Re: shantazh presidentit!!!
Data: 14/09/2006, ora
Kthetrat e krimit, gjithmonë në oborrin e socialistëve
“Një çështje e keqe, bëhet edhe më e keqe, po të mbrohet” – Ovidi
Edhe kur socialistët pranuan se më 3 korrik u ndëshkuan për korrupsionin, këtë e bënë që të maskonin dinakërisht zullumet e tyre duke marrë poza prej demokratësh liberalë. Sikur deklarimi i tyre të kish qenë i sinqertë, nuk do të ishte pasuar nga mburrjet e tyre harbute për një qeverisje shembullore. Dihet se, nga dy vetë që mëkatojnë, më pak i ndreqshëm është ai që krekoset me “proçkën” që ka bërë. Edhe mëkatarët socialistë më faqezinj, po të kishin dashur, mund të ndaheshin me të kaluarën e tyre, sado e rëndë të ishte për ta “fatura”.Por ata nuk janë nga ai lloj brumi, që i shfaq vlerat e tij në çdo rrethanë. Ata nuk gjetën forca t’i drejtoheshin popullit si të penduar. Nuk flakën tej të keqen për të shpëtuar, së paku, partínë. Përkundrazi! Ata edhe sot tunden e shkunden duke thënë se janë mazhoranca e vërtetë. Ndoshta dhe ky qëndrim i tyre delirant solli ato pasoja, që po i vuan politika shqiptare. Dhe ishte e natyrshme që, me këto mend, socialistët nuk mund të ndërtonin, as një platformë të re, më bindëse, as një alternativë që të reflektonte rinovimin e tyre. E kundërta ndodhi! Ata treguan se nuk i vriste ndërgjegjja dhe se zullumet e tyre paskëshin qenë shumë më të rënda nga sa mund të përfytyroheshin. Ata vërtetuan se mëkatarët e tyre janë aq të lidhur me fitimet e padrejta, aq shumë i gëzohen pasurimit të paligjshëm, sa janë gati të durojnë çdo poshtërim,ose, siç thotë populli, “të hanë edhe turpin me bukë”. Ata nuk e pritën rrebeshin e ndëshkimit moral të shoqërísë me kokën ulur. Jo! Që në fillim të disfatës ata u hodhën kundër mazhorancës në një sulm arrogant, njëlloj si të ishin viktima, që kërkonin të vinin në vend dinjitetin e nëpërkëmbur.(!) Prandaj, ndonëse i humbën zgjedhjet në mënyrë plebishitare, s’u pajtuan me rezultatin dhe bllokuan procesin e nxjerrjes së rezultateve me ankimime të pafundme, banale, me të cilat vetëm sa vërtetuan që humbja e tyre paskësh qenë edhe më e thellë. Prandaj, kur faktet i mbërthyen me shpatulla për muri, ata, të tërbuar, shpërthyen me tërë pakënaqësínë e tyre të shtirë në parlament. Në krye u qurravitën si viktima të mazhorancës. Pastaj kërkuan shkarkimin e Kryetares së Parlamentit. Fill pas kësaj, ngritën zërin në kupë të qiellit për mënyrën e votimit. Por, kur edhe kësaj “alibie” të tyre iu gjet “ilaçi”, ata filluan sherret “për mustaqet e Çelos”. Dhe, sa më shumë ngulte këmbë mazhoranca për reformat (sidomos për ato në drejtësí!), aq më tepër “revoltoheshin” mëkatarët e terrorizuar. Natyrisht, në “Mbrojtje të pavarësísë së institucioneve”(!). Ndërkohë, të gjithë e kuptuan se ku u flinte socialistëve “lepuri”! Si përfaqësues të mafies në Parlament, socialistët donin (dhe duan!) të mos u cenohen strukturat e sistemit të tyre korruptiv. Nuk mund pranonin ata (që kishin “kapur shtetin!) të ristrukturoheshin institucionet kushtetuese, në të cilat vegjetonin (dhe vegjetojnë endé) gjithë skalionet e komprometuara prej tyre. Të zëvendësoheshin atjé mercenarët e korruptuar me zbatues të zellshëm e të paanshëm të ligjit. Po dilte, pra, sheshit që, sikur socialistët të mos kishin atë frikën e tmerrshme nga drejtësía e vërtetë, s’kish pse të ngulmonin me aq kokëfortësí që të mos prekej, p.sh., Prokurori i Përgjithshëm. Nuk kishte arsye të ndiznin ata gjithë atë sherr banal për të ruajtur në KQZ superioritetin që nuk u takonte! S’kish pse ulërínin ata, ashtu, si ujq të plagosur, që po iu cënuakësha “balanca politike” në KKRT, etj.! Por, edhe sikur ky shqetësim i tyre të ishte i përligjur, a do të kishin kaluar ata në ato skena të turpshme prej “gladiatorësh” rrugaçë, sikur të mos i ndiqte pas ai “gogoli” i ndëshkimit? A do të suleshin ashtu, “burrat e shtetit”, kundër një gruaje, që vetë e kanë pranuar në krye të Kuvendit? A do të bënin tërë atë zallamahí : të bojkotonin e të bllokonin si njerëz të papërgjegjshëm punimet e Parlamentit? A do të kalonin këta “baballarë të kombit” në të tilla fyerje e kërcënime, të denja për një Haxhí Qamil? Jo! Kushdo sot e pranon që ata do të kishin gjetur, ndoshta, edhe mijëra rrugë të tjera, të arsyeshme dhe do të kishin nxjerrë nga pjesa më e mirë e qenies së tyre aq tolerancë e mirëkuptim, aq dëshirë për dialog e kompromis dhe, madjé, aq durim për të arritur bashkë me mazhorancën në një zgjidhje konsensuale. Mirëpo frika e asaj mafies së tyre nga një ndëshkim i mundshëm për zullumet ( pjesë e së cilës nuk mund të mos jenë dhe deputetë socialistë ! ), është e përmasave të tilla, sa “legjislatorët” socialistë e harruan misionin e vet si përfaqësues të popullit dhe i hynë rrugës së bojkotit absurd., bllokimit arrogant dhe kërcënimit rebél, tamám si mëkatarë të trembur. Ata e shpunë konfliktin deri aty, sa shqetësuan edhe strukturat e “bazës” së tyre, të cilat nuk e gjykuan të justifikueshme idenë e një rebelími, të protestave të tilla masive, a të një “kryengritjeje”, vetëm për sebépin e një “krize”, të stisur, fundi, nga vetë socialistët. Vetëm ajo “kupola” e mafies së tyre, ata padrinot e korrupsionit dhe balozët e krimit e kuptonin shkakun e vërtetë të kësaj situate kaq të tensionuar. Por mazhoranca, duke qenë në të drejtën e saj, u bëri ballë me durim gjithë këtyre presioneve. Dhe nuk u përgjigj, nuk shau e nuk ofendoi kënd, madjé, kur të tjerët folën nga zverku. Ajo duroi me një qetësí të admirueshme, ndonëse e kuptonte që opozita synonte, kështu, të hiqej dorë nga lufta kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar!... Kur e majta u bind që kjo tërheqje ishte e pamundur, d.m.th. që e djathta luftën kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar e kish kryeqëllimin e saj, që i buronte nga fitorja e 3 korrikut, ndërroi taktikë dhe iu përvesh marrjes së pushtetit me çdo kusht, qoftë edhe me dhunë ( madjé dhe pa bërë fare votime!). Kjo situatë gjithkujt mund t’i dukej absurde. Kurse mazhoranca e kish të qartë se qëllimi kryesor i opozitës, pas humbjes së 3 korrikut, s’ishte gjë tjetër veçse “avokatia” e dëshpëruar, që ajo i bënte krimit të vet. Mirëpo e djathta kurrsesí nuk mund të hiqte dorë nga platforma e luftës së saj kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar. Megjithatë ajo, që në fillim, ka qenë e gatshme të bëjë kompromise të arsyeshme (natyrisht, pa shkelur ligjshmërínë!), të dialogojë e të jetë sa më konsensuale. Por ajo nuk mund të bënte (e të bëjë!) pazare me parimet, as me premtimet e saj elektorale! Prapëseprapë, qe shpirti i saj tolerant dhe përkushtimi solemn për realizimin bashkërisht të reformave, që bëri të mundur arritjen e Marrëveshjes mes palëve! Madjé, edhe pse e majta ia atribuoi vetëm vetes së saj gjithë meritat e zgjidhjes së krizës, edhe pse ajo e shpalli këtë kompromis si një fitore të këmbënguljes së saj e si një gjunjëzim të së djathtës, bilé, si një triumf të drejtësísë së pakontestueshme të “kushteve” të saj, përsëri është mazhoranca ajo që po ngul këmbë të zbatohen sa më parë në praktikë pikat e kësaj Marrëveshjeje, duke u deklaruar me modesti se, për probleme të tilla madhore, nuk ka të humbur. Megjithatë, segmente të inkriminuara të së majtës edhe sot vazhdojnë të vënë gurë nën rrota, ta pengojnë me sa të munden zbatimin e këtij kompromisi, sepsé, ndoshta, nuk u intereson një situatë paqësore, mirëkuptimi, dialogu dhe konsensusi. Ujku, - thotë populli, - do mjegull!...
Mirëpo mazhoranca ka aq shumë punë për të kryer, sa nuk ka ngé të shqetësohet për shpirtrat e turbulluar të mëkatarëve të papenduar. Ajo ka deklaruar se nuk merret me problemet e brendshme të PS-së; se reformat i quan një detyrim të përbashkët ndaj Shqipërísë, ndaj dhe vijon t’i bëjë thirrje të majtës të bëhet pjesë e realizimit të tyre. Edhe tani, që në gjirin e së majtës po ndodhin zhvillime të tjera, telashe të tjera, ngarkesa politike që i kërkojnë PS-së kohë dhe energjí për t’i zgjidhur, e djathta nuk është sulur të nxjerrë ndonjë përfitim meskin politik. Realizimi i reformave është për të një detyrë aq madhore, sa çdo gjë tjetër është e sfumuar në fokusin e saj. Megjithatë, ajo nuk po lë pa iu përgjigjur me dinjitet shpifjeve dhe akuzave pa bazë që ngre e majta, e cila sulmin e konsideron mbrojtjen e vet më të mirë. Mirëpo, duke u marrë me të tilla probleme, gjithkush duhet të llogarisë se ç’fiton a humbet Shqipëría. Dhe Shqipëría, më shumë se për çdo gjë tjetër, taní ka nevojë sidomos për reforma. Nuk ka ngé sot Shqipëría të merret me “avokatitë” perverse që mafiozët duan t’u bëjnë zullumeve, bëmave dhe gjëmave të tyre! Lavdi Zotit që angazhimin serioz të forcave të djathta e ka çmuar lart Bota demokratike, e cila ka vendosur ta ndihmojë sinqerisht Shqipërinë. Segmentet e zeza të krimit e të korrupsionit do të kenë taní punë me popullin, ndaj, po vazhduan me “gërr-mërr” - et e “avokative” të krimeve, kanë për të humbur keq, si në zgjedhjet vendore, ashtu dhe në ato të përgjithshme. Megjithatë, e djathta uron që gjithkujt t’i ndriçojë Zoti mendjen dhe shpirtin, që të arrijë ta bashkojë veten me interesat e Shqipërisë dhe të ringjallet, duke ndihmuar për përparimin e saj!...
Luan Myftiu