Re: Lufte ne Mitrovice
Ketu poshte u'a solla nje artikull nga analisti kosovar Beqë Cufaj - ku shpreh mendimin e tij me tere ate po ndodh tek ne
Në emër të kujt vritet në Kosovë?
BEQË CUFAJ
Dhjetë vjet vrasje, terror, shtypje d h e aparteid në “zemër” të E v r o p ë s q e n ë d a s h u r derisa ajo që quhet bashkësi ndërkombëtare e shteteve demokratike u bind që duhet të ndërhyjë, në mënyrë që terrori i ushtruar nga policia, ushtria, paramilitarët dhe aparati shtetëror i Milosheviqit të përndiqen nga Kosova. Me kontributin kryesor të Aleancës veriatlantike, e cila konsistoi me fushatën ajrore që zgjati 78 ditë me radhë. Mijëra shqiptarë u vranë, dhjetëra-mijë të tjerë u përndoqën dhe u torturuan, në mënyrë që një ditë e verës së vitit 1999 të vinte dhe në këtë ditë, shumica e kosovarëve që mundën apo edhe patën fat, prej asaj dite ta shijojë atë që çdokush në botë e quan dhe njeh si liri, pas një dekade të tërë ankthi dhe vuajtjesh. Ky është realiteti i cili me as edhe një pikë apo presë, nuk mund të vihet në pyetje. E vetmja gjë që në këtë mes do të mund dhe duhet të bëhet, është, po qe se ky realitet shtrohet në trajta dhe mënyra të ndryshme por pikënisja mbetet gjithnjë e njëjta. Katër vjet kanë kaluar që nga çlirimi i Kosovës prej thundrës serbe dhe për këta katër vjet me radhë, në sytë e po asaj bashkësie ndërkombëtare, në mediat dhe qarqet politike, liberale e konservatore, po në mes të Evropës, ka ngjarë dhe po ngjet getoizimi dhe shtypja, përndjekja dhe parandalimi, vrasjet nga pusitë dhe shkatërrimi i shenjave fetare dhe kulturore të serbëve të Kosovës. Edhe ky është realiteti e deshi dikush ta pranojë apo jo. Thënë shkurt, në sytë e bashkësisë ndërkombëtare, në Kosovë, po shkilen masivisht të drejtat e pakicës së kosovarëve serbë. Faji me këtë rast është edhe më i rëndë: jo vetëm shqiptarët si popull shumicë dhe garant për të drejtat e pakicave janë përgjegjës për rrezikimin e pakicës serbe, por kjo gjë po ngjet edhe para syve të po bashkësisë ndërkombëtare (KFOR-it dhe UNMIK-ut). Të dy këto përshkrime të përmbledhura me pak fjalë nuk do të duhej të ishin mendimi i autorit të këtij teksti. Shumë më tepër, ato janë pasqyra, realiteti i cili në shtypin perëndimor, kancelaritë e referateve të ministrive të jashtme apo mbrojtjes, zyrat dhe qendrat ndërkombëtare të të drejtave të njeriut (mëse të fuqishme dhe me influencë) është futur në datoteka dhe memorie kompjuterësh. Në fjalorin dhe relacionet gojore apo edhe me shkrim, kur Ballkani dhe Kosova është në pyetje. Ta përsëris, pra, edhe njëherë: e para, shqiptarët vuajtën dhe u çliruan nga ne (bashkësia ndërkombëtare); dhe e dyta, po këta shqiptarët, prejse janë çliruar nuk kanë bërë gjë tjetër pos që kanë shtypur serbët. Sado i rëndë të tingëllojë ky konkluzion, sadoqë ende ekziston hapësirë për manovrim dhe teori konspiracioni, kur konkludohet që nuk është e vërtetë që vetëm shqiptarët po vrasin dhe përndjekin serbët; apo edhe nuk po i lejojnë ata që të kthehen në shtëpitë e tyre; sado që mund dhe thuhet që terrori dhe sistemi i Milosheviqit nuk mund dhe nuk bën të krahasohet me atë çfarë serbëve po u ngjet nga shqiptarët tashti; sado që mund të thuhet që vëmendja e mediave dhe kancelarive perëndimore është e drejtuar nga Iraku, Afganistani por jo edhe Ballkani; sado që mund të thuhet që nuk është e vërtetë që shqiptarët qëndrojnë prapa kësaj dhune kur dihet që sigurimi serb qëndron prapa sulmeve në fjalë, sepse ato po ngjajnë pikërisht me data dhe në ditë të rëndësishme; dhe sado që të thuhet që kosovarët dhe Kosova ka ecur shumë më para pas katër vjetësh të shporrjes së aparatit kolonialist serb; sado që të thuhen dhe nxirren edhe një mijë e një arsyetim për këtë çështje, e deshi dikush apo jo, rezultati dhe shija mbetet e hidhur për Kosovën dhe kosovarët kur situata e sigurisë është në pyetje. Teli i rrahur prej mediave dhe kancelarive perëndimore është më se i qartë: askush tjetër nuk qëndron prapa vrasjeve, dhunës dhe destabilizimit masiv në Kosovë pos “grupeve të caktuara të ekstremistëve shqiptarë!” Kush është duke vrarë në Kosovë, sa herë që do dhe kur i teket, apo kur mendon që është në interesin e tij? Kjo është një pyetje e cila përflitet që nga shtylla gazetash, ekranesh televizive e deri tek vatrat kosovare? Shqiptarët e organizuar? Sigurimi serb edhe më i organizuar? Grupe të caktuara shqiptarësh apo edhe serbësh të cilët nuk janë të interesuar që të flitet për stabilitet afatgjatë në Kosovë? Njerëz që lufta (dhe serbët) u ka(në) shuar pragun e shtëpisë, duke ua vrarë me dhjetëra anëtarë familjesh? Të shkojmë me radhë. E qartë është që nuk është në traditën e shqiptarit (nëse vetëm duam të flasim për traditën si të këtillë) që të gjuajë në fëmijë?! E nëse vërtet po ngjet që megjithatë edhe shqiptarët nuk ditkan ta respektojnë atë që me aq krenari e kanë quajtur dhe bërë për vete atë traditë, atëherë si asnjëherë më parë del e qartë që asgjë nuk ka prej asaj pune. Mirëpo, fakti që këto vrasje ngjajnë aq mirë të koordinuara dhe aq profesionalisht të bëra vërtetë lë pak të besohet se fjala është për hakmarrje individësh. Shumë më tepër duhet të na bindë fakti që këto vrasje dhe kjo dhunë masive që Kosovën e ka kapluar kohët e fundit, kjo dhunë e cila këtij vendi vazhdon t’i hedhë një hije aq të rëndë, sa në mënyrë të koordinuar aq edhe brutale, është duke u bërë me paramendim, e planifikuar dhe me efikasitet të pashpirtë e vënë në jetë. Me një fjalë, prapa saj qëndrojnë grupe të caktuara serbe - që duan ta destabilizojnë Kosovën dhe shesin edhe më fort rrëfimin për viktimizimin serb në Kosovë, apo edhe shqiptare - të cilave, pos anarkisë e dhunës, nuk u intereson asgjë tjetër në Kosovë, sepse vetëm në këtë mënyrë mund dhe duan ta vazhdojnë kalërimin e pasurimit të tyre nëpërmjet destabilizimit permanent në Kosovë. Kushdoqoftë prapa këtyre akteve të dhunës, një qëllimi është duke ia arritur me to: e ky është që Kosova në vend që të shikojë para dhe të merret me problemet e ditës - duke filluar që nga përmirësimi i jetesës së përditshme deri tek stabilizimi me rrymë elektrike e përmirësimi i infrastrukturës së shkallmuar demokratike në Kosovë, duhet që të merret me problemin: të jesh apo të mos jesh. Të kalosh apo të mos e kalosh dhunën e luftës. Me një fjalë: në interesin e së tashmes, së sotmes dhe së ardhmes së Kosovës të gjitha këto akte brutale dhe të pashpirta nuk janë. Për këtë shkak, është koha e fundit që ata që quhen liderë të Kosovës, nëse nuk dinë dhe nuk munden, nëse nuk kanë kapacitet intelektual dhe përgatitje profesionale për ta luftuar papunësinë apo furnizuar vendin me rrymë e rroga më të larta, së paku, do të duhej që deri në zgjedhjet e ardhshme të ulen në një tryezë dhe të flasin shtruar për atë se kujt është duke i shkuar përshtati kjo dhunë në Kosovë. Se si duhet dhe mund të dilet nga ky rreth vicioz. Se si të ndalet njëherë e përgjithmonë kjo spirale e dhunës. Dhe të gjitha këto duhet dhe mund të bëhen jo përmes letrave të kondolencës që u dërgohen familjarëve të viktimave të dhunës (serbë apo shqiptarë), apo përmes “deklarateve për media” në të cilat “dënohet dhuna” e ashpër. Nuk mjaftojnë më këso shkresash tashmë të deklasuara. Sepse gjendja është shumë më serioze dhe dhuna është shumë më intensive që ajo të luftohet me letra kondolencash. Duhet një strategji shumë më afatgjate dhe më e mençur në këtë drejtim. Në fakt ajo që më së shumti çudit në këtë mes për dhe tek liderët kosovarë është fakti sesi këta ditën dhe mundën apo së paku u përpoqën, që për dhjetë vjet me radhë, me rezistencë pasive a aktive ta luftonin shtypjen dhe dhunën e shkaktuar nga aparati i Milosheviqit. E tash qe katër vjet, kur në një mënyrë a tjetrën janë zotër në shtëpinë e tyre, nuk po dinë, nuk po duan apo nuk po mund që ta luftojnë dhunën e shkaktuar nga vetë shqiptarët? Apo edhe ata që nuk ua duan të mirën shqiptarëve? Është koha e fundit që të lihen letrat dhe të zbritet poshtë “tek populli”. Dhe këtij populli, pa marrë parasysh nacionalitetin, t’i thuhet që dëshmitarëve (ata pra që shohin duke bërë krime) u garantohet siguria, që po qe se do të vazhdohet edhe më tej me krim e dhunë, të gjithëve, pa përjashtim, na mori lumi. Tash jo i harresës por ai i dënimit. Nga bashkësia ndërkombëtare e shteteve demokratike.