Tregime Fetare (Islame)
- Thread starter Teolog
- Data e fillimit
Mendo dy here
Në një natë, na ishte një grua e cila iu desh që të priste për disa orë para se ta arrinte fluturimin e saj të rradhës. Përderisa ajo priste ajo e bleu një libër dhe një pako me biskota që ta kaloj më shpejt kohën. Ajo shikoi që të ulej diku dhe filloi të priste.
Ajo u thellua shumë në leximin e librit të saj dhe papritmas takoi një njeri i cili ishte ulur afër saj dhe i cili e lëvizte dorën e tij pa asnjë mëndyshje, duke xjerrur nga pakoja biskuitet të cilat ishin mu në mes të dyve. Ai filloi ti shijonte një nga një.
Për të mos filluar të bëjë ndonjë rëmujë ajo vendosi që ta injorojë veprimin e tij. Gruaja, u ndje e shqetësuar, hante biskota dhe shikonte orën, përderisa i riu i paturpshëm dhe hajdut i biskotave gjithashtu i ngrënte ato. Gruaja filloi vërtetë të zemërohet në këtë moment dhe mendoi “ Po të mos isha aq e mirë dhe një person i edukuar, këtij njeriu deri tani do tia bëjë syrin zi për veprimin e tij.”
Secilën herë që ajo hante një biskotë, ai e kishte një gjithashtu. Dialogu ndërmjet syve të tyre vazhdoi derisa mbeti vetëm një biskotë, ajo pyeste veten se çka do të bënte ai tani. Me butësi dhe me një buzëqeshje të nervozuar, njeriu e rrëmbeu biskotën e fundit dhe e ndau në dysh. Ai i ofrojë një pjesë asaj dhe tjetrën pjesë e mori për vete.
Me shpejtësi e mori biskotën dhe mendoi, “ Sa njeri i pafytyrë! Sa i pa edukuar!” Ajo kurr nuk ka takuar dikë kaq të ri dhe papritmas ndëgjoi lajmërimin për fluturimin e saj. Ajo rrëmbeu cantat e saj dhe shkoi drejtë portës hyrëse duke refuzuar që të shikoj prapa në vendin ku qëndronte njeriu hajdut dhe i paturpshëm.
Pasi aeroplani u nis dhe ajo u akomodua në ulësen e saj, ajo shikoi për librin e saj që ishte afër së përfunduari nga të lexuarit. Përderisa shikoi në çantën e saj, ajo u befasuar totalisht duke parë se pakoja e biskotës së saj ishte aty dhe e paprekur. ” Nëse biskotat e mia janë këtu”, mendoi në ndjesi tmerruese, “ato tjera ishin të atij dhe ai u mundua që ti ndaj ato me mua.” Shumë vonë tani për t’i kërkuar falje njeriut, ajo u ndje shumë e dëshpëruar dhe ndjeu keqardhje, dhe se ajo ishte e paturp, e pa edukuar dhe hajdute, dhe jo ai.
“Sa herë në jetët tona, kemi kuptuar me siguri se diçka po ndoh ashtu se si ne mendojmë se është e sigurt, dhe vetëm për të zbuluar më vonë se nuk ishte e vërtetë? Sa herë mungesa e besimit tonë na bën që ti gjykojmë njerëzit padrejtësisht me kryelartësi nga idetë tona, zakonisht shumë largë nga realiteti.”
Transmetohet nga Abdullah Ibn Abasi r.a. (radi Allahu anhu) se I Dërguari I Allahut (Paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) tha:
Mos u bëni ziliqar ndaj njëri tjetrit, mos i ngritni çmimet artificialisht kundrejt njëri tjetrit, mos e urreni njëri tjetrin, mos iu shmangni njëri tjetrit; dhe mos luftoni njëri tjetrin me çmime të ulëta në transaksionet e biznesit; dhe bëhuni sikur vëllezër mes veti dhe shërbëtor të Allahut. Muslimani është vëlla i Muslimanit. Ai as nuk e shtyp atë e as nuk e turpëron dhe as që shikon poshtë ndaj tij. Devocioni është këtu- duke vendosur gishtin e tij tri herë drejt krahërorit të tij. Është mëkat për Muslimanin që ta mbajë vëllaun e tij në mospërfillje. Të gjitha veprime të një muslimani janë të padhunshme për Muslimanin tjetër: gjaku i tij, pasuria e tij dhe nderi i tij.
[Muslimi, nga 40 hadithet e Imam Neveviut]
Në një natë, na ishte një grua e cila iu desh që të priste për disa orë para se ta arrinte fluturimin e saj të rradhës. Përderisa ajo priste ajo e bleu një libër dhe një pako me biskota që ta kaloj më shpejt kohën. Ajo shikoi që të ulej diku dhe filloi të priste.
Ajo u thellua shumë në leximin e librit të saj dhe papritmas takoi një njeri i cili ishte ulur afër saj dhe i cili e lëvizte dorën e tij pa asnjë mëndyshje, duke xjerrur nga pakoja biskuitet të cilat ishin mu në mes të dyve. Ai filloi ti shijonte një nga një.
Për të mos filluar të bëjë ndonjë rëmujë ajo vendosi që ta injorojë veprimin e tij. Gruaja, u ndje e shqetësuar, hante biskota dhe shikonte orën, përderisa i riu i paturpshëm dhe hajdut i biskotave gjithashtu i ngrënte ato. Gruaja filloi vërtetë të zemërohet në këtë moment dhe mendoi “ Po të mos isha aq e mirë dhe një person i edukuar, këtij njeriu deri tani do tia bëjë syrin zi për veprimin e tij.”
Secilën herë që ajo hante një biskotë, ai e kishte një gjithashtu. Dialogu ndërmjet syve të tyre vazhdoi derisa mbeti vetëm një biskotë, ajo pyeste veten se çka do të bënte ai tani. Me butësi dhe me një buzëqeshje të nervozuar, njeriu e rrëmbeu biskotën e fundit dhe e ndau në dysh. Ai i ofrojë një pjesë asaj dhe tjetrën pjesë e mori për vete.
Me shpejtësi e mori biskotën dhe mendoi, “ Sa njeri i pafytyrë! Sa i pa edukuar!” Ajo kurr nuk ka takuar dikë kaq të ri dhe papritmas ndëgjoi lajmërimin për fluturimin e saj. Ajo rrëmbeu cantat e saj dhe shkoi drejtë portës hyrëse duke refuzuar që të shikoj prapa në vendin ku qëndronte njeriu hajdut dhe i paturpshëm.
Pasi aeroplani u nis dhe ajo u akomodua në ulësen e saj, ajo shikoi për librin e saj që ishte afër së përfunduari nga të lexuarit. Përderisa shikoi në çantën e saj, ajo u befasuar totalisht duke parë se pakoja e biskotës së saj ishte aty dhe e paprekur. ” Nëse biskotat e mia janë këtu”, mendoi në ndjesi tmerruese, “ato tjera ishin të atij dhe ai u mundua që ti ndaj ato me mua.” Shumë vonë tani për t’i kërkuar falje njeriut, ajo u ndje shumë e dëshpëruar dhe ndjeu keqardhje, dhe se ajo ishte e paturp, e pa edukuar dhe hajdute, dhe jo ai.
“Sa herë në jetët tona, kemi kuptuar me siguri se diçka po ndoh ashtu se si ne mendojmë se është e sigurt, dhe vetëm për të zbuluar më vonë se nuk ishte e vërtetë? Sa herë mungesa e besimit tonë na bën që ti gjykojmë njerëzit padrejtësisht me kryelartësi nga idetë tona, zakonisht shumë largë nga realiteti.”
Transmetohet nga Abdullah Ibn Abasi r.a. (radi Allahu anhu) se I Dërguari I Allahut (Paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) tha:
Mos u bëni ziliqar ndaj njëri tjetrit, mos i ngritni çmimet artificialisht kundrejt njëri tjetrit, mos e urreni njëri tjetrin, mos iu shmangni njëri tjetrit; dhe mos luftoni njëri tjetrin me çmime të ulëta në transaksionet e biznesit; dhe bëhuni sikur vëllezër mes veti dhe shërbëtor të Allahut. Muslimani është vëlla i Muslimanit. Ai as nuk e shtyp atë e as nuk e turpëron dhe as që shikon poshtë ndaj tij. Devocioni është këtu- duke vendosur gishtin e tij tri herë drejt krahërorit të tij. Është mëkat për Muslimanin që ta mbajë vëllaun e tij në mospërfillje. Të gjitha veprime të një muslimani janë të padhunshme për Muslimanin tjetër: gjaku i tij, pasuria e tij dhe nderi i tij.
[Muslimi, nga 40 hadithet e Imam Neveviut]
Kurthi qe ngre Ebu Xhehli
Nje dite Ebu Xhehili i pergatiti nje kurth Pejgamberit alejhis-selam. Hapi nje grope perpara shtepise se vet dhe e theriti Pejgamberin per vizite ne shtepine e tij. Kur Pejgamberi po shkonte drejte shtepise se Ebu Xhehilit, vjen Xhebraili alejhis-selam dhe i tregon per gropen. Kur e morri vesh kete gje, Pejgamberi u kthye ne shtepine e tij. Ebu Xhehili kur e pa te kthehej mbrapsht, u nis t’i shkonte nga pas per t’a pyetur per arsyen, por e haroi gropen qe kishte hapur dhe ra ne gropen qe hapi vete. Per ta nxjerre qe aty i zgjaten nje litar, por nuk e arrinte dot litarin. Sa me shume qe ia zgjatnin litarin aq me teper thellohej gropa. Ne kete gjendje Ebu Xhehili gati sa nuk po cmendej brenda gropes se erret. I dergon fjale Pejgamberit dhe i lutet qe ta nxjerre nga gropa. Kur vjen Pejgamberi prane gropes i thote: – Po te nxorra nga gropa a do te besosh (behesh besimtar)? – Po me nxorre nga gropa do te besoj. Pejgamberi alejhis-selam i zgjati doren e tij dhe e nxorri qe aty. Kur doli, Ebu Xhehili tha: – “Nuk kam pare kurre magjistar kaq te fuqishem sa ti ne jeten time” Dhe NUK BESOI! Marre nga “Takvimi”
Nje dite Ebu Xhehili i pergatiti nje kurth Pejgamberit alejhis-selam. Hapi nje grope perpara shtepise se vet dhe e theriti Pejgamberin per vizite ne shtepine e tij. Kur Pejgamberi po shkonte drejte shtepise se Ebu Xhehilit, vjen Xhebraili alejhis-selam dhe i tregon per gropen. Kur e morri vesh kete gje, Pejgamberi u kthye ne shtepine e tij. Ebu Xhehili kur e pa te kthehej mbrapsht, u nis t’i shkonte nga pas per t’a pyetur per arsyen, por e haroi gropen qe kishte hapur dhe ra ne gropen qe hapi vete. Per ta nxjerre qe aty i zgjaten nje litar, por nuk e arrinte dot litarin. Sa me shume qe ia zgjatnin litarin aq me teper thellohej gropa. Ne kete gjendje Ebu Xhehili gati sa nuk po cmendej brenda gropes se erret. I dergon fjale Pejgamberit dhe i lutet qe ta nxjerre nga gropa. Kur vjen Pejgamberi prane gropes i thote: – Po te nxorra nga gropa a do te besosh (behesh besimtar)? – Po me nxorre nga gropa do te besoj. Pejgamberi alejhis-selam i zgjati doren e tij dhe e nxorri qe aty. Kur doli, Ebu Xhehili tha: – “Nuk kam pare kurre magjistar kaq te fuqishem sa ti ne jeten time” Dhe NUK BESOI! Marre nga “Takvimi”
Profesori ateist dhe nxenesi Musliman
“Duke predikuar se janë të mençur, ata budallallosen…”
“Më lejoni t’ju spjegoj problemin që e ka shkenca me Zotin.”
Profesori ateist i filozofisë pauzon para klasës së tij dhe mandej kërkon që njëri prej studentëve të tij të ngritet në këmbë.
“Ti je musliman, apo jo, biro?”
“Po, zotëri.”
“Atëherë sigurisht beson në Zot?”
“Absolutisht.”
“A është Zoti i mirë?”
“Sigurisht! Zoti është i mirë.”
“A është Zoti i plotfuqish_ëm? A mundet Zoti të bën çdo gjë?”
“Po.”
“Ti a je i mirë apo i keq?”
“Kur’ani thotë se jam i keq.”
Profesori zgërdhihet me vetëdije. “Ahh! KUR’ANI!” Ai pauzon për një çast.
“Kam një pyetje për ty. Të themi se këtu ka një njeri të sëmurë dhe se ti mund ta shërosh. A do ta kishe ndihmuar? A do të ishe munduar?”
“Po zotëri, do t’i kisha ndihmuar.”
“Atëherë je i mirë…!”
“Nuk do ta kisha thënë atë.”
“Përse të mos e thuash atë? Ti do ta kishe ndihmuar personin e sëmurë dhe të gjymtuar… Në fakt po të mundeshim, shumica prej nesh do ta kishim bërë këtë,… por Zoti nuk e bën.
(S’ka përgjigje.)
“Ai nuk e bën, apo jo? Vëllanë e kisha musliman i cili vdiq nga kanceri edhe pse i luteshte Zotit ta shëron. Si mund të jetë ky Zot i mirë? Hmmm? A mund t’i përgjigjesh kësaj?”
(S’ka përgjigje.)
Njeriu i moshuar është ngushëllues.
“Jo, nuk mundesh, apo jo?”
Ai ngre gotën prej bankës së tij dhe pi një gllënjkë që t’i jep kohë studentit për t’u liruar. Në filozofi duhet të shkosh ngadalë me të rinjtë.
“Të fillojmë përsëri, djalosh. A është Zoti i mirë?”
“Hm… Po.”
“A është dreqi i mirë?”
“Jo.”
“Prej nga vjen dreqi?”
Studenti belbëzon: “Prej… Zotit…”
“Ashtu është. Zoti e bëri dreqin, apo jo?”
Njeriu i moshuar i kalon gishtat kockëdalë nëpër flokët e tij të rralla dhe i kthehet publikut studentor që zgërdhihet.
“Mendoj se do të kemi një semestër shumë zbavitës, zonja dhe zotëri.”
Pastaj i kthehet muslimanit: “Më trego, biro. A ka të keqe në botë?”
“Po, zotëri.”
“E keqja është çdokund, apo jo? A krijoi Zoti çdo gjë?”
“Po.”
“Kush e krijoi të keqen?”
(S’ka përgjigje.)
“A ka në këtë botë sëmundje, amoralitet, urrejtje, shëmtime, pra të gjitha gjërat e këqija, a ekzistojnë në këtë botë?”
Studenti përpëlitet në këmbë. “Po.”
“Kush i krijoi ato?”
(S’ka përgjigje.)
Profesori befas i bërtet studentit të tij. “KUSH I KRIJOI ATO, MË TREGO TË LUTEM!”
Profesori afrohet për sulmin përfundimtar dhe i hypë muslimanit mbi fytyrë. I flet me zë të ulët dhe të qetë: “Zoti krijoi çdo të keqe, apo jo. Ai, biro?”
(S’ka përgjigje.)
Studenti mundohet ta mban shikimin e qetë, te profesori, por dështon. Befas ligjëruesi ndahet për të bërë ca hapa në klasë si një ujk i vjetër.
Klasa është e fascinuar.
“Më trego”, vazhdon ai “si është e mundur që ky Zot është i mirë nëse ai ka krijuar çdo të keqe gjatë të gjitha kohërave?”
Profesori i hap duart gjerë e gjatë për ta përshkuar tërë të keqen dhe marrinë e botës.
“E gjithë urrejtja, brutalieti, tërë dhimbjet, të gjitha mundimet, të gjithat vdekjet, shëmtimet dhe të gjitha vuajtjet e krijuara nga ky Zot i mirë janë anekënd botës, apo jo, djalosh i ri?”
(S’ka përgjigje.)
“A nuk e vëren në çdo vend? Hm?”
Pauzë.
“A thua aspak?”
Profesori i afrohet përsëri fytyrës së studentit dhe pëshpëritë,
“A është Zoti i mirë?”
(S’ka përgjigje.)
“A beson në Zot, biro?”
Zëri i vet e tradhëton studentin dhe ai shpërthen. “Po, profesor, besoj.”
Njeriu i vjetër e shkundë kokën me mërzi: “Shkenca thotë se ke pesë shqisa të cilat i përdorë për ta identifikuar dhe vështruar botën rreth teje. A e ke parë ndonjëherë Zotin?”
“Jo, zotëri. Asnjëherë nuk e kam parë Atë.”
“Atëherë na trego se a e ke dëgjuar ndonjëherë Zotin tënd?”
“Jo, zotëri. Nuk e kam dëgjuar.”
“A e ke ndjerë ndonjëherë Zotin tënd, shijuar, apo nuhatur erën e Tij… Në fakt, a ke çfarëdo përceptimi shqisor për Zotin tënd?”
(S’ka përgjigje.)
“Përgjigju, të lutem.”
“Jo, zotëri, frikohem se jo.”
“Ti FRIKOHESH… se nuk ke pasur?”
“Jo, zotëri.”
“Dhe krahas kësaj ti beson në Atë?”
“…po…”
“Kjo kërkon BESIM!”
Profesori buzëqeshë me urtësi me vartësin.
“Sipas ligjeve të shkencës empirike, testuese, demonstruese, protokolare, Zoti yt nuk ekziston. Çka i thua kësaj, biro? Ku është Zoti yt tani?”
(Studenti nuk përgjigjet)
“Ulu poshtë, të lutem.”
Muslimani ulet…i mundur.
Një musliman tjetër e ngritë dorën: “Profesor, a mund ti drejtohem klasës?”
Profesori kthehet dhe buzëqeshë: “Ah, edhe një musliman në pararojë! Eja, eja, djalosh i ri. Fol pak mençuri të drejtë para këtij tubimi.”
Muslimani shikon rreth dhomës, e pastaj thotë: “Jeni duke bërë disa përfundime interesante, zotëri. Tani unë kam një pyetje për ju. A ka ndonjë gjë të tillë që quhet nxehtësi?”
“Po,” përgjigjet profesori. “Ka nxehtësi.”
“A ka ndonjë gjë të tillë që quhet ftohtësi?”
“Po biro, ashtu është, edhe ftohtësi ka.”
“Jo, zotëri nuk ka.”
Zgërdhirja e profesorit ngrihet. Dhoma befasisht ftohet tepër. Muslimani i dytë vazhdon.
“Mund të keni shumë nxehtësi, tepër nxehtësi, super nxehtësi, mega nxehtësi, nxehtësi të bardhë, pak nxehtësi ose aspak nxehtësi, por nuk kemi ndonjë gjë të quajtur “ftohtësi”. Mund të arrijmë 458 gradë nën zeron, që do të thotë aspak nxehtësi, por nuk mund të shkojmë më tutje nga ajo. Një gjë e tillë si ftohtë nuk ekziston, përndryshe do të mund të shkonim në më ftohtë se 458 gradë. E shihni, zotëri, ftohtë është vetëm fjala të cilën e përdorim që ta përshkruajmë mungesën e nxehtësisë. Ftohtësinë nuk mund ta masim, ndërsa nxehtësinë mund ta masim në njësi termale pasiqë nxehtësia është energji. Ftohtësia nuk është e kundërta e nxehtësisë, zotëri, por vetëm mungesa e saj.”
Qetësi. Një gjilpërë bie dikund në klasë.
“A ka një gjë të tillë si errësira, profesor?”
“Po…”
“Përsëri jeni në gabim, zotëri. Errësira nuk është diçka, ajo është mungesa e një gjëje. Mund të keni dritë të zbehtë, dritë normale, dritë të madhe, dritë shkrepëtuese por në qoftë se në mënyrë konstante nuk keni dritë ajo quhet errësirë, apo jo? Ai është kuptimi të cilin e përdorim për ta definuar fjalën. Në realitet, errësira nuk është (diçka). Po të ishte, dë të mundeshit ta bëni errësirën më të errët dhe të ma jepni një kuti me errësirë më të errësuar, profesor?”
Në kundërshtim me vetëveten, profesori buzëqeshë me paturpësisë rinore para tij.
“Ky me të vërtetë do të jetë një semestër i mirë. “A mund të na tregosh se cili është qëllimi yt, djalosh i ri?”
“Po, profesor. Qëllimi im është se, premiset tuaja filozofike janë e metë që në fillim dhe si rezultat i kësaj edhe përfundimet tuaja duhet të jenë të gabuara…”
Profesori bëhet tym.. “E metë…? Si guxon ti…!”
“Zotëri, a mund të sqaroj se çka nënkupoj?”
Klasa dëgjon me vëmendje.
“Sqaro…oh, sqaro…”
Profesori mundohet që të kontrollohet. Befasisht është i sjellshëm. Ai bën me dorë që ta qetësojë klasën, me qëllim që studenti të vazhdon.
“Ju punoni në premisën e dualitetit,” sqaron muslimani.
“Për shembull ka jetë dhe mandej ka vdekje; ka Zot të mirë dhe Zot të keq, ju e shihni konceptin e Zotit si diçka të kufizuar, si diçka të cilën mund ta masim. Zotëri, shkenca nuk mund ta sqaron as edhe një mendim. Ajo përdor elektricitet dhe magnetizëm por asnjëherë nuk i ka parë e lere më që plotësisht t’i kupton. Të shihet vdekja si e kundërta e jetës është të jeshë injorant nga fakti se vdekja nuk mund të ekziston si gjë e pavarur. Vdekja nuk është e kundërta e jetës, por vetëm mungesa e saj.”
Djali i ri ngre një gazetë të cilën e merr nga fqiu, i cili në ndërkohë e kishte para vete.
“Këtu është njëri prej tabloidëve më të neveritshëm në këtë vend, profesor.
A ka një gjë të tillë si amoralitet?”
“Me siguri se ka, shih tani…”
“Gabim përsëri, zotëri. E shihni! Amoraliteti është vetëm mungesa e moralit. A ka një gjë të tillë si padrejtësi? Jo. Padrejtësia është mungesa e drejtësisë. A ka një gjë të tillë si të keqe?”
Muslimani pauzon. “A nuk është e keqja mungesë e së mirës?”
Fytyra e profesorit ka fituar një ngjyrë alarmuese. Ai është aq i inatosur, saqë momentalisht është pa fjalë.
Muslimani vazhdon: “Nëse ka të keqe në botë, profesor, dhe ne të gjithë pajtohemi se ka, atëherë Zoti, nëse ekziston, do të duhet të plotësonte ndonjë punë përmes instrumentit të së keqes. Cila është ajo punë, të cilën Zoti e plotëson? Bibla na thotë se ajo është që të shihet nëse secili prej nesh, prej dëshirës sonë të lirë, do të zgjedhë të mirën nga e keqja.”
Profesori tërbohet: “Si shkencëtar i filozofisë, nuk e shoh këtë gjë si diçka që ka të bëjë me ndonjë zgjidhje. Si realist, unë në mënyrë absolute nuk e pranoj konceptin e Zotit ose të çfarëdo faktori tjetër teologjik si pjesë e barazimit botëror, pasiqë Zoti nuk mund të perceptohet.”
“Unë do të kisha thënë se mungesa e kodit moral të Zotit në këtë botë është me sa duket njëra prej fenomeneve të vazhdueshme më perceptuese”, përgjigjet muslimani.
“Gazetat bëjnë miliona dollarë duke e shfaqur çdo ditë! Më trego, profesor, a i mësoni studentët tuaj se kanë evoluar nga majmuni?”
“Në qoftë se i referoheni procesit natyror të evoluimit djalosh, po, me dije se i mësoj.”
“A e keni vëzhguar procesin e evoluimit me sytë tuaj, zotëri?”
Profesori bën një zë thithës me dhëmbët e tij dhe i jep studentit të tij një shikim të qetë e të ngurosur.
“Profesor, pasiqë askush asnjëherë nuk e ka perceptuar procesin e evoluimit gjatë veprimit të tij dhe së paku nuk mund të vërtetohet se ky proces është afatgjatë, a nuk po e ligjëroni vetëm mendimin tuaj tani, zotëri? Vallë, tani a nuk jeni shkencëtar, por prift?”
“Do ta lë të pandëshkuar paturpësinë tënde në favor të bisedës sonë filozofike.
Tani, mbarove plotësisht apo jo?” vërshëllon profesori.
“Pra nuk e pranoni kodin moral të Zotit për të bërë atë që është e drejtë?”
“Unë besoj në atë që është, e ajo është shkenca!”
“Ahh! SHKENCA!”, buzëqeshë fytyra e studentit.
“Zotëri, ju kumtoni me vërtetësi se shkenca është studim i fenomeneve të përceptuara. Shkenca është poashtu premisë e cila është e metë…”
“SHKENCA ËSHTË E METË…?”, belbëzon profesori.
Klasa është në zhurmë.
Muslimani vazhdon duke qëndruar në këmbë derisa zhurma humbet.
“Në vazhdim të çështjes të cilën ja diktonit më herët studentit tjetër, a mund të jap një shembull?”
Profesori qëndron i qetë me mençuri.
Muslimani shikon rreth e rrotull dhomës: “A ka ndokush në klasë i cili ndonjëherë ia ka parë trurin profesorit?”
Klasa shpërthen në gaz. Muslimani tregon kah ligjëruesi i vjetër, i cili është duke vluar.
“A ka ndokush në klasë i cili ia ka dëgjuar trurin profesorit…ndjerë, prekur apo nuhatur? Si duket askush nuk e ka bërë këtë!?”. Muslimani e shkundë kokën me keqardhje.
“Duket se askush këtu nuk ka pasur kurrfarë perceptimi shqisor të trurit të profesorit në çfarëdoqoftë mënyre. Pra, në përputhshmëri me ligjet e shkencës empirike, stabile, demonstruese, protokolare, unë DEKLAROJ se profesori nuk ka tru.”
Klasa është në kaos.
Muslimani ulet,… pasiqë karrigeja shërben për këtë.
“Duke predikuar se janë të mençur, ata budallallosen…”
“Më lejoni t’ju spjegoj problemin që e ka shkenca me Zotin.”
Profesori ateist i filozofisë pauzon para klasës së tij dhe mandej kërkon që njëri prej studentëve të tij të ngritet në këmbë.
“Ti je musliman, apo jo, biro?”
“Po, zotëri.”
“Atëherë sigurisht beson në Zot?”
“Absolutisht.”
“A është Zoti i mirë?”
“Sigurisht! Zoti është i mirë.”
“A është Zoti i plotfuqish_ëm? A mundet Zoti të bën çdo gjë?”
“Po.”
“Ti a je i mirë apo i keq?”
“Kur’ani thotë se jam i keq.”
Profesori zgërdhihet me vetëdije. “Ahh! KUR’ANI!” Ai pauzon për një çast.
“Kam një pyetje për ty. Të themi se këtu ka një njeri të sëmurë dhe se ti mund ta shërosh. A do ta kishe ndihmuar? A do të ishe munduar?”
“Po zotëri, do t’i kisha ndihmuar.”
“Atëherë je i mirë…!”
“Nuk do ta kisha thënë atë.”
“Përse të mos e thuash atë? Ti do ta kishe ndihmuar personin e sëmurë dhe të gjymtuar… Në fakt po të mundeshim, shumica prej nesh do ta kishim bërë këtë,… por Zoti nuk e bën.
(S’ka përgjigje.)
“Ai nuk e bën, apo jo? Vëllanë e kisha musliman i cili vdiq nga kanceri edhe pse i luteshte Zotit ta shëron. Si mund të jetë ky Zot i mirë? Hmmm? A mund t’i përgjigjesh kësaj?”
(S’ka përgjigje.)
Njeriu i moshuar është ngushëllues.
“Jo, nuk mundesh, apo jo?”
Ai ngre gotën prej bankës së tij dhe pi një gllënjkë që t’i jep kohë studentit për t’u liruar. Në filozofi duhet të shkosh ngadalë me të rinjtë.
“Të fillojmë përsëri, djalosh. A është Zoti i mirë?”
“Hm… Po.”
“A është dreqi i mirë?”
“Jo.”
“Prej nga vjen dreqi?”
Studenti belbëzon: “Prej… Zotit…”
“Ashtu është. Zoti e bëri dreqin, apo jo?”
Njeriu i moshuar i kalon gishtat kockëdalë nëpër flokët e tij të rralla dhe i kthehet publikut studentor që zgërdhihet.
“Mendoj se do të kemi një semestër shumë zbavitës, zonja dhe zotëri.”
Pastaj i kthehet muslimanit: “Më trego, biro. A ka të keqe në botë?”
“Po, zotëri.”
“E keqja është çdokund, apo jo? A krijoi Zoti çdo gjë?”
“Po.”
“Kush e krijoi të keqen?”
(S’ka përgjigje.)
“A ka në këtë botë sëmundje, amoralitet, urrejtje, shëmtime, pra të gjitha gjërat e këqija, a ekzistojnë në këtë botë?”
Studenti përpëlitet në këmbë. “Po.”
“Kush i krijoi ato?”
(S’ka përgjigje.)
Profesori befas i bërtet studentit të tij. “KUSH I KRIJOI ATO, MË TREGO TË LUTEM!”
Profesori afrohet për sulmin përfundimtar dhe i hypë muslimanit mbi fytyrë. I flet me zë të ulët dhe të qetë: “Zoti krijoi çdo të keqe, apo jo. Ai, biro?”
(S’ka përgjigje.)
Studenti mundohet ta mban shikimin e qetë, te profesori, por dështon. Befas ligjëruesi ndahet për të bërë ca hapa në klasë si një ujk i vjetër.
Klasa është e fascinuar.
“Më trego”, vazhdon ai “si është e mundur që ky Zot është i mirë nëse ai ka krijuar çdo të keqe gjatë të gjitha kohërave?”
Profesori i hap duart gjerë e gjatë për ta përshkuar tërë të keqen dhe marrinë e botës.
“E gjithë urrejtja, brutalieti, tërë dhimbjet, të gjitha mundimet, të gjithat vdekjet, shëmtimet dhe të gjitha vuajtjet e krijuara nga ky Zot i mirë janë anekënd botës, apo jo, djalosh i ri?”
(S’ka përgjigje.)
“A nuk e vëren në çdo vend? Hm?”
Pauzë.
“A thua aspak?”
Profesori i afrohet përsëri fytyrës së studentit dhe pëshpëritë,
“A është Zoti i mirë?”
(S’ka përgjigje.)
“A beson në Zot, biro?”
Zëri i vet e tradhëton studentin dhe ai shpërthen. “Po, profesor, besoj.”
Njeriu i vjetër e shkundë kokën me mërzi: “Shkenca thotë se ke pesë shqisa të cilat i përdorë për ta identifikuar dhe vështruar botën rreth teje. A e ke parë ndonjëherë Zotin?”
“Jo, zotëri. Asnjëherë nuk e kam parë Atë.”
“Atëherë na trego se a e ke dëgjuar ndonjëherë Zotin tënd?”
“Jo, zotëri. Nuk e kam dëgjuar.”
“A e ke ndjerë ndonjëherë Zotin tënd, shijuar, apo nuhatur erën e Tij… Në fakt, a ke çfarëdo përceptimi shqisor për Zotin tënd?”
(S’ka përgjigje.)
“Përgjigju, të lutem.”
“Jo, zotëri, frikohem se jo.”
“Ti FRIKOHESH… se nuk ke pasur?”
“Jo, zotëri.”
“Dhe krahas kësaj ti beson në Atë?”
“…po…”
“Kjo kërkon BESIM!”
Profesori buzëqeshë me urtësi me vartësin.
“Sipas ligjeve të shkencës empirike, testuese, demonstruese, protokolare, Zoti yt nuk ekziston. Çka i thua kësaj, biro? Ku është Zoti yt tani?”
(Studenti nuk përgjigjet)
“Ulu poshtë, të lutem.”
Muslimani ulet…i mundur.
Një musliman tjetër e ngritë dorën: “Profesor, a mund ti drejtohem klasës?”
Profesori kthehet dhe buzëqeshë: “Ah, edhe një musliman në pararojë! Eja, eja, djalosh i ri. Fol pak mençuri të drejtë para këtij tubimi.”
Muslimani shikon rreth dhomës, e pastaj thotë: “Jeni duke bërë disa përfundime interesante, zotëri. Tani unë kam një pyetje për ju. A ka ndonjë gjë të tillë që quhet nxehtësi?”
“Po,” përgjigjet profesori. “Ka nxehtësi.”
“A ka ndonjë gjë të tillë që quhet ftohtësi?”
“Po biro, ashtu është, edhe ftohtësi ka.”
“Jo, zotëri nuk ka.”
Zgërdhirja e profesorit ngrihet. Dhoma befasisht ftohet tepër. Muslimani i dytë vazhdon.
“Mund të keni shumë nxehtësi, tepër nxehtësi, super nxehtësi, mega nxehtësi, nxehtësi të bardhë, pak nxehtësi ose aspak nxehtësi, por nuk kemi ndonjë gjë të quajtur “ftohtësi”. Mund të arrijmë 458 gradë nën zeron, që do të thotë aspak nxehtësi, por nuk mund të shkojmë më tutje nga ajo. Një gjë e tillë si ftohtë nuk ekziston, përndryshe do të mund të shkonim në më ftohtë se 458 gradë. E shihni, zotëri, ftohtë është vetëm fjala të cilën e përdorim që ta përshkruajmë mungesën e nxehtësisë. Ftohtësinë nuk mund ta masim, ndërsa nxehtësinë mund ta masim në njësi termale pasiqë nxehtësia është energji. Ftohtësia nuk është e kundërta e nxehtësisë, zotëri, por vetëm mungesa e saj.”
Qetësi. Një gjilpërë bie dikund në klasë.
“A ka një gjë të tillë si errësira, profesor?”
“Po…”
“Përsëri jeni në gabim, zotëri. Errësira nuk është diçka, ajo është mungesa e një gjëje. Mund të keni dritë të zbehtë, dritë normale, dritë të madhe, dritë shkrepëtuese por në qoftë se në mënyrë konstante nuk keni dritë ajo quhet errësirë, apo jo? Ai është kuptimi të cilin e përdorim për ta definuar fjalën. Në realitet, errësira nuk është (diçka). Po të ishte, dë të mundeshit ta bëni errësirën më të errët dhe të ma jepni një kuti me errësirë më të errësuar, profesor?”
Në kundërshtim me vetëveten, profesori buzëqeshë me paturpësisë rinore para tij.
“Ky me të vërtetë do të jetë një semestër i mirë. “A mund të na tregosh se cili është qëllimi yt, djalosh i ri?”
“Po, profesor. Qëllimi im është se, premiset tuaja filozofike janë e metë që në fillim dhe si rezultat i kësaj edhe përfundimet tuaja duhet të jenë të gabuara…”
Profesori bëhet tym.. “E metë…? Si guxon ti…!”
“Zotëri, a mund të sqaroj se çka nënkupoj?”
Klasa dëgjon me vëmendje.
“Sqaro…oh, sqaro…”
Profesori mundohet që të kontrollohet. Befasisht është i sjellshëm. Ai bën me dorë që ta qetësojë klasën, me qëllim që studenti të vazhdon.
“Ju punoni në premisën e dualitetit,” sqaron muslimani.
“Për shembull ka jetë dhe mandej ka vdekje; ka Zot të mirë dhe Zot të keq, ju e shihni konceptin e Zotit si diçka të kufizuar, si diçka të cilën mund ta masim. Zotëri, shkenca nuk mund ta sqaron as edhe një mendim. Ajo përdor elektricitet dhe magnetizëm por asnjëherë nuk i ka parë e lere më që plotësisht t’i kupton. Të shihet vdekja si e kundërta e jetës është të jeshë injorant nga fakti se vdekja nuk mund të ekziston si gjë e pavarur. Vdekja nuk është e kundërta e jetës, por vetëm mungesa e saj.”
Djali i ri ngre një gazetë të cilën e merr nga fqiu, i cili në ndërkohë e kishte para vete.
“Këtu është njëri prej tabloidëve më të neveritshëm në këtë vend, profesor.
A ka një gjë të tillë si amoralitet?”
“Me siguri se ka, shih tani…”
“Gabim përsëri, zotëri. E shihni! Amoraliteti është vetëm mungesa e moralit. A ka një gjë të tillë si padrejtësi? Jo. Padrejtësia është mungesa e drejtësisë. A ka një gjë të tillë si të keqe?”
Muslimani pauzon. “A nuk është e keqja mungesë e së mirës?”
Fytyra e profesorit ka fituar një ngjyrë alarmuese. Ai është aq i inatosur, saqë momentalisht është pa fjalë.
Muslimani vazhdon: “Nëse ka të keqe në botë, profesor, dhe ne të gjithë pajtohemi se ka, atëherë Zoti, nëse ekziston, do të duhet të plotësonte ndonjë punë përmes instrumentit të së keqes. Cila është ajo punë, të cilën Zoti e plotëson? Bibla na thotë se ajo është që të shihet nëse secili prej nesh, prej dëshirës sonë të lirë, do të zgjedhë të mirën nga e keqja.”
Profesori tërbohet: “Si shkencëtar i filozofisë, nuk e shoh këtë gjë si diçka që ka të bëjë me ndonjë zgjidhje. Si realist, unë në mënyrë absolute nuk e pranoj konceptin e Zotit ose të çfarëdo faktori tjetër teologjik si pjesë e barazimit botëror, pasiqë Zoti nuk mund të perceptohet.”
“Unë do të kisha thënë se mungesa e kodit moral të Zotit në këtë botë është me sa duket njëra prej fenomeneve të vazhdueshme më perceptuese”, përgjigjet muslimani.
“Gazetat bëjnë miliona dollarë duke e shfaqur çdo ditë! Më trego, profesor, a i mësoni studentët tuaj se kanë evoluar nga majmuni?”
“Në qoftë se i referoheni procesit natyror të evoluimit djalosh, po, me dije se i mësoj.”
“A e keni vëzhguar procesin e evoluimit me sytë tuaj, zotëri?”
Profesori bën një zë thithës me dhëmbët e tij dhe i jep studentit të tij një shikim të qetë e të ngurosur.
“Profesor, pasiqë askush asnjëherë nuk e ka perceptuar procesin e evoluimit gjatë veprimit të tij dhe së paku nuk mund të vërtetohet se ky proces është afatgjatë, a nuk po e ligjëroni vetëm mendimin tuaj tani, zotëri? Vallë, tani a nuk jeni shkencëtar, por prift?”
“Do ta lë të pandëshkuar paturpësinë tënde në favor të bisedës sonë filozofike.
Tani, mbarove plotësisht apo jo?” vërshëllon profesori.
“Pra nuk e pranoni kodin moral të Zotit për të bërë atë që është e drejtë?”
“Unë besoj në atë që është, e ajo është shkenca!”
“Ahh! SHKENCA!”, buzëqeshë fytyra e studentit.
“Zotëri, ju kumtoni me vërtetësi se shkenca është studim i fenomeneve të përceptuara. Shkenca është poashtu premisë e cila është e metë…”
“SHKENCA ËSHTË E METË…?”, belbëzon profesori.
Klasa është në zhurmë.
Muslimani vazhdon duke qëndruar në këmbë derisa zhurma humbet.
“Në vazhdim të çështjes të cilën ja diktonit më herët studentit tjetër, a mund të jap një shembull?”
Profesori qëndron i qetë me mençuri.
Muslimani shikon rreth e rrotull dhomës: “A ka ndokush në klasë i cili ndonjëherë ia ka parë trurin profesorit?”
Klasa shpërthen në gaz. Muslimani tregon kah ligjëruesi i vjetër, i cili është duke vluar.
“A ka ndokush në klasë i cili ia ka dëgjuar trurin profesorit…ndjerë, prekur apo nuhatur? Si duket askush nuk e ka bërë këtë!?”. Muslimani e shkundë kokën me keqardhje.
“Duket se askush këtu nuk ka pasur kurrfarë perceptimi shqisor të trurit të profesorit në çfarëdoqoftë mënyre. Pra, në përputhshmëri me ligjet e shkencës empirike, stabile, demonstruese, protokolare, unë DEKLAROJ se profesori nuk ka tru.”
Klasa është në kaos.
Muslimani ulet,… pasiqë karrigeja shërben për këtë.
Nuk ka më të dashur se nëna.
Para shumë kohësh një nga vezirët e Padishahut i cili e dinte se padishahu nuk ia prish kurrë i shpreh një kërkesë: I nderuar padishah unë kam dy gra pre të dyjave kam nga tre fëmijë dua të mësoj se cila prej tyre është më e mëshirshme për fëmijët e sajë. E sipas kësaj do ndaj trashëgimin e pasurisë. Për këtë a mund ti provoni ju sipas metodës tuaj?
Padishahu nga që e donte vezirin nuk ia prishi dhe pas një kohe të shkurtër thërret njëren nga gratë e vezirit e i thotë: E nderuar veziri im pra burri yt ka nxjerrë nga trutë (shërbëtorja ka rënë në dashuri me të) njëren nga shërbëtoret e mia. Dënimi i kësaj është me vdekje por nga që e dua atë them nëse ti e fal do ta internoj në një vend tjetër bashkë me të dashurën pra me shërbëtoren.
Gruaja e nevrikosur dhe e gëzuar i ndriçojnë sytë dhe thotë jo më mirë vriteni pra vareni atë nuk dua që ta shoh duke dashur njeri, nuk dua të jetë as me mua e as me njeri tjetër. Litarin e varjes ma lini mua ta tërheq.
Pastaj padishahi thirri gruan tjetër të vezirit dhe i bëri të njëjtën pyetje.
Ajo i përgjigjet: Aman padishah unë mund të qëndoj pa burrë nuk ka problem por fëmijët nuk mund të qëndrojnë pa baba. Më mirë internojeni në mënyrë që fëmijët të rriten me shpresë se do e shohin përsëri babain e tyre një ditë.
Para shumë kohësh një nga vezirët e Padishahut i cili e dinte se padishahu nuk ia prish kurrë i shpreh një kërkesë: I nderuar padishah unë kam dy gra pre të dyjave kam nga tre fëmijë dua të mësoj se cila prej tyre është më e mëshirshme për fëmijët e sajë. E sipas kësaj do ndaj trashëgimin e pasurisë. Për këtë a mund ti provoni ju sipas metodës tuaj?
Padishahu nga që e donte vezirin nuk ia prishi dhe pas një kohe të shkurtër thërret njëren nga gratë e vezirit e i thotë: E nderuar veziri im pra burri yt ka nxjerrë nga trutë (shërbëtorja ka rënë në dashuri me të) njëren nga shërbëtoret e mia. Dënimi i kësaj është me vdekje por nga që e dua atë them nëse ti e fal do ta internoj në një vend tjetër bashkë me të dashurën pra me shërbëtoren.
Gruaja e nevrikosur dhe e gëzuar i ndriçojnë sytë dhe thotë jo më mirë vriteni pra vareni atë nuk dua që ta shoh duke dashur njeri, nuk dua të jetë as me mua e as me njeri tjetër. Litarin e varjes ma lini mua ta tërheq.
Pastaj padishahi thirri gruan tjetër të vezirit dhe i bëri të njëjtën pyetje.
Ajo i përgjigjet: Aman padishah unë mund të qëndoj pa burrë nuk ka problem por fëmijët nuk mund të qëndrojnë pa baba. Më mirë internojeni në mënyrë që fëmijët të rriten me shpresë se do e shohin përsëri babain e tyre një ditë.
Nga ditari i një fëmije….
19 Tetor: U rrita pak por për të lëvizur nuk lëviz dot akoma. Nëna akoma nuk e di por unë ushqehem me gjakun e saj. Gjaku i ngrohtë i saj që qarkullon nga zemra më vjen mua. Që tani i ndjej rrahjet e asaj zemre që do më dojë mua kur të dal në botë. Nëna do më dojë shumë, lindja ime do bëhët një suprizë e bukur për të.
23 Tetor: Filloi të mi japë formë gojës time një dorë që nuk e kam parë hiç. Ndjej në buzët e mia prekjet e asaj dore. Aty ku prek kjo dore më merr formë buza gjuha etj… Mendoni pak pas një viti aty ku prek kjo dorë tani do ketë buzëqeshje. Do derdhen fjalë nga gjuha ime. Më duket se për herë të parë do shqiptoj fjalën nënë, oh sa bukur. Nënë a më dëgjon mua? Me ty do flas, me ty do qesh, me ty do jetoj. Për disa unë nuk ekzistoj akoma por unë jam me të vërtetë. Si nuk jam ja po marrin formë dhe buzët që do qesh në të ardhmen. Pastaj një thërrime buke sado e vogël që të jetë përsëri bukë është. Si thua ti nënë është ashtu apo jo? Ah sikur të më dëgjoje!
27 Tetor: Sot jam më i lumtur, sot më ka filluar një rrahje në trup, më duket se kjo është zemra ime e cila tashmë ka filluar të më rrahë. Kjo zemër gjithë jetën do rrahin ë këtë mënyrë pa pushim. Zemrën time do e mbush plot me dashuri ashtu si nëna ime. Po ta dinte nëna se tashmë po i rrahin dy zemra në trupin e vet vallë sa do u gëzonte. Nënë a nuk më dëgjon ti mua?
2 Nëntor: Çdo ditë e po rritem më tepër. Kanë filluar të më shfaqen edhe krahët e këmbët. Sa të më rriten edhe pak krahët shiko ti nënë se si do të përqafoj. Le të më rriten edhe pak këmbët shih pastaj ti se si do shëtisim bashkë nëpër kopshtet me lule. Ndoshta kur të rritem edhe pak më çon ti në shkollë, si thua nënë?
12 Nëntor: Aaa sa bukur shih shih paskan filluar të më dalin edhe gishtat, sa të bukur, sa të dashur. Aman o Zot shih sa të bukur, me këto gishta do mbledh lule, do i kap nënës dorën, do mbaj lapsin për të bërë detyrat. Ndoshta kur të rritem do shkruaj poezi të bukura për nënën time, nënë a je aty, apo nuk më dëgjon mua? Nënë nuk duroj dot deri ditën që të lindë e të hyj në krahët e tua.
20 Nëntor: Ah më në fund sa mirë shkoj nëna te doktori. Më duket se e kuptoj se jam unë këtu sa bukur. Aa sa bukur Teta doktoresha më pa mua në një ekran të veçantë. E paska emrin Eko sa çudi! Shih shih më nxorri dhe në fotografi. Nënë nuk po gëzohesh për këtë lajm? Mos ki merak ti nënë se pa u bërë mirë një vit do jem në krahët e tu.
25 Nëntor: Tashmë e din dhe babai se unë ekzistoj. Por asnjëri nuk e dinë se unë jam vajzë. Do u bëj surprizë atyre. Ah sa do gëzohen kur të lindi.
10 Dhjetor: Sot mu plotësua fytyra. Tashmë kam dy sy të bukur një hundë të vogël, kam buzë kam faqe te kuqe. Më duket se do i ngjasoj nënës.
13 Dhjetor: tashmë mund të shoh përreth. Gjithandej qenka shumë errësirë por ska problem, unë edhe kështu jam e lumtur. Jam e lumtur sepse ekzistoj. Pas një kohe shumë të shkurtër do arrij të shikoj dritën e diellit, të prek lulet e shumë gjëra të tjera. Kam parë në ëndërr sikur në botë paska diçka që quhet Ylber. Jam kureshtare ta di se çfarë është. Nënë, baba edhe juve do arrij tu shoh pasi të lindi e të rritëm pak. Do njihemi bashkë do qeshim do luajmë sa të lumtur do jemi.
24 Dhjetor: Tashmë veshët më dëgjojnë më mirë. Nënë tani mund t’i dëgjoj rrahjet e zemrës tënde. Ti a m’i dëgjon dot rrahjet e zemrës time? Kam filluar të njoh dhe zërin tënd. Sa të ëmbël që e kë zërin nënë, nuk kam dëgjuar ndonjë herë një zë kaq të ëmbël. Shpresoj se do bëhem një vajzë e bukur dhe e shëndetshme. Nënë do fle në kraharorin tënd, do shikoj fytyrën tënde të bukur, do dëgjoj zërin tënd të ëmbël. A do këndosh ninulla për mua nënë? E di që edhe ty të ka marrë malli shumë për mua. A do më përqafosh nënë? Ti do më duash shumë apo jo nënë?
28 Dhjetor: Nënë çfarë po ndodh? Përse teta doktoresha është e mërzitur, përse sheh ashtu me lot në sy, përse i dridhe duart teta doktoreshës? Nënë ti çfarë ke dukesh sikur ke dhimbje, përse je djersitur? Nënë unë jam këtu mos u mërzit, nëse je e sëmurë do shërohesh për hatrin tim. Do të shëroj All-llahu sepse do lindi unë. Nënë përse të ndryshoj zëri i zemrës, të ndryshuan edhe rrahjet e saj? Çfarë po të ndodhë nënë, të lutem më kthe përgjigje. Përse hesht? Përse nuk më flet mua nënë? Nënë? Ku shkove nënë? E dashur nënë ku jeee nënë? Nënë po dëgjoj një diçka të ftohtë në fytyrën time, çfarë është kjo nënë? Nënë po më prekin fytyrën, po ma copëtojnë fytyrën nëëënë ku jeee? Të lutem nënë bëj diçka po më dërrmojnë. Nënë? Po më këpusin krahun nëëënë? Nënë po më dhemb shpirti të lutem ku je? Nënë po më këpusin këmbët nënë të lutem më ndihmo nëmë? Nënë çfarë po ndodh po këpusin damarët që më lidhin me ty. Nënë po më copëtojnë zemrën, nënë? Nënë? Nën?në?n?
Të shkuara aborti mbaroi. Fëmijën e hoqëm komplet
Tregim i çuditshëm i një femre
Falënderimi i takon Allahut, Zotit të gjitha botërave, paqja, mëshira dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të Dërguarin e Tij të fundit (Muhamedin), mbi familjen tij, shokët e tij dhe të gjithë ata që e pasojnë rrugën e tij deri në ditën e fundit.
Si t’ua bësh të tjerëve do të kthehet ty:
Ky është një tregim i një motre muslimane të cilën e ka sprovuar Allahu, xhele shanuhu, në ditën e parë të martesës së saj, por për ata që bëjnë durim Allahu ka thënë: “… Për durimtarët ka shpërblim pa masë.” (Zumer: 10)
Martesa e tyre ishte një martesë e thjeshtë islame. Kur erdhi koha të dy bashkëshortët hynë në dhomë. Gruaja u ngrit dhe e solli ushqimin pranë burrit të saj dhe ata u bashkuan në sofër pranë ushqimit. Papritmas dikush trokiti në derë, ndërsa burri i hidhëruar tha: kush është që vjen në këtë orë? U ngrit gruaja për ta hapur derën, u ndal pranë derës dhe pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u përgjigj: jam lypës, kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj dhe i tregoi se kush ishte dhe çfarë donte. Burri u hidhërua edhe më shumë: ky na e trazon qetësinë tonë në natën e parë të dhëndërrisë! Doli te ai dhe e goditi fort duke e larguar atë atë në mënyrë shumë të poshtër. Lypësi u largua nga dera e shtëpisë tij i përulur e uria ia rëndonte shpirtin, trupin dhe nderin e tij.
Burri pastaj u kthye tek nusja e tij i neveritur nga ky person i cili ia ndërpreu kënaqësinë dhe bisedën me gruan e tij, mirëpo papritmas atë e goditi diç e ngjashme me prekje nga xhinët dhe iu ngushtua toka me gjithë gjerësinë që e ka. Ai doli nga shtëpia duke bërtitur dhe duke e lënë gruan e tij në natën e nusërisë, të cilën e goditi një trishtim kur e pa burrin e saj në atë gjendje, mirëpo kjo ishte dëshira e Allahut të Madhëruar.
Kjo motër muslimane qëndroi në këtë gjendje pesëmbëdhjetë vite (pa u martuar) duke duruar dhe shpresuar shpërblimin tek Allahu i Madhëruar. Dhe, pas pesëmbëdhjetë viteve të kësaj ndodhie asaj iu prezentua një musliman për martesë me të cilin pranoi të martohej.Në natën e parë të martesës së saj, ajo u ul me burrin e saj pranë sofrës së ushqimit që të darkonin por papritmas ata dëgjuan se dikush e trokiti derën. Burri i tha gruas së tij që ta hap derën. U ngrit gruaja për ta hapur derën, u ndal pranë derës dhe pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u përgjigj: jam lypës, kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj dhe i tregoi se kush ishte dhe çfarë donte. Burri e ngriti ushqimin me duart e tij dhe i tha: merre këtë dhe ofroja atij le të hajë deri sa të ngopet, e çka të mbetet prej ushqimit e hamë ne.
Ajo e mori ushqimin dhe ia ofroi lypësit por shpejt u kthye duke qarë. Burri i saj e pyeti: ç’ke? pse qan? çka ndodhi? të ofendoi? të injoroi? A të rëndoi diçka? Jo – iu përgjigj ajo kurse lotët i rridhnin nga sytë? E pse qan atëherë? – e pyeti përsëri burri. Ajo u përgjigj: ky njeri pranë derës tënde dhe që han nga ushqimi yt ka qenë burri im para pesëmbëdhjetë viteve. Në natën e parë të martesës, e trokiti derën një njeri dhe kërkoi ushqim por burri im doli dhe e largoi atë nga dera duke e goditur. Pastaj, u kthye tek unë i neveritur por atij iu ngushtua gjoksi e pastaj më duket se është çmendur apo është sëmurë nga xhinët. Ai doli nga shtëpia dhe nuk dinte se kah shkonte dhe prej atij çasti nuk e kam parë më deri sot. Kurse tani ai kërkon lëmoshë nga njerëzit …
Papritmas burri i saj shpërtheu duke qarë. Ajo e pyeti: pse qan? Ai u përgjigj: a e din se kush ka qenë ai njeri të cilin e ka goditur burri juaj? Kush? – pyeti ajo. Ai u përgjigj duke qarë: unë jam ai.
I Lartësuar qoftë i Fuqishmi Hakmarrës, i Cili u hakmorr për robin e Tij të varfër e të gjorë i cili erdhi me kokë të përulur për të lypur prej njerëzve, kurse dhembja ia rëndonte zemrën e tij prej urisë, dhe ky njeri ia shtoi dhimbjen edhe më shumë duke e larguar në mënyrë mizore prej derës së tij, kurse zemra ime donte të copëtohej për shkak të nënçmimit dhe përbuzjes që e kishte goditur, mirëpo Allahu i Madhëruar nuk e don padrejtësinë, dhe e zbriti dënimin e Tij mbi atë që e nënçmoi njeriun dhe i bëri padrejtësi, dhe e shpërbleu robin i cili bëri durim. Kaluan ditë dhe Allahu e furnizoi me të mirat e Tij, dhe e dërgoi dënimin mbi atë njeri i cili bëri padrejtësi, dhe ia mori mendjen e ia humbi pasurinë, e ai u bë një lypës i gjorë.
Dhe, i Lartësuar qoftë Allahu i Cili e furnizoi robëreshën e ndershme besimtare e cila bëri durim në sprovën e Allahut pesëmbëdhjetë vite dhe ia zëvendësoi burrin e saj me më të mirë.
Falënderimi i takon Allahut, Zotit të gjitha botërave, paqja, mëshira dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të Dërguarin e Tij të fundit (Muhamedin), mbi familjen tij, shokët e tij dhe të gjithë ata që e pasojnë rrugën e tij deri në ditën e fundit.
Si t’ua bësh të tjerëve do të kthehet ty:
Ky është një tregim i një motre muslimane të cilën e ka sprovuar Allahu, xhele shanuhu, në ditën e parë të martesës së saj, por për ata që bëjnë durim Allahu ka thënë: “… Për durimtarët ka shpërblim pa masë.” (Zumer: 10)
Martesa e tyre ishte një martesë e thjeshtë islame. Kur erdhi koha të dy bashkëshortët hynë në dhomë. Gruaja u ngrit dhe e solli ushqimin pranë burrit të saj dhe ata u bashkuan në sofër pranë ushqimit. Papritmas dikush trokiti në derë, ndërsa burri i hidhëruar tha: kush është që vjen në këtë orë? U ngrit gruaja për ta hapur derën, u ndal pranë derës dhe pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u përgjigj: jam lypës, kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj dhe i tregoi se kush ishte dhe çfarë donte. Burri u hidhërua edhe më shumë: ky na e trazon qetësinë tonë në natën e parë të dhëndërrisë! Doli te ai dhe e goditi fort duke e larguar atë atë në mënyrë shumë të poshtër. Lypësi u largua nga dera e shtëpisë tij i përulur e uria ia rëndonte shpirtin, trupin dhe nderin e tij.
Burri pastaj u kthye tek nusja e tij i neveritur nga ky person i cili ia ndërpreu kënaqësinë dhe bisedën me gruan e tij, mirëpo papritmas atë e goditi diç e ngjashme me prekje nga xhinët dhe iu ngushtua toka me gjithë gjerësinë që e ka. Ai doli nga shtëpia duke bërtitur dhe duke e lënë gruan e tij në natën e nusërisë, të cilën e goditi një trishtim kur e pa burrin e saj në atë gjendje, mirëpo kjo ishte dëshira e Allahut të Madhëruar.
Kjo motër muslimane qëndroi në këtë gjendje pesëmbëdhjetë vite (pa u martuar) duke duruar dhe shpresuar shpërblimin tek Allahu i Madhëruar. Dhe, pas pesëmbëdhjetë viteve të kësaj ndodhie asaj iu prezentua një musliman për martesë me të cilin pranoi të martohej.Në natën e parë të martesës së saj, ajo u ul me burrin e saj pranë sofrës së ushqimit që të darkonin por papritmas ata dëgjuan se dikush e trokiti derën. Burri i tha gruas së tij që ta hap derën. U ngrit gruaja për ta hapur derën, u ndal pranë derës dhe pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u përgjigj: jam lypës, kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj dhe i tregoi se kush ishte dhe çfarë donte. Burri e ngriti ushqimin me duart e tij dhe i tha: merre këtë dhe ofroja atij le të hajë deri sa të ngopet, e çka të mbetet prej ushqimit e hamë ne.
Ajo e mori ushqimin dhe ia ofroi lypësit por shpejt u kthye duke qarë. Burri i saj e pyeti: ç’ke? pse qan? çka ndodhi? të ofendoi? të injoroi? A të rëndoi diçka? Jo – iu përgjigj ajo kurse lotët i rridhnin nga sytë? E pse qan atëherë? – e pyeti përsëri burri. Ajo u përgjigj: ky njeri pranë derës tënde dhe që han nga ushqimi yt ka qenë burri im para pesëmbëdhjetë viteve. Në natën e parë të martesës, e trokiti derën një njeri dhe kërkoi ushqim por burri im doli dhe e largoi atë nga dera duke e goditur. Pastaj, u kthye tek unë i neveritur por atij iu ngushtua gjoksi e pastaj më duket se është çmendur apo është sëmurë nga xhinët. Ai doli nga shtëpia dhe nuk dinte se kah shkonte dhe prej atij çasti nuk e kam parë më deri sot. Kurse tani ai kërkon lëmoshë nga njerëzit …
Papritmas burri i saj shpërtheu duke qarë. Ajo e pyeti: pse qan? Ai u përgjigj: a e din se kush ka qenë ai njeri të cilin e ka goditur burri juaj? Kush? – pyeti ajo. Ai u përgjigj duke qarë: unë jam ai.
I Lartësuar qoftë i Fuqishmi Hakmarrës, i Cili u hakmorr për robin e Tij të varfër e të gjorë i cili erdhi me kokë të përulur për të lypur prej njerëzve, kurse dhembja ia rëndonte zemrën e tij prej urisë, dhe ky njeri ia shtoi dhimbjen edhe më shumë duke e larguar në mënyrë mizore prej derës së tij, kurse zemra ime donte të copëtohej për shkak të nënçmimit dhe përbuzjes që e kishte goditur, mirëpo Allahu i Madhëruar nuk e don padrejtësinë, dhe e zbriti dënimin e Tij mbi atë që e nënçmoi njeriun dhe i bëri padrejtësi, dhe e shpërbleu robin i cili bëri durim. Kaluan ditë dhe Allahu e furnizoi me të mirat e Tij, dhe e dërgoi dënimin mbi atë njeri i cili bëri padrejtësi, dhe ia mori mendjen e ia humbi pasurinë, e ai u bë një lypës i gjorë.
Dhe, i Lartësuar qoftë Allahu i Cili e furnizoi robëreshën e ndershme besimtare e cila bëri durim në sprovën e Allahut pesëmbëdhjetë vite dhe ia zëvendësoi burrin e saj me më të mirë.
Një bisedë me shejtanin.
Një burrë takua në varrezat e qytetit me shejtanin. Shejtani ishte shumë i gëzuar.
Burri: Ç`është kjo gjëndje kështu pse je kaq i gëzuar? Shejtani ia ktheu duke i thënë: “po përjetoj pereiudhen e lumturisë”Burri bën gjoja sikur nuk e kupton dhe e pyet shejtanin: Çfarë do tëthuash me këtë? Shejtani: Edhe ti e di shumë mirë se unë kam ndenjur duke thënë “koha e fundit” “koha e fundit” më në fund ja erdhi dhe koha e fundit prandaj jam shumë i lumtur.
Nuk e di asnjëri se çkam hequr në kohën e Muhamedit. Në atë kohë cilin nga sahabet që të shihja mu prente takati i gjunjëve. Sidomos kur shihja Omerin mu dridhte i gjithë trupi ndërroja rrugën me një herë dhe shikoja ku në cilën vrimë të fshihem. Edhe pas kësaj kohe nuk mund të them se kam kaluar një kohë të rehatshme ose të lumtur. Pas kohës së Muhamedit erdhi koha e ndjekësve më të afërt të tij dhe të shokëve të tij, erdhi koha e Tabiinëve. Pra ikën Sahabet pastaj erdhën Muxhtehidët (studiuesit), pastaj çdo shekull nga një përtrirës, dijetarë, të dashur të Allahut etj etj… E si të isha i lumtur unë kur ata ishin në këtë faqe dheu? Iku Abdul Kadir Xhejlani erdhi imam Gazali, iku imam Gazali erdhi imam Rabbani (Serhendi), iku imam Rabbani erdhën të tjerë. Pas rënies së qeverive islame Arabe thash se do rehatohem pak por jo erdhi shteti Oaman që mi prishi përsëri të gjitha planet. E si kujton ti se unë kam mundur të jetoj ashtu si dua në këto kohë? Jo jo as mos të shkojë mendja këto kohë kanë qenë kohët më të vështira për mua, tani erdhi koha ime e art. Tani unë jam mbreti i kësaj kohe. Pastaj u hodh përpjet shejtani duke thënë kjo është koha ime kjo është perandoria ime.
Burri e pyeti shejtanin me kureshtje. “si i mashtron njerëzit ti, me çfarë force i mashtron, si i devijon nga rruga e drejtë këta miljona, miljarda njerëz”? Shejtani qeshi me të madhe dhe i tha me forcën që u ka dhënë Allahu atyre i mashtroj. Burri: si ka mundësi, si e bën këtë? Ja ta tregoj i thotë shejtani. “ të gjitha gjymtyrët, ndjenjat, dhe çdo gjë që gjindet në tokë janë mirësitë që i ka dhënë Allahu njeriut. Unë e bëj atë njeri që ta harrojë Zotin. Atij i fus në tru dyshime e i bëj çfarë më duhet për ta devijuar. I kurdisi kurthe, lojra e plane të ndryshme. Nëse pas gjithë këtyre mundimeve që bëj ai fillon të më dëgjojë mua, atëhere e bëj që këta mirësi të cilat ia ka dhënë Allahu ti përdori aty ku dua dhe ashtu si dua unë. Ja pra kjo punë kaq e lehtë është. Pas gjithë këtyre burri I thotë shejtanit: “ Dmth ti e dike Allahun duke shfaqur habinë e tij”. Shejtani qesh me një buzëqeshje të hidhur dhe thotë: “ po flet në një mënyrë që edhe unë po habitem”. Burri: Atëhere si mund të kundërshtosh një krijues që e di dhe ti se është? Shejtani: pse a ka ndo një gjë që nuk e di Atë? Por një pjesë e njerëzve më ndjekin mua dhe kundërshtojnë krjuesin e tyre e një pjesë e njerëzve ndjekin kuranin dhe zbatojnë urdhërat e Tij. Pra kjo është një çeshtje tjetër. Burri: sa armë ke për të mashtruar njerëzit? Shejtani: nuk të mjafton kapaciteti I mendjes që ke për ti mësuar të gjitha. Por po të them ato që përdor më tepër. Dashuria e kësaj bote, uni (egoizmi), epshet, nervozizmi, lakmia, zilia, dhe hipokrizia. Të gjitha këto ua jap njerëzve sipas kapacitetit të tyre. Nëse nuk mashtrohen me njëren atëhere mundohem ti mashtroj me tjetrën. Nuk i lë të jetojnë të qetë deri sa të më binden mua. Nëse e arrij këtë gjë atëhere puna ime lehtësohet. Pas kësaj nuk shkoj më pas atij që më është bindur sepse ai më vjen mua pas. Edhe nëse dua ta lë atë nuk më le ai mua sepse mendon se nuk mund të jetojë më pa mua. Arsyeja është se mendja e tij është asgjësuar dhe ai mendon vetëm me anë të mendjes pra mashtreimeve të mia. Pastaj shejtani I merr burrin dhe e çon tek një varr. Shejtani pasi shkojnë aty I thotë shikoje mirë këtë varr. Burri arrinte ta shihte varrin brenda ashtu siç e shihte nga jashtë. Shejtani: He si thua ti ky njeri është mashkull apo femër? Burri: Ku ta di unë se çfarë është. Kohë përpara këto kocka kanë qënë të nje femre dhe ato aty pak më larg kanë qenë të një djaloshi të ri që ishin të bashkuar bashkë. Që të dy i sillja me gisht ashtu si doja unë. I bëra që të harronin mirësitë e kësaj bote, bukuritë e gjithësisë shkurtimisht i bëra të harojnë çdo gjë që ekziston mbi tokë dhe nënn tokë gjithashtu dhe në qiell. I bëra që të mos mendojnë gjë tjetër përveç epshit të tyre. Jetuan si kafsha një jetë të tërë. Dhe tani si përfundim i asaj jete që ata jetuan po vuajnë denimin e varrit. Vazhduan duke ecur në varreza. Shejtani: pa shikoi këto kocka a mund ta gjesh janë kockat e një të pasuri apo të varfëri? Burri: Ç`është kjo pyetje nga kockat nuk kuptohet asgjë. Por u kuptonte nga pllaka e varrit se ky njeri kur kishte qenë në jetë kishte qenë i pasur. Po thotë shejtani në të vërtetë ky njeri ka qenë i pasur dhe unë këtë e bëra që të mburret me pasurinë e tij që kishte. Dashuria për pasurinë bëri shumë vend në zemër sa që pa lënë mirë njëren punë vraponte për të berë punën tjetër kjo dashuri aq shumë u shtua sa ky njeri edhe në ëndërr u merrte me para. Këtë njeri nuk lash që të jetojë rehat asnjë moment. E bëra që të vraponte pas punëve të pista, e bëra të dhunshëm, e bëra të vjedhë dhe të pa ngopur me mendje madhësi. Këto mjaftuan për ta shkatërruar këtë njeri dhe tani po mundohet të jape llogarinë e parë ne varr. E shikon atë që është pak më tej, ai ka qenë një i varfër. Atij I mbolla në zemër farën e zilisë dhe të urrejtjes. Nuk mjaftova vetëm me kaq e shtyva në kriza shpirtërore. Dhe së fundi o çova në vetvrasje e tani po vuan dënimin që meriton. Ja pra kjo është ti biesh dy zogjëve me një gurë. Njërin e mburra me pasuri tjetrin e shtyva në kriza shpirtërore dhe në zili për pasurinë që kishte tjetri. Shejtani përsëri flet me një zë të ndrydhur. Ah këto shtetet islame nuk më kanë lënë rehat por unë u hakmora ndaj tyre. Burri: si u hakmore? Shejtani: Ja ta tregoj i thotë duke u mburrur dhe duke fryer gjoksin dhe duke mbajtur kokën lart. Ato i shërbyen islamit për shekuj me rradhë dhe zgjëruan kufijtë e tyre. Më shkatërruan shumë e shume planë që kisha për njerëzimin. Bën shumë njerëz që ti bien në sexhde Allahut. Por tani çfarë ndodhi? Nipat e tyre ku janë sigurisht që janë pas meje. U grisa perdet e turpit që kishin dhe tani kujtojë se është shkathtësi ose burrëri të shikojnë të tjerët me sy të keq. Kjo panoramë mua më bën të hidhem përpjet nga lumturia. Nëse flasim për Osmanllinjtë deri dje Europa kishte frikë dhe u dridhte ndaj sajë kurse sot futet si të dojë dhe ku të dojë në trojet ish shtetit Osman. Shkojnë nëpër pijetoret e tyre dhe pijnë nga të gjitha llojet e pijeve të ndaluara të cilat i servirin vajzat e muslimanëve. Gjatë këtyre bisedave të shejtanit burri ishte mërzitur dhe kuptoi se shejtani donte ta çonte drejt humbjes së shpresës. Prandaj burri nuk e la të flasë më tepër duke I thënë. E kuptoj se sa shumë ke punuar por mos harro se kjo botë nuk mbaron me kaq. Ti me të vërtetë ke mashtruar shumë njerëz por mos harro se ka akoma njerëz që derdhin lotë në sexhde dhe përmendin Allahun pa ndërpreje. Këto njerëz janë duke u shtuar aq shpejt sa dhe ti nuk di çfarë të bësh, nuk di si ti ndalosh e si tu presh rrugën. Por ti prapë merresh me to. A është ashtu apo jo? Shejtani kthen kurrizin dhe duke dhënë përgjigjen “po ashtu është, jam marr me to dhe do merrem përsëri deri në ditën e fundit. Pas kësaj zhduket me një herë.
Një burrë takua në varrezat e qytetit me shejtanin. Shejtani ishte shumë i gëzuar.
Burri: Ç`është kjo gjëndje kështu pse je kaq i gëzuar? Shejtani ia ktheu duke i thënë: “po përjetoj pereiudhen e lumturisë”Burri bën gjoja sikur nuk e kupton dhe e pyet shejtanin: Çfarë do tëthuash me këtë? Shejtani: Edhe ti e di shumë mirë se unë kam ndenjur duke thënë “koha e fundit” “koha e fundit” më në fund ja erdhi dhe koha e fundit prandaj jam shumë i lumtur.
Nuk e di asnjëri se çkam hequr në kohën e Muhamedit. Në atë kohë cilin nga sahabet që të shihja mu prente takati i gjunjëve. Sidomos kur shihja Omerin mu dridhte i gjithë trupi ndërroja rrugën me një herë dhe shikoja ku në cilën vrimë të fshihem. Edhe pas kësaj kohe nuk mund të them se kam kaluar një kohë të rehatshme ose të lumtur. Pas kohës së Muhamedit erdhi koha e ndjekësve më të afërt të tij dhe të shokëve të tij, erdhi koha e Tabiinëve. Pra ikën Sahabet pastaj erdhën Muxhtehidët (studiuesit), pastaj çdo shekull nga një përtrirës, dijetarë, të dashur të Allahut etj etj… E si të isha i lumtur unë kur ata ishin në këtë faqe dheu? Iku Abdul Kadir Xhejlani erdhi imam Gazali, iku imam Gazali erdhi imam Rabbani (Serhendi), iku imam Rabbani erdhën të tjerë. Pas rënies së qeverive islame Arabe thash se do rehatohem pak por jo erdhi shteti Oaman që mi prishi përsëri të gjitha planet. E si kujton ti se unë kam mundur të jetoj ashtu si dua në këto kohë? Jo jo as mos të shkojë mendja këto kohë kanë qenë kohët më të vështira për mua, tani erdhi koha ime e art. Tani unë jam mbreti i kësaj kohe. Pastaj u hodh përpjet shejtani duke thënë kjo është koha ime kjo është perandoria ime.
Burri e pyeti shejtanin me kureshtje. “si i mashtron njerëzit ti, me çfarë force i mashtron, si i devijon nga rruga e drejtë këta miljona, miljarda njerëz”? Shejtani qeshi me të madhe dhe i tha me forcën që u ka dhënë Allahu atyre i mashtroj. Burri: si ka mundësi, si e bën këtë? Ja ta tregoj i thotë shejtani. “ të gjitha gjymtyrët, ndjenjat, dhe çdo gjë që gjindet në tokë janë mirësitë që i ka dhënë Allahu njeriut. Unë e bëj atë njeri që ta harrojë Zotin. Atij i fus në tru dyshime e i bëj çfarë më duhet për ta devijuar. I kurdisi kurthe, lojra e plane të ndryshme. Nëse pas gjithë këtyre mundimeve që bëj ai fillon të më dëgjojë mua, atëhere e bëj që këta mirësi të cilat ia ka dhënë Allahu ti përdori aty ku dua dhe ashtu si dua unë. Ja pra kjo punë kaq e lehtë është. Pas gjithë këtyre burri I thotë shejtanit: “ Dmth ti e dike Allahun duke shfaqur habinë e tij”. Shejtani qesh me një buzëqeshje të hidhur dhe thotë: “ po flet në një mënyrë që edhe unë po habitem”. Burri: Atëhere si mund të kundërshtosh një krijues që e di dhe ti se është? Shejtani: pse a ka ndo një gjë që nuk e di Atë? Por një pjesë e njerëzve më ndjekin mua dhe kundërshtojnë krjuesin e tyre e një pjesë e njerëzve ndjekin kuranin dhe zbatojnë urdhërat e Tij. Pra kjo është një çeshtje tjetër. Burri: sa armë ke për të mashtruar njerëzit? Shejtani: nuk të mjafton kapaciteti I mendjes që ke për ti mësuar të gjitha. Por po të them ato që përdor më tepër. Dashuria e kësaj bote, uni (egoizmi), epshet, nervozizmi, lakmia, zilia, dhe hipokrizia. Të gjitha këto ua jap njerëzve sipas kapacitetit të tyre. Nëse nuk mashtrohen me njëren atëhere mundohem ti mashtroj me tjetrën. Nuk i lë të jetojnë të qetë deri sa të më binden mua. Nëse e arrij këtë gjë atëhere puna ime lehtësohet. Pas kësaj nuk shkoj më pas atij që më është bindur sepse ai më vjen mua pas. Edhe nëse dua ta lë atë nuk më le ai mua sepse mendon se nuk mund të jetojë më pa mua. Arsyeja është se mendja e tij është asgjësuar dhe ai mendon vetëm me anë të mendjes pra mashtreimeve të mia. Pastaj shejtani I merr burrin dhe e çon tek një varr. Shejtani pasi shkojnë aty I thotë shikoje mirë këtë varr. Burri arrinte ta shihte varrin brenda ashtu siç e shihte nga jashtë. Shejtani: He si thua ti ky njeri është mashkull apo femër? Burri: Ku ta di unë se çfarë është. Kohë përpara këto kocka kanë qënë të nje femre dhe ato aty pak më larg kanë qenë të një djaloshi të ri që ishin të bashkuar bashkë. Që të dy i sillja me gisht ashtu si doja unë. I bëra që të harronin mirësitë e kësaj bote, bukuritë e gjithësisë shkurtimisht i bëra të harojnë çdo gjë që ekziston mbi tokë dhe nënn tokë gjithashtu dhe në qiell. I bëra që të mos mendojnë gjë tjetër përveç epshit të tyre. Jetuan si kafsha një jetë të tërë. Dhe tani si përfundim i asaj jete që ata jetuan po vuajnë denimin e varrit. Vazhduan duke ecur në varreza. Shejtani: pa shikoi këto kocka a mund ta gjesh janë kockat e një të pasuri apo të varfëri? Burri: Ç`është kjo pyetje nga kockat nuk kuptohet asgjë. Por u kuptonte nga pllaka e varrit se ky njeri kur kishte qenë në jetë kishte qenë i pasur. Po thotë shejtani në të vërtetë ky njeri ka qenë i pasur dhe unë këtë e bëra që të mburret me pasurinë e tij që kishte. Dashuria për pasurinë bëri shumë vend në zemër sa që pa lënë mirë njëren punë vraponte për të berë punën tjetër kjo dashuri aq shumë u shtua sa ky njeri edhe në ëndërr u merrte me para. Këtë njeri nuk lash që të jetojë rehat asnjë moment. E bëra që të vraponte pas punëve të pista, e bëra të dhunshëm, e bëra të vjedhë dhe të pa ngopur me mendje madhësi. Këto mjaftuan për ta shkatërruar këtë njeri dhe tani po mundohet të jape llogarinë e parë ne varr. E shikon atë që është pak më tej, ai ka qenë një i varfër. Atij I mbolla në zemër farën e zilisë dhe të urrejtjes. Nuk mjaftova vetëm me kaq e shtyva në kriza shpirtërore. Dhe së fundi o çova në vetvrasje e tani po vuan dënimin që meriton. Ja pra kjo është ti biesh dy zogjëve me një gurë. Njërin e mburra me pasuri tjetrin e shtyva në kriza shpirtërore dhe në zili për pasurinë që kishte tjetri. Shejtani përsëri flet me një zë të ndrydhur. Ah këto shtetet islame nuk më kanë lënë rehat por unë u hakmora ndaj tyre. Burri: si u hakmore? Shejtani: Ja ta tregoj i thotë duke u mburrur dhe duke fryer gjoksin dhe duke mbajtur kokën lart. Ato i shërbyen islamit për shekuj me rradhë dhe zgjëruan kufijtë e tyre. Më shkatërruan shumë e shume planë që kisha për njerëzimin. Bën shumë njerëz që ti bien në sexhde Allahut. Por tani çfarë ndodhi? Nipat e tyre ku janë sigurisht që janë pas meje. U grisa perdet e turpit që kishin dhe tani kujtojë se është shkathtësi ose burrëri të shikojnë të tjerët me sy të keq. Kjo panoramë mua më bën të hidhem përpjet nga lumturia. Nëse flasim për Osmanllinjtë deri dje Europa kishte frikë dhe u dridhte ndaj sajë kurse sot futet si të dojë dhe ku të dojë në trojet ish shtetit Osman. Shkojnë nëpër pijetoret e tyre dhe pijnë nga të gjitha llojet e pijeve të ndaluara të cilat i servirin vajzat e muslimanëve. Gjatë këtyre bisedave të shejtanit burri ishte mërzitur dhe kuptoi se shejtani donte ta çonte drejt humbjes së shpresës. Prandaj burri nuk e la të flasë më tepër duke I thënë. E kuptoj se sa shumë ke punuar por mos harro se kjo botë nuk mbaron me kaq. Ti me të vërtetë ke mashtruar shumë njerëz por mos harro se ka akoma njerëz që derdhin lotë në sexhde dhe përmendin Allahun pa ndërpreje. Këto njerëz janë duke u shtuar aq shpejt sa dhe ti nuk di çfarë të bësh, nuk di si ti ndalosh e si tu presh rrugën. Por ti prapë merresh me to. A është ashtu apo jo? Shejtani kthen kurrizin dhe duke dhënë përgjigjen “po ashtu është, jam marr me to dhe do merrem përsëri deri në ditën e fundit. Pas kësaj zhduket me një herë.
Një Fëmijë i vogël.
Ishte ulur në breg të detit dhe sytë i kishte ngulur në një pikë larg në hapësirë të detit. Këtë gjë e pa një i vjetër që po priste anijen që silte peshkun për ta shitur. Plaku iu afrua fëmijës dhe e përshëndeti.
Përshëndetje djalosh, deti shumë i bukur sot apo jo?Fëmija pa kthyer koken fare nga plaku i tha i bukur është por fryen erë. Më ra topi në det dhe deti e mori atë me vete larg. Plaku u ul pranë fëmijës dhe i tha po të isha i ri do notoja dhe do ta sillja topin. Por me këtë gjëndje që jam tani dhe hapin me zor e hedh.
Fëmija nuk i kthej përgjigje. Fëmija hipi në bregun që ishte aty pranë në mënyrë që ta shihte topin më mirë. Plaku i foli me një zë të ulët. Mos e humb shpresën asnjë herë, për mendimin tim lutju Zotit se bën mirë. Fëmija me nje gëzim të madh: nëse lutem a do më vijë topi përsëri? A e di topi vendin se ku ka rënë? Nëse do All-llahu edhe atë ia mëson. Por edhe nëse topi nuk të vjen sevapet (shpërblimet) që do marrësh ty do të mjaftojnë. Fëmija filloi të këndonte lutjet që i këndonte për të marrë dhurata nga gjyshi i tij. Ai i rrjeshtoi të gjitha lutjet që dinte përmendësh dhe kërkoi nduhmë nga Zoti që ti sillte topin përsëri por akoma ishte i mërzitur.
Fëmija kishte harxhuar një shumë parash për ta blerë atë top aty në ato para kishte futur dhe parat që kishte marrë nga të mëdhenjtë për bajram. Tani ai shpresonte vetëm tek kthimi i erës në krah të kundërt në mënyrë që topin tia kthente por deti eshtë shumë i madh dhe topi është shumë i vogël. Afër perëndimit të diellit koha u freskua pak më tepër ku në atë kohë u kthyen dhe peshkarexhat. Fëmija nuk donte të shkonte në shtëpi prandaj qëndronte bashkë me plakun. Plaku gjithmonë e blente peshkun tek një peshkatar.
Pasi e kërkoi pak më në fund e gjeti. Shpresoj tu ket kaluar gjahu mirë. Nëse ke mund të marr pak. Peshkatari tregoi kovën që kishte në dorë dhe i thotë plakut ja këto janë gjahu ynë për sot. Këto kohët e fundit ka humbur gjahu fare nuk ka më gjah si më parë.
Fëmija që po dëgjonte bisedën u hodh më një herë: a e keni provuar të luteni? Mos e humbni shpresën asnjë herë shton fëmija. Për peshkatarin cdo gjë ishte rastësi deri në atë moment por me fjalët e fëmijës së vogël iu kujtua ajo gjë që kishte vitë të cilën nuk e bënte.
Peshkatari duke i ledhatuar faqet fëmijës i thotë me gjysëm zëri, ti thua të lutem hë, po atëherë do të kap si thua ti? Fëmija i thotë edhe nëse nuk do kapni sevapet e lutjes juve do tu mjaftojnë. Këtë sa e mësova. Peshkatari këtë fjalë po e dëgjonte për herë të parë. Duke tundur kokën i thotë fëmijës edhe unë tani e mësova nga një mësues i vogël. Fëmijës këto fjalë pëlqyen shumë. Fëmija e harroi topin e humbur. Peshkatari u fut prapë në peshkarexhë dhe ngriti mbulesën e vjetër që kishte në anije. Aty kishte një top futbolli nga që ishte akoma i lagur shkëlqente. Atë ia zgjati fëmijës dhe i tha merre haku i mësuesit nuk shlyhet ndonjë herë por kaq mundem. Këtë e gjeta në det kur po u ktheja. Fëmija u shtang në vend dhe filloi të shohi anash kujtonte se ishte në ëndërr. Por çdo gjë ishte e vërtetë. Dhe topi tani ishte në duart e tij. Nga gëzimi iu kthye topit dhe i tha: edhe një herë pa leje ske për të ikur, nëse unë nuk do isha lutur çfarë do të ndodhte pastaj? Po ju a e keni provuar ndonjë herë të luteni në momentet e vështira?
Ndoshta atyre lutje nuk do u jepet përgjigje por mos harroni si tha fëmija sevapet e tyre të mjaftojnë. Edhe unë tani e mësova. Duaja për ne është një thesar.
Ishte ulur në breg të detit dhe sytë i kishte ngulur në një pikë larg në hapësirë të detit. Këtë gjë e pa një i vjetër që po priste anijen që silte peshkun për ta shitur. Plaku iu afrua fëmijës dhe e përshëndeti.
Përshëndetje djalosh, deti shumë i bukur sot apo jo?Fëmija pa kthyer koken fare nga plaku i tha i bukur është por fryen erë. Më ra topi në det dhe deti e mori atë me vete larg. Plaku u ul pranë fëmijës dhe i tha po të isha i ri do notoja dhe do ta sillja topin. Por me këtë gjëndje që jam tani dhe hapin me zor e hedh.
Fëmija nuk i kthej përgjigje. Fëmija hipi në bregun që ishte aty pranë në mënyrë që ta shihte topin më mirë. Plaku i foli me një zë të ulët. Mos e humb shpresën asnjë herë, për mendimin tim lutju Zotit se bën mirë. Fëmija me nje gëzim të madh: nëse lutem a do më vijë topi përsëri? A e di topi vendin se ku ka rënë? Nëse do All-llahu edhe atë ia mëson. Por edhe nëse topi nuk të vjen sevapet (shpërblimet) që do marrësh ty do të mjaftojnë. Fëmija filloi të këndonte lutjet që i këndonte për të marrë dhurata nga gjyshi i tij. Ai i rrjeshtoi të gjitha lutjet që dinte përmendësh dhe kërkoi nduhmë nga Zoti që ti sillte topin përsëri por akoma ishte i mërzitur.
Fëmija kishte harxhuar një shumë parash për ta blerë atë top aty në ato para kishte futur dhe parat që kishte marrë nga të mëdhenjtë për bajram. Tani ai shpresonte vetëm tek kthimi i erës në krah të kundërt në mënyrë që topin tia kthente por deti eshtë shumë i madh dhe topi është shumë i vogël. Afër perëndimit të diellit koha u freskua pak më tepër ku në atë kohë u kthyen dhe peshkarexhat. Fëmija nuk donte të shkonte në shtëpi prandaj qëndronte bashkë me plakun. Plaku gjithmonë e blente peshkun tek një peshkatar.
Pasi e kërkoi pak më në fund e gjeti. Shpresoj tu ket kaluar gjahu mirë. Nëse ke mund të marr pak. Peshkatari tregoi kovën që kishte në dorë dhe i thotë plakut ja këto janë gjahu ynë për sot. Këto kohët e fundit ka humbur gjahu fare nuk ka më gjah si më parë.
Fëmija që po dëgjonte bisedën u hodh më një herë: a e keni provuar të luteni? Mos e humbni shpresën asnjë herë shton fëmija. Për peshkatarin cdo gjë ishte rastësi deri në atë moment por me fjalët e fëmijës së vogël iu kujtua ajo gjë që kishte vitë të cilën nuk e bënte.
Peshkatari duke i ledhatuar faqet fëmijës i thotë me gjysëm zëri, ti thua të lutem hë, po atëherë do të kap si thua ti? Fëmija i thotë edhe nëse nuk do kapni sevapet e lutjes juve do tu mjaftojnë. Këtë sa e mësova. Peshkatari këtë fjalë po e dëgjonte për herë të parë. Duke tundur kokën i thotë fëmijës edhe unë tani e mësova nga një mësues i vogël. Fëmijës këto fjalë pëlqyen shumë. Fëmija e harroi topin e humbur. Peshkatari u fut prapë në peshkarexhë dhe ngriti mbulesën e vjetër që kishte në anije. Aty kishte një top futbolli nga që ishte akoma i lagur shkëlqente. Atë ia zgjati fëmijës dhe i tha merre haku i mësuesit nuk shlyhet ndonjë herë por kaq mundem. Këtë e gjeta në det kur po u ktheja. Fëmija u shtang në vend dhe filloi të shohi anash kujtonte se ishte në ëndërr. Por çdo gjë ishte e vërtetë. Dhe topi tani ishte në duart e tij. Nga gëzimi iu kthye topit dhe i tha: edhe një herë pa leje ske për të ikur, nëse unë nuk do isha lutur çfarë do të ndodhte pastaj? Po ju a e keni provuar ndonjë herë të luteni në momentet e vështira?
Ndoshta atyre lutje nuk do u jepet përgjigje por mos harroni si tha fëmija sevapet e tyre të mjaftojnë. Edhe unë tani e mësova. Duaja për ne është një thesar.
Hallalli dhe harami
Një djalë i ri gjithmonë thonte në Qabe: O All-llah ndihmësi i të drejtave…O Ndihmësi i atyre që mbrohen nga haramet. O Zot të falenderoj dhe të lavdëroj Ty.Kjo gjë I tërhoqi vëmendjen njërit dhe e pyeti të riun. Përse bën gjithmonë të njëjtën lutje, nuk di lutje tjetër?Djali nisi ti tregojë: para 7-8 vitesh isha përsëri në Qabe dhe gjeta një qese plot me flori.Brenda në të kishte plot një mijë flori. Nga brenda një me thoshte: me këto flori bën këtë e këtë.Thash me vete jo, kjo qese nuk është e imja, kjo është e dikujt tjetër nëse e përdor është haram”.Në këtë kohë njëri po thonte: “A ka gjetur ndo njëri një qese?”E thirra atë dhe e pyeta: “ Si është ajo qesja? Brenda në të çfarë ka?Ma tregoi se si ishte qesja dhe tha që brenda në qese ka një mijë florinj. Unë iu thashë ja qesen e ke këtu.
Burri hapi qesen dhe më dha tridhjet florinj.Shkova në treg , aty pashë se po shisnin një shërbëtor të vogël ishte me fytyrë të pastër. Pastërtia e këtij fëmije më bëri përshtypje u shkova pranë.I pyeta sa doni për këtë shërbëtor? Më thanë tridhjetë florinj.Tridhjetë florinjtë që më dha burri ua dhashë atyre dhe mora fëmijën.Fëmija ishte një djalë shumë i sjellshëm dhe i mirë. U gëzova shumë që e mora.Djali më tregoi historinë e jetës së vet:Më tha unë jam djali i udhëheqësit të Fasit. Paska qenë e shkruar për tu bërë shërbetor.Pas disa muajsh dolëm bashkë me shërbëtorin tim në treg.Në treg pamë tre burra të pa njohur. Shëbëtori më tha këta janë njerëzit e babait.Tani ata më gjetën mua do kërkojnë që të më shitësh tek ata. Ti je njeri i mirë mos prano të më shesësh nën tridhjetë mijë florinj.Ata erdhën pranë meje dhe më thanë a na e shet këtë shërbëtorin neve duam ta blejmë? U thash po.Thanë të japim gjashtëdhjetë mijë florinj. I thash nuk bën.Shkuan duke e shtuar deri ne njëzet mijë florinj. I thashë mos u lodhni kot nën tridhjetë mijë florinj sbëhet.Unë me ato tridhjetë mijë florinj hapa vend pune. Bëra tregti u bëra më i pasur.Një ditë më thanë shokët është një vajzë e mirë e një familjes shumë të mirë dhe të pasur.I ati i ka vdekur tani shpejt. A pranon që të martojmë me të?Unë pranova. Pa vonuar u lidh kurora dhe filloi të vinte paja me deve të mbushura plot.Mes të gjithash në pajë më vrau syrin një qese, pyeta gruan çfarë është kjo qese?Më tha brenda në të ka 970 florinj, babai këte qese e kishte humbur në Haxh.Tridhjet prej tyre ia ka dhënë të riut që e kishte gjetur qesen e të tjerat mi bëri mua dhuratë dhe më tha bijë këtë qese e vë në pajë.Thash me vete pra këto florinj që paskam gjetur në Qabe paskan qenë të miat. Nëse nuk do ia kisha dhënë të zotit do më kishin ardhur nga një rrugë haram mua.Ndërsa tani më erdhën nga një rrugë hallall. E falenderova dhe e lavdërova shumë Atë që më ruajti mua nga haramet dhe më dha shumë të mira.
RRISKU I NJERIUT PER TE GJITHE JETEN E TIJ ESHTE CAKTUAR DHE VJEN NGA ALL-LLAHU XH.SH. POR MENYREN E MARRJES SE TIJ NGA HARAMI OSE NGA HALLALLI E ZGJIDHNI VETE JU.
Një djalë i ri gjithmonë thonte në Qabe: O All-llah ndihmësi i të drejtave…O Ndihmësi i atyre që mbrohen nga haramet. O Zot të falenderoj dhe të lavdëroj Ty.Kjo gjë I tërhoqi vëmendjen njërit dhe e pyeti të riun. Përse bën gjithmonë të njëjtën lutje, nuk di lutje tjetër?Djali nisi ti tregojë: para 7-8 vitesh isha përsëri në Qabe dhe gjeta një qese plot me flori.Brenda në të kishte plot një mijë flori. Nga brenda një me thoshte: me këto flori bën këtë e këtë.Thash me vete jo, kjo qese nuk është e imja, kjo është e dikujt tjetër nëse e përdor është haram”.Në këtë kohë njëri po thonte: “A ka gjetur ndo njëri një qese?”E thirra atë dhe e pyeta: “ Si është ajo qesja? Brenda në të çfarë ka?Ma tregoi se si ishte qesja dhe tha që brenda në qese ka një mijë florinj. Unë iu thashë ja qesen e ke këtu.
Burri hapi qesen dhe më dha tridhjet florinj.Shkova në treg , aty pashë se po shisnin një shërbëtor të vogël ishte me fytyrë të pastër. Pastërtia e këtij fëmije më bëri përshtypje u shkova pranë.I pyeta sa doni për këtë shërbëtor? Më thanë tridhjetë florinj.Tridhjetë florinjtë që më dha burri ua dhashë atyre dhe mora fëmijën.Fëmija ishte një djalë shumë i sjellshëm dhe i mirë. U gëzova shumë që e mora.Djali më tregoi historinë e jetës së vet:Më tha unë jam djali i udhëheqësit të Fasit. Paska qenë e shkruar për tu bërë shërbetor.Pas disa muajsh dolëm bashkë me shërbëtorin tim në treg.Në treg pamë tre burra të pa njohur. Shëbëtori më tha këta janë njerëzit e babait.Tani ata më gjetën mua do kërkojnë që të më shitësh tek ata. Ti je njeri i mirë mos prano të më shesësh nën tridhjetë mijë florinj.Ata erdhën pranë meje dhe më thanë a na e shet këtë shërbëtorin neve duam ta blejmë? U thash po.Thanë të japim gjashtëdhjetë mijë florinj. I thash nuk bën.Shkuan duke e shtuar deri ne njëzet mijë florinj. I thashë mos u lodhni kot nën tridhjetë mijë florinj sbëhet.Unë me ato tridhjetë mijë florinj hapa vend pune. Bëra tregti u bëra më i pasur.Një ditë më thanë shokët është një vajzë e mirë e një familjes shumë të mirë dhe të pasur.I ati i ka vdekur tani shpejt. A pranon që të martojmë me të?Unë pranova. Pa vonuar u lidh kurora dhe filloi të vinte paja me deve të mbushura plot.Mes të gjithash në pajë më vrau syrin një qese, pyeta gruan çfarë është kjo qese?Më tha brenda në të ka 970 florinj, babai këte qese e kishte humbur në Haxh.Tridhjet prej tyre ia ka dhënë të riut që e kishte gjetur qesen e të tjerat mi bëri mua dhuratë dhe më tha bijë këtë qese e vë në pajë.Thash me vete pra këto florinj që paskam gjetur në Qabe paskan qenë të miat. Nëse nuk do ia kisha dhënë të zotit do më kishin ardhur nga një rrugë haram mua.Ndërsa tani më erdhën nga një rrugë hallall. E falenderova dhe e lavdërova shumë Atë që më ruajti mua nga haramet dhe më dha shumë të mira.
RRISKU I NJERIUT PER TE GJITHE JETEN E TIJ ESHTE CAKTUAR DHE VJEN NGA ALL-LLAHU XH.SH. POR MENYREN E MARRJES SE TIJ NGA HARAMI OSE NGA HALLALLI E ZGJIDHNI VETE JU.
Bija ime!
Në përgjithësi vajzat marrin shembull nënat e tyre në të sjellur të folur etj… Për këtë arsye nëna duhet të jetë shumë e kujdesshme në veprimet që bën. Këtu do ju paraqesim një letër të shkruar para disa shekujsh nga një nënë e cila ishte e pasur dhe e njohur shumë për të bijën e vet që e kishte në moshën e martesës.
E dashur bija ime!
Nëse nuk do të ishte nevojë për tu martuar ata femra që kishin familjet e pasura dhe të famshme unë dhe ti nuk do u martonim kurrë. Por kjo nuk është kështu.
Bijë!Tani do të jap disa këshilla duke u bazuar në dyzet vjet përvojë në martesën time. Nëse këto këshilla i mëson mirë dhe i vepron atëherë jeta jote do të jetë e lumtur dhe nuk do u prishen marrëdhëniet me burrin tënd asnjë herë. Siç do të jetosh në këtë botë e lumtur ashtu dhe në botën tjetër do jetosh e lumtur.
1- Bëhu e gjerë! Pra pranoji me kënaqësi ato gjëra që të sjell burri si ushqime, veshje apo diçka tjetër. Sepse gjerësia të lumturon zemrën.
2- Gjithmonë dëgjoi mirë fjalët që të thuhen dhe përdor gjithmonë fjalët që i pëlqejnë burrit tënd. Mos harro asnjë herë ta respektosh e ti bindesh atij. Mos e kundërshto atë por mundohu të jesh gjithmonë pranë tij. Në të njëjtën kohë me këto veprime do fitosh dhe kënaqësinë e All-llahut xh.sh.
3- Ki kujdes për çdo vend që i bie në sy burrit. Ruaju që të mos i bie në sy ndo një gjë që nuk mund ti pëlqejë. Sepse pamja e jashtme pasqyron edhe zemrën e njeriut prandaj duhet të jesh shumë e kujdesshme në paraqitje. Shtëpinë mbaje gjithmonë të pastër dhe të ajrosur mundësisht dhe të parfumosur.
4- Duhet të kesh kujdes orën e ushqimit dhe të gjumit të burrit. Gjellën duhet t`ia përgatisësh ashtu siç e ka zakonin ai. Mbaroi punët në kohë në mënyrë që të flini në kohën e duhur kur e ka zakon burri. Sepse uria njeriun e bën të pa përmbajtshim dhe pagjumësia bëhet shkak për tu nevrikosur.
5- Ruaji mirë gjërat e shtëpisë. Ruajtja dhe kujdesia jote ndaj pasurisë së shtëpisë tregon fisnikërinë tënde. Mos i trego të mirat që bën. Nëse i tregon dhe mburresh në vend që të sjellin dobi të sjellin dëm.
6- Sillu mirë me të afërmit e burrit sepse duke u sjellë mirë ti me të afërmit e tij edhe ai do t sillet mirë me të afërmit e tu. Ai që do lulen duhet ta duroj edhe gjembin. Që ta dish në këtë botë bukuritë gjenden gjithmonë bashkë me vështirësitë. Ki kujdes mos bëj ndo një veprim ose mos fol ndonjë fjalë që i ulë autoritetin burrit tënd kur në shtëpi jeni me fëmijët ose me ndo një tjetër.
7- Mos ia trego askujt të fshehtat e burrit. Nëse i tregon të fshehtat të tjerëve zemërohet me ty. Kjo bëhet shkak në dobësimin e dashurisë.
8- Mos hezito në respektimin e tij dhe në kryerjen e kërkesave të tij. Mos u bëj kundërshtare duke i kthyer përgjigje me fjalë të kundërta. Nëse sillesh në këtë mënyrë bëhesh shkaktare për tu sjellë egër dhe në mënyrë armiqësore me ty. Kur burri të jetë i mërzitur edhe ti qëndro në atë mënyrë pra pajtoje mërzinë me të. Kur është i lumtur edhe ti sillu ashtu pajtoje lumturinë me të.
9- Sa më shumë ta respektosh burrin aq më shumë bëhesh shkak që të dojë ai ty. Sa më shumë të sillesh mirë me të aq më shumë i shtohet dashuria për ty.
10- Mos kërko nga burri ato gjëra që nuk ka mundësi ti marrë ose ato gjëra që e venë në pozitë të vështirë. Kjo gjë bëhet shkak edhe për ty edhe për atë që të humbisni. Sepse Pejgamberi a.s ka thënë: “ Ka për të ardhur një kohë që burri ka për ta gjetur shkatërrimin nga gruaja, fëmijët e prindërit e tij sepse kanë për ta qeshur ose tallur me varfërinë e tij dhe kanë për ti kërkuar gjëra që nuk do ti marrë dot. Për këtë arsye burri për të dalë nga kjo gjendje shkon në rrugë ku mund të humbi dhe besimin. Dhe kështu humbet.
11- Gruaja me sjellje të mira dhe me edukatë të mirë është begati nga xheneti për burrin. Ti bëhu begati prej xhenetit për burrin tënd mos u bëj shkak dhune. Këtë gjë mund ta bësh vetëm duke zgjedhur dëshirat dhe pëlqimin e tij në vend të dëshirave dhe të pëlqimeve tua. Nëse do nxjerrësh në plan të parë dëshirat e tua atëherë këto këshilla nuk mund ti zbatosh dhe nuk të bëjnë dobi.
Në çdo vend, shtet, punë apo shtëpi duhet të jetë një që flet nëse del nga çdo kokë një fjalë atëherë në atë vend nuk ka qetësi e harmoni. Në shtëpi All-llahu xh.sh ia ka dhënë të drejtën e fjalës burrit. All-llahu xh.sh në kur`an thotë: “Meshkujt kanë autoritet mbi gratë, meqë All-llahu u ka dhënë disa cilësi mbi ato dhe, meqë ata shpenzojnë për mbajtjen e tyre. Gra të mira janë ato të dëgjueshmet, që ruajnë fshehtësitë që ka urdhëruar All-llahu xh.sh. sa i përket grave që ju i druheni mosbindjes dhe sjelljes së keqe nga ana e tyre, këshillojini (e kjo nëse nuk bën dobi) mos i pranoni në krevat dhe (në fund) i rrihni ato (lehtas). Por nëse ato ju binden atëherë mos i ndëshkoni më. All-llahu me të vërtetë është i Lartësuar dhe i Madhëruar. (Nisa/34)
Për këtë arsye gruaja duhet ta shprehi mendimin por nuk duhet të ngulë këmbë në të sepse e drejta e fjalës së fundit është e burrit. Burri edhe nëse bën ndo një gjë gabim nëse është në pajtim me fenë All-llahu xh.sh e kthen atë veprim në të mirë. Nëse në shtëpi fillon ngatërresa jo jam unë i pari jo jam unë e para All-llahu xh.sh në atë shtëpi nuk jep harmoni. Sikur mashkulli që mundohet ta kënaq pronarin e tij me punë e sjellje ashtu dhe gruaja duhet ta kënaq burrin e vet me punë e me sjellje. Sepse nëse burri është i qetë dhe i kënaqur edhe gruaja jeton e qetë dhe e kënaqur. Nëse këto këshilla nuk pranohen dhe nuk veprohen nga një grua atëherë në atë shtëpi nuk ka harmoni e qetësi.
Në përgjithësi vajzat marrin shembull nënat e tyre në të sjellur të folur etj… Për këtë arsye nëna duhet të jetë shumë e kujdesshme në veprimet që bën. Këtu do ju paraqesim një letër të shkruar para disa shekujsh nga një nënë e cila ishte e pasur dhe e njohur shumë për të bijën e vet që e kishte në moshën e martesës.
E dashur bija ime!
Nëse nuk do të ishte nevojë për tu martuar ata femra që kishin familjet e pasura dhe të famshme unë dhe ti nuk do u martonim kurrë. Por kjo nuk është kështu.
Bijë!Tani do të jap disa këshilla duke u bazuar në dyzet vjet përvojë në martesën time. Nëse këto këshilla i mëson mirë dhe i vepron atëherë jeta jote do të jetë e lumtur dhe nuk do u prishen marrëdhëniet me burrin tënd asnjë herë. Siç do të jetosh në këtë botë e lumtur ashtu dhe në botën tjetër do jetosh e lumtur.
1- Bëhu e gjerë! Pra pranoji me kënaqësi ato gjëra që të sjell burri si ushqime, veshje apo diçka tjetër. Sepse gjerësia të lumturon zemrën.
2- Gjithmonë dëgjoi mirë fjalët që të thuhen dhe përdor gjithmonë fjalët që i pëlqejnë burrit tënd. Mos harro asnjë herë ta respektosh e ti bindesh atij. Mos e kundërshto atë por mundohu të jesh gjithmonë pranë tij. Në të njëjtën kohë me këto veprime do fitosh dhe kënaqësinë e All-llahut xh.sh.
3- Ki kujdes për çdo vend që i bie në sy burrit. Ruaju që të mos i bie në sy ndo një gjë që nuk mund ti pëlqejë. Sepse pamja e jashtme pasqyron edhe zemrën e njeriut prandaj duhet të jesh shumë e kujdesshme në paraqitje. Shtëpinë mbaje gjithmonë të pastër dhe të ajrosur mundësisht dhe të parfumosur.
4- Duhet të kesh kujdes orën e ushqimit dhe të gjumit të burrit. Gjellën duhet t`ia përgatisësh ashtu siç e ka zakonin ai. Mbaroi punët në kohë në mënyrë që të flini në kohën e duhur kur e ka zakon burri. Sepse uria njeriun e bën të pa përmbajtshim dhe pagjumësia bëhet shkak për tu nevrikosur.
5- Ruaji mirë gjërat e shtëpisë. Ruajtja dhe kujdesia jote ndaj pasurisë së shtëpisë tregon fisnikërinë tënde. Mos i trego të mirat që bën. Nëse i tregon dhe mburresh në vend që të sjellin dobi të sjellin dëm.
6- Sillu mirë me të afërmit e burrit sepse duke u sjellë mirë ti me të afërmit e tij edhe ai do t sillet mirë me të afërmit e tu. Ai që do lulen duhet ta duroj edhe gjembin. Që ta dish në këtë botë bukuritë gjenden gjithmonë bashkë me vështirësitë. Ki kujdes mos bëj ndo një veprim ose mos fol ndonjë fjalë që i ulë autoritetin burrit tënd kur në shtëpi jeni me fëmijët ose me ndo një tjetër.
7- Mos ia trego askujt të fshehtat e burrit. Nëse i tregon të fshehtat të tjerëve zemërohet me ty. Kjo bëhet shkak në dobësimin e dashurisë.
8- Mos hezito në respektimin e tij dhe në kryerjen e kërkesave të tij. Mos u bëj kundërshtare duke i kthyer përgjigje me fjalë të kundërta. Nëse sillesh në këtë mënyrë bëhesh shkaktare për tu sjellë egër dhe në mënyrë armiqësore me ty. Kur burri të jetë i mërzitur edhe ti qëndro në atë mënyrë pra pajtoje mërzinë me të. Kur është i lumtur edhe ti sillu ashtu pajtoje lumturinë me të.
9- Sa më shumë ta respektosh burrin aq më shumë bëhesh shkak që të dojë ai ty. Sa më shumë të sillesh mirë me të aq më shumë i shtohet dashuria për ty.
10- Mos kërko nga burri ato gjëra që nuk ka mundësi ti marrë ose ato gjëra që e venë në pozitë të vështirë. Kjo gjë bëhet shkak edhe për ty edhe për atë që të humbisni. Sepse Pejgamberi a.s ka thënë: “ Ka për të ardhur një kohë që burri ka për ta gjetur shkatërrimin nga gruaja, fëmijët e prindërit e tij sepse kanë për ta qeshur ose tallur me varfërinë e tij dhe kanë për ti kërkuar gjëra që nuk do ti marrë dot. Për këtë arsye burri për të dalë nga kjo gjendje shkon në rrugë ku mund të humbi dhe besimin. Dhe kështu humbet.
11- Gruaja me sjellje të mira dhe me edukatë të mirë është begati nga xheneti për burrin. Ti bëhu begati prej xhenetit për burrin tënd mos u bëj shkak dhune. Këtë gjë mund ta bësh vetëm duke zgjedhur dëshirat dhe pëlqimin e tij në vend të dëshirave dhe të pëlqimeve tua. Nëse do nxjerrësh në plan të parë dëshirat e tua atëherë këto këshilla nuk mund ti zbatosh dhe nuk të bëjnë dobi.
Në çdo vend, shtet, punë apo shtëpi duhet të jetë një që flet nëse del nga çdo kokë një fjalë atëherë në atë vend nuk ka qetësi e harmoni. Në shtëpi All-llahu xh.sh ia ka dhënë të drejtën e fjalës burrit. All-llahu xh.sh në kur`an thotë: “Meshkujt kanë autoritet mbi gratë, meqë All-llahu u ka dhënë disa cilësi mbi ato dhe, meqë ata shpenzojnë për mbajtjen e tyre. Gra të mira janë ato të dëgjueshmet, që ruajnë fshehtësitë që ka urdhëruar All-llahu xh.sh. sa i përket grave që ju i druheni mosbindjes dhe sjelljes së keqe nga ana e tyre, këshillojini (e kjo nëse nuk bën dobi) mos i pranoni në krevat dhe (në fund) i rrihni ato (lehtas). Por nëse ato ju binden atëherë mos i ndëshkoni më. All-llahu me të vërtetë është i Lartësuar dhe i Madhëruar. (Nisa/34)
Për këtë arsye gruaja duhet ta shprehi mendimin por nuk duhet të ngulë këmbë në të sepse e drejta e fjalës së fundit është e burrit. Burri edhe nëse bën ndo një gjë gabim nëse është në pajtim me fenë All-llahu xh.sh e kthen atë veprim në të mirë. Nëse në shtëpi fillon ngatërresa jo jam unë i pari jo jam unë e para All-llahu xh.sh në atë shtëpi nuk jep harmoni. Sikur mashkulli që mundohet ta kënaq pronarin e tij me punë e sjellje ashtu dhe gruaja duhet ta kënaq burrin e vet me punë e me sjellje. Sepse nëse burri është i qetë dhe i kënaqur edhe gruaja jeton e qetë dhe e kënaqur. Nëse këto këshilla nuk pranohen dhe nuk veprohen nga një grua atëherë në atë shtëpi nuk ka harmoni e qetësi.
A është mirë të dish çdo gjë?
Në kohën e Musait a.s një njeri pyet Musanë a.s: O Musa unë dua ti kuptoj të gjitha gjuhët e kafshëve a mund ti lutesh All-llahut xh.sh për këtë gjë? Musaja a.s iu drejtua duke i thënë që nuk është mirë të dish çdo gjë. Për ty është më mirë të mos e kuptosh gjuhën e kafshëve sepse kjo mund të sjellë dëm në vend të dobisë. Me gjithë mundimin që bëri Musai a.s njeriu nuk e dëgjoi por nguli këmbë në dëshirën e tij. Pasi ngul këmbë njeriu Musaja a.s pranon. Një ditë Musaja a.s shkon të flasë me All-llahun xh.sh pasi flet në momentin e kthimit All-llahu xh.sh i thotë o Musa i thuaj robit Tim që ia kam pranuar lutjen. Kur kthehet Musaja i thotë njeriut që All-llahu xh. Ia ka pranuar lutjen. Tani e tutje do të arrish ti kuptosh të gjitha çfarë flasin kafshët.
Por duhet të kesh kujdes mos u kushto rëndësi të gjithave çfarë flasin ato. Njeriu pasi merr lajmin e shumë pritur hyn në vathin e bagëtive për tu dhënë ushqim në atë kohë dëgjon gomarin duke folur me kaun. Kau i thoshte gomarit: Gomar o vëlla puna jote sa punë e mirë është nuk lodhesh shumë, shiko mua dal çdo ditë në mëngjes herët e shkoj në fushë për të lëvruar tokën ndërsa ti pothuajse rri gjithë ditën pushim. Gomari i thotë kaut shiko vëlla i dashur të gjitha këto ndodhin nga marria jote. Nëse do të shpëtosh nga ky hall atëherë nesër në mëngjes bëj sikur je i sëmurë. Kur të sjellin ushqimin zotëria mos e ha dhe mos u ngre në këmbë që ta besojnë me të vërtetë se je i sëmurë. Nëse vepron kështu atëherë ai nuk do të fusë në punë për të lëruar tokën dhe kështu. Kaut i pëlqeu mendimi i gomarit dhe me të vërtetë bëri ashtu si i tha gomari nuk e hëngri barin deri në mëngjes. Gomari nuk u mbante nga gëzimi sepse kishte ngrënë dhe ushqimin e kaut. Pasi ndodhen gjithë këto gjëra i zoti i bagëtive del nga stalla duke qeshur sepse i kuptonte të gjitha çfarë flisnin. I zoti kur shkon në mëngjes e gjen kaun të shtrirë i bie disa herë për ta ngritur por kau nuk lëviz bën sikur të ishte i sëmurë. Pasi i bie disa herë kaut e shikon se nuk po ngrehet atëherë merr gomarin në vend të tij për të lëruar tokën. Gomari lodhet gjithë ditën duke punuar kur vjen në stallë i lodhur e i rraskapitur shikon kaun duke u përtypur me qetësi. Kau thoshte me vete sa lojë e bukur paska qenë kjo. Gomari e pa se ishte punë shumë e lodhshme dhe tha me vete më duhet ti bëj një lojë tjetër. Kur hyn në stallë i thotë kaut: Ka o vëlla sot kur më panë mua fshatarët duke lëvruar tokën pyetën zotërinë tonë i thanë ku e ke kaun. Atë e dëgjova duke u thënë se kau është shumë dembel prandaj do ta çoj tek kasapi për ta shitur sepse nuk më bën më punë. Pra vëlla i dashur dije mirë se nëse bën dhe nesër kështu do ta shikosh veten në thikë shumë shpejt. Me ti dëgjuar këto fjalë kau të nesërmen u ngrit në këmbë me një herë dhe u n[s për në arë që tu tregonte njerëzve se ai është punëtor e kështu gomari shpëtoi nga ky hall i madh. I zoti i bagëtive thotë me vete sa gjë e bukur është ta kuptosh gjuhën e kafshëve. Të nesërmen dëgjon gjelin duke i thënë qenit se nesër ka festë për ty. Qeni i thotë pse? Sepse do i ngordhi kau zotërisë kështu që t[ nesër do hash mish sa të duash. Zotëria sa dëgjon këtë gjë e merr kaun e çon në pazar dhe shet. Qeni i thotë gjelit pse më gënjeve e shikon ai e shiti kaun. Gjeli i thotë qenit mos u bëj merak se tani do i vdesë shërbëtori. Sa e dëgjon këtë i zoti i shtëpisë e merr me një herë shërbëtorin e shet dhe atë. Kur shikon qeni se përsëri u zhgënjye i thotë gjelit ku e ke gostinë e shikon ai e shiti dhe shërbëtorin. Gjeli i thotë qenit nëse të kam thënë që ka gosti do ketë pa tjetër, zotëria i shiti të dy por mos harro se nesër do vdesë vetë ai. Kështu që nesër do bëhet një gosti më e madhe se ajo që të kam thënë. Kur dëgjoi këto fjalë i zoti i shtëpisë u tmerrua dhe shkoi me një herë tek Muasi a.s e tregoi ngjarjen se çfarë i kishte ndodhur. Burri i thoshte Musait a.s a me të vërtetë do vdes nesër a nuk ka ndo një rrugë dalje? Musai a.s i thotë: a të thashë që të mos i kushtoje rëndësi çdo gjëje? Nëse nuk do ti kishe vënë rëndësi fjalëve të tyre do kishte ngordhur kau dhe do kishte mbaruar kjo punë. Por ti e shite kaun që ti ngordhte dikujt tjetër e jo ty. Gjithashtu dhe shërbëtorin e shite që ti vdiste dikujt tjetër e jo ty pra nëse mendon vetëm për vete All-llahu xh.sh kështu ta shpërblen. Pas kësaj bisede Musai a.s e la të lirë në caktimin e All-llahut xh.sh.
Në kohën e Musait a.s një njeri pyet Musanë a.s: O Musa unë dua ti kuptoj të gjitha gjuhët e kafshëve a mund ti lutesh All-llahut xh.sh për këtë gjë? Musaja a.s iu drejtua duke i thënë që nuk është mirë të dish çdo gjë. Për ty është më mirë të mos e kuptosh gjuhën e kafshëve sepse kjo mund të sjellë dëm në vend të dobisë. Me gjithë mundimin që bëri Musai a.s njeriu nuk e dëgjoi por nguli këmbë në dëshirën e tij. Pasi ngul këmbë njeriu Musaja a.s pranon. Një ditë Musaja a.s shkon të flasë me All-llahun xh.sh pasi flet në momentin e kthimit All-llahu xh.sh i thotë o Musa i thuaj robit Tim që ia kam pranuar lutjen. Kur kthehet Musaja i thotë njeriut që All-llahu xh. Ia ka pranuar lutjen. Tani e tutje do të arrish ti kuptosh të gjitha çfarë flasin kafshët.
Por duhet të kesh kujdes mos u kushto rëndësi të gjithave çfarë flasin ato. Njeriu pasi merr lajmin e shumë pritur hyn në vathin e bagëtive për tu dhënë ushqim në atë kohë dëgjon gomarin duke folur me kaun. Kau i thoshte gomarit: Gomar o vëlla puna jote sa punë e mirë është nuk lodhesh shumë, shiko mua dal çdo ditë në mëngjes herët e shkoj në fushë për të lëvruar tokën ndërsa ti pothuajse rri gjithë ditën pushim. Gomari i thotë kaut shiko vëlla i dashur të gjitha këto ndodhin nga marria jote. Nëse do të shpëtosh nga ky hall atëherë nesër në mëngjes bëj sikur je i sëmurë. Kur të sjellin ushqimin zotëria mos e ha dhe mos u ngre në këmbë që ta besojnë me të vërtetë se je i sëmurë. Nëse vepron kështu atëherë ai nuk do të fusë në punë për të lëruar tokën dhe kështu. Kaut i pëlqeu mendimi i gomarit dhe me të vërtetë bëri ashtu si i tha gomari nuk e hëngri barin deri në mëngjes. Gomari nuk u mbante nga gëzimi sepse kishte ngrënë dhe ushqimin e kaut. Pasi ndodhen gjithë këto gjëra i zoti i bagëtive del nga stalla duke qeshur sepse i kuptonte të gjitha çfarë flisnin. I zoti kur shkon në mëngjes e gjen kaun të shtrirë i bie disa herë për ta ngritur por kau nuk lëviz bën sikur të ishte i sëmurë. Pasi i bie disa herë kaut e shikon se nuk po ngrehet atëherë merr gomarin në vend të tij për të lëruar tokën. Gomari lodhet gjithë ditën duke punuar kur vjen në stallë i lodhur e i rraskapitur shikon kaun duke u përtypur me qetësi. Kau thoshte me vete sa lojë e bukur paska qenë kjo. Gomari e pa se ishte punë shumë e lodhshme dhe tha me vete më duhet ti bëj një lojë tjetër. Kur hyn në stallë i thotë kaut: Ka o vëlla sot kur më panë mua fshatarët duke lëvruar tokën pyetën zotërinë tonë i thanë ku e ke kaun. Atë e dëgjova duke u thënë se kau është shumë dembel prandaj do ta çoj tek kasapi për ta shitur sepse nuk më bën më punë. Pra vëlla i dashur dije mirë se nëse bën dhe nesër kështu do ta shikosh veten në thikë shumë shpejt. Me ti dëgjuar këto fjalë kau të nesërmen u ngrit në këmbë me një herë dhe u n[s për në arë që tu tregonte njerëzve se ai është punëtor e kështu gomari shpëtoi nga ky hall i madh. I zoti i bagëtive thotë me vete sa gjë e bukur është ta kuptosh gjuhën e kafshëve. Të nesërmen dëgjon gjelin duke i thënë qenit se nesër ka festë për ty. Qeni i thotë pse? Sepse do i ngordhi kau zotërisë kështu që t[ nesër do hash mish sa të duash. Zotëria sa dëgjon këtë gjë e merr kaun e çon në pazar dhe shet. Qeni i thotë gjelit pse më gënjeve e shikon ai e shiti kaun. Gjeli i thotë qenit mos u bëj merak se tani do i vdesë shërbëtori. Sa e dëgjon këtë i zoti i shtëpisë e merr me një herë shërbëtorin e shet dhe atë. Kur shikon qeni se përsëri u zhgënjye i thotë gjelit ku e ke gostinë e shikon ai e shiti dhe shërbëtorin. Gjeli i thotë qenit nëse të kam thënë që ka gosti do ketë pa tjetër, zotëria i shiti të dy por mos harro se nesër do vdesë vetë ai. Kështu që nesër do bëhet një gosti më e madhe se ajo që të kam thënë. Kur dëgjoi këto fjalë i zoti i shtëpisë u tmerrua dhe shkoi me një herë tek Muasi a.s e tregoi ngjarjen se çfarë i kishte ndodhur. Burri i thoshte Musait a.s a me të vërtetë do vdes nesër a nuk ka ndo një rrugë dalje? Musai a.s i thotë: a të thashë që të mos i kushtoje rëndësi çdo gjëje? Nëse nuk do ti kishe vënë rëndësi fjalëve të tyre do kishte ngordhur kau dhe do kishte mbaruar kjo punë. Por ti e shite kaun që ti ngordhte dikujt tjetër e jo ty. Gjithashtu dhe shërbëtorin e shite që ti vdiste dikujt tjetër e jo ty pra nëse mendon vetëm për vete All-llahu xh.sh kështu ta shpërblen. Pas kësaj bisede Musai a.s e la të lirë në caktimin e All-llahut xh.sh.