Poezi e shkruar nga anëtari Shaban Cakoli.

[Shaban Cakoli]

MALL I DJEGUR
Sa u plaka
sa u dogja
të zinjët e ullirit e hoqa
bicirk pas bicirku,Evropa
zemrën ma ndau copa

Kurbetçari me nevojë
punët më të rënda,i punoj
ndihem sikur nuk jetoj
sa vështirë frymoj

Nuk gjejë askund qetësi
rrugëve të panjohura
ua kam mëni
i fshehur,i strukur rri

Rri mbyllur,nuk endem sheshit
gjumin më brenë,ëndrra e mëngjesit
për Kodrën e trimave,në majë të Vranjefcit
Është më e bukura e Universit.

 

[Shaban Cakoli]

EMËR I MADH

Kosovë
emër i madh
emër i shejtë
një shekull e djegur
vjet për vjet
shtratin e shtruar
e kurrë pa fjetë
për të mbrojtur
gëzhojën e vet.

O vend i uruar
i ndarë nga fuqi e huaj
bota të pati lënë harruar
nën këmbë të huaja,pushtuar
qëndrove e ndeje zgjuar
për të gjetur vetvetën e kërkuar.
Të dogji zjarri,të ngriu acari
nën qëndresë shqiptari
të morën turku,sërbi e bullgari
por ty shqiptari,kurrë nuk të fali
se brez pas brezi e djalë pas djali
luftën pushtuesit kurrë nuk ja ndali
Mbas shekujsh, shëndriti një rreze mbi re
kur në Drenicë lindi një Skënderbe
Trima e trimëresha,mbështeteshin pas tij
dhe aleatët me superfuqi
Kosova ,pa pushtues,frymon në Liri.

 

[Shaban Cakoli]

TY VENDI IM
Me djem e bija
ndritë si shkëndija
malet me gëllinja
mollë e qershia
o vendi im
ti je shpëtim.
Fushat pjellore
plot me grurore
Rininë punëtore
për ty gëzim
o vendi im
ti je shpëtim
Dikur të mirat
ti morën stuhirat
na i hapën plagët
na mbërthyan në rrugë të largët
malli na rrëmbej
kur te ti të kthejmë
të rrojmë në ty për gëzim
o vendi im
ti je shpëtim.

 

[Shaban Cakoli]

JETON FRYMA E TIJË
(Poetit,Selman Konjusha)
Toka e mërgimit
të qonte peshë
dashuria e atdheut
në zemër të rrinte ndezë
U ktheve pranë themeleve
të shtëpisë
për të thithur nektarin
e lirisë
papritmas shpërtheu
një krismë
plumbi e flaka
të morën në shënjestër
flalën,të mos ta lënë vepër
Deshën të ta vrasin
veprën e fjalën
por jo, fjala e poetit
nuk vritet,as s´ndalet
Mallkuar qofshin zemërbrejtësit
kanë për të i bërë,varret vetit
sot vepra flet,me gjakun e poetit
Fryma jote,Selman
vjen e nuk ndalet
jeton sa malet
të e dijnë zullumqarët
kush na i vret,veprat dhe fjalët
kurrë s´do të falet......

 

[Shaban Cakoli]

SHEGË E ËMBËL

Porta të mëdhaja
kurrë s´kam dashtë
në to fati më ka përplasë
anë për anë globit i rashë
shoqen tënde kund se pashë
Këndej s´kam ardhë
se kisha halle
ç´paskan lindë nënat shqiptare
cila rreze ty të ka pjekë
moj e bukura e ëmbëla shegë
A je shegë ti,a je njeri
a mos je produkt sheqeri?
Mos je rritë ndokund n´Dardhishtë
bukur të rrin shkëlqimi syshë
E kam pas zemren me dry
ku e gjete ti atë shkathësi
në portë t´zemrës ti më ke hy
si tinëzare,ike shpejt
e lëndove si me shigjetë
tani zemra po dënesë
ja shkëpute ti njëren pjesë
dhe pa te ndihet e huaj
ti i thua më prit me muaj
lëngon zemra,thotë po vuaj
muaj ,muaj, shkon dhe viti
mos vono se s´mund të priti
ti pa mua dhe unë pa ty
lumturinë e mbyllim n´dry.

 

[Shaban Cakoli]

Etje

Tërë ditën punova
tërë natën nuk fjeta
në ty kur mendova
se ç´më mori etja.
Krojeve të burimit
sa shumë piva ujë
në mes flakërave dhe tymit
etjen s´mund ta shuaj
Se ç´më pyeti vasha
ç´digjesh kështu aman
se më mori etja
për burimin tënd.

 

[Shaban Cakoli]

DUA TË DEHEM SONTE

Dua të dehem sonte
në ndërrimin e vitit
të i shëroj plagët
në thellësinë e shpirtit
thesaret e botës
asgjë s´janë për mua
dua veq të dehem
në buzët e tua.

 

[Shaban Cakoli]

NËN SHIUN E GUSHTIT

Në një natë me shi
në atë muajin gusht
na i prenin petkat
që na binin ngusht.
Nuk kishim ombrella
zemra në zemër strukë
ne na ndau rrufeja
deshi me na zhdukë
Mua më dhanë një rrugë
ty të futën në mugë
nga ai gusht mallkimi
më nuk jemi dukë
Po të mori malli
të e shohish atë shi
eja se e gjenë
në dy sytë e mi.

 

[Shaban Cakoli]

NË KUJTESË

Kur duhen dy zemra
nuk njohin largësi
herë futen në këngë
herë në poezi
ti ëndërron për mua
unë ëndërroj për ty
dy zemra t´bashkuara
bëjnë botë pa kufij.
Saherë të kujtoj
mbrëmje e agim
në zemër të ngroh
hyn në vargun tim
lexoj ti këto vargje
dhe mirë i kupto
unë të them të dua
ti mos thuaj jo...

 

[Shaban Cakoli]

S´DI SI TË THEM

Dua të të them yll
dua të të them hënë
atje më dukesh lart
dua të të kem pranë.
Dua të të them mollë
e ëmbël fryt i pemës
nuk mund të shoh në trung
dua të kem pranë zemrës.
S´di si të thërras
kam qindra emërtime
nuk dua të lë pas
je portë e zemrës time

 

[Shaban Cakoli]

ME TY

Një breshëri tërmetesh
dridhin shtratin tim
më troket një ëndërr
më thërret në takim
Në takimin tonë
udhërrëfyesja je ti
hapat ti numëroj
ndritë sikur shkëndijë
të përcjell me ëndëje
hiq pa përtesë
herë më end bulevardeve
herë dalim në kreshtë
më e madhja kujtesë.
Kështu rrugëtoi me ëndërra
me ty përçdo natë
herë dalim n´Prishtinë
herë dalim n´Çabrat.
për zgjedhje të titujve
ndjekim poezinë
në Hotel pesë yjesh
e ngrisim dollinë
më vardisen tjera
rreth meje mbërthejnë
veq teje lëvizje tjera
nuk dua të ndjejë
pas teje do jam
në flakën e zjarrit
vetëm të kem pranë
ja thyajm qafën mallit
desha në këtë çast
të sillem vërdallë
herë të puth në faqe
herë të puthë në ballë
o malli im zjarrë.
Ëndërra më sodiset
me muaj e vjet
mbyllja portën ëndërres
ktheje në realitet.

 

[Shaban Cakoli]

DASHURI E VRARË

Falma ngrohtësinë
vetëm dhe një herë
të kujtoi rininë
që na e patën prerë
loti nga qepalla
buza përmbi buzë
ngrohë ditët e vrara
të djegura si shpuzë

 

[shaban cakolli 2]

Shaban Cakolli

TË SHENJËT E PATËN PAVARËSINË


Shqipëri janë gjitha trojet
Nga i shkeli Arbëria
Kot mashtrohen uzurpatorët
Mbi to të drejtë kanë shqiptarët
Ja u dhuroj,vet Perëndia



Këtë e ditën Fuqitë e Mëdha

E ke të njohur Evropë moj mike
Tërë hapësira gjeografike
ku flitej gjuha shqipe
,ishte Shqipëri etnike.


Me ardhacak e Supërfuqi
Na bënë padrejtësi
nëpër histori
se tokën tonë e kishin lakmi.



Pesë shekuj robëri
në çdo cep të tokës
ku quhej Shqipëri
na pushtuan mbretër
vezir e spahi.

Por shqiptari,qëndresë bëri
kurrë se lëkundi dushmani
nuk u tremb nga Romani,as Veneciani
as turk Sulltani,as shkja dushmani

Na i pushtuan fusha
lumenjë e dete
na ndanë nëpër vilajete
mbi ne vërsulen,sulme e tërmete

Tokën tonë,donin të e sundonin vet
donin të na linin analfabet
pa pushtet
pa emër e identitet.

Shqiptarët u pushtuan
por nuk u nënshtruan kurrë
u betuan në zot
komb edhe Flamur.


Tytën ia zbrazën
pashait,krajlit,e bejt
në mbrojtëjen e atdheut
burra,gra, të moshuar e të ri
Sakrifikuan për një Shqipëri

E ngjyrën e gjakut
ia dhuruan dheut
Nuk lejuan të na rrëmbenin
Tokën e Skënderbeut

Të parët tanë
e bënë Shqipërinë
sakrifikuan jetëra
të na e sjellin Lirinë

Për të shejtën
jemi djegur e vra
ledhatoheshin pushtuesit
me Fuqitë e Mëdha
Me na nda e përqa


Shqiptarët trima,e mendjehollë
më 1912, mu më 28 nëntor
Lirisë i vuan kurorë
Në Sheshin e kuq në Vlorë

Shqiptari në çdo vis,thërriste shqiptarin
Pavarësisë të i shkruaj kalendarin
Së pari shpërtheu nga gëzimi
trimi,Isa Boletini

kaloj fusha ,dete,malin
të përgëzoi Ismajl Qemajlin
gëzimi e ndezi,sikur furrën
ra në gjunjë,puthi Flamurin
i dhanë besën,burri-burrit
se lëmë kombin,nën këmbë t´kaurrit

U shkri një Shekull
në kalendar
Shqipëri nënë e vjetër
jeton në dritë të bardhë

Shekulli vjetrohet
por të njomet gjaku
Shqipëri nënë e dashur
Liri të frymon pragu

Je më e bukura
në tërë dunjanë
gjithë shqiptarët
të kanë Nënë

Kah i kanë ndarë
me dhunë shqiptarët
kanë lindë,e lindin
Adem Jasharët
Lindin e vdesin,për nderë të kombit
Me bekimin e vendit,popullit dhe Zotit
Dy herë në histori u shkrua
28 nëntori i Kastriotit
Tani e ka radhën,nëntori i tretë
Ngado,ku i patëm të parët
Shqipëri do të jetë.