Re: Personaliteti i dyfishte e identiteti ne forum.
Ketu qendron edhe gabimi, dhe sa me vone te kapet ky gabim aq me keq eshte. Ndoshta nis si nje loje, por s'duhet konsideruar si e tille, sepse dalngadale dhe pa u ndjere fillon e zgjerohet ne permasa dhe nga nje subrealitet, qofte edhe virtual, okupon pa u ndjere gjithe qenien tone dhe arrin çasti i "bekuar" kur beson se eshte i vertete? Bisedon me dike dhe gjate tere kohes mendon se bisedon me nje qenie egzistente, reale, konkrete, me ndjenja, sepse shkemben mendime per gjithçka, futesh dhe del neper labirinthe me lehtesi ose me veshtiresi, me pak fjale flet per gjithçka dhe kur jep mendimet ato natyrisht qe mbeten gjithmone prona tende, por kur i shpreh kerkon dhe nje vleresim apo qofte edhe kundershtim. Kur flet per ndjenjat mendon gjithmone se tjetri duhet t'i respektoje, sepse mendimet edhe kritikohen por ndjenajat kurre, e ç'ndodh? Vjen çasti qe tjetri, apo tjetra te ben pyetjen: me ke po flet, me mua apo me pseudonimin tim? Nga ky moment kupton se ke qene duke folur me nje hije, pavaresisht se dikush mund te mendoje se hijen e leshon nje objekt, apo nje trup material, por pas kesaj pyetjeje s'ke si te mos e ndjesh veten te fyer. Kur arrihet ne kete pike, problemi eshte tashme i nderlikuar sepse vete njeriu hije, apo njeriu virtual nuk dallon me nga hija njeri apo virtualihumanoid. Askush nuk mund te ndaje me, te gjej diferencat midis te dyve; as hieja veten nga objekti as objekti veten nga hieja sepse permasat e tyre jane tashme te integruara ne nje te vetme dhe si pasoje e kesaj amalgame formohet nje hibrid qe duket inegzistent sepse eshte njelloj imazhi i permbysur, por me fatin e keq sepse ka nisur rrugen e moskthimit, nuk eshte ne gjendje te ribehet ne formen e pare, por qe s'merr dot me as edhe formen e plote te nje hieje dhe mbetet vetem nje shartim i keq. Qe nga ky moment kuptohet se kemi te bejme me nje semundje e cila pa u ndjere provokon vetvrasjen e personalitetit. Zakonisht ne raste te tilla eksperienca ka treguar se shpesh ndodh qe hieja te marre vlera te plota dhe te vrase qenien. Dopiopersonalitet dhe mashtrim, diagnoze e vertete per ate qe e aplikon i bindur se eshte vetem nje loje. Zhgenjim per ate qe ka menduar se ka biseduar me nje qenie reale. Kjo ndodh ngaqe siç e thashe me pare fillojme edhe vete te besojme se jemi te padukshem, se para nesh eshte hieja qe na mbulon nga syte e njeri tjetrit dhe keshtu mund te lozim, pa kuptuar qe behemi loje e vetvetes. Patologji e persosur. Nuk na ndihmon aspak per te perballuar traumat apo edhe problemet me minimale te jetes, sepse realiteti eshte diçka tjeter dhe njerzit aty jane njerez. Eshte ende shpejt te mendojme per nje Matrix dhe ta kerkojme ate ne dimensione reale. Nese e bejme edhe ne jete, goditjet qe mund te marrim shpesh jane te pariparueshme dhe provon perfundimisht qe dueli midis personalitetit te vertete dhe pseudonimit te perfundoje me fitoren e te dytit. Ky proces tjetersimi e mbyll ciklin e tij me formen perfundimtare te depersonalizimit.
Jo, une nuk e kam ndare ndonjehere pseudonimin nga vetja ime dhe kur kam thene nje mendim e kam bere Une, jo hieja time. Do te me vinte turp nga vetja nese do ta beja kete gje me ndergjegje duke folur ketu ne forum me te tjeret. Nese behet nje kritike qofte edhe e pa drejte, gjera qe edhe ndodhin, (subjektivitetit nuk i shpeton askush)si duhet thene me pas, me fal se nuk po bisedoja une por pseudonimi im? Nese ti i beson mendimet e tua dhe tjetri fillon e tallet, mendoni se eshte kaq e thjeshte te justifikohesh me nje psudoargument duke thene: epo ti po flisje me pseudonimin tim? Natyrisht qe tema e hapur eshte shume drejte sepse ky eshte nje problem mese real. Une vleresoj autorin e temes si dhe te tjeret qe jane treguar te sinqerte ne mendimet e tyre me shprese se nuk duhet te harrojne qe kjo nuk eshte nje loje.
