SI DO TE ISHTE JETA PA ILUZIONE?
SI DO TE ISHTE JETA PA ILUZIONE?
Eshte nje pyetje e thjeshte, por vetem ne dukje. Ndoshta ketu zbulojme edhe nje paradoks, pra, qe ne jete jane te domosdoshme edhe iluzionet. Mundet edhe jo. Secili eshte i lire te jape mendimin e tij.
- Nuk flas i nisur thjesht nga pozita mashkulli, flas nga nje pozite me e pergjitheshme, si qenie njerezore, sepse mendoj qe ne ketu kemi te bejme me nje gabimet e rralla qe prek te dy sekset.
- Kerkojme me çdo kusht nje partner ideal, ose nje mik apo mikeshe, nje shok apo shoqe, ideale dhe krijojme arketipe qe brenda mendjes sone shfaqen si nje persosmeri elementesh fizike, materiale, kulturore, e morale. Biles e thene ne menyre figurative, bredhim me qiririn e Diogjenit ne dore dhe vihemi ne kerkim te ideales. Dhe kur na duket se e gjejme shikojme se kemi rreshqitur brenda hapesires se nje gabimi qe del i paevitueshem, ose qe nuk e kishim marre ne konsiderate: - zbulojme qe partneri, shoku, apo shoqja jone nuk jane ata qe ne kishim imagjinuar. Pra e thene me drejt zbulojme qe kemi perballe nje qenie reale. Shikojme se si shemben iluzionet tona.
- Kjo eshte krize e dyfishte, personale dhe nderpersonale. Moment kur ne gjendemi brenda nje tuneli dhe ketu pikerisht na sherben qiriri i Diogjenit, jo per te thyer erresiren, por per te evituar qe te tjeret te perplasen me ne. Por karakteri i dyfishte i krizes duket mesemiri kur ne nuk dorezohemi dhe fillojme luften per te rifituar ate qe jemi duke humbur, kur mundohemi te ruajme ato marrdhenie qe vihen ne krize, me partnerin, me shoqen, shokun, mikun, i kundervihemi me kokefortesi sepse besojme qe tjetri do te ndryshoje...A do te ndryshoje? Me kete rast i rikthehem pyetjes edhe njehere: CDO TE NDODHTE ME JETEN TONE SIKUR TE MUNGOJNE ILUZIONET?
SI DO TE ISHTE JETA PA ILUZIONE?
Eshte nje pyetje e thjeshte, por vetem ne dukje. Ndoshta ketu zbulojme edhe nje paradoks, pra, qe ne jete jane te domosdoshme edhe iluzionet. Mundet edhe jo. Secili eshte i lire te jape mendimin e tij.
- Nuk flas i nisur thjesht nga pozita mashkulli, flas nga nje pozite me e pergjitheshme, si qenie njerezore, sepse mendoj qe ne ketu kemi te bejme me nje gabimet e rralla qe prek te dy sekset.
- Kerkojme me çdo kusht nje partner ideal, ose nje mik apo mikeshe, nje shok apo shoqe, ideale dhe krijojme arketipe qe brenda mendjes sone shfaqen si nje persosmeri elementesh fizike, materiale, kulturore, e morale. Biles e thene ne menyre figurative, bredhim me qiririn e Diogjenit ne dore dhe vihemi ne kerkim te ideales. Dhe kur na duket se e gjejme shikojme se kemi rreshqitur brenda hapesires se nje gabimi qe del i paevitueshem, ose qe nuk e kishim marre ne konsiderate: - zbulojme qe partneri, shoku, apo shoqja jone nuk jane ata qe ne kishim imagjinuar. Pra e thene me drejt zbulojme qe kemi perballe nje qenie reale. Shikojme se si shemben iluzionet tona.
- Kjo eshte krize e dyfishte, personale dhe nderpersonale. Moment kur ne gjendemi brenda nje tuneli dhe ketu pikerisht na sherben qiriri i Diogjenit, jo per te thyer erresiren, por per te evituar qe te tjeret te perplasen me ne. Por karakteri i dyfishte i krizes duket mesemiri kur ne nuk dorezohemi dhe fillojme luften per te rifituar ate qe jemi duke humbur, kur mundohemi te ruajme ato marrdhenie qe vihen ne krize, me partnerin, me shoqen, shokun, mikun, i kundervihemi me kokefortesi sepse besojme qe tjetri do te ndryshoje...A do te ndryshoje? Me kete rast i rikthehem pyetjes edhe njehere: CDO TE NDODHTE ME JETEN TONE SIKUR TE MUNGOJNE ILUZIONET?
