gazetarja_turke
Forumium praecox
Nga e kaluara
<font color="blue">Çdo gjë filloj pa pritur….Një ditë ecja , kisha dalur për të shëtitur sepse ndiheja sikurse jamë i ndarë në dy pjesë dhe jetoj vetëm me njërën kurse tjetra ishte diqka që më mungonte.I vëreja mirë zogjët kur cicërronin, asnjë nuk fluturonte vetëm, edhe ata dinin se qështë dshuria dhe kishin afër zogjët e tyrë që i donin, kjo shihej nga cicërrimat e tyre që i ndieja me gjithë zemër sikur një këngë.Mua më mungonte ai zogë, une nuk e kisha at person që duhet ta doja dhe të më dojë, e që te kaloi jetën zbashku me të.
Krejt rastësisht një ditë vendosa të shkojë të takoj disa shokë në universitet,nuk edi pse e ndieja vetën se at ditë kisha nevoj të shkoj aty, sepse ishte diqka që më tërhiqte edhe pse nuk e kuptoja dot arsyen , pse ndodhi një gjë e tillë ne mua!!!
Isha duke qëndruar me ca shok dhe shoqe kur rastësisht syt e mi panë dy sy të bukur që më vështronin pa ndërpre, ishin dy sy të një vajze sikurse kukull që më kishte mahnitur menjëher porsa e kamë vërejtur…Në mendje nuk kisha asgjë serioze pasi që nuk e njihja dhe nuk kisha shpres se do ta njihja apo do bisedoja me të,por ja që zemra me fliste ndryshe , kisha dëshirë të afroheja të flisja e të dija se kush ishte por nuk e kisha këtë guxim,kjo ndodhi sepse isha një person shumë i turpshëm…Po ja që ajo më kaloi, ishte shumë më bindëse se unë, dhe më e fort në këtë aspekt, errdhi , mu afruar dhe më njohi vetën e më tregoi se kush ishte, në at cast asgjë s’më kujtohej pos që më vinte nga zemra të lutesha që koha të ndalet dhe ne të mbetemi një kohë të gjatë , edhe pse nuk flisnim vetëm e shikonim njëri tjetrin ajo mua me mjaftonte, ndihesha sikurse isha më i lumturi në botë. Sikur mu shtua edhe pjesa që më mungonte e trupit timë, dhe zemrës sime.Ah sikur të isha i sigurt se me të vërtet ndodhi ajo që doja , por nuk mund të isha i bindur se ajo lumturi do zgjaste për një jetë të tërë.
Nuk po mund të kuptoj si ndodhi vetëm ne filluam të takoheshim më shumë, dhe se ndiheshim shumë të lumtur pranë njëri-tjetrit,mbas disa takimeve të shumta vendosem të thonim rrealitetin njëri tjetrit dhe dytë pëshpëritëm të njejtat fjalë treguam se e dashuronim njëri tjetrin.
Mallkoj ditën që e takova, isha shume i lumtur me të ,kisha gjetur çdo gjë që më herët më kishte munguar ,por ja që kjo mbaroi shumë shpejtë, mbas disa muajve që kaluam zbashku, ajo një ditë më errdhi sikur era dhe iku, sepse me tha se kinse kishte shumë punë disa ditë dhe nuk do mund të takoheshim.
Po ku ta dija se ajo ditën që iku më nuk më përkiste mua, të paktën e meritoja të më thotë të vertëtën, të paktën e meritoja të dija se ajo më nuk më dontë, unë e meritoja të dija se me s’kisha të bëj asgjë me të!!!Por ajo nuk me tregoi,isha i fundit ai i cili kuptova se ajo ishte fejuar për dikë tjetër, dhe kjo më bëri që unë një kohë të mirë të isha i sëmuar ,kjo ishtë sikurse të më vrisnin mbas shpine,më mirë të më therrte me një thikë të preht se sa të më tradhëtonte…Por ajo zgjodhi të keqën për mua,nuk mendoi aspak kur më lëndoi…Vetëm një gjë mund të bëja, të largohem sa më larg nga ai vend që at e kisha takuar, dhe të largohem duke lënë gjitha kujtimet mbas vetës, po në at qytetë.Ika dola jasht shtetit, tani më isha shumë larg, s’kisha të bëj asgjë më të,por nuk ishte edhe aq leht sikur nga mendja ti hiqja edhe nga zemra gjitha ato që kisha përjetuar.Mbas një kohe vendosa të kthehem sërisht në vendim timë,por kjo më bëri të pendohem, sepse ajo mu paraçit dhe më the se dëshironte të ishim sërish së bashku mbase nuk ishte e lumtur me jetën që kishte…Edhe pse zemra më thontë të pranoja që ajo të kthehet tek une, mendja nuk më lejoj të bëja një gjë të till, dhe me këmbëngulje vendosa ti them jo, dhe më kujtohet se isha shumë serioz në at moment kur kundërshtova iden e sajë. “Më fal I thash, por për mua je e huaj, nuk të njoh dhe s’dua të kem asgjë me ty në këtë jetë”.Aty përfundoi çdo dëshirë dhe shpresë e saj, dhe mua sërish më la të nënduar .Më la sepse atëher kur unë mundohesha të harroja ajo sërish u kthy dhe me vrau për të dytën here…Prap ika nga vendlindja ime, mendoja se këtë rradhë më kishte harruar, po ja që ajo bëri diqka edhe më shumë, më thirri në telefon, sedi se ku e kishte gjetur numrin timë, por ia arriti qëllimit të saj për të biseduar me mua, por mbas një kohe të gjatë që ishim takuar…At ditë më dha goditjën e tretë dhe të fundit, më tha se i kishtë lindur një vajz, dhe kërkoi nga une që ti bashkoj emrat tanë e ta përgëzoj ashtu vajzën e saj, sërish nuk pranova, nuk doja që aj fëmij i pa fajshëm të përlyhet me dy emra që kishin bërë një gabim që nga dita që ishin dashuruar, pse gabim sepse ajo nuk e din se qështë dashuria, ajo nuk deshti por lëndoj, nuk pendohem se kamë deshtur ,por pendohem se shumë i besova, dhe kështu ndihmova at që të më shkatërroi mua…Tani është e harruar, do gënjeja të them se nuk mendoi për të, të gjithë e dinë se dashuria e parë nuk harrohet, dhe ajo ka vend të veqant në zemrat tona ,por do doja që të shlyeja të tërën nga mendja dhe zemra,sepse ajo nuk e meriton të përmendet,dhe të kujtohet…
Tani shëtitëm në një vend të bukur, por që nuk më gëzon dotë si vendi im atje, por nuk duhet të kthehem dua që çdo gjë të harrohet, dhe kur te kthehem të nidhem sikurse i posalindur, i gezuar dhe të gjejë fatin e jetës sime.
Nje shok me ka treguar nje gje qe I ka ndodhur ne jeten etij, dhe une per kete se pari e falenderoi shume, dhe pastaj dua ti them se jame shume e kenaqur qe me ka dhane nje shkrim, qe une te rrefej ne menyr te paster dhe te bukur e ta ndaj zbashku me gjithe juve anetare te dashur dhe shoqeri e dashur qe gjendeni ne kete faqe….
Dhe njeher nga Gazetarja_Turke : Faliminderit shume zemer_e_plagosur
</font>
<font color="blue">Çdo gjë filloj pa pritur….Një ditë ecja , kisha dalur për të shëtitur sepse ndiheja sikurse jamë i ndarë në dy pjesë dhe jetoj vetëm me njërën kurse tjetra ishte diqka që më mungonte.I vëreja mirë zogjët kur cicërronin, asnjë nuk fluturonte vetëm, edhe ata dinin se qështë dshuria dhe kishin afër zogjët e tyrë që i donin, kjo shihej nga cicërrimat e tyre që i ndieja me gjithë zemër sikur një këngë.Mua më mungonte ai zogë, une nuk e kisha at person që duhet ta doja dhe të më dojë, e që te kaloi jetën zbashku me të.
Krejt rastësisht një ditë vendosa të shkojë të takoj disa shokë në universitet,nuk edi pse e ndieja vetën se at ditë kisha nevoj të shkoj aty, sepse ishte diqka që më tërhiqte edhe pse nuk e kuptoja dot arsyen , pse ndodhi një gjë e tillë ne mua!!!
Isha duke qëndruar me ca shok dhe shoqe kur rastësisht syt e mi panë dy sy të bukur që më vështronin pa ndërpre, ishin dy sy të një vajze sikurse kukull që më kishte mahnitur menjëher porsa e kamë vërejtur…Në mendje nuk kisha asgjë serioze pasi që nuk e njihja dhe nuk kisha shpres se do ta njihja apo do bisedoja me të,por ja që zemra me fliste ndryshe , kisha dëshirë të afroheja të flisja e të dija se kush ishte por nuk e kisha këtë guxim,kjo ndodhi sepse isha një person shumë i turpshëm…Po ja që ajo më kaloi, ishte shumë më bindëse se unë, dhe më e fort në këtë aspekt, errdhi , mu afruar dhe më njohi vetën e më tregoi se kush ishte, në at cast asgjë s’më kujtohej pos që më vinte nga zemra të lutesha që koha të ndalet dhe ne të mbetemi një kohë të gjatë , edhe pse nuk flisnim vetëm e shikonim njëri tjetrin ajo mua me mjaftonte, ndihesha sikurse isha më i lumturi në botë. Sikur mu shtua edhe pjesa që më mungonte e trupit timë, dhe zemrës sime.Ah sikur të isha i sigurt se me të vërtet ndodhi ajo që doja , por nuk mund të isha i bindur se ajo lumturi do zgjaste për një jetë të tërë.
Nuk po mund të kuptoj si ndodhi vetëm ne filluam të takoheshim më shumë, dhe se ndiheshim shumë të lumtur pranë njëri-tjetrit,mbas disa takimeve të shumta vendosem të thonim rrealitetin njëri tjetrit dhe dytë pëshpëritëm të njejtat fjalë treguam se e dashuronim njëri tjetrin.
Mallkoj ditën që e takova, isha shume i lumtur me të ,kisha gjetur çdo gjë që më herët më kishte munguar ,por ja që kjo mbaroi shumë shpejtë, mbas disa muajve që kaluam zbashku, ajo një ditë më errdhi sikur era dhe iku, sepse me tha se kinse kishte shumë punë disa ditë dhe nuk do mund të takoheshim.
Po ku ta dija se ajo ditën që iku më nuk më përkiste mua, të paktën e meritoja të më thotë të vertëtën, të paktën e meritoja të dija se ajo më nuk më dontë, unë e meritoja të dija se me s’kisha të bëj asgjë me të!!!Por ajo nuk me tregoi,isha i fundit ai i cili kuptova se ajo ishte fejuar për dikë tjetër, dhe kjo më bëri që unë një kohë të mirë të isha i sëmuar ,kjo ishtë sikurse të më vrisnin mbas shpine,më mirë të më therrte me një thikë të preht se sa të më tradhëtonte…Por ajo zgjodhi të keqën për mua,nuk mendoi aspak kur më lëndoi…Vetëm një gjë mund të bëja, të largohem sa më larg nga ai vend që at e kisha takuar, dhe të largohem duke lënë gjitha kujtimet mbas vetës, po në at qytetë.Ika dola jasht shtetit, tani më isha shumë larg, s’kisha të bëj asgjë më të,por nuk ishte edhe aq leht sikur nga mendja ti hiqja edhe nga zemra gjitha ato që kisha përjetuar.Mbas një kohe vendosa të kthehem sërisht në vendim timë,por kjo më bëri të pendohem, sepse ajo mu paraçit dhe më the se dëshironte të ishim sërish së bashku mbase nuk ishte e lumtur me jetën që kishte…Edhe pse zemra më thontë të pranoja që ajo të kthehet tek une, mendja nuk më lejoj të bëja një gjë të till, dhe me këmbëngulje vendosa ti them jo, dhe më kujtohet se isha shumë serioz në at moment kur kundërshtova iden e sajë. “Më fal I thash, por për mua je e huaj, nuk të njoh dhe s’dua të kem asgjë me ty në këtë jetë”.Aty përfundoi çdo dëshirë dhe shpresë e saj, dhe mua sërish më la të nënduar .Më la sepse atëher kur unë mundohesha të harroja ajo sërish u kthy dhe me vrau për të dytën here…Prap ika nga vendlindja ime, mendoja se këtë rradhë më kishte harruar, po ja që ajo bëri diqka edhe më shumë, më thirri në telefon, sedi se ku e kishte gjetur numrin timë, por ia arriti qëllimit të saj për të biseduar me mua, por mbas një kohe të gjatë që ishim takuar…At ditë më dha goditjën e tretë dhe të fundit, më tha se i kishtë lindur një vajz, dhe kërkoi nga une që ti bashkoj emrat tanë e ta përgëzoj ashtu vajzën e saj, sërish nuk pranova, nuk doja që aj fëmij i pa fajshëm të përlyhet me dy emra që kishin bërë një gabim që nga dita që ishin dashuruar, pse gabim sepse ajo nuk e din se qështë dashuria, ajo nuk deshti por lëndoj, nuk pendohem se kamë deshtur ,por pendohem se shumë i besova, dhe kështu ndihmova at që të më shkatërroi mua…Tani është e harruar, do gënjeja të them se nuk mendoi për të, të gjithë e dinë se dashuria e parë nuk harrohet, dhe ajo ka vend të veqant në zemrat tona ,por do doja që të shlyeja të tërën nga mendja dhe zemra,sepse ajo nuk e meriton të përmendet,dhe të kujtohet…
Tani shëtitëm në një vend të bukur, por që nuk më gëzon dotë si vendi im atje, por nuk duhet të kthehem dua që çdo gjë të harrohet, dhe kur te kthehem të nidhem sikurse i posalindur, i gezuar dhe të gjejë fatin e jetës sime.
Nje shok me ka treguar nje gje qe I ka ndodhur ne jeten etij, dhe une per kete se pari e falenderoi shume, dhe pastaj dua ti them se jame shume e kenaqur qe me ka dhane nje shkrim, qe une te rrefej ne menyr te paster dhe te bukur e ta ndaj zbashku me gjithe juve anetare te dashur dhe shoqeri e dashur qe gjendeni ne kete faqe….
Dhe njeher nga Gazetarja_Turke : Faliminderit shume zemer_e_plagosur
</font>