinj të mbajtur me muaj në ushtri. Unë do të mundja të përdhunoja sonte edhe marinarin e mbetur në det për muaj të tërë. Unë gruaja ideale.
Me këtë ide fikse dal nga banja. E paprekshme tashmë nga brerjet e vogla të ndërgjegjes. E ftohtë në shpirt. Nuk më bëhet vonë nëse guzhina po merr flakë, se uji ka dalë nga lavamani edhe po i afrohet sixhadesë persiane. Në dreq të gjitha! Në shtëpi ka vetëm një pushtues. Janë takat e mia që lënë në përiferi të mendimit edhe sugjerimin e tij të fundit për natën e freskët që bën jashtë, janë hapat e mi të vendosur që po shkojnë të çlirojnë gruan që ndodhet e robëruar brenda meje. Parfumi dhe veshja ime nuk shkojnë aspak me mjedisin familjar.
Para burrit tim dhe para tiganëve nuk jam më unë. Shtëpiakja iku. E kam lënë në banjë sigurisht në orët e gjata të pregatitjes. Tani jam një tjetër. Edhe dyshimi më I largët fle. Jam gati. Pa anjë shenjë turpi po dal prej dere. Ai në mes të shtëpisë më fikson me ca sy që nuk më interesojnë aspak. Më ndjek me sy e jam përsëri transparente. Nuk e vë rë aspak fustanin tim që nuk mbulon pothuajse asgjë. Nuk i bën aspak përshtypje se gruaja e tij e veshur si *****ë po shkon të përdhunojë burrin e një tjetër gruaje.
- U bëre vonë.
Asnjë tingull nuk nxjerr. Si sonambul afrohem drejt derës. Mbaj në duar pallton. Edhe pse është freskët preferoj ta mbaj në dorë. Ai më jep një buzëqeshje. Shkon shumë me kuadrin e bukur familjar që po lë pas, me zhurmat e guzhinës, me fëmijët që janë në gjumë, më zërin e atij këngëtari limonadë që po rreket të fitojë bukën e gojës duke bërë gjasme po këndon. Edhe një buzëqeshje tjetër e tij më shoqëron tek më zgjat çantën. Sytë e tij më ndjekin. S’i kisha vënë re po sot e pashë po atë oaz të blertë që kam parë kur jam dashuruar me të herën e parë. Vetëm se unë nuk kam për të pirë më me të njëjtën magji brenda syve të tij më atë shikim. Është po i njëjti shikim që ai hedh edhe mbi pjatën e ngrohtë të gjellës që për 11 vjet me rradhë ia kam vënë çdo vakt mbi tavolinë. Ndjehem e çliruar po edhe e shkatërruar. Si ato godinat e vjetra që bien mbi shesh teksa banuesit e rinj e përpijnë me sy shembjen duke projektuar jetën e tyre të re mbi këto gërmadha. Dua të them ndonjë fjalë sa për të thyer heshtjen. Nuk po më del një fjalë e vetme nga goja. E veshur në atë mënyrë nuk kam shumë për të thënë. E tepërt do të ishte sidoqoftë gjithçka. Ai e di se nuk mund të më ndalë. Madje as që përpiqet. Nesër ka për të qenë krejt ndryshe kur të jem me të sërish në të njëjtin koridor apo edhe shtrat.
Vajti vonë, edhe dyshimi i vetëm më merr kohë të çmuar, e sigurtë se kjo ditë do të më shoqërojë në ditët e mia të vetmisë. E shijoj gjatë. E ndjej çdo hap timin që më ndan me derën. Shkoj drejt saj. E burgosura po del. E ndjen. Ul shikimin për të mos ndeshur vështrimin e tij. Druhem se e kupton se ku po shkoj, trembem se e di se po shkoj të ushqej shpirtin.
Druhem se ai e ndjen se jam një lule që po kërkon dikujt tjetër ta vadisë, po kërkoj një tjetër diell të më ngrohë acarin e zemrës. E ky është thjesht i pari….
Jam e sigurtë se ai do të më shihte për atë që jam nëse do e vinte re se gruaja e tij në të vërtetë nuk ka veshur gati asgjë në trupin e saj të uritur për dashuri, se është e bërë gati për festën e saj private, se nuk ka gjë që e ndal ortekun që mund të shembë edhe malet e moralit.
Edhe pak më ndajnë nga tjetri apo më saktë nga të tjerët. Jam e sigurtë se ky do të jetë i pari i të shumtëve. Nuk e di se çfarë do të ndjejë ai për mua, dhe as që më bëhet vonë. Këto pak metra deri tek dera më duken si një përjetësi. I tërë ankthi më del nga trupi bashkë me çdo hap timin drejt derës. Afër derës i hedh për herë të parë një shikim
- Mos u bëj merak për mua.
Natën e mirë!
<span style="color: #FF0000">Tregime nga Autore te paafirmuar ende.</span>
"Ah sikur ta dinte AI...." DIANA M...
Sot për të parën herë do të dal vetëm. Deri më tani nuk më kishe ndodhur. E mbyllur prej orësh në banjë po përpiqem të bëj rregullimet e fundit. Burri im i dashur është diku brenda që më plas shpirtin duke mos lënë tenxhere e tigan pa përplasur përtokë, me aq sa mundet është duke përgatitur darkën. I dëgjoj të gjitha zhurmat e shtëpisë sime, e di përmendsh zhurmën që bën currili i hollë i ujit që bie mbi pjatat në lavaman, dera e frigoriferit që hapet nga dora e rëndë e tij, shqetësimi i tij që rritet së tepërmi sepse nuk arrin dot të shpjegojë se si ka mundësi që gruaja e tij që e njeh prej një jetë ka mbyllur derën e banjos e më kot rreket përpara pasqyrës.
Mbi zjarr ka vënë një tigan dhe që këtu vjen era e gatimit që më duket se ka zaptuar të gjithë shtëpinë. Në shtëpinë time ndjehet vetëm kjo erë që po më pëlcet mushkëritë. Më duket se do të asfiksohem këtu brenda në banjo duke parë për të parën herë në pasqyrë një tjetër grua që më sheh me sytë e trembur. Ai po përpiqet të gatuajë, edhe pse nuk ia thotë fare nga guzhina. Sonte duhet të dal. Sonte do të dal.
Të gjitha i kam sjellë ndër mend, dhe e vetmja arsye më e justifikueshme, ishte një ftesë së cilën gjoja nuk doja as ta merrja në konsideratë. Një festë miqsh të vjetër, që ai nuk i ka njohur e ka parë ndonjëherë. Asgjë speciale, thjesht një festë e vjetër, si dikur. Prej dy javësh në heshtje jam duke shijuar çdo sekondë të atij momenti. Prej disa ditësh e kam pregatitur me idenë se nëse do të shkoja si do të reagonin ata. Nuk i kërkova leje, as mendim, e tëra ishte si të flisja me veten, por me zë të lartë. E para herë që bëja plane të kaloja një festë pa të. Rastësisht vetëm një herë më pyeti në do të shkoja vetëm.
-Sigurishtë që jo, - I thashë. Si përherë më të vetmen shoqe timen. I besonte asaj verbërisht. Sikur ta dinte se gruan e tij pikërisht kjo mike e mirë e kishte prezantuar me një kolegun e saj të punës. Ah, sikur vetëm të dinte se ku po shkoj unë sonte…
Sigurisht që tani nuk do të ishte duke u qarravitur nëpër shtëpi duke e mbushur guzhinën më një pirg enësh të palara. Po sinqerisht as që më bëhej vonë. E vërteta është se edhe shumë kohë nuk kam, në të vërtetë po ta mendosh mirë jam me vonesë.
Sot jam veshur bukur. Sa kohë kishte kaluar pa u kujdesur edhe për detajet më të vogla. Orë të tëra kam qëndruar para garderobës sime, duke hedhur mbi krevat gjithçka që mund të dukej seksi edhe e vlefshme për rastin e sotëm. U sorollata shumë deri sa vendosa se më të përshtatshmet do të ishin një palë geta që i ruaja. Por momenti më i vështirë ishte gjetja e mbathjeve të përshtatshme. Çfarë do të ishte më mirë për këtë rast?! E keqja ishte se mbathjet që do të shkonin më së miri janë në banjën tjetër pranë vaskës. Dhe për të marrë do të më duhet të dal prej kështjellës sime nga jam mbyllur prej orësh, me një pamje krejt normale, edhe pse do të më duhet të mbaj zemrën që të mos më dalë prej kraharorit, t’i marr. Në pasqyrë imazhi im më i largët. Një prostitutë. Më sheh. Koha skadoi.
Jam vërtet e bukur, e bukur si një femër që do të jetojë më shumë se kaq. Sikur koha të ndalej tani?! A do të fiksohej vallë kjo bukuri që po dridhet nën këtë velo pudre, rimeli e parfumrash? Do të mund të dallohej vallë se sa shumë po përpëlitem? Nën dritëhijet e syve a do të mundte dot kush të shihte shikimin tim të trembur për vdekje?
E vendosa. Do të hap banjon dhe me të shpejtë do të dal, ta përshendes kalimthi. Nuk do të më vërë re. Vetëm imazhin tim do të ndjejë duke dalë prej dere. Asnjë gjë më shumë nuk do t’i tërheqë vëmendjen. Nuk besoj se do të mund të shohë këtë fustan të vogël që flet vetë pa më lënë mua të kërkoj më shumë asnjë lloj justifikimi për takimin e sotëm. A thua të jetë aq naiv sa të arrijë të besojë vërtet se unë kam dëshirë të kaloj një natë me miqtë e mi të rinisë?! E pastaj, lëre më, po e veshur në atë mënyrë?! Kush burrë s’do të mund të mendonte se gruaja po shkon të harbohet me një tjetër?!
A do të më përqafojë vallë? Apo thjesht do të më japë dorën?! Në fund të fundit edhe unë një herë e kam takuar. E para herë që dal e vetme, e para herë, absolutisht e para që dal me një burrë që kur jam martuar.
Nata po më thërret. Duhet të bindem. E ndjej thirrjen e gjakut. E ndjej. Duhet patjetër të ndjej kërcitjen e takave të mia tani në trotuarin e akullt tani që nata ra. Ora erdhi.
Urrej nëse im shoq do të hynte tani në banjo. Do të më përpinte me sy buzkuqin, do të më hidhte një shikim nga këmbët deri tek koka. Do të ishte më mirë të më shihte lakuriq. Vetëm ashtu do të isha krejt transparente. Vetëm ashtu ai nuk do të mund të shihte sa shumë jam kujdesur për një takim koti me shokë të vjetër.
Jam e bukur. E ndjej. E zënë ngushtë në këtë banjo, më duket vetja si një xhevahir në një vitrinë. Gjithkush mund ta dëshirojë ta vjedhë. Nuk dua që burri im i shtrenjtë të më shihte pikërisht tani. Do të më vidhtë tërë shkëlqimin.
Më në fund i mbush vetes mendjen se jam gati. Çfarë t’i them tani? Se gjysëm e veshur po shkoj të turpëroj atë? Nëse do të dilte edhe ai me një të dashur do të më bënte të ndjehesha më mirë. Sikur edhe ai të kishte një histori si kjo e imja në sirtar?! Sikur të dija të paktën një gjë të vetme! Edhe një shenjë të dija! Do ta kisha më të lehtë tani të dilja prej banje e ta puthja para se të ikja tek tjetri. Çfarë do të thoshte ai?! Asgjë. Po ja që nuk është ashtu! Ai nuk më mbulon më me puthje si më parë, dhe nuk kam si e shpjegoj se po e tradhëtoj me tjetrin thjesht kot, sa për të bërë një gjë ndryshe. Madje edhe vetë nuk e di pse po e bëj. Atij nuk di se çfarë shpjegimi do i jepja nëse më pyet. Ai nuk është më burri që unë shoh në ëndërrat e mia, kur e lëshoj veten të iki në shtigje të largëta, nuk janë më duart e tij që ndjej tek më prekin shpirtin! Diçka brenda meje lindi. As vetë s’e di. Ka diçka të errët brenda meje që nuk e mposhti as frika e hija e tij, as morali i një gruaje të mirë e zonje shtëpie si unë. Ka diçka tjetër më shumë se kaq që më shtyn tani të sfidoj hapur tim shoq që as në më të largëtin cep të imagjinatës nuk e ka çuar ndër mend se unë mund ta tradhtoja. Jam e sigurtë se do të mësohet tashmë, sepse kjo është thjesht hera ime e parë. Thjesht sa për të thyer akullin!
Dëgjoj si më thërret. Ia ndjej zërin. Nuk më shqetëson aspak rrëmuja që ka mbretëruar shtëpinë. Ajo nuk është më shtëpia ime. Edhe unë nuk jam më një zonjë shtëpie. Sot jam thjesht një femër. Sot jam vetëm grua. Jo gruaja e një burri, nëna e fëmijëve, bija e një nëne, motra e një vëllai. Asgjë nga këto nuk jam sot. Sot jam e dëshiruar vetëm për një puthje, përkëdhelje.
Mos kam hedhur shumë parfum?! Mos e kam tepruar ndoshta? Kam hedhur si përherë parfumin tim të preferuar e sigurtë për suksesin që ai ka tek meshkujt, i papërshtatshëm për një nënë. I sigurtë për një grua.
Ndjehem keq. Vetëm tani e ndjej se ajo që po bëj është e rëndë. E turpshme. E ulët.
Sa turp! Si nuk e mendova më parë?! Ma shpif vetëm ideja e tradhtisë. Ma shpif vetëm nëse e mendoj se pas pak, pas një gjysëm ore të paktën o diçka e tillë një tjetër burrë nuk do të më kërkojë se ku e kam vënë verën, po do të më mbushë me përkëdhelje, do të më mbushë shpirtin dhe sigurisht edhe trurin duke më bërë gjëra që burri im kurrë nuk do të guxonte të bënte. Për vite të tëra asnjë dyshim, asnjë re e vetme xhelozie në qiellin e një familje të qetë si e imja. Isha gruaja ideale. Ajo që u këshillohej çdo burri për ta martuar. E ndershme. Sepse deri më tani asnjë tjetër nuk më kishte marrë, ashtu si do të ndodhte pas pak.
As që mund të mendojë ai se pas pak gruaja e tij e adhuruar do të jetë një grua tjetër, një qënie krejt tjetër, që do të guxojë të shijojë rrezikun vetëm për të shijuar aventurën me një tjetër, do të ngopet me seks të egër e shtazarak, që ka një dëshirë të egër të jetë e përplasur mbi një krevat. Burri im nuk do të mund të imagjinonte dot se unë sonte dua të jem duke soditur yjet e hënën me një tjetër, edhe pse do të jetë po kjo hënë e po ky qiell, me të do të jetë ndryshe.
Ah, sikur ta dinte ai…
Zot! Jam vonë! Ai do të jetë duke më pritur. Si do të më presë? Do të thyejë akullin me një bisedë edhe pse e nderë apo do të kalojë drejtpërdrejt në seks?! A do të ndalet vallë të sodisë bukurinë time? A do ta vërë re se kam kaluar orë të tëra në banjë? A do t’i bjerë ndër mend për kohën e gjatë që kam kalaur për të zgjedhur veshjen e përshtatshme? A do t’i vërë re këto taka të holla që janë aq të mprehta sa më ngulen deri në zemër? A do të kënaqet kur të ndjejë kërcitjen e tyre në hollin e hotelit, a do të ndjejë ai se çdo hap i imi drejt tij më provokon një dhimbje të thellë, sepse mes nesh nuk bëhet fare fjalë për ndjenja, sepse për zemrën ai ka nevojë vetëm të marrë frymë e të jetë në gjendje të provojë kënaqësi. A do të mendojë ai se sa rrugë më është dashur mua për të shkuar deri tek ai holl hoteli ku ai më pret duke shfletuar një gazetë në duar për të thyer kohën e gjatë të pritjes? A do e kuptojë ai se për orë të tëra gjatë kësaj jave e kam kaluar çdo sekondë të sotmen duke e përjetuar deri në imtësi? Ashtu siç kam menduar edhe çastin kur të dy do të ngjitemi në shkallët e ndriçuara dobët drejt dhomës që duhet të jetë tempulli ku më duhet të shkoj. Ndoshta do të përpiqet që në shkallë, apo nëse jemi në ashensor të më prekë me padurim e të më përplasë fort deri sa të kuptojë që unë kam një shpirt në fund të fundit. O zot! Po unë për çfarë mendoj?
Nga guzhina dëgjoj zërin e burrit. Ka nevojë për mua. Shikoj veten, shoh gjoksin tim të bërë gati për betejën që e pret, si dy varka që notojnë në det të sigurtë, pa u trembur aspak nga stuhia që po afron. Po deti është në stuhi, në tallaze, e ndjej si më përpin brenda zemrës tek më gjuan me këto dyshime e vrasje të kota të ndërgjegjes. Nuk dua të degjoj më asnjë zhurmë që vjen nga guzhina. E urrej edhe erën e ngrohtë të gatimit mbi sobë, kapakun e tenxheres. Çfarë po bëj?!
O zot! Thirri mendjes! Tani do të zhvishem, do të heq tërë këtë stuko turpi mbi fytyrën time, do të heq këto rroba të denja për një prostitutë që përpiqet të gjuajë klientët e natës, do të vesh pandoflat e mia ngjyrë rozë. Unë nuk jam *****ë. Jam nënë. Jam grua. Jam bashkëshorte. Kam nevojë për telekomandën e telvizorit. Vendi im është përpara televizionit duke ndjekur më mirë telenovelat idiote, sesa te bëj vetë si idiote.
Ama, thirri mendjes!
Me tiganin në dorë e vështirë të më gjesh mua në këtë rroba prej gruaje shtëpie. E di se ku e gjej verën që burri im ngatërrestar nuk e gjente dot, nuk po djeg asgjë mbi sobë, për 5 minuta e zhduka si me magji rrëmujën në lavaman.
Jam zonjë shtëpie e jo *****ë e lodhur. Shpika një arsye idiote për burrin. E besoi. Asnjë fjalë. Asnjë justifikim. E njëjta zhurmë monotone e shtëpisë sime në këtë orë të darkës.
S’më hahet bukë. S’ka më vend në stomak. Është kthyer përmbys nga tërë ajo lodhje e gjatë imja para pasqyrës.
Të shkoj?! Nëse nuk shkoj me të vërtetë do të bëhem keq. E kam ndarë mendjen. Ankthi Brenda meje rritet, përshkron tërë qenien time, zë vend rrëzë kofshëve të mia që nuk e njohin më arsyen, që i imponojnë rregulla e arsye të tjera trurit që i zënë në grackë refuzon të llogjikojë. Atëherë po shkoj. Në sekondë vesh rrobat që ende më presin mbi krevat në padurim të mbushen me trupin tim. Dyshimet i lashë të flenë. I vura në gjumë si fëmijë. Nuk më duhen më. Shihem në pasqyrë, buzëqesh. Gjinjtë e mi gënjeshtarë e ndjenë se drejt kujt beteje po shkojnë dhe shpejt e dhanë sinjalin. Në tru u prodhua shpejt skena e asaj që më pret. Kënaqësi. Drejt teje po vij. E patrup vetëm për të provuar. E pacipë vetëm për të shijuar. As që më bëhet vonë më. Shekuj të tërë morali bëjnë për gra të tjera e jo për mua. Jam si një bukë e pjekur mirë, si një frut tërë lëng, si një lule plot aromë. Në dreq le të vejë morali. Atë le ta mbajë burri im i dashur. Jo unë.
-Ama s’ e sheh orën? U bëre vonë. – ja pra se kush më shtyn. Zëri i tij. Qenia e tij nëpër shtëpi. Nëse sot në shtëpi do të kisha qenë e vetme jam shumë e sigurtë se nuk do të kisha guxim të shkoja drejt tij. Do të më dukej sikur po shkoja drejt një egzekutimi. Po varin dikë. Po vdes ajo që isha unë deri pak çastesh. Gruaja e ndershme e një burri. Në të vërtetë tani në këtë moment me zemrën që po më del vendit kam vetëm frikë se nuk do të jem në lartësinë e atij burri. Se do e zhgënjej. Se do të mërzitet për ndonjë gjë banale edhe nuk do të denjojë as të bëje seks me mua. Nuk do të më prekë fare ndoshta.
Sa të urryeshme këto mendime! Nga më erdhën në mendje? Po përse dreqin u dashka të ndjehem *****ë ende pa u bërë e tillë?! Në fund të fundit ende nuk ka ndodhur gjë, unë ende s’e kam takuar atë në hollin e hotelit, ende nuk jam ngjitur në shkallët e errëta, ende nuk e kam hapur atë derë drejt parajsës së seksit. Ndoshta asgjë e tillë nuk ndodh. Ndoshta na hahet thjesht muhabeti e si miq te mirë flasim rreth një gote verë edhe pse mesnata po afron, edhe mund fare mirë të presim në tarracën e hotelit si bien yjet një e nga një e si vjen një ditë e re. Ndoshta edhe ai ka nevojë thjesht të flasë me dikë për gjëra të kota, ndoshta edhe ai tani ka po këtë problem si unë, ndoshta edhe ai si burri im tani po kërkon më kot një shishe verë e nuk po e gjen.
Asgjë nuk ka ndodhur ende.
-Ama ende në banjë mbete? Po të presin.
E urrej naivitetin e tij. Ai po më shtyn. Unë nuk dua të shkoj. Ai po më çon atje. Unë dua të jem këtu, më të, më fëmijët, duke parë televizor, duke më zënë gjumi në krahët e tij të sigurtë, në përqafimin e tij të ngrohtë, e dehur nga aroma e lëkurës së tij. Unë dua të jem me të.
- Ama!
O zot ! Si nuk e kupton se sot asnjë mik i mirë nuk po më pret. Dua të ulëras kur e shoh veten time para pasqyrës tek përpëlitet e më duket se po jep shpirt vetëm e vetëm që të mos shkojë. Dua të ulëras. Të kem aq fuqi e tia përplas të vërtetën. Gruaja jote e shtrenjtë, drita e syve të tu, gjysma jote e ëmbël sonte i dashuri im po shkon me shpresën se një tjetër burrë diku po përvëlohet për gjoksin e saj, po dëshiron buzët e saj, po pret me padurim të ketë trupin e saj.
Ç’dreq njeriu është ky që nuk arrin të kuptojë asgjë! Gruaja e tij për orë të tëra e mbyllur në banjo po kënaq veten duke ëndërruar me detaje takimin me të dashurin që nuk di në ç’dhomë hoteli ka për të ndodhur, atje ku femrat nuk kanë identitet, ku burrat lënë nën dorë paratë e dhomës së marrë me orë vetëm me shpresën se do të kënaqin epshet e tyre në ato shtretër që vetëm gojë nuk kanë të tregojnë se çfarë kanë parë.
Pse nuk do të kuptojë vallë? Prej vitesh e tradhtoj me mendim. Ndërsa më sheh, ndërsa më prek, në trurin tim kalojnë të tjera mendime, emocione, dëshira, që kurrë nuk do të guxonte t’i mendonte. Po si ka mundësi që brenda meje çdo ditë rrahin dy zemra, janë dy qenie krejt të ndryshme nga njera – tjetra e ky burrë, pikërisht burri im, babai i fëmijëve të mi të më dojë mua për faktin e vetëm se jam e ndershme?! A mund të duhet një grua për faktin e vetëm se nuk ka të tjerë burra?! A mund të quhet një grua e mirë një grua për të vetmin fakt se nuk e prek askush tjetër, se asnjë burrë më parë nuk ka hyrë në të vetmin tempull që ka për zot vetëm burrin e saj?! Ndershmëria si quhet!? Quhet dashuri, mall, epsh, dëshirë? A i provonte vallë këto burri im kur harronte të puthte e përkëdhelte gjoksin, ijet, belin qenien time? A vlente më shumë ajo se çdo grua tjetër në ato çaste kur ai harronte të shihte se ishte bërë e bukur?! E shihte ai këtë?
Jo, siguriosht që jo.
Nga guzhina vinte zëri I tij.
Amaaaaa!
Sikur ta dinte ai se si më ka katandisur duke numëruar orët para se të bjerë nata, teksa më rrënqethin mishin vetëm idetë e çmendura që më zaptojnë trurin kur mendoj se si kjo ndjenjë e neveritshme që une rrekem ta quaj dashuri më hyri në gjak, më kontrollon gjithçka. Sikur ta dinte se kur ëndërroj ndërsa ai gërhet pranë meje jam e gatshme të marr të parën taksi të orëve të vona e të ndalem diku larg në errësirën e thellë të natës, me këdo…
Jam e sigurtë se as që kishte për ta vënë re ndonjëherë se gruaja e tij natën i kishte ikur nga shtrati bashkëshortor në kërkim të një tjetri, vetëm për seks, për asgjë tjetër, vetëm për të mbushur tërë atë boshllëk të pamasë që kishte hyrë si lubi brenda shpirtit. E ndjente ai vetminë vallë kur shtrihej në shtrat pranë meje? A e kuptoi një herë se kërkoja diçka. Nuk duhej të ishe gjeni të kuptoje se unë po lundorja në detra të tjerë vetmie e melankolie, se vetmia po më vriste ngadalë, se ia ndjeja të gjitha hapat si më afrohej pranë meje, i ndjeja klithmat e shpirtit tim në agoni netëve të gjata, kur trembesha se në mëngjës zemra ime do të harronte të rrihte me të vërtetë. E në fund të atij holli do të ndjeja hapat e mi që po shkonin pa asnjë arsye vetëm me dëshirën e vetme për të bërë seks. Mjaft të ndjehej gjallë e të merrte edhe një herë frymë. Edhe pse do të duhej që të sillej pastaj në kthim si një *****ë që refuzon klientët e rastësishëm, thjesht për t’u ndjerë e dëshiruar edhe më, duke e rritur shkallën e eksitimit, për ta bërë të paktën të gjallë e ndryshe një raport.
Sikur ta dinte ky njeri se si jam katandisur ndërsa gjeta kurajon, flaka arsyen teksa bëhem gati të shkoj drejt një njeriu që të paktën do të m’i davarisë këto re të errëta mendimi, që më emocionon vetëm me faktin se të gjitha këto do të ndodhin me të vërtetë.
- Ende s’je gati?!
Tani do të dal. Ai do të më japë të njëjtat këshilla që u jap fëmijëve kur nisen për në shkollë. Do të më kujtojë njerzit e këqinj që qarkullojnë natën. Ai nuk arrin të mendojë se gruaja e tij po shkon me dëshirë natën vonë drejt një njeriu me fiksimin e vetëm që të bëjë seks. Ai s’e kupton se vetëm për këtë po dal prej shtëpie në këtë orë të vonë të natës. Se atje jashtë unë do të jem qenia më e rrezikshme që i kanoset shoqërisë. Unë do të jem më e rrezikshme se një mijë burra të dalë sonte nga burgu. Unë do të jem më e djegur se nje mori me djem te rinj të mbajtur me muaj në ushtri. Unë do të mundja të përdhunoja sonte edhe marinarin e mbetur në det për muaj të tërë. Unë gruaja ideale.
Me këtë ide fikse dal nga banja. E paprekshme tashmë nga brerjet e vogla të ndërgjegjes. E ftohtë në shpirt. Nuk më bëhet vonë nëse guzhina po merr flakë, se uji ka dalë nga lavamani edhe po i afrohet sixhadesë persiane. Në dreq të gjitha! Në shtëpi ka vetëm një pushtues. Janë takat e mia që lënë në përiferi të mendimit edhe sugjerimin e tij të fundit për natën e freskët që bën jashtë, janë hapat e mi të vendosur që po shkojnë të çlirojnë gruan që ndodhet e robëruar brenda meje. Parfumi dhe veshja ime nuk shkojnë aspak me mjedisin familjar.
Para burrit tim dhe para tiganëve nuk jam më unë. Shtëpiakja iku. E kam lënë në banjë sigurisht në orët e gjata të pregatitjes. Tani jam një tjetër. Edhe dyshimi më I largët fle. Jam gati. Pa anjë shenjë turpi po dal prej dere. Ai në mes të shtëpisë më fikson me ca sy që nuk më interesojnë aspak. Më ndjek me sy e jam përsëri transparente. Nuk e vë rë aspak fustanin tim që nuk mbulon pothuajse asgjë. Nuk i bën aspak përshtypje se gruaja e tij e veshur si *****ë po shkon të përdhunojë burrin e një tjetër gruaje.
- U bëre vonë.
Asnjë tingull nuk nxjerr. Si sonambul afrohem drejt derës. Mbaj në duar pallton. Edhe pse është freskët preferoj ta mbaj në dorë. Ai më jep një buzëqeshje. Shkon shumë me kuadrin e bukur familjar që po lë pas, me zhurmat e guzhinës, me fëmijët që janë në gjumë, më zërin e atij këngëtari limonadë që po rreket të fitojë bukën e gojës duke bërë gjasme po këndon. Edhe një buzëqeshje tjetër e tij më shoqëron tek më zgjat çantën. Sytë e tij më ndjekin. S’i kisha vënë re po sot e pashë po atë oaz të blertë që kam parë kur jam dashuruar me të herën e parë. Vetëm se unë nuk kam për të pirë më me të njëjtën magji brenda syve të tij më atë shikim. Është po i njëjti shikim që ai hedh edhe mbi pjatën e ngrohtë të gjellës që për 11 vjet me rradhë ia kam vënë çdo vakt mbi tavolinë. Ndjehem e çliruar po edhe e shkatërruar. Si ato godinat e vjetra që bien mbi shesh teksa banuesit e rinj e përpijnë me sy shembjen duke projektuar jetën e tyre të re mbi këto gërmadha. Dua të them ndonjë fjalë sa për të thyer heshtjen. Nuk po më del një fjalë e vetme nga goja. E veshur në atë mënyrë nuk kam shumë për të thënë. E tepërt do të ishte sidoqoftë gjithçka. Ai e di se nuk mund të më ndalë. Madje as që përpiqet. Nesër ka për të qenë krejt ndryshe kur të jem me të sërish në të njëjtin koridor apo edhe shtrat.
Vajti vonë, edhe dyshimi i vetëm më merr kohë të çmuar, e sigurtë se kjo ditë do të më shoqërojë në ditët e mia të vetmisë. E shijoj gjatë. E ndjej çdo hap timin që më ndan me derën. Shkoj drejt saj. E burgosura po del. E ndjen. Ul shikimin për të mos ndeshur vështrimin e tij. Druhem se e kupton se ku po shkoj, trembem se e di se po shkoj të ushqej shpirtin.
Druhem se ai e ndjen se jam një lule që po kërkon dikujt tjetër ta vadisë, po kërkoj një tjetër diell të më ngrohë acarin e zemrës. E ky është thjesht i pari….
Jam e sigurtë se ai do të më shihte për atë që jam nëse do e vinte re se gruaja e tij në të vërtetë nuk ka veshur gati asgjë në trupin e saj të uritur për dashuri, se është e bërë gati për festën e saj private, se nuk ka gjë që e ndal ortekun që mund të shembë edhe malet e moralit.
Edhe pak më ndajnë nga tjetri apo më saktë nga të tjerët. Jam e sigurtë se ky do të jetë i pari i të shumtëve. Nuk e di se çfarë do të ndjejë ai për mua, dhe as që më bëhet vonë. Këto pak metra deri tek dera më duken si një përjetësi. I tërë ankthi më del nga trupi bashkë me çdo hap timin drejt derës. Afër derës i hedh për herë të parë një shikim
- Mos u bëj merak për mua.
Natën e mirë!