Juria e konkursit "Terre Lontane" në Itali për vitin 2015, kryesuar nga shkrimtari i njohur italian kandidat për Nobel në letërsi, ka përzgjedhur dhe vlerësuar me çmim të dytë poeten Manjola Brahaj.
Në këtë konkurs poetja ka marrë pjesë me poezinë "Le distanze" (Largsitë) e përkthyer nga Albana Alia.
Poetja u shpreh në lidhje me çmimin për kultpoint-albania se ndihet e nderuar dhe akoma më shumë e vlerësuar sepse ka konkuruar me emra të rëndësishëm të letërsisë italiane e botërore , por edhe është vlerësuar nga studjues dhe shkrimtarë të njohur italianë.
Kjo është hera e dytë që Italia e vlerëson poeten, pasi ajo ka marrë edhe çmim të parë nga revista “L’Orizzonti” pak muaj më parë.
Ceremonia e tërheqjes së çmimeve do bëhet formalisht në datë 3 tetor 2015.
Më poshtë do të lexoni poezinë fituese në dy gjuhët
shqip – italisht.
LARGSITË
I ftoftë e pa trajtë
ai që duem ne,
aq ikshëm ndërron udhët,
veç për me ardhë nji ditë.
Prekja s’ka erë,
mbetet nji ankth i mbyllun n’vete;
çmendë për veten,
dashtë vetveten,
mbytë për veten;
pa hak, as cak,
pa dritë, as britë,
pa ujë, as kujë.
Prekja nuk asht ma e kërrkuj’
I largët asht nji shi që na njom eshtnat.
I largët asht nji diell që na djeg shpirtanat.
E largët asht nji tokë që e kemi n’mish.
Sa fryma me frymën
n’thithje.
Sa zani me zanin
n’thirrje.
Sa ngjyra me ngjyrën
n’shkrimje.
Sa unë n’ty
me gjithë zjermin e marrëzisë.
Sa ti n’mue
më gjithë ankthin e dashnisë.
Sa t’dy bashkë
me gjithë peshën e kohënave pa njeni – tjetrin.
Sa zgjatja e tejme e horizonteve,
që përmbysen n’sytë tanë
për me mbetë t’huej.
LE DISTANZE
Freddo e informe colui che ci ama,
così all'impazzata cambia i percorsi,
per poi, alla fine, ritornare.
Il tatto è inodore,
Rimane un incubo racchiuso in sé;
alienato da sé,
amato da se stesso,
sommerso in se stesso;
senza motivo né limite,
senza luce né grido,
senz’acqua né lamento.
Il tatto non appartiene più a nessuno.
Lontana è la pioggia che bagna le ossa.
Lontano è il sole che infiamma le anime.
Lontana è la terra che affonda nella carne.
Quanto le nostre anime nell’inspirazione
Quanto le nostre voci esclamanti.
Quanti i nostri colori amalgamati.
Quanto io in te, con tutto l’ardore della follia.
Quanto tu in me, con tutta l’ansia dell’amore.
Quanto noi due insieme,
con tutto il peso del tempo privati l’uno dall’altro.
Quanto l’estensione estrema degli orizzonti,
che si ribaltano ai nostri occhi
per poi ridurci in estranei.
© kultpoint-albania.com