Hektor12
Locus omnem
Nevojat seksuale dhe ndëshkimi seksual.
Akti i riprodhimit si dhe ai i ushqimit, janë instinktive që shpërthejnë nga subkoshienca ku janë të mbledhura kujtimet e eksperiencat e species. Për të nuk nevojitet asnjë mësim sepse çdo qënie e merr me lindjen, aq sa çdo femër e mashkull është në gjendje të ekzekutojë mekanikën e bashkimit seksual. Akti e mekanika e ngrënies vjen nga stimuli i dëshirës për të ngrënë, që rrjedh nga sekretimet e gjendrrave të shumta e qelizave organike që manifestojnë nevojën e ushqimit, që mund të arrijë deri në uri. Stimuli i aktit seksual vjen nga sekretimet e brendëshme e të jashtme të gjendrrave gjinore, e nga nevoja e qelizave të brendëshme të organizmit për t'u sythëzuar e për t'u riprodhuar vazhdimisht. Biologjikisht përfundimi është fekondimi. Vetëm dashuria, që është dashuria sublime e shpirtëzuar, nuk do të meritonte këtë emër po të mos ishte e fekonduar. E poqese fekondimi i dëshërueshëm, rezultati i instinktit seksual do të thotë përsëritje e species, fekondimi i dashurisë njerëzore zgjeron dhe e idealizon domethënien e fekondimit, e transporton nga fusha fizike, thelbësore, në fushën etike shoqërore, ndjesore e intelektuale; gjë që do të thotë konstitucionalizimi i familjes, dashuri për tjetrin e për veprat e bëra nga gjenialiteti. Ashtu siç transmetohen nga prindi tek fëmija mjaft virtute e vese, siç transmetohen pasoja nga të qënit i lodhur apo i alkolizuar; po ashtu reflektohen tek qëniet e lindura edhe nëse prindërit janë të ndjeshëm për atë që po bëjnë, se sa e duan me gjithë shpirt njeri-tjetrin e atë që po krijojnë. Mjaft shkencëtarë kanë folur e shkruar për këtë. Thuhet pra se fëmijët e krijuar pa dashuri mbajnë gjurmë të jopërsosmërisë psikologjike, janë qullë, jo simpatikë dhe pak të lëvizshëm; në të kundërt fëmijët e prindërve të dashuruar janë më aktivë e të bukur. Edhe populli thotë se fëmijët e dashurisë janë të përsosur. Dhe arsyetohet se prodhimet e rrjedhura nga individë që nuk dashurohen kanë shumë (Chemotropismo negativo).
Të fekondosh është njëlloj si të mbjellësh, t'a bësh pjellore, të zotërosh krejtësisht një grua; kurse për këtë të fundit, të jesh e fekonduar nga burri yt do të thotë një akt nderi e dashurie të madhe, që i beson asaj vazhdimin e jetës së një qënieje që do të jetë për të dy gëzim e dhémbje, sintezë e trupave dhe shpirtrave të tyre. Se bashkimet nomale sjellin një gëzim intim dhe japin ndjesinë e të zotëruarit më të plotë, të një shkrirje mes burrit e gruas e cila pas fekondimit pëson ndryshime të mëdha kimike e psikike. Kështu do të dilja kundër Weininger që thotë se nuk ka asnjë ndryshim mes dy akteve (etero e omoseksuale). Ai nuk ka parasysh se gruaja mund të jetë edhe poliedrike si femër, por është absolutisht monogame si nënë, se vetëm një mashkull, bile vetëm një spermatozo i një mashkulli është i aftë ta fekondojë. Ajo mund të zotërohet nga shumë meshkuj por do ta pushtojë vërtetë ai që e fekondon.
Dashuria kërkon të jetë e fekonduar dhe është e plotë kur kryhet nga materia, ndjenja dhe mendimi. Kjo dashuri nuk është sterile si dashuria platonike, por dashuri që krijon, që jep motiv për të jetuar e që na lidh duke qënë të dashuruar.
Sa më shumë rritet inteligjenca e qytetërimi, më shumë rritet dëshira dhe fuqia e dashurisë. Truri e aparati seksual përsosen bashkë në shkallën e gjatë nga speciet e kafshëve të pazhvilluara deri tek njeriu. E mund të thuhet se dashuria, erotizmi e seksualiteti shkrihen me sublimitetin e ndjenjave në tru, i cili nuk bën tjetër veç përsos impulset primitive, që çojnë në aktin e fekondimit. Këtë përfundim kanë arritur filozofët e mëdhej Kant e Shopenhauer, - dhe ne e vërtetojmë me përvojën tonë të përditëshme.
Nga ana tjetër krijimi është e vetmja mënyrë që kanë të gjallët për t'i rezistuar vdekjes - dhe njeriu më shumë se të gjitha kafshët e ka tmerr fundin e tij, se e di çfarë është, dhe mbrohet duke kërkuar të mos vdesë kurrë me fekondimin fizik e shpirtëror. Për këtë të gjithë përpiqen të mbijetojnë të paktën shpirtërisht në kujtimet e të ngjashëmve të tyre, duke lënë kujtim për ata një vepër, një punë, një objekt... Kjo ndjenjë është aq e fuqishme sa ai që nuk ka fëmijë, kërkon dikë të gjakut të tij që të sigurojë mbijetesën në kujtim, mirënjohje e dashuri. Gjithë kjo është frut i instinktit të riprodhimit që realizohet nga fekondimi. Pra instinkti i riprodhimit identifikohet me atë të pavdeksisë.
Zakonisht periudha e jetëgjatësisë së krijesave ka të bëjë me volumin e tyre, kështu është interesante të dihet se krokodili jeton 250 vjet, elefanti 150-200, breshka deri në 200, shqiponja, korbi, papagalli, mjellma rreth 100, luani 80, rinoceronti e deveja 50, kali, gomari e mushka 25-50, derri 10, ujku, ariu 20, qeni, macja 15, pulat shtëpiake 10, minjtë 4 etj. Jetëgjatësinë më të madhe mbi tokë, e ka balena që mendohet se jeton deri 2000 vjet.
Po kështu edhe shtatzania është gati gjithmonë në raport me volumin e trupit; kështu lopa 3, delja dhija dhe ulkonja 5, qeni 2, macja 6 javë etj. etj. Kurse periudha e qumështimit është zakonisht sa periudha e shtatzanisë.
Akti i riprodhimit si dhe ai i ushqimit, janë instinktive që shpërthejnë nga subkoshienca ku janë të mbledhura kujtimet e eksperiencat e species. Për të nuk nevojitet asnjë mësim sepse çdo qënie e merr me lindjen, aq sa çdo femër e mashkull është në gjendje të ekzekutojë mekanikën e bashkimit seksual. Akti e mekanika e ngrënies vjen nga stimuli i dëshirës për të ngrënë, që rrjedh nga sekretimet e gjendrrave të shumta e qelizave organike që manifestojnë nevojën e ushqimit, që mund të arrijë deri në uri. Stimuli i aktit seksual vjen nga sekretimet e brendëshme e të jashtme të gjendrrave gjinore, e nga nevoja e qelizave të brendëshme të organizmit për t'u sythëzuar e për t'u riprodhuar vazhdimisht. Biologjikisht përfundimi është fekondimi. Vetëm dashuria, që është dashuria sublime e shpirtëzuar, nuk do të meritonte këtë emër po të mos ishte e fekonduar. E poqese fekondimi i dëshërueshëm, rezultati i instinktit seksual do të thotë përsëritje e species, fekondimi i dashurisë njerëzore zgjeron dhe e idealizon domethënien e fekondimit, e transporton nga fusha fizike, thelbësore, në fushën etike shoqërore, ndjesore e intelektuale; gjë që do të thotë konstitucionalizimi i familjes, dashuri për tjetrin e për veprat e bëra nga gjenialiteti. Ashtu siç transmetohen nga prindi tek fëmija mjaft virtute e vese, siç transmetohen pasoja nga të qënit i lodhur apo i alkolizuar; po ashtu reflektohen tek qëniet e lindura edhe nëse prindërit janë të ndjeshëm për atë që po bëjnë, se sa e duan me gjithë shpirt njeri-tjetrin e atë që po krijojnë. Mjaft shkencëtarë kanë folur e shkruar për këtë. Thuhet pra se fëmijët e krijuar pa dashuri mbajnë gjurmë të jopërsosmërisë psikologjike, janë qullë, jo simpatikë dhe pak të lëvizshëm; në të kundërt fëmijët e prindërve të dashuruar janë më aktivë e të bukur. Edhe populli thotë se fëmijët e dashurisë janë të përsosur. Dhe arsyetohet se prodhimet e rrjedhura nga individë që nuk dashurohen kanë shumë (Chemotropismo negativo).
Të fekondosh është njëlloj si të mbjellësh, t'a bësh pjellore, të zotërosh krejtësisht një grua; kurse për këtë të fundit, të jesh e fekonduar nga burri yt do të thotë një akt nderi e dashurie të madhe, që i beson asaj vazhdimin e jetës së një qënieje që do të jetë për të dy gëzim e dhémbje, sintezë e trupave dhe shpirtrave të tyre. Se bashkimet nomale sjellin një gëzim intim dhe japin ndjesinë e të zotëruarit më të plotë, të një shkrirje mes burrit e gruas e cila pas fekondimit pëson ndryshime të mëdha kimike e psikike. Kështu do të dilja kundër Weininger që thotë se nuk ka asnjë ndryshim mes dy akteve (etero e omoseksuale). Ai nuk ka parasysh se gruaja mund të jetë edhe poliedrike si femër, por është absolutisht monogame si nënë, se vetëm një mashkull, bile vetëm një spermatozo i një mashkulli është i aftë ta fekondojë. Ajo mund të zotërohet nga shumë meshkuj por do ta pushtojë vërtetë ai që e fekondon.
Dashuria kërkon të jetë e fekonduar dhe është e plotë kur kryhet nga materia, ndjenja dhe mendimi. Kjo dashuri nuk është sterile si dashuria platonike, por dashuri që krijon, që jep motiv për të jetuar e që na lidh duke qënë të dashuruar.
Sa më shumë rritet inteligjenca e qytetërimi, më shumë rritet dëshira dhe fuqia e dashurisë. Truri e aparati seksual përsosen bashkë në shkallën e gjatë nga speciet e kafshëve të pazhvilluara deri tek njeriu. E mund të thuhet se dashuria, erotizmi e seksualiteti shkrihen me sublimitetin e ndjenjave në tru, i cili nuk bën tjetër veç përsos impulset primitive, që çojnë në aktin e fekondimit. Këtë përfundim kanë arritur filozofët e mëdhej Kant e Shopenhauer, - dhe ne e vërtetojmë me përvojën tonë të përditëshme.
Nga ana tjetër krijimi është e vetmja mënyrë që kanë të gjallët për t'i rezistuar vdekjes - dhe njeriu më shumë se të gjitha kafshët e ka tmerr fundin e tij, se e di çfarë është, dhe mbrohet duke kërkuar të mos vdesë kurrë me fekondimin fizik e shpirtëror. Për këtë të gjithë përpiqen të mbijetojnë të paktën shpirtërisht në kujtimet e të ngjashëmve të tyre, duke lënë kujtim për ata një vepër, një punë, një objekt... Kjo ndjenjë është aq e fuqishme sa ai që nuk ka fëmijë, kërkon dikë të gjakut të tij që të sigurojë mbijetesën në kujtim, mirënjohje e dashuri. Gjithë kjo është frut i instinktit të riprodhimit që realizohet nga fekondimi. Pra instinkti i riprodhimit identifikohet me atë të pavdeksisë.
Zakonisht periudha e jetëgjatësisë së krijesave ka të bëjë me volumin e tyre, kështu është interesante të dihet se krokodili jeton 250 vjet, elefanti 150-200, breshka deri në 200, shqiponja, korbi, papagalli, mjellma rreth 100, luani 80, rinoceronti e deveja 50, kali, gomari e mushka 25-50, derri 10, ujku, ariu 20, qeni, macja 15, pulat shtëpiake 10, minjtë 4 etj. Jetëgjatësinë më të madhe mbi tokë, e ka balena që mendohet se jeton deri 2000 vjet.
Po kështu edhe shtatzania është gati gjithmonë në raport me volumin e trupit; kështu lopa 3, delja dhija dhe ulkonja 5, qeni 2, macja 6 javë etj. etj. Kurse periudha e qumështimit është zakonisht sa periudha e shtatzanisë.