Të rinj që duan Beckett -in
Një bisedë për “Fundin e Lojës” të Samuel Beckett -it me protagonistin Florand Veizi. Roli i parë i vërtetë përpara publikut</p>
Shfaqja e fundjavës për Festivalin e të Rinjve në skenën e vogël të Teatrit Kombëtar ishte “Fundi i lojës” 1957-tës të Samuel Beckett-it. Është hera e parë që shfaqet kjo vepër dhe për këtë ditë kishte punuar për regjinë Elis Mataj. </p>
Një detyrë e vështirë është Beckett-i (Nobel për Letërsinë 1969) dhe teatri i tij i absurdit. Për regjisorin dhe aktorët detyra dhe vështirësia qëndron tek analiza dhe simbolika e personazheve, kurse për shikuesit tek përqendrimi në temën ekzistenciale. </p>
Protagonisti Ham (në rol Florand Veizi) është në dilemë dhe monologu i tij nis me urimin pa shpresë që i jep vetes: “Sikur t’i jap fund, druaj si gjithmonë t’i jap fund!” </p>
I ulur në një karrige me rrota, torsi i tij duket i veshur si një prift ortodoks, fytyrën e ka të mbuluar me shami të gjakosur. Hami është i verbër dhe e zvarrit me torturë fundin e pushtetit të tij mbi të tjerë. </p>
Këta të tjerë janë njerëz të gjakut apo të rastit, janë prindërit, pleqtë e verbër Nag dhe Nel që jetojnë në dy kazanë plehrash dhe shërbyesi i çalë e i bindur Klov. Rolet e prindërve regjisori i ri ua ka besuar aktorit të Teatrit të Gjakovës Sulejman Lokaj dhe aktores së re Xhulieta Veizi, ndërsa Klovi luhet nga Edmond Hafizademi, po i Teatrit të Gjakovës. </p>
Pas natës së dytë biseduam me aktorin kryesor Florand Veizi. Luan për herë të parë në një skenë të Teatrit Kombëtar. Është diplomuar më 2008 në Akademinë e Arteve dhe gjatë kësaj kohë ka interpretuar tek “Leksionet” Joneskos dhe në dy vepra të Gorkit, “Fundërrinat” dhe “Mikroborgjezët” në vitin e tretë dhe të katërt të studimeve.</p>
Florand pate rol të vështirë sonte?</p>
Të them të drejtën jam ndierë jo shumë komod. Mendoj se po të kishte qenë një vepër realiste, “motorët” do të funksiononin me shpejt dhe më normalisht. Do të isha më i mbushur, më i motivuar dhe i gatshëm për të reaguar në skenë. </p>
Ku ke interpretuar më përpara?</p>
Kam një vit e gjysmë që kam mbaruar shkollën dhe në Teatrin Kombëtar vij për herë të parë. Kurse në Akademi jam angazhuar në shfaqjet “Mikroborgjezët” dhe “Fundërrinat” e Gorkit, një punë e pedagogut tonë Birçe Hasko, dhe tek “Leksionet” Joneskos, me regji të Alma Hotit. </p>
Për sa kohë punuat për këtë personazh? </p>
Dy muaj. Gjatë kësaj kohe i është bërë një analizë e gjatë veprës. Analizimi i veprës u bë në bashkëpunim, ishte pak e vështirë, pasi ishim shumë mendje. </p>
Po të ishte analizuar nga vetë regjisori, ne aktorët do ta kishim rrugën të shtruar dhe ai thjesht do të na bindte ne për këtë analizë që na kishte shtruar. Kemi marrë pjesë të gjithë. Kemi zbërthyer qëllimet e pjesës, mesazhin, temën nga fillimi deri në fund. </p>
Kemi punuar saktë besoj unë. Pastaj, si kanë ardhur personazhet dhe sa realë janë, këtë e vlerëson publiku. Qëllimi ishte të sillnim personazhe realë, jetësorë, t’i iknim këtij misticizmit që shpeshherë nga aktorët dhe regjisorët është bërë justifikim për mangësitë në një punë ose për paaftësinë e aktorit dhe regjisorit për ta realizuar personazhin. </p>
Ne kemi punuar me metodën e vetme që punojnë aktorët në botë, sipas meje: Stanislavski dhe Lee Strasberg -u, i cili nuk ka bërë gjë tjetër veçse ka vënë ca pika e presje tek metoda e Stanislavkit. </p>
Si e kërkonte regjisori Hamin? A përputhej me atë që ti mendoje për këtë rol? </p>
Unë kam këmbëngulur për një qenie njerëzore, që ka të drejtë të jetojë, siç ka çdo njeri, edhe pse i paralizuar.</p>
Kam këmbëngulur tek një personazh i ndjeshëm, me këmbë në tokë. Pushteti nuk bërtet dhe potencën e Hamit nuk ka nevojë ta zbulojë aktori.
Ai vetëm urdhëron. Kam tentuar të sjell jetën me atë personazh të absurdit, ta sjell në tokë ashtu si e ndieja. </p>
Ku qëndron vështirësia e Beckett-it? </p>
Në veprat realiste teksti është pretekst i nënteksti dhe sidomos tek Becktett- i, dua ta theksoj këtë, pasi autorët e absurdit nuk janë njësoj në mënyrën sesi shkruajnë. Aktori nuk mëson një tekst përmendësh dhe kaq. Ai hyn në skenë dhe nuk di çfarë do të bëjë, merr dhe jep nga partneri dhe rrjedh vetë pjesa. Për mendimin tim, Beckett -i, me këtë pjesë të ndrydh paksa. </p>
Nëse tek një vepër realiste, veprimi skenik e tërheq aktorin deri në fund, marrëdhëniet janë jetësore nuk ndodh kështu tek teatri i absurdes. Në pjesën “Fundi i Lojës”, ka shumë simbole dhe ato janë simbole që flasin, por aktorin e pengojnë. Pra, vështirësitë qëndrojnë në analizën e veprës. Personalisht nuk më pëlqen të futem qorrazi në një shfaqje. Unë dua t’i hyj vetë analizës që të kuptoj personazhin tim. </p>
Cilat janë ato simbole?</p>
Nëse kujtojmë tekstin, është një pjesë që tregon se Klovi gjen një plesht në trupin e tij. Me këtë autori do të thotë që jeta po gjallon pikërisht tek fija e vetme e shpresës që ka mbetur në këtë kujtim dhe devijohet totalisht biseda që ishte duke u zhvilluar deri në atë moment. Një tjetër simbol i autorit është koha, “Sa është ora? Zero”. Janë gjëra aq të përditshme, aq rutinë, nuk ndodh asgjë, nuk ka kohë. </p>
Si në jetë, po të mos kishte kronologji ngjarjesh nuk do të kishte kohë. Koha fillon me ikjen e shërbyesit nga shtëpia. Një tjetër simbol janë dritaret, sytë e mi. Hami e ka mësuar Klovin të sillet, si të flasë, si të veprojë dhe njëkohësisht të shohë me sytë e tij. </p>
Në shkollë kemi studiuar metodikën e Stanislavskit, një logjikë e hekurt që të fuste vetë “motorët” në punë. Nëse kjo pjesë ka pasur sukses dhe mua m’u duk se sonte shkoi mirë, ka qenë vetëm për një arsye, se në mënyrën e punës, bashkë me regjisorin kemi futur pak me dhunë metodikën e Stanislavskit. </p>
I kemi zbërthyer dhe i kemi motivuar të gjitha gjërat. Edhe pse ndoshta po ta punonte një tjetër, mund ta linte të vagullt pjesën. Por, kjo nuk do ta motivonte aktorin për të punuar aq shumë në skenë. </p>
Meqë ke luajtur edhe vepër e një tjetër autori të Teatrit të Absurdit si Jonesko, mund të bësh një krahasim? </p>
“Leksionet” e Joneskos më kanë bërë të ndihem më mirë. Punoje me ritmin që duhet të ketë një personazh skenik. Mbase kam dhënë më pak atje, por kjo është çështje tjetër.(Shekulli)</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26228. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26228
Një bisedë për “Fundin e Lojës” të Samuel Beckett -it me protagonistin Florand Veizi. Roli i parë i vërtetë përpara publikut</p>
Shfaqja e fundjavës për Festivalin e të Rinjve në skenën e vogël të Teatrit Kombëtar ishte “Fundi i lojës” 1957-tës të Samuel Beckett-it. Është hera e parë që shfaqet kjo vepër dhe për këtë ditë kishte punuar për regjinë Elis Mataj. </p>
Një detyrë e vështirë është Beckett-i (Nobel për Letërsinë 1969) dhe teatri i tij i absurdit. Për regjisorin dhe aktorët detyra dhe vështirësia qëndron tek analiza dhe simbolika e personazheve, kurse për shikuesit tek përqendrimi në temën ekzistenciale. </p>
Protagonisti Ham (në rol Florand Veizi) është në dilemë dhe monologu i tij nis me urimin pa shpresë që i jep vetes: “Sikur t’i jap fund, druaj si gjithmonë t’i jap fund!” </p>
I ulur në një karrige me rrota, torsi i tij duket i veshur si një prift ortodoks, fytyrën e ka të mbuluar me shami të gjakosur. Hami është i verbër dhe e zvarrit me torturë fundin e pushtetit të tij mbi të tjerë. </p>
Këta të tjerë janë njerëz të gjakut apo të rastit, janë prindërit, pleqtë e verbër Nag dhe Nel që jetojnë në dy kazanë plehrash dhe shërbyesi i çalë e i bindur Klov. Rolet e prindërve regjisori i ri ua ka besuar aktorit të Teatrit të Gjakovës Sulejman Lokaj dhe aktores së re Xhulieta Veizi, ndërsa Klovi luhet nga Edmond Hafizademi, po i Teatrit të Gjakovës. </p>
Pas natës së dytë biseduam me aktorin kryesor Florand Veizi. Luan për herë të parë në një skenë të Teatrit Kombëtar. Është diplomuar më 2008 në Akademinë e Arteve dhe gjatë kësaj kohë ka interpretuar tek “Leksionet” Joneskos dhe në dy vepra të Gorkit, “Fundërrinat” dhe “Mikroborgjezët” në vitin e tretë dhe të katërt të studimeve.</p>
Florand pate rol të vështirë sonte?</p>
Të them të drejtën jam ndierë jo shumë komod. Mendoj se po të kishte qenë një vepër realiste, “motorët” do të funksiononin me shpejt dhe më normalisht. Do të isha më i mbushur, më i motivuar dhe i gatshëm për të reaguar në skenë. </p>
Ku ke interpretuar më përpara?</p>
Kam një vit e gjysmë që kam mbaruar shkollën dhe në Teatrin Kombëtar vij për herë të parë. Kurse në Akademi jam angazhuar në shfaqjet “Mikroborgjezët” dhe “Fundërrinat” e Gorkit, një punë e pedagogut tonë Birçe Hasko, dhe tek “Leksionet” Joneskos, me regji të Alma Hotit. </p>
Për sa kohë punuat për këtë personazh? </p>
Dy muaj. Gjatë kësaj kohe i është bërë një analizë e gjatë veprës. Analizimi i veprës u bë në bashkëpunim, ishte pak e vështirë, pasi ishim shumë mendje. </p>
Po të ishte analizuar nga vetë regjisori, ne aktorët do ta kishim rrugën të shtruar dhe ai thjesht do të na bindte ne për këtë analizë që na kishte shtruar. Kemi marrë pjesë të gjithë. Kemi zbërthyer qëllimet e pjesës, mesazhin, temën nga fillimi deri në fund. </p>
Kemi punuar saktë besoj unë. Pastaj, si kanë ardhur personazhet dhe sa realë janë, këtë e vlerëson publiku. Qëllimi ishte të sillnim personazhe realë, jetësorë, t’i iknim këtij misticizmit që shpeshherë nga aktorët dhe regjisorët është bërë justifikim për mangësitë në një punë ose për paaftësinë e aktorit dhe regjisorit për ta realizuar personazhin. </p>
Ne kemi punuar me metodën e vetme që punojnë aktorët në botë, sipas meje: Stanislavski dhe Lee Strasberg -u, i cili nuk ka bërë gjë tjetër veçse ka vënë ca pika e presje tek metoda e Stanislavkit. </p>
Si e kërkonte regjisori Hamin? A përputhej me atë që ti mendoje për këtë rol? </p>
Unë kam këmbëngulur për një qenie njerëzore, që ka të drejtë të jetojë, siç ka çdo njeri, edhe pse i paralizuar.</p>
Kam këmbëngulur tek një personazh i ndjeshëm, me këmbë në tokë. Pushteti nuk bërtet dhe potencën e Hamit nuk ka nevojë ta zbulojë aktori.
Ai vetëm urdhëron. Kam tentuar të sjell jetën me atë personazh të absurdit, ta sjell në tokë ashtu si e ndieja. </p>
Ku qëndron vështirësia e Beckett-it? </p>
Në veprat realiste teksti është pretekst i nënteksti dhe sidomos tek Becktett- i, dua ta theksoj këtë, pasi autorët e absurdit nuk janë njësoj në mënyrën sesi shkruajnë. Aktori nuk mëson një tekst përmendësh dhe kaq. Ai hyn në skenë dhe nuk di çfarë do të bëjë, merr dhe jep nga partneri dhe rrjedh vetë pjesa. Për mendimin tim, Beckett -i, me këtë pjesë të ndrydh paksa. </p>
Nëse tek një vepër realiste, veprimi skenik e tërheq aktorin deri në fund, marrëdhëniet janë jetësore nuk ndodh kështu tek teatri i absurdes. Në pjesën “Fundi i Lojës”, ka shumë simbole dhe ato janë simbole që flasin, por aktorin e pengojnë. Pra, vështirësitë qëndrojnë në analizën e veprës. Personalisht nuk më pëlqen të futem qorrazi në një shfaqje. Unë dua t’i hyj vetë analizës që të kuptoj personazhin tim. </p>
Cilat janë ato simbole?</p>
Nëse kujtojmë tekstin, është një pjesë që tregon se Klovi gjen një plesht në trupin e tij. Me këtë autori do të thotë që jeta po gjallon pikërisht tek fija e vetme e shpresës që ka mbetur në këtë kujtim dhe devijohet totalisht biseda që ishte duke u zhvilluar deri në atë moment. Një tjetër simbol i autorit është koha, “Sa është ora? Zero”. Janë gjëra aq të përditshme, aq rutinë, nuk ndodh asgjë, nuk ka kohë. </p>
Si në jetë, po të mos kishte kronologji ngjarjesh nuk do të kishte kohë. Koha fillon me ikjen e shërbyesit nga shtëpia. Një tjetër simbol janë dritaret, sytë e mi. Hami e ka mësuar Klovin të sillet, si të flasë, si të veprojë dhe njëkohësisht të shohë me sytë e tij. </p>
Në shkollë kemi studiuar metodikën e Stanislavskit, një logjikë e hekurt që të fuste vetë “motorët” në punë. Nëse kjo pjesë ka pasur sukses dhe mua m’u duk se sonte shkoi mirë, ka qenë vetëm për një arsye, se në mënyrën e punës, bashkë me regjisorin kemi futur pak me dhunë metodikën e Stanislavskit. </p>
I kemi zbërthyer dhe i kemi motivuar të gjitha gjërat. Edhe pse ndoshta po ta punonte një tjetër, mund ta linte të vagullt pjesën. Por, kjo nuk do ta motivonte aktorin për të punuar aq shumë në skenë. </p>
Meqë ke luajtur edhe vepër e një tjetër autori të Teatrit të Absurdit si Jonesko, mund të bësh një krahasim? </p>
“Leksionet” e Joneskos më kanë bërë të ndihem më mirë. Punoje me ritmin që duhet të ketë një personazh skenik. Mbase kam dhënë më pak atje, por kjo është çështje tjetër.(Shekulli)</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26228. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26228