Na ishin njëherë shqiptarët
</p>
Nga Edlira Gjoni</p>
Pas botimeve të enciklopedisë maqedonase dhe tekstit të historisë së Shqipërisë për klasat e 12-ta, vetëm kjo ngelet të themi: Na ishin një herë shqiptarët….Nuk është aspak e këndshme të bësh paralelizma mes dy botimeve, por ja që subjektivizmi me të cilën janë shqyrtuar çështjet, është tërësisht i njëjtë. Fryma me të cilën janë përshkruar shqiptarët e Maqedonisë në njërin krah, dhe opozita e sotme shqiptare në krahun tjetër, kanë pothuajse të njëjtën filozofi përçmimi dhe zhvleftësimi. Në njërin krah, shqiptarët përshkruhen si njerëz malesh që zbritën në tokën maqedonase duke detyruar vendasit të tërhiqen në brendësi të Maqedonisë; në krahun tjetër, historisë moderne të Shqipërisë i vihet si udhërrëfyes i vetëm, kreu i Partisë Demokratike dhe mbështetësit e ngushtë të tij. Jo Azem Hajdari, por Jozefina Topalli. Në tekstin e ri të historisë së Shqipërisë, janë gjetur radhë për Lulëzim Bashën e për Damir Fazllicin, por nuk ka tepruar asnjë radhë të përmendet periudha e vështirë qeverisëse e Pandeli Majkos gjatë krizës së Kosovës. Po ashtu, janë renditur të gjitha anët negative të qeverisjes së majtë për 8 vitet e tyre të pushtetit 1997 2005, por asnjë çerek faqeje nuk ka tepruar për të hedhur pak radhë edhe për rrëzimin e skemave piramidale, ngjarjet e çuditshme të Shqipërisë së asaj kohe, apo vazhdimin e pasojave të tyre edhe sot.
Për zhvillimet e viteve të fundit në Shqipëri dhe tendencën e ngjarjeve për vitet në vazhdim, sërish vjen në ndihmë James Petifer, autori dhe njohësi i mirë i gjithë Ballkanit Perëndimor, me botimin e tij të fundit, më shumë sesa historianët shqiptarë.
Edhe në librin e detajuar Çështja shqiptare, akademikut Pettifer dhe bashkë-autores Miranda Vickers, nuk u ka dalë një libër i tërë për të shpjeguar ngjarjet e vitit të mbrapshtë 1997 në Shqipëri, kurse hartuesit e tekstit të historisë së Shqipërisë, nuk e kanë parë me vend që të përmendin aty qoftë edhe një paragraf të vetëm.
Ishte shumë interesante dhe për tu përshëndetur iniciativa mediatike dhe akademike (deri diku) për tiu kundërvënë hapur apo zyrtarisht enciklopedisë maqedonase. Për shumë arsye dhe presione, mendohet se enciklopedia do të rishikohet, dhe kjo bëhet në kuadër të shumë detyrimeve e përcaktimeve, jashtë të cilave, shteti i brishtë maqedonas është këshilluar të mos lëvizë.
Por përçmimi i tyre për shqiptarët, është deri diku i kuptueshëm. Maqedonasit kanë pakënaqësi nga bashkëjetesa me shqiptarët dhe bëjnë çmos ta bëjnë të ditur këtë fakt. Mospërputhjet etnike, kulturore, gjuhësore, fetare, e deri diku edhe historike (me gjithë ngjashmëritë e tyre), i bëjnë maqedonasit ti shohin shqiptarët si armikun e domosdoshëm për ti bërë ballë sfidës së mbijetesës si shtet.
Po mirë, po autorët shqiptarë të teksteve të historisë, çarsye tiu kenë zbritur në kokë kur kanë bërë gabime trashanike edhe me datat e qeverive dhe krerëve të tyre? Ilir Meta sipas këtij libri, figuron kryeministër që në vitin 1997, kurse Pandeli Majko është lënë në harresë. Ngjarjet e zhvilluara në kohët e kryeministrisë së drejtuar nga Nano ngatërrohen në renditje kohore e përputhje ngjarjesh.
Mirë maqedonasit, që flasin për qindra vjet përpara histori e pretendojnë të mos i zbulojë kush mashtrimet e tyre, po historianët shqiptarë me çfarë e gënjejnë veten, kur pretendojnë se shqiptarët nuk do ta mbajnë mend rrjedhën e zhvillimeve pas vitit 1997?
Një kapitull më vete për rrugën e anëtarësimit në BE do kishte kuptim dhe do ishte i nevojshëm, që të sqarohen të gjitha hapat dhe hallkat e marrëdhënieve ShqipëriBashkimi Evropian, që prej momentit kur u nënshkrua marrëveshja e parë e tregtisë së lirë me BE-në e deri tek momenti i dorëzimit të kërkesës për të qenë vend kandidat për anëtarësim. Me shpjegimin edhe të detyrimeve kontraktuare që e presin Shqipërinë pas ratifikimit të Marrëveshjes së Stabilizim Asociimit, një kapitull i tërë për këtë pjesë të historisë moderne, do të kishte vend.
Por, të flasësh për kryetaren e Parlamentit dhe për ministrin e Jashtëm në një tekst të sapo shkruar?!
Jo vetëm që teksti në paragrafët e atillë i ngjan një gazete të shëmtuar partiake, por akoma më keq, leximi dhe mësimi i tij është i detyruar të jetë vetëm i asaj forme.
A është kjo një çudi e arsimit apo e historisë? Mos është thjesht dhe vetëm pakujdesi e dëmshme e politikës?
Në qoftë kështu, politika dhe histori-shkruajtësit shqiptarë, kanë nevojë për më shumë deklarata dhe tërheqje vëmendje e thirrje për ndryshim teksti sesa autorët maqedonas, që shanë një etni tjetër.
Po kaq armiq të jenë të majtët e të djathtët në Shqipëri, saqë edhe një biznesmen i dyshuar ballkanas gjen vend në historinë moderne, kurse shtjellimi korrekt i ngjarjeve politike, ekonomike e shoqërore për 20 vitet e fundit në Shqipëri, jo?
Kush e mban përgjegjësinë për këtë mungesë serioziteti me faktet? Kujt ti drejtohen akademikët për subjektivizmin e treguar? Kush e përcakton se cilat figura e cilat ngjarje duhen trajtuar më shumë, cilat më pak, e cilat hiç në tekstet e historisë?
Këto ditë po flitet për historinë postkomuniste shqiptare, por para tre vjetësh, në një studim bërë sërish mbi tekstet e historisë së Shqipërisë për shkollat e mesme dhe ato 9-vjeçare, u vu re se edhe periudha e komunizmit trajtohet me shumë mangësi. Madje, më shumë kapituj e informacione ka mbi komunizmin e vendeve të tjera, sesa për periudhën e diktaturës në Shqipëri.
Kalimi i sipërfaqshëm i 45 viteve izolim, për ta mbajtur vrapin tek shkëlqimet e Sali Berishës e të Jozefina Topallit, janë një shaka disi e rëndë për nxënësit, publikun dhe akademizmin shqiptar.
Po atëherë çkërkojmë që mërzitemi me maqedonasit? Përse iu kërkojmë atyre të rregullojnë fakte, kur këto tonat i bëjmë çorbë si të duam vetë, në mes të ditës me diell, e për ngjarje që akoma po i përjetojmë?
Historia ka disa probleme me ne. Prandaj më mirë po e kthejmë të gjithën në përrallë: Na ishin njëherë shqiptarët, që nuk dihet kush janë, nga vijnë, çbëjnë apo pse rrinë këtej pari. Ama kanë një kryeministër e një kryetare Kuvendi për tu pirë në kupë e për të mos u vënë në diskutim hiç.
Vërtet… Na ishin njëherë shqiptarët…</p>
</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.shqipmedia.com/?p=23369. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.shqipmedia.com/?p=23369
Nga Edlira Gjoni</p>
Pas botimeve të enciklopedisë maqedonase dhe tekstit të historisë së Shqipërisë për klasat e 12-ta, vetëm kjo ngelet të themi: Na ishin një herë shqiptarët….Nuk është aspak e këndshme të bësh paralelizma mes dy botimeve, por ja që subjektivizmi me të cilën janë shqyrtuar çështjet, është tërësisht i njëjtë. Fryma me të cilën janë përshkruar shqiptarët e Maqedonisë në njërin krah, dhe opozita e sotme shqiptare në krahun tjetër, kanë pothuajse të njëjtën filozofi përçmimi dhe zhvleftësimi. Në njërin krah, shqiptarët përshkruhen si njerëz malesh që zbritën në tokën maqedonase duke detyruar vendasit të tërhiqen në brendësi të Maqedonisë; në krahun tjetër, historisë moderne të Shqipërisë i vihet si udhërrëfyes i vetëm, kreu i Partisë Demokratike dhe mbështetësit e ngushtë të tij. Jo Azem Hajdari, por Jozefina Topalli. Në tekstin e ri të historisë së Shqipërisë, janë gjetur radhë për Lulëzim Bashën e për Damir Fazllicin, por nuk ka tepruar asnjë radhë të përmendet periudha e vështirë qeverisëse e Pandeli Majkos gjatë krizës së Kosovës. Po ashtu, janë renditur të gjitha anët negative të qeverisjes së majtë për 8 vitet e tyre të pushtetit 1997 2005, por asnjë çerek faqeje nuk ka tepruar për të hedhur pak radhë edhe për rrëzimin e skemave piramidale, ngjarjet e çuditshme të Shqipërisë së asaj kohe, apo vazhdimin e pasojave të tyre edhe sot.
Për zhvillimet e viteve të fundit në Shqipëri dhe tendencën e ngjarjeve për vitet në vazhdim, sërish vjen në ndihmë James Petifer, autori dhe njohësi i mirë i gjithë Ballkanit Perëndimor, me botimin e tij të fundit, më shumë sesa historianët shqiptarë.
Edhe në librin e detajuar Çështja shqiptare, akademikut Pettifer dhe bashkë-autores Miranda Vickers, nuk u ka dalë një libër i tërë për të shpjeguar ngjarjet e vitit të mbrapshtë 1997 në Shqipëri, kurse hartuesit e tekstit të historisë së Shqipërisë, nuk e kanë parë me vend që të përmendin aty qoftë edhe një paragraf të vetëm.
Ishte shumë interesante dhe për tu përshëndetur iniciativa mediatike dhe akademike (deri diku) për tiu kundërvënë hapur apo zyrtarisht enciklopedisë maqedonase. Për shumë arsye dhe presione, mendohet se enciklopedia do të rishikohet, dhe kjo bëhet në kuadër të shumë detyrimeve e përcaktimeve, jashtë të cilave, shteti i brishtë maqedonas është këshilluar të mos lëvizë.
Por përçmimi i tyre për shqiptarët, është deri diku i kuptueshëm. Maqedonasit kanë pakënaqësi nga bashkëjetesa me shqiptarët dhe bëjnë çmos ta bëjnë të ditur këtë fakt. Mospërputhjet etnike, kulturore, gjuhësore, fetare, e deri diku edhe historike (me gjithë ngjashmëritë e tyre), i bëjnë maqedonasit ti shohin shqiptarët si armikun e domosdoshëm për ti bërë ballë sfidës së mbijetesës si shtet.
Po mirë, po autorët shqiptarë të teksteve të historisë, çarsye tiu kenë zbritur në kokë kur kanë bërë gabime trashanike edhe me datat e qeverive dhe krerëve të tyre? Ilir Meta sipas këtij libri, figuron kryeministër që në vitin 1997, kurse Pandeli Majko është lënë në harresë. Ngjarjet e zhvilluara në kohët e kryeministrisë së drejtuar nga Nano ngatërrohen në renditje kohore e përputhje ngjarjesh.
Mirë maqedonasit, që flasin për qindra vjet përpara histori e pretendojnë të mos i zbulojë kush mashtrimet e tyre, po historianët shqiptarë me çfarë e gënjejnë veten, kur pretendojnë se shqiptarët nuk do ta mbajnë mend rrjedhën e zhvillimeve pas vitit 1997?
Një kapitull më vete për rrugën e anëtarësimit në BE do kishte kuptim dhe do ishte i nevojshëm, që të sqarohen të gjitha hapat dhe hallkat e marrëdhënieve ShqipëriBashkimi Evropian, që prej momentit kur u nënshkrua marrëveshja e parë e tregtisë së lirë me BE-në e deri tek momenti i dorëzimit të kërkesës për të qenë vend kandidat për anëtarësim. Me shpjegimin edhe të detyrimeve kontraktuare që e presin Shqipërinë pas ratifikimit të Marrëveshjes së Stabilizim Asociimit, një kapitull i tërë për këtë pjesë të historisë moderne, do të kishte vend.
Por, të flasësh për kryetaren e Parlamentit dhe për ministrin e Jashtëm në një tekst të sapo shkruar?!
Jo vetëm që teksti në paragrafët e atillë i ngjan një gazete të shëmtuar partiake, por akoma më keq, leximi dhe mësimi i tij është i detyruar të jetë vetëm i asaj forme.
A është kjo një çudi e arsimit apo e historisë? Mos është thjesht dhe vetëm pakujdesi e dëmshme e politikës?
Në qoftë kështu, politika dhe histori-shkruajtësit shqiptarë, kanë nevojë për më shumë deklarata dhe tërheqje vëmendje e thirrje për ndryshim teksti sesa autorët maqedonas, që shanë një etni tjetër.
Po kaq armiq të jenë të majtët e të djathtët në Shqipëri, saqë edhe një biznesmen i dyshuar ballkanas gjen vend në historinë moderne, kurse shtjellimi korrekt i ngjarjeve politike, ekonomike e shoqërore për 20 vitet e fundit në Shqipëri, jo?
Kush e mban përgjegjësinë për këtë mungesë serioziteti me faktet? Kujt ti drejtohen akademikët për subjektivizmin e treguar? Kush e përcakton se cilat figura e cilat ngjarje duhen trajtuar më shumë, cilat më pak, e cilat hiç në tekstet e historisë?
Këto ditë po flitet për historinë postkomuniste shqiptare, por para tre vjetësh, në një studim bërë sërish mbi tekstet e historisë së Shqipërisë për shkollat e mesme dhe ato 9-vjeçare, u vu re se edhe periudha e komunizmit trajtohet me shumë mangësi. Madje, më shumë kapituj e informacione ka mbi komunizmin e vendeve të tjera, sesa për periudhën e diktaturës në Shqipëri.
Kalimi i sipërfaqshëm i 45 viteve izolim, për ta mbajtur vrapin tek shkëlqimet e Sali Berishës e të Jozefina Topallit, janë një shaka disi e rëndë për nxënësit, publikun dhe akademizmin shqiptar.
Po atëherë çkërkojmë që mërzitemi me maqedonasit? Përse iu kërkojmë atyre të rregullojnë fakte, kur këto tonat i bëjmë çorbë si të duam vetë, në mes të ditës me diell, e për ngjarje që akoma po i përjetojmë?
Historia ka disa probleme me ne. Prandaj më mirë po e kthejmë të gjithën në përrallë: Na ishin njëherë shqiptarët, që nuk dihet kush janë, nga vijnë, çbëjnë apo pse rrinë këtej pari. Ama kanë një kryeministër e një kryetare Kuvendi për tu pirë në kupë e për të mos u vënë në diskutim hiç.
Vërtet… Na ishin njëherë shqiptarët…</p>
</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.shqipmedia.com/?p=23369. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.shqipmedia.com/?p=23369