Re: Përjetime dhe portrete shqiptarësh në mërgim
Rrëfenja e katërt:
Një politikan i Tiranës vjen në Uashington
Nuk heq, që nuk heq dorë Nesti nga politika!..
Nesti këtu në Nju Jork dhe im kunat atje në Tiranë, secili nga një djalë të vetëm kanë, po veç, kur bëjnë be për kokë të kryetarit të partisë, besoju, s?të gënjejnë!
?Shëko bre kushëri punën këtu n?Amerikë, se e ke të mirë,- i them ngaherë Nestit,- e mos shëko ç?bëjnë ata që kacafyten në Shqipëri, oreee!? ?Qepe, Peço, se ti nuk di nga lidhet gomari, ma këthen ay. E mira jonë është në mëmëdhe!?
Tëmën e sëmës, që nga Amerika, Nesti paguan kuotat e partisë në Shqipëri! Seç e kanë vënë atje në një këshill të përgjithshmë, vete jep intervista, del në televizor e u thotë broçkulla sikur demek, Amerika i ka sytë te parti e tyre!
Më vjen Nesti një natë, kur po parkonja limuzinën e më pyet a do isha i zënë javën që vinte. E pyeta ç?kërkonte e më tha se të mërkurë, më desh me limuzinë në Vashington.
? I madhi i partisë tonë vjen nga Tirana e do që të takojë të mëdhenjtë e
këtushmë, - tha. - Ti do vish me mua e do të të mbaj atje. Ta kesh për nder, se limuzina tënde do të vejë dëpër tërë takimet. Të pëlqen??
? Më pëlqejnë paratë, - i thashë. - Unë punë dua!
Ay më tregovi për zgjedhjet që do bëshin në Shqipëri ato ditë e më tha se për këtë
Nesti do të shkonte që nga Amerika e do rrinte dy javë në Tiranë. Do ikte tok me të madhë e partisë, pe Vashingtonit, në një aropllan. Unë do i shpinja gjer në aroport e pastaj do këthesha vetë në Nju Jork, të premten mbrëma.
? E prishur mos qoftë! - i thashë.
Nesti më porositi ta qepnja gojën për sa do shihnja e sa do dëgjonja. Zgjedhjet
në Shqipëri ishin të fituara dhe ardhja në Vashington do t?u vinte vulën.
? Paratë nuk do të t?i kursejmë, - tha Nesti, - po këto dy gjëra i duam nga tynë:
limuzinë të ndritur dhe gojë të qepur!
? S?të flas dot , - ia bëra ? se e kam qepur që qëparë!
Ma shtërngovi dorën sa më krisnë koskat e me Nestin u pamë të mërkurë.
Nga Tirana të nesmen më mori kunati pa gdhirë në telefon e dukej se po
fluturonte: - Ay?, dëgjon-o? Ay, i madhi jonë, vjen atje! ? më tha, - po nuku flas dot gjatë se s?kam para! ? Dhe krëk ma mbylli.
Si Nesti dhe kunati im paskej plot këtu te ne, se Kryetarë e partisë, atë të mërkurë mbrëma, n?aroport të Vashingtonit, kishnë dalë ta prisnin nja njëqind veta. Nesti më tha që ta hiqnja limuzinën mënjanë se ai, pas takimit me mërgimtarët, do ta nxirrkej Shefnë nga një derickë e fshehtë. Ashtu u bë. I mbajta hapur derën Shefit, ay hipi me nxitim në limuzinë, tok me një badigard, dy ndihmësat që kish me vete, pas tyre Nesti dhe çamë ferrën dëpër natë. Nesti më jepte drejtimnë e ata flisnin për zgjedhjet e për ca spiunë të partisë që paskërkshin nxjerrë sekretnë e udhëtimit të Shefit n?Amerikë. Nga llafet e tyre mësonja se dhe njerëzit që e njatjetuan në aroport, nuk patnë arritur të marrën vesh as hotelë as vendet e takimeve me politikanët amerikanë. Desh Zoti, sekreti nuk ka dalë i tëri, psherëtivi Shefi.
I shpura buzë lumit Potomak, në një hotel të zinxhirit Hollidei Inn. Potomaku, vënde vënde, më kujton Devollë, kur e frynin shirat e vjeshtës. Zumë dhomat: ca oda pa salltanete në kat të katërt. Mysafirët pe Tirane iu sulë krevatve e ranë si të vdekur. Mua më patnë caktuar në një odë me badigardë, që as më foli as i fola, se dhe ay ra top në krevat.
Të nesmen u ngrita shpejt e bëra gati limuzinën. E fërkova e bëra xixë dhe nisa të prisnja rrugën e parë, po asnjeri s?po bëshe i gjallë. Aty afër drekës njëri pe ndihmësave dolli nga hoteli, u këthye sakaq duarmbushur me gazetat më kryesore amerikane dhe u ngjit me to, në odë të Shefit. Ndihmësin e pashë prapë në ballkon, që më thirri lart se Shefi desh të më takonte. Lashë fërkimnë e limuzinës e bëra përpjetë shkallëve. Kryemysafiri më dha dorën e më falnderovi. Atij i qe bërë qefi shumë, që isha kusho me Nestin. Kushua, aty mënjanë, qeshte si maçok. Ndihmësi tjetër në odët ngjitur, po provonte të lidhej me Librazhdin. Me ç?dukej ai nuk kish gjetur cilësi të mirë linje, se të thirrurat po shponin muret.
? Alo Librazhdi këtu Vashingtoni? Më lidh me Ruzhdinë. Këtu Vashingtoni
jemi? Librazhdi? Ruzhdi? Hë? E prezantuat kandidatnë-o?
Ca më tej ay solli te Kryetari lajmet e Librazhdit dhe tregovi se tërë gazetat e
vendit vrisnin mëndjen për kët udhëtim n?Amerikë. Ay tha se për këtë udhë, entuziazmi në besnikët e partisë, kish arritur qiellë e ish ngjtur më la. Në sytë e mëndjes, mua m?u fanit kunati.
U kërkova të më jepnin lejë të dilnja e t?i prisnja te limuzina, por Shefi më tha se do hamim bukë tok, aty brenda në dhomë të tij. Badigardi solli dy pica të mëdha sa dy lëmenj dhe u mblodhmë të tërë rreth tryezës. Ashtu siç përtypçim, pica u kujtovi atyre Italinë dhe atëças u përshesh muhabeti: u zu në gojë një farë Ruteli, komisjoni i zgjedhjeve në Kurbnesh, një fjalim që paskërke mbajtur një me emër Beluskoni, lista shumëemrore që duhej rishëkuarë, blerja e një mikrobusi Fiat për partinë, prapë pica dhe prapë nevoja e kontakteve më të shumta me Italinë.
Pas dreke e fshiva edhe dy herë të tjera limuzinën po nuk vajtmë asgjëkundi. Dhe ata prapë u shtrinë shpejt. Tëmën, thashë, kaq të lodhur të jenë këta-o?!
Do kishim ditë të ngarkuarë të nesmen e unë që pa gdhirë i futa një të hekurosur kostumit. Ama, krëckë e kisha! E vishnja për herë të parë. Sebepi ish i madh bre. Nuk do të dilnja si rozgë, kur t?i hapnja derën Kryetarit n?oborr të Departmentit të Shtetit, a dofta ? në Shtëpi të Bardhë! Ama, më kujtohej Shtëpi e Bardhë - shurra më zinte! Ajrosa limuzinën i shfryva ca livando nga shishka më e mirë dhe i kuptosa dyert. Pastaj nisa ta fërkonja maqinën prapë. Fërko e fërko? Po më bëshin gishtrinjtë copë, e ata s?bëshin të gjallë!
Nga ora njëmbëdhjetë Kryetari dolli në ballkon të tij. Më pa te limuzina, e ma bëri njatjeta me dorë. Pastaj u ul në një karrekllë e piu atje një kafe e dy Marllboro. U këthye prapë brenda, po nuk harrovi të më thërriste lart. Vajçë. Në korridor ngatërroshin të thirrurat e ndihmësave, që që nga dhomat e tyre, lidhçin me zonat e zgjedhjeve në mëmëdhe:
? Këtu Vashingtoni! O ti Fieri, a i ndreqtë listat e votuesve të Sheqit
të Madh? Nga Vashingtoni pyesim?. Alo! Paskuqani?
Bëhej një lëmazhdë emrash e fshatrash shqiptarë, që flisnin me Vashingtonë,
aq sa të hipte dëpër trup një zjarrllëk respekti a krenarie për këta djem të palodhur, që këtu dy çape pe Shtëpisë së Bardhë, mëndjen e kishnë atje te zgjedhjet, te kutitë? Nuk dinin pushim, ata oreee, por varda, sa mbaronin me Bilishtnë kërkonin Hotolishtnë, sa linin Paskuqanë, lidhçin me Murriqanë! Kur mos i kem tërë, bota qe bërë e vockël!..
Ndihmësat i suallë Shefit një vandak fletësh me artikujt pe të gazetave shqiptare, që vizitën e tij të papritur në Vashington njëra palë e shëkonte si ogur të mirë, kurse pala tjetër e shëkonte me shqetësim, me parashikim të donjë lëvizje të papritur të politikës së jashme të Bushit. Hamendje gjithfarë-o!. ?Obo-bo ç?do më hapet punë mua? thashë me vete dhe xheç zbrita prapë të fërkonja limuzinën, po Shefi më tha të rrinja se do hamim prapë drekë.
Sufllaqkat që kish blerë bodigardi ishin të nxehta. Sufllaqet shiteshin shumë n?Amerikë e ky sebep u solli atyre në sofër punët me grekërit. Ashtu dyke ngrënë i qëndisnë një telegram Simitisit, për ditën e lindjes.
Kur kish akoma dhe donjë hosten diellë, ngjavi ajo që prisnja që pe dy ditësh: erdhi sëra e limuzinës time! Nesti dolli në ballkon e më thirri: - Tani, Peço, ndize e rri gati!
Sa të vinin ata unë u pashë në pasqyrkë: kostumi ishte akoma krëckë, një rrudhkë s?i kisha bërë! Ata xbritnë me valixhe dëpër duar e u futnë vargan në limuzinë. Pashë nga Nesti, demek, më jep udhë!
? Në aroport! Jemi për Tiranë! - ma bëri kushua. Unë e pashë me çudi, po ay
më shkeli buzën e poshtme, demek, mo ha mut, po bëj ç?të thonë, ti një copë shofer je dhe paratë t?i dhamë!
Ama jo, thashë me vete, ç?punë kam unë se erdhka një delegacion nga Tirana për një picë e dy sufllaqka!
E u bëra erë?
* * *
Kunati më mori në telefon nga Tirana, që të nesmen. Avazë, ay:
? Peço unë po e mbyll e më merr tinë, që andej, ce unë s?kam para!
Nuk e zgjata. Kunati andej, nuk mbahej nga gëzimi. Më llafosi plot
tetëmbëdhjetë dollarë e njëzetetre cente. Kaq dëftente fatura e telefonit , kur më erdh më prapa . Më tregovi që ishte tok me qindra e qindra të tjerë, që kishin pritur kryetarë, në Rinas.
? E di ç?u bë këtu-o? Zjarr, bre zjarr! Xheç u dogj Rinasi, o për kokë të
Benit! Më llafosi Nesti për ty. Po ti, o zuzar, ce nuku na the që kishe qënë me limuzinkën tënde në tëra takimet? Mirë thonë, që Peçua në vend të gojës ka kasafortë!
Të mos kisha vënë dorën mbi kasafortë, unë xheç ia plasa të qeshurit.
? Dëgjon-o?. E di bre, si ishte Rinasi? Kur u dha Shefi te dera e oropllanit me
atë fytyrën e tij të bukur, që i llapste nga drit e gëzimit, nuk mbahej populli. Policia po hiqte të zinë e ullirit. Gazetarët ishnë çkulur dyke lënë tërë aktivitetet për zgjedhjet e ishin ngulur atje pe dy orësh. Unë isha afër me kandidatnë që vumë në Librazh. E zumë kryetarë dhe e hodhmë përpjetë. Gazetarët xheç e mbytnë me të pyetura: ?Si shkuan takimet në Vashington? Çfarë premtime muartë pe Shtëpisë së Bardhë? A është e vërtetë që takuatë Povellin? Çfarë u tha Povelli??? Kryetarit i rrëzëllinte çehrja. Ku e gjen gjithatë nur o në p.. të sëmës! E di ç?u tha-o? ?Zotërinj, - u tha, - kot ini munduarë. Rruga jonë ishte një shëtitje e thjeshtë, për të bërë pak pushim buzë lumit të Vashingtonit? Me një llaf, kush ka mënt le ta kuptojë! Aty u dha një nga ata gazetarët turi-misqinë, që Kryetarë tonë e do ta shohë të pjekur në hell. E pyeti: ?Zoti Kryetar, ka pëshpëritje që ky udhëtimi juaj i papritur, ish urdhëruar nga Bushi? Me cilin biseduat ditën e parë?? E di si iu përgjegj Kryetari-o? ? më pyeti kunati nga Tirana.
? Jo, - i a bëra unë që këtej nga Nju Jorku.
? I a dhjeu inglisht: ? Uell!? No-mor-komente?, i tha? E di ç?do të thotë kjo,
o Peço?
? Jo, - ia bëra unë prapë.
? Kjo do të thotë: tashi do ia shëkoni avazë kësaj rrugës që bëmë ne atje! Tashi
që vamë në Vashington-o? Tashi, hapuni maskarenj, se do t?ju hamë tëmat!?
