Re: Ka ardhur momenti te rishkruajme historine ton
EDITORIAL
Për një emër shkolle!
Blendi Fevziu
Një shkollë periferike e kryeqytetit shqiptar mban ende pas 15 vitesh emrin e Haxhi Qamilit, njërit prej personazheve më groteskë e padyshim më problematikë të historisë së Shqipërisë moderne. Ky ishte në thelb lajmi që një e përditshme botoi pak ditë më parë, duke iu referuar shkollës 8-vjeçare të fshatit Sharrë dhe që padyshim, ishte një zbulim për shumë nga ne. Pa e kuptuar dhe pa e ditur, protagonisti i një maskarade në orët e para të pavarësisë shqiptare, u shfaq sërish, tashmë, 15 vjet pas dënimit kolektiv të aksionit të tij, me po atë imazh komik. Nuk e di pse, por padyshim që për çdo nxënës të asaj shkolle është diçka shumë e rëndë që t’i përgjigjet çdo kuriozi me frazën standard: “Kam filluar studimet e para në shkollën “Haxhi Qamili!”
Kjo gjë bëhet akoma më e rëndë jo thjesht për këtë fakt, jo thjesht për personazhin në fjalë, por për harrimin dhe mungesën e vëmendjes që shoqëria shqiptare po rrëfen prej 15 vjetësh për një fenomen të tillë në përgjithësi. Ky në fakt nuk është një rast episodik. Një nga rrugët kryesore të Pogradecit mban ende emrin: “24 Maji”, duke përkujtuar një tjetër ngjarje të dyshimtë të historisë së Shqipërisë, Kongresin e Përmetit, ose instalimin e diktaturës komuniste në vend!
Për të shkuar më tej, vetëm një vit më parë, një studiues i vëmendshëm shënonte faktin se të gjitha aktet që nxjerr shteti shqiptar vijojnë të ruajnë një numër rendor që fillon nga akti bazë i Kongresit të Përmetit, pra nga 24 Maji 1944. Diktatura Komuniste e fshiu trashëgiminë 32-vjeçare të shtetit shqiptar, ndërsa Shqipëria pluraliste po vijon po këtë traditë. Në vend që akti i parë i shtetit, ai që mban numrin 1 të jetë akti i shpalljes së pavarësisë, duke ndjekur më pas numrat rendorë që i korrespondojnë, ne po vijojmë të njohim si fillimin e shtetit shqiptar 24 majin 1944, ose ditën e parë të diktaturës komuniste.
Ka plot raste që mund të shkojnë në këtë drejtim dhe që nuk limitohen vetëm në këtë kohë. Pothuajse të gjitha rrugët dhe shkollat e Shqipërisë mbajnë emra dëshmorësh, shumë prej tyre, njerëz të pashkolluar, ose të vrarë në rrethana shumë të paqarta. Shqipëria është i vetmi vend i botës, njerëzit e rëndësishëm të së cilës nuk gjenden në asnjë shkollë apo rrugë, për faktin e thjeshtë se nuk janë vrarë, por kanë vdekur në shtrat, edhe pse shumë prej tyre kanë dhënë dhe kanë investuar për këtë vend shumë më tepër sesa plot anonimë, emrat e të cilëve vijojnë të qëndrojnë mbi dyert e shkollave apo në tabelat e rrugëve. Po i referohem një fakti të thjeshtë, marrë nga Fjalori Enciklopedik Shqiptar i vitit 1985-së. 63 % e rrugëve të Tiranës mbajnë emra të dëshmorëve të luftës së dytë botërore! Asgjë më absurde se kjo nuk mund të ketë dhe vështirë të gjesh një vend të dytë, që një keqkuptim të tillë nuk e ka ndrequr ende. Ka plot figura të rëndësishme të historisë apo kulturës shqiptare, që për arsye të problemeve që komunizmi ka pasur me ta, nuk figurojnë askund. Emrat e Mithat Frashërit, Mehdi Frashërit, Faik Konicës etj, vijojnë të qëndrojnë ende në periferi të kujtesës dhe të vuajnë harrimin me të cilin komunizmi i dënoi për më shumë se një gjysmë shekulli. Aq e madhe është harresa ndaj tyre, sa edhe përmendoret në vend që të shtohen, po rrallohen përditë. Siç ishte rasti i bustit të Naum Veqilharxhit që disa ditë më parë, u vodh, u pre dhe u shit për t’u shkrirë bronzi! Gjëra kaq makabre, vështirë se imagjinohen në një vend tjetër të civilizuar, kudo në botë.
Fatkeqësisht, Shqipëria nuk ka pasur kohë të rishikojë dhe të ndreqë një pjesë të historisë së saj dhe si pasojë, një simbiozë e çuditshme vijon të jetë pjesë e shoqërisë, duke krijuar më shumë kaos në këtë drejtim dhe duke e bërë gjithçka edhe më qesharake.
marre nga gazeta Tema, date 24 gusht 2006
http://www.gazetatema.net/arkiva/24gusht2006.html
