Le te flasim per trishtimin...
...Ne ato momente kujtoi se do ti hapej dheu dhe do ta perpinte...Ishte vetem nje iluzion i bukur sepse asgje nuk ndodhi...per fatin e saj te keq.Koha vazhdoi te rridhte me ate ngadalesine e saj te zakonshme dhe zemra nuk kishte ndermend ti qetesohej brenda ne kraharor.Ai dicka vazhdonte ti peshperiste nga ana tjeter e telefonit, por ajo nuk arrinte te degjonte.Pervec asaj "Do te kthehem" e shqiptuar me aq mall, asgje tjeter nuk mbante mend.Edhe ate e kishte marre malli, nje mall bojehiri qe nuk e perballonte dot, por ai nuk duhet te vinte, nuk duhet...nuk..
"Sagita, akoma aty??"
"Ketu jam"- deshi te pergjigjej por zeri nuk iu bind.Iu moren mendte, dhe koka iu rendua papritur.Leshoi dorezen e telefonit dhe vrapoi tek cezma.Hapi rubinetin dhe uji i ftohte i freskoi fytyren.Ngriti koken dhe u veshtrua.Ne pasqyre reflektohej nje brune me tipare te embla, gati gati femijerore, por cuditerisht teper te zbehta e te fryra.Nje imazh qe konturohej frikshem nga rrathet e zinj te syve.Nje ndricim i zbehte, pothuajse i padallueshem tregonte qe dikur kish pasur drite ne ata sy, drite te forte madje, por drita duhet te ishte arratisur.Ndihej teresisht e keputur, gjithshka donte ishte te shtrihej e te flinte, te flinte pafundesisht.E dinte qe nuk do tia arrinte.Kishte sa e sa nete qe nuk mundej.Nuk e linin mendimet, lotet, kujtimet...se linin marrjemendjet, te perzierat, dhimbjet e vazhdueshme te kokes dhe pastaj ajo ndjenja e hidhur e pafuqise.Nuk dinte c'te bente
...Ne ato momente kujtoi se do ti hapej dheu dhe do ta perpinte...Ishte vetem nje iluzion i bukur sepse asgje nuk ndodhi...per fatin e saj te keq.Koha vazhdoi te rridhte me ate ngadalesine e saj te zakonshme dhe zemra nuk kishte ndermend ti qetesohej brenda ne kraharor.Ai dicka vazhdonte ti peshperiste nga ana tjeter e telefonit, por ajo nuk arrinte te degjonte.Pervec asaj "Do te kthehem" e shqiptuar me aq mall, asgje tjeter nuk mbante mend.Edhe ate e kishte marre malli, nje mall bojehiri qe nuk e perballonte dot, por ai nuk duhet te vinte, nuk duhet...nuk..
"Sagita, akoma aty??"
"Ketu jam"- deshi te pergjigjej por zeri nuk iu bind.Iu moren mendte, dhe koka iu rendua papritur.Leshoi dorezen e telefonit dhe vrapoi tek cezma.Hapi rubinetin dhe uji i ftohte i freskoi fytyren.Ngriti koken dhe u veshtrua.Ne pasqyre reflektohej nje brune me tipare te embla, gati gati femijerore, por cuditerisht teper te zbehta e te fryra.Nje imazh qe konturohej frikshem nga rrathet e zinj te syve.Nje ndricim i zbehte, pothuajse i padallueshem tregonte qe dikur kish pasur drite ne ata sy, drite te forte madje, por drita duhet te ishte arratisur.Ndihej teresisht e keputur, gjithshka donte ishte te shtrihej e te flinte, te flinte pafundesisht.E dinte qe nuk do tia arrinte.Kishte sa e sa nete qe nuk mundej.Nuk e linin mendimet, lotet, kujtimet...se linin marrjemendjet, te perzierat, dhimbjet e vazhdueshme te kokes dhe pastaj ajo ndjenja e hidhur e pafuqise.Nuk dinte c'te bente