Sedimentet e errëta dhe të lehta rrotullohen në qendër të Liqenit të Skadarit (i njohur edhe si Liqeni i Shkodrës), liqeni më i madh në Gadishullin Ballkanik. Ky model tërhoqi vëmendjen e një astronauti në Stacionin Ndërkombëtar Hapësinor (ISS).
Liqeni Skadar është një liqen karstik që shtrëngon kufirin e Malit të Zi dhe Shqipërisë. Shtë një shembull i një kriptodepresioni, ku pjesë të shtratit të liqenit shtrihen nën nivelin e detit. Kreshtat e lakuara, si kurrizore që ecin paralel me bregun jugor, janë pjesë e Alpeve Dinarike, të cilat përbëhen kryesisht nga shkëmbinj lehtësisht të gërryeshëm si gur gëlqeror, dolomit dhe karbonate të tjera.
Lulëzimi në qendër të liqenit ka të ngjarë përzierjen e sedimentit që është transportuar në rrjedhën e sipërme nga lartësitë më të larta përmes ujit të shkrirë të borës dhe rrjedhjeve të tjera malore. Një burim kryesor i kësaj prurjeje sedimentesh vjen nga lumi Moraca; delta e saj e gjerë zë pjesën më të madhe të bregdetit të Malit të Zi. Deltat e vogla të lumenjve përgjatë skajeve veriore të liqenit gjithashtu kontribuojnë në sediment. Lumi Drin dhe Lumi Bojana konvergjojnë vetëm në jug të qytetit antik liqen-front të Shkodrës, i cili shtrihet në deltën e vogël të lumit Kir. Liqeni dhe këta lumenj përfundimisht derdhen në Detin Adriatik.
earthobservatory.nasa.gov