PËRGJIGJIA SI NËMË...(1)
…Ku qëndron epërsia, tek ai që pyet apo tek ai që përgjigjet?
Drejtova një pyetje dhe paraprakisht, diçka e tillë përmban edhe një problem. Pyetja si diçka që niset nga vetja dhe vetëm kur e kapërcen këtë prag (vetveten) shfaqet e tillë, pyetje. Njëherësh për këdo qartësohet diçka që nënkuptohet, nënkuptimi si i tillë, dmth, dikush pyet dhe kjo do të thotë se në kokën e tjetrit (pyetësit) ekziston një problem, i shtruar fillimisht në mendjen e tij, kuptimi i kësaj gjëje, ka për ne vlerën e nënkuptimit, ne kuptuam që ka një problem.
Çfarë? - i përket përgjigjes.
Nëse unë pyes: Kush është më superior, ai që pyet apo ai që përgjigjet, duhet ta konsiderojmë pyetjen (kur drejtohet) rezultat i seri shndrimesh derisa shfaqet si e tillë, ideja, problemi, ngarkesa që mbart (të cilat janë për ne një enigmë) dhe pyetja si pasojë paraprake. Pasojë që e shkëput pyetjen nga origjina e saj, dmth nga problemi, i cili qëndron i fshehur, ndërkohë pyetja jo. Përgjigjia; më sëpakti është detyrim moral, ose edukatë dhe më sëshumti është rrugë për të zbuluar prejardhjen, (të vërtetën) kush e lindi dhe... ku dëshiron të mbrrijë.
Nëse e ndërtojmë situatën, kemi pak elementë por të mjaftueshëm. E dukëshme është pyetja, në mbrapaskenë qëndron problemi, edhe përgjigjia përderisa është ende dëshirë, ose i përket ngurrimit majde edhe vendosjes, është e padukëshme, bëhet e tillë kur realizohet, por njëkohësisht këtu ndeshemi me diçka që e njohim mirë vetëm se nuk ndalojmë kurrë të analizojmë për të kuptuar përse. Shpesh nga përgjigjia që japim pësojmë. Përse?
Është faji i përgjigjes, apo diçka e tillë ka qënë fshehur në problemin e shtruar në mendjen e pyetësit dhe vetë pyetja është viktimë sepse ka shërbyer si mbartës i së keqes që pëson përgjigjësi?
A është përgjigja një mallkim, ngaqë vuri në dukje problemin?
Edipi që zgjidhi enigmën, përse u verbua? Cila ishte enigma? pyetja që drejtoi Sfinksi, apo vetë ndërtimi trepjesësh i tij, grua, luan dhe krahë? Sipas mendimit tim është pikërisht vetë Sfinksi dhe jo pyetja, ndërtimi tre pjesësh bëhet për të shkaktuar amullti, një mundësi për të konceptuar shtrembër realitetin, ose e anasjellta për të mos e zbuluar të vërtetën, përndryshe...kujtojmë rrugën që bën pyetja; niset nga problemi diku në mendje, del jashtë dhe ndesh përgjigjen, natyrisht në këtë çast pyetja është e destinuar të vdesë dhe kjo nuk shkakton kënaqësi tek problemi dhe vjen hakmarrja...qorrimi i Edipit...
Nëmë – (mallkim)fond i gjuhës letrare shqipe.
Përdora qëllimisht këtë fjalë për të shpjeguar në njëfarë mënyre edhe emrin mitologjik të Nemesi-t, i cili gabimisht si thuajse gjithë mitologjia, kërkohet tek greqishtja ku nuk ka asnjë shpjegim. Është perëndesha e drejtësisë dhe e ndëshkimit, e hakmarrjes. Nëm – i drejtohem dikujt me zemërim me fjalë të rënda, e mallkoj. Nëm/ë – dënim për dikë në formë mallkimi. - Nëmës (kjo është forma që e gjejmë në mitologji dhe në gjuhën shqipe) – ai që nëm. – fjalori i gjuhës së sotme shqipe.
…Ku qëndron epërsia, tek ai që pyet apo tek ai që përgjigjet?
Drejtova një pyetje dhe paraprakisht, diçka e tillë përmban edhe një problem. Pyetja si diçka që niset nga vetja dhe vetëm kur e kapërcen këtë prag (vetveten) shfaqet e tillë, pyetje. Njëherësh për këdo qartësohet diçka që nënkuptohet, nënkuptimi si i tillë, dmth, dikush pyet dhe kjo do të thotë se në kokën e tjetrit (pyetësit) ekziston një problem, i shtruar fillimisht në mendjen e tij, kuptimi i kësaj gjëje, ka për ne vlerën e nënkuptimit, ne kuptuam që ka një problem.
Çfarë? - i përket përgjigjes.
Nëse unë pyes: Kush është më superior, ai që pyet apo ai që përgjigjet, duhet ta konsiderojmë pyetjen (kur drejtohet) rezultat i seri shndrimesh derisa shfaqet si e tillë, ideja, problemi, ngarkesa që mbart (të cilat janë për ne një enigmë) dhe pyetja si pasojë paraprake. Pasojë që e shkëput pyetjen nga origjina e saj, dmth nga problemi, i cili qëndron i fshehur, ndërkohë pyetja jo. Përgjigjia; më sëpakti është detyrim moral, ose edukatë dhe më sëshumti është rrugë për të zbuluar prejardhjen, (të vërtetën) kush e lindi dhe... ku dëshiron të mbrrijë.
Nëse e ndërtojmë situatën, kemi pak elementë por të mjaftueshëm. E dukëshme është pyetja, në mbrapaskenë qëndron problemi, edhe përgjigjia përderisa është ende dëshirë, ose i përket ngurrimit majde edhe vendosjes, është e padukëshme, bëhet e tillë kur realizohet, por njëkohësisht këtu ndeshemi me diçka që e njohim mirë vetëm se nuk ndalojmë kurrë të analizojmë për të kuptuar përse. Shpesh nga përgjigjia që japim pësojmë. Përse?
Është faji i përgjigjes, apo diçka e tillë ka qënë fshehur në problemin e shtruar në mendjen e pyetësit dhe vetë pyetja është viktimë sepse ka shërbyer si mbartës i së keqes që pëson përgjigjësi?
A është përgjigja një mallkim, ngaqë vuri në dukje problemin?
Edipi që zgjidhi enigmën, përse u verbua? Cila ishte enigma? pyetja që drejtoi Sfinksi, apo vetë ndërtimi trepjesësh i tij, grua, luan dhe krahë? Sipas mendimit tim është pikërisht vetë Sfinksi dhe jo pyetja, ndërtimi tre pjesësh bëhet për të shkaktuar amullti, një mundësi për të konceptuar shtrembër realitetin, ose e anasjellta për të mos e zbuluar të vërtetën, përndryshe...kujtojmë rrugën që bën pyetja; niset nga problemi diku në mendje, del jashtë dhe ndesh përgjigjen, natyrisht në këtë çast pyetja është e destinuar të vdesë dhe kjo nuk shkakton kënaqësi tek problemi dhe vjen hakmarrja...qorrimi i Edipit...
Nëmë – (mallkim)fond i gjuhës letrare shqipe.
Përdora qëllimisht këtë fjalë për të shpjeguar në njëfarë mënyre edhe emrin mitologjik të Nemesi-t, i cili gabimisht si thuajse gjithë mitologjia, kërkohet tek greqishtja ku nuk ka asnjë shpjegim. Është perëndesha e drejtësisë dhe e ndëshkimit, e hakmarrjes. Nëm – i drejtohem dikujt me zemërim me fjalë të rënda, e mallkoj. Nëm/ë – dënim për dikë në formë mallkimi. - Nëmës (kjo është forma që e gjejmë në mitologji dhe në gjuhën shqipe) – ai që nëm. – fjalori i gjuhës së sotme shqipe.
