Jeta është një ujdhezë mes oqeanit të vetmisë: gumat e saj janë shpresat, pemët e saj janë ëndrrat, lulet e saj janë jeta vetmitare, rrëketë e saj janë etja. Jeta juaj, o njerëz, të ngjashmit e mi, është një ujdhezë e shkëputur nga çdo ujdhezë apo vend tjetër. Nuk ka rëndësi se sa të shumta janë anijet që largohen nga limanet tuaja drejt visesh të tjera, nuk ka rëndësi sa shumë janë flotat që cekin brigjet tuaja: ju do të mbeteni prorë ujdheza, secila për hesap të vet, për të ndjerë helmet e vetmisë dhe psherëtimat e lumturisë. Jeni të panjohur nga njerëzit e tjerë dhe larg mirëkuptimit dhe pjesëmarrjes së tyre.
Vëllai im, të kam parë, ulur mbi togun tënd me florinj, lumturuar nga kamja jote; ndjeheshe krenar për thesaret tuaja e i palëkundur në sigurinë se çdo grusht florinj i grumbulluar ishte një unazë e padukshme që lidhte dëshirat dhe mendimet tuaja me ato të njerëzve tjerë.
Të kam parë me sytë e mendjes, si pushtues të madh duke u prirë ushtrive tuaja, i përkushtuar në shkatërrimin e fortesave të armikut. Po kur të kam për së dyti, nuk kam shquajtur gjë tjetër veçse një zemër vetmitare të varur në fund të vetë peshtafeve tua, një zog të zhuritur për një pikë ujë, mbyllur në një kafaz të artë.
Të kam parë, vëllai im, ulur mbi fronin e lavdisë, rrethuar nga nënshtetas që duartrokasinë madhërinë tënde, u thurrnin lavde bëmave tua të mëdha, përhimnonin urtinë tënde, duke të soditur si të ishin përballë ndonjë profeti; ngazëllimi i lartonte shpirtërat deri në kupë të qiellës. Dhe kur ke ulur vështrimin mbi nënshtetasit e tu, kam lexuar në fytyrën tënde shenjat e lumturisë, pushtetit dhe ngadhnjimit, a thua se ti ishe shpirti i atyre trupave. Po kur të kam parë për së dyti, ja tek të kam zbuluar të vetëm në vetminë tënde, mënjanuar mbi fronin tënd; i mërguar, ndehje krahun gjithandej, a thua se u kërkoje mëshirë e përdëllim fantazmave; përgjëroheshe që ndokush të të jepte strehë, që s’mund të qe tjetër veçse streha e ngrohtë e miqësisë.
Të kam parë, o vëllai im, të dashuruar me një grua shumë të bukur, duke vendosur zemrën tënde në altarin e hijeshisë së saj. Dhe kur e kam parë atë (gruan) duke të soditur me ëmbëlsi dhe dashuri amësore, i kam thënë vetes sime:“Rroftë dashuria që i ka dhënë fund vetmisë së këtij njeriu dhe e ka njësuar zemrën e tij me një tjetër zemër“.E megjithatë, duke të parë për së dyti, në zemrën tënde të dashuruar kam shquajtur një tjetër zemër, vetmitare, e cila vikaste më kot për t’ia zbuluar të fshehta një gruaje; dhe përtej zemrës tënde përplot me dashuri, një tjetër shpirt endej i vetmuar, si një re, duke psherëtirë më kot teksa përpiqej të shkrihej në lotë në sytë e së dashurës…
Jeta jote, o vëllai im, është një banesë vetmitare, e shkëputur nga banesat e njerëzve të tjerë. Ajo është një banesë, në brendësinë e së cilës nuk mund të mbërrijë vështrimi i fqinjit. Nëse do t’ia behte errësira kandili i fqinjit nuk do të mund ta ndriçonte. Nëse do të boshatisej nga zahiretë, nuk do mund të mbushej dot nga zahiretë e fqinjve. Nëse banesa është ndërtuar në një shkretëtirë, ti nuk do mund ta mbartje për ta vendosur në kopshtijet e njerëzve të tjerë, të cilat janë mbjellë nga duar të tjera. Nëse do është ndërtuar mbi majën e një mali, ti nuk do mund ta mbartje për ta çuar në luginën që shkelet nga këmbë njerëzish të tjerë.
Jeta e shpirtit tënd, o vëllai im, është e mbështjellë nga vetmia; po të mos qe kjo vetmi , ti nuk do të ishe ti, e unë nuk do të isha unë. Po të mos qe kjo vetmi, mbase do të besoja se, duke dëgjuar zërin tënd, unë dëgjoj vetë zërin tim; duke parë fytyrën tënde, do të besoja se jam duke parë vetë fytyrën time në një pasqyrë.
Marrë nga: “Zëri i Mjeshtrit“, Kahlil Gibran
Përktheu: Shpëtim Kelmendi
Last edited by a moderator:
