Re: Si shpjegohet qe shqiptaret ne Shqiperi ngrene Flamurin Grek?
Marre pa leje nga "Shekulli"
Berisha, prishësi i vetëm i zgjedhjeve
MUSTAFA NANO
Do të ishte e udhës që sot të analizohej me kujdes situata “e re” paszgjedhore, ku të bie në sy së pari maturia politike e votuesve shqiptarë, të cilët, njësoj me popujt e tjerë europianë, janë në gjendje të shprehin lirisht e qetësisht vullnetin e tyre politik, së dyti masa e madhe e abstenuesve, së treti depërtimi i butë dhe interesant i Partisë Demokratike dhe i Partisë Socialiste respektivisht në jug e në veri të vendit. Ka edhe dukuri të tjera, të cilat ia vlen t’i analizosh në planin politik, sociologjik, kombëtar, etj, etj, por në mënyrën më absurde e më të pamendueshme, prej dy ditësh shqiptarët po gjenden nën breshërinë e bataresë “Berisha”. Eshtë po kaq absurd e i pamendueshëm edhe fakti, që këto dy ditë askush ndër ata që kanë privilegjin a fatin për të pushtuar ekranet e televizorëve e faqet e gazetave, nuk thonë asgjë lidhur me politikanin Berisha, i cili bëri çmos të eklipsonte nga njëra anë punën e strukturave e të institucioneve të ngarkuara për të kontrolluar ligjërisht procesin e nga ana tjetër çdo tentativë për të shqyrtuar atë që ndodhi. Askush nuk e thotë se, përtej të gjitha problemeve që u vunë re me listat e zgjedhjeve e me kutitë mikroskopike të votimit, i vetmi faktor që tentoi të prishte esencialisht zgjedhjet ishte dhe është Sali Berisha. Ai i prishi zgjedhjet qysh të dielën paradite, ndërsa filloi të dilte përpara gazetarëve për të bërë denoncimet e pritshme. Foli për manipulime me listat, për trupa komando në Dibër, për njerëz të armatosur në Tepelenë, për “faqeziun” Celibashi, për padrinon Fatos Nano, për klanin e Zemunit, për Edvinin e korruptuar, etj, etj. Ai zuri të dilte në çdo një orë përpara gazetarëve, ku nuk bënte gjë tjetër veçse akuzonte, akuzonte, akuzonte. Pas tij doli të fliste Ngjela e të tjerë si ai, e pas tyre u përgjigjën socialistët. Dita e dielë u shndërrua në ditën më të nxehtë të fushatës elektorale. Kjo është një çmenduri shqiptare.
Kjo ngjarje shënoi zhvillimin më antiligjor të procesit, gjë që në fakt përbën të vetmen ngjarje për t’u denoncuar me forcë. Presidenti Moisiu, i cili kish demonstruar prej dy a tre muajsh merakun e tij për mbarëvajtjen e zgjedhjeve administrative, nuk u bë i gjallë përballë këtij atentati që po i bëhej procesit ditën me diell. Nuk ka njeri në botë që të mos e kuptojë e të mos e dijë se protagonizmi i politikanëve ditën e zgjedhjeve është i ndaluar qoftë ligjërisht, qoftë logjikisht. Politikanët flasin e bërtasin deri njëzet e katër orë para votimit, pasi më pas, për më shumë se dhjetë orë, dalin në skenë dalin votuesit, të cilët janë të vetmit protagonistë. Këtyre të fundit nuk guxon askush t’ua rrëmbejë skenën gjatë këtyre orëve, ndryshe gjithçka nuk ka kuptim.
Që Berisha do ta bënte këtë gjë, kjo dihej. Kështu është sjellë gjithë kohën, edhe kur ka qenë President, edhe kur ka qenë në opozitë. Çfarë të lë me gojë hapur në këtë mes ka të bëjë me faktin, që zërat denoncues ndaj kësaj dukurie nuk ndihen. Pse? Vallë nuk e dinë që ditën e votimeve nuk bëhet fushatë? Bën vaki që ndokush nuk e di vërtet, por pjesa më e madhe e njerëzve publikë e të dijshëm nuk flasin për arsye të tjera, mes të cilave bie në sy edhe interesi për përfitime të lloj-llojshme nga një fitore e mundshme e opozitës, edhe frika e terrori që mbjell portreti i murrëtyer i Berishës në raste të tilla. Pesë orë me radhë folën dy kolegë të mij në “TV Klan” (Fatos Lubonja e Armand Shkullaku), dhe ndërsa nuk lanë çikërrimë elektorale pa marrë në shqyrtim, çuditërisht nuk dëshmuan se u kish bërë përshtypje dhunimi flagrant i kësaj feste politike (e tillë është dita e zgjedhjeve), aq sa të dukej se këtë strategji ia kishin sugjeruar ata Berishës. Lidhur me këtë të fundit, po këta kolegë të mij nuk u bënë të gjallë, kur Berisha doli në mesnatë dhe, pasi deklaroi “fitoren “ e PD-së, u shpreh se nuk do të njihte zgjedhjet në Tiranë. Çdo njeriu në këtë moment do t’i dilte vetvetiu një pyetje e pafajshme: Po pse në Korçë e në Elbasan duhen njohur zgjedhjet, e në Tiranë jo?
Ka edhe një pyetje tjetër po kaq të vetvetishme: Pse Berisha flet për çdo gjë, e nuk flet për atë që po ndodh në Himarë? Pse e bëri ai Himarën, ndërkohë që dhjetë vite me radhë na ka çarë kokën me retorikë antigreke e ndërkohë që e njihte situatën delikate atje (pamjet e transmetuara dje nga “Top Channel”-i e jepnin qartë çdo gjë)? Kjo është një pyetje e madhe, e cila e do një përgjigje. Përgjigja ime është shumë e thjeshtë: Sali Berisha është i gatshëm të bëjë e të pranojë çdo gjë, mjaft që të vijë në pushtet. Eshtë pikërisht ky raport seksual me pushtetin, i cili e shtrëngon që herë të shfaqet si një nacionalist i papërmbajtshëm, herë si një antishqiptar me patentë, herë të dalë si një antiamerikan i sprovuar, e herë si një dashnor i madh i superfuqisë, herë të shfaqet si dhunues par excellence i votës së lirë e herë të shfaqet si i përgjëruar ndaj saj.
Gati katër vjet më parë e kam deklaruar se, përsa kohë Sali Berisha do të jetë i zëshëm në politikën e Shqipërisë, nuk do të gjejë paqe as politika, as Shqipëria. Jam i lumtur teksa kam rast të verifikoj saktësinë e asaj që kam thënë, por jam i trishtuar teksa shoh se Berisha vazhdon të jetë në politikë. Jam më i trishtuar akoma, kur vërej se ai ka forcën të qëndrojë në politikë edhe si një humbës i stërvitur. Ai, ashtu si pas çdo humbjeje, vijon të përsërisë se ka fituar. Dhe në fakt, ai personalisht është i fituar. Ai do të jetë kryetar i Partisë Demokratike për aq kohë sa dëshiron të jetë i tillë. Gjithmonë do të gjenden mbështetës të tij, të cilët, me dashje apo pa dashje, do të përkujdesen që kjo minë të shëtisë pa afat në politikën shqiptare.
P.S. Ndërsa po shkruaja rreshtat e fundit të këtij shkrimi, më erdhi lajmi se Hysen Domi në Elbasan kish përshëndetur fitoren e kundërshtarit në Elbasan dhe kish deklaruar se zgjedhjet ishin më se normale. Nëse shqiptarët do të ishin si Berisha, Domi do të na ngjante me një marsian. Por për fat, Shqipëria ka boll njerëz si Hysen Domi, që dinë të marrin pjesë në një garë politike dhe dinë të humbasin. Ky është një lajm i gëzueshëm.