Re: ?Fytyra tënde, të do ty po aq sa e do ti atë?
Tashmë ka marrë formë barcolete.
Dikur, ish kryeministri Mehmet Shehu, mori humoristin e mirënjohur Skënder Sallaku në makinë dhe e shëtiti andej këtej në Tiranë duke qënë vetë shofer. Tek dera e shtëpisë së Skënderit, para se të ndaheshin Mehmeti e pyeti:
- E, Skënder si ndihesh?
- Si mbret, - u përgjigj ky.
- Pse?
- Kur ke kryeministrin shofer…
Nga paralelizmi kuptohet qartë se roli i Krishtit edhe pse ishte bir i Zotit, ose profet i tij, (në një mënyrë ose tjetrën, kishte lidhje të drejtpërdrejtë me Zotin), ai qe në rolin e shërbëtorit dhe kjo gjë përbën bazën e kristianizmit; kjo gjë e quajtur “Përunjësi”. Edhe pse dishepuj të kristianizmit janë përpjekur të dallojnë ndryshime brenda etikës së përunjësisë, sërish, për mendimin tim, thelbi i saj mbetet i njëjtë. Në njëfarë mënyre njeriu duhet të braktisë, më e pakta ta lerë mënjanë dhe më e shumta ta harrojë dinjitetin e tij, në një moment përuljeje, pavarësisht qëllimit që mund të jetë fisnik.
Niçe tek “Përtej së mirës dhe së keqes” e ka trajtuar gjërë këtë problem dhe diku shkruan se përunjësia kristiane është shtrembërim hakmarrës dhe servil i mendjes plebease...që përgatitet për të fituar në të ardhmen. Në këtë rast, vlen, përshembull të kapen të dy përcaktimet i “shtrembëruar” dhe “hakmarrës”, pse? Hakmarrës sepse biri i zotit u xhvesh nga dinjiteti i tij për t’i shërbyer njeriut? Atëhere gjithë vepra rrëzohet posht. I shtrembëruar pse? Një ndërgjegje që bën për vete krenarinë, a mund të pranojë të xhvishet nga dinjiteti me dëshirë? Kurrsesi. Atëhere mbetet e ardhmja e cila qëndron në një botë përtej, ku është e detyruar të paguajë revoltën e vet.
Ndërsa Aristoteli bën fjalë për të kundërtën, për dinjitetin e njeriut.
Është një temë e cila sa më shumë të trajtohet aq më zemërgjerë tregohet, dua të them se mund të përhapë degë problemesh të ndryshme.
Nisur nga pikpamja aristotelike e dinjitetit dhe e epersisë së atij që bën mirë, një nga pyetjet që mua më duket interesante është:
- E do më shumë tjetrin, ai që merr borxh, apo ai që jep borxh?
Por, nëse i rikthehemi Hamletit, aktit të parë, skena e dytë, momentit kur Poloni porosit djalin e tij Laertin, do të shikojmë një mënyrë tjetër e cila e përligj të qënët po aq moralisht... “Mos jep dhe mos merr borxh, meqë, shpesh, dhënësi humb borxhin dhe mikun...”
Me këtë rast pyetja e mësipërme merr një formë tjetër:
- Është e domosdoshme që bamirësi të shpërblehet me mirënjohje, ose dashuri të anasjelltë, (dashuri - tingëllon term tepër i madh për rastin por është me vend), duke supozuar që mirëbërsi s’kërkon asnjë rikthim material të shumfishuar? (nënkupto fajdenë)
Kjo pyetje mund të marrë përgjigje nëpërmjet një pyetjeje tjetër:
- Fytyra tënde, të do ty po aq sa e do ti atë?
- Një shkrimtar, poet, artist , e do veprën e tij dhe shpesh marrëzisht, (kujto mbretin Pigmalion dhe skulpturën e tij), po, poezia, skulptura, tregimi, e do shkrimtarin, poetin skulptorin?
