![[GS]](/data/avatars/m/10/10228.jpg?1346772185){kind=avatar}
[GS]
Forumium maestatis
Se vaksinat janë transmetuesit e sëmundjeve më të rënda ngjitëse te njerëzit dhe te kafshët, e kanë vërtetuar disa mjekë amerikanë qysh në fillim të shekullit 20. Atëherë, në SHBA ishte themeluar edhe Liga Kombëtare kundër Vaksinimit, e cila në një peticion të madh, më 1919, kërkoi nga presidenti Vudro Vilson që vaksinimi i detyrueshëm i ushtarëve të nxirret jashtë ligjit. Të dhënat shokuese për vaksinat, që atëherë iu paraqitën presidentit amerikan dhe Kongresit, u publikuan më 1920, në një libër, i cili me dekada ishte diku „i humbur“.
Në mjekësinë bashkëkohore, pas Luftës së Dytë Botërore, ka dominuar vetëm një shkollë mjekësore (alopatike, e cila thotë se „njëra gozhdë shtyn tjetrën“), dhe ajo e pranon ekzistimin e sëmundjeve të njohura ngjitëse si një dukuri të natyrshme që ndodh në kohë të ndryshme. Mjetin më efikas për parandalimin e sëmundjeve infektive, kjo shkollë, e që është edhe themeluese e Organizatës Botërore të Shëndetësisë, e ka shpallur vaksinimin, pra, helmimin parandalues të gjakut me embrionë të sëmurë.
Prandaj, sot pak mjekë në botë e dinë se si kolegë të tyre në SHBA, në fillim të shekullit 20, luftuan fort kundër kësaj mënyre „të shërimit“, të prirë nga njohuritë nga shumë shkolla mjekësore. Për shumë nga ata, edhe vetë mendimi se disa sëmundje mund të parandalohen pikërisht me përhapjen e saj – ishte çmendurake. Për ta, veçanërisht ishte e papranueshme përzierja e gjakut të infektuar ndërmjet njerëzve dhe kafshëve.
Se si kjo ide barbare dhe çmendurake e helmimit masiv, gjatë kohëve, u fut në shkollën dhe praktikën bashkëkohore mjekësore, dhe e errësoi arsyen e shëndoshë mbi atë se çka është organizmi i njeriut, çka është jeta, e çka është helmimi dhe vrasja – gjithsesi duhet të jetë temë për të menduar për secilin mjek të ndershëm, i cili ka forcë të mendojë me kokën e vet.
Prandaj, këtu do të zbulojmë disa detaje të vogla nga një peticion që iu dërgua më 1919 presidentit amerikan si komandant suprem i të gjitha komandave të ushtrisë amerikane , që vaksinimi i detyruehsëm në ushtri të hiqet, sepse është i rrezikshëm, i panatyrshëm, barbar dhe në kundërshtim të plotë me kushtetutën amerikane, dhe me parimet e saj bazë mbi lirinë e të gjithë qytetarëve, si dhe me të drejtën e tyre për shëndet.
Dokumentacion i madh, për atë se çka janë vaksinat, dhe çfarë efekte shkaktojnë te njerëzit dhe te kafshët, është paraqitur në librin Horrors of Vaccination, i botuar në SHBA, më 1920. Si përfaqësues i nënshkruesve të Peticionit, dokumentacionin e ka mbledhur Çez M. Higins, përpara një numri të madh të organizatave dhe shoqatave profesionale dhe qytetare, dhe ia paraqiti presidentit amerikan dhe Kongresit.
Sipas Kartonit bibliotekar të Line Medical Library, shihet se libri, për herë të fundit është lexuar në shkurt të 1962, dhe në maj të 1965. Pas kësaj „u zhduk“. Jo vonë, dikush e ka zbuluar dhe është kujtuar që ta kopjojë dhe ta vë në internet. Dokumentet dhe pohimet e paraqitura përsosmërisht në të, dëshmojnë se si përgjatë kohëve janë ndrydhur shumë njohuri dhe mendime profesionale të atëherhsme për pasojat katastrofale të vaksinimit, dhe se si shkenca mjekësore, me korrupsionin e individëve me ndikim në qarqet mjekësore, është gjymtuar, dhe sot ky helmim masiv barbar i gjakut të njeriut dhe të kafshëve, konsiderohet e arritur e lartë në pranadalimin e sëmundjeve.
Në mjekësinë moderne, termi „shërim“ edhe nuk po përmendet më, por ekziston vetëm terapia (alopatike), e përcaktuar nga vetëm një autioritet shëndetësor botëror – e kjo është Organizata Botërore e Shëndetësisë, në të cilën pranohen vetëm pasuesit dhe mbrojtësit e një shkolle mjekësore.
E një nga kërkesat e Peticionit ka qenë edhe që në të gjitha këshillat drejtues të shërbimeve shëndetësore kombëtare në SHBA të gjenden mjekë që përfaqësojnë shkolla të ndryshme mjekësore.
KUSH I FUTI HELMET NË MJEKËSI?
Helmimi, qysh moti, ka qenë metodë efikase për eliminimin e kundërshtarëve politikë, të heretikëve, dhe të anëtarëve të padëgjueshëm të dinastive sunduese në Evropë dhe në Lindjen e Largët të pasur, të cilët nuk respektonin pushtetin suprem të Kishës katolike. Kështu jezuitët (një organizatë brenda Kishës katolike), shpesh shkonin në vende ekzotike, duke kërkuar bimë helmuese efikase.
Është e njohur aftësia e helmimit, të cilën e ka praktikuar i dëgjuari (për të keq), papa Aleksandër Borxhia që e ka helmuar një numër të madh të kundërshtarëve të tij. Në fund edhe vetë është helmuar, dhe trupi i tij u shpërbë prej helmit të panjohur. Kur në mesjetë lulëzoi tregtia me Lindjen e Largët, në Evropë u transferuan dhe u bartën helmet e ndryshme ekzotike. Nuk ka dyshim se shumë përfunduan në ara, në bari dhe në ujë. Nuk përjashtohet që kafshët shtëpiake, ato mund t’i kenë marrë me barin, dhe nga ato të jenë sëmurë dhe të kenë ngordhur, dhe nga mishi i kafshëve të tilla, helmi mund të jetë bartur edhe në njerëz.
Një nga sëmundjet që lopët e kanë marrë, është bartur edhe në njerëz, nëpërmjet mjeljes së lopëve, dhe është shpërfaqur me li dhe fshikëza në lëkurë. Në popull ka qenë e njohur si përendeshat e lopëve. Fshatarët e padijshëm, kështu prej bestytnisë, filluan ta përhapin rrëfimin se si ata që nga lopët marrin li të tilla , bëhen “të rezistueshëm” ndaj perëndeshave të lopëve – sëmundje që te njerëzit, atë kohë, bëri kërdi në kushtet johigjienike të jetës. Këtë rrëfim filloi “ta hulumtonte” një pseudomjek fshatar, Eduard Xhener (1749 – 1823), dhe i lindi ideja që prej gjakut të një lope të tillë të sëmurë, ta marrë limfën dhe ta injektojë në një plagë të vogël të infektuar në dorën e një fëmije, ose të njeriut të rritur. Këtë e quajti vaksinë – barin parandalues për perëndeshat e mëdha. Vaca është fjalë latine për lopën, dhe kështu u shpik termi latin vaksinimi. Vrragët nga vaksinimi i tillë (detyrimisht tri), i bartin edhe sot në dorë, të gjithë ata që sipas forcës së ligjit janë vaksinuar deri më vitet gjashtëdhjetë të shekullit 20.
Nëse keni parasysh se në secilin mjedis organik ushqyes, sipas natyrës, shumë shpejt formohet një bakterie, e bartur me limfën e lopës së infektuar, dhe ashtu futet në gjakun e marrësit të vaksinës dhe aty shpejt shumëzohet.
VIRULENCA E VAKSINËS
Në fillim të shekullit 20, doktor M. J. Rosenau ka qenë një nga autoritetet më të larta amerikane për viruset, në punimin e tij, Mjekësia parandaluese dhe higjiena, të 1914, ka shkruar: “…vaksina gjithmonë përmban bakterie. Nuk ekziston asgjë si virus aseptik… Stafilokokët, streptokokët, anëtarët e grupeve bakteresh septike hemoragjike, dhe disa mostra të tetanozit të ngadalshëm e të bacilëve të gaztë (anaerobë), të gjetur në vaksina.”.
Është interesant të kujtohet se kritikët e vaksinimit, sot, si përmbajtje më të rrezikshme përmendin kryesisht adjuventet, e që janë shtojcat e ndryshme toksike, që shërbejnë si konservues të formave të proteinave të gjalla (nëse përgjithësisht ka në vaksinat e sotme që prodhohen në dhjeta miliona). Prodhuesit e vaksinave thonë se po e përforcojnë efektin e vaksinave(!), do të thotë të proteinave patogjene.
Injektimi i bakterieve patogjene, ose vetëm i pjesëve të saj (e që ndoshta është funksioni i vaksinës), do të thotë injektim i formave të jetës së proteinave, e të cilat pranohen lehtë me të ardhur në kontakt me gjakun, e që do të thotë me bazën ushqyese, dhe vendosen suksesshëm, e vazhdojnë të jetojnë aty. Sa janë bakteriet të zonjat dhe të afta për jetë, veç kemi shkruar. Pra, të injektosh toksinën në sasi të vogël në organizëm, mund të jashtësojë menjëherë efekt, por edhe shumë vite më vonë, dhe kjo shpesh drejtpërdrejt në ndonjë formë të proteinës, por injektimi i bakterieve apo të sporeve fungale, të cilat mund të shumëzohen shpejt, dhe që nuk i takojnë kolonisë thmelore të bakterieve, ose simbiozës së bakterieve që përbëjnë organizmin e njeriut, mund të provokojnë reagim të fortë të sistemit imun dhe infektime të rënda. Atëherë, a nuk është e logjikshme të konstatohet se në vaksinat e sotme edhe nuk ka forma të tilla patogjene të proteinave? Nëse në ndonjë shishkëz diçka e tillë edhe gjendet, reagimi i sistemit imun duhet të jetë i bujshëm, apo jo? Nëse këto forma të proteinave janë “të dobësuara”, ose “të vdekura”, atëherë organizmi nuk ka kurrfarë reagimi, pra vaksinimi është i pakuptimtë. Atëherë, pyes si një laik: përmbajtjet e të gjitha shishkave a janë të njëjta?
Në tekstin “Papastërtia në virusin e vaksinës”, në buletinin mjekësor të 1903, dr. Rosenau ka shkruar: “Vaksinia është sëmundje specifike, shkaktari i së cilës nuk është përcaktuar saktë. Pra, ne punojmë në errësirë të plotë. Ne mjekët jemi të detyruar t’i vaksinojmë pacientët tanë me virus (do të thotë me formë të proteinës), që përmban mikroorganizma të ndryshëm nga ata që janë shkaktarë të vaksinisë. (Vaccinia është emër për perëndeshat e lopëve , e viruset, atëherë, dukshëm konsiderohen mikroorganizma. Kujtojmë se fjala “virus”, në mesjetë, është shfrytëzuar në mjekësi për të shënuar ndonjë helm.).
Shumë vdekje prej vaksinave, çdo vit janë regjistruar, dhe ato vdekje klasifikohen me nëntitullin Pyemia-Septicemia dhe ajo mban numrin 20 në listën ndërkombëtare të shkaktarëve të vdekjes, dhe nën këtë titull të përgjithësuar është bërë ndarja në Pyemia nr. 20A, Septikemia nr. 20B dhe Vaccinia nr. 20C. Nën këtë shkronjë, në nëntitull shihet se më shumë vdekje te fëmijët janë shënuar prej vaksinimit, sesa prej vetë perëndeshave të mëdha”, ka shkruar dr. Rosenau.
Ndër shkaktarë të vdekjeve, në analizën që e ka botuar U. S. Census Bureau, më 1913, nën numrin 20, vaksinia është klasifikuar si formë e infektimit purulent (qelbësor) dhe septikemisë.”.
“Dhe ky është infektim septikemik, ose qelbëzor, e pastër dhe e thjeshtë për diagnozë. Por ai nuk është i rrezikshëm vetëm për këtë, porse mban në vete edhe tetanoz dhe sëmundje të tjera, dhe në të cilat gjendet kultura themelore për zhvillimin e vet vdekjeprurës, kur të shfaqet si infeksion i dyfishtë, ose e përzier.”, ka shkruar dr. Rosenau para 90 vitesh.
"Ndonjëherë plagë të tilla qelbëzore, prej vaksinimit tubohen dhe përhapen nëpër tërë trupin, sikurse te rastet e rënda të perëndeshave të mëdha.”
Shikoni çfarë janë efektet e futjes së limfës së gjakut të helmuar me vaksinim. Në fotografinë në të djathtë është fytyra e infermieres, që e ka gërrithur fëmija i vaksinuar. Ky është shembull i qartë i virulencës së vaksinave. Fëmija dy muajsh, në mes, ka vdekur 36 ditë pas vaksinimit.
POHIME “PROFESIONALE” PLOTËSISHT KUNDËRTHËNËSE PËR VAKSINIMIN
Në Peticion, Çez M. Higins ka deklaruar se pohimi “profesional” i Xhenerit, se me vaksinim “përjetësisht parandalohet shfaqja e perëndeshave të mëdha”, është rrëzuar qysh më 1901, dhe kjo, pikërisht me pohimet “profesionale” të mjekëve që kanë qenë mbrotjës të vaksinimit. Kështu, dr. Robert Olsen i Shërbimit Amerikan për Mbrojtje Shëndetësore të Banorëve (U. S. Public Health Service), ka botuar në një buletin mjekësor se “mbrojtja me vaksinë kundër perëndeshave të mëdha zgjat vetëm 6 deri në 12 muaj”, dhe konstaton se është “ i domosdoshëm rivaksnimi”, dhe ky çdo vit (!) Ai, bile, vërtetoi se rivaksinimi “duhet të kryhet gjithnjë derisa perëndeshat shfaqen” (e qartësisht janë shfaqur dhe kanë vrarë edhe para vaksinimit).
Bile, dr. Olsen, ka konkluduar “profesionalisht” se asgjë pos vaksinimit nuk mund t’i parandalojë perëndeshat e mëdha (dhe ky është qëndrim që mund të dëgjohet edhe sot), dhe ky është pohim plotësisht i kundërt me pohimin e shpikësit të vaksinës, Eduard Xhener, i cili “profesionalisht” ka vlerësuar se me vaksinim arrihet imuniteti i përjetshëm kundër perëndeshave të mëdha.
E perëndeshat e mëdha qartësisht bënë kërdi, dhe këtë e ka dëshmuar edhe statistika e sëmundjeve dhe e vdekshmërisë, e cila i është bashkangjitur Peticionit. Prej kësaj statistike, Higins i ka vënë në dukje presidentit të SHBA-ve, se në ndonjë mjedis, më shumë njerëz kanë vdekur prej vaksinës kundër perëndeshave, sesa nga vetë sëmundja, dhe se epidemitë kanë qenë më të ashpra në mjedise ku ka qenë më i theksuar vaksinimi dhe rivaksinimi.
PSE SË PARI VAKSINOHEN MË TË REZISTUESHMIT?
Edhe një nga absurdet, të cilit i kushtohet vëmendja në Peticion, është ai që në vaksinim, d.m.th., “ngritjen e imunitetit”, së pari përfshihen ata që sipas natyrës, janë më të rezistueshmit, e këta janë fëmijët nga 6 deri 19 vjet, e që kanë imunitet dhe vitalitet 12 herë më të fortë se ata nën 6 vjeç, si dhe gjashtë herë janë më të rezustueshëm se të rriturit. Po ashtu, tek ata vdekshmëria prej sëmundjeve ngjitëse është me e vogla dhe përbën gjithsej 5 përqind.
Para atyre më tepër u frekuentuan për vaksinim njerëzit me shëndet më të mirë, dhe në vitet me të mira, e ata janë ushtarët.
Përse mu atyre u injektohen helme në gjak, ka pyetur Higins në Peticion.
Pasojë e një politike të këtillë shëndetësore është se më 1918, në 1000 ushtarë, 6.4 përqind e tyre vdiqën prej ndonjë sëmundjeje. Te civilët, kjo ishte 4.7 përqind. Nëse llogaritet se këto janë te civilët dhe njerëz pleq, e te ushtarët e rinj në fuqinë e plotë, ky raport është i palogjikshëm. Prandaj, është dyshuar se kjo mund të jetë pasojë e vaksinimit të shumëfishtë të ushtarëve.
Numri më i lartë i rasteve të vdekjeve te ushtarët e vaksinuar ka qenë prej tetanozit.
Prandaj, në Peticion u kërkua që në bazë të të dhënave të shumta të paraqitura, të urdhërohet hetimi dhe të vërtetohet se a janë vaksinat shkak i sëmundjeve të shumta.
Në atë kohë, pikërisht në fillim të shekullit 20, kur edhe filloi zbatimi i vaksinimit të detyruar, u shënua edhe numri më i lartë i epidemisë së perëndeshave të mëdha, tetanozit, sikurse edhe i sëmundja e jargavitjes[1] dhe shapit te kafshët dhe te njerëzit.
Me Peticionin u kërkua jo vetëm heqja e vaksinimit të detyruar në ushtri, por edhe lirimi nga dënimet e rënda për të gjithë ata që kanë refuzuar që të vaksinohen.
Në Japoni, e cila, krahas Gjermanisë, ka pasur më shumë vaksinim, ligjet e së cilës janë kopjuar prej atyre gjermane, e të cilët kanë qenë edhe më të rreptit, kanë shpërthyer epidemi më të ashpra. Tek ata ka qenë i detyruar rivaksinimi, dhe kjo më së shpeshti kundër perëndeshave të mëdha. Kështu, vaksinat u bënë me kombinimin e limfave të sëmura të kafshëve dhe të njerëzve, dhe ky kombinim është injektuar në gjak.
Të përmendim se gjermanët dhe japonezët, përndryshe kanë qenë heretikët dhe rebelët më të mëdhenj ndaj mësimeve të Kishës katolike. (Për Rusinë cariste u shpik Revolucioni i kuq[2] dhe NKVD[3], i cili ka vrarë 20 milionë rusë.). Është pak e njohur se në Japoni filloi të zhvillohet kisha e krishterë ortodokse. Lufta e Dytë Botërore, edhe njërit, edhe vendit të tjetër u dërgoi bombat më shkatërruese. Gjermanët (civilët) kanë marrë napalm bombash, dhe ato nëpër qytetet ku kishte lulëzuar kisha reformatore (Hamburg dhe Drezden), e Japonia mori dy bomba atomike. Ndoshta mund të pyesni se kush ua ka futur vaksinat? Ty dyja vendet sot janë të denacifikuara (gjermanët edhe sot si popull në mënyrë perfide e përçmojnë dhe e përbuzin, e shumica e tyre, nuk janë aspak të vetëdijshëm), edhe sot praktikisht janë nën administrim të oligarkive globale tregtare, që e kanë origjinën prej tregtarëve venedikas, prej fajdexhinjve të tyre lombardë, dhe prej barinjve spanjollë të derrave (maranozëve). “Kurora” mbretërore sot gjendet në Londrën katolike. (Po, po, e keni lexuar mirë.). Shoqëria e njëjtë administron edhe resurset e pasura në Rusi nëpërmjet agjentëve të saj në FSB[4], të quajtur në mënyrë
popullore oligarkët rusë. Por, tërë kjo bie në domenin e hisorisë së fshehtë dhe e manipulimeve politike, prandaj këtu nuk do të merremi me të.
Ky kombinim në vaksina është më vdekjeprurëse sesa sëmundja e natyrshme, e cila zë fill për shkak papastërtisë, dhe kryesisht transmetohet me tartabiçë. Kështu në Japoni ka shpërthyer, deri atëherë, epidemia me e ashpër e perëndeshave të mëdha, dhe kjo: më 1898, kur u sëmurën 27 përqind, më 1905, 31 përqind të sëmurë, dhe më 1908, kur u sëmurën 32 përqind. Është e qartë se përqindja e të sëmurëve, në secilën epidemi ka qenë me lartë me gjithë vaksinimin dhe rivaksinimin, ose pikërisht për shkak të tyre.
Dhe ato, deri atëherë kanë qenë epidemitë më të mëdha në botë të perëndeshave të mëdha.