Poezia e re Shqiptare, Autoret me te rinje:
I MBËRTHYER FORT ME KOPSAT E MALLIT!
Letër mikes time ! (Poemë)
(Shkruar ne shkurt-mars 2004)
Edhe pse kaq larg, oh sa larg...
Nëpër udhët e ftohta te dimrit Europian,
I mbërthyer fort me kopsat e mallit,
Kërkoj nëpër mjegull imazhin tënd...
I tkurrur brënda jakës së zezë të ngritur,
Nëpër hapat e ngadalte, thellë respiroj,
Rreshqitjeve në akull, dëborën e ndritur
U ruhem, që imazhin tënd t'mos e largoj…
Nëpër drekat e mija, jo, nuk mbydhëm,
Kafeneve si gjiriza, të mbushura plot tym...
Diku jashtë diçka të ngrohtë marr në dorë...
Dhe serish eci me të njëtin kujtim...
Ah, në mbrëmje, e dua vetminë...
Ashtu i vetem, diku në një dhomë...
Më afrohesh ngadalë, më vjen dhe ti...
Ku ulemi bashkë e rrime deri vonë...
Deri ne mengjez, bashkë e gdhijmë,
Duke folur lehtë me zerin erotik...
Jo e dashur, nëpër ëndrra, jo, orgji nuk bëjmë,
Sepse ne jemi aq tё thellë e romantik...
Dy qirinjë i ndezim në fillim...
Pastaj të marr ne gjoks dhe lehtë të afroj,
Të puthi ëmbëlsisht duart e njoma,
Dhe ulemi si dy Engjuj e bisedojmë.
Të dëgjoj ty, gjithë hallet dhe mallet…
Ta puthi lotin që të rrjedhë nëpër fjalë,
E ti, me vjen prane si nje shpirt...
Të shoh në sy thellё, me mall e zjarr...
Kalon mesi i natës, diçka kemi pirë...
Ashtu nëpër puthje shkrihemi me qirinjtë,
Deri nëpër endrra, tretemi ngadalё...
Dhe zgjohemi në mëgjez të lodhur, të brishtë.
Por nuk jemi ne ata që ishim mbrëmë...
Nata aqe shpejt të dyve na shkojë…
Unë jam kaq larg, oh sa larg...
Dhe me shumë mall, ty te kujtoj !
E dij, se si mik të shtrenjtë më kujton,
Ashtu dhe unë të kujtoj gjithmonë,
Në se të them diçka më shumë...
Është vetëm ky mall që më torturon...
Po dal… prej rrjedhes pёr tu parё serish,
Në imazhe, ëndrra e çdo gjё qё qё mё grish...
Tani po ngrej jakën time të zezë...
Dhe kopsat e mallit serish po mbërthej...
Se dimri Europian ështe kaq i acartë...
Dhe udhët gjithandej sot kanë ngrirë,
Ështё ftohtë e dashur mike moj...
"Dhe pse kemi për të ngrënë e për të pirë!"
Se këndej moj mike në të njëjtat shitore
Shiten ushqime për kafshё dhe për ne...
Veç për ca vula dhe viza udhtimesh,
Njerzit nuk shikohen, jo, më si njerëz...
Atje tek ju sot, ka mbytje, vuajtje e tmerre…
Zinë në Atdhe e shoh dhe thellësisht e ndjej !
Ah, kjo Europa bën lojë në mes njerzve,
Ushqen nje racizëm, “racizmin modern”.
Nuk ka urrejtje në rrugë, jo jo...
Se të rinjtë Europian i duan të bukurat,
I duan bukuritë e vajzave të Ballkanit,
Të të gjithë Orientit bukuritë ja duan...
Ja duan bukurinë femrore për sex...
Bordellot i kanë mbushur me femra plot,
Ku shkojnë e çfryhen bankiere e pronarë…
Që milionat e vjedhur, nuk i shpenzojnë dot.
Eh, të pa punët, rininë djaloshare…
Pleqërinë e lodhur e njerzit e sëmurë…
Ata nuk duan ti shohin fare…
Por si raca të kёqija i gjuajnë me “gurë”…
Miliona policë, spiune e të tjerë…
I marrin rrogat vetëm për një punë,
Që të ndalojnë ato shtresa njerzish të mjerë,
Kufinjtë e Europës t’mos i shkelin me gjurmë.
Racizmi modern sot lulëzon
Në parlamente e deri nëpër zyra
Ligjet për të huajt aq i shtërngojnë...
Kur flasin për to i shtrembërojnë dhe fytyrat...
Ne quhemi të huaj në planetin Tokë !
E dashur mike moj, a më kupton ?
Pronar i planetit na qënka kurva Europe,
Kjo Europë që orgjishë e çthurjesh kundërmon…
Racizmi modern në zyrat e të huajve
Ku i vënë në rrjesht çdo minut e orë,
Për leje qëndrimesh, pesë ditshë, mujore...
Për dëbime, për kthime mbrapsht, moj mike, moj...
Dhe gra lehona, fëmijë të mitur,
Dëbon Europa, çdo dite dëbon…
Sepse ligjet e këtij racizmi modern,
Të huajt në këto vënde, jo, nuk i don !
Ndaj të them është ftohtë, ky dimër acar,
Ma ngrin frymëmarrjen, fjalën ma ndalon…
Nuk guxon te flasësh këndej për çdo farë...
Te ngrihesh si i huaj…jo nuk guxon !
Tani sërish të them, po ngrihem e po dal,
Dhe pse ftohtë e ngricë jashtë po bën,
Më dhëmb aqe thellë kjo largësi…
Sa vargjet gjithë me mall po ti them...
E dashur mike moj, ti mos u merzit,
Pse ne mbi këte planet qënkemi të huaj !
Do vije liria ndoshta ndonjë dite...
Në varr për të drejtë qëndrimi, nuk do vuajm...
Dhe këta rraciste modernë, politikan e ç'janë,
Kur ti shoh atje, në jetën e pa sosur...
Do ti marr dhe ti mbaj pranë vehtes, pranë…
Kafkat gjithë me leje qëndrimi kam për tua vulosur.
Dhe vizat e „Shengenit“ do ua ngjis në ballë
Që krimbat kur ti shohin ti dallojnë mirë,
Se ishin goxha politikan, racistë të radhë,
Që botës i vunë mure ndarje dhe kufinjë…
Dhe ndoshta “mbreti i botës”, krimbi i dheut,
Do të ketë për ta, sado pak kujdes,
Kockat mirë e mirë të ua lëpijë,
Dhe lejet e qëndrimit tё ua qesë…
Leje për qëndrime të përhershme
Në botën e pa fundme, atje tej...
Ku jemi të gjithë një, njerz e milingona,
Raciste edhe mbretër, kafshё e maskarenjë...
E dashur mike moj, mos u çudit me mua,
Me frymzimin tim, as vargun që më rrjedh,
Nuk e duroj dot jetën e kontrolluar...
Prej pseudo-demokratve, racistve modern...
Por gjithsesi më jep forcë imazhi yt,
Ajo bukuri që së largu më ndjell...
Malli mi mbërthen kopsat gjer në fyt
Dhe ma ngren prap jakën time të zezë...
Nuk me tremb asgjë në këtë jetë,
Nuk më tremb kërcnimi i pushtetarve rrebel,
Të ftohtit as të nxehtit nuk më tremb,
As kjo ulkonje Europiane e racizmit modern.
Me një vërshellimë në buzë eci i vetmuar,
Rrugve te dimrave të ftohtë Europian,
Ty me shume mall duke të kujtuar...
Me shpresat që do shihemi sa më parë...
Oh, mirupafshim, se do shihemi një ditë...
Ndoshta diku udheve në Tiranë...
Pra ti rri e qetë dhe largoj mërzitë...
Për ditët që të lodhin, për kohën që na ndanë.
Më prit se do të vij, pas më ke çdo çast...
Provo dhe ktheje kokën si për qesëndi...
Se kur ky ligj racizmi të bëhet liberal...
Do te vij pa pritmas njё ditё tek ti...
E ndjej nga larg aromën e flokut tënd,
Kacurrelat te lutem, jo mos i pri!
I dua ti prek prap, ti përkedhel...
Me të njetin mall e zjarr, që kam ne gji...
Shikimin tënd të bukur mos e vrit...
Të mvrenjtur mos e bëj, jo, mos e errëso...
Lotin mos e derdh aq shumë o shpirt !
Të ta puth, ma ruaj e dashur mike moj...
Se do të çlirohet bota nga racizmi modern...
Nga fshehtesia e shkresave raciste zyrtare...
Duarkryqet e Europes plakë, jo të lidhura...
Nuk do te rrijnë shumë gjatë para Shqiptarve.
Se këta politikanë që duart kyrq i mbajnë
Kur Shqiperia lutet për hapje e integrim...
Nuk do të jenë gjithmonë racistë siç janë...
Nga sëmundja do shërohen, këte e dijmë...
Ashtu si dhe atdheu do ti pastrojë,
Qeveritarët që nuk fitojnë të popullit besim
As në Europë e as në zemrat e njerzëve,
Por mbjedhin vetëm vuajtje e trishtim...
Atëherë do te kemi udhe të lira,
Për vajtje e ardhje me gëzime plot,
Do të kemi ditët që ëndrrojmë...
Do te jemi bashkë në gaze e në mot...
Do të jesh e lirë dhe ti mike moj,
Që te vish si një perle e bukur si më je,
Duke hyrë si zonjë e lartë nëpër Avjone
Dhe botën prej së larti ti e sheh....
Se skanë asgjë më shumë diplomatët...
Artistët, wipat, star e çfarë janë...
Ata veç se rrojnë mbi qyl të injorancës,
Të atyre që minierave xhevahiret, nxjerrë ua kanë.
Pranadaj dhe ti e gjithë të tjerat mike,
Të dashurat, gratë e njerëz emigranetësh ku janë,
Do të vijë dita që të vijnë e shkojnë lirshëm,
Nëpër botën e vogël që deri më sot na ndanë...
Se ndarjet, jo, më nuk durohen dot,
Racizmat qe i mbjedhin vetë këta politikanë,
Do të zhdukën shpejt, si një i ftohtë dimror,
Që Dielli i pranverës e përlanë.
Dhe ardhtë ai Diell i lirisë e i shpëtimit...
Një Diell njerzor, human e i pa anë...
Që ti grumbullojë sistemet e liga të botës,
Armët e shkresat raciste, ti hellë në një vullkan.
Të vëndosë një rregull, për të gjithë liri...
Pa ndarje, pa viza, pa mure e kufinjë...
Spitale te ndërtoje për njerzit e çmendur
Dhe politikanët atje le ti shtrijë...
Oh, ëndrra dhe ëndrra pa fund, moj mike...
Se duhën dekada e shekuj pa mbarim,
Që kjo botë të shkojë në idealizëm,
E të bëhet ashtu, siç shkruan shpirti im...
Por unë shpresoj dhe pse marrëzisht,
Kam një shpresë të gjallë, siç e kam për ty...
Dhe pse jemi larg, oh sa larg...
Por shpresoj të shihemi njё dite perseri...
Do të shihemi një ditë, kjo nuk është ëndrrim,
Malli kapton dete, male, hapsira pa mbarim…
Askush nuk mundet që ta ndaloj dot,
As me mure vizash e vulash, as kufinjё !
Mallet as deshirat për të jetuar më mirë,
As vrudhin e njeriut për t’rejat në zhvillim...
Nuk mundet jo racizmi modern ti ndalë,
Sepse vetë kjo botë është një emigrim…
Vetë kjo botë, prej emigrantesh u zhvillua,
Shekull mbas shekulli në miliona vjet…
Njeriu që gjithandej u dëbua,
Prap mbeti banor në këtë planet…
Por, tani po dal nga vargjet e mija,
Se rrjedha më rrëmbën deri në pafundësi,
Kopsat e këtij malli po mbërthej…
Me shpresën dhe me dhëmbjen thellë në gji…
Autori:
*LLemadeo*
I MBËRTHYER FORT ME KOPSAT E MALLIT!
Letër mikes time ! (Poemë)
(Shkruar ne shkurt-mars 2004)
Edhe pse kaq larg, oh sa larg...
Nëpër udhët e ftohta te dimrit Europian,
I mbërthyer fort me kopsat e mallit,
Kërkoj nëpër mjegull imazhin tënd...
I tkurrur brënda jakës së zezë të ngritur,
Nëpër hapat e ngadalte, thellë respiroj,
Rreshqitjeve në akull, dëborën e ndritur
U ruhem, që imazhin tënd t'mos e largoj…
Nëpër drekat e mija, jo, nuk mbydhëm,
Kafeneve si gjiriza, të mbushura plot tym...
Diku jashtë diçka të ngrohtë marr në dorë...
Dhe serish eci me të njëtin kujtim...
Ah, në mbrëmje, e dua vetminë...
Ashtu i vetem, diku në një dhomë...
Më afrohesh ngadalë, më vjen dhe ti...
Ku ulemi bashkë e rrime deri vonë...
Deri ne mengjez, bashkë e gdhijmë,
Duke folur lehtë me zerin erotik...
Jo e dashur, nëpër ëndrra, jo, orgji nuk bëjmë,
Sepse ne jemi aq tё thellë e romantik...
Dy qirinjë i ndezim në fillim...
Pastaj të marr ne gjoks dhe lehtë të afroj,
Të puthi ëmbëlsisht duart e njoma,
Dhe ulemi si dy Engjuj e bisedojmë.
Të dëgjoj ty, gjithë hallet dhe mallet…
Ta puthi lotin që të rrjedhë nëpër fjalë,
E ti, me vjen prane si nje shpirt...
Të shoh në sy thellё, me mall e zjarr...
Kalon mesi i natës, diçka kemi pirë...
Ashtu nëpër puthje shkrihemi me qirinjtë,
Deri nëpër endrra, tretemi ngadalё...
Dhe zgjohemi në mëgjez të lodhur, të brishtë.
Por nuk jemi ne ata që ishim mbrëmë...
Nata aqe shpejt të dyve na shkojë…
Unë jam kaq larg, oh sa larg...
Dhe me shumë mall, ty te kujtoj !
E dij, se si mik të shtrenjtë më kujton,
Ashtu dhe unë të kujtoj gjithmonë,
Në se të them diçka më shumë...
Është vetëm ky mall që më torturon...
Po dal… prej rrjedhes pёr tu parё serish,
Në imazhe, ëndrra e çdo gjё qё qё mё grish...
Tani po ngrej jakën time të zezë...
Dhe kopsat e mallit serish po mbërthej...
Se dimri Europian ështe kaq i acartë...
Dhe udhët gjithandej sot kanë ngrirë,
Ështё ftohtë e dashur mike moj...
"Dhe pse kemi për të ngrënë e për të pirë!"
Se këndej moj mike në të njëjtat shitore
Shiten ushqime për kafshё dhe për ne...
Veç për ca vula dhe viza udhtimesh,
Njerzit nuk shikohen, jo, më si njerëz...
Atje tek ju sot, ka mbytje, vuajtje e tmerre…
Zinë në Atdhe e shoh dhe thellësisht e ndjej !
Ah, kjo Europa bën lojë në mes njerzve,
Ushqen nje racizëm, “racizmin modern”.
Nuk ka urrejtje në rrugë, jo jo...
Se të rinjtë Europian i duan të bukurat,
I duan bukuritë e vajzave të Ballkanit,
Të të gjithë Orientit bukuritë ja duan...
Ja duan bukurinë femrore për sex...
Bordellot i kanë mbushur me femra plot,
Ku shkojnë e çfryhen bankiere e pronarë…
Që milionat e vjedhur, nuk i shpenzojnë dot.
Eh, të pa punët, rininë djaloshare…
Pleqërinë e lodhur e njerzit e sëmurë…
Ata nuk duan ti shohin fare…
Por si raca të kёqija i gjuajnë me “gurë”…
Miliona policë, spiune e të tjerë…
I marrin rrogat vetëm për një punë,
Që të ndalojnë ato shtresa njerzish të mjerë,
Kufinjtë e Europës t’mos i shkelin me gjurmë.
Racizmi modern sot lulëzon
Në parlamente e deri nëpër zyra
Ligjet për të huajt aq i shtërngojnë...
Kur flasin për to i shtrembërojnë dhe fytyrat...
Ne quhemi të huaj në planetin Tokë !
E dashur mike moj, a më kupton ?
Pronar i planetit na qënka kurva Europe,
Kjo Europë që orgjishë e çthurjesh kundërmon…
Racizmi modern në zyrat e të huajve
Ku i vënë në rrjesht çdo minut e orë,
Për leje qëndrimesh, pesë ditshë, mujore...
Për dëbime, për kthime mbrapsht, moj mike, moj...
Dhe gra lehona, fëmijë të mitur,
Dëbon Europa, çdo dite dëbon…
Sepse ligjet e këtij racizmi modern,
Të huajt në këto vënde, jo, nuk i don !
Ndaj të them është ftohtë, ky dimër acar,
Ma ngrin frymëmarrjen, fjalën ma ndalon…
Nuk guxon te flasësh këndej për çdo farë...
Te ngrihesh si i huaj…jo nuk guxon !
Tani sërish të them, po ngrihem e po dal,
Dhe pse ftohtë e ngricë jashtë po bën,
Më dhëmb aqe thellë kjo largësi…
Sa vargjet gjithë me mall po ti them...
E dashur mike moj, ti mos u merzit,
Pse ne mbi këte planet qënkemi të huaj !
Do vije liria ndoshta ndonjë dite...
Në varr për të drejtë qëndrimi, nuk do vuajm...
Dhe këta rraciste modernë, politikan e ç'janë,
Kur ti shoh atje, në jetën e pa sosur...
Do ti marr dhe ti mbaj pranë vehtes, pranë…
Kafkat gjithë me leje qëndrimi kam për tua vulosur.
Dhe vizat e „Shengenit“ do ua ngjis në ballë
Që krimbat kur ti shohin ti dallojnë mirë,
Se ishin goxha politikan, racistë të radhë,
Që botës i vunë mure ndarje dhe kufinjë…
Dhe ndoshta “mbreti i botës”, krimbi i dheut,
Do të ketë për ta, sado pak kujdes,
Kockat mirë e mirë të ua lëpijë,
Dhe lejet e qëndrimit tё ua qesë…
Leje për qëndrime të përhershme
Në botën e pa fundme, atje tej...
Ku jemi të gjithë një, njerz e milingona,
Raciste edhe mbretër, kafshё e maskarenjë...
E dashur mike moj, mos u çudit me mua,
Me frymzimin tim, as vargun që më rrjedh,
Nuk e duroj dot jetën e kontrolluar...
Prej pseudo-demokratve, racistve modern...
Por gjithsesi më jep forcë imazhi yt,
Ajo bukuri që së largu më ndjell...
Malli mi mbërthen kopsat gjer në fyt
Dhe ma ngren prap jakën time të zezë...
Nuk me tremb asgjë në këtë jetë,
Nuk më tremb kërcnimi i pushtetarve rrebel,
Të ftohtit as të nxehtit nuk më tremb,
As kjo ulkonje Europiane e racizmit modern.
Me një vërshellimë në buzë eci i vetmuar,
Rrugve te dimrave të ftohtë Europian,
Ty me shume mall duke të kujtuar...
Me shpresat që do shihemi sa më parë...
Oh, mirupafshim, se do shihemi një ditë...
Ndoshta diku udheve në Tiranë...
Pra ti rri e qetë dhe largoj mërzitë...
Për ditët që të lodhin, për kohën që na ndanë.
Më prit se do të vij, pas më ke çdo çast...
Provo dhe ktheje kokën si për qesëndi...
Se kur ky ligj racizmi të bëhet liberal...
Do te vij pa pritmas njё ditё tek ti...
E ndjej nga larg aromën e flokut tënd,
Kacurrelat te lutem, jo mos i pri!
I dua ti prek prap, ti përkedhel...
Me të njetin mall e zjarr, që kam ne gji...
Shikimin tënd të bukur mos e vrit...
Të mvrenjtur mos e bëj, jo, mos e errëso...
Lotin mos e derdh aq shumë o shpirt !
Të ta puth, ma ruaj e dashur mike moj...
Se do të çlirohet bota nga racizmi modern...
Nga fshehtesia e shkresave raciste zyrtare...
Duarkryqet e Europes plakë, jo të lidhura...
Nuk do te rrijnë shumë gjatë para Shqiptarve.
Se këta politikanë që duart kyrq i mbajnë
Kur Shqiperia lutet për hapje e integrim...
Nuk do të jenë gjithmonë racistë siç janë...
Nga sëmundja do shërohen, këte e dijmë...
Ashtu si dhe atdheu do ti pastrojë,
Qeveritarët që nuk fitojnë të popullit besim
As në Europë e as në zemrat e njerzëve,
Por mbjedhin vetëm vuajtje e trishtim...
Atëherë do te kemi udhe të lira,
Për vajtje e ardhje me gëzime plot,
Do të kemi ditët që ëndrrojmë...
Do te jemi bashkë në gaze e në mot...
Do të jesh e lirë dhe ti mike moj,
Që te vish si një perle e bukur si më je,
Duke hyrë si zonjë e lartë nëpër Avjone
Dhe botën prej së larti ti e sheh....
Se skanë asgjë më shumë diplomatët...
Artistët, wipat, star e çfarë janë...
Ata veç se rrojnë mbi qyl të injorancës,
Të atyre që minierave xhevahiret, nxjerrë ua kanë.
Pranadaj dhe ti e gjithë të tjerat mike,
Të dashurat, gratë e njerëz emigranetësh ku janë,
Do të vijë dita që të vijnë e shkojnë lirshëm,
Nëpër botën e vogël që deri më sot na ndanë...
Se ndarjet, jo, më nuk durohen dot,
Racizmat qe i mbjedhin vetë këta politikanë,
Do të zhdukën shpejt, si një i ftohtë dimror,
Që Dielli i pranverës e përlanë.
Dhe ardhtë ai Diell i lirisë e i shpëtimit...
Një Diell njerzor, human e i pa anë...
Që ti grumbullojë sistemet e liga të botës,
Armët e shkresat raciste, ti hellë në një vullkan.
Të vëndosë një rregull, për të gjithë liri...
Pa ndarje, pa viza, pa mure e kufinjë...
Spitale te ndërtoje për njerzit e çmendur
Dhe politikanët atje le ti shtrijë...
Oh, ëndrra dhe ëndrra pa fund, moj mike...
Se duhën dekada e shekuj pa mbarim,
Që kjo botë të shkojë në idealizëm,
E të bëhet ashtu, siç shkruan shpirti im...
Por unë shpresoj dhe pse marrëzisht,
Kam një shpresë të gjallë, siç e kam për ty...
Dhe pse jemi larg, oh sa larg...
Por shpresoj të shihemi njё dite perseri...
Do të shihemi një ditë, kjo nuk është ëndrrim,
Malli kapton dete, male, hapsira pa mbarim…
Askush nuk mundet që ta ndaloj dot,
As me mure vizash e vulash, as kufinjё !
Mallet as deshirat për të jetuar më mirë,
As vrudhin e njeriut për t’rejat në zhvillim...
Nuk mundet jo racizmi modern ti ndalë,
Sepse vetë kjo botë është një emigrim…
Vetë kjo botë, prej emigrantesh u zhvillua,
Shekull mbas shekulli në miliona vjet…
Njeriu që gjithandej u dëbua,
Prap mbeti banor në këtë planet…
Por, tani po dal nga vargjet e mija,
Se rrjedha më rrëmbën deri në pafundësi,
Kopsat e këtij malli po mbërthej…
Me shpresën dhe me dhëmbjen thellë në gji…
Autori:
*LLemadeo*