Mëngjes
</p>
E para gjë që pa, ishte ora: 8.45.</p>
</p>
Mëngjes.</p>
U rrotullua në krevat dhe një rreze drite i puthi ballin.</p>
Oh, çmëngjes i bukur!</p>
Pastaj dëgjoi parfumin e mëngjesit të hynte përmes derës gjysmë të hapur. Fërkoi sytë. Shtyu mbulesën.</p>
Vetëm atëherë dëgjoi qetësinë.</p>
Po fëmijët ku ishin? Të kishin ngrënë mëngjes e të kishin dalë?</p>
Kontrolloi orën.</p>
Jo, ishte e pamundur.</p>
Atëherë vazhdonin të flinin.</p>
Akoma edhe më pak e mundur. Të flinin kaq gjatë ditën e parë të pushimeve të tyre verore?</p>
Po si shpjegohej atëherë gjithë ajo qetësi nëpër shtëpi?</p>
As qeni nuk dëgjohej.</p>
Endri mendoi se ishte momenti për ta zbuluar, kështu që u ngrit.</p>
*</p>
«Mirëmëngjes, shpirti!»</p>
Eva ishte ulur në tavolinë me gazetën në dorë.</p>
«Mirëmëngjes!» Endri pa rreth e rrotull. Pastaj: «Ku kanë shkuar fëmijët?» pyeti.</p>
«Jashtë», u përgjigj Eva. «Janë duke përgatitur gjërat.»</p>
«Cilat gjëra?»</p>
Eva la gazetën. «E di? Marko i ka ftuar të shkojnë me të për peshk, sot. Janë në qiellin e shtatë, mezi po presin që ti çosh.</p>
Endri u ul në tavolinë dhe mbushi filxhanin e tij me kafe të nxehtë. «E çfarë u thotë se do ti çoj?»</p>
«Epo tani, janë me pushime, apo jo? Pastaj…» Eva iu afrua dhe i vuri njërën dorë rreth qafës «…mos më thuaj se të vjen keq, apo e kam gabim?»</p>
«Mmm, kjo do të thotë se do të mbetemi pak vetëm, ëh?»</p>
«Mmm…»</p>
«Ika.»</p>
Por në të vërtetë, Endri shkoi vetëm mbasi hëngri mëngjes e lexoi pak futboll. Marko banonte në anën tjetër të liqenit dhe në më pak se njëzet minuta, ai, ishte atje. U ndal vetëm pak, sa për të përshëndetur kunatin e tij dhe mbasi u këshilloi fëmijëve të silleshin mirë, u kthye tek gruaja.</p>
E cila, natyrisht, e priste në dhomën e gjumit.</p>
Dy orë më vonë, telefoni tringëlloi.</p>
Dhe bota u shemb.</p>
Thanë se kishte qenë një incident. Që me sa dukej fëmija kishte zënë një peshk shumë të madh dhe i ishte afruar ujit më shumë nga çduhej. Pastaj kishte rënë.</p>
Por Endrit nuk i besohej.</p>
Askujt nuk i besohej.</p>
Eva vazhdonte të bërtiste e të shkulte flokët, por nuk i besohej.</p>
E as Markos, meqë ra fjala.</p>
Derisa zhytësit sollën në sipërfaqe trupin e Edit.</p>
Kunati i tij u kthye mënjanë dhe volli.</p>
Evës i ra të fikët.</p>
Endri mbylli sytë dhe bërtiti.</p>
Pastaj i hapi dhe u gjend në krevat.</p>
Në krevatin e tij.</p>
Në krevatin e tij të madh e të bukur.</p>
E të ftohtë.</p>
Eva ishte ngritur. Prej derës gjysmë të hapur të dhomës hynte aroma e mëngjesit të përgatitur prej saj.</p>
Endri priti. Me frymën pezull priti të dëgjonte hapa në afrim. Por e vetmja gjë që arriti të dëgjonte ishte volumi i radios.</p>
Atëherë filloi të qeshte.</p>
Të qeshte me zë të ulët.</p>
Makthi kishte mbaruar. E nuk kishte bërtitur.</p>
Apo nuk do të kishte qenë për të qeshur!</p>
Kështu që u ngrit, shkoi në banjë dhe pastaj në kuzhinë.</p>
Vetëm atëherë vuri re qetësinë e ekzagjeruar.</p>
«Mirëmëngjes, shpirt», e përshëndeti Eva përtej gazetës.</p>
«Ku janë fëmijët?… flenë?»</p>
«Posi ore, po tallesh? Pikërisht sot që është dita e parë e pushimeve?! Jo, janë jashtë bashkë me Xhesin. E di? Është që prej gjysmë ore që duan të të zgjojnë.»</p>
«Vërtet?» Endri mbushi filxhanin me kafe. «E çne kështu?»</p>
Eva la gazetën dhe iu afrua. «E di çfarë shpirt?… sot ka një surprizë të bukur», i tha pastaj duke i përkëdhelur flokët. «Sot do të jemi vetëm për pak kohë.»</p>
Papritur, zemra e Endrit shtoi të rrahurat. Kërkoi të thoshte diçka, por gjuha iu ngjit mbas qiellzës.</p>
«E di?», vazhdoi Eva. «Marko telefonoi dhe tha nëse fëmijët kanë dëshirë të shkojnë me të të peshkojnë. Pikërisht ditën e parë të pushimeve, e imagjinon dot? Janë shumë të lumtur e mezi po presin që ti ti… ej, Endri, çfarë ke mo?</p>
(Çfarë kishte?)</p>
«Endri, shpirt. Po dridhesh si…»</p>
«Jo», ia priti Endri, dhe pika të kafesë së tij njomën dyshemenë.</p>
«Por, i dashur…»</p>
«Jo, thashë. Pikë. Nuk do ti çoj asgjëkund.»</p>
«Por…»</p>
«Nuk do venë.»</p>
Endri tani bërtiste dhe Eva dukej disi e trembur. Por ai kishte pasur vizionin e tij dhe nuk kishte ndër mend të çonte fëmijët të peshkonin për të bërë që një prej tyre të vdiste. Mendoi ti tregonte gjithçka gruas së tij, por ishte i sigurt se ajo nuk do të kuptonte, kështu që u kap mbas prerogativës së tij për të vendosur më të mirën për fëmijët e tij dhe mbylli aty diskutimin.</p>
Natyrisht fëmijët protestuan, përndryshe çfarë fëmijësh do të ishin? Por në fund u dorëzuan dhe dolën në kopsht, duke u mjaftuar së luajturi me Xhesin.</p>
*</p>
E kështu, me tragjedinë e evituar, Endri, mund tu kthehej qetësisht punëve të tij. Prej disa kohësh kishte pasur ndër mend të sistemonte pak bodrumin ku ishin grumbulluar jo pak mbeturina.</p>
Por, pikërisht në momentin që ai do të merrte shkallët për në bodrum, u dëgjuan frenat e një makine që çanë ajrin porsi ulërima e një kafshe të egër kur hidhet në sulm e, menjëherë mbas saj, diçka që përplaset me diçka e pastaj zhurma e dërrasës teksa copëtohet në qindra cifla të vogla.</p>
Ulërima.</p>
Dy.</p>
Njëra e ndryshme prej tjetrës.</p>
Që të dyja dalë prej gojësh të vogla.</p>
E një qen nisi të lehte.</p>
Pastaj, një ulërimë brenda shtëpisë.</p>
Eva.</p>
Endri u lëshua mbas gjurmës së gruas.</p>
Jashtë,</p>
(si në ëndërr)</p>
ishte fundi i botës.</p>
Përsëri.</p>
Një makinë. Një makinë blu. Ndoshta një Ford. Motori akoma ndezur. Një kokë e mbështetur në mes të timonit. Flokë të zinj.</p>
Të zinj, porsi vdekja.</p>
Pak më tutje, Xhesi lehte me të madhe. Pranë qenit: Edi. Duart e mbledhura grusht përpara gjoksit. Sytë e zmadhuar prej tmerrit. Goja i hapej e pastaj i mbyllej si një peshk në akuarium. Shikonte përpara tij.</p>
Makinën.</p>
Trupin e vogël të Denisit.</p>
Eva gërthiti diçka që duhej të ishte emri i djalit të shtrirë përdhè.</p>
Endri, thjesht humbi ndjenjat.</p>
Dhe u zgjua.</p>
Në krevatin e tij.</p>
Në krevatin e tij të bukur e të madh.</p>
Në një moment të parë kujtoi se mos ishte ende duke fjetur dhe vazhdonte të ëndërronte. Pa nga e majta e tij, orën: 8.33. Dera e dhomës ishte e mbyllur.</p>
Mbajti vesh.</p>
Zërat e fëmijëve ishin plotësisht të deshifrueshëm: Denisi që donte brioshin e tij me krem dhe Edi që i kishte ngrënë të gjithë ata më krem; pastaj Eva që mundohej ti heshtte sepse babushi flinte dhe Xhesi që lehte mbas çdo fjale të Evës, si për të treguar se cilën anë mbante.</p>
Eh, po. Ishte zgjuar.</p>
Nuk kishte më as të voglin dyshim.</p>
*</p>
«Ja, shikoni?… e zgjuat.» U tha Eva fëmijëve, porsa Endri kaloi pragun e derës.</p>
«Mirëmëngjes të gjithëve.»</p>
«O ba, o ba, tani që mbaroi shkolla, do të ma blesh biçikletën? Ma ke premtuar.»</p>
«E pabesueshme», ia priti Edi të vëllait, ndërsa Endri zinte vendin e tij në tavolinë. «Nuk ka mundësi që edhe ta ndërrosh ndonjëherë përshëndetjen e mëngjesit?» Pastaj u kthye nga Endri. «Mirëmëngjes, babush. Hë, si fjete? Mos të zgjuam gjë? Nëse po, mua personalisht më vjen shumë keq.»</p>
Oh, po. Ishte zgjuar me të vërtetë. Endri pa Evën që pranë lavamanit qeshte me fjalët e Edit.</p>
«Hë, Edi, nxirre.» Tha Endri. «Çfarë do sot?»</p>
Pa u menduar gjatë, Edi i tha: «A mund të shkoj në kinema sot pasdite me Kleidin? Të lutem, të lutem…»</p>
«Të thashë njëherë që jo», e ndërpreu Eva. Pastaj iu kthye Endrit. «Me Kleidin, për të parë ato idiotësitë e horrorit. Vetëm 13 vjeç, këta!»</p>
«Por, sot do japin Zëmra në Atlantidë të Stephen King», u qa Edi. «Dhe nuk është horror. Është me një çun të vogël… Të lutem, o ba.»</p>
«Mi
Ky artikull eshte marre nga: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=2705. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=2705
E para gjë që pa, ishte ora: 8.45.</p>
</p>
Mëngjes.</p>
U rrotullua në krevat dhe një rreze drite i puthi ballin.</p>
Oh, çmëngjes i bukur!</p>
Pastaj dëgjoi parfumin e mëngjesit të hynte përmes derës gjysmë të hapur. Fërkoi sytë. Shtyu mbulesën.</p>
Vetëm atëherë dëgjoi qetësinë.</p>
Po fëmijët ku ishin? Të kishin ngrënë mëngjes e të kishin dalë?</p>
Kontrolloi orën.</p>
Jo, ishte e pamundur.</p>
Atëherë vazhdonin të flinin.</p>
Akoma edhe më pak e mundur. Të flinin kaq gjatë ditën e parë të pushimeve të tyre verore?</p>
Po si shpjegohej atëherë gjithë ajo qetësi nëpër shtëpi?</p>
As qeni nuk dëgjohej.</p>
Endri mendoi se ishte momenti për ta zbuluar, kështu që u ngrit.</p>
*</p>
«Mirëmëngjes, shpirti!»</p>
Eva ishte ulur në tavolinë me gazetën në dorë.</p>
«Mirëmëngjes!» Endri pa rreth e rrotull. Pastaj: «Ku kanë shkuar fëmijët?» pyeti.</p>
«Jashtë», u përgjigj Eva. «Janë duke përgatitur gjërat.»</p>
«Cilat gjëra?»</p>
Eva la gazetën. «E di? Marko i ka ftuar të shkojnë me të për peshk, sot. Janë në qiellin e shtatë, mezi po presin që ti çosh.</p>
Endri u ul në tavolinë dhe mbushi filxhanin e tij me kafe të nxehtë. «E çfarë u thotë se do ti çoj?»</p>
«Epo tani, janë me pushime, apo jo? Pastaj…» Eva iu afrua dhe i vuri njërën dorë rreth qafës «…mos më thuaj se të vjen keq, apo e kam gabim?»</p>
«Mmm, kjo do të thotë se do të mbetemi pak vetëm, ëh?»</p>
«Mmm…»</p>
«Ika.»</p>
Por në të vërtetë, Endri shkoi vetëm mbasi hëngri mëngjes e lexoi pak futboll. Marko banonte në anën tjetër të liqenit dhe në më pak se njëzet minuta, ai, ishte atje. U ndal vetëm pak, sa për të përshëndetur kunatin e tij dhe mbasi u këshilloi fëmijëve të silleshin mirë, u kthye tek gruaja.</p>
E cila, natyrisht, e priste në dhomën e gjumit.</p>
Dy orë më vonë, telefoni tringëlloi.</p>
Dhe bota u shemb.</p>
Thanë se kishte qenë një incident. Që me sa dukej fëmija kishte zënë një peshk shumë të madh dhe i ishte afruar ujit më shumë nga çduhej. Pastaj kishte rënë.</p>
Por Endrit nuk i besohej.</p>
Askujt nuk i besohej.</p>
Eva vazhdonte të bërtiste e të shkulte flokët, por nuk i besohej.</p>
E as Markos, meqë ra fjala.</p>
Derisa zhytësit sollën në sipërfaqe trupin e Edit.</p>
Kunati i tij u kthye mënjanë dhe volli.</p>
Evës i ra të fikët.</p>
Endri mbylli sytë dhe bërtiti.</p>
Pastaj i hapi dhe u gjend në krevat.</p>
Në krevatin e tij.</p>
Në krevatin e tij të madh e të bukur.</p>
E të ftohtë.</p>
Eva ishte ngritur. Prej derës gjysmë të hapur të dhomës hynte aroma e mëngjesit të përgatitur prej saj.</p>
Endri priti. Me frymën pezull priti të dëgjonte hapa në afrim. Por e vetmja gjë që arriti të dëgjonte ishte volumi i radios.</p>
Atëherë filloi të qeshte.</p>
Të qeshte me zë të ulët.</p>
Makthi kishte mbaruar. E nuk kishte bërtitur.</p>
Apo nuk do të kishte qenë për të qeshur!</p>
Kështu që u ngrit, shkoi në banjë dhe pastaj në kuzhinë.</p>
Vetëm atëherë vuri re qetësinë e ekzagjeruar.</p>
«Mirëmëngjes, shpirt», e përshëndeti Eva përtej gazetës.</p>
«Ku janë fëmijët?… flenë?»</p>
«Posi ore, po tallesh? Pikërisht sot që është dita e parë e pushimeve?! Jo, janë jashtë bashkë me Xhesin. E di? Është që prej gjysmë ore që duan të të zgjojnë.»</p>
«Vërtet?» Endri mbushi filxhanin me kafe. «E çne kështu?»</p>
Eva la gazetën dhe iu afrua. «E di çfarë shpirt?… sot ka një surprizë të bukur», i tha pastaj duke i përkëdhelur flokët. «Sot do të jemi vetëm për pak kohë.»</p>
Papritur, zemra e Endrit shtoi të rrahurat. Kërkoi të thoshte diçka, por gjuha iu ngjit mbas qiellzës.</p>
«E di?», vazhdoi Eva. «Marko telefonoi dhe tha nëse fëmijët kanë dëshirë të shkojnë me të të peshkojnë. Pikërisht ditën e parë të pushimeve, e imagjinon dot? Janë shumë të lumtur e mezi po presin që ti ti… ej, Endri, çfarë ke mo?</p>
(Çfarë kishte?)</p>
«Endri, shpirt. Po dridhesh si…»</p>
«Jo», ia priti Endri, dhe pika të kafesë së tij njomën dyshemenë.</p>
«Por, i dashur…»</p>
«Jo, thashë. Pikë. Nuk do ti çoj asgjëkund.»</p>
«Por…»</p>
«Nuk do venë.»</p>
Endri tani bërtiste dhe Eva dukej disi e trembur. Por ai kishte pasur vizionin e tij dhe nuk kishte ndër mend të çonte fëmijët të peshkonin për të bërë që një prej tyre të vdiste. Mendoi ti tregonte gjithçka gruas së tij, por ishte i sigurt se ajo nuk do të kuptonte, kështu që u kap mbas prerogativës së tij për të vendosur më të mirën për fëmijët e tij dhe mbylli aty diskutimin.</p>
Natyrisht fëmijët protestuan, përndryshe çfarë fëmijësh do të ishin? Por në fund u dorëzuan dhe dolën në kopsht, duke u mjaftuar së luajturi me Xhesin.</p>
*</p>
E kështu, me tragjedinë e evituar, Endri, mund tu kthehej qetësisht punëve të tij. Prej disa kohësh kishte pasur ndër mend të sistemonte pak bodrumin ku ishin grumbulluar jo pak mbeturina.</p>
Por, pikërisht në momentin që ai do të merrte shkallët për në bodrum, u dëgjuan frenat e një makine që çanë ajrin porsi ulërima e një kafshe të egër kur hidhet në sulm e, menjëherë mbas saj, diçka që përplaset me diçka e pastaj zhurma e dërrasës teksa copëtohet në qindra cifla të vogla.</p>
Ulërima.</p>
Dy.</p>
Njëra e ndryshme prej tjetrës.</p>
Që të dyja dalë prej gojësh të vogla.</p>
E një qen nisi të lehte.</p>
Pastaj, një ulërimë brenda shtëpisë.</p>
Eva.</p>
Endri u lëshua mbas gjurmës së gruas.</p>
Jashtë,</p>
(si në ëndërr)</p>
ishte fundi i botës.</p>
Përsëri.</p>
Një makinë. Një makinë blu. Ndoshta një Ford. Motori akoma ndezur. Një kokë e mbështetur në mes të timonit. Flokë të zinj.</p>
Të zinj, porsi vdekja.</p>
Pak më tutje, Xhesi lehte me të madhe. Pranë qenit: Edi. Duart e mbledhura grusht përpara gjoksit. Sytë e zmadhuar prej tmerrit. Goja i hapej e pastaj i mbyllej si një peshk në akuarium. Shikonte përpara tij.</p>
Makinën.</p>
Trupin e vogël të Denisit.</p>
Eva gërthiti diçka që duhej të ishte emri i djalit të shtrirë përdhè.</p>
Endri, thjesht humbi ndjenjat.</p>
Dhe u zgjua.</p>
Në krevatin e tij.</p>
Në krevatin e tij të bukur e të madh.</p>
Në një moment të parë kujtoi se mos ishte ende duke fjetur dhe vazhdonte të ëndërronte. Pa nga e majta e tij, orën: 8.33. Dera e dhomës ishte e mbyllur.</p>
Mbajti vesh.</p>
Zërat e fëmijëve ishin plotësisht të deshifrueshëm: Denisi që donte brioshin e tij me krem dhe Edi që i kishte ngrënë të gjithë ata më krem; pastaj Eva që mundohej ti heshtte sepse babushi flinte dhe Xhesi që lehte mbas çdo fjale të Evës, si për të treguar se cilën anë mbante.</p>
Eh, po. Ishte zgjuar.</p>
Nuk kishte më as të voglin dyshim.</p>
*</p>
«Ja, shikoni?… e zgjuat.» U tha Eva fëmijëve, porsa Endri kaloi pragun e derës.</p>
«Mirëmëngjes të gjithëve.»</p>
«O ba, o ba, tani që mbaroi shkolla, do të ma blesh biçikletën? Ma ke premtuar.»</p>
«E pabesueshme», ia priti Edi të vëllait, ndërsa Endri zinte vendin e tij në tavolinë. «Nuk ka mundësi që edhe ta ndërrosh ndonjëherë përshëndetjen e mëngjesit?» Pastaj u kthye nga Endri. «Mirëmëngjes, babush. Hë, si fjete? Mos të zgjuam gjë? Nëse po, mua personalisht më vjen shumë keq.»</p>
Oh, po. Ishte zgjuar me të vërtetë. Endri pa Evën që pranë lavamanit qeshte me fjalët e Edit.</p>
«Hë, Edi, nxirre.» Tha Endri. «Çfarë do sot?»</p>
Pa u menduar gjatë, Edi i tha: «A mund të shkoj në kinema sot pasdite me Kleidin? Të lutem, të lutem…»</p>
«Të thashë njëherë që jo», e ndërpreu Eva. Pastaj iu kthye Endrit. «Me Kleidin, për të parë ato idiotësitë e horrorit. Vetëm 13 vjeç, këta!»</p>
«Por, sot do japin Zëmra në Atlantidë të Stephen King», u qa Edi. «Dhe nuk është horror. Është me një çun të vogël… Të lutem, o ba.»</p>
«Mi
Ky artikull eshte marre nga: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=2705. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=2705